Θα μπορουσε να ειναι τελειως προαιρετικο (just an idea). Αλλα και μια καλη αφορμη να ξεπερασει η @Sh_Wo_f και ολοι οι υπολοιποι τις φοβιες μας 
2 Likes
Πράγμα που θα συμβαίνει με κάθε νέο ζευγάρι, διπλές παρουσιάσεις δίσκων κάθε φορά σαν να λέμε, μέχρι τη Δευτέρα έχουμε περιθώριο
(@Sh_Wo_f no pressure)
3 Likes
το οτι δεν βγαινει ο κλαιρβογιαντ στα τηλεφωνα μετα απο αυτο που εχω αναγκαστει να ακουσω, λεει πολλα.
5 Likes
Το λεπόν είμαι έτοιμος να καταθέσω, δεν είμαι καλός γραφιάς οπότε sorry εκ των προτέρων. Όπως έγραψα και σε προηγούμενο ποστ, τον προηγούμενο μήνα άκουσα το νέο άσμα Ayreon και ψηνόμουν να εμβαθύνω κάποια στιγμή, οπότε thanx για την πρόταση κύριε @Sevek και για την ιδέα κύριε @JTN .
Καταρχάς μου αρέσει πάρα πολύ όταν μαζεύονται καλλιτέχνες από διάφορες μπάντες για έναν concept, για αυτό και είμαι φανμποι του Tobias Sammet και αυτά που έχει φτιάξει με Avantasia. Διαβάζοντας τους τραγουδιστές που έχει μαζέψει ο Lucassen ενθουσιαστηκα εννοείται με Sharon den Adel και Anneke, του άλλους δεν θα πω ψέματα δεν τους γνωρίζω. Δυστυχώς βιβλιαράκι για στίχους και για να χαζέψω το artwork δεν παίζει οπότε ευτυχώς βρήκα αυτό Lyric Video και τουλάχιστον μπήκα πιο καλά στο κλίμα. Πάμε στα του δίσκου.
Welcome! You have entered the cranial vistas of psychogenesis και ξεκινάμε με του όρους και τις προϋποθέσεις που η “Φωνή” διάλεξε τους καλεσμένους του και ποιος είναι ο σκοπός τους, ουσιαστικά η ομάδα αποτελείται από 8 ανθρώπους που μάζεψε από διαφορετικές στιγμές της ιστορίας και διαφορετικά μέρη. “Isis and Osiris” , “Amazing Flight” και “Time Beyond Time” είναι τα κομμάτια στα οποία γνωρίζονται οι χαρακτήρες… Στο πρώτο ξεχωρίζω εννοείτε την φωνάρα Anneke και τον Ρωμαίο Edwin Balogh (η φωνή του μου θυμίζει Coverdale) που ήταν φοβεροί, λίγο εκεί τα σημεία με το sitar δεν μου έκατσαν καλά, αλλά πταίσματα… Το “Amazing Flight” δέν με τρέλανε τόσο ειδικότερα στα σημεία του barbarian, αλλαααα τι απίστευτη μελωδία είναι αυτή που κλείνει το κομμάτι με άρπαξε από τα αυτιά… Το “Time Beyond Time” είναι το καλύτερο μου από τα εισαγωγικά κομμάτια, τα solo στη μέση και το τέλος είναι ανατριχίλα και πάλι ο τυπάκος που κάνει τον Roman είναι εξαιρετικός… Στην συνεχεία έχουμε τα “The Decision Tree”, “Tunnel Of Light” και “Across The Rainbow” που είναι το πέρασμα από τη γνωριμία των χαρακτήρων στο να φτάσουν στο κάστρο, σαν κομμάτια δεν είχαν το επίπεδο των προηγούμενων, αλλά έχει πολύ ενδιαφέρον το interaction μεταξύ τους και το ποσό καλογραμμένοι είναι οι στίχοι σύμφωνα με τον κάθε χαρακτήρα, οι λέξεις που χρησιμοποιούν, οι φοβίες τους, οι θεοί τους όλα πολύ μελετημένα. Τα-ρα-τα-ταααν τελευταίο στάδιο πριν το κάστρο και μπαίνει “The Garden Of Emotions”, επική κομματάρα, φοβερές κιθάρες και