να θυμίσω οτι δεν γραφουμε απλα για να εχουμε “δικαιωμα συμμετοχης” αλλα κι επειδη αυτοι που προτειναν καποιον δισκο θελουν να μαθουν πώς μας φανηκε 
2 Likes
Iced Earth “Something wicked this way comes” (1998)
Το πρώτο album που μου έτυχε στο παιχνίδι που είχα ήδη ακούσει (κάτι που θα ισχύει και για τους περισσότερους φαντάζομαι). Εντάξει, τι να περιγράψουμε τώρα, ακόμα και ‘γώ που έγινα, ας πούμε, «ενεργητικός» metal ακροατής εκεί στα early 00’s, μπορώ να πω ότι «πρόλαβα» την αύρα αυτού του εμβληματικού “Alive in Athens” του ’99 -album που περιέχει σχεδόν ολόκληρο το “Something wicked this way comes”. Κοροϊδέψτε όσο θέλετε, αλλά ήμουνα κι εγώ απ’ αυτούς που για κάμποσους μήνες (τόσο κράτησε) δήλωνα φανατικός Iced Earth-άκιας.
Γενικά προτιμώ αυτό από το “The dark saga”. Θες για τις μπαλαντάρες (προφανώς πρώτα “Watching over Me”, μετά “Consequences” και στο τέλος τα “Melancholy (holy martyr)” και “Blessed are you”), θες για την «τριλογία» στο τέλος (ε, λίγο επική κομματάρα το “The coming curse”, ναι;), θες για τη riff-ολογία που είναι «βουτηγμένη» στη Hetfield-ίλα (λες και ακούς το μεσαίο riff του break του “Damage, inc.” στο repeat), θες για τις καμπάνες του “Burning times” (δεν υπάρχει κακό κομμάτι με ήχους καμπάνας -prove me wrong), θες για τις ερμηνείες του Barlow που μια χαρά τα λέει το παιδί χωρίς να διαθέτει και καμιά εξωπραγματική φωνή (hard working man που λέμε), ε, δε θέλει και πολύ να μπεις στο mood: αγνό heavy metal που δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά είναι τόσο σωστά κατασκευασμένο που δε γίνεται ν’ αποτύχει: μία μπαλάντα ανά 1-2 «σκληρά» κομμάτια, ένα instrumental-παραπαίδι του “Transylvania” γιατί πρέπει να υπάρχει κι ένα instrumental, ο απαραίτητος φόρος τιμής στους προπάτορες Sabbath (“Reaping stone” ντε), 2-3 γρήγορα κομμάτια αλλά μην το παραχέσουμε κιόλας και λοξοδρομήσουμε προς το thrash, το «μεγάλο» κομμάτι στο τέλος ώστε να κλέψουμε τις εντυπώσεις στο φινάλε κλπ.
Μια χαρά, το άκουσα ξανά και μπορώ να πω ότι θα είναι σίγουρα στα honorable mention μου στο ’98 στο άλλο παιχνίδι.
Α, και όλες οι εκτελέσεις είναι καλύτερες στο “Alive in Athens”.
14 Likes
Altar of Plagues - Teethed Glory and Injury
Black metal μου πρότεινε ο φίλτατος @ktn ή post-black ή atmo-black, δεν ξέρει από αυτά τα πράγματα. Ούτε εγώ ξέρω είναι η αλήθεια και σκεφτόμουν ότι οι black metal κυκλοφορίες που μου αρέσουν όχι μόνο είναι εύκολα μετρήσιμες αλλά και ότι ο λόγος που μου αρέσουν είναι πως δεν θεωρούνται αμιγώς black metal. Έτσι και στο Teethed Glory & Injury αν και δεν ξέρω αν θα το ξανααναζητήσω στο μέλλον, υπήρχαν κάποια στοιχεία που με γοήτευσαν και με έκαναν να περάσω καλά και να το ακούσω ανετότατα.
