Από την όλη μου εμπειρία σε αυτη εδώ την ταπεινή άκρη του διαδικτύου έχω διαπιστώσει πως με τον @Rebel μοιραζόμαστε αρκετά κοινά ακούσματα. Οπότε κάπως είχα χαρεί με την επιλογή του, καθώς οι Caligula’s Horse είναι μια μπάντα που πάντα ήθελα να ακούσω αλλά ποτέ δεν τύχαινε. Ειδικά πέρσι πέφταν πάντα μπροστά μου αλλά ποτέ δεν είχαμε συναντηθεί.
Δεν θέλω να κρύψω το γεγονός πως αυτός ο δίσκος με προβλημάτισε περισσότερο από οτιδήποτε μου έχει ανατεθεί στο πλαίσιο αυτού του topic. Ότι και να ακούω πρώτη φορά, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου θέλω να έχω το γεγονός ότι δεν ακούω κάτι πρόχειρο. Τα παιδιά από την Αυστραλία δεν πήραν μια κιθάρα να την γρατσουνισουν και πέταξαν μια κλανιά cd για να βγάλουν πέντε παράδες. Δούλεψαν για αυτό.
Και ποιος είμαι εγώ που κρίνω τον κόπο και το όραμα οποιουδήποτε. Άβολο. Ειδικά από τη στιγμή που η σχέση μου με το progressive κομμάτι της μουσικής αναλώνεται στα βασικά. Αλλά εδώ έγκειται και ο προβληματισμός μου. Τι είναι τέλει το (ραγου) progressive.
Για μένα είναι η προσπάθεια του να δώσεις κάτι διαφορετικό, μια νέα διέξοδο στο μουσικό είδος που αγαπάς. Δεν απαιτούνται δεξιοτέχνες ή σπουδαγμένοι μουσικοί. Δεν χρειάζεται να ανεβοκατεβαίνει τις κλίμακες ο μουσικός εφτά φορές με την κιθάρα ανάποδα. Απαιτούνται καινοτόμες ιδέες. Απαιτείται ρίσκο. Σορρυ αλλά όσο και να έψαξα εδώ δεν το βρήκα.
Ούτε το ρίσκο ούτε την καινοτομία. Ο δίσκος με έπιασε κάπως προς τα τελευταία του κομμάτια αλλά όλο αυτό το συναίσθημα που χτίστηκε κατά τη διάρκεια, προσωπικά ένιωθα πως το έχω ξανακουσει.
Πρόκειται πάντως για μια πολύ προσεγμενη παραγωγή από εξαιρετικούς παίχτες που μάλλον θα εκτιμούσαν περισσότερο όσοι έχουν εντρυφήσει στο είδος.
. Βέβαια εγώ σε γενικές γραμμές είμαι σχετικά " εύκολος ακροατής " και σίγουρα ουδέποτε με ενδιέφερε να ακούσω κάτι διαφορετικό ή καινοτομίες , τουλαχ. όχι σαν αυτοσκοπός
