Ποιος με φώναξε; 
Βάλ’ το για τον άλλο μήνα, κλείνουμε το μάτι στον @JTN για μεταξύ μας φασούλα και έγινε.
1 Like
Αν είχα δει ότι ήταν Yovel θα επέμενα περισσότερο αλλά δεν το πρόσεξα.
@Clairvoyant βλέπω άφησες μια καρδούλα πριν οπότε δεν ξέρω αν τελείωσε ο αποκλεισμός ή είσαι μόνο muted. Γράψε για τον δισκο ή εδώ ή στα σχόλια της φόρμας και θα το ποσταρω.
Dr.Feelgood γράψε κι εσύ αν θες. Δεν χρειάζεται να σου τύχει σαν ζευγάρι
2 Likes
(Αγαπητέ @YoungAtlas παραθέτω το κείμενο, όπως το είχα πρωτογράψει σ’ ένα blog. Και το κάνω έτσι, καθώς δεν έχει αλλάξει τίποτα απ’ ό,τι έχω μέσα μου για τον συγκεκριμένο δίσκο).
Ο Ernst Fischer έχει αναφέρει ότι η τέχνη για τον άνθρωπο είναι η ευκαιρία του να έρθει σε επαφή με αυτό που πραγματικά είναι για εκείνον, που τον βγάζει έξω από τα τετριμμένα και τον τοποθετεί στην υπέρβασή του. Ο Τάσος Λειβαδίτης μέσα από την ποίησή του δείχνει, ότι ο άνθρωπος δεν είναι πλασμένος για τη συντριβή του, αλλά είναι προορισμένος για ένα άλλο ταξίδι – για εκείνο που συνεχώς θα δημιουργεί. Οι Yovel είναι ένα μουσικό σχήμα, που θέλει η μουσική του να δώσει έναν αέρα ώθησης στον άνθρωπο και τον καλλιτεχνικό του ορίζοντα.
Είναι περίεργο από εξωτερικής όψεως, αλλά αυτοί οι τρείς έχουν έναν κοινό παρονομαστή: συμφωνούν ότι ο άνθρωπος δεν είναι δημιουργημένος για να κλείνεται μέσα σε συστήματα, ούτε και το πρόσωπό του να γίνεται μία σκιά μπροστά ή πίσω από απρόσωπες εξουσίες. Γεννήθηκε και κινείται, για να κυνηγήσει το αμέθεκτο, τον τρόπο ζωής από τον οποίο κατάγεται. Και οι Yovel, ακόμα και αυτό, θέλουν να το φέρουν μέσα στη μουσική τους. Θέλουν να ακολουθήσουν το όραμά τους, να μελοποιήσουν αυτό που πραγματικά τους εκφράζει. Το οποίο, δεν είναι απλά μερικές λέξεις που έγραψε ο Λειβαδίτης για να δείξει την επαναστατικότητά του απέναντι σε μία διεφθαρμένη πολιτική κατάσταση. Είναι κάτι παραπάνω. Πρόκειται για το αίτημα της ανθρώπινης καρδιάς, όχι για δικαίωση, αλλά για συμπόρευση πέρα από το θάνατο.
Οι Yovel το παραπάνω, είτε το συνειδητοποιούν, είτε όχι, το κουβαλάνε μέσα τους και το εκφράζουν μουσικά. Το black metal του “Forthcoming Humanity” δεν είναι θεμελιωμένο πάνω σε ιδεατά μουσικά πρότυπα, αλλά έτσι όπως το ακούω και το βλέπω, θα έλεγα ότι χτίζεται κυοφορώντας το πνεύμα των Primordial με μία ελαφριά ματιά προς το πρώιμο παρελθόν τους, όπως και την έξυπνη προσθήκη των συναισθηματικών Metallica του “Black Album”. Δε γίνεται λόγος για μίμηση, αλλά για ενστερνισμό αυτού του μουσικού πνεύματος που βγαίνει μέσα από τα χώματα του ανθρώπου και γίνεται καλλιτεχνική έκφραση. Δεν είναι ωμή επιθετικότητα που σε κάνει να ορμάς σαν τη χίμαιρα στον άλλον, αλλά μία επαναστατική ορμή να γίνεις μια πυρκαϊά για όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχει κάτι που είναι ατελές ή που μπορείς να πεις ότι αυτό θα μπορούσαν το συνθέσουν έτσι ή αλλιώς. Αυτός ο δίσκος ήρθε από το πουθενά, ήρθε με άλλους όρους, όχι μουσικολογικούς. Ήρθε για να μείνει και ήρθε για να δείξει ότι απώτερος σκοπός του είναι μία φράση που κρίνεται μέσα στην καρδιά και μελοποιείται στο “Love”: “Mα απόψε σε όλες τις γωνιές μας περιμένουν οι άνθρωποι… Πάμε!”.
