Εγώ βλέπω την επιλογή του @anhydriis, αλλά η δική μου δεν φαίνεται. Αυτό σημαίνει πως αυτό το μήνα θα γλιτώσετε από τη ντουμιλα που πρότεινα;
1 Like
OwlKitty Daylight Dies Dismantling Devotion 2006 USA death/doom metal Αγαπημένο album από αγαπημένη μπάντα
Φαινεται!
1 Like
Ουτε καν! Φαινεται μια χαρα… στο tab 23 αν θυμαμαι καλα… ηδη πρωτη ακροαση απολαυστικοτατη!!
1 Like
Τώρα είδα κι εγώ ότι μου έτυχε το Bleach, εντάξει, αγαπημένο. Για κάποιο λόγο δε έβλεπα το tab23, πιθανόν επειδή δεν μπήκα από υπολογιστή. Ωραία, χαίρομαι που σου άρεσε με την πρώτη ακρόαση.
Απ ολες τις προτασεις που βλεπω αυτη ειναι η αγαπημένη μου απο αυτα που ξερω. 
*Αν και εγω θα εδινα το the horse and other weird tales
1 Like
Βρέχει, οπότε δε βγήκα για δουλειά, τα παιδιά παιδικό, ευκαιρία για ακουστικά και Spotify, είμαι στο “The devil (in G minor)”, κλείνω το Spotify και επισκέπτομαι το γνωστό ρωσικό site για download γιατί ξέρω ότι θα θέλω να το ξανακούω.
9 Likes
Ας κάνω ποδαρικό γι’ αυτό το μήνα.
Nirvana – Bleach (1989)
Είναι το πρώτο άλμπουμ των Nirvana. Μιλάμε για την εποχή που οι Nirvana δεν είχαν σημειώσει την τεράστια επιτυχία που έκαναν αργότερα, συνεπώς για την εποχή που και ο frontman Kurt Cobain δεν είχε να αντιμετωπίσει τον αρνητικό αντίκτυπο της τεράστιας φήμης του στην ψυχολογία του. Χαμηλά κουρδίσματα, αργοί ρυθμοί και ογκώδεις μελωδίες είναι αυτό που χαρακτηρίζει το Bleach και το κατατάσσει στους δίσκους που επαναπροσέγγισαν τον ήχο του punk rock.
Το άλμπουμ ξεκινάει με τα δυναμικά “Blew” και “Floyd the Barber”. Το “About a girl”, που έγινε γνωστό 4 χρόνια αργότερα από το live show των Nirvana στο MTV και κατέληξε από τα πιο γνωστά κομμάτια της μπάντας, είναι ένα ποπ τραγούδι που στηρίζεται σε απλά riff κι ένα πιασάρικο ρεφρέν. Το “School” είναι το πιο πανκ κομμάτι του άλμπουμ, με δυναμικές κιθαριστικές μελωδίες και στίχους που δεν ξεχνιούνται εύκολα. Το “Love Buzz”, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του δίσκου, δεν είναι πρωτότυπο υλικό των Nirvana, αλλά διασκευή από μία γερμανική ψυχεδελική μπάντα που λέγεται Shocking Blue και κυκλοφόρησε το αντίστοιχο κομμάτι το 1969.
Το “Papercuts” είναι το πιο σκοτεινό κομμάτι του άλμπουμ, τόσο λυρικά όσο και μουσικά. Εάν κάνει κάποιος εικόνα τους στίχους, θα μπορέσει κάλλιστα να φτιάξει το πρώτο μέρος ενός ψυχολογικού θρίλερ. Αξίζει να σημειωθεί πως σε όλο το Bleach είναι έντονη η εμμονική επανάληψη των στίχων ως μοτίβο. Κομμάτια όπως το “Negative creep” και το “Scoff” χαρακτηρίζονται από τα οργισμένα ουρλιαχτά του Cobain πάνω στους ίδιους στίχους για ολόκληρα λεπτά. Λογικό, θα έλεγε κανείς, αφού μιλούν για την πιο σκοτεινή πλευρά των ατόμων και για όλα όσα ήθελε να μην γίνει ο ίδιος. Τα τραγούδια είναι τεχνικά απλά, αλλά έχουν πολύπλοκους στίχους.