Καταρχάς τα τρομακτικά φωνητικά δεν καταπιάνουν όλον τον δίσκο κατί το όποιο και του επίτρεπει να αναπνέει και δίνει μεγαλύτερο βάρος στην απόγνωση και στο έρεβος όταν αυτά έρχονται (βλ. Twelve Was Ruin / Burnt Year). Κατά δεύτερον και σημαντικότερον, τα instrumental σημεία έχουν κι αυτά όσο να 'ναι μια ποικιλία και μπορείς να τα φανταστείς και σε μπάντες που θα έπαιζαν άλλα είδη. Πέρα από το κάπως πιο αναμενόμενο post-metal, έχουμε νομίζω εμφανείς prog metal και industrial επιρροές και πιστεύω το πιο έξοχο παραδείγμα του τι εννοώ είναι το God Alone που μου έβγαλε και κάτι από Swans στην αρχή. Θα έλεγα ότι είναι το αγαπημένο μου του δίσκου αλλά στο καπάκι υπάρχει και το A Body Shrouded με τα φα-ντα-στι-κά ντραμς του οπότε μάλλον θα πάρει τη δεύτερη θέση. Τώρα σκέφτομαι ότι και το Reflection Pulse Remains είναι ένα μικρό έπος και επίσης πολύ καλό παράδειγμα αυτής της ποκιλίας και των έξτρα ήχων που φτάνουν εκτός του black metal. Τέλος, θέλω να πω πώς αυτό δεν γίνεται μόνο από κομμάτι σε κομμάτι αλλά υπάρχουν πειραματισμοί και στις δομές των τραγουδιών με πολλά ριφς και μελωδίες να κόβονται απότομα, έτσι να σε κρατάνε σε εγρήγορση. Θενκς για την πρόταση!
11 Likes
Δεν εχω προλάβει να ακουσω καθολου την πρόταση του φιλτατου @Leper_Jesus
Απο βδομαδα θελω να πιστευω θα γινει…
Die Antwoord - Mount Ninji And Da Nice Time Kid (2016) by @anhydriis
Περίεργος συνδυασμός (alternative;;; ) hip hop και ηλεκτρονικής μουσικής. Σίγουρα με κέρδισαν τα μπιτάκια που ήταν γεμάτα ενέργεια και ανεβαστικά. Υπήρχε ποικιλία βέβαια γιατί ο δίσκος είχε και τις chill στιγμές του. Σίγουρα ξεχώρισα Banana Brain, Rats Rule (Με Jack Black μέσα) και I Don’t Care. Επίσης τι φάση με τα Wings on my penis & U like boobies; Δεν έχω ακούσει πιο περίεργα κομμάτια και μου δούλεψαν γι αυτον τον λόγο.
Με τους στοίχους είχα ένα μεγάλο θέμα. Ok ήθελες να γίνεις προκλητικός και αστείος αλλά 7/10 λέξεις ήταν fuck και με κούρασε. Και τα γυναικεία φωνητικά δεν μου έκατσαν καλά καθώς ήταν λίγο ψηλά για τα γούστα μου.
Πολύ έξω απ τα νερά μου αλλά ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Ήταν σίγουρα απ τα πιο παράξενα πράγματα που έχω ακούσει αλλά δεν έχω κατασταλάξει αν είναι με τον καλό ή τον κακό τρόπο οπότε θα πω απλά ότι ήταν ένας παράξενος δίσκος. Thanks στον @anhydriis πέρασα καλά πάντως
5 Likes
αν δεν κανω λαθος, περιμενουμε
24 @eviL @Curehead @anhydriis @QuintomScenario @RiderToUtopia @Neo @Ktn
23 @bostonflesh @Sh_Wo_f @Sevek @nnnkkk
και 22 @Giasonas
κατα τα αλλα εχουμε νεα φορμα και νεο θεμα. Αυτη τη φορα η OwlKitty ηταν αυτη που διαλεξε από τη λιστα ως επιβραβευση της συνεπειας της τελευταια να μη βρισκεται στα αποπανω ονοματα
Θελουμε να προτεινετε αλμπουμ που σας σημαδεψαν/αλλαξαν σαν ακροατες. Μπορει να ειναι κατι που σας ανοιξε οριζοντες και δεθηκατε με ενα νεο ειδος, μπορει να ειναι κατι που συνδυαστηκε με καποια προσωπικη ιστορια κλπ κλπ
6 Likes
The Sam’s Town λοιπόν, απο τους Killers, του αγαπητού @nnnkkk.
