Κανένα πρόβλημα χαχα @Sevek !
Όπως ανέφερες το στόχο μου τον πέτυχα, καθώς και προσπαθώ να προτείνω άλμπουμ λίγο πιο εναλλακτικά που πιθανώς να μην έχουν την ίδια προβολή στο φόρουμ. Βέβαια το συγκεκριμένο να μου πεις ήταν και υποψήφιο για Grammy το 2020 (όταν οι Strokes το σήκωσαν <3 ) οπότε μόνο άγνωστο δεν ήταν, αλλά και πάλι πιστεύω οι Fontaines D.C. όπως και πολλές άλλες μπάντες της σκηνής που αντιπροσωπεύουν, δεν έχουν τόσο μεγάλη απήχηση στην Ελλάδα ( IDLES, Protomartyr, Squid, Viagra Boys). Οπότε χάρηκα που τουλάχιστον το άκουσες και προβληματίστηκες 
γιατί κάπως έτσι ακούμε νέες μουσικές και κάνουμε νέες ανακαλύψεις.
Μιλώντας για ανακαλύψεις, κάνω πάσα στον εαυτό μου (τύπου μπαλια-γκελα στον τοίχο) και ξεκινάω με το Red των King Crimson !
Οι King Crimson είναι από τις μπάντες που ανακάλυψα σχετικά μεγάλος και που δε πιστεύεις πως μπορούσαν να φτιάχνουν μουσική πριν 50 περίπου χρόνια.
Πέρα από το 21st Century Schizoid Man, που οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους ακούγοντας αναφορά σε K.C, άργησα πολύ να εμβαθύνω στον επαναστατικό και τελείως progressive / avant-gard ήχο τους.
Η αρχή είχε γίνει με το “In the court of the Crimson King” το οποίο και μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά δε συνέχισα στα επόμενα άλμπουμ, οπότε η πρόταση σου ήταν πολύ ευπρόσδεκτη!
Μιλάμε για μια εποχή (late 60s – 70s) όπου το prog rock ήταν στα πάνω του με εκπροσώπους μεγαθήρια όπως οι Pink Floyd και Jethro Tull, όπου οι King Crimson έβαλαν τη σφραγίδα τους σε ένα νέο πιο σκοτεινό και διαφορετικό ήχο. Τα άλμπουμ τους είναι ΧΕΒΙ, πολλοί συμφωνούν ότι έθεσαν τις βάσεις πολλών μουσικών ειδών όπως το math rock ενώ άλλοι τους αναφέρουν ως ακόμα και proto-thrash.
Σε διάφορες συνεντεύξεις μπαντών (πχ από Metallica μέχρι Cobain) πάρα πολλοί τους αναφέρουν στις επιρροές τους και αναγνωρίζουν την τεράστια επίδραση στη μουσική με τους τρομερά μοντέρνους ήχους αλλά και τις περίεργες δομές των τραγουδιών τους.
To RED κυκλοφόρησε το 1974 και είναι το τελευταίο της αρχικής σύνθεσης του γκρουπ μιας διαλυθήκαν 2 βδομάδες πριν τη κυκλοφορία. Nα πω ότι ηχογραφήθηκε στο Olympic Studios του Λονδίνου, και ήταν δίπλα στο πρώτο μου σπίτι όταν μετακόμισα εκεί σε μια περιοχή που δεν είναι πολύ ονομαστή – Barnes - αλλά όταν έμαθα ότι έχουν περάσει από εκεί Rolling Stones, Jimi Hendrix, Led Zeppelin και Beatles ε μου πέσαν τα σαγόνια (τώρα είναι σινεμά).
Είναι ένας δίσκος που κατάφερε να αποτυπώσει φόβο, άγχος και γενικά μια ανησυχία που επικρατούσε γενικά εκείνη τη περίοδο εσωτερικά στη μπάντα πρώτου διαλυθούν.
Ο δίσκος έχει στοιχεία κλασσικής ροκ ανά σημεία τα οποία όμως έχουν μπει σε ένα καζάνι αυτοσχεδιασμού, avant-garde αλλά και σκοτεινών ήχων που σε τραγούδια όπως το Providence βάζουν την ακροατή σε αυτή την «άβολη» θέση.
Φαν φακτ - τo One More Red Nightmare αναφέρεται σε ένα αεροπλάνο που πέφτει και γενικά το φόβο των πτήσεων, στο οποίο ο ντράμερ Bruford πειραματίζεται με ήχους από ένα κύμβαλο που βρήκε στα σκουπίδια μιας και του άρεσε η αγριάδα που έβγαζε.
Το Providence είναι τρομερό και το δεύτερο αγαπημένο τρακ του άλμπουμ - ένα ear-gasm prog μουσικής και όπως διάβασα ήταν ένα improv κομμάτι που δημιουργήθηκε live σε ένα τουρ.
Το Starless, είναι ένα τρομερό κύκνειο άσμα της 70ς εποχής των Crimson, και το αγαπημένο τραγούδι του άλμπουμ. Βγάζει μια θλίψη και νιώθεις κάπως ένα τέλος εποχής το οποίο και ήρθε.
Ένα τραγούδι που ξεκινάει με μια γλυκιά μελωδία και σε κάνει να σιγοτραγουδάς αλλά αυτό που το κάνει ιστορικό, είναι το τρομερό σόλο στο τέλος του οποίου μένεις με ανατριχίλες.
Γενικά πολύ καλή πρόταση που ευχαριστήθηκα να ακούω κ να γραφώ!
Αξιζει να το ακουσει περισσοτερος κοσμος (2 προτασεις στα χαιπερλινκς απανω για να τσεκαρετε).
