Γιατι πανηγυριζεις, επειδη θα ξανακοιμηθεις;
Sentenced - Crimson (2000)
Πρώτη φορά τυχαίνει ένα ματσάρισμα σ’ αυτό το θέμα να είναι κάτι που έχω ακούσει, το γνωρίζω καλά, και μάλιστα, όπως προστάζει η θεματική του μήνα, ένα album που περιέχει κομμάτια που έχουν σημαδέψει κι εμένα.
Εάν αυτά που έγραψα φαίνονται πολλά στον @Ktn, που πρότεινε το album, ακολουθεί μία σύντομη κριτική:
Αν θέλετε να κλάψετε, ακούστε αυτό το album.
Πάμε τώρα και στην extended έκδοση.
Πρόκειται για το έκτο album της φινλανδικής μπάντας, που έχει παρόμοιο ήχο με τα επόμενά τους “The cold white light” και “The funeral album”, τα οποία είναι και τα μόνα που έχω ακούσει από αυτή τη μπάντα. Ο ήχος του είναι gothic metal, με έντονο το μελωδικό στοιχείο και με το χαρακτηριστικό γρέζι της φωνής του Ville Laihiala.
Μουσικά είναι ένα αριστούργημα που μπορεί να συγκινήσει κάθε είδος ακροατή, από τη μέταλ κι όχι μόνο. Τα μελωδικά κιθαριστικά riffs ντύνουν με μια έντονη μελαγχολία τους στίχους του Sami Lopakka, που ήταν ο βασικός στιχουργός της μπάντας, μαζί με τον τραγουδιστή. Στίχοι που μιλάνε στην ψυχή, στίχοι για μελαγχολικούς νέους, για χαμένες αγάπες, για όνειρα που δεν ευοδώθηκαν ποτέ κι άφησαν πίσω τους πληγωμένες νεανικές καρδιές. Δεν μπορεί κανείς να μη θυμηθεί τον έφηβο ή τον late έφηβο/εικοσάχρονο εαυτό του να ταυτίζεται και να κλαίει ακόμη με κάποια από τα τραγούδια.
Ξεχωρίζουν τα κομμάτια “Fragile”, “Broken”, “Dead moon rising”, “The river” και το hit “Killing me, killing you”, που, με τα μελωδικά πλήκτρα της εισαγωγής και το δυναμικό του ρεφρέν, είναι ένα κομμάτι που έχει σημαδέψει κι εμένα και μου θυμίζει συγκεκριμένες εποχές, πρόσωπα και καταστάσεις. Βασικά είναι από εκείνα τα album των ‘90s και των ‘00s που έχουν ελάχιστα έως καθόλου fillers.
Το μόνο αρνητικό του album, όπως και γενικά στα album των Sentenced με τον συγκεκριμένο τραγουδιστή – τα οποία είναι και τα μόνα που έχω ακούσει – είναι πως τα φωνητικά ακούγονται πολύ χαμηλά στη μίξη. Δεν έχω ξεκαθαρίσει εάν αυτό είναι κάτι που τους ξέφυγε ή μία επιτηδευμένη αστοχία ώστε να επιτευχτεί μία ομοιογένεια και η ένταση της φωνής και το στυλ φωνητικών να συνάδει με τη μελαγχολική ατμόσφαιρα των τραγουδιών και να μην υπερκαλύπτει τις κιθάρες.
Το σημαντικό είναι ότι αυτή η μουσική έχει κρατήσει παρέα σε πολλούς από εμάς, έχει εκφράσει τα απαισιόδοξα συναισθήματα κάποιας περιόδου της ζωής μας και μας έχει βοηθήσει να τα βιώσουμε και να προχωρήσουμε παρά πέρα, περνώντας παράλληλα από milestones της ζωής όπως η αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο, οι πρώτες μας δουλειές κ.λπ. Εξάλλου, Crimson, δηλαδή πορφυρό, είναι το χρώμα των έντονων συναισθημάτων και το χρώμα του αίματος. Το χρώμα ακριβώς πριν το λευκό της κάθαρσης. Ελπίζω πού και πού κάποια άτομα να γυρίζουν σ’ αυτό το album, όπως κάνω μερικές φορές κι εγώ.
