Αν ήξερα και τι εννοείς.
Τάγκαρε τον πάλαι ποτέ χρήστη BAN να ρθει να δικάσει.
2 Likes
Που τον θυμήθηκες!
Ε, λέγανε για κάτι μπαν στο άλλο το νήμα με την ψηφοφορία, ξεκινάνε και οι Blut Aus Nord τώρα το '95, δεν ήθελε και πολύ.
3 Likes
fyi για το τελευταιο θεμα εχουμε τρεις συμμετοχες, αντε αν βαλω κι εγω εχουμε δυο ζευγαρια
το να σταματησει το παιχνιδι (ή να κανει διαλειμμα οπως ειπε ο neo) δεν με στεναχωρει γιατι καταλαβαινω πως οσο να 'ναι εχει κανει τον κυκλο του. Αυτο που θα με στεναχωρησει ομως ειναι το να μην γραφτουν ποτε τα κειμενακια γι αυτα που ηδη περιμενουμε
9 Likes
Έβαλα κι εγώ, 5
1 Like
Ίσως να σου έφταιξε το ότι το Sham Mirrors είναι κατά πολύ ανώτερο σε όλους τους τομείς.
1 Like
Εγώ θα το γράψω αυτή τη βδομάδα το κείμενο.
Το ξέρω ότι δεν υπάρχει δικαιολογία, αλλά δεν ήθελα να γράψω μια γραμμή απλά για να πιάσω το deadline.
1 Like
Παμε με το χρωστούμε αγαπημενο δισκος/μη αγαπημένο genre
Titan Force- Titan Force 1989 απο @Leper_Jesus
- Chase Your Dreams 00:00
- Master Of Disguise 05:09
- Lord Desire 10:12
- Toll Of Pain 15:25
- Blaze Of Glory 22:00
- Wings Of Rage 27:03
- New Age Rebels 30:15
- Fool On The Run 36:20
Power metal εδωσα power metal πηρα. Καταλαβαίνεις δεν θα παει και πολυ καλα… 
Στο συγκεκριμένο δεν θα το κρύψω οτι ζορίστηκα. Ζοριστηκα πολυ.
Αυτο που με χαλάει κυριως στο power ειναι τα high focused φωνητικά και ο τροπος που αποδίδονται καθως symphonic και epic μου ειναι πιο ευκολο να ακουσω… Ο συγκεκριμένος σε σημεια μου ακούγεται πολυ κοντα στα solo album του dickinson (πχ στο Master Of Disguise). Ναι ουτε τα νιαουρισματα του dickinson μου αρεσουν οταν προσπαθεί να πιασει high range …
ΠΥΡ
Ακουστε ενα δείγμα για να καταλάβατε καλύτερα τι εννοώ
Lord Desire
Στο συγκεκριμένο album αυτο που με κέρδισε ειναι ξεκαθαρα οι κιθάρες. Wings Of Rage και Toll Of Pain ειναι τα τραγουδια που ας πουμε ξεχωρίζω.
Σιγουρα παιζει μεγαλο ρολο ποτε άκουσες/ ασχολήθηκες με ενα είδος μουσικής. Αν το ακουγα πριν 20 χρονια πολυ πιθανόν να ειχα αλλη άποψη.
Γενικα δεν μου αρεσει να κραζω ή να λεω ποσο κακο ηταν κατι που αγαπαει καποιος αλλα εδω δεν αλλαξε κατι στην αποψη μου για το συγκεκιρμενο ειδος μουσικης. Το Something Wicked This Way Comes παραμένει απο τα λιγα αλμπουμ που ακουω ευχάριστα.
Δεν ξερω κατα ποσο καλα εχει γεράσει αυτος ο ηχος των Titan Force(για μενα καθόλου καλα) αλλα εσεις του power θα μας πείτε καλυτερα.
@JTN και λοιποί δυστυχώς για μηνες Ιούλιο-Αύγουστο θα ειμαι απων απο το παιχνιδι καθως δεν θελω να πιστολιασω παλι ανάθεση εστω και με μια τέτοια mini άποψη.
