λογω ραγκνα reunion dj / burn out tonight
θα με δωκεις μεχρι αυριο απογευμα πληζ
αξιζει
δικαζω Portishead και αντιδραστικο μεταμοντερνισμο του '90ς
αξιζει
δλδ οχι μονο θελεις κι αλλη παραταση, θελεις και να κραξεις portishead; ή καταλαβα λαθος;
οπως και να 'χει μου προκαλειτε φυσικο πονο
4 Likes
Πώς γίνεται κάποιος να κράζει Portishead? Μόνο και μόνο για τη θεά Beth Gibbons δηλαδή. Εντάξει ούτε και μένα είναι αυτό που λέμε my cup of tea το trip hop αλλά δεν λέει κάτι αυτό.
2 Likes
τελευταίο τραγούδι, στο 35:42 (ελπίζω να μην είσαι απ’ αυτούς και το βρεις ιεροσυλία)
2 Likes
Θλιβομαι
2 Likes
Portishead - Dummy
“il n’y a pas de hors-texte”
Δε θα μπορούσε κανείς ποτέ να δικάσει ή να κράξει την Beth. Why do so, anyway? έτσι και αλλιώς ο δίσκος - και ο κάθε δίσκος - δεν είναι ένα κολλάζ απο φωνητικά… οκ θα μπορούσα να το δεχτώ για κάποιες δουλειές της Diamanda Galas αλλά την σκοτεινή-deranged αυτή Θεότητα δε θα μπορούσε κανείς να την κράξει επίσης. Συνεπώς?
Θυμάμαι το “Dummy” στον ηχητικό και νοηματικό αντίποδα του μεγάλου collapse και του aftershock της αυτοκτονίας του Cobain. Επειδή ένα retrospective review μοιραία έχει το ένα πόδι στο historical context και το άλλο στο προσωπικό αισθητήριο, κάνω αυτήν την αναφορά. Εξάλλου η βρετανική σκηνή, στο forefront της, είχε ήδη περάσει με το ηδονιστικό neo-glam των Suede σε μία νέα φάση. Το Madchester ήταν παρελθόν αλλά το επίσης ηδονιστικό techno είχε κατακλύσει UK/Europe και την Νέα Υόρκη κλπ. Μέσα σε όλο αυτό το maximum loudness/ pump-up των αισθήσεων, το “Dummy” προκάλεσε χαμό με το να σταθει σε έναν αντίποδα - ένα low-key , sensational ατμοσφαιρικό αφήγημα με textures and layers of sound. So, what’s the story all about?
Στις διθυραμβικές κριτικές της εποχής, ένα λανθάνον στοιχείο αναδεικνύεται - μία sophisticated, near-hi-tech πτυχή του Dummy. Είναι ενδιαφέρον ότι αυτό δημιουργεί μία εγγενή αντίφαση με τον πυρήνα της αποθέωσης κριτικών και οπαδών μαζί - το “μελαγχολικό/συναισθηματικό” core. Wow, αυτοί ήταν οι ίδιοι τύποι που έλεγαν καραγκιόζηδες τους Cure, και τους Sisters “αντιγραφή Led Zeppelin με καπέλα και γυαλιά” (λολ) κλπ. So, after a decade of pop-noire cataclysm, ξαφνικά ανακαλύψαμε το “μελαγχολικό/συναισθηματικό” μεγαλείο. But still, what’s the story all about?
Η βασική αρχή του αναθεωρητισμού είναι η αποδόμηση του περιεχομένου και της αφήγησης. It’s a tricky one - αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τα επιχειρήματα του “εχθρού” , τότε επιτίθεσαι στην ίδια την έννοια της συνοχής και της επιχειρηματολογίας. Και για να συσκοτίσεις βέβαια την μέθοδο, μιλάς για “joie de vivre” και “oh come on now” και “bro, chill” και “το τέλος της ιστορίας” κλπ. Why so serious?
Ο μεταμοντερνισμός, η πιο “εξευγενισμένη”, εστετ και για αυτό αισχρή μορφή αναθεωρητισμού, με την βούλα μάλιστα πολλών ακαδημαϊκών τσαρλατάνων (one of which serves as my opening punch-line), θεωρητικοποίησε την αποδόμηση και την έκανε αυτοσκοπό. Και τα 90ς ήταν η δεκαετία του αναθεωρητισμού, της αποδόμησης, και άρα δεν θα μπορούσε να μην αντανακλάται αυτό και σε (μέρος τουλάχιστον) των μουσικών 90ς. Ο ήχος του “Dummy” δεν είναι ο ήχος του Bristol, όπως έχει παγιωθεί. Είναι ο ήχος των μεταμοντέρνων 90ς όπου γης. Όμορφα textures, yes. Somber mood, το ακούω. Trip-hop ινοβεησιο, φανκι loops, Yas queen ok. Μιξαρίσματα και original snippets. Μα το ερώτημα μου έχει κολλήσει - και δεν μου καθόταν καλά τότε - πόσο μάλλον τώρα. SO. What’s the story all about?
