Βάλε να ακούσεις Issues, Untouchables, Take a look in the mirror.
Mε εμφαση στο Issues, είναι δισκάρα, 10άρακι χαλαρό.
5 Likes
@Giasonas @Giasonas @nikatapi @matia @MrBeast @MrBeast @Sh_Wo_f
@pantelis79 @pantelis79 @QuintomScenario @martian @apostolisza8 @anhydriis
@Sevek @eviL @bostonflesh @Clairvoyant @tylerdurden
#18 βάζουμε μόνο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μεταξύ 1990-1999
3 Likes
Fontaines D.C - A Hero’s Death
από τον @eviL. Post punk/indie λέει η περιγραφή, με πιάνει σε μια περίοδο που ακούω αρκετά Killing Joke, οπότε είμαι σε φάση “ωραία!”.
Δυστυχώς όμως, ο συμπαθέστατος αυτός δίσκος, δεν με κούνησε από την θέση μου.
Όντως ουσιαστικό άσχετος από τον ήχο, αυτό που άκουσα, σίγουρα δεν με πήγε σε post punk μονοπάτια, αλλά σε indie. Χαλαρό indie, αρκετά λείο, χωρίς κάποια γωνία να του δίνει μια κάποια τσαχπινιά. Ενώ είναι αρκετά συμπαθητικό, από ένα σημείο και μετά το άκουγα σαν χαλί, προσπαθώντας να βρω κάπου να πιαστώ.
Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι είναι κακός δίσκος. Εγώ είμαι κακός ακροατής για αυτό - ίσως να είναι και η περιοδος που διανύω, η οποία απέχει πααάρα πολύ από αυτό που άκουσα.
Παρόλαυτά, βρίσκω απόλυτα επιτυχημένο το εγχείρημα, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να το ακούσω διαφορετικά.
Σόρυ @eviL και συμφορουμήτες για το ρηχό της “κριτικής”.
7 Likes
Κανένα πρόβλημα χαχα @Sevek !
Όπως ανέφερες το στόχο μου τον πέτυχα, καθώς και προσπαθώ να προτείνω άλμπουμ λίγο πιο εναλλακτικά που πιθανώς να μην έχουν την ίδια προβολή στο φόρουμ. Βέβαια το συγκεκριμένο να μου πεις ήταν και υποψήφιο για Grammy το 2020 (όταν οι Strokes το σήκωσαν <3 ) οπότε μόνο άγνωστο δεν ήταν, αλλά και πάλι πιστεύω οι Fontaines D.C. όπως και πολλές άλλες μπάντες της σκηνής που αντιπροσωπεύουν, δεν έχουν τόσο μεγάλη απήχηση στην Ελλάδα ( IDLES, Protomartyr, Squid, Viagra Boys). Οπότε χάρηκα που τουλάχιστον το άκουσες και προβληματίστηκες 
γιατί κάπως έτσι ακούμε νέες μουσικές και κάνουμε νέες ανακαλύψεις.
Μιλώντας για ανακαλύψεις, κάνω πάσα στον εαυτό μου (τύπου μπαλια-γκελα στον τοίχο) και ξεκινάω με το Red των King Crimson !
Οι King Crimson είναι από τις μπάντες που ανακάλυψα σχετικά μεγάλος και που δε πιστεύεις πως μπορούσαν να φτιάχνουν μουσική πριν 50 περίπου χρόνια.
Πέρα από το 21st Century Schizoid Man, που οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους ακούγοντας αναφορά σε K.C, άργησα πολύ να εμβαθύνω στον επαναστατικό και τελείως progressive / avant-gard ήχο τους.
Η αρχή είχε γίνει με το “In the court of the Crimson King” το οποίο και μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά δε συνέχισα στα επόμενα άλμπουμ, οπότε η πρόταση σου ήταν πολύ ευπρόσδεκτη!
Μιλάμε για μια εποχή (late 60s – 70s) όπου το prog rock ήταν στα πάνω του με εκπροσώπους μεγαθήρια όπως οι Pink Floyd και Jethro Tull, όπου οι King Crimson έβαλαν τη σφραγίδα τους σε ένα νέο πιο σκοτεινό και διαφορετικό ήχο. Τα άλμπουμ τους είναι ΧΕΒΙ, πολλοί συμφωνούν ότι έθεσαν τις βάσεις πολλών μουσικών ειδών όπως το math rock ενώ άλλοι τους αναφέρουν ως ακόμα και proto-thrash.
