Αθετησα υποσχεση αβιαστα, αφου ημουν απλα οριζοντιος χθες ολο το απογευμα και το βραδυ, παρεμπιπτοντως τα καλυτερα χαπακια για τον πονο που εχουν υπαρξει ποτε στην ιστορια των χαπιων, κατι που γνωριζω εδω και 30 χρονια λογω γονιων και θειων, ειναι τα Tylenol. Παιδια, δεν ξερω τι βαζουν μεσα σε αυτα, αλλα αν υπηρχε 1 στο εκατομμυριο να γινω σαν την γιαγια απο το Requiem For A Dream, αυτο θα γινοταν με τα Tylenol Extra Strength ε. Δηλαδη αφου τα πηρα χθες, μου επαιρνε λιγοτερο απο 1 λεπτο να σηκωθω ορθιος, μιλαμε για τρελη επιδραση. Λοιπον στο δια ταυτα.
Λοιπον το εξωφυλλο μου αρεσει παρα πολυ, καθως προφανως προκειται για εναν πινακα με εντονα χρωματα, του οποιου η τεχνοτροπια μου θυμιζει την αισθητικη του Draconian Times και αυτο παντοτε με γεμιζει με ζεστα συναισθηματα made in 1995. Δεν ξερω γιατι ο @manos87 (μου ελειψες ρε μπαγασα εχω να σε δω ανετα πανω απο 5 χρονια) εγραψε αρνητικα λογια για το εξωφυλλο του Hagnesta Hill που προσωπικα το βρισκω εξαισιο, αλλα δε θα τα χαλασουμε εκει, αφου εκανε μια πολυ ενδιαφερουσα προταση και εννοειται χαρηκα που δεν χρειαστηκε να ακουσω καποιο τερατουργημα σε ακραιο μπλακ μεταλ.
Λιγα λογια για την μπαντα. Οι Othersame απο την Βραζιλια ειναι ενα σχημα για το οποιο θα εφευρω τον ορο “post-post-punk εναλλακτικο ροκ με progressive ψηγματα και λιγη emo σκονη για γαρνιτουρα” για να περιγραψω την μουσικη τους. Η αληθεια ειναι πως ακουγοντας το Depiction ξανα και ξανα τις τελευταιες 3 μερες, με εχει αγγιξει, κατι που δεν περιμενα στο πρωτο ακουσμα, και θα εξηγησω στο τελος γιατι. Νομιζω πως περα απο το homework, θα το ακουω και τις επομενες μερες.
Την Curitiba της Βραζιλιας την ξερω απο δυο πηγες, μια λογω του Civilization 5 αφου ειναι μια απο τις πολεις των Βραζιλιανων, και μια λογω του Παγκοσμιου Κυπελλου του 2014. Τωρα ξερω και μια τριτη πηγη, η οποια ειναι η πολη καταγωγης των Othersame. Αναφερω την καταγωγη τους, γιατι θεωρω οτι παιζει εναν μικρο ρολο. Δεν ειμαι ο μεγαλυτερος φαν των Angra, ομως νομιζω πως διεκρινα μια απιστευτα μικροσκοπικη και ανεπαισθητη επιρροη στον ηχο των συμπαθεστατων Βραζιλιανων.
Το Depiction ειναι το πρωτο full length τους, και αν σκεφτουμε πως ειναι ντεμπουτο, τοτε μιλαμε για εξαιρετικη δουλεια, απο την οποια εχω μολις ενα παραπονο, που ειναι και αυτο που θα εκφρασω στο τελος. Ο δισκος διαρκει περιπου 54 λεπτα και αποτελειται ουσιαστικα απο 2 ιντερλουδια και 7 συνθεσεις με φωνητικα. Γενικα ειμαι παντοτε θετικα προκατειλημμενος με δισκους που ξεκινανε με κανα δυο λεπτα instrumental εισαγωγης, ποσο μαλλον οταν αυτη η εισαγωγη ειναι οσο ομορφη οσο το Viva O Som! Το θαυμαστικο ειναι κομματι του τιτλου του τραγουδιου ε, δεν εκσπερματωσα κιολας με την εισαγωγη, αλλα ηταν πολυ καλη.
Η πρωτη ενοτητα αποτελειτα απο τα Inner Selfish (μου αρεσε πολυ το pun και μου θυμισε και Sepultura αν και δεν εχουν απολυτως καμια σχεση μουσικα) , Deadlock και Escape. Ισως η αγαπημενη μου ενοτητα απο τον δισκο, κατι που μπορει να αλλαξει στο μελλον. Σιγουρα η πιο ευπεπτη, οχι πως υπαρχει κατι ευπεπτο στους Othersame. Και τα τρια κομματια θα μπορουσαν να ειναι χιτακια, με το Deadlock να μου εχει κεντρισει το ενδιαφερον περισσοτερο. Τελος με το antipasto, και η ορεξη εχει ανοιξει πολυ. Φιλικη συμβουλη για οσους δεν εχουν δοκιμασει ποτε, να φατε οπωσδηποτε καλο soppressata πριν πεθανετε, ειναι απο τα καλυτερα αλλαντικα που εχουν υπαρξει ποτε, αν οχι το καλυτερο. Το antipasto των Othersame παντως ηταν εφαμιλλο ενος antipasto με soppressata, καπνιστο σολομο, προβολονε, μοτσαρελα και πεπεροντσινι ανετα.