6 Likes
Πιασε το Frozen οπως εισαι! Προσωπικα το βρισκω καλυτερο ακομα κι απο την τριαδα των δισκων που ανεφερες, αλλα ακομα κι αν δεν το βρεις καλυτερο (πανε και πολλα χρονια πλεον απο την κυκλοφορια του), σιγουρα θα εχει παρα πολλα να σου πει.
Κατα τα αλλα λατρευουμε Crimson εννοειται, υπεροχος δισκος. Στις τραγουδαρες που ανεφερες, θα προσθεσω την ΡΙΦΦΑΡΑ του No More Beating As One, και τα Bleed In My Arms και With Bitterness and Joy, τα οποια επισης λατρευω.
ΥΓ. Το Broken περαν του οτι ειναι επος στο συνολο του, εχει μια απο τις καλυτερες εισαγωγες που εχει γραψει οποιαδηποτε μεταλ μπαντα, και μια εισαγωγη που θα ζηλευαν οι Blind Guardian (μανουλες σε αυτο το θεμα, ισως η μπαντα με τις καλυτερες εισαγωγες τραγουδιων στην ιστορια του μεταλ).
1 Like
Με τα μπονους τρακς!
2 Likes
Ποια ειναι τα bonus tracks? Τις 4 διασκευες εννοεις? Γαμανε ολες. Μιας και το ειπες, εψαξα και ειδα οτι εχει κι ενα δικο τους 13ο τραγουδι στην γιαπωνεζικη εκδοση του δισκου με τιτλο No Tomorrow, παω να το βρω.
1 Like
Ε ναι ρε, τις διασκευες εννοω. Το ξερω οτι γαμανε, γι’ αυτο το ειπα.
2 Likes
Το ότι βρίσκετε καταπληκτικό το “Frozen” μού κάνει εξαιρετική εντύπωση και είναι γνωστό τοις πάσι ότι ίσως είμαι ο μεγαλύτερος Sentenced fan σε ολόκληρη τη χώρα.
Μετριότατος δίσκος, κατά την άποψή μου, με μεμονωμένες μόνο στιγμές να αξίζουν. Επίσης, το ότι βρίσκεται ανάμεσα στις συμπληγάδες δύο εκπληκτικών δίσκων (Down και Crimson) τον κάνει να δείχνει ακόμη μικρότερος.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, βέβαια.
1 Like
Catharsis - Passion
Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι μέσω αυτό του παιχνιδιού απέναντι σε κάποιο άλμπουμ από μουσικό είδος εκτός των βασικών επιλογών μου αλλά είναι η πρώτη φορα που αυτό που είχα να ακούσω με δυσκόλεψε τόσο πολύ. Σίγουρα και με διαφορά ότι χειρότερο μου έχει τύχει (βασικά δεν θυμάμαι καν κάτι άλλο αντίστοιχο) αλλά γενικά όταν έχω να κρίνω τέχνη, δεν είναι του στυλ μου να κάτσω να κράξω και απλά δέχομαι ότι το συγκεκριμένο έργο δεν προοριζόταν για εμένα.
Ο Leper_Jesus πχ είπε ότι δεν τον άλλαξε μόνο σαν ακροατή αλλά και σαν άνθρωπο, παροτρύνοντας μας να το ακούσουμε αποκλειστικά διαβάζοντας και τους στίχους παράλληλα. Θέλω να σταθώ σε αυτό το τελευταίο γιατί πράγματι αν δεν διάβαζα τους στίχους δεν θα είχα καμία ίδεα τι λέει ο Brian Dingledine και η αλήθεια είναι ότι ακόμα και όταν τους είχα μπροστά μου, χωρίς υπερβολή, πάλι μου ήταν πραγματικά αδύνατο να τον ακολουθήσω. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ένα “ήσυχα ρεε” μέχρι που με έπιανε πονοκέφαλος και χρειαζόμουν διάλειμμα. Τώρα στους στίχους αυτούς καθαυτούς, δεν θα έλεγα πως με γοήτευσε ο τρόπος γραφής στο σύνολο του αλλά θα παραθέσω κάποια σημεία που μου κίνησαν το ενδιαφέρον λίγο παραπάνω:
May the kings all drown in the blood of their conquests
And the flags all die at the tops of their poles
May the gluttons be impaled upon the ribs of the starving
And the priests all sell their souls
May the dreamers all awaken in a world that is empty
May the lovers betray and be betrayed
May the poets all choke on their own sweet lies
And all bow before their fates
May the seekers wander lost through the valleys and the deserts
And lay down to sleep upon stones
May the sick flourish and the healthy be afflicted
And may rats fight over the bones
May hate rule pitilessly over a world of the damned
Where the rivers cease to run
Let the sun set forever on this broken heartland
Let the kingdom come.