5 Likes
Όπως είναι παγκοσμίως γνωστό, η μουσική χτύπησε κορυφή στη δεκαετία του 2000. Τι να πουν οι δεινόσαυροι του '70, ή ακόμα χειρότερα οι άλλοι παραπίσω. Για τη λακ, τα μέταλς και κάτι εναλλακτικιάρικα επί ορθόδοξης πασοκάρας δε χρειάζεται καν σχόλιο. Η αποκέντρωση στα nineties έδειξε το δρόμο, αλλά ακόμα κάτι έλειπε. Τι ήταν αυτό; Εγώ που δεν είχα γίνει ακόμα δεκατριών χρονών. Duh.
Incubus - Morning View
Από τη στιγμή που ανέβηκε το εξέλ σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τα πώς/πότε της πρώτης επαφής μου με τη μπάντα, κι ακόμα αποτυγχάνω οικτρά. Κατά πάσα πιθανότητα ήταν σε κάποιο από τα μιξ δισκάκια που ανταλλάζαμε χέρι με χέρι στο σχολείο, που συνήθως ξεκινούσαν από Zeppelin και κατέληγαν σε Cypress Hill. Μπορεί και να κάνω λάθος. Ωραία χρόνια αληθινά, όπως και να έχει.
Κατά μία σατανική σύμπωση, ενώ για δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο-καιρό είχα χάσει κάθε επαφή με τη μπάντα, κάθε όμως, μέσα στο τελευταίο δίμηνο έσκασαν πρώτα επικό πέρασμα με Steven Yeun (τι εννοείς «ποιος είναι ο Steven Yeun;») να τραγουδάει το Drive στη σειράρα Beef, και μετά αυτό το ματσάρισμα. Αν τριτώσει η φάση σύντομα θα είναι δύσκολο να μη σκεφτώ ότι το σύμπαν μου στέλνει σημάδια.
Σε κάθε περίπτωση, βάζοντας το άλμπουμ οι προσδοκίες μου ήταν περίπου λευκό χαρτί. Θυμόμουν μερικά τραγούδια. Είχα ως δεδομένα τα ραδιοφωνικά vibes και τη σφραγίδα ποιότητας @OwlKitty. Αυτό που δεν περίμενα, ήταν ότι τα χιτάκια δε λένε ακριβώς την αλήθεια. Ίσως φταίει το καλοκαιρινό συναίσθημα και τα ρυθμικά. Ίσως τα scratches και οι nu-ish πινελιές. Ή η καταραμένη νοσταλγία.
Σύνοψη: Υπερβολικά 2001. Με την καλή, mainstream rock έννοια.
Προτεινόμενα κομμάτια: Ισοπαλία ανάμεσα σε Circles και Are You In?
Άσχημη συνειδητοποίηση: Δεν ξέρω πού είναι χαμένα το Game Boy Color και η Crystal κασέτα μου.
6 Likes
tab 26
4 Likes
Πάλι ζευγάρι με τον αγαπητό Παργαλάτσο, μου έδωσε δισκάρα που έχω ήδη λιώσει (“Spirit the earth aflame”) οπότε τουλάχιστον δε θα χάσω τα deadline! Δεν καταλαβαίνω το βραδινό concept, βέβαια Παργαλάτσε, οι Primordial θέλουνε τη λάμψη του ήλιου να πέφτει πάνω στα όπλα μας ενώ μαχόμαστε μέχρις εσχάτων ή κάτι παρόμοιο…
2 Likes
Πάντα οι primordial (οποιοσδήποτε δίσκος τους ) μου έβγαζαν περισσότερο μουσική για απόγευμα/βράδυ, ώρες που εντείνουν περισσότερο την ατμόσφαιρα των όσων αφηγούνται και που έχουν ακόμα πιο παγανοτελετουργικη υφή αν παιχτούν σε βραδινή ώρα.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ο μλκ ο Βαργκ που και ο ίδιος είχε πει κάποια στιγμή πως η μουσική του είναι βραδινή ή νυχτερινή, οποιοδήποτε από τα πρώτα τέσσερα ή το belus είχα σκεφτεί. Αλλά μετά λέω ναπαναγαμηθει ο παπάρας, τον έχω και μπαν στο άλλο τοπικ άλλωστε.
