Caligula’s Horse - Rise Radiant
Για τους λιγοστους ανθρωπους που ασχολουνται με τον σκληρο ηχο εδω μεσα και δεν εχουν ουτε ακουστα τους Caligula’s Horse, προκειται για μια μπαντα απο το Brisbane της Αυστραλιας, μια πολη που για προσωπικους λογους και μη, θελω παρα πολυ να επισκεφτω καποια στιγμη στην ζωη μου.
Η μπαντα εχει παρει το ονομα της απο το αγαπημενο αλογο του Καλιγουλα, τον Incitatus, το οποιο αποτελει μεχρι και σημερα αλληγορια για παντελως αχρηστους και ανικανους πολιτικους. Ο μυθος λεει πως ο Καλιγουλας ειχε σκοπο να δωσει στο αλογο το αξιωμα του επισημου συμβουλου, ενω το ταιζε βρωμη με φυλλα χρυσου και το ειχε κανει και ιερεα, ενω το αλογο διεμενε σε σταβλο απο μαρμαρο και ελεφαντοστο και ειχε μωβ κουβερτουλες.
Φυσικα παντοτε υπαρχει η ερμηνεια του οτι ο Καλιγουλας απλως εκανε πλακα και σατιριζε τον ολο θεσμο της Γερουσιας με αυτες τις χαζομαρουλες για το αλογο του, αλλα κανενας δεν ειναι σιγουρος για αυτα τα πραγματα οταν μιλαμε για την αρχαια Ρωμη.
Το Rise Radiant ειναι το 5ο αλμπουμ των Αυστραλων, και το 2ο που κυκλοφορησαν ουσιαστικα στην δευτερη φαση της καριερας τους, αφου το 2016-2017 αλλαξαν ρυθμικο κιθαριστα και ντραμερ, ενω λιγο αργοτερα αντικατασταθηκε κι ο μπασιστας, αλλα νταξει ποιος νοιαστηκε για το μπασο.
Σε αυτην την κριτικη παμε σε ιστοριουλες, γιατι ενδεικνυται ο δισκος και η δομη.
1. The Tempest
(noun :a violent windy storm)
To 2020 ειναι μια χρονια που απο το πουθενα αναστατωσε την ζωη σχεδον καθε ανθρωπου στον πλανητη με τον εναν τροπο ή τον αλλον. Αν και για ανθρωπους που μπορουν να μετατραπουν ευκολα σε εναν introvert για εναν ολοκληρο χρονο οπως εγω (ειμαι μια χαρα ευτυχισμενος με τις σειρες μου, τα φαγητα μου, τις ταινιες μου, τα videogames μου και τις βολτες μου με το ποδηλατο), ομολογω οτι υπηρχαν αρκετες στιγμες που ενιωσα κι εγω αναστατωση μεσα στο 2020, κυριως γιατι δεν ειμαι sociopath.
Καπως ετσι και τα σωθικα μου ενιωσαν μια αναστατωσαρα οταν εβαλα αυτον τον δισκο να παιζει. Μοντερνα φρεσκια παραγωγη σε μουσικη “τυπου Dream Theater” (κατι που μαλλον αδικει τους Caligula’s Horse αφου εχουν το στυλ τους), groove που μου εχει λειψει σε τετοιο ειδος, το ειδος φωνητικων που ΛΑΤΡΕΥΩ, κιθαριστικο σολο με ηχο Petrucci που μου τεντωνει την βιαια καταιγιδα μεσα μου, και στιχοι με τους οποιους μπορω να ταυτιστω απολυτα.
11/10
2. Slow Violence
Η Αυστραλιανη εκδοση της φρασης “Ηρεμη Δυναμη” αραγε? Δε νομιζω, αλλα αυτο το τραγουδι ειναι σιγουρα κατι τετοιο. Τι ρεφρεναρα ειναι αυτη μανα μου? Τι κομματαρα εγραψαν τα παλικαρια Μανο μου? Τι τυχη ειχα να παρω ακομα εναν δισκο απο @manos87 (χωρις μου)? Με καθε ακουσμα που εκανα στον δισκο αυτο το τραγουδι μου εδειχνε την ωμη και αργη βια του λιγο περισσοτερο.