και
and there’s nothing pure in this place
and there’s nothing clean in this place
and there’s nothing sure in this place
and there’s nothing free in this place
and in this world there’s nothing safe
and in this world there’s nothing fair
and nothing in this world is true
this world that I can’t bear
and the morning came late!I’ll spit it back in your face
Last-born of an evil (dying) race
We’re all evil in this place
JUST FUCKING GIVE ME A TASTE
Επίσης να σημειώσω ότι στη λιγότερο μανιακή σύνθεση του δίσκου, το Deserts Without Mirages, δανείζονται στίχους από GY!BE. Κατά τ’ άλλα το 90% του άλμπουμ παραμένει τέρμα επιθετικό ακόμα κι αν βγάλεις απ’ την εξίσωση τα φωνητικά. Σε αυτόν τον τομέα δεν μπορώ να πω ότι είχα τόσο μεγάλο πρόβλημα και ίσα ίσα βρήκα αρκετά ώραία γεμίσματα στα ντραμς όταν ξέφευγαν από το πιο μονότονο παίξιμο και κάποια ενδιαφέροντα σημεία με τις κιθάρες (βλ.Duende (The Soil is Closer Than the Sky)). Όχι όσα θα ήθελα όμως και όχι τόσο ώστε να κάνουν όλο το πακέτο πιο ελκυστικό.
Αν θέλει να πάρει κάποιος μια γεύση απ’ το άλμπουμ:
9 Likes
ΠΩ δισκάρα! Κατά τύχη μπήκα και πέτυχα αυτό, πόσα χρόνια έχω να το ακούσω…! Thanks για το reminder!
2 Likes
Δίσκος που αλλάζει ζωές και συνειδήσεις.
Περιμένουμε τις φετινές επανεκδόσεις πως και πως.
Μπήκα ως περαστικός να πω αυτά και ξαναφεύγω.
οπως ηρθες γραψε γι αυτο που χρωστας και μετα μεινε περαστικος αν θελεις
4 Likes
Don’t run away, from the pain, A claim that you deal with A power game, from within, Impossible for you to see this
Ένας από τους πιο γνωστούς στίχους από το Icon. Δυσκολεύτηκα να το προσεγγίσω επειδή εκτός από ένας από τους απόλυτα αγαπημένους μου δίσκους είναι ταυτόχρονα και πολύ εσωστρεφής. Ο καθένας έχει δικα του πράγματα που του θυμίζουν, δύσκολα ή εύκολα, δυσάρεστα ή ευχάριστα. Δεν θα απαριθμήσω τα δικά μου, δεν έχει και νόημα για κανέναν, αλλά θα πω πως είναι αρκετά. Πρόταση λοιπόν του θρεντοκρατορα στο 52 και συμπαθεστατου @anhydriis
*Paradise Lost - Icon (1993)
Πάμε λοιπόν, με αυθόρμητη γραφή ακούγοντας το δισκο. Ο οποίος παρεμπιπτόντως ακουγεται ΔΥΝΑΤΑ, πολύ δυνατά. Άργησα λίγο να το συνειδητοποιήσω αυτό. Ανακαλύπτεις πράγματα και εντείνει την ατμόσφαιρα του δίσκου, περισσότερο απ’ ότι σε άλλους.
Τα δύο πρώτα, ember’s fire και remembrence διαχρονικά μνημεία του ήχου τους. Το ριφατο και βαρυ forging sympathy είναι τόσο καλό που σε ένα απλά καλο δίσκο θα ήταν το καλύτερο κομμάτι του. Επίσης τα leads του Γρηγορακη έχουν τελειοποιηθει ήδη, οι μελωδίες τους είναι ακόμα πιο στοιχειωτικες.
