Εύγε , έτσι παίζει ( νομίζω / αν θυμάμαι καλά ) και ο γίγαντας Tosin Abasi
1 Like
Δεν τον ξέρω τον κύριο, αλλά από φώτο που είδα ναι, έτσι κάνω κι εγώ. Η πλάκα είναι πως τα πρώτα χρόνια έπαιζα έτσι, μετά άρχισα να την πιανω όπως ο Hetfield για πολύ καιρό, άρα ο αντιχειρας έκανε πάντα ορθή γωνιά, είτε απ’τη μια είτε απ’την άλλη 
Don’t worry, χαρά μου!
1 Like
Το καλύτερο είναι μάλλον που ο Αποστόλης θα ακούσει Chris Robinson 
, τώρα το συνειδητοποίησα.
@QuintomScenario ήδη άκουσα δεύτερη φορά τον δίσκο 
, τώρα έριξα ένα live από Allmans βέβαια, αλλά θα επανέλθω
1 Like
Πραγματικα χαιρομαι. Ηταν το πρωτο που μου ηρθε στο μυαλο οταν ειδα την σκοτεινη εικονα και μετα δεν μπορουσα να βρω κατι αλλο πιο ταιριαστο οσο και αν προσπαθησα.
Δυστηχωσ η προταση σου ειναι πραγματικα πολυ, μα παρα πολυ μακρυα, απο τα γουστα μου. Δυσκολευτηκα να τελειωσω ακομα και την πρωτη ακροαση. Επισησ αρχικα θα το συνεδεα με την 2ηη εικονα και οχι με τον δρομο. καθωσ τελειωσα την ακροαση και σκεφτομενοσ το ποσο αβολα ενιωσα καθολη την διαρκεισ μαλλον πιο ταιριαστο ειναι με τον δρομο. Thanks.
1 Like
με την περιγραφή σου νόμιζα οτι σε εβαλε να ακουσεις ηχογραφημένες ομιλίες κωστα σημίτη.
5 Likes
δεν απεχει πολυ.
Πραγματικα απορω με τον εαυτο μου που η επιλογή σου μου αρεσε περισσοτερο. Μαλιστα εχω ακουσει και αλλουσ δισκου τις τελευταιεσ μερες απο silversun
το Freakazoid μπαινει στα αγαπημενα κομματια του 19
1 Like
δεν σοκαρομαι, πρωτον επειδη ειναι μπαντάρα (αλλά κατ 'εμε ακουσες ηδη την καλυτερη δουλεια τους)
δευτερον, - υποθετωντας οτι σαρεσει το ντουμ, το οτι χρησιμοποιουν fuzz τόσο πολύ, ίσως καπου υποσυνειδητα σε τραβαει
Ισωσ εχεισ δικιο και στα δυο. Παντως εξαιρετικο thread.
1 Like
Το έβαλα στον δρόμο γιατί έκανα έναν συνειρμό περίεργο. Το άλμπουμ έχει μια διασκευή στο imagine του John Lennon. Ενώ το original είναι ένα αισιόδοξο τραγούδι εδώ με την διαφορά στην μελωδία και την εκτέλεση το τραγούδι γίνεται δυσοίωνο. Έτσι και ο δρόμος αν και φαινομενικά ένα ωραίο τοπίο, τώρα που είναι ασπρόμαυρο βγάζει μια μελαγχολία.
Συγνώμη που σε έκαψα με αυτά που έγραψα και με την επιλογή μου ελπίζω να σου προτείνω κάτι καλύτερο στο μέλλον😅
2 Likes
Νομιζω το οτι ο δισκος με εκανε να νιωσω αβολα ηταν κατι και αυτο. Ισως δεν ηταν και η καταλληλη στιγμη για τον συγκεκριμενο.
