Το ίδια δουλειά κάνουν πάνω κάτω, αλλά είναι νωρίς ακόμα για να φανεί
Διαφωνώ! Αν μας θέλει η κυρά τύχη ξανά με τα ίδια άτομα, ας το ακολουθήσουμε
2 Likes
φοβάται μην του τυχαίνει ο κλερβογιαντ μέχρι να σβήσει ο ήλιος ;p
3 Likes
Χαχχααχ οχι ρε δεν εχω τιποτα με το παιδι, ηθελα μαλιστα να το αναφερω πριν καν γινει αυτος ο γυρος.
Αλλωστε εγω μια χαρα “τυχερος” εχω υπαρξει 3 βδομαδες τωρα. Απο την αλλη, αν μου τυχει κανενας ακραιος δισκος για τα γουστα μου, μπορει να γελασουν οι υπολοιποι αρκετα με την κριτικη, οπως γελασα την πρωτη βδομαδα νομιζω με του Γιασονα (μπορει να ηταν καποιος αλλος που εκραζε).
Σας τρωμε τις δουλειες, they took our jooooobs (το εγραψες και σαν αλλοδαπος)
Χωρις πτυχιο ακομα, αποφοιτος Λυκειου ειναι 
Εφαρμοσμενος Φυσικος ειναι ρε.
2 Likes
Κοιταξε, με 5-8 χρονια σπουδων στο Πολυτεχνειο σιγουρα οσοι βγαινουν τους τον εχουν εφαρμοσει.
2 Likes
Στα χαρτιά ναι, σ’αυτό το thread μουσικοκριτικός.
2 Likes
Μεγάλη αλήθεια.
Που λέτε λεπόν από το πρώτο άκουσμα του Hostis Humani Generis κατάλαβα ότι προκειμένου να γράψω κάτι θα έπρεπε να έχω καταναλώσει μια σεβαστή ποσότητα αλκοόλ και να γράφω ενώ το ακούω. Φοβόμουν πως δεν θα βρεθεί τέτοια ευκαιρία έως την Κυριακή, αλλά να που Παρασκευή βράδυ σβήνω τα κρασιά με μπύρες ενώ βρίσκομαι στην πέμιτη ακρόαση. Το Hostis Humani Generis είναι ένα album που ιδανικά συνοδεύεται από αλκοόλ. Και τα Διάφανα Κρίνα θα μου πείτε. Ναι, αλλά όχι από αυτό το αλκοόλ, αλλά από το άλλο που τραβιέται με Dropkick Murphys φερ ειπείν. Η παρομοίωση κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, καθώς η λιγοστή μου επαφή με τον sea shanties ήχο εκείνους έφερε στο νου μου. ΟΜΩΣ, έχοντας κάνει την έρευνά μου, γνωρίζω πως οι YE BANISHED PRIVATEERS δεν είναι Ιρλανδοι (ποτς γκενεν αφτο). Οκ, θα ναι άρα Vikings σκέφτηκα. Αμ δε. Είναι Σουηδοί. Και γιατί δεν παίζουν μελοντέθ MrBeast; Γιατί Umeå. Από εκεί είναι και τέλος πάντων δεν το ψάχνω τώρα περαιτέρω. Αυτό που είδα στα google maps είναι πως η εν λόγω Umeå είναι πολύ βόρεια για να έχει επηρεαστεί από τις παραδοσιακές δυνάμεις των πρώιμων Σουηδικών κρατών, και έχει σίγουρα ωριμάσει σε μια απομόνωση που την έκανε αντάξια true με τους Vikings. Γιατί τέτοια βλαχιά κυρίες και κύριοι δεν κατασκευάζεται, αλλά πηγάζει. Ή την έχεις ή γράφεις urban metal. Δεν ξέρω αν φάνηκε από τα λεγόμενα αλλά το άλμπουμ αυτό θα μείνει στις playlists του spotify φορ έβερ εντ έβερ. Θα πάει σε εκείνη τη λίστα που βάζω όταν πίνω μπύρες ή/και σκοτώνω τέρατα σε RPG. Κλείνοντας, θέλω να αναφέρω κάτι που μου έκανε φοβερή εντύπωση: δεν κάνω skip ούτε κουπλέ, όχι τραγούδι. Είναι δισκάρα.
Έδιτ: Προτίμησα να γράψω την κριτική σχετικά νωρίς, από το να ρισκάρω να τη γράψω νηφάλιος. Λοβ.
17 Likes
Umea φίλε, μόνο ποιότητα έχει βγάλει αυτό το κωλοχωρι
2 Likes
Μετά την φανταστική κριτική του MrBeast, προτείνω η επόμενη θεματική να είναι “Άλμπουμ που αξίζει να τα ακούσετε σουρωμένοι” και να γράψουμε όλοι ανεξαιρέτως reviews παντελώς μεθυσμένοι.
7 Likes
@Giasonas στα γούστα μου κάτι είδα για Cult of Luna και υποκλίθηκα μια δυο φορές.
