Βεβαιως 
Θα ημουνα και off topic αν δεν το ειχα κανει
Δεν δύναμαι να βάλω καρδούλα στον Παργαλατσο όση τιμιότητα και ειλικρίνεια να είχε στην κριτική του, γιατί οι δίσκοι των Portishead (όλοι και οι τρεις) είναι από αυτά τα πράγματα που δεν μπορώ καν να διανοηθω πως γίνεται να βαρεθεί κανείς. Δεν είναι καν τρελός φαν της μπάντας, αλλά όταν ακούω δίσκο τους ο χρόνος σταματάει, μιλάμε για ιεροτελεστία πλέον, όχι μια απλή ακρόαση. Παντοτε βέβαια ισχύει το περί ορεξεως πορτισχεντοπιτα.
2 Likes
Άμα πιω καμιά dummyτζανα είμαι βέβαιος πως θα μου αρέσει, το υπαινισσομαι και στην κριτική άλλωστε 
Αλλά δεν φταίει ο δίσκος εννοείται, φταίει το ότι δεν είναι η φάση μου καθόλου το μουσικό στυλ του
7 Likes
Πήρες καρδούλα για το μαλακισμενο αστείο, κάτι είναι κι αυτό! The Lord works in mysterons ways, praise his glorybox!
2 Likes
4 Likes
Dead Magic - Anna von Hausswolf (2018)
Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι η πρόταση του @Ktn για άλμπουμ που ακούγονται καλύτερα το βράδυ.
Δεν είχα ξαναέρθει σε επαφή με την Σουηδή καλλιτέχνιδα, αλλά αφού είναι πρόταση του Ktn ήξερα ότι θ’ ακούσω κάτι καλό. Αποτελείται από 5 ως επί το πλείστον μεγάλης διάρκειας κομμάτια και το είδος που το χαρακτηρίζει περισσότερο είναι το ambient. Ωστόσο, υπάρχουν στοιχεία goth, όπως το εφέ εκκλησιαστικού οργάνου, και γενικά η ατμόσφαιρα είναι dark.
Ως πιο παρόμοιο δικό μου άκουσμα θα αναφέρω το Drudging the Mire της Murkrat, κυρίως λόγω διάρκειας, φωνητικών και ηχητικών πειραματισμών.
Το Dead Magic θυμίζει σε σημεία ατμοσφαιρικό ροκ, σε άλλα σημεία τα ομολογουμένως εξαιρετικά φωνητικά της Anna θυμίζουν Chelsea Wolfe. Ξεχωριστή στιγμή αποτελεί το κομμάτι “The Mysterious Vanishing of Electra”, που θα μπορούσε άνετα να παίζει ως χαλί σε επεισόδιο 10ης εντολής και να ανεβάσει το επίπεδο κατακόρυφα. Σ’ αυτό η Anna τραγουδά ως μαινάδα. Είναι και το πιο μικρό σε διάρκεια, κάλλιστα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε κάποιο άλλο concept, κινηματογραφικό, αν δεν έχει γίνει ήδη.
Τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν μια μυσταγωγία, απαιτούν χαλάρωση για να τα απολαύσεις, οπότε σίγουρα προτείνονται για νυχτερινή ακρόαση. Σε κάποια σημεία σε ταξιδεύει. Και αυτά θα μπορούσαν να είναι επένδυση σε κάποια σειρά ή σε κάποια ταινία. Για κάποιο λόγο μου έδωσε την αίσθηση ότι δεν θα έπρεπε να μείνει μόνο του αυτό το άλμπουμ, αλλά να συνδυαστεί με κάποια άλλη μορφή τέχνης. Σίγουρα θα ήθελα αυτή η φωνή να έχει πειραματιστεί και με κάτι πιο μέταλ.
Πολύ καλή επιλογή! Σίγουρα θα έχω υπόψιν την Anna von Hausswolf για τις μελλοντικές της κυκλοφορίες.