Ακολουθούν το storytelling “Swap Meet”, με εικόνες από την υπαίθρια αγορά του Seattle, την πόλη στην οποία μεγάλωσε ο Cobain, το αντικοινωνικό μανιφέστο “Mr. Moustache” και το αργό και βασανιστικό “Sifting” που είναι στη μεγαλύτερή του διάρκεια σκοτεινό, με ένα ρεφρέν εντελώς διαφορετικό, σαν ξέσπασμα απέναντι στους θεσμούς που περιγράφει το κομμάτι. Τα “Big Cheese” και “Downer”, σκοτεινά και αγχωτικά, κλείνουν το άλμπουμ εκφράζοντας τις ανησυχίες που είχε όσο ηχογραφούσαν το άλμπουμ και κάνοντας μία σούμα για όλα τα αποσαθρωμένα πολιτικά τεκταινόμενα του σύγχρονου κόσμου.
Αγαπημένα κομμάτια του άλμπουμ: School, Negative Creep, Sifting
Θα έλεγα ότι δεν είναι ένας δίσκος που κατατάσσεται αποκλειστικά στο grunge, αλλά κινείται στο όριο των ακουσμάτων των μελών της μπάντας και του μετέπειτα πιο ξεκάθαρου ήχου τους. Λυρικά εκφράζει την δικαιολογημένη οργή ενός πολύ συνειδητοποιημένου έφηβου, σε κάνει να θυμάσαι όλα όσα καταστρέφουν τον κόσμο, πολιτική, θεσμούς, ανθρώπινες σχέσεις, ψυχολογικά, καταχρήσεις, γι’ αυτό και είναι διαχρονικό.
Είχα πολλά χρόνια να το ακούω ολόκληρο, οπότε @anhydriis thanks για την πρόταση!
11 Likes
θελετε θεμα καθε μηνα;
- ναι
- οχι
- δξ/δα
0 voters
Εγω με κατι Mike Portnoy που ειδα παραπανω με τρομαζει το καθε μηνα θεμα… Καλα ειναι ανα μηνα…
καλα εννοειται δεν θα εβαζα κατι τετοιο οπως δεν θα εβαζα και το “Δίσκος που όλοι αποθεώνουν ενώ σε εσάς φαίνεται μια μαλακία και μισή” γιατι παντα θελω να προτεινουμε δισκους που μας αρεσουν
4 Likes
Τοτε βαλε “δισκος που ολοι θεωρουν μια μαλακια και μιση αλλα εγω αποθεωνω” 
4 Likes
Hey η ψήφος του Παντελή δεν πιάνεται γιατί δεν συμμετέχει στο παιχνίδι έτσι κι αλλιώς!
Εκτος αν βαλουμε θεμα “Αλμπουμ που ο Παντελης βρισκει μια μαλακια και μιση και εγω γουσταρω”
2 Likes
Ειμαι εν δυναμει συμνετοχος, μολις βγω απο το Hall Of Shame σκοπευω να δηλωσω παλι συμμετοχη. Ειναι απροσδιοριστο το ποτε (ΙΣΩΣ και το αν) θα γινει αυτο βεβαια, αλλα αυτη ειναι αλλη κουβεντα!
1 Like
Ορμωμενος απο την ντροπη του Παντελη, ενα εν δυναμει θεμα ειναι “Δισκοι που ντρεπεστε που σας αρεσουν” !
2 Likes
οντως αυτο θα ελεγα! Οτι ο παντελης μπορει να γραφει αυτη τη στιγμη αυτα που χρωσταει, πού ξερεις, bostonflesh;
.
αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ
κι εσυ @Giasonas! ο Sevek θελει να μαθει αν σου αρεσε το Little Earthquakes
3 Likes
Γιατι γελατε κυριε; Γιατι γελατε κυριε; Σας παρακαλω, σοβαρευτειτε.
