Και εκπληκτική παρουσία στη σκηνή (και κάτω από αυτή) για όσους (150 ξερωγώ, μπορεί να λέω πολλούς) ήταν στο live του '09 (στο γνωστό υπόγειο με τα 72 ονόματα, τότε Texas Necropolis).
2 Likes
Νομίζω λες πάρα πολλούς, πρεπει να είμασταν κάπου στα 80 άτομα!
60+ εισιτήρια είχαν κοπει στην αθήνα και +1 στη συναυλία της θεσ/νίκης, στο harley 
. δεν γνωρίζω πως ήταν στο sin city αλλά θυμάμαι πως στην θεσ/νίκη, παρόλο που παίζανε σε έναν μπαράκι στο οποίο γινόντουσαν ελάχιστες συναυλίες, είχαν βγάλει εντυπωσιακό ήχο(είχαν μαζί τους 2 ηχολήπτες που κάνανε εξαιρετική δουλειά).
συν φυσικά, ότι είχαν παίξει ένα γεμάτο δίωρο(την τίμησαν την φανέλα \m/ )
Παρολο που δεν ειναι του γουστου μου το ειδος τα ακουω ευχαριστα. Ολες γυναικες, αρκετα καλο γρεζι η τραγουδιστρια. Το επισκεπτομαι αρκετα συχνα αλλα δεν ειμαι σιγουρος οτι θα συμβαινει συχνα και στο μέλλον.
3 Likes
Against Me! - Transgender Dysphoria Blues
Πρόταση του @neo και ένα άλμπουμ που με ξάφνιασε και με έπιασε κάπως απροετοίμαστο καθώς την πρώτη φορά που το έβαλα να παίξει περίμενα να μπουν κάποια δεύτερα φωνητικά για να δικαιολογήσουν το θέμα του μήνα. Θα έπρεπε να με είχε προϊδεάσει ο τίτλος του δίσκου αλλά η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ότι ήταν αυτοαναφορικός. Χαίρομαι για το inclusiveness και μέσα στις ομολογουμένως πάρα πολλές επιλογές που είχα και σκέφτηκα να προτείνω εγώ, συμπεριλαμβάνονται και δύο transgender άτομα αλλά για διάφορους λόγους δεν τα επέλεξα και πήγα με τη Marling.
Ηχητικά δεν μπορώ να πω πως ο δίσκος με κέρδισε σε τέτοιο βαθμό ώστε να ακολουθήσω την μπάντα στο μέλλον αλλά ούτε και φυσικά με ενόχλησε. Τι κι αν δεν είμαι πολύ αυτού του melodic punk, το άκουσα αρκετά χωρίς κανένα πρόβλημα και βρήκα αρκετές ωραίες στιγμές όπως και την απαιτούμενη για εμένα ποικιλία. Το μόνο που με πετούσε λίγο εκτός στην αρχή ήταν η αντρική φωνή αλλά αυτό ήταν και blessing in disguise γιατί με έβαλε να κάτσω και να διαβάσω στίχους, κάτι στο οποίο πολλές φορές δεν δίνω σημασία.
Έχουμε τη Laura Jane Grace λοιπόν η οποία γεννήθηκε ως Thomas James Gabel και μάζι με τους Against Me! κυκλοφόρησε 5 άλμπουμ πριν τελικά κάνει coming out και ξεκινήσει το transition της το 2012, δύο χρόνια πριν την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ. Εποχή που φαίνεται κοντινή αλλά είναι πάνω απο δεκαετία και σίγουρα τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα απ’ ότι τώρα, ειδικά για κάποιον που έχει ήδη χτίσει ένα συγκεκριμένο κοινό.