Τα συγκροτήματα και οι δίσκοι που μου αρέσουν (και πολλοί που δεν μου αρέσουν αλλά τους δίνω credit) έχουν κάτι να πουν. There’s a narrative. Δεν μιλάω για concept, ούτε κατ ανάγκη για “βαθύ νόημα” αλλιώς δε θα μου άρεσε πχ ο Den Harrow. Well yes, sometimes you just have to move your body parts. Αλλά there’s a story line, there, too. There’s a purpose.
Δεν βρίσκω τίποτα το αφηγηματικό, κανέναν συνεκτικό πυρήνα, τίποτα που να με κερδίσει, στο νωχελικό “here it is” trip-hop της καινής (κενής?) αφήγησης. Elevator music, with a beautiful female voice, and she was a front-Woman of sorts, too. Μα τα 90ς έβριθαν από πολύ πιο ενδιαφέρουσες female rockers. Shirley Manson was pulling our teeth out and we loved it. Courtney Love was kicking our ass and we loved it.
Μεγάλο κομμάτι του μεταλλικού κοινού άρχισε να συζητάει - τότε - τους Portishead όταν ο Aaron είπε να ψυχεδελιάσει στο “34.788”. Και όταν σταδιακά η Anneke μετέτρεψε τους Gathering από ατμοσφαιρικό μέταλ στο προσωπικό της όχημα, και σε κάποιο τριπάρισμα μάλλον την είδε Beth no2 or something. But from a mere pop-indie angle, I am not convinced.
Elevator music, να συνοδεύσει ένα τεμάχιο ανάμεσα σε ένα πολύ πιο ενδιαφέρον “πριν” και “μετά”.
Talented people, που έγιναν επιτυχημένοι (και μπράβο τους), σε μία άσκηση ύφους.
Sophisticated, near-hi-tech experiment.
“Full of sound and fury / Signifying nothing”
5 Likes
Καλά, πολλά θα μπορούσαμε να πούμε τώρα εδώ και να γίνουν ωραίες κουβέντες. (Αγαπώ το Dummy αλλά ακούω τον συλλογισμό σου). Ας αρκεστούμε όμως στο ότι το “Third” είναι ένα πολύ (καλλιτεχνικά) παραγνωρισμένο άλμπουμ;
1 Like
Curehead, όλη αυτή η οπτική σου όμως περιορίζεται στους Portishead ή σ’ όλο το trip-hop εν γένει; (Το δεύτερο αντιλαμβάνομαι εγώ απ’ την ανάλυση που κάνεις).
1 Like
Αναφορικά με το “Third”, το θεωρω “πιο πανω” απο το Dummy, ισως και γιατι δημιουργηθηκε σε ενα διαφορετικο context και αρα εκτος του πλαισιου που ορισε την πρωτη τους εμφανιση και το ολο hype πέριξ αυτής. Βρίσκω επίσης το “Third” λιγότερο “lo-fi” (if that makes any sense) σε σχέση με το “Dummy”.
Στα θετικά των εμπλεκόμενων καλλιτεχνών (ως προσωπικότητες) ότι δεν αναλώθηκαν σε δισκογραφικό over-production.
Σε ευχαριστώ για την δεκτική-διαλεκτική προσέγγιση!
Ομολογώ ότι δεν έχω ασχοληθεί με το trip-hop συνολικότερα. Αν υποθέταμε πως ο “οργανικός πυρήνας” που δεν μου κάνει “κλικ” στο Dummy (ότι δηλαδή κατά βάση είναι μία τεχνική-εγκεφαλική άσκηση ύφους, πανέξυπνη μεν, devoid of feeling δε - κατ εμέ πάντα), επεκτείνεται συνολικά στο trip-hop, τότε μάλλον ναι, όσα είπα αφορούν συνολικά σε αυτόν τον ήχο. Δεν ξέρω βέβαια πόσο ορθή θα ήταν αυτή η γενίκευση, μπορεί πχ άλλα δείγματα trip-hop να έχουν ένα άλλο narrative/ambience. Δεν έχω την απαραίτητη ενασχόληση για να πω με σιγουριά…
1 Like
Τελευταιος Αιωνας - 18 Λεπτά Crust
Εβαλα δικο μου τιτλο στο EP, γιατι μπορω. Απο οσο μπορω να καταλαβω απο την λιγη ερευνα που εκανα, το σχημα με τον τιτλο Τελευταιος Αιωνας αποτελει μια απο τις πολλες μπαντες της ελληνικης underground crust, κι οταν λεω πολλες εννοω μαλλον περισσοτερες απο οσες θα επρεπε να υπαρχουν. No disrespect, δεν ειναι σποντα προς την συγκεκριμενη μπαντα αυτο το σχολιο.
