Δε χρειαζοταν καποιος φονιας, ειχε ημερομηνια ληξης απο μονο του.
7 Likes
Αν το πάρουμε καθαρα εμπορικά (όχι πως πολλοι από αυτούς δεν είχαν και μεγάλη μουσική αξία) εκεί στο δεύτερο μισο των 90s μεσουρανούσαν μπάντες όπως οι offspring, οι bad religion, οι rhcp, οι blur, οι green day, οι deftones, οι ratm, οι REM, ο manson και άλλοι, που μάλλον αντικατέστησαν το grunge σαν τα ροκ ακούσματα του ευρέος κοινου (οι μεταλλαδες εκείνη την περίοδο ειμασταν λίγο στον δικό μας κόσμο, όπως και τώρα)
To Nu Metal ήταν το επόμενο μουσικό είδος που κυριάρχησε μετά το grunge.
Το nu metal ήταν λίγο πιο μετά, δηλαδή για να γίνει ρεύμα με αισθητή απήχηση στο κοινό φτασαμε 98-99 και μετά , ανάμεσα στην εποχή που μεσουρανούσε εμπορικά το grunge και το nu metal ενδιάμεσα είναι μια πενταετία περίπου όπως εγώ τα θυμάμαι
Είναι λίγο περίεργη η κουβέντα για το “εμπορικό” γιατί δε βάζει τα πράγματα στη σωστή του διάσταση.
Εδώ δείχνει τι γινόταν στις ΗΠΑ σχετικά με τις πωλήσεις.
Μεταξύ 1980 και 1999 (και βάζω αυτά γιατί τότε υπήρχαν μόνο physical copies και δεν υπήρχε τόση πειρατική μουσική στα internets, thanks Lars)
οι πωλήσεις δίσκων διπλασιάστηκαν. Και μάλιστα διπλασιάστηκαν σε τάξη μεγέθους εκατομμυρίων, από τα 580εκ χαμηλό σε πωλήσεις το 1983 (λογικό, αφού καλύτερο album θα βγει το Piece of Mind) έφτασε στις 1,1 δις πωλήσεις το 1999 (λογικό, βγήκε το Significant Other των Limp Bizkit). Άρα η αγορά είχε χώρο για 500-600εκ ακόμα πωλήσεις, νούμερο εξωφρενικά μεγάλο σε σύγκριση. Και αυτά μόνο στις ΗΠΑ, αλλά μπορούμε να κάνουμε ασφαλή υπόθεση ότι ίσχυαν και στις άλλες χώρες.
Άρα το να κοιτάς αν ένα genre πούλησε 30εκ δίσκους δεν το κάνει “εμπορικό”, αφού η σύγκριση που κάνεις, είναι με τα προηγούμενα χρόνια και 1ον το market-share ήταν μικρότερο, και 2ον για κάποιους λόγους (ήταν πιο φθηνό? η τεχνολογιά έγινε ατομική υπόθεση ?) μπορούσε ο καθένας να ανακαλύψει και να παίξει τους δίσκους/μουσική μόνος του.
Αν το metal και το κάθε metal ήταν στο spotlight τα 80s, έχει πολύ διαφορετική βαρύτητα από το ότι οι Korn και οι Pantera ήταν δημοφιλείς στα 90s ξέρω γω. Κι αυτό γιατί για τους 2ους, έχεις πολύ καλύτερο δείγμα αφού έχεις μεγαλύτερη εκπροσώπηση στο “ποιος αγοράζει μουσική”. Δεντυχαίο πως η hip-hop είναι σταθερά το πιο εμπορικό genre, για κάποιο λόγο από τα 90s και μετά οι άνθρωποι που μπορούσαν να αγοράσουν αυτή τη μουσική το έκαναν.
5 Likes
Να πω και εγώ το δικό μου; Νομίζω πως εν έτει 2023 το “οι κολλημένοι μεταλλάδες κράζουν το grunge” είναι περισσότερο πρόσχημα και το λένε οι ίδιοι άνθρωποι που για κάποιο λόγο θεωρούν πως το να ακούς Helloween και Maiden είναι πασέ και ξεπερασμένο και ίσως λίγο ανώριμο. Η δική μου εμπειρία μου δείχνει περισσότερο πως ο μέσος μεταλλάς πλέον μάλλον δεν νοιάζεται για αυτή την αντιπαράθεση είτε ακούει είτε δεν ακούει grunge, είναι old news η όλη κόντρα.
Δεν πάει κάπου προσωπικά εδώ μέσα το ποστ, είναι γενικότερες σκέψεις μου επί του θέματος.
11 Likes
Για μένα το αφήγημα πάντα ήταν ότι το γκραντζ σκότωσε το πόζερ, το οποίο αλήθεια φαίνεται να είναι, άρα όλα καλά. Στα 16 μου αυτό με πλήγωνε βαθιά βέβαια, δεν λέω. ;p
4 Likes
Έκανε τη δουλειά του θρας δηλαδή, τίμιο.
3 Likes
Sorry αλλά η τριάδα δίσκων χωρίς μισό riff και χωρίς φωνητικές ικανότητες αναφέρεται στους Nirvana?