1 Like
από @Pargalatsos
Είναι από τους δίσκους που “γερνάνε” όμορφα, ήδη 25 ετών. Από μουσικούς που ο πειραματισμός είναι ανάγκη έκφρασης και όχι επιτήδευσης και που έχουν εξαιρετική αίσθηση του μέτρου. Είτε πρόκειται για χρήση καθαρών φωνητικών, είτε για το μαυρομεταλλικό dna της μπάντας, είτε για το πάντρεμα μουσικών ειδών. Δεν ήταν πολλοί που πειραματιζόσαντο τότε, ειδικά στον πρώτο τους δίσκο, στα πλαίσια του μπλακ μέταλ. Αναγκαία προϋπόθεση ακρόασης, η αφοσίωσή σου και όχι το ακούω ενώ μαγειρεύω. Πολλοί θα ζήλευαν ακόμα και τώρα την παραγωγή και τον ήχο του: μουντά και γκριζωπά με ανεπαίσθητο χρωματισμό, όπως το εξώφυλλο. Ένας ψυχαγωγικός και όχι διασκεδαστικός δίσκος, που προσωπικά θα βάζω να ακούω μία στο τόσο με την ησυχία μου, διαβάζοντας ξανά και ξανά τους στίχους του. Κάποιες φορές άνευ μουσικής.
18 Likes
Οι Σουηδοί Lake of tears είναι ένα από τα σχετικά γνωστά ονόματα που ξεπηδησαν μέσα από τη μουσική πανσπερμια των 90s στο χωρο του rock/metal. Παρολο που τους είχα υπόψιν, δεν είχα ποτέ εμβαθύνει ιδιαίτερα. Το forever autumn που μου πρότεινε ο @Achamian είναι ο 4ος δίσκος τους, και έχοντας κρατήσει τη gothic metal αισθητική κυρίως σαν επιρροή πλέον, στρέφονται σε περισσότερο ακουστικά prog/goth rock μονοπάτια. Πολλά σημεία στο δίσκο παραπέμπουν άμεσα στους τεράστιους Pink Floyd, άλλα σημεία θυμίζουν τις πιο ήρεμες/artistic στιγμές της παράλληλα εξελισσόμενης doom/gothic metal σκηνής της εποχής του δίσκου (με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή των Anathema), ενώ κάποια σημεία παραπέμπουν απευθείας σε gothic rock επιρροές.
Το forever autumn είναι ένας πάρα πολύ δουλεμένος μουσικά δίσκος. Τα πλήκτρα έχουν καθοριστικό ρόλο και σε συνδυασμό με πολύ όμορφες μπασογραμμές και ακουστικές κιθάρες δημιουργούν ένα μείγμα άρτιο σε μουσικότητα. Σε κάποια από τα κομμάτια κάποιος μπορεί να ακούσει και τα σχετικά λίγα αλλά εξαιρετικά heavy riffs. Αυτό που απογειώνει το δίσκο είναι οι πολύ ωραίες lead πινελιές σε όλα τα κομμάτια και τα πολύ ταιριαστά περάσματα από φλάουτο, τσέλο και ακορντεόν.
Ακόμα και στις πιο uptempo στιγμές του δίσκου (So fell autumn rain, Pagan wish, Demon you/Lilly Anne, Come night) η μουσικότητα και η μελωδία έχουν πρωταρχικό ρόλο. Τα κιθαριστικά leads είναι παντού παρόντα, με αποκορύφωμα το Hold on tight. Οι πιο ήρεμες και prog rock συνθέσεις (Forever autumn, Otherwheres, Homecoming και το φανταστικό Blossom blue) ταξιδεύουν τον ακροατή με μια γλυκιά μελαγχολική διάθεση.
Στιχουργικά ο δίσκος ακολουθεί ποιητικά folk/pagan μονοπάτια, με μια χαριτωμένη επίκληση δαίμονα στο Demon You/Lilly Anne να ξεχωρίζει θεματολογικά από τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου.
Το Forever autumn είναι ένας πάρα πολύ ωραίος δίσκος, ιδανικός για στιγμές ηρεμίας και εσωστρέφειας. Θα επιστρέψω για να το ξανακούσω στο μέλλον; 100% ναι.
