Διαφωνώ σε αυτό, έχει περισσότερη πλάκα να μην ξέρεις τι θα σου πέσει, αν εννοείς θεματική ως προς είδος. Βασικά όπως και να 'χει ας είναι εντελώς φλου, εμένα μ’αρέσει να μην έχω ιδέα τι θα ακούσω.
@JTN Πρέπει για λόγους διαφάνειας να μας πεις πως βγαίνουν τα ματσαρίσματα, ενώ για τους εξυπνάκηδες, εννοούμε GMT+2 πάντα. 
@QuintomScenario
Δεν ξερω τι μου λες εδω εχω εννιαμιση το πρωι εγω τωρα παντως και ειμαι καθηλωμενος κρεβατι ενω ποναει ολο μου το ειναι
Οχι προς το ειδος με τη καμια - μπορουμε να ειμαστε πολυ γενικοι στις θεματικες.
Πχ χρονολογια, αγαπημενο αλμπουμ εφηβειας, αλπουμ που μας ξεβλαχεψε … κλπ
Μια χαρά ιδέα. Να ορίσουμε το ξεβλαχεμα πάντως: από Michael Jackson >Bon Jovi ή Bon Jovi>Manowar.
Από Bon Jovi > Michael Jackson και από Manowar > Bon Jovi μάλλον εννοείς 
Κι αυτό παίζει 
Εγώ προτείνω να περάσει άλλος ένας γύρος τουλάχιστον και μετά να αρχίσουν οι θεματικές προτάσεις (γιατί έχω βρει ήδη τα 2 επόμενα που θα δώσω, κρίμα είναι να χαθούν έτσι 
)
Καλά είσαι, έχω ήδη σημειώσει 12 
Να κανουμε θεματικη εβδομάδα “ένας δίσκος για κάθε μέρα της εβδομάδας” και είσαι οκ (!)
https://pairs.austincodingacademy.com/ τα ματσαρίσματα βγαίνουν τυχαία με αυτό. Στο μέλλον μπορεί να υπάρξει κάποια φορά που θα τα βγάλω εγώ αλλά εκεί θα δηλώσετε genre που θέλετε/δεν θέλετε και τα άλμπουμ θα τα βρείτε μετά με τον σύντροφό σας (partner)
Placebo - Black Market Music
Placebo άκουγα αρκετά στο γυμνάσιο αλλά τότε ήταν εποχές limewire οπότε είχα επαφή απλά με τυχαία τραγούδια. Ο μόνος δίσκος που έχω ακούσει ολόκληρος είναι το Battle for the Sun. Επίσης τους είχα δει και σε εκείνο το live στο θέατρο βράχων που έπαιξαν 40 λεπτά και μετά ο κόσμος πετούσε μπουκάλια στη σκηνή. Ίδια μέρα είχαν live και οι Porcupine Tree αλλά δεν είχα εντρυφήσει τόσο και η παρέα ήθελε Placebo.
Έδωσα αρκετές ακροάσεις στο Black Market Music (το last.fm αυτή τη στιγμή λέει 81 plays) αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρος για το πώς νιώθω. Άργησε να με πιάσει και πιστεύω πως αν ακούσω άλλα άλμπουμ τους θα μου αρέσουν περισσότερο μόνο από τα κομμάτια που αναγνωρίζω ήδη αλλά και με αυτόν πέρασα καλά γιατί ο ήχος της μπάντας είναι τέτοιος που μου κάθεται ευχάριστα στο αυτί.
Το Taste in Men ξεκινάει πολύ πολύ ωραία. Όλα τα όργανα δημιουργούν μια πολύ ωραία industrial ατμόσφαιρα. Από τα highlights του δίσκου. Το Days Before You Came μοιάζει πολύ ρυθμικά με το Special K. Ωραία και τα δύο. To Spite and Malice είναι σίγουρα το κομμάτι που ξεχώρισα περισσότερο. Οι σαν ραπ στιγμές είναι έτσι και έτσι αλλά το post-chorus? (Everything will blow tonight/Neither friend nor foe, tonight) είναι η αγαπημένη μου μελωδία του δίσκου και επίσης έχει ένα σημείο που βγάζει μια μικρή κραυγή ο Molko που δεν την περίμενα καθόλου. Passive Aggresive και Black Eyed τα βρήκα σχετικά αδιάφορα ωστόσο το δεύτερο είχε ωραία γεμίσματα στα drums. Το Blue American, πιο μπαλαντοειδές σε στυλ που πιστεύω τους πάει πολύ αλλά ήταν λίγο στάσιμο. Μου έλειψε μια κλιμάκωση. Απ’ τα κομμάτια που ακολουθούν δεν κράτησα πολλά. Μου άρεσε που στο Haemoglobin η φωνή πήγε πιο πίσω έτσι σαν κάτι διαφορετικό σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Το Black Market Blood που κλείνει τον δίσκο έχει πολύ ωραία πλήκτρα και μαζί με το εναρκτήριο είναι τα δύο κομμάτια που μου άρεσε το instrumental στοιχείο περισσότερο από την φωνή. Ευχαριστώ για την πρόταση!
