Ξεχασες τον Μεσσι και τον Μπετοβεν
Ακομα δεν έδειξε την σκατο αξία του!
Α καταλαβα, σε πειραξε το οτι ειπα “σκατα στους Beatles” ε?
Το “οποιος δεν γουσταρει Beatles δεν γουσταρει την μουσικη” ομως μια χαρα, ολα καλα ε?
Νταξει να ξερω ποια gatekeeping επιτρεπονται και ποια οχι ρε παιδι μου.
Μη χαλασει κ αυτο το θρεντ πλιξ, θανξ.
4 Likes
Όπως το βλέπω εγώ αυτό που έγραψε ο φιλτατος @Ian_Metalhead δεν ισχύει κυριολεκτικά , αλλά θεωρώ πως είναι μια υπερβολή που δειχνει πόσο σπουδαία Μουσική παίξανε οι Μπιτλς.
Κατά τ αλλά όλοι έχουμε το δικαίωμα να μη μας αρέσει οτιδήποτε, νομίζω αυτονόητο ειναι. Και δεν νομίζω να υπάρχει και μπάντα που να αρέσει ούτε καν σε όλους τους θαμώνες του φόρουμ, που είμαστε και υποτίθεται άτομα με σχετικά κοντινά γούστα (ρόκιν άλλωστε)
Θυμήθηκα το θρεντ που έγραφε ο καθένας μπάντες που ενώ είναι αναγνωρισμένες δεν τις πολυγουσταρει είχε πολύ ενδιαφέρον αυτό για να δει κάποιος πόσο διαφέρουν τα γούστα.
4 Likes
σκατα παντού και σε όλα
1 Like
Παιδιά εγώ προφανώς δεν συμφωνώ ούτε με το τι είπε ο Ian ούτε με το τι είπε ο Quintom, απλά ο τρόπος που το λέει κάποιος έχει διαφορά. Πχ εμένα δεν μ’αρέσουν οι Stones (καθόλου) αλλά προφανώς αναγνωρίζω την (ιστορική) αξία τους. Δεν θ’αρχίσω το θάψιμο.
2 Likes
Καταδικάζουμε τα σκατά από όποιον κώλο κι αν προέρχονται.
4 Likes
τα δικά μας σκατά είναι καλύτερα ρε ισαποστάκια
3 Likes
Δεύτερη φορά με @Spyros_Koukas και μου τυχαίνει το παραπάνω άλμπουμ. Προφανώς δεν την ήξερα τη μπάντα. Με ένα μικρό ψάξιμο που έκανα, είδα ότι η μπάντα λέγεται Spring και αυτό εδώ είναι το ομώνυμο άλμπουμ τους. Το πρώτο και ταυτόχρονα το τελευταίο άλμπουμ που έβγαλαν. Δεν ξέρω γιατί μετά τα παράτησαν.
Λοιπόν ο δίσκος είναι του 1971 και ανήκει στο ιδιώμα του progressive rock. Τώρα για το πώς βίωσα το άλμπουμ… Εντάξει αυτό το παλιό, χαλαρό, ήρεμο στυλ που τα περισσότερα τραγούδια θα μπορούσες άνετα ας πούμε να τα ακούσεις σε ένα lounge cafe (δεν το λέω με αρνητική χροιά αυτό) δεν είναι και τόσο αυτό που λέμε my cup of tea.
Δεν είναι τραγούδια που θα τα έβαζα στην playlist μου ας πούμε (μιλάω για μένα πάντα). Παρ’ όλα αυτά μπορώ να πω ότι ξεχώρισα 2-3 τραγούδια που μου άρεσαν αρκετά. Όπως για παράδειγμα το Golden Fleece. Πολύ ωραίο κομμάτι με ωραίο σόλο στη μέση στην ηλεκτρική κιθάρα και πλήκτρα. Επίσης πολύ ωραίο το Hendre Mews. Ξεκινάει με φοβερή μπασογραμμή για intro και πολύ καλό κιθαριστικό riff επίσης και σόλο στην κιθάρα λίγο μετά τη μέση.
Αυτά εν ολίγοις για το δίσκο. Ας ταξιδέψουμε κλείνοντας με ένα Golden Fleece.