Γινομαι λιγο υπερβολικος αλλα ναι το λεω απο την πλευρα ενος που ακουει λ.χ. μεταλ μονο
Φωνητικά πάντως ο Cobain ήταν μια χαρά. Ακόμη και το να σκούζει κανείς θέλει τέχνη 
1 Like
Φωνάρα είχε, τι μια χαρά? 
Από τις κορυφαίες χροιές στην ιστορία του ροκ, ειδικά στις κραυγές
3 Likes
Godsmack 1000hp 2014 by @bostonflesh
Ποιος σκότωσε το γκραντζ; ποιος σκότωσε το nu metal? ποιος σκότωσε το emo? ποιος θα σκοτώσει το metalcore?
review αφιερωμένο στον πιτσιρικά που ειχαμε τοτε στο forum @GodsmackGr (αραγε ακούει metal/rock ακόμα ή ηταν φαση?)
Ο γραφων ηταν παιδι που απο εκει που δεν ακουγε ιδιαίτερα μουσικη και η επαφη του με metal ηταν κανα Μetallica/ Scorpions/ Νirvana που επαιζε σε καμια επίσκεψη μεγαλύτερου ξαδέρφου ή θείου. Με το nu μπηκε στον χωρο του rock/metal.
Οι godsmack ποτε δεν ήταν καθαρόαιμη μπάντα nu metal αλλα με τον τοτε χαμο σιγουρα εκαναν στοχευμενα παρεα με τα υπολοιπα παιδια του nu + προσπαθούσαν να εχουν και μερικα στοιχεια nu στα τραγουδια. Παντως καλα καναν καθως πολλες μπαντες πηραν τα πανω τους με το κυμα και ας μη το αξιζαν τοσο στο τελος… Οπως πχ Adema,Ill Niño,P.O.D, για να μη πω καμια αλλη και εχουμε γκίνιες οπως mudvayne, ή drowning pool που βγαλαν μερικα ωραια hitακια αλλα ως εκει.
Οι Godsmack εκει στις αρχες 2006 που αρχησε να βουλιάζει το καραβι του nu πήδηξαν οπως και πολλες αλλες μπαντες μηπως σωθουν… Σωθήκαν; Ετσι φαίνεται με το αρκετά καλο hard rock/altern metal IV. Αλλα απο εκει και περα μεχρι περσι βγαλαν αλλα 4 album με κανενα απο αυτα να μη καταφερνει να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον περα απο το να πω μια οκ hardrockια…
Δυστυχως ακούγοντας ξανα το 1000hp δεν πιστεύω οτι το αδικησα θεωρώντας το ενα μετριο album.
Σχεδον ολα τα τραγουδά εχουν μια αδρεναλίνη που μου αρεσει οπως τα 1000hp , Something Different, what’s next αλλα νιωθω κατι να λειπει.
απο το Αλμπουμ ξεχωρίζω I Don’t Belong , FML.
6/10
*Αν ερχόντουσαν Ελλαδα για κανενα live λογικά θα πηγαινα.
7 Likes
Τι γινεται με τους αλγόριθμους του rocking ωρε??
Ευχαριστη εκπληξη και ευχαριστω τη @Sh_Wo_f για την πασα, μιας και μου αρεσει πολύ η σκηνη του νοτου: αυτή η λασπωδης, sludge και αλητικη μουσικη παντα με τραβαγε – Acid Bath, Pantera, Down, Crowbar, EYEHATEGOD, Goatwhore – ολες αγαπημενες μπαντες από την εν λογω περιοχη και φυσικα δε μπορουν να λειπουν οι COC, ένα ιστορικο συγκροτημα που ξεκινησε να δραστηριοποιειται στα 80ς με κατά βαση hardcore ηχο.
Οι COC εξελιξαν όμως τη μουσικη τους και ουσιαστικα δημιουργησαν τον δικο τους ηχο με στοιχεια γκρουβατου southern rock, heavy metal, stoner rock αλλα και blues, φτανοντας τα 10 studio albums και 4 EP.
Προσωπικα το αλμπουμ που ειχα ακουσει προηγουμενως και γουσταρα πολύ είναι το Deliverance, οποτε ηταν πολύ καλη ευκαιρια να ακουσω κατι περισσοτερο.
Το America’s Volume Dealer είναι το 6ο αλμπουμ της μπαντας, και βγηκε το 2000 με τη νεα δισκογραφικη εταιρια Sanctuary Records, μιας και η Columbia δε συνεχισε τη συνεργασια μαζι τους.
Η κυκλοφορια αυτή είναι σιγουρα η πιο «radio friendly» δουλεια τους, και σιγουρα λιγοτερο heavy από το Deliverance η το Wiseblood, κατι που διχασε τους φανς.
Για πολλους, το America’s Volume Dealer είναι το Black Album των COC, μιας και περα από τις ομοιοτητες οσων αφορα τη southern rock χροιά, και τα δυο συγκροτηματα εκαναν μια safe στροφη σε πιασαρικα τραγουδια, λιγοτερη βρωμια/σλατζιλα, και περισσοτερο ροκ παρα μεταλ.