Πασίγνωστο όνομα, το οποίο όμως ποτέ δεν έβαλα στα ακούσματα μου. Θες λίγο το όνομα,
θες λιγο το alt/indie rock που δεν είναι το φόρτε μου (παρολαυτά το ακούω ευχάριστα).
Πολλές φορές τέτοια λάθη κάνουμε και χάνουμε τρελές δισκάρες.
Βέβαια πάντα είναι και σε περίοδο σε πετυχαίνει ένας δίσκος.
Για παράδειγμα, είχα ακούσει το Lateralus όταν βγήκε, περίμενα μνημειώδη δίσκο σύμφωνα με αυτά που είχα
διαβάσει/ακουσει από αλλους. Από το ένα αυτί μπήκε, από το άλλο βγήκε.
Βλέπεις τότε άκουγα πιο επιθετικά πράγματα (βλέπε τους δίσκους που έβγαλαν οι Slipknot και Slayer τότε).
Φυσικά μπήκε κάποια χρόνια αργότερα και με καταλληλο mood, η δουλειά έγινε και ο δίσκος τελικά πήρε θέση εκεί που του “άξιζε”.
Οι Killers του Sam’s Town λοιπόν, είναι μια μπάντα, με κύριο χαρακτηριστικό την θετικότητα στην μουσική προσέγγιση, μια προσεγγιση που συγχρόνως δεν έχει γωνίες, δεν έχει έχει εκπλήξεις - ότι ακούσεις στα 2-3 πρώτα κομμάτια, θα το ακούσεις και στην πλειοφηψία του συγκεκριμένου δίσκου. Γλυκές μελωδιούλες, ημιπαραμορφωμένες κιθάρες, πλήκτρα που ταιριάζουν και δίνουν τόνο στα κομμάτια, φωνή που θα τον χαρακτήριζα κάτι ανάμεσα σε Placebo και Coldplay and you get the point.
Από την άρχή ως το τέλος ακούγεται πολύ ευχάριστα, με κάποιες κορυφές όπως το Uncle Jonny(διαφορετικό από τα υπόλοιπα κομμάτια)με την πανέμορφη μπασογραμμή και που μπορώ να φανταστώ πολύ άνετα τον Manson να το τραγουδάει, το Sam’s Town το οποίο αν δεν κάνω λάθος είναι και αρκετά γνωστό κομμάτι τους (όχι τυχαία), το When You Were Young και το κομμάτι κλεισίματος, Exitlude, το οποίο είναι συνέχεια του ιντερλούδιου, Enterlude.
Ευχάριστος δίσκος, δεν ξέρω αν θα τον ξανακούσω, θα δείξει, γνώρισα όμως ένα συγκρότημα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ακουγα με προσοχή.
Nα πω μια συγγνώμη για την καθυστέρηση ενος μήνα. 3 πράγματα έπαιξαν τον ρόλο τους: 1) το γνωστό παιχνίδι το οποίο με έχει βάλει σε τρελή λούπα να ακούω συγκεκριμένα πράγματα (την κάθε χρονια), 2) το θέμα του μήνα που φεύγει, που μόλις το είδα κοιταζα την οθόνη με το υφός
3) το 1 σε συνδιασμό με το γεγονός ότι δεν με εψησαν αρχικά οι Killers.