4 Likes
Ας πω κι εγώ το (καθυστερημένο) κομμάτι μου μετά το δεύτερο ματσάρισμα με τον @bostonflesh, στο οποίο μου έλαχε το πιο πρόσφατο άλμπουμ των Stryper, το περσινό “Even The Devil Believes”.
Οι Stryper για τον γράφοντα είναι μεγάλη ιστορία, η οποία είχε ξεκινήσει θεόστραβα, μέχρι να δω το φως το αληθινό και να εκτιμήσω τη μουσική τους. Ας πούμε ότι αναζητώντας μια φορά κι έναν καιρό, ως πιτσιρικάς, για νέες μπάντες να ακούσω, ένα σχήμα που ντύνεται σαν τη Μαγια τη μέλισσα και το στιχουργικό περιεχόμενο μοιάζει να περικλείεται στις φράσεις “Praise The Lord, Give me a Hallelujah” κλπ δεν έμοιαζε ως μια must επιλογή για να ξεκινήσεις να ακούς και κάτι άλλο πέραν των γνωστών/κλασικών σχημάτων του χώρου (Maiden, Metallica, Sabbath, Purple κλπ).
Fast Forward κάνα οχτάρι χρόνια αργότερα, κι αφού έχω μεταπηδήσει από την αγορά CD σε εκείνη των βινυλίων, πετυχαίνω σε κάποιο αθηναϊκό δισκάδικο με μεταχειρισμένα το “Soldiers Under Command”, το ντεμπούτο των Stryper, γύρω στα 3-5 ευρώ και λέω, “γιατί όχι”. Αφού το βάζω και παίζει 1-2 μέρες αργότερα, μην έχοντας ιδέα τί και πώς κι έχοντας μείνει στην εικόνα του παρελθόντος, να σου το πρώτο σοκ. Σωστό αμερικάνικο '80s metal, riffs που θερίζουν, σολάρες (ο Oz Fox είναι από τους κιθαρίστες εκείνους που δεν παει το μυαλό ποσο ικανοί είναι στην πραγματικότητα) κι ένας τρομερός, υψίφωνος τραγουδιστής κι εγώ να έχω μείνει μ*λάκας με το τί έχανα τόσο καιρό. Οκ, οι στίχοι όντως υπήρξαν ένα θέμα, αλλά όχι μεγαλύτερο των αντίστοιχων “σατανικών” εκείνης της εποχής, οπότε η αναζήτηση περισσότερων για την μπάντα μόλις είχε ξεκινήσει.
Στα του τελευταίου τους άλμπουμ, τώρα, αν κάποιος ψάχνει να ακούσει ένα ωραίο, λίγο αναχρονιστικό, αλλά σίγουρα εκτελεστικά αξιόλογο και συνθετικά ενδιαφέρον άλμπουμ στο '80s hard & heavy, ο δίσκος είναι ό,τι πρέπει. Ο Sweet συνεχίζει κι έχει φωνάρα ακόμη και σε αυτήν την ηλικία, η συνθετική λογική δεν εκβιάζει καταστάσεις ενώ οι στίχοι, είτε αγνοηθούν είτε γίνουν αντιληπτοί, δεν αποτελούν πρόβλημα.
Το καθαρά δικό μου θέμα είναι ότι, ακολουθώντας πια σταθερά την μπάντα τα τελευταία χρόνια, έχω διαμορφώσει άποψη για τί μπορεί να κάνει και πότε τα καταφέρνει πραγματικά καλά. Στο “Even The Devil Believes” συμβαίνει, αλλά όχι παραπάνω από το “No More Hell To Pay” ή το “Fallen” λχ, δύο πολύ δυνατά μετά-reunion άλμπουμ τους. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι Stryper δεν αξίζουν την απαξίωση πολλών που βλέπουν την ταμπέλα Christian metal και αλλάζουν πεζοδρόμιο, αφού μουσικά το να πεις απλά ότι είναι ενδιαφέροντες μοιάζει πολύ λίγο.
All in all, ευχαριστώ για την πρόταση, καλώς ή κακώς είχα ήδη επαφή και με την μπάντα και με το άλμπουμ αλλά δεν με χάλασε που το ξανάκουσα - αντιθέτως, ίσως το εκτίμησα και λίγο παραπάνω ξαναπιάνοντας το μετά από κάποιον καιρό που το είχα πρωτοακούσει.