Για όποιον θέλει να ακούσει το δίσκο (τον προτείνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του είδους)
14 Likes
Αγαπημένος δίσκος, αγαπημένο συγκρότημα, βγάζουν νέο δίσκο τον Φεβρουάριο.
Headstones το επόμενο που θα πρότεινα σε όποιον θέλει να ασχοληθεί μαζί τους (και το Illwill μ’άρεσε πάρα πολύ, μη φοβάστε, δεν είναι μόνο μελαγχολία και καταθλιψάρα )
edit, βάζω και αυτήν την κομματάρα, όταν την έπαιξαν εδώ είχε γενέθλια και για 5-10’’ ψιλομονολογούσε για το πότε και πώς πέρασαν τα χρόνια, α ρε Ντάνιελ
3 Likes
Εχουν ένα πολυ ωραιο μειγμα uptempo στιγμων με πιο μελαγχολικες, που δεν κανει το μειγμα καταθλιπτικο, αυτό τουλαχιστον συμβαινει στο Forever Autumn. Θα τσεκαρω και τα υπολοιπα που προτεινεις μαν, ευχαριστω!
Το Illwill είναι παρεξηγημένη δισκαρα
2 Likes
η επιλογή του @YoungAtlas ήταν αυτή
ένα πολύ εύκολο δισκάκι σε άκουσμα και μικρό διάρκεια , μόλις 31 λεπτών το οποίο μου θύμισε Kings of Leon να πω την αμαρτία μου γιατί έχει μια country pop αύρα ( btw να ακούσετε το come around sundown έχει πολύ όμορφα τραγούδια και το back down south είναι από τα αγαπημένα μου σύγχρονα country / southern τραγουδάκια )
Το χαρακτήρισα εύκολο στο άκουσμα αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το αν είναι ευχάριστο άκουσμα στο σύνολο του . Και αυτό διότι είναι είναι έντονα συναισθηματικό στα όρια του να σε πιάνουν τα ζουμιά . Ασχολείται με πολλά διαφορετικά καθημερινά θέματα , είτε αυτά είναι σοβαρά είτε όμορφα όπως η πατρότητα και οι σχέσεις αγάπης ( και από την πλευρά του ευχάριστου και του δυσάρεστου )
Γενικά πολλά συναισθήματα , δεν γίνεται να μην βρεις κάτι να σε πιάσει και να αγγίξει την ψυχή σου και σίγουρα θα συγκινήσει
Ξέρει να φτιάχνει τραγούδια ο άνθρωπος , μουσικά είναι τυπικό μεηνστρημ country / folk που σε κάποια σημεία έχει ενδιαφέρον αλλά δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο . Η δύναμη της ουσίας των τραγουδιών όμως είναι μεγάλη
Ευχαριστώ πολύ για την επιλογή , δεν ήξερα καν ότι είχα ανάγκη αυτές τις 2 στιγμές καθαρτικού δακρύσματος που μου πρόσφερε ( που να ήμουν και πατέρας να με έπιανε για τα καλά το εναρκτήριο δλδ )
13 Likes
Δυο λόγια και από μένα για το heart of the ages…
Κάπου στο 1997 (τρίτη γυμνασίου), δύο χρόνια μόλις μετά την κυκλοφορία του, το απέκτησα κατά τύχη, μέσω περιοδικού που το έδινε μαζί με ένα τεύχος. Τα μουσικά μου ακούσματα εκείνη την εποχή ήταν heavy/thrash/power metal (sodom, metallica, helloween κα) συν λίγο κλασικό/prog/hard rock (queen, camel,eloy, acdc κα).
