Δεν είμεθα για τα εύκολα κύριε 
Το ντεμπούτο δεν υπήρξε ποτέ ηθοποιός ήταν πηγαίνετε απευθείας Ράιοτ! παρακαλώ 
Επανέρχομαι σύντομα με τοποθέτηση για φασάρα
1 Like
Δεύτερη φορά στο παιχνίδι ματσάρισμα με @nnnkkk και ο δίσκος που μου ανέθεσε είναι 
Είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των Garbage πίσω στο 1995. Αρχικά να πω ότι δεν βγήκα από το comfort zone μου με αυτό το άλμπουμ. Εννοώ ότι Garbage ακούω εδώ και πάρα πολλά χρόνια. To I Think I’m Paranoid είναι το πρώτο τραγούδι που άκουσα από αυτούς πίσω στο 1999.
Θυμάμαι όταν είχαν έρθει στο Rockwave Festival το 2005 στη Μαλακάσα και είχαν τραγουδήσει σαν δεύτερο όνομα πίσω από τον headliner που ήταν ο Marilyn Manson. Δηλαδή για να συννενοηθούμε η Shirley Manson έκανε support στον Marilyn Manson. Εκείνη την περίοδο έπαιζε κάργα στο ελληνικό ροκ ραδιόφωνο το (καινούριο τότε) Why Do You Love Me.
Δεν είχα πάει σε εκείνο το live γιατί πήγα την επόμενη μέρα στους Black Sabbath (Velvet Revolver, Black Label Society) που ήταν και η καλύτερη μέρα του φεστιβάλ. Είχαν έρθει και οι Slayer που σκότωναν τότε (ούτε εκεί πήγα, τους είδα το 2010 στους BIG 4).
Λίγα χρόνια αργότερα θυμάμαι να έχω κολλήσει άσχημα με το Blood For Poppies στην επόμενη δισκογραφική δουλειά των Garbage, εφτά χρόνια μετά. Και το 2016 επίσης κόλλημα με το Empty (φοβερό βιντεοκλιπ εκτός από φοβερή κομματάρα).
Τεσπα πάμε πίσω στο 1995 στο δίσκο για τον οποίο μιλάμε. Να πούμε ότι περιέχει 2 mega hits που δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να ακούει ροκ και να μην τα ξέρει. Προφανώς εννοώ τα Only Happy When It Rains και Stupid Girl.
Στο άλμπουμ υπάρχει επίσης και το Milk it που κλείνει το δίσκο, στο οποίο ρίχνουν λίγο τους τόνους, είναι πιο συναισθηματικό. Εξίσου φοβερή σύνθεση. Για μένα αυτά τα τρία είναι και τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Υπάρχουν και άλλα καλά κομμάτια φυσικά όπως είναι το Girl Don’t Come για παράδειγμα ή το dance rock Driving Lesson.
Το Garbage περιέχει 12 τραγούδια και συνολικά είναι ένα πολύ καλό ντεμπούτο. Ευκαιρία για μένα να ξανακούσω Garbage μετά από καιρό.
Βάζω αυτό εδώ. Αθάνατα '90s που δυστυχώς δεν θα ξανάρθουν ποτέ. Μεγαλώνουμε…
16 Likes
Λοιπόν, αν δεν έχω κάνει χοντρή μαλακία, έχω πάρει το αλμπουμ των Blondie - Parallel Lines του '78 από τον φίλτατο @RiderToUtopia .
Τους Blondie τους ήξερα, βέβαια μιλάω για κάποια χιτς κ μάλλον είναι τα 2 κομμάτια που περιέχονται στο εν λόγω άλμπουμ, τα One way or Another κ Heart og Glass, τα οποία έπαιζαν συνέχεια στο μπαρ που σύχναζα στην Βέροια όταν ήμουν νιάτο…(κ μας είχε σπάσει τα παπάρια ο Ντιτζέυ).
Το άλμπουμ το άκουσα ολόκληρο με την ευκαιρία του παιχνιδιού που έστησε ο @anhydriis, το 52 άλμπουμ κλπ (ένα μεγάλο ευχαριστώ κ πάλι για το καλύτερο θρεντ εδώ κ πάρα πολλά χρόνια…).