Κατι που βρηκα ενδιαφερον ομως, και θα αποτελεσει το κυριως σημειο της “δισκοκριτικης” μου, ειναι πως το Google μου εβγαλε σε μερικα αποτελεσματα ενα EP με τον τιτλο “Τελευταιος Αιωνας” απο μια μπαντα με το ονομα Ρηγμα, το οποιο κυκλοφορησε πισω στο μακρινο 1994. Δεν ειμαι σιγουρος ποια ειναι η συνδεση μεταξυ των δυο, αλλα αυτο το αποτελεσμα μου ξυπνησε κατι αναμνησεις που πιθανοτατα δεν ειχα σκεφτει για κατι παραπανω απο 25 χρονια. Οταν ημουν 14-15 χρονων λοιπον, κι ενω ειχα ηδη κανει ιδιαιτερα μαθηματα Γερμανικων για 2-3 χρονια, οι γονεις μου με εγραψαν σε ενα φροντιστηριο Γερμανικων με το ονομα “Das Kurshaus” στο Μαρουσι, το οποιο αναθεμα κι αν υπαρχει ακομα. Σε εκεινο το φροντιστηριο λοιπον, γνωρισα τον Μαριο, τον Γιαννη, την Αγγελικη, την Ασπασια, την Γρηγορια και μια κοπελα της οποιας εχω πλεον ξεχασει το ονομα.
Ο Μαριος εγινε φιλος μου κι αφου τον συστησα στην μουσικη των Metallica, αυτος εξελιχθηκε σε τρελο αρρωστακι με την μπαντα (με την καλη εννοια) και τα τελευταια χρονια εχω δει φωτογραφιες του με την μπαντα, σε snakepits, απο δω απο κει, οποτε φανταζομαι πως η σχεση αγαπης διαρκει ακομα. Μπορει να πηγε και στο Σαν Φρανσισκο το 2021 για τα επετειακα, αν θυμαμαι καλα κατι μπορει να ειδα στα social media. Ισως ο @Alejandro.m γνωριζει για ποιον Μαριο μιλαω. Ολα αυτα φυσικα ειναι ασχετα με την δισκοκριτικη, οπως και πολλα ακομα που θα ακολουθησουν. Ο Γιαννης ηταν συμμαθητης και καλος φιλος του Μαριου, αλλα δεν ειχαμε ποτε πολλα πολλα. Η Αγγελικη ηταν συνομηλικη μου και πηγαινε σχολειο στα Αναβρυτα αν θυμαμαι καλα, ενω η αδερφη της η Ασπασια ηταν 2 χρονια μεγαλυτερη της. Με την Αγγελικη ειχαμε γινει καλοι φιλοι και μιλουσαμε στο τηλεφωνο αρκετα συχνα, κι ενω θεωρητικα ηταν ενα κοριτσι με το οποιο θα επρεπε στα χαρτια να εχω τρελο crush (μαζεμενη, ντροπαλη, γλυκο χαμογελο, γαλαζια ματια, εξυπνη) , εγω τελικα ελιωνα για την αδερφη της την Ασπασια, μελαχρινη με καταλευκο δερμα, θεοτρελη, αστεια, και με μηδεν πιθανοτητες να γυρνουσε ποτε να κοιταξει ενα 15χρονο ως 17χρονη 
H Γρηγορια ηταν “ρεηβονι” οπως λεγαμε τοτε στα 90ς, και εσκαγε στο φροντιστηριο με σχισμενα λευκα παντελονια καμπανα, με φουξια και πρασινα κορδονια, με χλωρινατες μπλουζες και ολα τα συναφη, ενω στη μεση της χρονιας εσκασε σε καποια φαση με κοντο κουρεμα μισου εκατοστου σε ολο το κεφαλι σε καρφακια, κοβοντας τα πανεμορφα ξωτικισια ξανθα της μακρια μαλλια που εφταναν μεχρι τον κωλο. Γενικα τρελο respect στην Γρηγορια, ηταν οσο τρου γινεται.