13 Likes
μια φορα περπατουσα στον δρομο με t-shirt Yovel και με σταματαει ενας να μου πει τι ωραιο που ειναι. Ξαφνιαζομαι και χαιρομαι εγω που βρηκα καποιον φαν και αρχιζω μιλαω λιγο για αυτους αλλα τελικα ηθελε να μου πει οτι τυπωνει μπλουζακια
14 Likes
Αυτό. Και έγινε τότε μεγάλη σιωπή .-
Θενκς για το ποστ 
Πέθανα
1 Like
Σκέψου, όμως, να είσαι συγκροτηματίας και να σου τύχει το εξής (true story):
Η κοπέλα μου είχε αγοράσει το μπλουζάκι ενός ντόπιου metalcore συγκροτήματος επειδή της άρεσε απλά το σχέδιο της μπλούζας, ε κι επειδή Θεσσαλονίκη είσαι, προφανώς κάποια στιγμή στα σούρτα-φέρτα πετυχαίνει μέλος της μπάντας ο οποίος φυσικά πάει να τις πιάσει κουβέντα σε στυλ “παίζω στους τάδε”, η δικιά μου τον κοιτάει σαν χάνος (μπορεί να μην είχε δει καν το λογότυπο της μπάντας ποτέ, ήταν από αυτά τα δυσανάγνωστα), επιμένει αυτός “φοράς το μπλουζάκι μας, μας έχει δει σε κανένα live κλπ.”, για να εισπράξει αποστομωτική απάντηση τύπου “ναι ξέρεις, απλά μου άρεσαν τα χρώματα της μπλούζας, δεν είδα ότι ήταν συγκρότημα”. 
14 Likes
από Clairvoyant
Yovel λοιπόν- δεν τους ήξερα καθόλου. Παρά πολύ καλή επιλογή black, άλλες απαγγελίες. Και τι δεν έχει.Αν δεν το έχετε ακούσει αξίζει τουλάχιστον να του δώσετε μια ευκαιρία. Εξαιρετικά υψηλό επίπεδο δίσκου. Ποτέ δεν έγραφα πολλά στις κριτικές μου - δεν θα αλλάξω τώρα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον @YoungAtlas
5 Likes
Ρέουν ήδη τα ουίσκια στο “Here”
1 Like
Brave - Monuments
Θα ξεκινήσω με τα κλασικά, την μπάντα ούτε την γνώριζα, ούτε με γνώριζε. Εκείνοι από Washington το DC το γνωστό ρδελομπού εγώ από Πειραιά το πιο γνωστό ρδελομπού και σκάει το αναθεματισμένο θέμα του μήνα να πρέπει να διαλέξω ένα female fronted δίσκο, πρώτη πίκρα να διαλέξεις μια από τις γυναίκες σου… Μου ήρθε φλασια δισκάρα της ιέρειας Sharon από Βαντιξβεν!? η πως στο… το λένε και ξαφνικά έπερπε να ακούσω τη Michelle δύσκολα πράγματα, αλλά όχι ανέφικτα.