Παρατηρήστε τι παίζει κιθάρα και μπάσο στα κουπλέ του joys of the emptiness. Στο Icon οι Paradise Lost είχαν τόσο πολλές αριστουργηματικές ιδέες που μερικές τις άφηναν και στο background.
Dying freedom, σοβαρά τώρα τι να γράψω? Ένα τραχύ, upbeat, βαρύτατο κομμάτι ελάχιστα πιο εξωστρεφες από τα προηγούμενα του. Θυμίζει λίγο και τα πιο γκαζωμενα κομμάτια του ετέρου αριστουργηματος Draconian times, με μια δόση τραχύτητας παραπάνω στο Icon.
Εδώ πρέπει να πω πως το Icon έχει και φανταστικό ήχο υπέρβαρο και καθαρό όσο πρέπει χωρίς να είναι “γυαλισμένος”
Widow λοιπόν με το κάπως πιο κλασικομεταλλαδικο σόλο του, οι κομμάταρες συνεχίζονται, colossal rains με το horror στιχουργικό θέμα του, weeping words και τώρα που οι PL έχουν βρει τον ήχο τους τίποτα δεν τους σταματά. Αγαπάω και τα gothic και shades of god, αλλά αυτό που έγινε στο Icon ήταν πολύ μεγάλη αναβάθμιση. Θυμάμαι και τις εποχές (ακούω PL από το 1997-8 περίπου) που σε κοιταγανε περίεργα όταν έλεγες κάτι τέτοιο.
Ένα χαρακτηριστικό του Icon που φαίνεται και στο επόμενο, το Poison, πολύ έντονα, είναι πως η βαρύτητα και το groove συνδιάζονται τέλεια με μινόρε μελωδίες και η οργή συνδυάζεται με θλίψη ή μελαγχολία με ένα τρόπο που ο δίσκος σε περνάει μια βόλτα από διάφορα συναισθήματα, χωρίς όμως να σε ρίξει ψυχολογικά, μάλλον το αντίθετο. Όταν λοιπόν αυτό συνδυαστεί και με προσωπικά βιώματα, μιλάμε για ένα δίσκο χωρίς υπερβολή σύντροφό ζωής.
Ένα από τα καλύτερα κομμάτια του είναι το True belief, με ένα ρεφρέν που μια φορά να το ακούσεις δεν το ξεχνάς ποτέ. Η φωνή του Νικολάκη λάμπει, όπως σε όλα τα κομμάτια άλλωστε.
Μετά το πολύ ωραίο shallow seasons έρχεται ένα ακόμα highlight, το christendom που με τα synths και τα γυναικεία φωνητικά του είναι το πιο διαφορετικό κομμάτι του δίσκου, λειτουργώντας σε κάποιο βαθμό στο πρώτο μισό του και σαν προάγγελος μελλοντικών πειραματισμών της μπάντας.
Τέλος, ο δίσκος κλείνει με το πολύ όμορφο ορχηστρικο deus misereatur. Στην επανέκδοση υπάρχουν και δύο bonus tracks, το φανταστικό sweetness και το αρκετά καλό your hand in mine.
Cheers λοιπόν φιλτατε @anhydriis αριστουργημα μου προτεινες, ελπίζω να σου αρέσει και η δική μου πρόταση
11 Likes
Τελειώνω κάτι δουλίτσες (ambiguous word detected) και το στέλνω!
Δεν αργώ… πολύ!