10 Likes
Primordial “Spirit the earth aflame” (2000)
Ξαναέβαλα, λοιπόν, τη δισκάρα “Spirit the earth aflame”. Να ομολογήσω ότι με τους Primordial είχα ενθουσιαστεί ιδιαιτέρως όταν τους είχα ανακαλύψει, έγινα φανατικός οπαδός ολόκληρης της δισκογραφίας τους, κατέβηκα Αθήνα να τους δω κλπ. κλπ. Αυτός ο δεσμός σιγά-σιγά χάθηκε, κι ένας βασικός λόγος ήταν και η αυξανόμενη δυσαρέσκειά μου για τις στιχουργικές επιλογές του Nemtheanga και τις όλες δηλώσεις του περί έθνους, πατρίδας, παράδοσης, περηφάνιας κλπ. (και βαριέμαι να μπαίνω στον κόπο να θυμηθώ αν του έχουν χρεώσει και πιο εξόφθαλμες μαλακίες). Ως εκ τούτου, συνειδητοποίησα ότι με τον καιρό μάλλον χάθηκε κι ένα κομμάτι σύνδεσης με τους Primordial συνολικά, μιας και η βαρύτητα που έδινε ο Nemtheanga στο τι τραγουδούσε, πώς το τραγουδούσε κλπ. ήταν ένα σημαντικό μέρος του concept τους που δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Ευτυχώς το “Spirit the earth aflame” «κρατάει» ακόμα κάτι από το πιο βολικό (για ‘μένα) αντιχριστιανικό/παγανιστικό concept των πρώτων δίσκων (χωρίς, βέβαια, να λείπουν και οι αναφορές στις ιερές αξίες των πατεράδων μας, την ανδρεία του πολεμιστή κλπ. κλπ.), οπότε μπορώ να πω ότι ανατριχιάζω το ίδιο όταν μπαίνει το ΑΙΩΝΙΟ riff του “Gods to the godless”, ο ύμνος “The burning season”, οι όλο-πικρία καθαρές ερμηνείες του Nemtheanga (που θυμίζουν Aaron Stainthorpe), αυτές οι τόσο χαρακτηριστικές κιθαριές του MacUilliam και το ταλέντο της μπάντας να ισορροπεί μεταξύ epic/doom αλλά και νοσταλγικών folk μελωδιών.
Αν και το “A journey’s end” συνεχίζει ν’ αποτελεί το αγαπημένο μου Primordial album, βρίσκω το “Spirit the earth aflame” ως το πιο ενδεικτικό της μπάντας και το προτείνω ανεπιφύλακτα για album-γνωριμία για όσους δεν τους έχουν ξανακούσει.
7 Likes
Billie Eilish - When We All Fall Asleep, Where Do We Go?
Παρότι πιστεύω ότι είμαι από τους πιο δεκτικούς χρήστες του φόρουμ σε τέτοιους ήχους και θεωρώ πραγματικά υπέροχο το Idontwannabeyouanymore (από άλλο EP), όταν έκανες το παραπάνω σχόλιο δεν ήξερα πώς να στο φέρω όμορφα ότι γενικότερα η Billie μου περνάει απαρατήρητη. Δηλαδή οκ εμφανές το ταλέντο της κι αρνητικό δεν μπορείς να βρεις για τη φωνή της αλλά κάπως όλα τα κομμάτια της μου φαινόντουσαν και πολύ ίδια μεταξύ τους και με χαλινάρια. Τον συγκεκριμένο δίσκο τον είχα ακούσει μισή φορά πριν το παιχνίδι και τώρα που τον έβαλα να παίξει αρκετές περισσότερες (και βράδυ) νομίζω ότι ακόμα συμφωνώ με το τελευταίο μου σχόλιο αλλά ρε συ μου άρεσε και πολύ! bad guy, you should see me in a crown, all the good girls go to hell, when the party’s over, bury a friend είναι όλα τρομερά ύπουλα εθιστικά κομμάτια, όλα και με το δικό τους αιχμαλωτικό βίντεο κλιπ με ταραντούλες και τα σχετικά να θέλεις να δεις τι γίνεται.