Αφήνω τις μ@#&*ς και μπαίνω στο Review, ξεκινάμε δυνατά όπως και οι Αμερικανοί, με το uptempo “Hold on” το οποίο πέρα από πολύ καλο κομμάτι αποτελεί και πολύ ωραία εισαγωγή για το τι να περιμένεις στον δίσκο, οι εναλλαγές που κάνουν στα lead ανάμεσα σε κιθάρα και βιολί είναι αυτό που απασχόλησε περισσότερα τα αυτιά μου σε ολόκληρο το άλμπουμ. Το “Hero” ενώ φαινομενικά είναι ένα μέτριο προς καλό κομμάτι, άρχισε να με κερδίζει στις μετέπειτα ακροάσεις και παρόλο που νιώθω κάπως αποκκομενη από το σύνολο την Michelle η δουλειά που γίνεται ορχηστρικά το καθιστά σε πολύ καλό δείγμα της δουλειάς τους και πιο συγκεκριμένα μετά το 4ο λεπτό μπορούμε να μιλάμε ακόμη και για μουσικά όργια! Στο “Hurt” βρήκα περισσότερο τον τσαμπουκά που ήθελα από τη Frontwoman της μπάντας που και πάλι όμως νομίζω είναι ένα σκαλί πιο κάτω από τους υπόλοιπους σε τέτοια κομμάτια, σε αντίθεση με το “Forgiveness” που ακολουθεί και είναι τελείως δικό της… Το κομμάτι είναι φθινόπωρο και όχι από τα χαλαρά και ηλιόλουστα, αλλά από εκείνα τα αβάσταχτα μέσα στην κουφόβραση και τη συννεφιά που σε κάνουν να αναπολείς το καλοκαίρι περιμένοντας τον χειμώνα (Σημαντικό : αν σε κάποιο σημείο πρέπει να βάλετε λίγο αλκοόλ ξεκινήστε από δω να σας έχει πιάσει πιο κάτω). “To Remain Unseen” ά-ψο-γο ορχηστρικό κομμάτι από την αρχή μέχρι το τέλος, φαίνεται ότι ο Matt Kozar σε κιθάρα και ο Suvo Sur στο βιολί είναι παιχταράδες και η συνεργασία τους στη σύνθεση είναι εξαιρετική. Στα “Sleepless” και “Without You” (Που ουσιαστικά είναι το ίδιο κομμάτι χωρισμένο στη μέση) δεν λείπουν οι καλές στιγμές και ειδικά στο λυτρωτικό ρεφραίν και στο γλυκό outro για να μπει η κομματάρα που έγραψα σε προηγούμενο post, το “Here”. Ε εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά, η Michelle που προ ολίγο δεν με έπειθε και τόσο εδώ με κάνει σκλάβο της. Ναι, το παραδέχομαι τον έχω ξανακούσει από Σουηδούς, η από αναθεματισμένες Λιβερπουλιανες μπάντες τον ίδιο πόνο με το ίδιο ύφος, αλλά όταν κάτι γίνεται τόσο σωστά δεν ασχολείσαι με συγκρίσεις, το απολαμβάνεις και το κρατάς μαζί σου, δεν ξεχνιέται τέτοιο τραγούδι, εύγε! Στο “Sooner or Later” ξαναπατάνε γκάζι και το κάνουν και ολόσωστα, πολύ ωραίο κομμάτι με τρομερά solo βιολιού και ηλεκτρικής. Τα “Something to This” & “Driven” πάρα πολύ όμορφα και δυναμικά και πολύ ωραία συντροφιά στην οδήγηση να σημειώσω. Τέλος το οκτάλεπτο “Stronger” είναι μελωδικό και groovy μέχρι την μέση, καθώς μετά η μπάντα μας αποχαιρετά με ένα ορχηστρικό outro.
Συμπερασματικά λοιπόν, ο δίσκος είναι πάρα - πάρα πολύ καλός, συγχαρητήρια για την πρόταση @YoungAtlas σίγουρα θέλει ακροάσεις και σίγουρα χρειάζεται να είσαι λίγο φίλος του είδους, αλλά το καλό πράγμα δεν κρύβεται. Προφανώς σε κάποια σημεία θα ήθελα η παραγωγή τους να είναι πιο καλογυαλισμένη, ταιριάζει όταν ακούς πολλά διαφορετικά όργανα και τόσο καθαρή γυναικεία φωνή, αλλά αυτά είναι πταίσματα καθώς οι τύποι είναι παιχταράδες και αυτό βγάζει μάτι. Ελπίζω να ξαναβάλουν μπροστά γιατί από ότι είδα τελευταία τους δουλειά είναι το The Calm/ The Storm του 2018 το οποίο θα ακουσω ευθύς αμέσως.