Αύριο θα το εχω ανεβάσει να είμεθα εντός μηνός
Δυστυχώς δεν πάει… αυτόεξορίζομαι απο το θρεντ μέχρι να καταφέρω να γράψω το review
Καλά κι εγώ εννοείται δεν συμμετέχω Ιούλιο, από Αύγουστο κανονικά. Το review θα γίνει μετά τις 10 Ιουλίου
δεν ξέρω πώς θα πάει αλλά έχουμε και νέα φορμα
Ο τυχερός που κλήθηκε να επιλέξει θέμα ήταν ο RiderToUtopia και ζητάμε να προτείνετε δίσκους που είναι καλύτεροι οταν ακούγονται το βράδυ
4 Likes
Και εγω προτείνω να παρουμε καλοκαιρινή άδεια Ιούλιο- Αυγούστο να γράψουμε και τις εκκρεμότητες μας γιατι αλλιως ουτε εγω με βλέπω να προλαβαίνω και ειναι μα#&κια γιατί με ψήνουν πολύ τα θέματα…
Leprous “The congregation” (2015)
Τέλος του μήνα και μάλλον άλλος τόσος καιρός δε θα μου έφτανε. Άλλα πώς να είσαι συνεπής στα deadline όταν νιώθεις ότι μετά από ένα μήνα ακουσμάτων έχεις άλλα τόσα ν’ ανακαλύψεις σ’ έναν δίσκο;
Είχα ακούσει 3-4 κομμάτια από Leprous στο παρελθόν (προφανώς το ένα από αυτά ήταν το “The price”), ήξερα ότι είναι ένα από αυτά τα συγκροτήματα που κάποια στιγμή θα ήθελα να πιάσω όλη τους τη δισκογραφία γιατί ψιλιαζόμουν ότι ήταν στο στυλ μου, τελικά έλαχε ο πρώτος δίσκος που άκουσα ολοκληρωμένα από αυτούς να είναι αυτός εδώ. Χοντρικά θα έλεγα «Pain of Salvation-meets-Muse-meets-djent-με-πολύ-μοντερνίλα». Πιο αναλυτικά: «σπαστικοί» ρυθμοί με χαρακτηριστικά «κοφτά» riffs ώστε να υπάρχει αυτός ο αέρας του 00’s prog, αλλά στα καπάκια εκρηκτικά, σχεδόν pop refrain, που μεταμορφώνουν το όλο κομμάτι σε κάτι τελικά πολύ εθιστικό κι ευκολοάκουστο (κάτι που επιχείρησαν και οι Dredg με τον δικό τους τρόπο να τολμήσω να πω; ). Την ίδια στιγμή οι διάρκειες και οι γενικότερες δομές κάνουν τα κομμάτια άμεσα αντιληπτά και καθόλου δυσκολοχώνευτα. Δίπλα σ’ αυτόν τον χαρακτηριστικό τρόπο σύνθεσης (που π.χ. συναντάται στο προαναφερθέν “The price”, στο “Third law”, στο τέλειο “Down” μ’ αυτήν τη «δραματικού τύπου» refrain-άρα ή στο “Pixel”), υπάρχουν και οι πιο «ατμοσφαιρικές»/αργόσυρτες συνθέσεις (π.χ. το “Lower”, το σχεδόν «σπαρακτικό» “Slave” που είναι απ’ τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου και το “The flood” με τον αναπάντεχο up-tempo ρυθμό στο τέλος), αλλά και κάποιες πιο «φεύγα» (και ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες) που αφήνουν να πρωταγωνιστήσουν πιο πληκτράτοι/ηλεκτρονικοί ήχοι (“Red”, το “Moon” με το τέλειο refrain κι αυτό το α-πί-στευ-το τελευταίο μέρος με τους tribal ρυθμούς και τα πλήκτρα ή το “Within my fence” που είναι εντελώς hit-άκι). Γενικότερα η μπάντα δείχνει να χρησιμοποιεί με ευκολία μία γκάμα επιρροών, αφού ακόμα και black metal περάσματα θα χώσει σε σημεία, συχνά αποφεύγει τους κλασικούς ρυθμούς στα drums και χρησιμοποιεί πιο ευφάνταστους (εγώ τα λέω tribal -εννοώ π.χ. το “Rewind” ή το “Triumphant”) κλπ. Και στο επίκεντρο, φυσικά, υπάρχει και μία φωνή που δεν είναι απλά φωνή, αλλά λειτουργεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις και σαν μουσικό όργανο, αφού οι μελωδίες της (που κάποιες φορές δεν τραγουδάνε καν στίχους) παραπέμπουν στη μουσική ενός lead οργάνου. Δυστυχώς το μόνο που με αποτρέπει από το παραδοθώ πλήρως στις ικανότητές της είναι το «χρώμα» που αυτή παίρνει όταν φορτσάρει και δίνει πόνο: σ’ αντίθεση π.χ. μ’ έναν Daniel (ένας είναι ο Daniel), ο Einar σ’ εκείνες τις στιγμές μου βγάζει έναν «οπερετικό» τόνο που προσωπικά με ξενίζει λίγο, δε μου βγάζει αυτό το «σπαρακτικό» που θα ‘θελα ν’ ακούσω, δεν ακούω μία φωνή να «σπάει», ρε παιδάκι μου. Την έχει πάντα ελεγχόμενη, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Για να κάνω μία άλλη αναλογία, σε στιγμές μου θύμισε και τον Simen (ένας είναι ο Simen), αλλά χωρίς τα «τσαλίμια» του, ο Einar δεν «αφήνεται» τόσο.