Τώρα αν κάποιος είναι άσχετος με την μουσική της, να πω ότι το μισό άλμπουμ διακατέχεται από έναν electro-pop ήχο με πολύ έντονο μπάσο και ρυθμό όπου η Billie από πάνω πραγματικά ψιθυρίζει σε σχεδόν asmr φάση και το άλλο μισό ακόμη πιο downtempo και απογυμνωμένο με την Billie να τραγουδάει αγγελικά και την φωνή της να σε χαϊδεύει στο μάγουλο. Την ευχαριστήθηκα πολύ λοιπόν την πρόταση, θενκς @anhydriis, και να πω ότι αυτός ο δίσκος κυκλοφόρησε όταν η ίδια ήταν 18 (όλα τα τραγούδια τα γράφει αυτή ή/και ο αδερφός της Finneas) και το πρώτο της μπαμ το έκανε στα 13 της. Τα τραγούδια που έγραφα εγώ στα 13 μου έλεγαν “αρχίζεις και μοιάζεις με τανκς, δίαιτα πρέπει να κανς”.
6 Likes
Tori Amos - Little Earthquakes
Το είχα αδικήσει. Το πρωτάκουσα οταν έγινε η κλήρωση και με εκνεύρισε κάμποσο γιατι δε μπορούσα να πιαστώ από πουθενά. Ερμηνεία, μελωδία, στίχους, τίποτα.
Με τρώνε μήνες οι ενοχές και τα ταγκ του JΤΝ και δεν ήξερα που να κρυφτώ. Όποια καθρεφτίζουσα επιφάνεια πέρναγα έβλεπα το στοιχειωτικό και σπαστικό του αβαταρ. Αποφάσισα να απέχω απο το φορουμ για καποιους μηνες (και οχι επειδη ηχογραφουσα το καλύτερο EP του 2023 και μου μπλοκαραν την προσβαση στη δουλεια) και καπως ησυχαν οι ενοχες μου.
Ελα τωρα ομως που βρηκα το 52βδομαδες στις διακοπες μου και κολλησα. Ειναι δυνατον να παιζω ενα παιχνιδι και να παραταω το αλλο. Δε γινεται. Το αβαταρ του σαν αλλο Ναζγκουλ παραμονευε απο πισω μου καθε φορα που εκανα ποστ στο αλλο θρεντ.
Επρεπε να βρω λυτρωση
Ακουω τωρα τη Τορι. Την ακουω στη δουλεια και γραφω τουτες τις αραδες στο Outlook να φανώ οτι δουλευω σκληρα (αυγουστος ειναι ρε παιδια, τι δουλεια; Αλλο που εχει 14 βαθμους και βροχη). Ε λοιπόν είναι χαριτωμένο. Οχι ακριβως το γουστο μου στο «ειδος» (female fronted is not a genre), αλλά χιλιες φορες θα βαλω να ακουσω Regina Spektor που τη βρισκω πιο τσαχπινα και μ’αρεσουν οι στιχοι της περισσοτερο.
Δεν ακουσα τη Ντελουξ Εκδοση που εχει τη διασκευη Νιρβανα – το πιο streamed κομμάτι του δίσκου btw – και μαλλον (καθολου τυχαια) τα αλλα δυο κομματια που ξεχωρισα ηταν τα αμεσως επομενα streamed, Cruficy (φοβερό) και Winter (λιγοτερο φοβερο).
Καλα προφανως ο δισκος ειναι grower και σιγουρα αν ειχα την ορεξη (ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ – προσπαθω να θυμηθώ τι εκανα το 2000) θα ειχα ξεκλειδωσει περισσοτερα αποσα εχει να πει ο δισκος (σιγουρα εχει, ειναι φανερο – εγω βαριεμαι).
Αν θες να το παρεις σαν προσωπικη νικη, Σεβεκ, το Crucify μπηκε στα λαηκτ κομμάτια μου στο σποτιφαη. Αυτά
Συγγνώμη για την καθυστέρηση
8 Likes
ε οχι και στοιχειωτικό και σπαστικό το αβαταρ μου
του εχω βαλει και χαμογελακι 
4 Likes
δε φταις εσύ, οι Ερινύες
1 Like
Αν θελετε να ακουσετε τπτ τον Αυγουστο, προσθεσα νεο tab στο τελος με αυτα που εχουν μεινει παραπονεμενα απο την πρωτη σεζον.
4 Likes
Σημερα ποσταρω και εγω…
Σε γύρο με θέμα «δίσκοι για το βράδυ», μέσα στο κατακαλόκαιρο και τη ζέστα, εγώ κατέβασα Αννούλα (μία είναι η Αννούλα) να κάνει φωνητικές ακροβασίες σε δεκαπεντάλεπτα τραγούδια, και η @OwlKitty μου πάσαρε σκανδιναβικό death doom από 1999. Κλασική περίπτωση τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται. 