9 Likes
Liraz – Roya (2022)
Δεν έχω ακούσει πολύ αυτό το είδος μουσικής, αλλά μία παρόμοια καλλιτέχνιδα που έχω ξεχωρίσει είναι η Yasmine Hamdan, η οποία, όπως και η Liraz, συνδυάζει ανατολίτικα με δυτικά μουσικά ακούσματα και κάνει κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Στα του επιλεγμένου ακούσματος, το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2022. Η τραγουδίστρια Liraz Charhi έχει ανατολίτικη καταγωγή, αφού κατάγεται από Ισραήλ και Ιράν, και η μουσική της είναι άμεσα επηρεασμένη από ανατολίτικα ακούσματα. Προέρχεται επίσης από μουσική οικογένεια, αφού έχει θεία την Ισραηλινή τραγουδίστρια Rita. Να σημειώσουμε ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μυστικά στην Κωνσταντινούπολη, με τη μπάντα της από το Τελ Αβίβ και μουσικούς από το Ιράν που αψήφησαν τις απαγορεύσεις του καθεστώτος στη χώρα τους.
Πρόκειται για ένα άλμπουμ με 11 κομμάτια, με ανατολίτικες επιρροές και με στίχους γραμμένους στη γλώσσα της τραγουδίστριας, τα φαρσί. Επιλογή που στηρίζω, καθώς είναι πάντα ευχάριστο να τραγουδά κάποιος στη μητρική του γλώσσα και να την τιμά και ενδιαφέρον για τον ακροατή να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Μη γνωρίζοντας το περιεχόμενο των στίχων, που σίγουρα έχουν ενδιαφέρον αν τους ψάξει κανείς, όπως υπόσχεται και ο τίτλος Roya (φαντασία στα φαρσί), θα μιλήσω περισσότερο για το μουσικό κομμάτι και την αίσθηση που αφήνει. Να πω ότι ενώ κατάλαβα πως ο δίσκος δεν είναι τόσο κοντά σ’ αυτά που ακούω συνήθως, δηλαδή ροκ και μέταλ, δεν είναι ένας αμιγώς oriental δίσκος. Θα έλεγα ότι ο βασικός του άξονας είναι η μουσική της πατρίδας της τραγουδίστριας, αλλά χαρακτηρίζεται από πολλούς μουσικούς πειραματισμούς και είναι έντονες οι επιρροές από πολλά μουσικά είδη και πολλές δεκαετίες. Θα έλεγα, συγκεκριμένα, ότι έχει πολλά στοιχεία από την ποπ και τη ροκ από τα ‘60s, τα ‘70s και τα ‘80s. Κιθάρες, synths, ανατολίτικοι ρυθμοί και όλα αυτά σε μία πολύ σύγχρονη μίξη, που απογειώνει τους παραδοσιακούς ρυθμούς.
Το ομώνυμο Roya, λοιπόν, είναι ένα κομμάτι με χρήση πολλών ανατολίτικων έγχορδων, με μία νοσταλγική και συνάμα ευχάριστη διάθεση. Το Azizam ξεκινάει με beat, συνδυάζει πολλά ανατολίτικα στοιχεία και είναι πιο ραδιοφωνικό. Το Doone dοοne, πιο μελωδικό και νωχελικό, θυμίζει ‘60s με έξυπνες ανατολίτικες πινελιές. Το Mimiram, με κυρίαρχα τα πλήκτρα και την ‘80s διάθεση, καθώς και τη συναισθηματική ερμηνεία της Liraz, είναι από τις πιο όμορφες στιγμές του δίσκου. Το Tanha έχει επίσης κάτι από ‘60s και ψυχεδέλεια, ενώ κι εδώ ξεχωρίζει η ιδιαίτερη ερμηνεία. To Bisthar Behand είναι ένα χορευτικό ποπ κομμάτι. Το Junoonyani και το Gandomi έχουν μία πιο νοσταλγική διάθεση, πιο χορευτικό και ποπ το πρώτο, πιο ψυχεδελικό το δεύτερο. Στο Omid (ελπίδα στα φαρσί), ένα ευχάριστο και ανεβαστικό κομμάτι, η φωνή της Liraz προσφέρει μία εναλλαγή συναισθημάτων. Ο δίσκος κλείνει με το Bi Hava, ένα πιο ακουστικό κομμάτι, που η εντύπωση που μου δίνει είναι πως μιλάει για αγάπη, και με το ομώνυμο Roya σε μία πιο ακουστική εκτέλεση, που για κάποιο λόγο έχει χαρακτηριστεί ως female version.