Πολύ ευχάριστο άλμπουμ κ λίγα λέω, μάλλον το αδικώ χρησιμοποιώντας απλά την λέξη ευχάριστο. Φυσικά, η Debbie Harry λάμπει με την ερμηνεία της κ δίνει το κάτι παραπάνω στις συνθέσεις. Για μένα που δεν μου αρέσει η πανκ μουσική, σημαίνει πολλά να μου αρέσει ένα άλμπουμ με πανκ στοιχεία.
Εν τω μεταξύ, έχω βάλει το άλμπουμ να παίζει κ ασχολούμαι με διάφορα, μπαίνει το 11:59 κ νομίζω ότι μπήκαν στην ροή του άλμπουμ οι Kansas…
Το κομμάτι που δεν μου έκατσε καλά ήταν το I’m Gonna Love You Too, το οποίο δεν ξέρω αν είναι λάθος αλλά μου φέρνει σε Beatles κ δεν την πολυπαλεύω με τους τύπους…
Θετικό πρόσημο φυσικά κ ευχαριστώ για την πρόταση.
10 Likes
2 Likes
Αισθάνομαι πως αποτελούμαι από μόρια νερού. Άπειρα σωματίδια μέσα σε μία κούπα. Ή ποτήρι. Γουατεβερ, πικ. Και απο πάνω μου υπάρχει λάδι. Πολύ λάδι. Αλλά το ειδικό του βάρος δεν αφήνει τα μόρια μου να εμπλακούν σε πάρε δώσε με αυτά του λαδιού.
Στην περίπτωση αυτή το λάδι είναι το Symphonic Metal. Και εν προκειμένω οι Έλληνες Chrysilia με το Et in Arcadia Ego του 2017. Και δεν φταίει ο @SvenN που μου το άπλωσε φαρδύ πλατύ. Απλά δεν υπάρχει συμβατότητα.
Έχοντας με το είδος απλή επιφανειακή σχέση θα πω και εγώ πω όντως ο δίσκος είναι κάτι παραπάνω από τίμιος σε σύγκριση με όσα κυκλοφορούν στο εξωτερικό. Και όσον αφορά τις συνθέσεις αλλά και την παραγωγή.
Άρρωστο εξώφυλλο στο vibe του δίσκου αλλά ναι, δεν είμαι εξοικειωμένος. Οι μύστες πιστεύω πως άφοβα θα το τιμήσουν.
Άλλωστε SUPPORT YOUR LOCAL BAND ρε!
θενκς αγαπημενε @SvenN
8 Likes
Η καλυτερη μερα του φεστιβαλ ειναι αυτη στην οποια δεν πηγες 
Εγω βεβαια ευτυχως ειχα παει, και ειχα απολαυσει τους υπερλατρεμενους μου Garbage στο peak της καριερας τους, και τον υπερλατρεμενο (τοτε, οχι πλεον) Marilyn Manson, επισης στο peak της καριερας του.
Καλα τα ειπες για το Garbage. Με εξαιρεση ενα πραγματακι μονο :
Σκετο γαλα ειναι το τραγουδι, οχι αρμεγμα
Δισκαρα, την οποια φυσικα και ξεπερασαν (κατα πολυ) με το Version 2.0 .
Hammers of misfortune - The Bastard
Οι Hammers of Misfortune ιδρύθηκαν στο San Francisco το 1998 με το προηγούμενο τους όνομα (Unholy Cadaver) και αφού κυκλοφόρησαν ένα δίσκο, το 2000 το άλλαξαν σε Hammers of Misfortune. To Bastard είναι το ντεμπούτο τους με το νέο όνομα και κυκλοφόρησε το 2001. Μεταξύ των μελών της μπάντας είναι ο Mike Scalzi και ο John Cobbett (κιθάρες, φωνητικά, ex-Slough Feg και οι δυο, ex-GWAR ο δεύτερος). Επίσης στα φωνητικά και το μπάσο είναι η Janis Tanaka, δικαιολογώντας με την πολύ ωραία φωνή της και τη συνάφεια με το θέμα του μήνα. Πριν το match με τον φίλτατο @nikosPL δεν είχα ακούσει το The Bastard , όπως και καμία άλλη από τις επόμενες δουλειές τους.