Το τελευταιο κοριτσι της παρεας με το ονομα που δεν θυμαμαι ηταν μια… ενδιαφερουσα παρουσια, ογκωδης και πληθωρικη, επισης με κοντο μαλλι, με αρκετα εντονη προσωπικοτητα (συχνοι καυγαδες με τον Μαριο αλλα οχι μονο) και σιγουρα η πιο μεταλλου απο ολους μας. Η Μαρια λοιπον (θα την ονομασω Μαρια γιατι ετσι) ηταν φανατικη οπαδος των Slayer, ζωγραφιζε παντου πενταλφες, αναποδους σταυρους, 666 κι αλλα τετοια πολυ ηβολ, και μας ειχε πρηξει τα παπαρια ολη την χρονια για το συγκροτημα της, τους Ολεθριο Ρηγμα, που επαιζαν ελληνικο θρας πανκ. Εμεις την ψιλο-κοροιδευαμε γιατι προφανως δεν την πιστευαμε. Τελικα καλα καναμε, αφου ναι μεν οι Ολεθριο Ρηγμα ηταν αληθινη μπαντα μετα απο την συγχωνευση των Ολεθρος και Ρηγμα αν θυμαμαι καλα (αν οχι, τοτε η ψευδης αναμνηση μου ειναι πολυ καλυτερη απο την εναλλακτικη αληθεια), αλλα η Μαρια δεν ηταν ποτε μελος της μπαντας, ηταν απλα οπαδος τους (ισως και φιλη?). Αν καταφερατε να διαβασετε μεχρι εδω συγχαρητηρια για την επιμονη σας και την υπομονη σας, αλλα ηθελα απλα να σας κανω να νιωσετε οπως ενιωσα κι εγω οταν ολοκληρωσα την ακροαση των 18 λεπτων του Τελευταιου Αιωνα, οπου και αναφωνησα “επιτελους τελειωσε”.
Στα μουσικα τωρα, κι αφου απετυχα να βρω Αγγελικη, Ασπασια και Γρηγορια στα σοσιαλ μηντια, για να δω αν υπαρχουν και τι κανουν (η περιεργεια σκοτωσε την γατα ξερω). Το EP αποτελειται απο 5 κομματια, με αρκετα ενδιαφεροντες τιτλους μπορω να πω. Η συλλογη αυτη ξεκιναει με το ορχηστρικο Intro, ενω το κυριως μενου αποτελειται απο τα “Η Ζωη Μας Ειναι Σουγιαδιες”, “Φλερταροντας Με Την Ανυπαρξια”, “Ενας Χρονος Αγχους” και “Στα Χαδια Ενος Βρυκολακα”. Για προφανεις λογους, το κομματι που μου κεντρισε περισσοτερο το ενδιαφερον (και με αυτο εννοω οτι μπορεσα να απολαυσω χωρις να με ενοχλει κατι) ηταν το Intro, το οποιο μου εδωσε και θετικη προδιαθεση. Δυστυχως, τετοιου τυπου φωνητικα δεν ειναι καθολου το στυλ μου για να το θεσω ευγενικα. Θα εστιασω ομως στα θετικα, τα οποια ειναι η παρουσια βιολιου που διαφοροποιει αυτην την κυκλοφορια απο αλλες μπαντες στο ιδιο genre, ο ηχος στις κιθαρες και στα τυμπανα ο οποιος ειναι μεν επιτηδες ενα χυμαδιο, αλλα πετυχαινει τον στοχο του που ειναι αυτη η μισανθρωπικη και σκατοψυχη ατμοσφαιρα, και τελος, το οτι το EP διαρκει μονο 18 λεπτα κι ετσι δεν υπεφερα για μεγαλη διαρκεια λογω των φωνητικων. Θα δωσω επισης credit στο οτι η 2η και η 3η ακροαση ηταν αρκετα πιο ευχαριστες απο την 1η ακροαση, οποτε ισως υπαρχει κατι εκει περα που θα τραβηξει τους φαν του ειδους.
9 Likes
done!
#23
ο SvenN ακουει του eviL
ο eviL ακουει της Sh_Wo_f
η Sh_Wo_f ακουει του SvenN
οι υπολοιποι το εχετε
8 Likes
Α τελεια, γουσταρω ηδη Swans, και δεν εχω ακουσει τον συγκεκριμενο δισκο!
Οποτε θα περασω καλα λογικα.
1 Like
Λέω κι εγώ τι έγραφε ο άλλος 3 παραγράφους για τους Τελευταίος Αιώνας, ούτε οι ίδιοι δε θα βρίσκανε τόσα πράγματα να γράψουν για τη μουσική τους.
Ktn, μου έμαθες τους Turnstile, μη μ’ απογοητεύσεις μ’ αυτούς τους Jesse and the ancient ones, αν και με φοβίζει αυτό το “ροκ”.
Ένα μεγάλο “πωωωω”, με επιλογή She_wolf, μακράν το αγαπημένο μου C.o.C. album και θα πέθαινα να το ξανακούσω (τι σημαίνει “άκουσε το όπως και να ΄χει”; Νομίζετε υπάρχει χρόνος με τους Jesse του Ktn από τη μία, τα παιχνίδια του anhydriis από την άλλη και το νέο Enslaved;).
6 Likes
Εκλαψα ε
Πες το και occult rock, δε θα είσαι μακριά!
3 Likes
Έχεις 3 επιλογές.
Τις εξής 2.
3 Likes
Likewise!
I am into Antimatter, haven’t heard the latest one.