Album Exchange

[SvenN]

Artist: Thou
Title: Magus
Year: 2018
Genre: Sludge Metal
Submitted by @eviL

Ας αρχίσουμε από το τι εστί sludge πρώτα, καθώς ως όρος/genre δεν με είχε απασχολήσει ποτέ. Μιλάμε λοιπόν για τον συνδυασμό doom metal & hardcore punk. 1 στα 2 από τα αποδυτήρια, καθώς down-tuned ασήκωτες και παραμορφωμένες κιθάρες ναι, μια χαρά, αλλά shouted φωνητικά όχι και τόσο χαρά. Διαβάζω και για αξιοσημείωτες local scenes σε New Orleans (Louisiana), Savannah (Georgia) & North Carolina. Μάλιστα. Βλέπω επίσης και γνωστά (μέχρι εκεί) ονόματα στο genre, όπως Melvins, CoC, Crowbar, Down, Eyehategod αλλά δεν τους χάλασε όλους αυτούς το γεγονός ότι οι πρώτες νότες που άκουσε ποτέ ο SvenN από το ιδίωμα αυτό ανήκουν στο δίσκο Magus των Thou από τη Νέα Ορλεάνη (ΟΚ, ΜΠΟΡΕΙ και να ΜΗΝ τους χάλασε).

Ο δίσκος λοιπόν, είναι κομματάκι δύσκολος. Οι πρώτες ακροάσεις παραπλανούν αρκετά και ένα μη μυημένο αυτί, όπως το δικό μου για παράδειγμα, χρειάστηκε παραπάνω χρόνο για να ανακαλύψει τι κρύβεται κάτω από το φρεσκογδαρμένο δέρμα του αλιγάτορα στο πάτωμα aka τα σχεδόν ουρλιαχτά, τα χαρντκορίστικα ξεσπάσματα και την πνιχτή παραγωγή.

Εξαιρετικές μελωδίες κρύβονται. Μελωδίες μελαγχολικές, εξόαυτης (σικ) ποιότητας που σου εντυπώνονται στο μυαλό.

Προτείνεται!

Thou - The Changeling Prince (Official Music Video)

ΥΓ. Ο Μάιος προβλέπεται εντυπωσιακά ζόρικος μήνας εργασιακά, οπότε θα κάνω ένα χιάτους από το παιχνίδι (μιας και είναι το πλέον απαιτητικό σε χρόνο και προσπάθεια σε σχέση με τα υπόλοιπα που συμμετέχω σε αυτό το φόρουμ) και επιφυλάσσομαι για το (άμεσο ελπίζω) μέλλον.

[Curehead]

Απάντησα @JTN
επέλεξα το Awake των μισητών (κάποτε) Dream Theater
I resent the so -called prog metal
αλλά αυτός ο δίσκαρος είναι κάτι άλλο
there I said it
θέμα για επόμενο μήνα → favorite Occult/Satanic album (regardless of genre)
Hail Satan
Hail Kevin Moore (στο awake μόνο!)

[eviL]

Δυσκολευομαι να βρω genre που να μη μαρεσει αλλα να εχω και αλμπουμ να προτεινω Λογικα κανα Ελληνικο με κοβω…

[anhydriis]

Dismantling Devotion - Daylight Dies

Εξαιρετικο doom/death απο @OwlKitty. Η πενταδα απο την Αμερική παραδιδει ενα συμπαγες δισκο, αντιπροσωπευτικο του ιδιωματος που σε ταξιδευει σε μια ατμοσφαιρα υποβλητικη απο την αρχη εως το τελος.

Δεν εχω καποια ιδιαίτερη σχεση με το ιδιωμα αλλα παντα μου αρεσουν οι συνθηκες και η μαυριλα που στήνεται στα συγκρότηματα του ειδους.
Αυτος εδω ο δισκος του 2006 ειναι μουσικη που συνδεεσαι μαζι του και τον απολαμβανεις απο την αρχη εως το τελος.

Αγνωστη σε εμενα η μπαντα αλλα κατι που μου κέντρισε ιδιαιτερα το ενδιαφερον. Σιγουρα θα τσεκαρω και την υπόλοιπη μουσικη του συγκροτήματος.