Μουσικά ο δίσκος αντλεί στοιχεία από διάφορα ιδιώματα του metal (prog, black και doom τα επικρατέστερα) αλλά περιέχει και αρκετές folk επιρροές. Η συμμετοχή 3 μελών της μπάντας στα φωνητικά επίσης δίνει αρκετή ποικιλομορφία στον συγκεκριμένο τομέα. Από δικά μου ακούσματα υπήρχαν φορές που μου θύμισαν τους Haggard και τους Therion, αλλά και αρκετές prog metal μπάντες, χωρίς όμως να θυμίζουν κάποιον σε επίπεδο έντονης ταύτισης. Στιχουργικά ο δίσκος πραγματεύεται την ιστορία ενός παρατημένου γιού από τον τυραννικό πατέρα του, ο οποίος επιστρέφει για να τον εκδικηθεί.
Η πολυσυλλεκτικότητα και η συχνή αλλαγή διαθέσεων κάνει το The Bastard ένα δίσκο που ενώ από την πρώτη κιόλας ακρόαση είναι εύκολο να διακρίνει κάποιος πως αποτελείται από πάρα πολύ εμπνευσμένα και καλοδουλεμένα μουσικά τμήματα, χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να εμπεδωθεί σε μεγάλο βαθμό. Μετά την 3η-4η ακρόαση μου άρεσε αρκετά, και λίγες ακροάσεις ακόμα μετά μπορώ να πω πως είναι ένας πολύ αξιόλογος δίσκος που σίγουρα θα ξαναεπισκεφτώ στο μέλλον.
Cheers λοιπόν @nikosPL (και χάρηκα πολύ που και η δική μου πρόταση σου άρεσε!)
8 Likes
Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα
Αν σου πουν για 90s κομμάτι, είναι η επιτομή
2 Likes
Δεύτερη φορά exchange με τον @bostonflesh. Το album που μου έτυχε ήταν τοοοοο 
Celestial Blues από King Woman
Όπως και σε κάθε exchange μέχρι και αυτό, δεν το είχα ακούσει και εξεπλάγην όχι απλά ευχάριστα, αλλά μου πέσαν τα σαγώνια. Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές το άκουσα, μιλάμε για απίστευτη αλμπουμάρα και αυτή τη φορά το exchange πήγε πολύ καλύτερα απ’ την προηγούμενη (το Christian Rock ήταν αίσχος, sorry not sorry).
Ας πούμε τα αρνητικά να τελειώνουμε, η μίξη/παραγωγή μου μοιάζει μπουκωμένη σε αρκετά σημεία, σαν ένα σύννεφο ήχου και όχι όπως θα ήθελα να είναι για ένα album του 2021. Δεν ξέρω αν ήταν επιλογή ή δεν είχαν budget, αλλά δε μου άρεσε. Ακόμη και το mood που ήθελαν να πετύχουν να ήταν αυτό, νομίζω με ήχο κρύσταλλο θα το πήγαινε σε άλλα επίπεδα.
Πάει αυτό το βγάλαμε απ’ τη μέση. Αλλά και για τα άλλα τι να πεις, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα αλήθεια, είναι ένα άψογο album, ένα οργασμός για τα αυτιά. Ρυθμός, συνθέσεις, ιδέες, τα πάντα είναι απλά άψογα. Οκ, το theme ήταν γυναίκα, εμένα γενικά δε μ’αρέσουν γυναικείες φωνές, αλλά το ξεπέρασα με χαρακτηριστική ευκολία. Δε θέλω να πω ότι κλέβει την παράσταση, για τον απλούστατο λόγο ότι όλο το album είναι ακατέβατο 10αρι.