@martian πού υπογράφω;
2 Likes
Κατσε να δουμε τι θα λεει και σημερα που ξεσουρωσε…
1 Like
Καλά τα είπα λέω σήμερα. Και άμα το λέω και νηφάλιος, έτσι θα είναι θαρρώ:!:
4 Likes
Φιλαράκι δεν ξέρω αν τα λες τόσο καλά και νηφάλιος, αλλά το μεθυσμένο ριβιου μέτρησε άπειρα
2 Likes
Ο @apostolisza8 στάθηκε μάλλον σε κάποια άκρη και τον φύσηξε ένας βόρειος άνεμος, άκουσε τα τύμπανα που “διαλαλούν” τον καλπασμό της ελευθερίας που δραπετεύει από κλειστά κατεστημένα και στεγανά, και σκέφτηκε ότι πρέπει ν’ ακουστεί αυτός ο δίσκος από την Βόρειο Καρολίνα.
Τι σχέση μπορεί να έχουν άραγε οι Primordial με το post metal και το crust punk; Καμία απολύτως; Δεν το νομίζω, διότι ο δίσκος “The Death of Actiacus” (που θα μπορούσε να είναι τίτλος τραγουδιού ή στίχος των Ιρλανδών) των Autarch έρχεται να τα ενώσει αυτά μέσα στο μυαλό μου. Και αυτά συνέβησαν στο όχι και τόσο μακρινό 2013.
Λοιπόν, είναι πολύ ωραίο να βλέπεις μπάντες που δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, δεν έχουν να χάσουν τίποτα, αλλά τολμούν να δημιουργήσουν χρησιμοποιώντας, όμως, το μυαλό που τους δόθηκε. Το κράμα των Autarch σε αυτό τον δίσκο είναι βγει ένα “ηρωικό εμβατήριο” με μία προσεκτικότητα. Τι εννοούμε με αυτό;
Δεν πέταξαν μερικές συνθέσεις, σκεπτόμενοι “ας βγάλουμε προς τα έξω τις επιρροές μας να δείξουμε πόσο πολύ “ελεύθεροι” είμαστε που δεν έχουμε να δώσουμε αναφορά σε κανένα”. Έχουν να δώσουν λόγο. Προς τον εαυτό τους. Και τον σέβονται. Φρόντισαν να συνδυάσουν πράγματα που φαίνονται σαν ένα περίεργο μείγμα, αλλά όταν το ακούς, τα πάντα αποκτούν το νόημά τους. Η παραγωγή δεν ακολουθεί την τακτική της punk αισθητικής, αλλά αναδεικνύει το πνεύμα που πρέπει να βγει προς τα έξω. Στιβαρό και σοβαρό, όπως οι κιθάρες καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου. Από τις α λα Ιρλανδικές εισαγωγές των “A Message” και “An Exodus” μέχρι το post πέρασμα στο “From Apollo”.
Δεν είναι ο τέλειος δίσκος, για κάποιους όμως έρχεται να τους ταξιδέψει, όπως κάνει μ’ εμένα το “Throes” των Allochiria. Δε χρειάζεται να υπάρχει κάτι τέλειο (δηλαδή, που να μην τολμάει να τσαλακωθεί) για να σου αλλάξει την αισθητική της ζωής. Το αντίθετο, η αλλαγή ή καλύτερα το άνοιγμα των οριζόντων συντελείται με την ατελή μοναδικότητά του. Όπως και με τα φωνητικά. Δεν είναι τα καλύτερα που έχω ακούσει, ούτε και θα πως “έτσι είναι το punk” (που μάλλον έτσι είναι), αλλά έχουν την ενότητά τους σα σύνολο. Είναι δεμένοι και όχι αποπροσανατολισμένοι.
Έχει κάτι το ηρωικό και αυτό δεν αλλάζει. Έχει να κάτι να δείξει, ίσως σε μουσικούς που καταντάνε να υποτιμούν την δυνατότητα της παραγωγής να αναδείξει τις δυνατότητές τους. Είναι ένας επικός δίσκος. Που δεν είναι ανάγκη να αναφερθείς αχρείαστα σε μεταλλοσύνη για τον αποκαλέσεις επικό. Και το κλείνω εδώ.
16 Likes
Συνειδητοποίησα ότι βρέθηκε πίσω μου τη στιγμή που ένιωσα την ανάσα της στο σβέρκο μου. Τα λεπτά σαν οδοντογλυφίδες δάχτυλα της άρπαξαν τα αυτιά μου με ανεξήγητη δύναμη και βούτηξαν με μανία το κεφάλι μου μέσα στο νερό. Έπειτα από απελπισμένη προσπάθεια να απελευθερωθώ από τη λαβή της, κατάφερα τελικά να βγάλω το κεφάλι μου οριακά στην επιφάνεια και να αναπνεύσω ξανά οξυγόνο αναμεμειγμένο με νερό. Τώρα, με το ένα της χέρι στήριζε το σαγόνι μου και με το άλλο έτριβε στοργικά το μέτωπο μου, απορροφώντας μέρος των μυϊκών σπασμών του προσώπου μου. Ακριβώς όπως μια μητέρα βοηθά το άρρωστο παιδί της να ανακουφιστεί από τον εμετό. Τη στιγμή που κάπως ηρέμησα, σκούπισε με τη γλώσσα της τα δάκρυα από τα μάτια μου και με μια αστραπιαία κίνηση, με βύθισε πάλι στο παγωμένο νερό.
Kudos @JTN
12 Likes