Θενκς @OwlKitty

[bostonflesh]

Χρωστάω την κριτική αυτού του μήνα, δεν προλαβαίνω γιατί έχω μπλέξει δυστυχώς. Άρα δεν θα συμμετέχω στο γύρο του Μαίου. Την κριτική θα την ανεβάσω καθυστερημένα την επόμενη βδομάδα.

[Aldebaran]

Άλλη μια πρόταση υψηλής αισθητικής από τον φίλτατο @JTN

Cloud Castle Lake - Malingerer

Ντροπή μου, αν και “Ιρλανδός” δεν γνώριζα τους Cloud Castle Lake από το Δουβλίνο. Το “Malingerer” είναι το μόνο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει, πίσω στο 2018. Δυστυχώς, η μπάντα φαίνεται ανενεργή αυτή την στιγμή.

Το στυλ τους είναι εντυπωσιακό. Βρίσκονται κάπου ανάμεσα στο indie, το post-rock και την folk, δεν λείπουν και κάποια jazzy περασματάκια. Οι συνθέσεις τους είναι γενναίες, αρκετά μακροσκελείς, με έντονο το στοιχείο της περιπέτειας και της ελευθερίας. Είναι εμφανές ότι το σχήμα έκατσε πραγματικά να δουλεψει σκληρά για να δημιουργήσει μια δική του πρόταση.

Αυτος όμως που επισκιάζει τα πάντα - για καλό ή για κακό - είναι ο τραγουδιστής (Daniel McAuley;). Με το υπέρ-έντονο και υπέρ-τραβηγμένο υψίσυχνο falsetto του, συχνά εντυπωσιάζει, ενω ακούγεται σαν μια πιθανή εκδοχή του Jeff Buckley. Συχνά όμως το παρακάνει - κοινώς, δεν βάζει γλώσσα μέσα - κάνοντας με να σκεφτώ ότι θα ήθελα λίγο καλύτερη ισορροπία.

Ακόμα κι έτσι όμως, το “Malingerer” είναι ενας πολύ καλός δίσκος. Έχει πανέξυπνες και συναισθηματικές συνθέσεις και η μουσική του ξεχύνεται σαν μια ζεστή αγκαλιά, έχοντας τις ωραιότερες προθέσεις! Προτείνεται σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για το post-rock, ειδικά τις πιο αρτιστίκ εκδοχές του.

Διαμαντακι @JTN , thanks!

[Sh_Wo_f]

Κλασική απαράδεκτη, ΑΝ τυχόν δεν υπάρχει θέμα το γράφω κ προτείνω το βράδυ, εξκιουζ μι

[Ktn]

Τυχαία ρητορικά ερωτήματα:

• Πόσο κρίμα είναι που μερικά πραγματάκια δε βγαίνουν ούτε λίγο από τα υπόγεια;
• Γιατί δεν παίζουν περισσότερες ροκ/πανκ/μέταλ μπάντες με βιολί;
• Πώς γίνεται εκτός από τον @Leper_Jesus κανείς άλλος δω γύρω να μην έχει πει κουβέντα για αυτό το δίσκο εδώ και δέκα χρόνια;
• Πόσο καλύτερα είναι που μερικά πραγματάκια δε βγαίνουν ούτε λίγο από τα υπόγεια;

Ατοπία - Ατοπία

Πριν την πρώτη ακρόαση δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη της κυκλοφορίας. Μετά την πρώτη ακρόαση δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Μετά από αρκετές ακόμα δε νιώθω ότι μπορώ να περιγράψω ακριβώς τι ακούω. Είναι σίγουρα κάτι -core και μου βγάζει αρκετό μέταλλο στις κιθάρες. Όταν το συζυτήσαμε λίγο με @apostolisza8 πέταξε τη λέξη ‘κραστ’, δεν είμαι της φάσης για να ξέρω, δεν έχει γράψει οδηγό για να καταλάβω, ω γουέλλ.

Το πιο ιντριγκαδόρικο στοιχείο στο άλμπουμ για τα γούστα μου είναι το πόσο καλά παίζει ανάμεσα στο νεύρο και τη μελωδία, και όχι με κάποιο προφανή τρόπο. Δεν μιλάμε για απλές αλλαγές από τσίτες σε ηρεμία ή για πιασάρικες γραμμές πίσω από χτύπημα. Τα κομμάτια είναι 100% για φωνές και μπάχαλα, αλλά ανάμεσα στα κοψίματα πετάγονται leads σαν κομμάτι από παζλ που ταιριάζει τέλεια και περίπου από το πουθενά βοηθάει για να βρεθεί η συνέχεια.