Το έφερα από εδώ, γκρίνιαξα από εκεί, σχεδόν τελευταία στιγμή έφτασε και οκ, ξερωγω, ας γράψω κάτι. ;p
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτά τα παιδιά, από όταν άκουσα το “Oi Magoi” το 2014 (το οποίο πρέπει και να παραμένει η αγαπημένη μου δουλειά τους). Το “Pneuma” το ανακάλυψα αμέσως μετά και το “Mayhem in Blue”, στο οποίο έπεσε και ο κλήρος με την πρόταση του @Pargalatsos, το είχα λιώσει την χρονιά που κυκλοφόρησε. Το “Eden In Reverse” δεν το έχω ακούσει ακόμα, νομίζω όμως ήρθε η ώρα του μετά το ρετροσπεκτιβ των τελευταίων ημερών. Αλλά αυτό είναι κατά τι άσχετο.
Να συνεχίσω σημειώνοντας πως το να πλαισιώσω την μουσική των HSN με λέξεις μου φαίνεται από δύσκολο έως και ανούσιο, καθώς αυτό που έχουν φτιάξει είναι στα αυτιά μου άνευ πλαισίου. Είναι κάτι πολύ ξεχωριστό, που δεν μπορώ να το εντάξω αυστηρά σε κάποιο είδος ή σε κάποια ταμπέλα. Είναι avant-garde, είναι black, είναι prog, είναι αυτά και άλλα τόσα και βασικά είναι μια ξεκάθαρη, δουλεμένη και βαθιά ειλικρινής άποψη, η άποψή τους, πάνω στον ακραίο ήχο. Κυρίως, όμως, είναι progressive με την έννοια ακριβώς αυτή, του προοδευτικού, κι όχι της αναφοράς σε συγκεκριμένο στυλ ή της παικτικής μανιέρας, με την έννοια της ηχηρής πρότασης που κρύβεται πίσω από τον τόσο πετυχημένο και τόσο προσωπικό συγκερασμό πολυποίκιλων μουσικών στοιχείων και διαφορετικών αισθητικών πλαισίων.
Και μετά από όλα αυτά τα εισαγωγικά, γενικά κι αόριστα, ας προχωρήσω στον υπό εξέταση δίσκο και σε… ακόμα γενικότερα, μιας και δεν θα επιχειρήσω να κάνω ανάλυση κομμάτι κομμάτι. Θα αναφέρω απλώς πως τα “Mayhem in Blue”, “Lost in Satan’s Charm” (σύνθεση που, αν κανείς αρέσκεται στο να βρίσκει τα «καλύτερα» ενός πονήματος, μάλλον σε αυτήν θα πρέπει να ποντάρει τα λεφτά του) και “The Cannibal Tribe Came from the Sea” είναι τα αγαπημενότερά μου και επίσης τα καλυτερότερα για όση ώρα κρατάνε και δεν μπορώ να τα απομονώσω και να διαλέξω ένα, ή να κάνω κάποια περαιτέρω κατάταξη. Ο δίσκος όλος έτσι κι αλλιώς είναι σαν ένα μεγάλο κομμάτι, είναι ενιαίος και κυλάει έτσι ακριβώς όπως τοποθέτησαν τις συνθέσεις την μία δίπλα στην άλλη οι δημιουργοί του. Σε αυτό το σημείο να προσθέσω πως, αν και κενή νοήματος, τυχόν «σύγκριση» με τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας μπορεί ίσως μόνο να καταδείξει πως αυτή στερείται του στοιχείου του εντυπωσιασμού/ αιφνιδιασμού, αλλά δεν χάνει καθόλου, κατά την άποψή μου, σε ουσία και περιεχόμενο.