Edit: μόνο που θέλω να μάθω, γιατί ανοιξιάτικο το συγκεκριμένο; Οκ, το δικό μου παραήταν προφανές, μπάντα/δίσκος που λέγεται Spring… 
5 Likes
Προφανώς δεν είναι ανοιξιάτικο και προφανώς αγνόησα τον περιορισμό περί ανοιξιάτικου άλμπουμ.
Άλλωστε η έννοια του ανοιξιάτικου είναι αρκετά φλου. Για μένα ένας δίσκος μπορεί να είναι ανοιξιάτικος και κάποιος άλλος να τον βρίσκει φθινοπωρινό 
1 Like
Όλα καλά, ήλπιζα σε κάποια λεπτομέρεια που δεν είχα σκεφτεί (πχ ότι το hard & heavy είναι γενικά ευδιάθετο οπότε —> ανοιξιάτικο ξέρω γω) αλλά και πάλι δεκτό το φλου της επιλογής 
1 Like
O φίλτατος @SvenN μου ανέθεσε έναν από τους σπουδαιότερους μέταλ δίσκους όλων των εποχών, οπότε ας γράψω και εγω δυο πράγματα γι αυτο.
1996 ή 1997. Ο γραφων ηταν ποντικαρας στο metal, αφου ψαχνοταν ακομα με την τοτε δισκογραφια των (παρα πολυ) μεγαλων ονοματων, οταν σε κάποιο περιοδικό της εποχής διάβασε διθυραμβικα σχόλια για ενα συγκρότημα με όνομα Warlord. Το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει μόνο 2 δίσκους, με τον δεύτερο να έχει τα μισά κομμάτια ιδια κομμάτια με το πρώτο (με δυο προσθηκες και την αφαιρεση- των ΕΠΩΝ Μrs Victoria, Penny for a poor man και Winter Tears-γιατι θεοι; ) και μια συλλογή με όλη τη μουσική της (best of warlord), 13 κομμάτια ολα μαζι. Και ομως σχεδόν 15 χρόνια μετά μνημονευόταν σαν μια από τις σημαντικότερες μπάντες του επικού ήχου. Για να καταφέρει κάτι τέτοιο μια μπάντα με τόσο λίγη μουσικη θα έπρεπε το υλικό της να είναι τουλάχιστον μνημειώδες. Τα Deliver us και the cannons ηταν κάτι ακόμα παραπάνω.
Όταν έπεσε στα χέρια μου το best of warlord (που για μένα έχει τις καλύτερες εκτελέσεις των περισσότερων κομματιών- οπως και τα remasters του deliver us το ιδιο) η πλακα που επαθα δεν περιγράφεται. Είχα μια εικόνα για το επικό μέταλ, από τους manowar και τους cirith ungol κυριως, αλλα δεν ειχα ξανακουσει ποτέ κάτι επικό με τοσο έντονο λυρισμό, τόσο μεγάλες μελωδίες. Μελωδιες που σε στοιχειώνουν και όταν τις ακους χρόνια μετά παραμένουν το ίδιο φρέσκιες με παλιά.
Αργότερα η μπάντα κυκλοφόρησε δυο ακόμα δίσκους, με ψηλά τον πήχυ της ποιότητας, αλλα αυτό που εκαναν στα deliver us και the cannons δύσκολα επαναλαμβάνεται. Ετσι ενδεικτικά τα lost and lonely days, black mass, aliens, winter tears, deliver us from evil ειναι απο τα καλυτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ ανεξαρτήτως είδους μουσικής. Oλα τα υπολοιπα είναι τουλάχιστον μεγάλες κομματάρες.
Το the cannons κάνει μπραντεφερ με όλους τους κλασικούς και τεράστιους δίσκους των 80s και τους περισσότερους τους κερδίζει κιολας.
RIP Bill.