Σε διάφορες συνεντεύξεις μπαντών (πχ από Metallica μέχρι Cobain) πάρα πολλοί τους αναφέρουν στις επιρροές τους και αναγνωρίζουν την τεράστια επίδραση στη μουσική με τους τρομερά μοντέρνους ήχους αλλά και τις περίεργες δομές των τραγουδιών τους.
To RED κυκλοφόρησε το 1974 και είναι το τελευταίο της αρχικής σύνθεσης του γκρουπ μιας διαλυθήκαν 2 βδομάδες πριν τη κυκλοφορία. Nα πω ότι ηχογραφήθηκε στο Olympic Studios του Λονδίνου, και ήταν δίπλα στο πρώτο μου σπίτι όταν μετακόμισα εκεί σε μια περιοχή που δεν είναι πολύ ονομαστή – Barnes - αλλά όταν έμαθα ότι έχουν περάσει από εκεί Rolling Stones, Jimi Hendrix, Led Zeppelin και Beatles ε μου πέσαν τα σαγόνια (τώρα είναι σινεμά).
Είναι ένας δίσκος που κατάφερε να αποτυπώσει φόβο, άγχος και γενικά μια ανησυχία που επικρατούσε γενικά εκείνη τη περίοδο εσωτερικά στη μπάντα πρώτου διαλυθούν.
Ο δίσκος έχει στοιχεία κλασσικής ροκ ανά σημεία τα οποία όμως έχουν μπει σε ένα καζάνι αυτοσχεδιασμού, avant-garde αλλά και σκοτεινών ήχων που σε τραγούδια όπως το Providence βάζουν την ακροατή σε αυτή την «άβολη» θέση.
Φαν φακτ - τo One More Red Nightmare αναφέρεται σε ένα αεροπλάνο που πέφτει και γενικά το φόβο των πτήσεων, στο οποίο ο ντράμερ Bruford πειραματίζεται με ήχους από ένα κύμβαλο που βρήκε στα σκουπίδια μιας και του άρεσε η αγριάδα που έβγαζε.
Το Providence είναι τρομερό και το δεύτερο αγαπημένο τρακ του άλμπουμ - ένα ear-gasm prog μουσικής και όπως διάβασα ήταν ένα improv κομμάτι που δημιουργήθηκε live σε ένα τουρ.
Το Starless, είναι ένα τρομερό κύκνειο άσμα της 70ς εποχής των Crimson, και το αγαπημένο τραγούδι του άλμπουμ. Βγάζει μια θλίψη και νιώθεις κάπως ένα τέλος εποχής το οποίο και ήρθε.
Ένα τραγούδι που ξεκινάει με μια γλυκιά μελωδία και σε κάνει να σιγοτραγουδάς αλλά αυτό που το κάνει ιστορικό, είναι το τρομερό σόλο στο τέλος του οποίου μένεις με ανατριχίλες.
Γενικά πολύ καλή πρόταση που ευχαριστήθηκα να ακούω κ να γραφώ!
Αξιζει να το ακουσει περισσοτερος κοσμος (2 προτασεις στα χαιπερλινκς απανω για να τσεκαρετε).
8 Likes
Stone sour απο @osfp7.
Ποτε δεν ειχα ακουσει stone sour - ποτε δεν ηταν ο ηχοσ μου το numetal. δεν μου αρεσε ο τροπος που τραγουδανε στο συγκεκριμενο ιδιωμα. Μου φαινοταν παντα- και μου φαινεται ακομα - οτι δεν ταιριαζε στην μουσικη. πολυ μελωδικεσ φωνητικεσ γραμμεσ σε αντιθεση με την μουσικη.
ο συγκεκριμενος δισκοσ βεβαια ειναι αρκετα καλοσ, τον εχω ακουσει πολλεσ φορεσ τις τελευταιεσ μερεσ. Πολυ καλα ταγουδια, εξαιρετικοι μουσικοι. οπως ειπα πιο πανω συνεχιζουν να με ξενιζουν τα φωνητικα αλλα αυτο δεν με αποτρεπει να τον ακουω - ισως συνηθισω στο μελλον.