Δεν ξέρω αν το όλο πρότζεκτ ηταν μία κι έξω, αν μετά από αυτό συνέχισαν, αν άλλαξαν όνομα ή έκαναν κάτι διαφορετικό. Με δεδομένη την τελείως, τελείως όμως, underground παρουσία τους, είμαι πρακτικά βέβαιος ότι με μία συμβατική ψακτική πολύ δύσκολα θα έβρισκα κάτι. Θα συνεχίσω να πιστεύω ότι σε σωστή πανκ λογική το διέλυσαν αθόρυβα και κάθε τόσο μαζεύονται για να βγάλουν γούστα, να πουν αλήθειες και να τα σπάσουν σε υπόγεια. Κλικ.

[eviL]

Το εβαλα κ εγω - ωραια εκπληξη το βιολι. Στην αυλή των παρείσακτων καλη κομματαρα.

[Curehead]

Χρωστάω κριτική Antimatter θα είναι έτοιμη αύριο βράδυ και προτείνω να συγχωρεθώ και να συμμετάσχω κανονικά τον Μαϊο <3

[Leper_Jesus]

Ktn, χαίρομαι που σ’ άρεσε τόσο! Βασικά έγραψες ό,τι καλύτερο θα περίμενε να διαβάσει κανείς που πρότεινε έναν ιδιαίτερα αγαπημένο του δίσκο περιμένοντας ανταπόκριση -ένα “μήνυμα σε μπουκάλι” που βρήκε αποδέκτη!

Καλώς ή κακώς, η φάση των Ατοπία ήταν “μια κι έξω” από άποψη κυκλοφοριών, οπότε πήρες οτιδήποτε θα μπορούσες να πάρεις από δαύτους. Εντελώς πληροφοριακά, με μία δόση αυθαιρεσίας θα μπορούσε κανείς να πει ότι αποτελούν μία άτυπη συνέχεια των Ανατέλλων Τρόμος σε περίπτωση που εσύ ή κάποιος άλλος ενδιαφερθεί για κάτι που τους φέρνει ηχητικά. Ένα album βγάλανε μόνο κι αυτοί, σίγουρα πιο “παλιακό” από άποψη ήχου και κατεύθυνσης, αλλά η βασική riff-ολογία (καθώς και μισά φωνητικά) είναι ίδια -ο κιθαρίστας και βασικός συνθέτης είναι το ίδιο άτομο. Από εκεί κι έπειτα η κύρια φωνή των Ατοπία τραγουδούσε και στους Straitjacket Fit -άλλη παλιά ιστορική D.I.Y. μπάντα, αλλά εντελώς διαφορετικής κατεύθυνσης. Μετά τα υπόλοιπα μέλη, αν δεν απατώμαι είχαν κι αυτά τις συμμετοχές τους εδώ κι εκεί (Τελευταίος Αιώνας κλπ.). Δυστυχώς δεν τους είδα ποτέ live, είχα την τύχη ωστόσο να δω ένα κομμάτι τους παιγμένο live από τους (επανενωμένους) Ανατέλλων Τρόμος στην Καβάλα κάποια στιγμή. Περιττό να πω ότι ελάχιστοι (ίσως και κανένας) κατάλαβαν τι ήταν αυτό που ακούστηκε, κι αυτό το αναφέρω για να μη νιώθεις “άσχημα” που δεν τους είχες ξανακούσει ποτέ σου. Εδώ το ίδιο το “κοινό τους” είτε δεν τους άκουσε ποτέ, είτε τους σνόμπαρε (καθώς ήταν “πολύ γυαλισμένος” ο ήχος και “πολύ metal” τα τραγούδια), είτε τους ξέχασε γρήγορα.

Τέλος πάντων, όπως είπε και ο JTN, αυτό το topic αυτήν την λειτουργία έχει: με το στανιό ν’ αναγκάζουμε κόσμο ν’ ακούει δίσκους που πιστεύουμε ότι έχουν αδικηθεί ή που μας πνίγει το δίκιο που νιώθουμε ότι μόνο εμείς τους ξέρουμε.