Με τρόπο ωμό μας διηγείται πώς είναι να νιώθεις ξένος στο δικό σου σώμα, να έχεις ενοχές γι’ αυτό και να προσπαθείς να τιμωρήσεις-να βλάψεις τον εαυτό σου, όπως φυσικά και για την βία και τον κίνδυνο που προέρχεται από τρίτους. Μας λέει για την προσπάθεια της να ταιριάξει με άλλες αντροπαρέες συμπεριφέροντας με τοξική αρρενωπότητα σε μια περίοδο της ζωής της όπου ένιωθε πολύ έντονη δυσφορία και είχε αποφασίσει ότι θα συνεχίσει να ζει σαν άντρας γιατί έτσι έπρεπε όσο κι αν την πονούσε μέσα της. Γενικά μας μεταφέρει την απόγνωση του να νιώθεις πως είσαι μόνος στον κόσμο και τον φόβο του ότι ακόμα και τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα (όπως η γυναίκα της και η κόρη της) μπορεί να μην σε αποδεχτούν, ή ακόμα και αν σε αποδεχτούν να μην μπορούν ποτέ ολοκληρωτικά να σε καταλάβουν. Γενναίο άλμπουμ και ευχαριστώ πολύ για την πρόταση!
Osama bin Laden as the Crucified Christ
Black Me Out
Transgender Dysphoria Blues
9 Likes
νέα φόρμα. Χωρίς θέμα αλλά με πεδίο για να προτείνετε αν εχετε κατι στον νου σας για το μελλον. Μπορειτε να το κανετε κι εδω
7 μερουλες εμειναν 
Περνανε γρηγορα!!
@Curehead @QuintomScenario @Leper_Jesus @YoungAtlas @Neo @anhydriis @SvenN @RiderToUtopia @nikosPL @Aldebaran @Sh_Wo_f @Ktn @Giasonas @Sevek @nnnkkk @bostonflesh
4 Likes
Πρόταση του @LesAnTz που έγραψε χαρακτηριστικά στη φόρμα για Warcraft, και πέρασα αυτήν ακριβώς (οκ περίπου) τη φάση στον στρατό όταν είχαμε εξόδους και έλιωνα 5-6 ώρες στα ιντερνετ καφε με τα ακουστικά να έχουντο Phantom Agony των Epica στο repeat (είπα, “περίπου”).
Τους Within Temptation τους γνώρισα πρώτη φορά σε γνωστό μεταλλάδικο όπου περνούσαμε τα σαββατόβραδα, με την οθόνη να παίζει βιντεοκλιπς κι εμάς να σημειώνουμε τραγούδια για κατέβασμα, μπάντες για ψάξιμο κλπ. Έτσι ένα βράδυ έσκασε μια τύπισσα να τραγουδάει “ΣΗ ΡΟΥΥΥΥ, ΟΥΥΥΥΥΥΥ” - ναι οκ, μετά από αρκετές μπύρες δεν ξεχωρίζαμε το “she rules”, και ήταν η μία από τις 3 που έπαιζε στάνταρ το μαγαζί από τότε, η άλλη ήταν η Tarja με το She Is My Sin (live παρακαλώ) και η Doro με το All We Are (ολγουηαργουηαρ, γουηαρολ).
Δεν θυμάμαι να αγοράζω το Silent Force, θυμάμαι ότι το άκουσα αρκετές φορές και μάρεσε, θυμάμαι ότι πήρα και το επόμενό τους (Heart of Everything) αλλά στο Unforgiving τους παράτησα εντελώς και από τότε δεν έχω ακούσει ούτε νότα από τραγούδι της, πράγμα που δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί γενικά ακολουθώ ακόμα κάποιες female fronted μπάντες, Nightwish, Epica, Beyond The Black η πιο πρόσφατη αγάπη, Evanescence ( οκ όχι τόσο πλέον), Arch Enemy και Agonist (οκ καμία σχέση τα φωνητικά αλλά χστκμ), και ειδικά εκείνη την εποχή ένα πολύ μεγάλο ποσοστό στο mp3 player που έπαιζε στο shuffle ήταν τέτοια, δεν ξέρω σε ποιο σημείο σταμάτησαν οι συγκεκριμένοι να με αφορούν με τη μουσική τους ή αν πρέπει να τους ψάξω καλύτερα, γιατί,
γιατί όση ώρα έπαιζε το Silent Force πραγματικά απορούσα γιατί δεν ασχολήθηκα ποτέ παραπάνω μαζί τους. Θυμάμαι το Stand My Ground που έπαιζε πλέον ως χιτάκι αντί για το σηρουυυυ, όπως και η σειρά Pale και Forsaken (ναι, όχι στο μεταλλάδικο, στο mp3 player μου) και γενικά όλος ο δίσκος έχει μια ποιότητα και ένα επίπεδο που τους φέρνει πολύ κοντά στους Nightwish όπως ήταν εκείνη την εποχή.