Γενικά ο δίσκος είναι μία αξιόλογη δημιουργία, που με βάζει σε περιέργεια ν’ ακούσω και τις υπόλοιπες δουλειές της τραγουδίστριας. Είναι ένα όμορφο δέσιμο ανατολίτικης και δυτικής μουσικής, που αν άρεσε σ’ εμένα, σίγουρα θα αρέσει και θα προκαλεί συναισθήματα νοσταλγίας σε όποιον έχει μητρική γλώσσα ή γνωρίζει φαρσί. Ωστόσο, πέρα από αυτό, η μουσική είναι μία ξεχωριστή γλώσσα από μόνη της, κι εμένα μπορώ να πω ότι μου μίλησε όσο άκουγα αυτό το άλμπουμ.
@Dr.Feelgood ευχαριστώ πολύ για την πρόταση!
5 Likes
Τόσο η Κροατία, όσο και το 1999 απέχουν από τις πρώιμες αρχές των '90s και την Αγγλία, εκεί που έσκασε η βαριά ηχητική πανώλη μίας σκηνής, που αν μη τι άλλο, επηρέασε αρκετές δισκογραφίες. Βλέποντας, αρχικά, το όνομα Ashes You Leave, το μυαλό μου πήγε στο ομότιτλο άσμα των Cathedral, κάτι το οποίο επιβεβαιώθηκε μετέπειτα. Βέβαια, η μικρά μου προσδοκία για περαιτέρω κοιτάγματα στους Άγγλους σε ηχητική κατεύθυνση, δυστυχώς δε βρήκε στέρεο έδαφος.
Για να μη μακρηγορήσω, καταλαβαίνω το πνεύμα του σχήματος να κινηθεί σε doom-death/gothic ήχους, όπως και το γεγονός, πως αυτό τους ενέμπνευσε να δημιουργήσουν κάτι που δε θα είναι τόσο άμεσο. Θα είναι δύσκολο σα ξεδίπλωμα, αλλά όχι προοδευτικό (ίσως στη σκέψη). Οπότε, το ζήτημα είναι αν καταφέρνει ο ακροατής να βρει το προσωπικό του μουσικό ενδιαφέρον εκεί μέσα ή βρίσκεται ενώπιον μίας αποκάλυψης νέων ηχητικών οριζόντων. Προσωπικά, δε μου συνέβη τίποτα απ’ αυτά. Οι συνθέσεις δεν μπόρεσαν να με αγγίξουν, ούτε στο ελάχιστο. Ουκ ολίγες φορές, η παραγωγή με κατεύθυνε στο ντεμπούτο των Septic Flesh και το “Έσοπτρον”, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό.
Δεν ήταν αρκετό, ούτε και το εξαιρετικό intro “A Wish” ή ακόμα και το φλάουτο, το οποίο πότε απελευθέρωνε πνοές των Psychtic Waltz και πότε, βασιζόταν στην πιο χαρακτηριστική μελωδία του “A Question of Heaven” των Iced Earth (για του λόγου το αληθές, ανατρέξτε στο “Never again Alone in the Dark”, στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο που παίζεται εν πνεύση).
@OwlKitty χάρηκα που σ’ άρεσε η Liraz, η οποία μου συστήθηκε μουσικά μέσα από τον προηγούμενό της δίσκο “Zan”, ο οποίος είναι εξαιρετικός. Ωστόσο, των Ashes You Leave δε θα το ξανακούσω.
7 Likes
Το συγκεκριμένο των Septicflesh δεν το έχω ακούσει, ωστόσο το έβαλα από περιέργεια και όντως μοιάζει. Έχει αυτό το raw που είχαν τα περισσότερα '90s albums.
1 Like
Madder Mortem - All Flesh Is Grass by @Aldebaran
Πριν γράψω για τον δίσκο ας γράψω μερικά άσχετα πράγματα που εν τέλει είναι σχετικα. Η τραγωδία στα Τέμπη και το όλο κλήμα στην χώρα με έριξαν πολύ ψυχολογικά έτσι προσπαθώ να κρατήσω μια ισορροπία ψάχνοντας τελευταία την fun πλευρά της τέχνης (Ανάλαφρους δίσκους, κωμωδίες κλπ κλπ). Μόλις είδα στην περιγραφή του Aldebaran doom/atmospheric αναστέναξα λίγο γιατί δεν είχα mood για κάτι βαρύ και σκοτεινό (Δεν είμαι και μεγάλος φαν του είδους). Μου είπε και ο ίδιος ότι μπορεί να μου πέσει βαρύ και έδεσε το γλυκό. Έτσι μπήκα φουλ προκατειλημμένος.
