o Aaron ήταν μεγαλύτερος φαν του Gira amongst that crew
έχει δηλώσει ότι το μεταγενέστερο White Light… των Swans είναι το αγαπημένο του μη-μεταλ άλμπουμ
από εκεί oi Bride διασκεύασαν και το Failure (edit: που δεν φτάνει όμως το μεγαλείο του οριτζιναλ)
πολύ όμορφο το κείμενο @QuintomScenario
Α ναι, μολις εκανα submit και ειδα το μηνυμα σου.
Σορρυ για την καθυστερηση, εγινα λιγο John Tardy 
η OwlKitty ακουει του eviL
ο eviL ακούει του Curehead
κι ο Curehead ακούει της OwlKitty
tab 24
Νταξει τι να πω, τρελη χαμενη ευκαιρια για καποιους απο σας να βγειτε απο το comfort zone σας και να παιξετε σε αυτον τον γυρο, δεν περιμενα με τιποτα μονο 11 συμμετοχες.
Τωρα οκ τι να πω, αν το ειδος που ειναι τοσο μακρια απο τα ακουσματα του @RiderToUtopia ειναι το post-metal/blackgaze… φαντασου τι γνωμη εχει για πραγματικα διαφορετικα genres 
Απο την αλλη, εσενα καλα σου εκατσε με τους Obituary που σου εδωσα
Παλι καλα παντως, δε θα ηθελα να μου τυχει το Eminem Show, το ακουω που το ακουω ολη την ωρα οποτε οδηγει η αρραβωνιαστικια (και αρα διαλεγει την μουσικη).
The driver picks the music απαράβατος κανόνας
Χαχαχαχ οκ ενταξει αυτο πηγε καλα…
Θα προτιμουσα το προηγούμενο (marshall mathers) το οποιο υπαρχει και σε φυσικη μορφη αλλα και με αυτο καλα θα περασουμε (και ας ειναι και πειρατικο)!!
Τωρα με το δικο μου 
Πρώτη φορά ακούω το όνομα αυτό θα δείξει 
. Με μπλιμπλίκια την παλεύω πάντως
Αρα next round Monster Magnet, μονοδρομος.
Οι Die Antwoord ειναι πολιτισμικο σοκ, οχι απλα εμπειρια. Την πρωτη φορα που ειχα την οποιαδηποτε επαφη με την παρτη τους ηταν με το βιντεοκλιπ αποπανω, και μου ειχε φανει απιστευτα κριντζ. Τωρα πλεον γουσταρω τρελα την φαση. Τρελοι, παρανοικοι, εντελως μα εντελως white trash, απιστευτα πιασαρικοι και κολλητικοι Νοτιο-Αφρικανοι, που τραγουδανε σε ενα μιγμα γλωσσεων (Afrikaans και Αγγλικα) και με καποιον τροπο ειναι τρελα aggressive.
I fink u freeky και pitbull terrier πρέπει να παίζουν σε κάθε πάρτι που σέβεται τον εαυτό του
Spoken word έβαλε ο άλλος λέει. 
Και Neo κι εγώ βάλαμε ο ένας στον άλλον power metal, , κρίμα που το ξέρω κι εγώ απ’ έξω κι ανακατωτά το Iced Earth, αλλά όχι και power metal, αντρίκιο heavy metal λέμε! 
Ποιο είναι το πρόβλημα πάλι;
Κι ομως τα -κατιgaze και τα postmetal ακουσματα μου (και τα δυο) ειναι ελαχιστα, οχι επειδη δεν εχω προσπαθησει, αλλα επειδη απλα δεν με τραβανε αυτα τα subgenres (genres ελεγε η περιγραφη του θεματος, subgenres του rock/metal βαλαμε οι περισσοτεροι βεβαια).
Obituary λοιπον, “ευκολη” πιστα φαινεται, μου αρεσουν πολυ τα δυο πρωτα τους, comfort ακουσμα το old school death metal, δεν εχω ακουσει το back from the dead “Δισκαρα 35 λεπτα ζητω το ντεθ μεταλ ντεβιλ χορνς” μια χαρα 
Edit: το platonic disease το ηξερα, κομματαρα
Το Deafheaven θα σε δυσκολεψει μαλλον στα φωνητικα, ελπιζω να σου αρεσουν τα υπολοιπα στοιχεια της μουσικης τους. Σε αυτη την περιπτωση θα ηταν πιο καλο match το τελευταιο τους που ειναι επισης εξαιρετικο.
PS: ΓΚΑΜΗΣΕ το I fink u freeky. Καλα μονο και μονο που προντιτζοφερνει εμενα με ειχε κερδισει απο τα αποδυτηρια. Αποθηκευσα να ακουσω και τον δισκο του Ανυδριιιιις (anarchy in the exchange)
χαχα και πανω που εγραφα στο σχολιο για Dream Theatre ελπιζω να μου αλλαξει γνωμη ο @Curehead ! Θα ακουσω και το Kuyss ομως για το φομο και γιατι μου ελειψε (καλη ιδεα @OwlKitty )
Die Antwoord ειναι η καλύτερη επιλογή του μηνα ακούστε ολοι…
Edit* Eπισης να πουμε οτι έπαιζαν στο Chappie και ηταν απο τα πράγματα που εκαναν την ταινια να αξιζει καπως.
