ΤΟΝ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΒΑΨΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΜΠΛΕ
Από Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο θα συμμετέχω κι εγώ. Χρωστάω και μια κριτική αλλά δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο φίλος και ποιο δίσκο είχε βάλει.
neo
Frank Carter & The Rattlesnakes
End of Suffering
2019
Αγγλια
Alternative με punk προέλευση
Sexy… 
1 Like
][quote=“Sh_Wo_f, post:2170, topic:64931, full:true”]
ΤΟΝ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΒΑΨΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΜΠΛΕ
[/quote]
ΟΤΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΉΤΑΝ ΤΟ ΘΈΜΑ
Νταξει: επικό φορματινγ φεηλ, το αφήνω έτσι
2 Likes
Μπαίνουμε σιγά σιγά στα myspace χρόνια, καλό είναι
2 Likes
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΤΕ;!
COMPLETE SENTENCe
2 Likes
εγω i am back αν για οταν ή αν επιστέψουμε στο exchange.
νεα φορμα!
εχετε μεχρι κυριακη βραδυ
το θεμα του μηνα ειναι instrumental δισκοι ή soundtracks. Επιλεγμένο από τον Neo
μην ξεχναμε κι αυτους που εχουν μεινει πισω
@SvenN @Sevek @QuintomScenario
6 Likes
4 οι συμμετοχες και ο ενας δεν ειναι καν στο φορουμ 
Νωρίς είναι μωρέ ακόμα ααα (έβαλα κι εγώ 
)
2 Likes
Μπορώ να έχω μέχρι Κυριακή δικό μου βράδυ? Θα γράψω κάνα δυο παραγράφους για το χρωστούμενο, και θα προσθέσω δίσκο στην λίστα
kk
1 Like
Έβαλα κι εγώ
Κυριακή βραδυ είναι το 02:00 ε, κανόνισε.
Αυτό που έβαλα εντωμεταξυ είναι musical, όχι soundtrack “κανονικής” ταινίας , περνάει το πάσο της περιγραφής φίλτατε @JTN ?
ναι, δεχομαστε και soundtrack παιχνιδιων κλπ
1 Like
Το δίπολο Beauty and the Beast ποτέ δεν μου άρεσε - ειδικά όταν είναι σχεδιασμένο εξ αρχής ότι θα πάει έτσι. Δεν μου κάθεται καλά. Επίσης με τον ατμοσφαιρικό ήχο, δεν τα πάω καλά, πέρα από κάποιους συγκεκριμένους δίσκους.
Theater of Tragedy λοιπόν και Velvet Darkness They Fear.
Αυτόν τον δισκο λοιπόν, τότε, που συμπαθούσα ελαφρώς τον ατμοσφαιρικό ήχο, τον είχα αγοράσει και μέχρι πρόσφατα που τον ξαναείδα μπροστά μου, πίστευα ότι τον είχα δώσει.
Ξεκινάω με το γεγονός ότι ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαιτερα την Liv, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο.
Ο φίλος επίσης που κάνει το Beast στον δίσκο, σε κάποιες στιγμές δεν πιάνει το πικ της αποδοσής του - είναι λίγο αδύναμα τα φωνητικά.
Όμως, ενώ περίμενα ότι θα περάσω λίγο περίεργα την ακρόαση αυτού του δίσκου, δεν συνέβει κάτι τέτοιο. Οι My Dying Bride πινελιές στις κιθάρες ήταν καθοριστικές στο να συμπαθήσω τον δίσκο τελικά και αρκετά κιόλας. Όπως και συνδυασμός των ριφφ και των φωνητικών της Liv στο On Whom The Moon Doth Shine.
Γενικά παρουσιάζει 2 πρόσωπα η μπάντα σε αυτόν τον δίσκο. Την πιο doom death πλευρά της, η οποια μου φάνηκε πιο απολαυστική και την πιο ατμοσφαιρική μεριά της, τα οποία όμως δεν με ενθουσίασαν και τόσο(ισόποσες τζούρες και από τα 2).
Το μοναδικό πράγμα που δεν μου άρεσε καθούλου, το σύγχρονο τραγούδισμα γυναικείων και brutal φωνητικών.
Σε κάθε περίπτωση, ο δίσκος είναι συμπαθέστατος - για την ακρίβεια τον ακούω που και που πλέον, το οποίο είναι και μεγάλη επιτυχία, με δεδομένο ότι δεν ακούω τέτοια μουσική πλέον.
8 Likes
Matana Roberts - Coin Coin Chapter One: Gens de Couleur Libres
Λοιπον, δεν ξερω πως να γραψω για αυτο εδω το εργο τεχνης. Η Ματανα Ρομπερτς ειναι με βαση τις περιγραφες που δινει το διαδικτυο, μια πειραματικη πολυ-οργανιστρια, η οποια παιζει σαξοφωνο, κλαρινο, και μερικα αλλα πραγματακια. Το Gens de Couleur Libres ειναι το πρωτο απο δωδεκα μερη της σειρας Coin Coin, δηλαδη μαλλον του μεγαλυτερου προτζεκτ που εχει αναλαβει στην καριερα της. Ως τωρα εχουν κυκλοφορησει μολις 4 απο τα 12 μερη, το τελευταιο εκ των οποιων ειναι το Memphis και κυκλοφορησε το 2019.
Ολοκληρη η σειρα Coin Coin ειναι αφιερωμενη σε τοπους, αναμνησεις, καταγωγη, και ιστορια. Η Ματανα εξερευνει λοιπον με το πρωτο μερος της σειρας ολα αυτα τα θεματα, μεσω μιας progressive jazz μουσικης που σιγουρα δοκιμαζει ακομα και τον πιο γενναιο ακροατη. Τα μουσικα θεματα και οι ακολουθιες δεν ειναι πουθενα στον δισκο ευκολα, και η μια ωρα και το ενα λεπτο που διαρκουν οι 8 συνθεσεις σιγουρα αισθανονται σαν μια εξουθενωτικη πολυ μεγαλυτερη εμπειρια. Ολα αυτα βεβαια με την καλη εννοια, αφου η διαδικασια ακροασης ειναι ενα αξιομνημονευτο και ιδιαιτερο ταξιδι.
Βρηκα τον εαυτο μου να απολαμβανω παρα πολυ την προταση του JTN, αφου κατι τετοια τα γουσταρω παρα πολυ ομολογω, αλλα κι εγω “ταλαιπωρηθηκα” παρα πολυ να τελειωσω τον δισκο την πρωτη φορα, παρα την θετικη προδιαθεση και ορεξη. Το προτεινω ανεπιφυλακτα σε οποιον αρεσκεται σε ηχους τζαζ (και οταν λεμε ηχους τζαζ εννοουμε τα περισσοτερα συνηθη πνευστα και εγχορδα που μπορειτε να σκεφτειτε σε τετοιο σκηνικο) και θελει να ακουσει κατι διαφορετικο… που μπορει να διευρυνει και λιγο τα ακουσματα του.
Η Matana Roberts παραδοξως δεν παιζει σαξοφωνο ή κλαρινο στον δισκο, αλλα εκτελει ολες τις ερμηνειες, οι οποιες ειναι αν μη τι αλλο μοναδικες. Τωρα αν ειναι με την καλη ή με την οχι και τοσο καλη εννοια μοναδικες, θα το αφησω να το κρινετε εσεις. Ας πουμε οτι για μενα οι περισσοτερες ερμηνειες της ηταν με την καλη εννοια, αλλα οχι ολες.
Βαθμος 5 στα 7
7 Likes
Ας μπει άλλος ένας να έχουμε ζυγό αριθμό