Και enslaved ή in the woods σκέφτηκα να βάλω. Αλλά έριξα μια εγκεφαλική ζάρια και έφερε spirit the earth aflame, έχει μερικά από τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια τους.
Τώρα από πορτισχεντ δεν έχω ιδέα, το προηγούμενο ματς και οι nofx ήταν πολύ πιο προβλέψιμο πως θα μου αρέσει. Είναι από τα ωραία του παιχνιδιού ομως πως καμιά φορά πέφτουν δίσκοι που δύσκολα θα ακούγαμε διαφορετικά.
1 Like
Kyuss - Welcome to sky valley
1994
1994: η χρονιά που το grunge frenzy έφτασε στο απόγειό του λόγω των γνωστών γεγονότων. Ποιος θα το περίμενε, ότι το ίδιο καλοκαίρι που οι Hole θα ξεκινούσαν μία από τις πιο συγκλονιστικά επεισοδιακές περιοδείες τους, ένα συγκρότημα “πιο πίσω” στο spotlight θα κυκλοφορούσε τον τρίτο του δίσκο, ερχόμενο ένα κλικ πιο κοντά στο άδοξο τέλος δύο χρόνια πιο μετά, ενώ στο απώτερο μέλλον οι ρόλοι θα αντιστρέφονταν: δεν γνωρίζω ούτε ένα συγκρότημα που να έχει ευθεία παραπομπή στις/στους Hole (κακώς μεν, άλλη κουβέντα αυτό), ενώ το stoner production line ζει και βασιλεύει. Φυσικά τότε ο επικρατέστερος όρος ήταν “desert metal” or whatever. Semantics are secondary, but there’s a point: αυτός ο δίσκος εναλλάσει έναν φρενήρη καυτό άνεμο της ερήμου (επιμεταλλομένο) με ψυχεδελικές οάσεις νυχτερινής ερημιάς (what?).
Το τιτάνιο “Gardenia” σε μπάζει για τα καλά στο κλίμα, once and for all. Το “Demon cleaner”, 1ο σινγκλ του δίσκου, το ξέρει πια και το τελευταίο go-go boy στην Παταγωνία (don’t look at me). Elsewhere, weird desert stuff and motor-psychedelic lyric references drive home the point: “blast it like it’s hell to play on a CD-player”. This isn’t groovy music in assembly line, this is a one-off sweaty gangbang in the wilderness.
Ίσως το περιλάλητο reunion που δεν έγινε ποτέ να είναι το μεγαλύτερο asset των Kyuss - Josh Homme was right on this one. And that’s what makes Kyuss different than QOTSA or any other latter stoner act: the desert sensation. Wrap it up with the distance of time and the lack of a full-band “reunion proper”, και έχετε κάτι καλύτερο από ένα cult or “once phenomenon” act: a true legend forged in LACK of memory. Άλλωστε, η έρημος δεν σε αποπροσανατολίζει? Ο καυτός άνεμος θολώνει τον χωροχρόνο and you can’t be too sure.
Retrospect can be judgmental, if you miss out on the context. Η μαγεία των Kyuss είναι ότι το κάλυψαν με ερημοστρόβιλο, amidst blasting guitars and a rhythm section to match, vocals and all: what better smokescreen can you ask for?
PS @JTN Για το νέο concept: Metro Decay - Υπέρβαση. Yeah I am the seventh player, but it makes sense: an odd number.
3 Likes
Disclaimer: για σοβαρη κριτικη στους Portishead διαβαστε καποιον που ξερει απο τριπχοπ, για νουμπαδικη συνεχιστε στην παρακατω δισκοκριτικη του Παργαλατσου
Δευτερο ματσαρισμα με τον φιλτατο @Leper_Jesus , οχι τοσο επιτυχημενο αυτη τη φορά, απο την πλευρά της δικής μου ακρόασης τουλάχιστον.