Και λέγοντας όλα τα παραπάνω, συνειδητοποιώ ότι δεν είπα κουβέντα για την ουσία, δηλαδή για το «πνεύμα» του δίσκου. Το πόσο σκοτεινός και φωτεινός είναι ταυτόχρονα (ακόμα και στο ίδιο τραγούδι), το με πόση εξοργιστική ευκολία σου πετάνε τέτοια pop refrain (ή και couplet) σε κάθε κομμάτι (μόνο που τα ντύνουν με heavy κιθάρες), το πώς σιγά-σιγά σιγοτραγουδάς κάθε σημείο του δίσκου.
Καταλήγοντας, επιβεβαιώθηκα ότι οι Leprous με αφορούν, θέλω να τα πιάσω όλα με τη σειρά, ΔΕΝ μπορώ να πω ότι συγκλονίστηκα σε τέτοιο βαθμό όσο ήλπιζα, αλλά κρατάω και μία πισινή, γιατί ακόμα ανακαλύπτω τον δίσκο. Έχουν άπειρο ψωμί προφανώς και μάλλον δικαίως είναι το όνομα που είναι.
Υ.Γ. JTN, να πω ότι δε σε καταλαβαίνω, σε καταλαβαίνω εν μέρει. Όντως ο Brian έχει από τις πιο δυσνόητες ερμηνείες, ακόμα και για hardcore τραγουδιστή, ακόμα κι αν διαβάζεις τους στίχους ταυτόχρονα. Θα έλεγα ότι το “Passion” έχει ηχάρα ωστόσο για extreme δίσκο και μάλιστα είναι πολύ-πολύ προσεγμένος ηχητικά και καλοπαιγμένος -σε καμία περίπτωση δεν είναι «χύμα», μάλλον το αντίθετο ισχύει (όχι ότι είπες κάτι τέτοιο, κουβέντα κάνουμε). Επίσης είναι ένας δίσκος-συρραφή από πολλά-πολλά άλλα πράγματα, υπάρχουν άμεσες παραπομπές στους GyBE! όπως είπες, στον Σαίξπηρ, στον William Blake, μουσικά περάσματα από reggae και βαλκάνια μέχρι tribal κρουστά, η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγην που δε σ’ έπιασε καμία από αυτές τις καινοτομίες του -για hardcore δίσκο νομίζω δεν είναι κάτι το σύνηθες. Δηλαδή η οπτική σου το παρουσίασε ως ένα αρκετά μονοδιάστατο album. Κι αφήνω κατά μέρος το όλο επαναστατικό πνεύμα του album, το πάθος (pun intended) του κλπ. που είναι μία ευρύτερη κουβέντα (όχι υποκειμενικής φύσης όμως, ούτε ελάσσονος σημασίας, μιας και δεν είναι απλά «ένα κομμάτι δίπλα στη μουσική», αλλά διαπερνά τα πάντα).
tl;dr Είναι δισκάρα, μην τον ακούτε.
8 Likes
Το Congregation είναι ίσως ο μοναδικός δίσκος που έχω ακούσει στην ζωή μου, που γίνεται καλύτερος με κάθε άκουσμα ακόμα και μετά από 500 φορές που τον έχω ακούσει. Οποιοσδήποτε άλλος δίσκος πιάνει ένα ζενίθ τελειότητας και μένει εκεί.