κερασάκι λίγο Sharon που την περίμενα πως και πως μέχρι να έρθει στο “Valley of the Queens” η Anneke και να την σβήσει (sorry Sharon). Ειλικρινά πόσο παίζει να το ζήλεψε αυτό το κομμάτι ο Blackmore, κρίμα που είναι τόσο μικρό σε διάρκεια, πολύ κρίμα. Στο επόμενο chapter έχουμε την είσοδο των χαρακτήρων στο Electric Castle, με τα “The Castle Hall” και “Tower of Hope” να μου ακούγονται πάρα πολύ ευχάριστα. Αλλά αυτό που ακολουθεί δεν υπάρχει, το “Cosmic Fusion” για μένα καλύτερη στιγμή του δίσκου με το ατμοσφαιρικό κύκνειο άσμα της Ινδιάνας να δένει απίστευτα με τον “θάνατο” που έρχεται με συνοδεία ορχήστρας να σου σηκώσει την τρίχα και καπάκια το μελαγχολικό “Mirror Maze” που σε υποχρεώνει στο τέλος να σηκωθείς να χειροκροτησεις, απλά highlight. Το “Evil Devolution” με τους πολύ ενδιαφέροντες προβληματισμούς του futureman (μην ξεχνάμε ο δίσκος είναι του 98) μου έκανε επίσης θετική εντύπωση, αλλά αυτό όπως και το “The Two Gates” δεν είναι κομμάτια που θα έβαζα να ξανακούσω μόνα τους, όμως εξυπηρετούν πολύ σωστά την όλη ιστορία που κλείνει με το απλά υπέροχο και λυτρωτικό “Another Time, Another Space”.
Πάμε λοιπόν και στο ζουμί, ο δίσκος σαν σύνολο ακούγεται μονορούφι, ήταν 130 πολύ πολύ ευχάριστα λεπτά. Στα πολύ θετικά θα βάλω πρώτα το concept με τους πολύ καλογραμμενους χαρακτήρες και στίχους. Οι συνεχείς και σωστές εναλλαγές των τραγουδιστών σου δίνουν την αίσθηση ότι συμβαίνουν όλα μπροστά σου, ακούς του διαλόγους τους και φτιάχνεις μια πολύ ολοκληρωμένη και καθαρή εικόνα. Ίσως αυτό που δεν μου άρεσε τοσο είναι ότι ο Lucassen προσπάθησε να χωρέσει πολλά σημεία στην αφήγηση του για να εξυπηρετήσει την ροή και μου έβγαλε λίγη βιασύνη σε μια δυο φάσεις(τι σχολιάζω θεέ μου). Στα της μουσικής, άψογη στο 99% βοηθούσε άπειρα στο χτίσιμο της εικόνας, δεν γνωρίζω πόσο δεξιοτέχνης είναι ο Lucassen η οι μουσικοί που είχε μαζέψει αλλά τις σολιές μου τις ευχαριστήθηκα και τις ριφαρες μου τις άκουσα και με το παραπάνω. Το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετώπισα είναι με αυτό το εφέ που βάζει στα keyboard του που τρυπαει τύμπανο, δεν ξέρω πως να το περιγράψω, ξέρω ότι είχε μπόλικο όμως και δεν το πολυ μπορώ, αλλά αυτό είναι δικό μου ψυχολογικό.
Οπότε για να καταλήξουμε κύριοι να μην κουράζω άλλο. Άκουσα δισκάρα όχι μόνο σε μέγεθος αλλά και σε ποιότητα, ανυπομονώ να το αγοράσω σε φυσική μορφή, εννοείται θα συνεχίσω να το ακούω και περιμένω και προτάσεις για επόμενους δίσκους Ayreon…
Remember Forever…
10 Likes
Πολύ ωραίο κείμενο, ωραίος! Θέλω κάποια στιγμή να ψαχτώ παραπάνω με Ayreon. Το Actual Fantasy που έχω ακούσει δεν μου άρεσε τόσο, αλλά τα Universal Migrator (και τα δυο) είναι πολυαγαπημένα άλμπουμς με γαμάτο κόνσεπτ, είμαι σίγουρος πως θα εκτιμήσω και τα υπόλοιπα!