To Heart Of Everything θυμάμαι ότι μάρεσε τότε αλλά το είχα βρει πιο εύκολο/εμπορικό/δενθυμάμαιαλήθεια, δεν ξέρω καν αν έχει βάση, πρέπει να το ακούσω πάλι, αλλά κάπως έτσι το είχα πάρει και έλεγα το υπερπρωτότυπο “καλό, αλλά Silent Force δεν είναι”.
Ευχαριστώ για το trip down memory lane, το μεταλλάδικο πλέον έχει κλείσει, με τους φίλους που πηγαίναμε τότε έχω να μιλήσω χρόνια και δεν τους βλέπω ούτε στα live της πόλης οπότε μπορεί να μην ασχολούνται καν με το άθλημα, δεν ξέρω.
Στο υποθετικό σενάριο του υποθετικού μπαρ που δεν έχω αλλά παίζει μουσική μόνο από τους δίσκους του παρόντος θρεντ, φαντάζομαι κάποιον από αυτούς να μπαίνει μέσα με την παρέα του και άσχετα με τη μουσική που θα παίζει εκείνη την ώρα να βάλω ένα “ση ρουυυυυυ ουυυυυυυυλς”, να δω αν θα σηκωθεί το βλέμμα, να σηκώσω κι εγώ το ποτήρι της μπύρας, έτσι για τα παλιά
(μλκ πολύ χρονόπουλος γίνομαι, να το κοιτάξω)
Στο επόμενο exchange δεν θα πάρω μέρος, νομίζω πρέπει να καθιερωθεί μια θεματική, το “βάλτε όποιον δίσκο θέλετε” δεν έχει πολύ ενδιαφέρον ΓΙΑ ΜΕΝΑ, οπότε τα λέμε σε ένα 2μηνο (!)
ΕΝΤΙΤ, προτείνω θέματα:
- Καλύτερος δίσκος με ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ εξώφυλλο
- Καλύτερο σαουντρακ
- Δίσκος που όλοι αποθεώνουν ενώ σε εσάς φαίνεται μια μαλακία και μισή
- Δίσκος με τον οποίο πρωτογνωρίσατε μια υπεραγαπημένη σας μπάντα
- Καλύτερος δίσκος με τον Mike Portnoy
- Καλύτερος δίσκος για σεξ
15 Likes
Δεν σε βλέπω να προτείνεις θέματα όμως!
1 Like
Ναι αλλά δεν είμαστε όλοι ιδιαίτερα σχετικοί με τους Dream Theater. Εγώ ας πούμε με το συγκεκριμένο θέμα δεν θα ήξερα να προτείνω δίσκο.
1 Like
Διάλεξε έναν στην τύχη και έχεις μια αρκετά καλή πιθανότητα να είσαι ον τόπικ (!)
Θα επανέλθω με το review μου on time, απλά να πω ότι θα στηρίξω τις απεργιακές κινητοποιήσεις του Young Atlas και είμαι σύμφωνος με οποιαδήποτε θεματική επιλεχθεί. Θεματικές να 'ναι κι ό,τι να 'ναι!