9 Likes
Οι δίσκοι που στο τέλος της πρώτης ακρόασης με αφήνουν σε φάση * εδώ κάτι γίνεται αλλά δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι * πάντα με ιντριγκάρουν με ένα παράξενο τρόπο. Ανεξάρτητα από το αν σε βάθος χρόνου θα με κερδίσουν ή τελικά θα καταφέρω να ανακαλύψω αυτό το κάτι. Οι πιθανότητες με δεδομένη τη θεματική του γύρου ήταν καλές και ο αγαπητός @JTN μου έδωσε ακριβώς κάτι τέτοιο.
Levi The Poet - Cataracts
Η σχέση μου με το spoken word ως ύφος είναι επιεικώς ανύπαρκτη, τον Levi Morgan Macallister δεν τον ήξερα ούτε ως ιδέα, οπότε δε θα προσπαθήσω καν να βάλω σε πλαίσιο το άλμπουμ. Πολύ χοντρικά, η λογική σε στιγμές θυμίζει hip hop, σε άλλες ambient και σε άλλες ηλεκτρονική μουσική ή contemporary classical. Αυτά πάντα στο βάθος του πλάνου. Η πρώτη γραμμή είναι κλεισμένη για τις αφηγήσεις.
Για όλα τα χρώματα που βάζει το καθαρά ηχητικό κομμάτι στα τραγούδια, το στιχουργικό και η απόδοσή του στέκονται τόσο μπροστά που δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης για το πού βρίσκεται η ουσία. Ο τρόπος που αλλάζουν τα φωνητικά από θεατρικά στημένες απαγγελίες σε περίπου ραπάρισμα και από ψίθυρους σε post-hardcore-ish σπασμένες κραυγές είναι προσεγμένος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Η απόπειρα να το ακούσω στα μέσα είναι εύκολα από τις πιο άστοχες εμπνεύσεις που είχα πρόσφατα. Πιθανότατα το ίδιο ισχύει για όποια ακρόαση με μοιρασμένη προσοχή. Εγγυημένα το ακριβώς ανάποδο ισχύει για ακρόαση με στίχους μπροστά. Αν κάτι με ξένισε, αυτό ήταν μερικές οριακά διδακτικές/preachy γραμμές, αλλά μπορεί και να είναι παραξενιά ή προκατάληψή μου. Σε κάθε περίπτωση, keep forgiving.
9 Likes
Και στα μουσικά είδη ισχύει ο κύκλος της ζωής. Από τη γέννηση ως τον θάνατο η διάρκεια ποικίλει, αλλά η χρυσή εποχή τους κρατά κάπου στα 3 με 5 χρόνια. Έτσι και για την ραπ, η σκηνή θριάμβευσε από τα τέλη της δεκαετίας του 80 ως τα πρώτα χρόνια των 90ς. N.W.A., Public Enemy, Beastie Boys και ένα σωρό άλλοι κάνανε τον κόσμο ένα τεράστιο γκέτο, όλοι θέλαν να τους αντιγράψουν. Και αφού κυβέρνησε και δοξάστηκε, η φάση ξεφούσκωσε, έχασε τον δρόμο της. Μέχρι που ο δάσκαλος (Dr. Dre) βρήκε το γιατρικό. Έναν κοκκαλιάρη λευκό από το Detroit, τον κύριο Marshall Mathers. Ο τύπος που απροκάλυπτα πήρε ροκ ύμνους και τους ενσωμάτωσε στο ραπ του, την εποχή που συνέβαινε κατα κόρον το αντίθετα (nu Metal).
Και αφού με τα The Slim Shady LP (1999) και The Marshall Mathers LP (2000) έγινε μεγάλος και τρανός κυκλοφορεί το 2002 το Τhe Eminem Show.
