δεν θέλησα να εννοήσω προσωπικά σαν μεταλλάδες vs the world αλλά σαν δυναμική ως μουσική τάση ε… για να προλάβω παρεξηγήσεις ε 
2 Likes
Εγώ βασικά απορώ με τους μεταλάδες που κράζουν το grunge, γι’ αυτό και δεν παρεξηγώ τίποτα 
χααχαχχα… μπα μάλλον δυσλεξία 
ή έχει πέσει πολύ μέλι στο πληκτρολόγιο στο D
Εγω παλι δεν απορω, το grunge για πολλους μεταλλαδες εκλεψε τα φωτα της δημοσιοτητας απο το μεταλ, και το οδηγησε σε εμπορικο θανατο. Η φαση ηταν “μου εφαγαν το μπιφτεκι μου” (και για καποιους ακομα ειναι).
1 Like
Στα mid 90s, απεχθανόμουν τη φόρμα του grunge. Μερικές δεκαετίες αργότερα, ακόμα την απεχθάνομαι.
1 Like
Σου κανει ακομα?
Ναι αλλά ξέρεις πως είναι η φάση με τα ρούχα που σου αγοράζουν οι γονείς σου χωρίς να σε ρωτήσουν
1 Like
Πολύ ωραίο κείμενο για το “Bleach”!
Τα αργόσυρτα, χαμηλοκουρδισμένα περάσματα με τα απόκοσμα φωνητικά και τις εμμονικές στιχουργικές επαναλήψεις είναι direct reference στο “Cop” , το εφιαλτικό 2ο άλμπουμ των Swans, που αποτέλεσε επιρροή στον νεαρό Cobain.
This being said, οι καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι τα εκρηκτικά τρίλεπτα (Blew, School) στα οποία ο Cobain δείχνει ότι ήταν και riff-o-μηχανή και έφτιαχνε πιασάρικα harmonies που κούμπωναν στην φωνή του. Εξάλλου, η μεγαλύτερη επιρροή του ήταν οι Wipers.
To “Bleach” είναι πολύ heavy για να είναι “alternative”, πολύ σκοτεινό για να είναι “hard rawk”, πολύ αλλόκοτο και obsessive (obsessed?) για να είναι “textbook heavy”. Ηχητικά ταιριάζει με αυτό που προσπαθούσαν να κάνουν οι Warrior Soul στην Νέα Υόρκη αλλά χωρίς το anthemic element πχ του “Downtown”, αντιθέτως πιο ωμό καθότι adjusted στο desolate/remote landscape της άλλης πλευράς (Washington state), και αυτό πέρασε και στο soundscape (καθότι where we are is who we are).
This is the sound of two isolated teens (Cobain/Novoselic) που δεν “κόλλαγαν/ταίριαζαν” πουθενά.
Their reach exceeded their grasp by light years.
“No recess”
5 Likes
Κανενα μπιφτεκι δεν φαγωθηκε. Εμπορικος θανατος δεν υπηρξε, σιγουρα μια υστερηση αλλα θανατος με τιποτα. Το grunge και η πιεση που δεχτηκε το μεταλ υπηρξε ενας απο τους πολλους λογους που οδηγησαν στην δημιουργια τοσων παρακλαδιων την δεκαετια των 90sz Θα μπρουσε επισης να αναλογιστει απλα καποιος που βρισκεται εμπορικα το μεταλ σημερα και που το grunge.
Στην ιδια κατηγορια βρισκομαι, ισως το μοναδικο ειδος μουσικης με ηλεκτρικες κιθαρες που δεν μπορω να ακουσω αν και εχω προσπαθησει πολλες φορες.
2 Likes
Κι εγώ τείνω να καταλήξω ότι το “grunge σκότωσε το heavy metal” ήταν ένα αφήγημα της εποχής. Το grunge πιθανόν “σκότωσε” το καθιερωμένο hard rock (ξέρεις, περμανάντ, λεοπάρ κολλάν κλπ) και, πιθανόν, “εμπόδισε” για λίγο το μελωδικό παραδοσιακό metal. Απο εκεί κι έπειτα:
Το Black Album την ίδια περίοδο με το Nevermind έχει πουλήσει ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ.
Το 1992 πουλάνε πολύ μπάντες όπως οι Megadeth και Dream Theater.
Μέχρι το 94, το metal έχει γιγαντωθεί σε πωλήσεις, απλώς έχει αλλάξει η αισθητική του: Pantera, Sepultura κλπ.
Το grunge μια χαρά εξέλιξε όλο το rock και το metal μια χαρά εξελίχθηκε (κι εξελίσσεται) σαν genre, όλα τα άλλα είναι παραμυθάκια τελικά.
13 Likes
Η… άβολη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι έχεις καθιερωθεί στις συνειδήσεις ως ο “παρελθοντολάγνος” του forum! Κι όμως, το δημοφιλές thread με τις σχετικές με μουσική, metal κλπ αναμνήσεις είναι ιδέα και δημιουργία από τον αγαπητό φίλο και πολυγραφότατο @The_Black_League !