Ο Mike Portnoy εχει βγαλει 458 δισκους με 37 συγκροτηματα, δεν χρειαζεται να εισαι σχετικος με τους Dream Theater. Εν τελει αν εμπαινε τετοιο θεμα (που στηριζω 100%) , μπορω να σου στειλω κανα δυο προτασεις που ακομα κι εσυ θα γουσταρες, οσο αντιδραστικος ακροατης κι αν εισαι!
2 Likes
Ας γραψω 2-3 πραγματα γιατι δεν με βλεπω να προλαβαίνω το deadline με τοσο τρεξιμο αυτον τον καιρο και θα μας φαει ο organiser.
Laura εδωσα στον @JTN Laura πηρα…
Laura Marling - Alas I Cannot Swim 2007
Indie folk
Ερωτεύτηκα.
9/10
Αυτα…
Σε ενα παράλληλο συμπαν αν δεν ηταν το Exchange πιθανόν θα αράζα σε κοζι καφετέρια και να ακουω το Ghost “λεω ωραιο κομματακι ας τσεκαρω sazam”…
Μετα δεν εχει επιστροφή αποκτάς καινούριο μουσικο crash με την 2 χρονια μικρότερη Laura …
Βαζοντας τo ντεμπούτο αλμπουμ της τοτε 18ης!! Laura στο spotify βλεπεις οτι οτι το Ghost παιζει σε πολλες λίστες και λογικα ειναι το σουξε της καριέρας της καθως αυτο εχει 58m και το αμέσως επόμενο του αλμπουμ παει στα 3m.
E λοιπον εγω μετα απο τις πρωτες 2-3 ακροασεις skipαρω το συγκεκριμένο τραγουδι γιατι μπροστα στα αλλα ειναι απλα οκ… Αγαπημένα τραγουδά Night Terror, Old Stone, Shine και γενικα οι καλυτερες δημιουργιες ειναι προς το τελος του δίσκου.
Περα απο τις solo δουλείες εχει μια μπαντα με τον τον Mike Lindsay απο τους Tunng με την οποια εχουν κυκλοφορήσει 2 album σε πιο electropop μονοπάτια. Eπισης μου αρεσε πολυ το Animal του 21. Paradise
Εντυπωσιακο C.V το Λαουρακι, 7 solo album, 2 με Lump αρκετες διακρίσεις και εχει τελειώσει psychoanalysis.
Παίρνει αξια θεση διπλα σε Anneke, Sharon Van Etten,Emma Ruth,Rachael Yamagata, Αurora
10 Likes
Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα απ’ το να βλέπεις ότι αυτό που πρότεινες άρεσε σε κάποιον!
Εδώ ένα best of που είχα κάνει
1 Like
Susanne Sundfor “Ten love songs” (2015)
Λοιπόν, στα προηγούμενα δύο Album exchange είχα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις μου (!) αρκετά γρήγορα· ο λόγος που τώρα post-άρω λίγο πριν την εκπνοή δεν είναι γιατί δεν ασχολήθηκα με το εν λόγω album -το ακριβώς αντίθετο! Ο δίσκος μου άρεσε πολύ, δεν μπορούσα να το «ξεπετάξω» έτσι εύκολα κι έπρεπε να δω πόσο θα «μεγάλωνε» μέσα μου. Ήξερα εξαρχής ότι εδώ θα υπήρχε κάτι που μ΄ενδιαφέρει, όχι γιατί γνώριζα τη Susanne Sundfor, αλλά γιατί θυμόμουν την τραγουδάρα “Delirious” από το άλλο παιχνίδι με τις λίστες (αλήθεια, τι θα γίνει, έχουν περάσει 3 μήνες κι ακόμα ακούμε του Δεκέμβρη).