Αν κάτι ίσως ίσως (ίσως), μου κάνει λίγο πιο πολύ τσικ, είναι το drumming που εμένα μου αρέσει πολύ αυτό το groove σε πιο γρήγορο tempo, δηλαδή το τραγούδι να είναι driven (Whatever People Say πχ). Όταν δε, συνδυάζεται με κάποιο άλλο feat του τραγουδιού είναι αδιανόητα καλό, όπως πχ στα Boghz και Psychic Wound, με την εναλλαγή drum/φωνής ή στο Coil, και το πως τελειώνει το riff, αυτό το ρυθμικό/digitized τελείωμα που σε κάνει να συνοφρυώνεσαι απ’ το απίθανο groove.
Από τα 9 τραγούδια του album, τα 6 καρδουλώθηκαν για να παίζουν στο shuffle στα liked songs του Spotify.
Αδύναμα σημεία: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, το album είναι 10/10 και το καλύτερο που μου έχει τύχει ως τώρα.
13 Likes
2 λόγοι με έκαναν να αργήσω να γράψω για τον δίσκο των Looming:
- Πρωτος και καλύτερος, το αλλο φοβερό επίσης παιχνιδάκι (@anhydriis
), το οποίο με έχει βάλει στο να ακούσω άπειρη μουσική, ανακαλύπτοντας “καινούργια” πράγματα. - Δεύτερος, ότι η πρώτη ακρόαση δεν με ενθουσίασε.
Looming - Nailbiter λοιπόν
από τον αγαπητό @Giasonas . Οι Looming από το Ιλινόις, κινούνται σε indie rock μονοπάτια όπως λένε και οι ίδιοι. Είναι ενα είδος στο οποίο δεν έχω εντρυφήσει καθόλου, οπότε σαν επιλογή είναι πέρα για πέρα πετυχημένη, καθώς με έβγαλε εντελώς από τα καθιερωμένα ακούσματα μου.
Το album, ξεκινάει με ένα δυναμικό κομμάτι, το οποίο, στα άσχετα αυτιά μου, λόγω της τραγουδίστριας και του τρόπου που εκφράζεται με την φωνή της, αλλά και λόγω συνολικά της μουσικής προσέγγισης, μου θυμισε πάρα πολύ Placebo, οι οποίοι δεν είναι και αγαπημένοι, αλλά το τραγουδάκι είναι ένα συμπαθέστατο opener.
Γενικά αν εξαιρέσουμε τα φωνητικά της Jessica Knight, με την χαρακτηριστική ένρινη(?) χροιά τους, έχω την εντύπωση οτί απομακρύνονται από την μπάντα που προανέφερα, άλλοτε καθαρίζουν τον ήχο τους,αλλά κάνουν ένα πολύ ωραίο blend με πιο δυναμικές κιθάρες, αλλά πάντοτε στηρίζονται στην φωνη της Jessica, όπως για παράδειγμα στο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΌ Output, που είναι όλα τα παραπάνω μαζί και ένα από τα καλυτερα κομμάτια του δίσκου, όπως και το υπέροχο κλείσιμο με το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου. Εχω την εντύπωση πιάνω και λίγα vibes Dredg εδώ και εκεί.
Ένα συμπαθέστατο δισκάκι, το οποίο μεν δεν ξέρω πόσο θα το ακούσω στο μέλλον, αλλά ήταν αρκετά ευχάριστη η διαδικασία ακρόασης του. Συγγνώμη που δεν γράφω κάτι παραπάνω, αλλά δηλώνω πραγματικά άσχετος στο είδος, αλλά αυτό που ξέρω ήταν ότι είναι ωραίο. Αυτά.
5 Likes
@JTN Μπορω να εχω παραταση μεχρι τα ξημερωματα σου στην Ελλαδα?
Εχω ακουσει το EP που μου προταθηκε, αλλα θα ηθελα να γραψω μερικα πραγματακια πιο συγκεντρωμενος.