Δεύτερη ανακρίβεια σε ένα πολύ ωραίο κατά τ’ άλλα κείμενο. Κανένα metal φυσικά δεν "πόνεσε” από το grunge.
Αυτό που συνέβη ήταν ότι το metal έφυγε από τον mainstream προβολέα και γύρισε στο (σχετικό) underground ημίφως, όπου παραδοσιακά αισθάνεται ανετότερα – μιλάμε για την πλειοψηφία των σχημάτων, οι ευρισκόμενοι στην καλή τους περίοδο μεγάλοι συνέχισαν να πουλάνε μια χαρά!
Κατά τα λοιπά εξαφανίστηκαν νωρίτερα αυτοί που ήταν να εξαφανιστούν έτσι κι αλλιώς, ενώ καλλιτεχνικά μιλώντας, το metal συνέχισε να επεκτείνεται προς πάσα κατεύθυνση - ειδικά η ακραία έζησε μεγάλες δόξες στα 90s, περισσότερα θα πούμε όταν έρθει π.χ. το 1993 στο γνωστό Let’s Play!
Και κανείς οπαδός του metal δεν μεμψιμοιρεί για το θέμα, εμένα μου φαίνεται ότι αυτό που επιβιώνει είναι η (ελαφρώς αυτάρεσκη) τάση να γίνεται λόγος για… οδύνες, κρεατοσφαιρίδια και τα σχετικά! 
Οπότε εδώ μάλλον ισχύει ότι και το… μπιφτέκι είναι αφάγωτο και ο σκύλος χορτάτος!!!
(Τα παραπάνω φυσικά δεν συνιστούν προσωπική επίθεση στον φίλο @anhydriis , ο ίδιος εκτιμώ ότι δεν θα το εκλάμβανε έτσι, το γράφω για να προλάβω παρεξηγήσεις από άλλους!)
4 Likes
Πες το αυτό σε τρου μέταλ φαν και θα αποκτήσεις και συ τον τιμητικό όρο “γκραντζικό τσουτσέκι”.
5 Likes
Ο @Giasonas πηρε το ματι μου οτι ειναι στο studio ωστε να μας δωσει αυτοδημιούργητη πρόταση στο exchange για αυτο μας εχει κλαμένους.
Κουβεντα να γινεται… Παντα θεωρουσα οτι τα νουμερα δεν λενε ποτε την αλήθεια… ουτε οι πωλησεις, ουτε τα streams, ουτε ο κοσμος που παει στις συναυλιες.
Το black album βρισκοταν στα απονερα της φασης, προηγήθηκε αλλωστε του Nevermind κατα ενα μηνα, για αρκετους δε δεν ειναι καν μεταλ. Προφανώς ο ορος το γκραντζ σκοτωσε ειναι περισσότερο flaming παρα πραγματικος συμφωνω με @Aldebaran. Ο ορος εκτοπισε θεωρω πως ειναι αντιπροσωπευτικοτερος.
Μεχρι τοτε οι προβολεις ηταν πανω στο μεταλ οπως ειπε και ο @Ian_Metalhead. Δεν θεωρω οτι ξαναγυρισαν ποτε. Μια ματια στα streams θα μας πείσει. Ηδη υπαρχουν 90 τραγουδια με περισσοτερα streams απο το smells like teen spirit, κανενα απο αυτα μεταλ, ουτε γκραντζ.
Δεν θελω να το παιξω συνήγορος της σκηνης, δεν εχω και κανενα διδακτορικο σε αυτη, αλλα θεωρω πως 7 στους 10 μεταλλαδες εχουν μια καποια αποστροφη στο ιδιωμα.
Σορρυ για το οφ τοπικ, θα εχουμε να τα λεμε σε λιγες βδομάδες στις 5αδες 
3 Likes
Το βασικό ερώτημα όμως είναι “ποιος σκότωσε το γκραντζ;”.
1 Like
Το Nu metal…
1 Like
Εχω δυο υποψιν
Δε χρειαζοταν καποιος φονιας, ειχε ημερομηνια ληξης απο μονο του.
7 Likes
Αν το πάρουμε καθαρα εμπορικά (όχι πως πολλοι από αυτούς δεν είχαν και μεγάλη μουσική αξία) εκεί στο δεύτερο μισο των 90s μεσουρανούσαν μπάντες όπως οι offspring, οι bad religion, οι rhcp, οι blur, οι green day, οι deftones, οι ratm, οι REM, ο manson και άλλοι, που μάλλον αντικατέστησαν το grunge σαν τα ροκ ακούσματα του ευρέος κοινου (οι μεταλλαδες εκείνη την περίοδο ειμασταν λίγο στον δικό μας κόσμο, όπως και τώρα)
To Nu Metal ήταν το επόμενο μουσικό είδος που κυριάρχησε μετά το grunge.