Οποιος δεν το εχει ακούσει μην το σκεφτει καθολου
Και για να εχει (σχεδον) πληρη εικονα της πρωτης περιόδου
Ή ακόμα καλύτερα εδώ μπορεί να τα ακούσει όλα μαζί, οπως ο εφηβος Pargalatsos που ειχε λατρεψει το συγκεκριμενο best of που δεν ειναι best of αλλα τα άπαντα της πρωτης περιόδου σε αψογες εκτελεσεις.
9 Likes
Artist: Primordial
Title: Spirit The Earth Aflame
Year: 2000
Genre: Folk [Pagan Black] Metal
Submitted by @RiderToUtopia 
«Κράτα μου το χέρι… Κράτα το σφιχτά! Φοβάμαι…»
«Ανοίχτε τα μάτια και τα αυτιά σας στην αλήθεια. Στη μία και μοναδική αλήθεια. Τη δική μας!»
«Είδα και ένιωσα τα πάντα στη ζωή μου. Και κατέληξα εδώ. Μπροστά στην γυαλισμένη μου ασπίδα. Να κοιτάζω κατάματα την αποτυχία.»
«Βλέπετε το Θάνατο; Το σάπιο χαμόγελο του; Για σας ήρθε. Μην το πάρετε προσωπικά όμως…»
«Στάχτες δεν είναι μόνο το παρελθόν Γιε μου…»
«Άκου με λίγο… Το αλάτι της ζωής προέρχεται από μια μανιασμένη θάλασσα. Ποτέ μην το ξεχνάς αυτό…»
«Περιπλανηθήκαμε για πολύ καιρό αδέρφια μου… Και δεν άξιζε τον πόνο…»
«Γη! Μη με εγκαταλείπεις!»
7 Likes
Μπάντα-λατρεία, δίσκος-λατρεία, καταπληκτικό, λιτό, αλλά τόσο μεστό post.
Τώρα, τότε, to the bitter end! Αφιερωμένο σε εσένα και σε όσους ήταν εκεί. Η πιο πωρωτική στιγμή που έχω ζήσει ποτέ σε live (και ας μην είναι από τον δίσκο που παρουσίασες / άλλωστε η δισκογραφία των θεών είναι ένα αδιαίρετο κομμάτι-μήνυμα).
7 Likes
Light of Day, Day of Darkness- Green Carnation by @tylerdurden
Με το prog metal όπως έχω πει δεν έχω και την καλύτερη σχέση γιατί βαριέμαι λιγάκι. Στο παρόν θέμα όμως μου πέφτουν αρκετοί prog δίσκοι που δύσκολα θα άκουγα από μόνος μου και στο τέλος αναθεωρώ. Έτσι και εδώ ξεκινάω ψάχνοντας κάποια πράγματα, βλέπω 60 λεπτά τραγούδι ξεκινάει στραβά το πράγμα (Μέχρι 9-10 λεπτά τα θέλω συνήθως). Πατάω play στα πρώτα 7 λεπτά τέρμα average prog metal με καλές βέβαια συνθέσεις αλλά πολύ υποτονικά φωνητικά. Το μόνο πράγμα που κράτησα ήταν η εισαγωγή στην αρχή με την μεσαιωνική folk αισθητική και τους ψιθύρους των παιδιών που κάνανε μια ωραία creepy ατμόσφαιρα.
Ξαφνικά αλλάζουν τα φωνητικά γίνονται επικού στιλ (Σαν blind guardian θα μπορούσε να πει κάποιος) και μένω μαλάκας. Το τραγούδι από εκεί και πέρα δεν ξανακοίταξε πίσω γιατί πολύ απλά ανακάτεψε την τράπουλα απίστευτα πολύ. Τι εννοώ;
Πέραν των επικών φωνητικών οι τύποι ρίξανε μέσα λίγα brutal φωνητικά, γυναικεία επίσης στο πιο τσιλ σημείο του τραγουδιού και παιδική χορωδία. Ούτε στα όργανα το λυπηθήκανε γιατί πέραν των κλασικών κατάφερα να πιάσω συνθεσάιζερ (και γενικά κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία), σαξόφωνο και σιτάρ που έδωσε μια ανατολίτικη νότα.
