^δισκάρα και απο τις πρωτες μου επιλογες αν το θεμα ηταν οι στιχοι
1 Like
Μα τι ωραίο κείμενο. Και πόσο μα πόσο to the point. Μέσα από τα δικά σου γραφόμενα σχηματοποιείται ακόμα καλύτερα το γιατί το διάλεξα, με τρόπους που δεν είχα καν σκεφτεί, λολ. Έχεις πει τα πάντα, αλλά θα ήθελα να προσθέσω έτσι δύο πράγματα, επειδή πρόκειται για κάτι υπερβολικά αγαπημένο μου (κι επειδή έχω καταχαρεί που σου άρεσε – και γενικά, ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΣΚΑΡΑ).
Ο δίσκος αυτός είναι, από το 2012 και μετά, ένα σταθερό σημείο αναφοράς, ένας δίσκος που πάντα καταφεύγω όταν δεν ξέρω τι να ακούσω ή όταν θέλω να αφεθώ στην ζεστασιά κάτι γνώριμου. Είναι πολύχρωμος, πράγματι και για να επιχειρήσω κι εγώ μια σύνδεση με το εξώφυλλο, για μένα είναι ένας κύκλος (ναι ναι, βλέπω κύκλους :p). Σχεδόν το ζωγράφισες βέβαια, απλώς δεν το ονομάτισες. Ξεκινάει με την καλύτερη των διαθέσεων και προχωρά κατηφορικά, για να φτάσει στο σημείο που δεν μπορείς να συνεχίσεις χωρίς όραμα, χωρίς κινητοποίηση. Σαν την ζωή ή σαν την πορεία μιας ανθρώπινης σχέσης που είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Είναι επίσης ιδανικό μουσικό χαλί για ταξίδι με το αυτοκίνητο, εξ ου και η σύνδεση με τον δρόμο. Με έναν δρόμο που μπορεί εκ πρώτης να έμοιαζε πιο μελαγχολικός, αλλά με αυτή του την κρυφή, «μαγική» στροφή κι εναλλακτική πορεία, πήρε διάσταση και χρώμα.
Τον άκουσα μάλιστα τις προάλλες γιατί τόσο τον ζήλεψα που τον πρότεινα, και κάπου στο «Appaloosa» με πήραν τα δάκρυα. Κάτι το ότι είναι κομμάτι Black Crowes, κάτι ο λυγμός και η μελαγχολία της ΦΩΝΑΡΑΣ του Chris του Robinson, λύγισα o άθρωπος. Χαίρομαι που πρόλαβα να τους δω λαιβ, είναι ό,τι πιο κοντά θα μπορούσα να έχω πετύχει στο jam των Grateful Dead (inb4 σχόλιο @pantelis79 για Motorpsycho ;p) και λυπάμαι, φυσικά, για τον χαμό του Neal Casal (και την αναπόφευκτη διάλυση της μπάντας).
Εξ αφορμής αυτού μάλιστα, αλλά και αυτού
να πω πως εντύπωση μου έκανε ότι ενώ υπάρχουν στο site διάφορα νέα για την μπάντα, δεν βρήκα κριτική πλην του ντεμπούτου τους. Επτά χρόνια δράσης και επτά δίσκοι, μα γιατί. Θα μου πείτε δεν γίνεται να καλύπτονται τα πάντα, οκ, απλώς μου φάνηκε παράφωνο δίπλα στο σχετικό newsfeed. Anyway.
Αυτά, νομίζω.
Να ξαναπώ να το ακούσετε όλοι; Να το ξαναπώ.
εδιτ
@Giasonas μου έκανε εντύπωση που δεν είχες ακούσει songs: ohia φορ σαμ ρηζον. Το κείμενο ήταν εξαιρετικό και λίγο με γαργάλησε να βάλω τον δίσκο που έχω να ακούσω και χρόνια, αλλά μετά συγκρατήθηκα. Θα τον κρατήσω για καμια πιο φωτεινή μέρα ίσως. ;p
2 Likes
μου αρεσει που ζητας και αδεια λες και θα υπαρξει κρεμαλα. Η απαντηση ειναι καλλιο αργα παρα ποτε.