Αν μπορουσα να παρω το djent στυλακι που ειχαν καποτε οι Leprous, να το βαλω να κανει παιδια με την λυρικοτητα του Gildenlow, στη συνεχεια να παρω τα παιδια που θα βγουν και να τους μεταποιησω το DNA με τον ηχο και την φρεσκαδα των Dream Theater επι Scenes From A Memory, θα επαιρνα ενα πανεμορφο υβριδιο που ΚΑΙ ΠΑΛΙ θα ζηλευε αυτο το τραγουδι των Caligula’s Horse
11/10
3. Salt
Ως τωρα εχω κανει 4 σημαντικες σχεσεις στην ζωη μου. Απο αυτες τις 4, καταφερα να προσηλυτισω τις 3 σε οπαδους Star Wars. Θα ειχα κανει το 4/4 αλλα η μια ηταν ηδη. Που κολλαει αυτο? Κολλαει στο οτι η αλατιερα που εχω ακομα και σημερα σπιτι μου ειναι το κρανος ενος stormtrooper ενω η πιπεριερα ειναι το κρανος του Darth Vader. Και αυτο ειναι ενα δωρο που μου εχει κανει ενα απο αυτα τα κοριτσια, αυτη που εφαγε το μεγαλυτερο convert (οι αλλες 2 ανετα το παρατησαν το Star Wars πιο ευκολα κι απο οτι παρατησαν εμενα - ή τουλαχιστον ελπιζω!).
Το αλατι της ζωης ειναι οι ανθρωπινες σχεσεις, κι ας τελειωνουν καποια στιγμη, ερωτικες και μη. Το αλατι ενος δισκου ειναι η power μπαλαντα του, ρολο που εξυπηρετει σε αυτον τον δισκο το Salt. Στο πρωτο κομματι ειχαμε την καταιγιδα για να μας βαλει στο κλιμα για τα καλα, στο 3ο κομματι εχουμε την αλατιερα stormtrooper για να κατευνασει την καταιγιδα. Τι πανεμορφο κομματι γαμω καθε αιρεση στον κοσμο
11/10
4. Resonate
Ενα απο τα πιο ομορφα πραγματα σε ασκησεις πανω σε εναλλασσομενα ρευματα, πισω στις Πανελλαδικες του 1999 και το μαθημα της Φυσικης, ηταν ο συντονισμος σε RLC κυκλωματα, κι αυτο γιατι εκανε τα μαθηματικα πολυ πιο απλα. Ουσιαστικα οταν υπηρχε συντονισμος, ο θορυβος στο μυαλο, αλλα και στο κυκλωμα εκμηδενιζοταν, και τα πραγματα ηταν πολυ ομορφα.
Καλο θα ηταν βεβαια εκτος απο το πολυ ευκολο προβλημα συντονισμου, να μην μας ειχαν βαλει και το γαμημενο ηλεκτρονιο να μπαινει σε ηλεκτρικο και σε μαγνητικο πεδιο και να κανει ελικοειδη κινηση, ωστε να ειχα παρει το 20αρι, αλλα δεν βαριεσαι. Did the music die in the quiet? Or did it give me room to resonate? When I am hate. If I could resonate.
12/10 (και παιρνω πισω αυτο που ειπα για το μπασο νωριτερα)
5. Oceanrise
Το πρωτο μου τριμηνο στην Αμερικη εμεινα με μια θεια μου στο Oceanside, μια γειτονια στο Long Island. Με τον ιδιο τροπο που νοσταλγω το παλιο καλο prog, νοσταλγω και εκεινο το τριμηνο της ζωης μου. Δηλαδη γαμω ηταν για τοτε, αλλα χαιρομαι που ειναι στο παρελθον.
Κλαμπιδι σε γκετο μεχρι τις 4 το πρωι με τις ξαδερφες μου και να φοβαμαι για την ζωη μου, βολταρες με τα ποδια σε μια νεα πραγματικοτητα και Paradise Lost - As Horizons End στα ακουστικα, θειος με Αλτσχαημερ να βγαινει στο δρομο με το σωβρακο στις 4 το πρωι, ταξιδια με τον προαστιακο στο κεντρο της Νεας Υορκης, φιλιες με Πορτορικανους, Γιαπωνεζες, Μεξικανες, Αμερικανους, Ρωσιδες, βολτες με το αυτοκινητο μεχρι τον ωκεανο και pick up τεραστιες πιτσες Papa John’s με το μεταλ να παιζει στο ραδιοφωνο στο τερμα και ανοιχτα παραθυρα, συναυλια Metallica στο MSG, αλκοολικη ξαδερφη να κοβει τις φλεβες της και τα αιματα να τρεχουν παντου, συναυλια Porcupine Tree, βουτια στον Ατλαντικο με παρεουλα την Συλβια, τριπλο Baconator απο Wendy’s. Σχεδον ολα γλυκοπικρες αναμνησεις, οπως ακριβως δηλαδη και αυτη η τραγουδαρα.