1 Like
Aν σου άρεσε το migrator (αν και πολύ ιδιαιτερος δίσκος, με το ένα cd να είναι πιο “αιθέριο” και το άλλο πιο σκληρό), τότε είσαι έτοιμος για το electric castle και φυσικά για το Human Equation.
@LesAnTz, χαίρομαι που σου άρεσε ο δίσκος! Θα γράψω και γω 2 λογάκια σε επόμενο ποστ. Να ακούσεις και Human Equation! Aπό την στιγμή που άρεσε το castle, αυτό σχεδόν σίγουρα θα σου αρέσει. Εχει μέσα και ακόμα πιο εκλεκτους τραγουδιάρηδες, με φοβερές συνθέσεις, ελαφρώς πιο γήινο από το castle. Δισκάρα και αυτο.
1 Like
Επιλογή @martian: Αρχικά, βλέποντας το όνομα, νόμιζα ότι ήταν οι Tarot του Hietala και είχα ξενερώσει λιγάκι. Ευτυχώς εδώ μιλάμε για παλικάρια από Τασμανία και ψάχνοντας, βρήκα ότι έχουν σχέση με αυτούς τους αγαπημένους (μοιράζονται/μοιράστηκαν μέλη) και είναι εν πολλοίς συνυπεύθυνοι για την όποια μουσική κινητικότητα του νησιού στον ευρύτερο hard rock ήχο. Το The Warrior’s Spell είναι κομπιλέισο του 2015, περιλαμβάνει τα τρία ep του '14 συν δύο νέες τότε συνθέσεις. Το προφανές από το εξώφυλλο, οι έντονοι χρωματισμοί και η αλλοπρόσαλλη χλωρίδα-πανίδα της περιοχής; φωνάζουν ψυχεδέλεια από χιλιόμετρα. Υπάρχει και ορίζεται από τα πλήκτρα σε μεγάλο ποσοστό, ούσα ένα κομμάτι της προσωπικότητας της μπάντας.
Τα υπόλοιπα, ριζωμένα και αυτά στα 70s, είναι το (χαρντ) ροκ των Deep Purple, Uriah Heep, Rainbow, Jethro Tull με μια prog διάθεση συχνά πυκνά και μια ανεμελιά. Αυτή τη βρήκα στα φωνητικά, λίγο χίπικα που και που, το μόνο στοιχείο που δε με συγκίνησε ιδιαίτερα. Έχουν φοβερές μελωδίες, οι κιθάρες αστράφτουν παρά την ερασιτεχνική ηχογράφηση και η λυρικότητα δίνει επιπλέον ενδιαφέρον στην ακρόαση. Πρόταση κοντινή στα ακούσματά μου, τη συνιστώ δίχως δεύτερη σκέψη και σειρά παίρνει το πρώτο τους άλμπουμ.
Εντιτ: διέκρινα και μια μετρημένη επικουρα, τύπου Wishbone Ash, δηλαδή μια ομορφιά.
11 Likes
Ετοιμάζομαι ψυχολογικά για φινάλε Supernatural, δείχτε κατανόηση.
The road so far.
Ήταν κάποτε προ-κορόνας που ο αδερφός @Aldebaran είχε αποθεώσει το άλμπουμ στην κεντρική και είχε τρέξει μία πολύ ωραία συνέντευξη. Επειδή προφανώς εμπιστεύομαι τυφλά το γούστο του και τα παλικάρια τα έλεγαν εξαίρετα, θυμάμαι είχα πει να ψαχτώ, επιχείρησα να ακούσω κι ένα κομμάτι. Μη ρωτάτε ποιο, μιλάμε για εποχή που έτρωγα αρκετές ώρες σε λεωφορεία/ηλεκτρικούς, κείνο ήταν ~δεκάλεπτο χάος οπότε με έκαψε και το άφησα στην άκρη. Μετά
Disclaimer.