Γενικα ειναι κατανοητο και μπορει να συμβει στον καθενα να μην προλαβει να ακουσει/γραψει καποια φορα. Απλα ειναι ωραιο να προσπαθουμε ολοι να πηγαινουμε με τα deadlines για να διευκολυνουμε το θρεντ να κυλαει ομαλα και ομορφα. Μπαν/κικ θα πεσει αν το φαινομενο επαναλαμβανεται ή ειναι φανερο οτι ο χρηστης δεν νοιαζεται
3 Likes
Κανενας λογος απολογιας μαν, απλα το συζηταμε, σαν να περιμενουμε να αρχισει το ματς και λεμε τα δικα μας σαν προπονητες του καναπε!
1 Like
Σε ευχαριστώ, το εκτιμώ πολύ, πραγματικά.
Η αλήθεια είναι πως επειδή υπήρχε εξαιτίας του @JTN το κόνσεπτ της φωτογραφίας, αναγκάστηκα (όχι που δεν ήθελα), να επικεντρωθώ πολύ περισσότερο σε πράγματα που αν έγραφα “κανονική” κριτική (βέβαια έτσι το αντιμετώπισα και πάλι, sorry for the long post), θα τους έδινα λιγότερη έκταση πιθανώς. Αλλά αυτό είναι μια εικασία, δεν ξέρω.
Ένα από αυτά, είναι αυτό εδώ:
Είχα γράψει σε ένα άλλο τόπικ (για τους Enslaved νομίζω), πως κατά την προσωπική μου κρίση οι πραγματικά μεγάλοι δίσκοι, δεν είναι απλά μεγάλοι σε κάθε τομέα, αλλά αυτοί οι τομείς μπλέκονται και αναδεικνύουν ο ένας τον άλλο, κοινώς, οι δικές τους λέξεις/εικόνες περιγράφουν καλύτερα γιατί εμείς τους θεωρούμε μεγάλους. Σε αυτήν την περίπτωση είναι αυτό που λες και εξηγείς που απλά για μένα όμως συνδέθηκε και με το κόνσεπτ της φωτογραφίας.
Κοινώς, δεν ξέρω πως θα πάνε οι άλλοι γύροι και ζητώ συγγνώμη για αυτό που πρότεινα αν πέσει σε ανυποψίαστα αυτιά 
3 Likes
Είναι όντως δύσκολη η επιλογή. Εγώ αποφάσισα να προτείνω πράγματα που κατέχω στην πολύ προσωπική και αυστηρή δισκοθήκη (cd’s) που χτίζω εδώ και κάποια χρόνια με σκοπό να μπει σε αυτήν κάποια πρόταση που είναι και ο σκοπός του thread . Μάλλον τότε θα σταματήσω!
Παρακολουθώ και τις άλλες προτάσεις πλην αυτής που ματσάρω. Ποτέ δεν ξέρεις!
2 Likes
Θα συμφωνήσω με τα λεγόμενα σου. Σκοπός του θρεντ εκτός απ το να ακούσουμε νέα μουσική είναι να προωθήσουμε και αγαπημένους δίσκους μας στους άλλους που πιθανόν δεν έχουν ακούσει. So be my guest στείλτε μου καρά mainstreem, στείλτε μου δίσκους με 3 streams στο spotify, στείλτε μου metal,rock, electro,pop ότι θέλετε και σας αρέσει. Θα το προσεγγίσω με ενδιαφέρον είτε μ’ αρέσει είτε όχι
6 Likes
Απολοτζιζ παιδες! Τελευταιος και υδρωμενος - λαθοςμουμεγαλο !
Μετα απο πασα @QuintomScenario μου ετυχε ο δισκος Holescenic απο Conjure One.
Να ξεκινησω λεγοντας οτι η επαφη μου με τον “ηλεκτρονικο” χωρο ειναι περιορισμενη και δε θεωρω τον εαυτο μου γνώστη με τη καμια.
Το Holoscenic λοιπον ειναι ενα αλμπουμ του Καναδου Conjure One, που διαβαζοντας λιγο ειναι απο τα μεγαλυτερα ονοματα στο χωρο παιζοντας με διαφορα ηδη ηλεκτρονικης μουσικης, και πισω από τη δισκογραφικη βρισκεται ο Armin van Buuren. Με αυτή τη κυκλοφορια ο καλλιτέχνης πιανεται με το κονσεπτ της Ολοκαινου εποχης και στο που βαδιζει η ανθρωποτητα – μεγαλο θεμα και σιγουρα αυτό το παθος αποτυπωνεται στην αμπιενς του δισκου.