Να μην τα πολυλογώ (και να ‘θελα δεν μπορούσα, γιατί δεν έχω εντρυφήσει σ’ αυτόν τον ήχο), το “Ten love songs” υποθέτω ότι κατατάσσεται στην ηλεκτρονική pop και η γοητεία του έγκειται από τη μία στη φωνάρα της Susanne (εύθραυστη, αιθέρια, συγκινητική), κι από την άλλη στη σκοτεινή/μελαγχολική υφή των τραγουδιών της. Π.χ. το κάτι-σαν-intro “Darlings” (που, αν και μόλις 2-μιση λεπτών, αποτελεί την αγαπημένη μου σύνθεση του album) αγγίζει τα όρια του επικού στο σημείο που ξαφνικά αυξάνει η ένταση των synths και ταυτόχρονα και η ένταση της φωνής της Susanne -αφήνοντάς σου πολύ έντονα συναισθήματα ήδη από την αφετηρία του δίσκου. Ένα παρόμοιο σκοτεινό vibe αναδύεται κι από συνθέσεις σαν το προαναφερθέν “Delirious” ή το “Accelerate”, θυμίζοντάς μου το στυλ των Depeche Mode ή και των Ulver των τελευταίων albums -αν και τους τελευταίους κυρίως όταν αναδεικνύεται ένας πιο «χορευτικός»/beat-άτος χαρακτήρας. Άλλα κομμάτια ρίχνουν ακόμη περισσότερο τις ταχύτητες και θα μπορούσαν να παραπέμψουν στο ακουστικό ύφος του Leonard Cohen (“Silencer”). Γενικά το πρώτο μισό του album είναι αψεγάδιαστο, εναλλάσσοντας σοφά το ύφος μεταξύ των πιο ατμοσφαιρικών και uplifting κομματιών. Με το “Memorial”, προσωπικά, βρίσκω την πρώτη αδύναμη στιγμή -αναγνωρίζοντας, ωστόσο, ότι στα 10 λεπτά του και στο μεγάλο «instrumental» διάλειμμα που υπάρχει κάπου στη μέση του κομματιού προσπαθεί να χτίσει κάτι μεγαλεπήβολο. Τα πράγματα στρώνουν με το “Delirious”, αλλά δυστυχώς τα 3 τελευταία κομμάτια (χωρίς να είναι κακά) δε φτάνουν το επίπεδο των πρώτων κομματιών (ή, τέλος πάντων, δεν κομίζουν κάτι νέο -ίσως με την εξαίρεση του πιο πειραματικού “Insects” στο τέλος), αφήνοντάς με προσωπικά με μία αίσθηση «κοιλιάς» προς το τέλος και αποτρέποντάς με από το να χαρακτηρίσω το album «εξαιρετικό» στο σύνολό του. Παρ’ όλα αυτά βρήκα (μπόλικα) κομμάτια που θ’ ανατρέχω στο μέλλον και ήδη έχουν χαραχτεί μέσα μου.
10 Likes
Συμφωνώ απολύτως, πρέπει να μπει μια τάξη
Επίσης, να μια πολύ καλή ιδέα και γι’ αυτό το topic
2 Likes
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Δίσκος που ξεκινάει με αυτούς τους στίχους
If you have an opinion
Maybe you should shove it
ΚΑΙ έχει τέτοιο εξώφυλλο
δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι καλός. Άρα η σωστή ερώτηση εδώ είναι, πόσο καλός; Θα σου πω, αλλά όσο θα διαβάζεις (δεν θα σου πάρει πάνω από 3:57 λεπτά) πάτα το play παρακάτω να έχεις και κάτι γαμάτο να ακούς (ούτε αυτό θα σου πάρει πάνω από 3:57 λεπτά). Οπότε…
Artist: Paramore
Title: This Is Why
Year: 2023
Genre: Post-Punk Revival / Dance-Punk / New Wave (οφ γουάτ ρε RYM; Ποστ Αρλέτες φάση;)
Submitted by @anhydriis
Έχουμε λοιπόν ένα δίσκο που ακόμα και η πιο αδύναμη στιγμή του (C’est Comme Ca) έχει κάτι. Μια υφέρπουσα γκρούβα από Franz Ferdinand ίσως; Δεν ξέρω, κάτι.