Οι Portishead παιζουν trip-hop ή τουλαχιστον ετσι λενε οι πηγες στις οποιες εψαξα. Το μονο μου (οχι και τοσο συχνο, αλλα καμια φορα θα βαλω) ακουσμα που ειναι καααπως κοντα σε αυτους ειναι οι Morcheeba, που για καποιο λογο- μαλλον την αδυναμια στη φωνη της Skye- αν και αρκετα εξω απο τα συνηθη ακουσματα μου, μου αρεσουν αρκετα.
Το Dummy ειναι το ντεμπουτο των Portishead και μαλλον θεμελιωδης δισκος για τη σκηνη του απ’ οτι διαβασα. Βγηκε το 1994.
Προσπαθησα να ακουσω το δισκο 5 φορες. Δεν καταφερα καμια απο αυτες να ακουσω πανω απο 5-6 κομματια. Το ομολογω. Τι να τον ξεκιναω απο την αρχη, τι απο τη μεση, τι στο αμαξι τι στο σπιτι συγκεντρωμενος, δεν εβαλα μια τεκιλα βεβαια, ισως ετσι να μου αρεσε περισσοτερο. Φανταστηκα σε καποια σημεια πως σε ενα μπιτς μπαρ αργα το απογευμα με κοκτεηλακια θα ταιριαζε πολυ σαν μουσικη, αλλα δεν ειχα ουτε μπιτς μπαρ ουτε ΚΟΚΤΕΛ (ο παππους της συζυγου, μεγας μυστης της εποχης του, ειχε καφενειο στο οποιο τις δεκαετιες του '60-'70 ειχε εισαγει καποια πολυ basic cocktails, τα οποια τα ελεγε ΚΟΚΤΕΛ. Δεν πρεπει να ειχαν κανει και πολλη θραυση στο ορεινο χωριο της Aργολιδας που εδραζοταν η επιχειρηση, αλλα ετσι ειναι οι πρωτοποροι, καταδικασμενοι να μην βρισκουν απηχηση στον καιρο τους. Τελος λαογραφικης-μπορει και οχι- παρενθεσης), είχα μονο τους Portishead. Και επειδη δεν θελω να το κανω σαν το αλλο αλμπουμ που επειδη δεν μπορουσα να το ακουσω ολοκληρο εγραψα για αυτο μετα απο ενα χρονο, τωρα παραδιδω γρηγορη, αυθορμητη αποψαρα.
Αυτο το αργο, πολυ αργο, και μερακλιδικο ενιοτε βεβαια στυλ με το μπιτ, το χαρακτηριστικο μπασο, και την αιθερια φωνη (πολυ ωραια φωνη βεβαια δεν αντιλεγω) δεν ειναι και τοσο για εμενα. Για το στυλ του βεβαια μου αρεσε περισσοτερο απ οσο θα περιμενα οταν το πρωτοεβαλα να παιξει. Απο κομματια ξεχωρισα τα mysterons, sour times, wandering star και glory box. Cheers @Leper_Jesus και θενκς για την προταση εστω και αν δεν ταιριαξαμε πολυ με το δισκο αυτη τη φορα οπως την προηγουμενη με τους NOFX.
9 Likes
Το θέμα είναι… ΒΡΑΔΥ το έβαλες;;;
Βεβαιως 
Θα ημουνα και off topic αν δεν το ειχα κανει
Δεν δύναμαι να βάλω καρδούλα στον Παργαλατσο όση τιμιότητα και ειλικρίνεια να είχε στην κριτική του, γιατί οι δίσκοι των Portishead (όλοι και οι τρεις) είναι από αυτά τα πράγματα που δεν μπορώ καν να διανοηθω πως γίνεται να βαρεθεί κανείς. Δεν είναι καν τρελός φαν της μπάντας, αλλά όταν ακούω δίσκο τους ο χρόνος σταματάει, μιλάμε για ιεροτελεστία πλέον, όχι μια απλή ακρόαση. Παντοτε βέβαια ισχύει το περί ορεξεως πορτισχεντοπιτα.
2 Likes
Άμα πιω καμιά dummyτζανα είμαι βέβαιος πως θα μου αρέσει, το υπαινισσομαι και στην κριτική άλλωστε 
Αλλά δεν φταίει ο δίσκος εννοείται, φταίει το ότι δεν είναι η φάση μου καθόλου το μουσικό στυλ του
7 Likes