Στα του αλμπουμ τα κομματια βρισκονται στο σπεκτρουμ μελωδικης χαους, synthpop, μεχρι κ break beats ανα σημεια - με διαφορα guests γυναικείων φωνητικων αλλα και καποια μονο instrumental.
Να πω την αληθεια, δεν ειναι κατι που θα επελεγα να ακουσω - και ευχαριστω τον @QuintomScenario για τη προταση - αλλα για background δουλευοντας στο πισι, ακουστηκε πολυ ευχαριστα.
Προτιμησα και ξανακουσα πιο πολυ τα instrumental κομματια (Miscreant - All that you leave behind) μιας και καποιες απο τις γυναικιες φωνες μου εβγαζαν πολυ τζενερικ χαουζιλα, αν και μπορει κ να ειμαι εγω κολλημενος, χωρις αυτο να σημαινει πως η μουσικη απο πισω δν ειναι πιασαρικη και easy listening.
Παρολα αυτα ακουσα πολυ ευκολα τον δισκο 2-3 φορες και ηταν μια πολυ ευχαριστη εκπληξη στο καθημερινο playlist.
12 Likes
Λοιπον για μια ακομα φορα αργοπορημενος (κανω κι εγω το ιδιο @eviL ) , επιτελους μπορεσα να βρω λιγο χρονο και την καταλληλη διαθεση για να γραψω κι εγω μερικα πραγματα για τον δισκο που μου ανατεθηκε. Το οποιο ειναι σιγουρα η λανθασμενη λεξη, οταν μου εχουν τυχει 2 σερι δισκοι που πεφτουν μεσα στα γουστα μου εντελως.
Οι Pelican ειναι απο οσο μπορω να γνωριζω μια απο τις σημαντικοτερες μπαντες του post rock οταν αυτο ξεκινησε να γινεται της μοδας στα πρωτα χρονια της χιλιετιας που διανυουμε. Απο το τιμημενο Illinois (που ακομα δεν εχω επισκεφτει και ντροπη μου) , το κουαρτετο ειχε σταθερη συνθεση απο το 2001 εως το 2012, περιοδο δηλαδη κατα την οποια κυκλοφορησε 4 αλμπουμς. Αλλωστε μολις μια αλλαγη εχουν κανει στην συνθεση τους.
Μου αρεσει γενικα να δινω σημασια στα ονοματα των ανθρωπων για τους οποιους μιλαω με κατι τετοια ποστς, οποτε ας γραψουμε την συνθεση εδω περα για να υπαρχει, για οποιον ενδιαφερεται:
- Trevor de Brauw – guitar (2001–present)
- Bryan Herweg – bass (2001–present)
- Larry Herweg – drums(2001–present)
- Dallas Thomas – guitar (2012–present)
- Laurent Schroeder-Lebec – guitars (2001–2012)
Το City of Echoes ειναι ο 3ος δισκος των παλικαριων απο το περιεργο Midwest, ολες αυτες τις κεντρικες πολιτειες στο βορειο κομματι της Αμερικης για τις οποιες μπορω να γραψω παρα πολλα σε καποια αλλη φαση. Εχω μια πολυ καλη φιλη απο το Michigan και καποιους αλλους γνωστους απο Indiana, Illinois, Michigan, Ohio και Wisconsin και μπορω να πω οτι ειναι απο τους καλυτερους ανθρωπους που εχω γνωρισει.
Ο δισκος ειναι απλα πανεμορφος. Ειναι ενας δισκος που μου δημιουργησε νοσταλγικα συναισθηματα απο το πρωτο δευτερολεπτο, χωρις να τον εχω ακουσει ποτε ξανα στην ζωη μου. Ναι, ειναι απο αυτους τους δισκους που καταφερνουν να αποτυπωσουν μια ολοκληρη εποχη με τον ηχο του, το στυλ των συνθεσεων του και το συναισθημα που βγαζει. Να διευκρινισω για οσους δεν γνωριζουν οτι μιλαμε για εναν πληρως instrumental δισκο, το οποιο παντοτε κανει τα πραγματα λιγοτερο επικινδυνα (αφου ειμαι σιγουρος οτι στο μελλον θα μου τυχουν φωνητικα που θα με ξενερωσουν πληρως), αλλα ταυτοχρονα και λιγο πιο δυσκολα οσον αφορα το ακουσμα. Παρολα αυτα το City Of Echoes κυλαει νερακι και ειναι απλα υπεροχο.