Σε αυτό το σημείο δηλώνω υπεύθυνα ότι είμαι από τους λιγότερο κατάλληλους ανθρώπους να μιλήσουν για αβανγκάρντ. Εκτιμώ και σέβομαι άπειρα την καλλιτεχνικότητα, τη λογική του δημιουργού, τους πειραματισμούς και τα σπασμένα καλούπια. Η αλήθεια όμως είναι ότι ακριβώς λόγω της φύσης τέτοιων έργων δυσκολεύομαι να τα δω και να τα σχολιάσω με τον τρόπο που θα έβλεπα και θα μιλούσα για κάτι που πατάει σε απλές φόρμες.
Now.
Ο δίσκος λοιπόν. Πρώτη ακρόαση το βλέμμα μου ήταν τόσο χαμένο όσο θα ήταν αν με έπαιρνε κάποιος και με πετούσε σε μία τυχαία διάλεξη πυρηνικής φυσικής. Ή της φυσικής που κάπως πέρασα πρώτο έτος στη σχολή εδώ που τα λέμε. Τα κομμάτια είναι όλα πάνω από εφτά λεπτά, εκτός του τελευταίου που για κάποιο λόγο είναι τέσσερα, δομή δε βρίσκεται ούτε με δίκαννο, και τεχνικά τίποτα το παράξενο όλοι παίζουν το θεό τους, αβανγκάρντ αφού.
Γενικά μιλάμε για πολύ πράγμα, στις συνθέσεις, στα παιξίματα, στις ενορχηστρώσεις, παντού. Υπήρξαν στιγμές/θέματα που ξεχώρισα από νωρίς, αλλά ομολογουμένως και 4-5 φορές μετά νιώθω σα να μην έχω πιάσει ούτε τα μισά. Οι στίχοι στα ιταλικά είναι πολύ ωραία λεπτομέρεια και συνολικά μέσα στη στριφνάδα του το άλμπουμ έχει μια ομορφιά κι έναν χαρακτήρα. Αν έπρεπε να προτείνω ένα κομμάτι θα έλεγα το L’Arca, που all things considered μοιάζει ευθύ. Όχι ότι θα είχε πολύ νόημα κάτι τέτοιο βέβαια.
Όσοι γενναίοι, απλά ανασκουμπωθείτε, βάλτε το δίσκο να παίξει από αρχή μέχρι τέλος κι ετοιμαστείτε να μαζεύετε μυαλά από το πάτωμα. Α και να διαβάσετε τη συνεντευξάρα. Αυτά.
12 Likes
Αχ βρε @Ktn, σε πέταξα στα “σκληρά”. Χαρά στο κουράγιο σου!
Καλλιτεχνικά μιλώντας, αισθάνομαι ότι οι Nero Di Marte ήταν η αποκάλυψη της χρονιάς, στον χώρο του πειραματικού metal. Προφανώς απευθύνεται πρωτίστως σε ακροατές που γουστάρουν τα δύσκολα ακούσματα.
Τέτοιος είμαι κι εγώ, μου αρέσουν οι δίσκοι που με προκαλούν. Το εντυπωσιακό όμως στην περίπτωση των Nero Di Marte είναι ότι στην αρχή αισθανόμουν ότι δεν τους καταλαβαίνω καν. Μετά από 30 χρόνια που ακούω όλα τα είδη του metal, αυτό το συναίσθημα έχει γίνει πάρα πολύ σπάνιο.
Πολλες ακροάσεις μετά, το Immoto με είχε πια παρασύρει σε μια μεγάλη μαύρη τρύπα. Θεωρώ ότι το ύφος, τα παιξίματα και οι δομές του είναι εντελώς καινοφανείς. Το γεγονός δε ότι τα φωνητικά είναι καθαρά - και μάλιστα με πολλές Warrel Dane αναφορές - το κάνει εντυπωσιακό. Έχω καταλήξει ότι πρόκειται για έναν πολύ σύγχρονο progressive metal δίσκο, το είδος του progressive που συνειδητοποιεί τους Gorguts ως συνέχεια της προοδευτικής σχολής. Ένα κατάμαυρο έργο τέχνης που εγείρει ερωτήσεις, αντί να δίνει απαντήσεις.
Ευχαριστώ που άκουσες, έρχεται και η δική μου άποψη για Deadboy πολύ σύντομα!