Στην ίδια συνταγή με τα προηγούμενα, τα υλικά και πάλι είχαν:
-όσο πρέπει για να συζητηθούν προκλητικούς στίχους
“I am the worst thing since Elvis Presley”
“To do black music so selfishly/And use it to get myself wealthy”
“if I was black, I woulda sold half”
“but how dare you try to take what you didn’t help me to get?/You selfish bitch, I hope you fuckin’ burn in hell for this shit”
-όσο πρέπει για να συζητηθούν samples
We Will Rock You - Queen
Dream On - Aerosmith
-παραγωγάρα (Dr. Dre)
Rap, rock, metal, rave, punk τι σε νοιάζει? Άκου το. Έχει για μένα τους πιο προσωπικούς του στίχους, τους πιο πολιτικούς και αυτό το πλήρωσε και καλλιτεχνικά. Η ταινιάρα που θα βγει λίγους μήνες μετά είναι απαραίτητο companion.
Αγαπημένε μου @osfp7 ποσό χάρηκα που με ξαναέστειλες 20 χρόνια στο παρελθόν, στο πειρατικό cd που τσίμπησα αν θυμάμαι καλά στην rock (φευ) στου Ζωγράφου, στα δευτερόλεπτα αγωνίας μήπως βάλεις το cd στο cd player και αρχίζει να παίζει το “… γιο γιο γιο, σου πήρα 5 ευρώ…” 
Αγαπημένα Τραγούδια :
White America, Cleanin Out My Closet, Without Me, Sing for the Moment, Superman, 'Till I Collapse
10 Likes
Στην εκπνοή λοιπόν και εγώ, με βασική ευθύνη την αναβλητικοτητα μου και το 52 που φαίνεται μας έχει κάνει όλους να ανατρέχουμε σε γνωστά και μη του παρελθόντος, ας γράψω αποψαρα και εγώ.
Obituary λοιπόν, θεωρώ πολύ αξιόλογα τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, ωραία μπάντα, δεν είχα ακούσει το back from the dead του 1997, καλά ξεκινάμε.
Ο δίσκος μου άρεσε από την πρώτη κιόλας ακρόαση, και στις επόμενες περισσότερο. Τα χαρακτηριστικα φωνητικά του John Tardy είναι εδώ, τα τύμπανα του αδερφού του δίνουν αμεσότητα και εξυπηρετούν τις συνθέσεις, αλλά αυτό που κάνει τον δίσκο ακόμα πιο αξιόλογο είναι τα κιθαριστικά ριφ. Υπέρβαρα και συνήθως mid to fast tempo, δίνουν ένα μετσολ AF χαρακτήρα και κάνουν το back from the dead έναν αρκετά groovy και feel good δίσκο, σε ντεθ μέταλ πλαίσια πάντα.
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια θα ήταν τα δύο πρώτα συν το platonic disease, το lockdown και το ομώνυμο, χωρίς όμως τα υπόλοιπα να υστερούν.
Συνολικά, ένας πολύ ωραίος old school death metal δίσκος, θενκς για την πρόταση φιλτατε @QuintomScenario !
12 Likes
Το σημαντικότερο δεν έγραψες όμως, Παργαλάτσο, ότι το “Back from the dead” (που, by the way, είναι δισκάρα) είναι ό,τι πιο κοντινό κάνανε ποτέ οι Obituary στο hardcore (με το οποίο πάντα φλέρταραν κατά βάση), με τον ήχο τους να “καθαρίζει” επικίνδυνα και τα riffs να είναι όσο πιο stripped down γίνεται. Φαντάζομαι ότι οι πιουρίστες death-άδες θα τα είχανε βρει σκούρα με δαύτο!
2 Likes
Ισως και ο μεγαλυτερος λογος για τον οποιον αυτος ο δισκος των Obituary μου αρεσει περισσοτερο απο οποιονδηποτε αλλον τους, αν και δεν υπαρχει γενικα τραγουδι τους που να μη μου ειναι ευχαριστο ακουσμα.