Μπορω να φανταστω αυτα τα 4 αμερικανακια να μεγαλωνουν στο κλασικο πλαισιο ενος προαστειου μιας αμερικανικης μεγαλουπολης (του Σικαγο εν προκειμενω), με το teenage angst τους, με τις βραδιες στο τοπικο υδραγωγειο να κοιτανε τα αστερια, το φεγγαρι και τα φωτα της πολης στον οριζοντα τσακιζοντας τα Pabst Blue Ribbon tallboys, με τα αβολα και γλυκα ραντεβουδακια τους με ξανθουλες γαλανοματες αμερικανιδουλες συμμαθητριες με αψογο χαμογελο, με ενα CD player να παιζει Guns N Roses, Alice in Chains και Metallica παντοτε καπου στο σκηνικο, με τα παλαιακα κλασικα αμερικανικα μακροστενα αυτοκινητα τους απο την ηλικια των 16, και με το τοπικο college football παιχνιδι να ειναι το κοινωνικο γεγονος της εβδομαδας.
Υπαρχουν παραδοξως καποια σημεια που μου θυμισαν τους πολυαγαπημενους μου The Gathering , ειδικα καποια σημεια στα πιο μελο κομματια του δισκου λογω αυτης της κιθαρας που σκιζει καρδιες και ψυχες στα δυο. Παρολα αυτα, οι αγαπημενες μου στιγμες στον δισκο ειναι οι ΧΕΒΙ. Το κομματι που ανοιγει τον δισκο, το Bliss In Concrete, σε βαζει με τη μια στο κλιμα και δημιουργει ενα πιο εντωπωσιακο 1-2 με το δευτερο κομματι του δισκου (δηλαδη το City Of Echoes με το ΑΡΡΩΣΤΟ ριφφακι) κι απο αυτα των Τσαβι και Ινιεστα την ιδια εποχη που βγηκε ο δισκος.
Θα κανω μια αναφορα στο 3ο κομματι του δισκου για εναν απο τους καλυτερους τιτλους τραγουδιων που εχω δει ποτε, και συγκεκριμενα το Spaceship Broken - Parts Needed, χωρις να ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου. Στο Winds With Hands πεφτουν λιγο οι τονοι, για να ανεβουν αρκετα στο single, video και χιτακι του δισκου, δηλαδη το Dead Between The Walls.
Οταν τους βλεπεις να παιζουν στο βιντεο, η ολη ακροαση γινεται ακομα καλυτερη. Και καταλαβαινω πληρως γιατι ο @eviL προτεινε τον συγκεκριμενο δισκο με βαση τις εικονες που μας προσφερθηκαν. Το επομενο κομματι και καθως φτανουμε πιο κοντα στο τελος του δισκου, λεγεται Lost In The Headlights και πριν καν ακουσω νοτα μου θυμιζει το Lost Highway και ολες τις σκηνες στις οποιες βλεπουμε τα φωτα ενος αυτοκινητου να πεφτουν πανω στην ασφαλτο.
Τα δυο τραγουδια που κλεινουν τον δισκο, δηλαδη τα Far From Fields και A Delicate Sense Of Balance συμπληρωνουν πληρως το concept που περιεγραψα στην αρχικη μου παραγραφο για τον δισκο, και που φυσικα αποτελει δικη μου ερμηνεια. Τα 4 αμερικανακια παιζουν σε ολον τον δισκο με την ισορροπια μεταξυ πολης και φυσης, urban και rural, βαριων κιθαρων με ογκο και heabanging και καθαρων κιθαρων με μελωδια και heartbreaking, χωραφιων και ασφαλτων, ψηλων τσιμεντενιων κτιριων και χωματοδρομων που οδηγουν σε φαρμες με λευκους φραχτες.