[JTN]

ρόκιν τζι αρ

Θελουμε να προτεινετε ενα αγαπημενο σας αλμπουμ απο καποιο genre που δεν σας αρεσει! Αν θελετε πειτε και τι για εσας το κανει να ξεχωριζει και να ειναι η εξαιρεση στον κανονα

λαστ κολ

[QuintomScenario]

@JTN

λαστ κολ

Αν γραψω κριτικη για το Swans μεσα στις επομενες 3 ωρες, θα συμμετασχω για Μαιο?

Αν οχι, δεν πειραζει καθολου, ημουν ηδη συμβιβασμενος με την ιδεα οτι θα απεχω για μονο ενα μηνα, αλλα ειναι κριμα να χασει ο κοσμος την περισταση του να προτεινω δισκο death metal.

[JTN]

nai

[osfp7]

αντε ας μπω και εγώ με ραπ

[Curehead]

ANTIMATTER - A profusion of thought

Redemption for the post-apocalypse

Πολλά χρόνια με πάει πίσω αυτό το “κατάπιασμα” (what?) με το σολο προτζεκτ του ευγενέστατου Mick. Once a legendary duo formed in the sidelines of atmospheric metal’s heyday με τον τεράστιο Duncan να δίνει πόνο, πριν φύγει κατά Ion πλευρά και για τους Aftermath με τον φάμπιουλους Johnny Cronin (giving me the pleasure to share the stage…once upon a time… an honor in itself)… Στο τσιτ-τσατ πριν κ μετά το gig, ο Duncan πάντα μιλούσε πολύ κομψά για τις μέρες στους Antimatter (που ένα βράδυ στο ΑΝ μας έσκισαν πατόκορφα emotionally speaking). Μόνο που το A profusion of thought μόνο εν μέρει μας πάει πίσω. Το No contact με το οποίο ανοίγει ο δίσκος dwells into familiar territory και το υπέροχο Fold με το βροχερό κλιπ παραπέμπει στο Lights out, αλλά εδώ υπάρχει και μία άλλη αύρα, σε στιγμές μου θυμίζει το εξιλεωτικό κλασάτο ατμοσφερο-wave των Shriekback (η αρχή του Templates is a direct reference) ενώ σε σημεία νομίζω ότι ακούω κάποια ξαδελφάκια του Songs of faith and devotion (!). Σε άλλα σημεία νομίζεις ότι ακούς Gathering με ένα πιο ethereal version του Eddie Vedder on vocals. When it comes down it, though, it’s simply the multi-tasking Mick’s multi-talented self showing through.

Η πρόταση του @QuintomScenario (τον οποίον ευχαριστώ θερμά για την ευκαιρία που μου δίνει να ξεκουνηθώ) πλάι στο υπέροχο φρέσκο άκουσμα ανασύρει ζόρικες αναμνήσεις. Quite a few people from that tidal wave that plunged from Katatonia and Anathema to Diary of Dreams slipped away, fell off the face of the earth or burnt out. Thankfully, this is not a dive in the blurred past. Το άλμπουμ είναι μία εξιλεωτική κίνηση προς τα εμπρός. Diverse, rich, emotional. Redemption for the post-apocalypse. Amen, Mick.

PS. But still , faces re-emerge from that half-light, half-dark charred past

[QuintomScenario]

Swans - Children Of God (1987)

Το ιδιωμα του γκοθοροκ των 80ς ειναι ενας χωρος ο οποιος για μενα εχει μεγαλους κινδυνους. Συγκροτηματα οπως οι Cure, οι Sisters Of Mercy και οι Joy Division ειναι μπαντες που μου εχουν χαρισει με πολλα τραγουδια τους συντροφια σε πολυ μοναδικες στιγμες, οπως για παραδειγμα στο αυτοκινητο μετα απο μια τελεια νυχτα με το κοριτσι μου πριν καμια εικοσαρια χρονια, ή κατι τυχαιες βραδιες στο Blue στο Χαλανδρι με καλη παρεα.

Εχουν ομως και πολλα τραγουδια, τα οποια αδυνατω να τα ακουσω για πανω απο δυο λεπτα, τα οποια χαρακτηριζονται απο ερμηνειες που ισορροπουν αναμεσα στο τραγουδι και στην απαγγελια. Δυστυχως ή ευτυχως, δεν μπορεσε ποτε να με αγγιξει μια τετοιου τυπου ερμηνεια, οπως χαρακτηριστικοτατα μπορουμε να ακουσουμε στο Trust Me, το Our Love Lies ή το Sex, God, Sex απο τον δισκο που μου ετυχε. Συγκεκριμενα, οταν ακουω καποιον να τραγουδαει με τον τροπο που τραγουδαει ο Michael Gira των Swans, το πιο πιθανο αποτελεσμα ειναι το skip στο τραγουδι μετα απο 2-3 λεπτα το πολυ.