Deafheaven - Sunbather (2013)
- Dream House (9:15)
- Irresistible (3:14)
- Sunbather (10:17)
- Please Remember (6:27)
- Vertigo (14:38)
- Windows (4:43)
- The Pecan Tree (11:43)
Δεν εχω τον χρονο να μακρυγορησω, αλλα θα κανω μια καπως πιο διαφορετικη “δισκοκριτικη” απο οτι συνηθως, και αυτο συμβαινει γιατι καλως ή κακως τετοιοι δισκοι πρεπει να ακουγονται μονο οταν καποιος βρισκεται σε πολυ συγκεκριμενη διαθεση. Η ειρωνεια της τυχης ειναι οτι δεν μπορεσα να βρεθω σε αυτην την διαθεση καμια απο τις αρκετες φορες που προσπαθησα να ακουσω αυτον τον δισκο, αλλα τωρα που γραφω την κριτικη οσο παιζει ο δισκος, βρισκομαι στην τελεια διαθεση για αυτο που ακουω, διχως ομως να εχω τον χρονο να εντρυφησω.
Εν ολιγοις, θα σας ενημερωσω για τα πραγματα που εμαθα μεσω της ερευνας και ακροασης του δισκου, αντι να μιλησω για την μουσικη καθεαυτη. Το πρωτο πραγμα που εμαθα, ειναι πως το διδυμο των George Clark και Kerry McCoy απο το Σαν Φρανσισκο, βασιστηκαν εξαρχης στην τεχνικη με το ονομα Wall Of Sound για να δημιουργησουν τα ηχοτοπια τους και να δωσουν βαθος και ενταση στην μουσικη τους, οποτε εμαθα κατι καινουριο γενικοτερα για την ιστορια καποιας μουσικης.
Το δευτερο πραγμα που εμαθα, ειναι πως μετα την φυγη τριων μελων της μπαντας (οι οποιοι δεν μπορουσαν να ανταπεξελθουν στις αναγκες μιας περιοδειας), οι Clark και McCoy προσελαβαν τον Daniel Tracy για την ηχογραφηση των τυμπανων στο Sunbather και ηχογραφησαν ως τριο. Ο Daniel Tracy αποτελει εως και σημερα τον μονιμο drummer τους, ενω μετα την επιτυχια του συγκεκριμενου δισκου η μπαντα τελικα προσελαβε επισης εναν ακομα κιθαριστα και μπασιστα, πιθανολογω γιατι θα επρεπε να μπορεσει να στηριξει το υλικο και ζωντανα.
Το τριτο και τελευταιο πραγμα που εμαθα, ειναι πως ο τελευταιος τους δισκος κυκλοφορησε το 2021 και σε αυτον τα “ακραια φωνητικα” εχουν ελαχιστοποιηθει, κατι που σημαινει οτι θα σπευσω να τον ακουσω. Και με αυτην την πασα θα περασω στα μουσικα.
Το ξερω οτι υπαρχει αρκετος κοσμος που διαφωνει με αυτο που θα γραψω, αλλα δε με πολυενδιαφερει κιολας. Για μενα αυτου του ειδους τα φωνητικα ειναι πεταμενα, και οταν λεω πεταμενα, εννοω αχρηστα, αχρειαστα, εμετικα, περιττα και εντελως παραταιρα, με το 99% της μουσικης που συνηθως συνοδευουν. Αφηνω ενα μικρο ποσοστο εξαιρεσεων, αλλα ως τωρα δεν εχω ακουσει ποτε στη ζωη μου τραγουδι με μπλακ μεταλ φωνητικα που δε θα ηταν καλυτερο αν ειχε μελωδικα φωνητικα απο καποιον τυπο με ωραια φωνη. Εκει βεβαια μαλλον εγκειται και το προβλημα, αφου πιθανοτατα η πλειοψηφια των μπαντων που επιλεγουν να “τραγουδησουν” ετσι δεν εχουν την δυνατοτητα για κατι τετοιο αφου μαλλον οι φωνες τους ειναι οριακα καλυτερες (ή και οχι) απο αυτο που ακουγεται μεσω των κραυγων τους.