3 Likes
Αφού έκανε καλό σεφτέ η @OwlKitty να το ξεχειλώσω λίγο και εγώ. Θα το έβαζα στις θύμησες του @Ian_Metalhead αλλά λέει μεταλλικές (αστειεύομαι). Ή στην 5άδα του 1989 αλλά what better place than here what better time than now που λένε και στα Δελέρια…
Πρέπει να ήταν φθινόπωρο του 1995. Με βοηθά στο να εκτιμήσω τον ακριβή χρόνο ένα παράδοξο. Η βιτρίνα του δισκοπωλείου Diverso, στη γωνία Παπαναστασίου και Πατρόκλου ήταν πλημμυρισμένη ως το ταβάνι με τον Eddie ακρωτηριασμένο, χαλαρό και κεφάτο σε μια καρέκλα (λογικά) βασανιστηρίων. Είχα έρθει σε επαφή με τους κυρίους υπεύθυνους Harris & Co. (κατά κόσμο Iron Maiden) κανένα μήνα νωρίτερα, όποτε με είχε συνθλίψει το Powerslave. Λίγο όμως τα νέα πως ο παλιός τραγουδιστής την έκανε, λίγο οι ψίθυροι για την ποιότητα των συνθέσεων του Χ Factor, διευκόλυναν το προσπέρασμα της βιτρίνας.
Άλλωστε ο στόχος ήταν άλλος. Το ιερό δισκοπότηρο του grunge, τo Nevermind. Περιδιαβαίνω τους διαδρόμους διστακτικά, πλησιάζω στους αντίστοιχους πάγκους και βρίσκομαι μπροστά στον μπόμπιρα με το τσουτσούνι. Επιβεβαιώνω πως πρόκειται για το σωστό αντικείμενο του πόθου, γυρνώ στη πίσω μεριά του cd και τσεκάρω την τιμή. Εκεί, λίγο κάτω από την φωτογραφία της μαϊμούς στην σπηλιά υπάρχει το μεγαλοπρεπές 6000. Δραχμές. Οκ λέω με βαριά καρδιά, το 'χουμε. Η ζημιά στο πορτοφόλι του τότε 13χρονου είναι ισοδύναμη με το κλείσιμο της goldman sachs αλλά ο σκοπός ιερός (πόσες φορές έχει άραγε επαναληφθεί το σκηνικό αυτό, τείνει προς το άπειρο). Μετά το τρίτο στριφογύρισμα προς επιβεβαίωση της γνησιότητας και του κόστους του αντικειμένου, το μάτι πέφτει στο cd που πλέον είχε πάρει την μπροστινή θέση στη ραφιέρα. Ρε μεγάλε έχουν βγάλει και άλλο δίσκο αυτοί;
Αυτή ήταν η σχέση μου με την μουσική τότε. Μηδενική. Πριν από λίγους μήνες ίσως χόρευα Jordi σε κάποιο παιδικό πάρτι και τώρα περνώ δίπλα από εξώφυλλα με πτώματα και δίσκους Αντίδραση με καλυμμένα τα εξώφυλλα για λόγους ηθικής τάξης. Αυτή ήταν η πρώτη μας οπτική επαφή.
Ασπρόμαυρο εξώφυλλο, με ανεστραμμένα τα χρώματα, ενώ ο ιδρώτας του συγκροτήματος στην φωτογραφία πραγματικά έσταζε στα χέρια μου. Τέσσερις φιγούρες, αλλόκοτο, πίστευα πως οι Nirvana ήταν τρείς, άγνωστο tracklist, μόνο κοινό σημείο το όνομα του συγκροτήματος. Δεν θα πω ψέματα πως η ανατροπή που θα ακολουθούσε ήταν τάχα μου από την αγριάδα του συγκροτήματος στην φωτογραφία της τότε φίλης του Kurt Cobain, Tracy Marander. Όταν είσαι δεκατριών, στην ελληνική επαρχία των 90ς όλα έχουν να κάνουν με το κόστος. Και πάνω στο Bleach έστεκε ένα αυτοκόλλητο Nice Price. 3500 δραχμές. Παραδίπλα θα βρεθούν και τα 9 Πληρωμένα Τραγούδια των Τρυπών σε αντίστοιχα χαμηλή τιμή. Δεν άργησε να γίνει το deal. Με πεντακόσιες δραχμές παραπάνω είχα πλέον στην κατοχή μου δύο cd, ενώ η απόσταση από το δισκάδικο στο σπίτι, που υπο φυσιολογικές συνθήκες πρέπει έπαιρνε γύρω στα 20 λεπτά, ξαφνικά μειώθηκε στο 1/4 αυτής.
Δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο έχει επηρεάσει την προσωπική μου εκτίμηση ως προς την ποιότητα του περιεχομένου του εν λόγω δίσκου η παραπάνω ιστορία τυλιγμένη με νοσταλγία και εγκαρδιότητα. Εγώ σφυράω αδιάφορα. Για τα επόμενα 28 χρόνια το εν λόγω κατά παρέκκλιση αριστούργημα αποτελεί συντροφιά στις πιο άκυρες στιγμές μου. Από τα πρώτα μου βήματα στην κιθάρα όπου οι 2 συγχορδίες του About A Girl φαινόντουσαν διαστημικά φαινόμενα, στις ατελείωτες άνευ ουσίας συζητήσεις για το εάν έχει χρησιμοποιηθεί δίκαση μπότα στην ηχογράφηση του Scoff, στα χαμηλά κουρδίσματα του Negative Creep, στο να βρούμε κάποιον να παίζει μπάσο για το Love Buzz (ψηλέ εσύ πιάσε καλύτερα το μπάσο).
Όσο και εάν πόνεσε το metal από την ιδιοφυία ή την παιχτική κατσαπλίαση ενός ξανθομπάμπουρα τόσο άλλαξε όλη τη μουσική μια τριάδα δίσκων χωρίς μισό riff, χωρίς solos, χωρίς καν φωνητικές ικανότητες. Και εδώ γεννήθηκαν οι πρώτες κραυγές αυτής της επανάστασης. Οργισμένη μουσική φτιαγμένη από παρίες της κοινωνίας, στίχοι που γράφτηκαν το προηγούμενο βραδύ των ηχογραφήσεων, ηχογραφήσεις που κόστισαν 600 δολάρια, κάπου μεταξύ Δεκέμβρη του 1988 και Ιανουαρίου του 1989. Ότι και αν ακολούθησε όσο ωμό και σκοτεινό, ποτέ δεν άγγιξε την απόγνωση του ή τώρα ή ποτε της πρώτης κυκλοφορίας.
Δεν είναι τυχαίο πως έβαλα Nirvana αυτόν τον μήνα. Σαν σήμερα άλλωστε 29 χρόνια πριν, θα ακουστεί η τελευταία κραυγή του grunge στο σπίτι αυτού που τον γέννησε. Παρόλο που δεν ήξερα την μπάντα εκείνη τη στιγμή, υπάρχουν εικόνες στο υποσυνείδητο από της τηλεοπτικές ειδήσεις και τον παραλληλισμό του θανάτου του με αυτόν του Jimi Hendrix στην ίδια ηλικία.
17 Likes
Πόσο καλτ σκηνικό 
Ως μεταλού ανοιχτή σε πολλά ακούσματα, πιστεύω ότι κανένα metal δεν πόνεσε από την ιδιοφυία του ξανθομπάμπουρα. Και τα δύο είδη ήταν υπό διαμόρφωση στα τέλη '80 και τις αρχές του '90. Θεωρώ τη grunge ένα ακόμη παρακλάδι της ροκ που δανείστηκε λίγο από το δυναμισμό της μέταλ. Άλλωστε, αυτό που λέμε grunge όλες αυτές οι μπάντες το ακολούθησαν σε ορισμένα μόνο κομμάτια τους. Τα υπόλοιπα ήταν η δική τους ιδιαίτερη ροκ, με επίκεντρο το Seattle.
3 Likes
Και στο excel του JTN το έχεις γράψει έτσι.
Wtf, άκουγες πολύ το “Lateralus” και επηρεάστηκες ή είσαι απλά ανορθόγραφος;