Ευχαριστω @osfp7
4 Likes
#18 μεχρι 14/6
2 Likes
Μού έτυχε δίσκος ορόσημο για το ροκ των 90’s αλλά τους Radiohead δεν τους μπορώ καθόλου. Θα πέσει πολλή ντομάτα 
1 Like
Επίσης δεν τους μπορώ καθόλου. Εκτός από δύο τραγούδια, Street Spirit και Creep.
1 Like
Απ ότι έχω ακούσει θα έβαζα αγαπημένο μου το Karma Police που είναι και στον δίσκο. Μπορεί να την παλέψω λίγο λοιπόν.
ουτε εγω τους μπορω. Εκτος απο 40 τραγουδια
4 Likes
Δυο ελληνικα στα 7 δείχνουν ποσο μεγαλη σκηνη ηταν στα 90s η ελληνικη. Βεβαια καποιος θα μπρουσε να πει αφου ειστε ελληνες…
Λοιπον, μετα απο κανα τριμηνο… επανερχομαι για να γραψω αυτο που χρωσταω. Το κακο με την μουσικη και τις φασεις που περναω, ειναι οτι πολλες φορες με πιανει μια πληρης αδιαφορια για ανακαλυψη νεων μουσικων και καλλιτεχνων, και μπορει να κρατησει πολλους μηνες, οπως επισης με πιανει και μια πληρης ελλειψη οποιασδηποτε ορεξης ή διαθεσης να μιλησω για μουσικη.
Οποτε μια μεγαλη συγγνωμη για την τεραστια καθυστερηση, αλλα δε μου αρεσει να αφηνω ανοιχτους λογαριασμους. Το συγκεκριμενο thread το λατρευω και εχω ηδη ανακαλυψει δεκαδες αλμπουμακια που εχω κωλογουσταρει, και με στεναχωρει που εχει μειωθει τοσο πολυ η συμμετοχη, παρολο που προφανως εχω συντελεσει κι εγω σε αυτο.
Πριν σταματησω να συμμετεχω, ειχα λαβει μια εξαιρετικη προταση απο τον @manos87 (που ομολογω πως με στεναχωρησε ελαχιστα αφου δεν του αρεσε και ιδιαιτερα η προταση μου απο τους Ozric Tentacles) , και συγκεκριμενα ενας δισκος απο το 2020 και ενα ισπανικο συγκροτημα με το ονομα Maud The Moth.
Στην ουσια, οι Maud The Moth ξεκινησαν (και ειναι ακομα σε τεραστιο βαθμο) το προσωπικο project της καταπληκτικης Amaya López-Carromero απο την Μαδριτη, και αποτελουν την εξωτερικευση ολων των προσωπικων και καλλιτεχνικων της ανησυχιων, μεσα απο το πιανο της. Το αποτελεσμα ειναι ενα αμαλγαμα φολκ, τζαζ, αβαντ γκαρντ και ροκ ηχων και μια ατμοσφαιρα που ειναι τοσο μοναδικη οσο και συγκλονιστικη.
Για καποιον σαν εμενα που λατρευω κινηματογραφικη αισθητικη και εντονο παθος και ενταση στην μουσικη, το Orphnē ειναι μια ιδανικη συντροφια για συγκεκριμενες νυχτες και γιατι οχι και μερες. Ο συγκεκριμενος δισκος ειναι ο τριτος για τους Maud The Moth, μετα απο το Home Futile Home (2011) και το The Inner Wastelands (2015).
Οσοι εχουν διαβασει εστω και 3-4 κριτικες μου σε οποιαδηποτε μουσικη νομιζω θα εχουν παρατηρησει οτι γενικα μου αρεσει να αναφερομαι σε καθε συνθεση ξεχωριστα και να τονιζω τα θετικα και τα οχι τοσο θετικα σημεια, αλλα θα κανω μια εξαιρεση για αυτον τον δισκο. Ο λογος ειναι το οτι απλα βαριεμαι. Οχι, δεν ειναι αυτος ο λογος, πλακα κανω. Απλα για μενα δεν εχει τοσο πολυ νοημα μια τετοια κριτικη για αυτον τον δισκο, αφου ειναι ενα ολοκληρωμενο εργο τεχνης που πρεπει να ακουγεται, απολαμβανεται και να κρινεται εξ’ολοκληρου. Περιεργη η χρηση του ρηματος “απολαμβανω” στην παθητικη, αλλα θα την κρατησω γιατι ετσι.