10/10
6. Valkyrie
Ισως το λιγοτερο ενδιαφερον τραγουδι στον δισκο, οποτε μπορει να του βαλω 9 στο τελος. Δεν εχω αναμνηση ή ιστοριουλα για αυτο. Εχω σχεδον στερεψει. Οποτε θα μιλησω καθαρα μουσικα, για να μην το κανω στο τελος. Τα πραγματα ειναι πολυ απλα. Ο ηχος των Caligula’s Horse ειναι ακριβως αυτος που θελω στο prog μου. Γλυκος, μελωδικος και ταυτοχρονα επιθετικος τονος στις κιθαρες. Ογκος στο μπασο και συμπραξη με τα τυμπανα κι οχι με τις κιθαρες, ατμοσφαιρικα και βαθια πληκτρα, πετρουτσικος ηχος στις lead κιθαρες, και τετοιες φωνες. Με τετοιο ηχο στα παντα, ακομα και το πιο “αδυναμο” (ΛΟΛ οταν λεω αδυναμο παραμενει εξωφρενικα καλο) τραγουδι στον δισκο ανεβαινει επιπεδο και γινεται ακομα ενα επος σε εναν πραγματικα αψεγαδιαστο δισκο. Α, και τελειοι στιχοι ε.
9/10 (που λογικα σε βαθος χρονου θα γινει 10)
7. Autumn
Ο δισκος κυκλοφορησε τον Απριλιο του 2020, δηλαδη φθινοπωρακι για Αυστραλια. Το καλοκαιρι για εμας στο βορειο ημισφαιριο, εγω εζησα (και ταυτοχρονα δεν εζησα καθολου) μια ιστορια παθους που σιγουρα θα θυμαμαι για παντα, κι ας ηταν τελικα μια φουσκα (προς το παρον). Χωρις να μπω σε λεπτομερειες, περιλαμβανει μια 25χρονη γυναικαρα απο μια βλαχοπολιτεια της Αμερικης, με το ονομα Autumn.
Οπως και αυτο το τραγουδι, η Autumn ειναι μια πανεμορφη ξανθια με γαλαζια ματια και εκπληρωνει το στερεοτυπο της Αμερικανας cheerleader με σωμα βγαλμενο απο Playboy, χαμογελο βγαλμενο απο διαφημιση Colgate, perky χαρακτηρα βγαλμενο απο κολλεγιακη ταινια των 90ς, προφορα βγαλμενη απο ρεπορταζ του NBC για τις εκλογες στο Τεξας, dirty talking βγαλμενο απο τσοντα και μυαλο ξυραφι. Δηλαδη οπως και η Autumn ηταν η αδυναμια μου για φετος, το τραγουδι αυτο ειναι η αδυναμια μου στον δισκο. Πριν οργιασει η φαντασια κανενος εδω μεσα, δεν εγινε απολυτως τιποτα, γιατι πανδημια.
12/10
8. The Ascent
Ο δισκος τελειωνει οπως και το 2020. Η Ανοδος. Οχι της θερμοκρασιας, αφου ζουμε κατι πανεμορφα μπιλοζερια (θερμοκρασιες κατω απο το μηδεν συμφωνα με το ελληνοαμερικανικο λεξικο), αλλα σε ολα τα αλλα. Αισιοδοξια για το μελλον, τρεις (!) πολυ καλες εκπληξεις για τα επαγγελματικα μου, εμβολιο κατα του Covid19, σιγουρο ταξιδακι σε Ελλαδα το καλοκαιρι, κανα 2 road trips εντος Αμερικης στα σκαρια, ραντεβου με μια γλυκια πρασινοματα (εχω τυπο ναι το παραδεχομαι) απο την Οντεσσα και καθαρο μυαλο για το μελλον.
Απιστευτη τραγουδαρα. Το magnum opus του δισκου, με συναισθημα, με σολιδια, με αλλαγες, με ατμοσφαιρα, με στιχαρες, με ολα τα στοιχεια που εχουν χαρακτηρισει καθε υπερεπικο τραγουδι που εχει βγαλει οποιαδηποτε κλασικη prog μπαντα στα 90ς.
11/10
Ενα τεραστιο ευχαριστω στον Μανο, ο οποιος θα με κανει σιγουρα να ακουσω ολη την δισκογραφια των συμπαθεστατων Αυστραλων απο το Brisbane στο εγγυς μελλον. Πραγματικα εκπληκτικος δισκος, με σοβαρη υποψηφιοτητα για τον καλυτερο δισκο του 2020. Και θεωρητικα ειμαι μεσα στο οριο ακομα και για Ελλαδα, γιατι με προχειρους υπολογισμους με το που τελειωνω αυτο το κειμενο θα εχουν μεινει 1-2 λεπτα για μεσανυχτα απο Δευτερα προς Τριτη.
Μπορει το αγαπημενο αλογο των Caligula’s Horse να ηταν ο Incitatus, αλλα αυτος ο δισκος ειναι ενας τεραστιος Δουρειος Ιππος που οποιος τον ακουσει, θα γινει με τη μια fan της μπαντας εκτος κι αν δεν εχει ψυχη.