Οσο περισσοτερο ζει κανεις, τοσο καλυτερα μπορει να προβλεψει το μελλον σε συγκεκριμενα πλαισια, και ενα πλαισιο ειναι το πως θα σε κανει να αισθανεσαι ενας δισκος στο μελλον. Και η μαγεια του χρονου ειναι οτι ακομα κι απο τους δυσκολους μηνες της ζωης σου αφαιρει τα αρνητικα και τα εντονα συναισθηματα αγχους ή πονου, και μενουν τα καλα και η νοσταλγια. Για μενα ο Νοεμβριος του 2020 ανηκει ηδη στην ιστορια ως ο πιο δυσκολος μηνας ενος δυσκολου γενικα χρονου, και παρολα αυτα ηδη μολις μια μερα μετα τον βλεπω ως μακρινο παρελθον. Το City Of Echoes πιθανοτατα θα μου προκαλει καποια περιεργα γλυκοπικρα συναισθηματα στο μελλον, αφου το ελιωσα σε μια περιοδο που επρεπε να διαχειριστω το αγχος μιας πανδημιας που για καποιες βδομαδες ηταν πολυ κοντα σε μενα (και επρεπε να κανω 2 τεστ και απομονωση), τον τραυματισμο στο πλευρο μου που ποναει ακομα σαν μαδαφακα οπως θα ελεγαν και τα αδερφια Bryan και Larry Herweg μαζι με τον Τρεβορ τον Ντεμπρο, την ολικη αποσυνδεση απο την Τζοαννα την σεξι και ομορφη γιατρο με τα γαλανα ματια και τον αχλαδενιο κωλο, και τον θανατο του αδερφου της μανας μου στα ξαφνικα πριν 2 μερες.
Αυτα τα οχι λιγα. Ευχαριστω για την προταση, θα ψαξω τους Pelican πολυ περισσοτερο. Fun fact, αυτο το κειμενο μεχρι πριν αυτην την προταση που γραφω αυτην την στιγμη, μου πηρε ακριβως οσο διαρκει ο δισκος να το γραψω, με ακριβεια δευτερολεπτου, και αυτο με χαροποιει ιδιαιτερα.
18 Likes
Συλληπητήρια για την απώλεια, στα τσακίδια η άλλη, βάλε το Australasia
1 Like
Έλα δήλωσα κι εγώ συμμετοχή πριν λίγο!
1 Like
Ενα μεγαλο μπραβο παντως για τις εξαιρετικες προτασεις - και απαντησεις! - Songs: Ohia και Earth πρεπει να ακουστουν περισσοτερο απο τον κοσμο.
1 Like
23 μεχρι τωρα. Παλι εχουμε νεα προσωπα. Παλι εχουμε ατομα που δεν επεστρεψαν
Μετα το περας των κριτικων, ολα τα φυλλα με τις απαντησεις θα ενώνονται ώστε να βρίσκονται τα παντα εύκολα και γρηγορα. Εκανα εντιτ στο αρχικο ποστ.
Μέχρι τι ώρα είπαμε?
δεν είπαμε. Εσύ υποτίθεται είχες δώδεκα έτοιμα!!
1 Like
Nαι και ξερεις πόσο δύσκολο είναι να αποφασίσω ποιό?!!
Τέσπα, ξεχάστηκα είναι η αλήθεια, θα στείλω σύντομα
Επειδή κάνω μερικά πραγματάκια με τα docs, θα σας παρακαλούσα αν θέλετε να είστε συνεπείς με τις ονομασίες, τα username σας, να προσέχετε τα κεφαλαία/πεζά, να θυμάστε ότι γράφετε USA τη μία φορά και U.S.A. , US, America τις άλλες κλπ συντακτικά λαθάκια.
Όποιος θέλει εννοείται, θα μου κάνετε τη ζωή πιο εύκολη με 2 sec περισσότερης προσοχής 
Εγω εβαλα United States για την επερχομενη βδομαδα, και ηθελα μαλιστα να κανω σχολιο για την προηγουμενη εβδομαδα οτι εδωσα τεραστιο respect απο μεσα μου στον @eviL που εγραψε United States σε αντιθεση με αλλους 8 χρηστες που εγραψαν USA. Παρολα αυτα, την καλυτερη απαντηση την εδωσε ο @Sevek που εγραψε MURICA.
1 Like
9 Likes