Να αναφερουμε εδω οτι η Amaya López-Carromero ειναι γενικα η συνθετης, ερμηνευτρια και επισης εκτελεστρια οσον αφορα το πιανο, τα συνθια, το percussion, τις ψαλμωδιες και ενα οργανο με το ονομα celeste που θα το γκουγκλαρω αφου κανω την κριτικη, κυριως για να κανετε κι εσεις το ιδιο και να μαθετε και τιποτα καινουριο σημερα. Την μπαντα ολοκληρωνουν ο Paúl González στα τυμπανα, ο Guillaume Martin στην κιθαρα, η Alicia García στα βιολια, και ο Iván Caramés στο τσελο.
Οταν ακουγα τον δισκο και σκεφτομουν οτι ειναι ενα εργο τεχνης που επιβαλλεται να ακουστει και να κριθει εξ’ολοκληρου, η αληθεια ειναι πως σκεφτηκα οτι μου δημιουργει τα ιδια ακριβως συναισθηματα που μου δημιουργουν δυο soundtracks απο τους Ulver, και συγκεκριμενα τα αψεγαδιαστα κατ’εμε Svidd Neger και Lycantropen. Οποτε οταν ειδα πως υπευθυνος για την παραγωγη ειναι ο Jaime Gómez Arellano, που εχει κανει ουσιαστικα την παραγωγη σε οτι εβγαλαν οι Ulver απο το 2011 εως και το 2016, αλλα εχει κανει και το remaster στα μνημειωδη Perdition City και Wars Of The Roses, τοτε ολα εβγαλαν νοημα. Ο συγκεκριμενος τυπος μπορει να ειναι γνωστος σε καποιους απο σας, αφου εχει αναλαβει ηχογραφησεις και remaster σε πολλες μπαντες του ατμοσφαιρικου ηχου, οπως οι Paradise Lost (στην περιοδο τους που προσωπικα απεχθανομαι) , οι Opeth, οι Ghost και πολλοι αλλοι.
Ακουστε το τουλαχιστον μια φορα, δε θα χασετε. Κατα προτιμηση βραδακι, με ενα ποτηρι κρασι, χαμηλο φωτισμο και σε “περιεργη” διαθεση. Θα σας αγγιξει σιγουρα, εστω και λιγο. Το γοτθικο και κελτικο στοιχειο ειναι πολυ εντονο (αλλωστε η ριζα της λεξης maud ειναι σκωτσεζικη), η ατμοσφαιρα παραπεμπει σε βροχερες ή εστω συννεφιασμενες βραδιες, και η μουνταδα ειναι εντονη σε ολον τον δισκο.
Το μοναδικο μου παραπονο για το Orphnē ειναι πως θα ηθελα μια καπως μεγαλυτερη ποικιλια στους ηχους και στις δομες, αφου το θετικο του δισκου, η ομοιογενεια του δηλαδη, μπορει να αποτελεσει και αρνητικο σε μελλοντικα ακουσματα και ο ακροατης να επιθυμει μια μεγαλυτερη διακυμανση στις εντασεις.
Αυτα για τωρα, θα επιστρεψω στο παιχνιδι, αν υπαρχει ακομα φυσικα, οταν μου επιστρεψει η διαθεση για νεες μουσικες περιπετειες, προς το παρον μονο καλοκαιρακι, φαγηταρες, βολτες με το κοριτσι, ΝΒΑ, online Φυσικες και Αστρονομιες, και συντομα Ελλαδαρα.