Κ εγώ το πρωί θα μπορέσω να γράψω, αν το βρίσκεις στην καρδιά σου ;p @JTN μέχρι τότε θα ήταν καλά. Είναι και πρωταπριλιά, οριακά αργία. ;p
Εκάτη: θεά της μαγείας και των φαντασμάτων στην αρχαία ελληνική μυθολογία, προσωπική αγαπημένη επιλογή για τελευταία εποχή στο Age Of Mythology με Ατλαντίδα (Τάρταρος 
), και μία από τις πιο φρέσκες μπάντες της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής.
Hekate - Μέρες Οργής
Αν έλεγα ότι θυμάμαι ακριβώς πότε άκουσα πρώτη φορά το δίσκο θα ήταν ψέματα, και δε μου πάει καν καρδιά να το φορτώσω στο γενικότερο χαος των κρίσιμων δύο εβδομάδων χρόνων μετά την κορώνα. Θυμάμαι σίγουρα πάντως οτι ήταν αφού διάβασα αυτή τη συνέντευξη.
Τα κορίτισια είναι προσγειωμένα, συνειδητοποιημένα, τα λένε ωραία κι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Ηχητικά στέκονται κάπου στα όρια του post-punk revival, με πολλά σύνθια, περισσότερα ρυθμικά για κούνημα, χωρίς καινοτομίες ή παραξενιές, αλλά με μία ήδη δική τους φωνή.
Στη μοιρασιά του υλικού σε αγγλόφωνο και ελληνόφωνο, η δεύτερη πλευρά βγαίνει εύκολα νικήτρια στα μάτια μου. Μόνο το σερί Καλοκαίρι 2018 & Καταραμένο Σύνδρομο θα ήταν αρκετό. Σκάνε μετά ο Βαμβακάρης, τα συνθήματα και οι κρότου λάμψης στον επίλογο, και. 
Μπόνους αγάπη για εκείνη τη συναυλία στο Βύρωνα τον προπερασμένο Νοέμβρη, με μία από τις τελειότερες αφίσες DIY και μη (βλ. σπόιλερ), κι ας κατάφερα εν τέλει σαν απαράδεκτος/σωστός φασαίος να ακούσω σύνολο ενάμισι τραγούδι με το ζόρι. Cheers @Sh_Wo_f!
13 Likes
@Curehead @QuintomScenario @Aldebaran @Sh_Wo_f @Giasonas
μεχρι σαββατο βραδυ! θα προτιμουσα οχι ξημερωματα αλλα εξαρταται απο την κατασταση που θα βρισκομαι
επισης να πω οτι οι συμμετοχες απο 24, 24, 22 τωρα επεσαν στις 8!
Καλημέρα, καλό μήνα και my apologies για την καθυστέρηση, δύσκολος μήνας…
The Pretty Reckless - Light Me Up
(Πρόταση του φίλτατου @osfp7 )
Μία πρόταση που με έβγαλε εντελώς από το comfort zone μου, αφού σιχαίνομαι παθολογικά το εμπορικό, ραδιοφωνικό teenage rock, ένα genre που δείχνει να περιγράφει το ντεμπούτο των The Pretty Reckless. Ήδη από το εξώφυλλο και από την εμφάνιση της τραγουδίστριας Taylor Fomsen, καταλαβαίνει κανείς πως μιλάμε για μία δουλειά από εκείνες που σκάγανε συχνά στα 00s κι ειδικά μετά την επιτυχία της Avril Lavigne. Η Taylor είναι βέβαια λίγο πιο hard rock από punk και λίγο πιο γυναίκα από κορίτσι.
Αδικώ το “Light Me Up” με την παραπάνω περιγραφή; Φυσικά! Άκουσα το άλμπουμ 2-3 φορές και ανακάλυψα το προφανές: κάθε ένα από τα δέκα τραγούδια είναι και μια χιτάρα, η παραγωγή είναι χολιγουντιανή, και ο δίσκος είναι στημένος άριστα για να πουλήσει και να κατακλύσει τα αμερικανικά ραδιόφωνα.