Το αστέρι πάντως εδώ, που δικαιολογεί απόλυτα και την επιλογή του θρεντμαστερ ενός άλλου νήματος και που στο οποίο δυστυχώς δεν πατάει ψυχή και πρέπει να ψάχνει κάποιος τα νέα ποστς με το κιάλι, είναι ξεκάθαρα η Hayley Williams (φωνή & πλήκτρα). Ζεστή χροιά, witty & αυθάδης τόσο-όσο, γενικά φίλη μου.
Για τη μουσική τους δυστυχώς δεν έχω να πω κάτι που θα δώσει στον αγαπητό αναγνώστη ένα ξεκάθαρο χιντ για να τους ψάξει περαιτέρω, κυρίως επειδή με τα genres που αναγράφονται στη σελίδα του album στο RYM είμαι ξεκάθαρα περαστικός-είδα- φως-και-μπήκα. Αυτό που μου έχει καρφωθεί πάντως στο μυαλό από την πρώτη ακρόαση, είναι - σε στιγμές - κάτι σε Brutus, χωρίς τα στεροειδή όμως και σίγουρα με καλύτερο anger management.
Να πω ότι γενικά, η μουσική που ακούω είναι κατά προσέγγιση 20% uplifting & happy-to-be-alive kind of shit και 80% κάτσε-να-βγάλω-αυτή-την-αρτηρία-από-δω-και-να-τη-δέσω-γύρω-από-το-λαιμό-για-να-δω-από-τι-θα-πεθάνω-πρώτα-ΑΡΡΓΚΚΚΚΚ-μισώ-τους-πάντες-ΩΩΩ-τι-μινόρε-είναι-αυτό-ΛΥΓΜ.
Το This Is Why λοιπόν μπαίνει με άψογο drifting στο 20% μου. Θα ψάξω και την υπόλοιπη δισκογραφία τους; Χλωμό. Υπάρχει περίπτωση να το ξανακούσω στο άμεσο μέλλον; ΝΑΙ. ΕΥΚΟΛΑ. ΑΒΑΔΙΣΤΑ.
Και μία λέξη για τον παρακάτω δίσκο που μου είχε ανατεθεί για περίπου 20 λεπτά, τον χρόνο που χρειάστηκε δηλαδή ο @nnnkkk μέχρι να δώσει λύση με το σπαθί και τα παραφερνάλια του…
Artist: Hammers of Misfortune
Title: The Bastard
Year: 2001
Genre: Progressive Metal / Heavy Metal
Submitted by @NikosPL
Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο
12 Likes
Ε άκου τα 2 πρώτα τουλάχιστον… Και ο 3ος όσο να 'ναι έχει ignorance, the only exception, all i wanted
Βέβαια να έχεις κατά νου ένα δύο πράγματα
Αρχικά έχω να ακούσω paramore από το 2009 οπότε ίσως η μουσική εντύπωση που έχω για αυτούς να είναι θολή / διαστρεβλωμένη
Αυτό πχ που άκουσα εγώ στο this is why ( τραγούδι) της 34χρονης Hayley δεν είναι αυτό που θα ακούσεις από την 20χρονη Hayley ( 17-18 στο πρώτο άλμπουμ πλάκα πλάκα )
Οι Paramore συνέπεσαν με την εποχή του alternative τύπου emo και έπαιζαν κάτι σαν pop rock / punk κλπ . Απογειώθηκαν την εποχή του twilight με τη χιταρα decode
Το point μου είναι ότι σύμφωνα με τα αυτιά μου θα ακούσεις κάτι διαφορετικό και σαφώς με πολύ έντονη νεανική αύρα
Επίσης δεν είμαι αντικειμενικός. Σαν έφηβος είχα τρελό crush με hayley . Που ακόμα την θεωρώ κούκλα και οτι έχει πολυ γλυκά χαρακτηριστικά
Αχ έχω βάλει να ακούσω μετά από τόσα χρόνια
5 Likes
Κρίμα χάθηκε η ευκαιρία για το πιο εύκολο pun ever
2 Likes