Και αφου το βγαλαμε αυτο απο τη μεση, ας πουμε και τα θετικα. Οι μελωδιες των Deafheaven ειναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ, το συναισθημα που βγαινει απο τον μαγικο συνδυασμο πληκτρων και κιθαρας ειναι καταπληκτικο, και ανεξαρτητα απο τα αισχρα φωνητικα ο δισκος εχει παμπολλες μαγικες στιγμες, τις οποιες λογω αυτων που εγραψα στην εισαγωγη δεν μπορεσα να εκτιμησω (ως τωρα) πληρως. Οποτε κατα μια εννοια αυτη η κριτικη ειναι ελλιπης.
Το Irresistible αποτελει αγαπημενη στιγμη για ευνοητους λογους (hint: ειναι instrumental), οι αλλαγες στο mood και στους ηχους στο δευτερο μισο του Please Remember ειναι αξιομνημονευτες, το χτισιμο στo Vertigo και ολες οι μελωδιαρες που εχει μεσα το κανουν μαλλον το magnum opus του δισκου, ενω το Windows μου θυμιζει εναν τρελα περιεργο συνδυασμο Ulver, Chroma Key και Gathering (!)
Σε γενικες γραμμες μαλλον λατρεψα ολα οσα ψιλοβαριεται ο @RiderToUtopia στον δισκο και εκανα fast forward σε ολα οσα λατρευει αυτος. Θα κλεισω λεγοντας οτι αν και δεν βρισκω κανενα απολυτως καλλιτεχνικο νοημα στο να ηχογραφησουν ξανα το ICON οι Paradise Lost (οπως και ανακοινωσαν οτι θα κανουν δηλαδη), θα στηριζα τους Deafheaven με $20 μεσω crowdfunding μια πιθανη επαναηχογραφηση ολοκληρου του δισκου χωρις black metal φωνητικα, για να ανεβει 2 επιπεδα πιο πανω απο το ηδη υψηλο σημειο στο οποιο βρισκεται.
8 Likes
Έχοντας ήδη αυτή την εικόνα για αυτούς δεν παρατήρησα καν αυτή τη σύγκριση με το άλλο υλικό τους, εκτός από την προφανή μείωση της ακρότητας και το stripping down που γράφεις, καλά να πάθουν οι πιουριστες 
Δεν βαριέμαι τίποτα στο sunbather, τα “αλλά” στοιχεία σε συνδυασμό με τα blackmetal μέσα έκφρασης είναι που κάνουν το δίσκο ξεχωριστό. Όχι μόνο δεν τα βαριέμαι, αλλά είναι και αυτά που με τράβηξαν περισσότερο. Είδες, δεν είμαστε και τόσο χατζημεταλλαδες
Χάρηκα πολύ που σου άρεσε μαν έστω και με τις υποσημειώσεις για τα φωνητικά, πιστεύω πως θα λατρέψεις το infinite granite (το τελευταίο τους)
2 Likes
neo και οποιοι αλλοι θελετε να παιξετε, εχετε μεχρι το βραδυ!
Yeap. Παρακολουθώ και γουστάρω τη μπάντα από το 2010, αλλά πιστεύω πως η πλήρης shoegaze στροφή που έκανε στο Infinite Granite είναι ο “πραγματικός” ήχος του συγκροτήματος, και επιτέλους πήραν την απόφαση να το δείξουν.
3 Likes
Δεν προλαβαίνω μπρο… go for it θα μπω στο επόμενο… μια φορα ακουσα το αλμπουμ κριμα ειναι να γραψω και απλα για να ειμαι on time…
τσοκει μπροκολοκο, κριμα γιατι εβαλες και εναν απο τους αγαπημενους μου δισκους εβερ
tab 25 χωρις monster magnet
4 Likes
Φιλτατε @anhydriis μου προτεινες πάρα πάρα πολύ αγαπημένο δίσκο, έρχεται σεντονακι αποθέωσης σύντομα 
3 Likes
Χαχα για ένα τσικ και θα είχαμε 2 icon 
@Sevek το δικό μου μάλλον θα το έχεις πετύχει όταν βγήκε, το δικό σου όμως θα είναι το πρώτο που θα ακούσω από Korn! Για να δούμε πως θα πάει αυτό 
3 Likes