Πέρα από αυτά,
Βαθιά η ρίζα του κακού,
Βαθιά που ούτε το χέρι του Θεού δεν την φτάνει
Από την στιγμή που πατιέται το play μέχρι και το κλείσιμο του έργου, το μυαλό μου γεμίζει με πανέμορφες σκοτεινές εικόνες, σα να παίζει μια πειραματική ταινία τρόμου ένα πράγμα και ο δίσκος να είναι το soundtrack. Τα ηχοχρώματα και η παραγωγή είναι, πράγματι, μαεστρικά σκηνοθετημένα. Γκρίζα φυσικά τοπία εναλάσσονται με σκηνές από την κόλαση, το Carnival of Souls (on steroids εν προκειμένω) συναντά την αισθητική του Argento και το ασπρόμαυρο γίνεται το πιο έντονο κόκκινο. Καννίβαλοι και δαίμονες, τρελοί και αιρετικοί, φιλόσοφοι και καλλιτέχνες παρελαύνουν και χορεύουν υπό τους ήχους μοχθηρών φωνητικών, απόκοσμων πλήκτρων (hammond organ, mellotron ? flute/strings), ακόμα και μιας εκκεντρικής λατέρνας (!) ή, ενίοτε, μιας ευθυτενούς ροκ κιθάρας, επιχειρώντας μια διαειδική ακροβασία σε ένα εξόχως αλλόκοτο καρναβάλι. Σε ένα καρναβάλι που το διευθύνουν από κάπου μακριά τόσο οι King Crimson ή οι Doors (αναφορές στα πλήκτρα), όσο οι Dodheimsgard και οι Ved Buens Ende. Σε ένα καρναβάλι που οι καρναβαλιστές έχουν βουτήξει σε προγκ καζάνια, μεταφέρουν στον χορό τους την χρυσή δεκαετία του ‘70, της κλείνουν το μάτι και κοιτάνε, με μαύρα μάτια, μπροστά.
I’d rather fly in blackness now
Than begging for a bloody crown
“δεν το έχω” και γράφει το από πάνω, σαν το “χάλια έγραψα, 12 με το ζόρι” και τελικά παίρνει 19,4 (!) <3
αυτό ακριβώς.εγώ θα τον ακούσω τον δίσκο πάντως.
Πανωλεθρία τα θέματα φίλε
Beware the shewolf and her bite
Συμφωνώ με κάθε λέξη και προσθέτω πως τόσο μεγάλη μπάντα είναι οι HSN, τόσο μεγάλη δισκαρα το mayhem in blue, από τους αγαπημένους μου δίσκους των 2010s.
Είναι δίσκος που έχω λιώσει άπειρες ώρες να τον ακούω στο repeat, συνδύαζει ιδανικά μοχθηροτητα, ψυχεδέλεια, ροκια, ατμόσφαιρα, νοήματα, θεατρικότητα και πολλά αλλα. Αυτά ήταν λίγα λόγια και από εμένα, η @Sh_Wo_f τα έγραψε φανταστικά
Χαχαχαχ. Οκ. 
Μπορεί και να το έκανα επίτηδες για να δημιουργήσω χαηπ. ;p
Επειδή πολύ το συζητήσαμε, να πω ότι το θέμα μου είναι ότι νιώθω ανασφάλεια να γράφω για μουσική (όχι να μιλάω ε, να γράφω), γιατί θεωρώ χρειάζεται μια σοβαρότητα ή μια γνώση που ίσως να μην έχω και κυρίως γιατί είναι μια μορφή έκθεσης με την οποία δεν έχω ακόμα συμφιλιωθεί κι ας γράφω εδώ πόσα χρόνια.
Anyway, o @martian επίσης τα είπε πάρα πολύ ωραία για το ζήτημα αυτό, σταματώ τον σχολιασμό επ’αυτού και προχωράμε.
Στην τελική μόνο αυτό έχει σημασία, κι αν όντως το λες επειδή έγραψα αυτές τις γραμμές, να πω ότι συγκινήθηκα και το εννοώ.
Πείτε λίγο αν ακούσατε το τελευταίο τους, ήθελα να το τσεκάρω επειδή είδα ότι πλέον παίζει μαζί τους ο Μαργαρίτης που τον έχω δει άπειρες φορές σε χάρλευ/8μπολ σε τριμπιουτ συγκροτήματα, στο dvd των Ayreon (!) και είχα λιώσει το Dustynation αλλά δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να ταίριαξε στους HSN (γιατί προφανώς δεν το άκουσα ακόμα…)
Χαίρομαι για τη θερμή αποδοχή που είχε το θρεντ και την επιτυχία της πρώτης εβδομάδας. Ο quintom παίρνει παράταση.
Αυτή τη φορά θέλω να προτείνετε δίσκους που σας έρχονται στο μυαλό όταν βλέπετε μία από αυτές τις δύο εικόνες. Ποιο θα ήταν το soundtrack αν βρισκόσασταν εκεί;
Το τελευταίο τους είναι καταπληκτικό και αυτό, έχουν μειωθεί τα blackmetal περασματα, έχει αυξηθεί ακόμα περισσότερο η ψυχεδέλεια και ο πειραματισμός. Σοβαρή υποψηφιότητα για δίσκος της χρονιάς για μένα
ε ρε ποστροκ που θα ακουσουμε
Αν σου τύχει η δικιά μου πρόταση νομίζω θα είσαι οκ