Στην συνεχεια ακολουθει το Dukkha διαρκειας λιγο περισσοτερο απο 1 λεπτο, το οποιο εξυπηρετει ακομα ως ενα ιντερλουδιο, και ως ορεκτικο για το δευτερο πιατο. Το δευτερο πιατο της ημερας, δηλαδη το pasto, το οποιο ενας Φυσικος σαν κι εμενα θα περιμενε να εξαϋλωνει το antipasto, εδω λειτουργει ακριβως οπως και στην μαγειρικη, δηλαδη συμπληρωνει και δενει με το antipasto αψογα, ως ενας συνδυασμος quarks που δεν γινεται να τα σπασεις ουτε σε σουπερνοβα. Η τετραδα τραγουδιων που ακολουθει ειναι τα High, N.P.C. , Sentience και Samsara.
Θα μπορουσα να γραψω ξεχωριστη παραγραφο για καθε ενα απο τα 4 τραγουδια αυτα αλλα εχω ηδη ξεφυγει οποτε θα συνοψισω τις σκεψεις μου στα εξης: Το Samsara ειναι αδιαφιλονικητα ο νικητης αναμεσα στα 4 οσες φορες και να τα ακουσω και να ανακαλυψω κατι καινουριο στα υπολοιπα 3. Με βασικο ριφφ που θυμιζει κατι απο παλιους καλους Megadeth ή τολμω να πω ισως καλυτερα κατι σε μιγμα Mercyful Fate με Dream Theater αν αυτο βγαζει το οποιοδηποτε νοημα σε καποιον απο εσας, με ωραιο χτισιμο, εξελιξη και αλλαγη στην μεση, ειναι το καλυτερο τραγουδι του δισκου, αν και οχι το magnum opus. Το magnum opus ειναι το N.P.C. που εχει την μεγαλυτερη διαρκεια και τον χαρακτηρα του πιο επικου τραγουδιου στον δισκο. Το High λειτουργει ως συνδετικος κρικος αναμεσα στις δυο ενοτητες του δισκου, και ειναι απο τα αγαπημενα μου στον δισκο.
Ως συνολικη εικονα και για να κλεινω, ο δισκος μου αρεσε πολυ, χωρις να με ενθουσιασει ως ενας απο τους καλυτερους δισκους του 2020, και ο λογος για αυτο ειναι ξεκαθαρα τα φωνητικα. Ο κυριος Ζουαου Νασειρο Πιντου Ολιβεηρα (δεν βρισκω τα ονοματα τους απλα ετσι φανταζομαι πως τον λενε) στα φωνητικα εχει μια πολυ καλη φωνη και μια πολυ ευχαριστη χροια, αλλα δυστυχως ειναι απλα αυτο, ευχαριστη. Θεωρω πως αν ειχε βαλει περισσοτερο νευρο στην φωνη του, λιγη οργη, λιγο περισσοτερο παθος, λιγη ενταση, λιγο μισος εστω ρε παιδι μου, τοτε το αποτελεσμα θα μπορουσε να ειναι ακομα καλυτερο. Ως εκ τουτου, ενω ακουω πολυ ευχαριστα αυτον τον δισκο, δεν μου σηκωσε την τριχα σε καμια χρονικη στιγμη, και πιστευω πως ο λογος ειναι η φωνη.
Παρολα αυτα, θα πω πως λογω του υπεροχου ηχου που εχουν και του υφους (που μου ταιριαζει παρα πολυ), ταξιδεψα αρκετα με τον δισκο νοσταλγικα στο παρελθον, ενιωσα οτι ειμαι στο Smallville (το λεω για καλο) σε πολλα σημεια αφου η emo γαρνιτουρα που εχουν διαχυτη σε πολλα απο τα πιατα τους μου ξυπναει τον εφηβο troubled Αμερικανο απο το Κανσας που ποτε δεν ημουν, ακουσα ηχους που μου θυμισαν τις αρχες τις χιλιετιας και ατελειωτες βραδιες στον Προφητη Ηλια στην Πεντελη με μουσικη δυνατα απο αυτοκινητο και θεα ολη την Αθηνα σε καλοκαιρινες βραδιες με σουβλακια και χυμο Αμιτα νεκταρ ροδακινο (αντι-αλκοολ ημασταν μεχρι να χωρισουμε απο γκομενα πρωτη φορα), και νοσταλγησα ελαχιστα απογευματα στο κυλικειο του Πολυτεχνειου που μιλουσα με συμφοιτητες για την Σοφια με το κατσαρο κοκκινο μαλλι και τα μπλε ματια και για ομορφες alternative μουσικες.
Οσον αφορα καποιες μουσικες αναφορες, βρηκα αρκετα groovy πολλα απο τα κιθαριστικα τους riffs (ειδικα στην πρωτη ενοτητα) που μου θυμισαν με την πολυ καλη εννοια τους Dream Theater του Awake (δεν υπαρχει κακη εννοια σε αυτο ρε ασεβαστοι) , με εκαναν να νοσταλγησω τα πολυ καλα σημεια των Placebo, των The Tea Party, των Porcupine Tree και των Perfect Circle της εποχης 1997-2000 (μονο σε μενα βγαζει νοημα αυτη η συμπραξη, αλλα δε με νοιαζει) και εν τελει μου εδωσαν την εντυπωση πως ακουω μια ενδιαφερουσα μπαντα που αν ειχε εστω 20% απο το νευρο που εχει η Hayley Williams στο Decode των Paramore, θα γινομουν τεραστιος φαν. Να τον ακουσετε ολοι τον δισκο εστω μια φορα, και να δωσετε προσοχη στα Deadlock και Samsara αν μη τι αλλο.
Του βαζω π στα 4.