Και heavy να το πούμε πάλι εντός θέματος ειμαι… 
εε μην εισαι ντεκα#@λε μωρεε… οκ μην ακουσει κανεις μποϊκοτάζ…
Between the Buried and Me - The Parallax 2: Future Sequence
(2012)
Είναι το 6ο album του συγκροτήματος είναι η συνέχεια του προηγούμενού τους EP “The Parallax: Hypersleep Dialogues” που κυκλοφόρησε το 2011.
Δυο λόγια για το concept του album: Το The Parallax : Hypersleep Dialogues είναι γραμμένο από την προοπτική δύο χαρακτήρων, του Prospect 1 και του Prospect 2. Ο Prospect 1 είναι ένας φαινομενικά φυσιολογικός πολίτης, ενώ ο Prospect 2 είναι ένα αστροναύτης που έχει ως αποστολή να τοποθετήσει ανθρώπινες ψυχές σ’ έναν νέο πλανήτη. Η ιστορία του EP, λοιπόν, συνεχίζεται στο The Parallax 2: Future Sequence από το σημείο στο οποίο τελείωσε στο πρώτο, στη στιγμή δηλαδή που οι δύο χαρακτήρες περιμένουν να πετάξει ο πλανήτης τους προς τον ήλιο και να καεί. Concept αρκετά nerd και αρκετά κοντά σε αναγνώσματα επιστημονικής φαντασίας με κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, όπως ο «Κόκκινος Πλανήτης» του Alexandr Bodganov. Θα έλεγα πως είναι θέμα πάντα επίκαιρο, μια και πρακτικά, όλα αυτά δεν έχουν συμβεί, αλλά δεν είμαστε και πολύ μακριά από το να συμβούν.
Στο μουσικό κομμάτι τώρα. Μετά τη μελωδική εισαγωγή “Goodbye to Everything”, ακολουθεί το «κυρίως μέρος». Prog riffs, growls, μελωδικά σόλο, djent περάσματα είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που ακούγονται τη 1 ώρα και τα 17 λεπτά που διαρκεί το album. Από τα highlights του album είναι το “Extremophile Elite”, που εκτός των παραπάνω στοιχείων, σε ορισμένα σημεία του θυμίζει soundtrack κινηματογράφου ή old-school ηλεκτρονικών παιχνιδιών. To “The Parallax”, ένα από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια του album, είναι απαγγελία στίχων (από τον Amos Williams των Tesseract) με μουσικό χαλί μία απαλή κιθαριστική μελωδία, δίνοντας την πάσα για το μελωδικό “The Blackbox”. Το τελευταίο σταδιακά μετατρέπεται σ’ ένα ξέσπασμα, δίνοντας με τη σειρά του πάρα στο “Telos”, που ξεκινά με death metal διαθέσεις. Με διάρκεια 9:45, μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ και τελειώνει πάλι με τον death metal τρόπο που ξεκινά. Με το “Melting City” και το μελαγχολικό “Silent Flight Parliament” τελειώνει το «κυρίως μέρος» του και μαζί και η ανθρωπότητα στο πλαίσιο της ιστορίας, μαζί με όλα τα στραβά της. Για το κλείσιμο ακολουθεί άλλος ένας αποχαιρετισμός με το “Goodbye to Everything reprise”
Η αίσθηση που μου άφησε είναι πως δεν μπορεί να πει κανείς ότι το άκουσε εστιάζοντας μόνο στο μουσικό του κομμάτι. Η αναλυτική ανάγνωση των στίχων είναι το πρώτο βήμα για να σε βάλει στο concept και να νιώσεις όσα βιώνουν οι πρωταγωνιστές, η συνοδεία του με κάποια άλλη μορφή τέχνης, πιο οπτική, θα ήταν το δεύτερο βήμα για να καταλάβει κανείς την εμπειρία αυτού που προσπαθούν να μεταδώσουν οι BTBAM με αυτή την κυκλοφορία. Προσωπικά, δεν είμαι φαν του prog, οι μεγάλες διάρκειες με τόσο διαφορετικά παιξίματα και τόσες διαφορετικές επιρροές με κουράζουν και θεωρώ ότι γίνονται για να γίνουν, ενώ το συναίσθημα υποβόσκει αλλά δεν υπερισχύει ποτέ. Το αυτό ισχύει και γι’ αυτό το album. Παικτικά και ως παραγωγή είναι άψογο, από άποψη συναισθήματος θέλει πολύ διάβασμα για να εντρυφήσεις, οπότε το μουσικό του κομμάτι δεν μου το βγάζει. Ειδικά τα περίτεχνα solo πάνω στα δυναμικά φωνητικά με αποτρέπουν από το να εστιάσω κάπου. Πιστεύω ότι με μικρότερες διάρκειες και μία πιο σαφή μουσική κατεύθυνση, θα μου έμεναν περισσότερα πράγματα. Για κάποιον φαν του είδους, μπορεί εύκολα να θεωρηθεί αριστούργημα.
@eviL thanks για την πρόταση, ήταν η μοναδική περίπτωση να άκουγα κάτι prog μέσα στη χρονιά και δεν πήγε κι άσχημα 