Επειδή οι πόροι (χαρτζιλίκι!) ήταν πολύ περιορισμένοι, κάθε δίσκος που αποκτούσα ήταν ένα γεγονός και επενδυα πάνω του πάρα πολλές ακροάσεις και ενδελεχή μελέτη του booklet. Το heart of the ages για μένα ήταν μια μεγάλη απογοητευση τότε, επειδή δεν την έβρισκα ιδιαίτερα με τα πολλά κλασικιζοντα μέρη και τα πιο ήρεμα και ψυχεδελικα σημεία του δίσκου και δεν την παλευα με τα “ουρλιαχτά” (δεν είμαι καν σίγουρος αν ήξερα πως αυτό λέγεται black metal). Με πόνο ψυχής λοιπόν το καταχωνιασα στη δισκοθήκη μου και ο μόνος λόγος που θα έπαυε να μαζεύει σκόνη για πάρα πολλά χρόνια θα ήταν όταν ξεσκονιζε η παργαλατσομανα.
Αρκετά χρόνια αργότερα, ήδη 3-4 χρόνια φοιτητής, ένα χειμωνιάτικο βράδυ είπα να δώσω στο heart of the ages μια ακόμα ευκαιρία και αυτή τη φορά ήμουνα έτοιμος να “χωνέψω” το περιεχόμενο του δίσκου. Ήταν λοιπόν ο δίσκος που με έβαλε στο black metal λειτουργωντας με χρονοκαθυστερηση βέβαια.
Στα του δίσκου, το heart of the ages είναι ένα παντοτινό διαμάντι, ένας δίσκος πάρα πολύ μπροστά από την εποχή του, φανταστικός τόσο στα ήρεμα μέρη όσο και στα σκληρά. Ένας απόλυτα ατμόσφαιρικος δίσκος, ιδανικο άκουσμα για τις πολύ βραδινές ώρες, αλλά και για τις πολύ πρωινές. Αν δε κάποιος το ακούσει πολύ νωρίς το πρωί, λίγο πριν την ανατολή του ηλίου, εκεί ξεκλειδώνει όλο του το potential!
10 Likes
Επιλογή του Rebel, όταν είδα το ματσάρισμα λέω θα ακούσω τρελές κιθάρες αλλά μου την έφερε, δεν τον ταγκάρω μήπως το προσπεράσει και δεν το διαβάσει 
Με τους Earth ασχολήθηκα μία και μοναδική φορά όταν είχε βγει ο δίσκος με αυτή την εξωφυλλάρα και ποτέ ξανά, προφανώς υπήρχε λόγος =/
Χιλιόμετρα μακριά από τα μουσικά μου γούστα και τότε και τώρα, και να πω την αλήθεια δεν ξέρω τι να γράψω για κάποιον που δεν έχει επαφή με το drone και να τον πείσω να τσεκάρει τον δίσκο, προσωπικά από ένα σημείο και μετά ένιωθα ότι ακούω το ίδιο πράγμα που οκ δεν είναι κακό αναγκαστικά και φαντάζομαι είναι και χαρακτηριστικό του είδους ( ; ) αλλά 40+ λεπτά ήταν πολλά και δεν την πάλεψα για πάνω από 1 ακροάσεις =Ρ
Λίγα ενδιαφέροντα σημεία στις κιθάρες κυρίως προς το τέλος και μια ωραία σαουντρακική ατμόσφαιρα που δυστυχώς δεν αναπτύσσεται (γιατί προφανώς δεν είναι σαουντρακ, ναι, το ξέρω) ήταν αυτά που κράτησα (Rebel σόρυ, ούτε τώρα βάζω @ 
)
Με αφορμή το προηγούμενο άλμπουμ των Kansas είχα πει ότι θα προσπαθήσω κάθε επόμενο δίσκο να τον βάλω στο σεττινγκ του υποθετικού μπαρ που δε θα έχω ποτέ, οπότε το Earth μάλλον θα παίζει στο σπίτι μου ένα Σαββατιάτικο μεσημέρι, στο σαλόνι θα έχουν μαζευτεί 2-3 φίλοι με τον μπάφο να γυρνάει, ο δίσκος στο ρηπήτ για να μη σηκώνονται να πατάνε πάλι play, ένα ατελείωτο χάσιμο.
Εγώ θα είμαι στο μπαράκι με το Leftoverture λίγο πριν ανοίξουμε 
11 Likes