Μετά από κάποιες ακροάσεις βρήκα και doom metal στοιχεία τόσο στη μουσική όσο και στους στοίχους που είχαν μια μελαγχολία. Θα κατέτασσα το τραγούδι λοιπόν ως μια μίξη prog κ doom metal
Πολύ όμορφο και το κιθαριστικό σόλο στα 42 λεπτά.
Overall περίμενα να βαρεθώ αρκετά αλλά τελικά κατάλαβα πως αν στο τραγούδι πέσει δουλειά δεν πα να ναι και 666 λεπτά δεν έχει να λέει και επίσης οι Σκανδιναβοί είναι μανούλες στο να δημιουργούν ατμόσφαιρα Ευχαριστώ τον φίλο για την πρόταση
ΥΓ Θα με ενδιέφερε να τους δω live για να δω αν θα μπορούσαν να μεταφέρουν αυτήν την αισθητική ζωντανά. Η εμφάνισή του για πέρσι τον Απρίλιο στην Αθήνα δεν έχει ανανεωθεί με άλλη ημερομηνία ελπίζω να αλλάξει αυτό
9 Likes
ακουσε το A Blessing in Disguise… για μενα το καλυτερο τους…
2 Likes
I will
Korn - The Paradigm Shift
The Paradigm Shift από Korn ήταν η πρόταση του @bostonflesh. Θυμάμαι στο γυμνάσιο άκουγα συχνά κάποια τραγούδια όπως το A.D.I.D.A.S., το Freak on Leash το Another Brick in the Wall και ίσως άλλα που δεν θυμάμαι αλλά η περισσότερη προσοχή μου πήγαινε σε άλλα συγκροτήματα. Κάποια χρόνια αργότερα άκουσα και το The Path of Totality το όποιο έχει συμμετοχές από dubstep παραγωγούς και το βρήκα ενδιαφέρον.
Όσον αφορά το The Paradigm Shift μου φάνηκε επίσης συμπαθητικό αλλά τίποτα παραπάνω να λέω πώς και δεν τους είχα δώσει ευκαιρίες νωρίτερα. Υπάρχει ένας χαρακτηριστικός τρόπος που τραδουδάει ο Jonathan Davis δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια αλλά τέλος πάντων είναι χαρακτηριστικός και μου αρέσει πολύ. Κάθε φορά που υπήρχαν σημεία σαν αυτό ή αυτό πχ περνούσα πολύ καλά. Ευτυχώς υπήρχαν πολλά τέτοια και η χροιά του έκανε τις ακροάσεις του άλμπουμ εύκολες και ευχάριστες.
Από την άλλη όμως όταν τραγουδάει με πιο συμβατικό τρόπο (που λογικά ορθώς πράττει γιατί ειδάλλως μπορεί να φαινόντουσαν όλα μονότονα και να έχαναν κάτι από τη μαγεία τους) μου φαίνεται σαν την οποιαδήποτε τυχαία nu-metal μπάντα που μόλις ξεκίνησε. Αυτό συνήθως αλλά όχι πάντα γινόταν στα ρεφρέν, ειδικά όταν υπήρχαν και backing vocals μαζί. Εκεί ψιλοβαριόμουν.
Ένας ακόμα τομέας που θα ήθελα περισσότερα είναι στις κιθάρες. Εντάξει υπήρχαν κάποια riffs αλλά ένα σόλο ρε παιδί μου κάτι. Και οκ το ξέρω ότι είναι λίγο δυσεύρετα στο nu-metal αλλά πιστεύω χρείαζονται όσο να 'ναι. Επίσης δεν χρειάζεται καν να είναι σόλο σόλο για να κάνουν τη δουλειά τους. Το Lullaby for a Sadist είχε μια παρατεταμένη κραυγή και στο Never Never γινόντουσαν κάτι περίεργα εκεί κοντά στη γέφυρα που έδωσαν μια επιπλέον νοστιμιά. Κάτι τέτοιο μου έλειψε.
Άλλα στοιχεία που μου άρεσαν ήταν τα ντραμς και γενικά η ενέργεια του άλμπουμ. Αν σου αρέσει κάποιο τραγούδι, του ταιριάζει να βάλεις τέρμα την ένταση.
Αγαπημένα κομμάτια: What We Do, Mass Hysteria, Prey for Me, Lullaby for a Sadist, Punishment Time
7 Likes