Ας εστιασουμε ομως στα θετικα. Η φωνη της Τζαρμπο ειναι φανταστικη, και ολες οι ερμηνειες της στο Children Of God ειναι ανατριχιαστικες. Τα τραγουδια στα οποια τραβαει το κουπι με συγκινησαν ολα και με εστειλαν σε μια αλλη διασταση με την αποκοσμη φωνη της. Τα In My Garden, Blackmail και Blood Honey θα μπορουσαν να αποτελουν soundtrack σε ταινια του Lynch (και μιλαω κυριως για την ατυπη τριλογια Blue Velvet - Lost Highway - Mulholland Drive φυσικα), ενω το ομωνυμο τραγουδι που κλεινει τον δισκο ειναι με διαφορα το καλυτερο, και το μοναδικο στο οποιο εβαλα την “καρδουλα Spotify” ως παρασημο.

Μουσικα ο δισκος ειναι απο πολυ καλος εως εξαιρετικος, και δεν κρυβω πως βρηκα μεσα κατι διαμαντακια σε ηχους διασπαρτα στα περισσοτερα τραγουδια, τα οποια μου εφεραν αμεσως στο μυαλο τις πρωιμες προσπαθειες των Paradise Lost να εξελιξουν ενα κραμα μεταξυ μεταλ και γκοθιλας (κατι που φυσικα πετυχαν στον υψιστο βαθμο αργοτερα) στο Lost Paradise και το Gothic. Κατι που δε θα επρεπε να αποτελει καμια εκπληξη φυσικα, αφου ειναι γνωστο οτι ο Mackintosh και ο Holmes ελιωναν ολοκληρη την γκοθοσκηνη, αν και δεν ξερω κατα ποσο ειχαν καταπιαστει με τους Αμερικανους απο τη Νεα Υορκη.

Ενα τεραστιο μπραβο στον Michael Gira, την Jarboe και τον Norman Westberg, που εβγαλαν εναν μοναδικο δισκο που εχει εμφανως στοχο να πειραματιστει ακομα περισσοτερο με τους ηχους που χαρακτηριζουν μια ολοκληρη σκηνη, και το εκαναν ακρως πετυχημενα. Το συναισθημα που κυριαρχησε σε μενα προσωπικα οταν ολοκληρωσα την ακροαση του Children Of God ειναι ενα μεγαλο κριμα. Κριμα που δεν γινεται να μου αρεσει περισσοτερο το στυλ ερμηνειας του Gira σε αυτον τον δισκο, γιατι νιωθω οτι χανω σε μεγαλο βαθμο την μαγεια της μουσικης που την συνοδευει. Κραταω την φωναρα της Τζαρ Τζαρμπο Μπινκς, και βαζω DJ Tiesto - I’ll Take You High για να στρωσω. Βαραει δυνατα.

I’ll Take You High

[Curehead]

@QuintomScenario

ο Mackintosh και ο Holmes ελιωναν ολοκληρη την γκοθοσκηνη, αν και δεν ξερω κατα ποσο ειχαν καταπιαστει με τους Αμερικανους απο τη Νεα Υορκη.

o Aaron ήταν μεγαλύτερος φαν του Gira amongst that crew
έχει δηλώσει ότι το μεταγενέστερο White Light… των Swans είναι το αγαπημένο του μη-μεταλ άλμπουμ
από εκεί oi Bride διασκεύασαν και το Failure (edit: που δεν φτάνει όμως το μεγαλείο του οριτζιναλ)

πολύ όμορφο το κείμενο @QuintomScenario

[JTN]

@QuintomScenario προτεινε δισκο παρακαλω

και ενας ακομα αν θελει για να εχουμε ζυγο αριθμο

[QuintomScenario]

@JTN

@QuintomScenario προτεινε δισκο παρακαλω

Α ναι, μολις εκανα submit και ειδα το μηνυμα σου.
Σορρυ για την καθυστερηση, εγινα λιγο John Tardy