Έχοντας ακούσει μερικές φορές τον δίσκο χαίρομαι που διαπίστωσα πως πρόκειται για έναν prog metal δίσκο με λίγο doom. Οι μελωδίες ήταν εν μέρει ανεβαστικες και εν μέρει ταξιδιάρικες. Είχα ξεχάσει πόσο μου άρεσε η Σκανδιναβική αισθητική που εδώ με ταξίδεψε για λίγο στα φιόρδ και τα δάση της Νορβηγίας με τελευταία στάση το Τρόμσο για τα Northern Lights. Τα 2 πράγματα που με κέρδισαν περισσότερο ήταν η τραγουδίστρια (μου διαφεύγει το όνομα), που είχε μια φωνή κομμένη και ραμμένη στα γουστα μου, όπως επίσης και το μπάσο. Ο δίσκος είχε κάποιες εξαιρετικές μπασογραμμές άξιες αναφοράς. Ένα αρνητικό ήταν ότι μου φάνηκε λίγο μονότονος και με κούρασε ελάχιστα στο τέλος.
Δεν ξετρελάθηκα για να τους ψάξω παραπάνω άμεσα αλλά το πρόστιμο προς έκπληξη μου είναι σίγουρα θετικό. Μεγάλο ευχαριστώ @Aldebaran
8 Likes
Φίλε @osfp7 , χαίρομαι ιδιαιτέρως που δεν σε ενόχλησε, πόσο μάλλον που σου άφησε και μια θετική γεύση!
Προσωπικά αγαπώ πολύ τους Madder Mortem, τους θεωρώ μια πολύ καλή και υποτιμημένη μπάντα. Τους διάλεξα όμως για άλλο λόγο.
Όταν έπεσε το θέμα “γυναικες σε μπάντες”, θυμήθηκα αμέσως την υπέροχη Agnete Kirkevaag, τραγουδίστρια των Madder Mortem, κι όχι μόνο για την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ της φωνή. Η Agnete ήταν μία από τις πρώτες που θυμάμαι στα early 00s που έσπασε το πρότυπο της εικόνας. Εκείνη την εποχή - και με το συμφωνικό metal στα ντουζένια του - όλες οι κοπέλες τραγουδίστριες έπρεπε να είναι ανταγωνιστικές σε φωνή αλλά και σε εικόνα. Σεξισμός στο φουλ.
Η Agnete βγήκε με τους δικούς της όρους και κέρδισε τον σεβασμό των (λίγων) ακροατών της με το ταλέντο της ΜΟΝΟ.
Αυτά, ευχαρίστω για τις ακροάσεις, θα επανέλθω με την δική σου πρόταση!
2 Likes
Πολύ σημαντικό δεν το ήξερα και σε ευχαριστώ που το αναφέρεις
1 Like
Και εκπληκτική παρουσία στη σκηνή (και κάτω από αυτή) για όσους (150 ξερωγώ, μπορεί να λέω πολλούς) ήταν στο live του '09 (στο γνωστό υπόγειο με τα 72 ονόματα, τότε Texas Necropolis).
2 Likes
Νομίζω λες πάρα πολλούς, πρεπει να είμασταν κάπου στα 80 άτομα!
60+ εισιτήρια είχαν κοπει στην αθήνα και +1 στη συναυλία της θεσ/νίκης, στο harley 
. δεν γνωρίζω πως ήταν στο sin city αλλά θυμάμαι πως στην θεσ/νίκη, παρόλο που παίζανε σε έναν μπαράκι στο οποίο γινόντουσαν ελάχιστες συναυλίες, είχαν βγάλει εντυπωσιακό ήχο(είχαν μαζί τους 2 ηχολήπτες που κάνανε εξαιρετική δουλειά).
συν φυσικά, ότι είχαν παίξει ένα γεμάτο δίωρο(την τίμησαν την φανέλα \m/ )