Saturnus - Martyre
Η ζωή μου να κρέμεται από αυτό, αποκλείεται να θυμηθώ πότε πρωτοάκουσα τη μπάντα. Σίγουρα ήταν αφού με είχαν ήδη λιώσει κάμποσο τα ιερά τέρατα της Peaceville και λοιποί μεγάλοι, και κάπως είχα αρχίσει να ξεκόβω από το ύφος. Πιθανότατα αυτό έπαιξε κάμποσο ρόλο στο να μου περάσουν πολύ στα ψηλά οι Δανοί.
Θα προσπαθούσα να ρίξω λίγο φταίξιμο και στο cult following που είχαν ήδη από τότε, αλλά σε κάθε περίπτωση το κρίμα στο λαιμό μου. Αυτό που μου κάνει εντύπωση στις μέχρι τώρα ακροάσεις, είναι το πόσο κοντά κινείται το σύνολο σε αυτό που θυμόμουν και, παραδόξως, πόσο διαφορετικά μου ακούγεται την ίδια στιγμή.
Θέλω να πω, είναι παλαιάς κοπής ατμοσφαιρικό metal. Τίποτα το παράξενο, τίποτα το καινοτόμο. Τικάρει όλα τα απαραίτητα κουτάκια, από τις εναλλαγές στα φωνητικά μέχρι τα πνιχτά lead και τις κάτω από το μέσο ταχύτητες. Το σημαντικό, όπως το βλέπω τώρα, είναι ότι δίπλα στη μαυρημαυρίλα, υπάρχουν πραγματικά δυνατές ιδέες.
Για να πω όλη την αλήθεια, έχουν υπάρξει φορές η μία γεμάτη ώρα του άλμπουμ μου έκατσε βαριά και με άφησε σε κατάσταση κάπως σαν το εξώφυλλο, αλλά με τους καύσωνες δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Το ματσάρισμα πέτυχε, η κωλοτούμπα ξεκίνησε και η σούμα θα γίνει ψύχραιμα από φθινόπωρο με τη δροσούλα. 
6 Likes
Να ξέρεις, στο topic “She (knows)” μόνο πρόταση γάμου δεν της έχουμε κάνει.
1 Like
Dorthia Cottrell - Dorthia Cottrell (2015)
Το 2015 βρίσκει την Dorthia Cottrell να κυκλοφορεί τον πρώτο και ομώνυμο σε τίτλο δίσκο της (ο δεύτερος κυκλοφόρησε φέτος). Μα ποια είναι η Dorthia Cottrell?
Τραγουδίστρια των doomers Windhand από τη Virginia, σε αυτόν εδώ τον δίσκο προσφέρει απλόχερα την αέρινη φωνή της. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα κατακλύζει αυτόν τον solo δίσκο της. Σαν απαγγελία πάνω σε χαλί μουσικό. Το album κινείται σε απλές φόρμες και το αποτέλεσμα που εκφράζει ευθύ.
Διάχυτη μελαγχολία, folk στοιχεία, έλλειψη έντονων διακυμάνσεων, όλα σχεδόν flat καθιστώντας το έργο της εξαιρετικά υπνωτικό. Όλα αυτά τα στοιχεία καθιστούν τον δίσκο τόσο μα τόσο ταιριαστό στον τίτλο του θέματος “μουσική για το βράδι”.
Αυτές οι γυμνές στιγμές του δίσκου δεν χρειάζονται παραπανίσια εφέ ή ξεσπάσματα. Πανέμορφο άκουσμα αγάπη μου @JTN 
. Πάμε για τα επόμενα!
6 Likes
διαλέγουμε μόνοι μας!?!
Ναι
Θα γραψω μερικα λογακια για τον δισκο του Ιουλιου μεχρι το τελος Τεταρτης.
Σε Αυγουστο δε θα συμμετεχω, αλλα απο Σεπτεμβριο ετοιμοπολεμος και ελπιζω με διψηφια συμμετοχη για να γινονται οι αλλαξοκωλιες.