Φυσικά, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την (καλή) φωνή της Taylor. Θεωρώ ότι το γκρουπ αδίκησε τον εαυτό του με το να είναι τόσο singer-oriented, πιστεύω ότι οι επιρροές τους ξεφεύγουν από το ρηχό alt/hard rock. Η blues-ιά του εναρκτήριου My Medicine υπονοεί πολλά… Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τί έκαναν στα επόμενα άλμπουμ. Και να πω κάτι; Πιθανόν μια μέρα να βάλω να ακούσω για να τσεκάρω!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι The Pretty Reckless κάνουν πολύ καλά αυτό που κάνουν. Εγώ μπορώ να σκεφτώ ότι αυτό το άκουσμα ταιριάζει μόνο δυνατά στο αυτοκίνητο, ενω βρίσκεσαι σε κάποιο χωματόδρομο στην Λακωνία ή τη νότια Κρήτη, ψάχνοντας εκείνη την φανταστική παραλία που μόνο εσύ γνωρίζεις, εσύ ο νέος και carefree τύπος.
Για να το πω δηλαδη πιο απλά, και που δεν ειναι το στυλ μου, μια χαρά πέρασα!
Ευχαριστώ @osfp7 !
10 Likes
Επιστροφη στο παιγνιο απο μενα, μετα απο μεγαλη αποχη.
Πολλα πραγματα αλλαξαν απο περσυ, και τωρα που καπως εχουν εξομαλυνθει δηλωνω ετοιμος και παρων, γιατι πολυ με μαλωσε ο @JTN
Δε θυμαμαι δυστυχως ποιος μου εδωσε το απο κατω - αν το βρω θα τον κανω @
Nightfall - Diva
Nightfall λοιπον, ιστορικη melo-deatho-black(ish) μπαντα με επικεφαλης τον Ευθυμη Καραδιμα που αποτελεσε πολυ σημαντικη στη διαμορφωση της Ελληνικης ακραιας σκηνης στα 90ς.
Προσωπικα εχω μια πολυ στενη σχεση με τους Nightfall, μιας και το Lesbian Show (1997) ηταν και το πρωτο CD που αγορασα μετα απο ενα τευχος του Metal Invader οπου και πρωτοακουσα το Death Star και επαθα τη πλακα μου τοτε 12 χρονων. Ηταν το gateway μου στο μεταλ και τους ευγωμονω, μιας και ξεκινησα ενα περιεργο μονοπατι σε αυτον το χωρο.
Το Lesbian Show ακομα το ξερω κατα 80% απεξω, και πολλες φορες θα το βαλω για sing-along καταστασεις κ γενικα το εχω συνδεσει με πολυ καλες φασεις της ζωης μου.
Το Diva Futura ειναι το αλμπουμ που βγηκε μετα το LS, το 1999 - μια πολυαναμενομενη κυκλοφορια μιας και το προηγουμενο ειχε ταραξει λιγο τα νερα της σκηνης, λογω και του ονοματος του αλμπουμ, αλλα και γιατι ηταν αρκετα καλο.
Δυστυχως ομως η μπαντα δυσκολευτηκε να φυγει απο τη σκια του προηγουμενου, και νιωθω οτι αρχισε να πειραματιζεται και να επενδυει περισσοτερο σε εναν μπερδεμενο goth-rock, heavy metal ηχο που με εξεπληξε πολυ αρνητικα.
Ενας απο τους λογους που αργησα τοσο να κανω αυτο το review ηταν και το οτι δε μου αρεσε, που ειναι κριμα. Δυστυχως αποδειχτηκε ενας λιγο βαρετος στα γουστα μου, heavy? melodeath? goth-rock? δισκος, με εμφανεις επηρροες απο Moonspell που πιστευω επεσε κατω των προσδοκιων πολλων φανς.
Δε θελω να μπω σε περισσοτερες λεπτομερειες στο γιατι δε μου αρεσε, νομιζω οτι απλα ηταν ενας φλατ δισκος οπου η μπαντα προσπαθουσε ακομα να βρει τη ταυτοτητα της εμπνευσμενη απο αλλα συγκροτηματα παρομοιας συνομοταξιας, το οποιο και σε αυτη τη περιπτωση δε βγηκε.
11 Likes
Ελεύθερο θέμα;
2 Likes
ναι
1 Like