ΥΓ. Επιτελους θα γλιτωσει το ονομα μου απο τα εικονιδια με τους κλοουν, τα πιθηκια και τους εξωγηινους
6 Likes
W T F τωρα το ειδα αυτο, ειναι κατι που το μικρο μου μυαλο απλα δεν μπορει να καταλαβει καν
Ναι ναι ουτε εγω τους μπορω καθολου, με εξαιρεση καμια 80αρα τραγουδια τους που τα λατρευω
Λιγα περισσοτερα απο 100 εχουν σε περιπτωση που αναρωτιεστε 
2 Likes
Χαχαχα προς τιμήν μου το άλμπουμ αυτό, χωρίς τα το έχω ακούσει ποτέ ολόκληρο, το σέβομαι και το έχω ψηλά. Περισσότερα για την σχέση μου με την μπάντα στο ριβιου
1 Like
Προσωπικα προτιμω τουλαχιστον 2 αν οχι 3 albums τους απο το OK Computer, το οποιο επισης σεβομαι και εχω ψηλα σε επιδραστικοτητα και σημασια στην μουσικη των 90ς. Απλα βρισκω τα Kid A, Amnesiac και μαλλον και το In Rainbows ακομα καλυτερα. 
1 Like
Σιγα μην σου αρεσε αυτο που αρεσει στο ποπολο.
Αν ηξερες εστω και το παραμικρο για τους Radiohead και τους φανς τους, θα ηξερες οτι οι φανς τους, και οχι η μαζα, οι περισσοτεροι προτιμουν καποιο αλλο απο το OK Computer και το θεωρουν το καλυτερο. Αλλα οκ συγχωρεισαι.
Να μου λειπει
Στα πρώτα δύο ματσαρίσματα με @JTN ήρθαν πάσα δύο δισκάρες που δεν είχα ιδέα. Στο τρίτο μία που δεν είχα ακούσει κάτι χρόνια χωρίς καμιά αιτία περίπου. Γενναία γουλιά από πικρό καφέ ή σοβαρό αλκοόλ, βαθιά ανάσα και.
Jeff Buckley - Grace
Για όσους δεν έχουν ιδέα, συγχαρητήρια, βρήκατε χρυσό. Οι ταμπέλες που του κολλούσαν τω καιρώ εκείνω ήταν οι ταιριαστά αόριστες alternative rock και singer-songwriter. Όχι ότι αυτές έχουν καμία πραγματική σημασία.
Μιλάμε για μια από κείνες τις περιπτώσεις που ξεπέρασαν τα όρια του όποιου ύφους. Για μία φωνή τόσο ιδιαίτερη και για συνθέσεις που δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να τις βάλεις σε κουτάκια. Είναι folky, είναι πιασάρικο, είναι γλυκόπικρο.
Ο πρόωρος θάνατος του δημιουργού του λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία σίγουρα έπαιξε ρόλο στον όλο μύθο. Πέρα από αυτό, μελωδίες και τραγούδια είναι εκεί και μπορούν εύκολα να τσακίσουν την καρδούλα κάθε ανυποψίαστου περαστικού.
Τα ονειρικό Mojo Pin. Το ‘oh, did you say, no this can’t happen to me?’ στο Last Goodbye. Η Διασκευή στο Hallelujah (τεράστιο The Edukators, δείτε το χθες). Το organ του Lover, You Should’ve Come Over. Το κλείσιμο αυλαίας με Dream Brother.
Κι επειδή η φάση είναι ξεκάθαρα it’s all connected, οι Radiohead στα 90ς είχαν δηλώσει ότι η ηχογράφηση του Fake Plastic Trees έγινε μετά από συναυλία του Buckley, ενώ για αρκετό καιρό δεν μπορούσαν να πετύχουν αυτό που ήθελαν με το τραγούδι.
Ον δατ νόουτ
Κάρμα πολίς αρρέστ δις μαν 
12 Likes
Βλεπω εχουν μπει δισκοι απο το πανω ραφι ολοκληρων των '90s σε αυτον τον γυρο. Εκπληκτικο το Grace, απιστευτη υπερδισκαρα. Τσαμπα πηγε ο Buckley, πνιγηκε σε εναν παραποταμο του Mississippi.
Τον πατερα του Tim τον ειχε δει μια φορα στη ζωη του. Για τον πατερα του υπαρχει φημη (ισως και αστικος μυθος) οτι πεθανε επειδη πηρε οση ηρωινη ειχε μεσα ενα σακουλακι που βρεθηκε μπροστα του μονο και μονο επειδη τον προκαλεσανε οτι δεν μπορουσε να την παρει. Αντε να μη βγει καταραμενος τροβαδουρος μετα ο γιος!
4 Likes