Υπαρχουν επισης καποιοι πειραματισμοι σε τραγουδια όπως το Stare too long που βγαζει μια country αισθητικη η το Take what you want που θυμιζει Red Hot Chilli Peppers.
Είναι ουσιαστικα μια light εκδοχη των COC σε σχεση με αυτά που εχουμε ακουσει στο παρελθον οπου υπαρχει περισσοτερο doom/βρωμα/παραμορφωση, χωρις αυτό να σημαινει ότι είναι ένα κακο αλμπουμ.
Το Congratulations Song είναι ένα πολύ καλο rock κομματι που με κρατησε και το σπαμμαρα αρκετα, αλλα και τα Gettin’ It On / Diablo Blvd. (μου εβγαλε πολύ Metallica vibes) τα ξαναεβαλα πολλες φορες και τα καταχαρηκα, με αποκορυφωμα το πιο hardcore κομματι του δισκου το cover Rather See You Dead.
Γενικα μου αρεσε το αλμπουμ, το ακουσα πολύ ευκολα και εβαλα κ καποια τραγουδια στη liked λιστα μου, χωρις όμως να αναιρει το γεγονος ότι σε σχεση με τις προηγουμενες κυκλοφοριες των COC είναι η πιο αδυναμη. Πιστευω δοκιμασαν καποια νεα πραγματα στον ηχο τους, πειραματιστήκαν, και γενικα το America’s Volume Dealer αποτελεσε έναν καθρεφτη της περιοδου εκεινης για το συγκροτημα λιγο του αναβρασμου: καποια μελη εφυγαν, αλλαγη σε δισκογραφικη, κακες πωλησεις/πιεση.
Θανξ!
13 Likes
Νομίζω πρέπει να ακούσεις το In the Arms of God που κατεδαφίζει.
2 Likes
Gevende - Sen Balık Değilsin ki
Θυμάμαι όταν είχαμε ξενόγλωσσο θέμα και είχα ποσταρει κάτι από Τουρκία, ο SvenN είχε πει ότι η γλώσσα γενικά και ο Ερντογάν ειδικότερα ακούγεται σαν να έχει ένα παπούτσι μέσα στο στόμα του. Ασφαλώς φυσικά βέβαια εννοείται ότι η δική μου πρόταση τον εξέπληξε και του άρεσε πάρα πολύ!! Μπορώ να πω με χαρά ότι και στην πρόταση του @Aldebaran η γλώσσα δεν ακούγεται ποτέ δυσάρεστα και θα έλεγα πως ο τρόπος που προσφέρει ο Ahmet Kenan Bilgiç τις λέξεις μου έφερνε αρκετά και σε αραβικά όπου το αυτί μου είναι και κάπως πιο εξοικειωμένο. Έτσι κι αλλιώς όμως, τα φωνητικά είναι το τελευταίο πράγμα που κοιτάς σε αυτόν τον δίσκο. Υπάρχει τόση ποικιλία ήχων και μουσικών οργάνων (κιθαρα, μπασο, ντραμς, λαουτο, τσουμπούς, υπεροχη τρομπετα και ακομα πιο υπεροχη βιολα) που δεν γίνεται παρά να θαυμάσεις την αρτιότητα του αποτελέσματος. Στην πρωτη ακροαση θυμαμαι οτι ειχα μαγευτει απο ολο το ορχηστρικο μερος και μετα κοιταω σε ποιο κομματι ειμαι και ημουν ακομη στο δευτερο. Στα εξήντα ένα λεπτά που διαρκεί συνολικα θα συναντήσουμε καποιες post rock ατμόσφαιρες οπως και καποια funk περασματα αλλά κυριως θα χοροπηδάμε ανάμεσα σε psych folk μελωδίες, prog rock με avant garde αισθητικη και σε jazz. Πολλή jazz και ακριβώς όπως μου αρέσει μάλιστα. Ή ένα από τα στυλ που μου αρέσουν τέλος πάντων καθώς σε αυτή την περίπτωση έχουμε κάποια συγκεκριμένα καλούπια με αρχή, μέση, τέλος και ομολογουμένως κάποια σταυροδρόμια ενδιάμεσα, τα οποία μεγεθύνονται λόγω των οργάνων που ανέφερα νωρίτερα. Δεν έχουμε αυτό το φουλ πειραματικό free jazz γεμάτο αδιέξοδα που μπορεί να κουράσει. Εξαιρετική πρόταση, έγινε το 2/2, το προτείνω ανεπιφύλακτα!
μετα το 5:20 
6 Likes
Χαίρομαι @JTN!
Να πω την αλήθεια, οι Gevende είναι τόσο καλοί που είχα αυτοπεποίθηση ότι θα σου αρέσει.
Για μένα, είναι ίσως ένας από τους 10 αγαπημένους μου δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας.
ο επομενος που θα γραψει, θα διαλεξει και το επομενο θεμα
(απο αυτα που θα του δωσω)
1 Like
Swans - Children of God (1987)
Παρα πολυ ωραιος δισκος. Θα γραψω πολλα περισσοτερα λιγο πιο μετα.
Thanks για την επιλογη!
2 Likes