ΥΓ: Η Season Of Mist είναι πραγματικά η απόλυτη metal εταιρεία. Βγάζει και μπουρδίτσες βέβαια αλλά η συνολική σκεψη της είναι Νο1.
4 Likes
Έτσι όπως τα λέτε, να ξέρετε πως θα ψήσετε σίγουρα κι άλλο κόσμο να τους ακούσει τους Nero Di Marte. Εμένα σίγουρα μου κινήσατε την περιέργεια.
6 Likes
Εδώ και 3 εβδομάδες έχω περίπου 8 νέες κυκλοφορίες στην αναμονή, μήπως τις βάλω να τις ακούσω κάποτε. Όλη μέρα έπαιζαν εναλλάξ τα καινούρια Fates Warning και Chaosbay (που έτυχε στον osfp7, ίσως με βρίζει τώρα) και από προχθές μπήκε και το Dark Tranquillity.
Οπότε ευτυχώς μου έκατσε γνωστός δίσκος γιατί ίσως αδικούσα κάποιον άλλον που θα ήθελε σωστό φόκους κατά την ακρόαση.
Για πολύ καιρό τους Kansas τους είχα στο μυαλό μου μόνο ως “αυτοί με το Dust In The Wind”, οπότε κάπως έτσι φαντάζομαι ότι πολύ θα έχουν το Leftoverture ως “αυτό με το ΚΕΡΗ ΟΝ ΜΑ ΓΟΥΕΗΓΟΥΟΡΝΤ ΣΑΑΑΝ”, πράγμα πολύ άδικο γιατί ακόμα και σε αυτήν την κομματάρα έχει ένα προγκ όργιο εκεί στη μέση και μετά την κιθάρα να κλαίει στο τέλος που λες, οκ, γιατί να έχει τη στάμπα του easy listening κομματιού ξέρω γω.
Δεν κάνω track by track ανάλυση, μόνο για το Magnum Opus θα πω ότι στην αρχή ένιωσα την ανατριχίλα του Fly To The Rainbow των Scorpion του Roth. Μετά αρχίζουν πάλι οι προγκ αρρωστίλες και ένα ΟΡΓΙΟ στο τέλος, οκ 
Και κάπως έτσι μπορώ να περιγράψω όλο τον δίσκο, ταυτόχρονα “εύκολος” (με την καλή έννοια, να κυλάει νεράκι δλδ) και “σαλεμένος” (με την καλή έννοια, την προγκ τρέλα)
Σάββατο, σε έναν κόσμο που δεν έχει καραντίνα και μπορούμε να βγούμε για ένα ποτό, να ανοίγω το μπαράκι και να βάζω το Leftoverture να παίζει ενώ θα είμαι μέσα μόνος μου και θα ετοιμάζομαι για το άνοιγμα, αυτό.
13 Likes
Το Asylum των Chaosbay λοιπόν ήταν το άλμπουμ που μου έτυχε by @YoungAtlas. Tο progressive metal είναι πίσω στα ακούσματα μου και ακούω λίγα πράγματα κάθε χρόνο. Ως εκ τούτου μάλλον δεν θα άκουγα ποτέ τον δίσκο άρα το εγχείρημα κρίνεται πετυχημένο ως προς αυτό το κομμάτι.
Ο δίσκος διαρκεί 41 λεπτά και έχει 9 τραγούδια {parts}. Ξεκινάει με το enjoy the rise το οποίο έχει δυνατό intro και σε τραβάει όπως και τα περισσότερα του δίσκου. Η κύρια μελωδία μου έκανε για επιρροή από tool btw. Τα ντραμς μου άρεσαν πολύ και γενικά ο ντράμερ {σόρυ που δεν ξέρω όνομα} δίνει ρέστα ο άνθρωπος. Tα υπόλοιπα parts συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο κάνοντας τον δίσκο συμπαθή αλλά όχι μονοδιάστατο. Το πρώτο αξιοσημείωτο σόλο, ίσως και το καλύτερο του δίσκου είναι στο 3ο κομμάτι mediterranean.
H εναλλαγή Normal και Brutal φωνητικών ήταν ωραία και στα κομμάτια που χρησιμοποιούσαν τα brutal φωνητικά έπεσε κοπάνημα καθώς ήταν άκρος πορωτικά. Το 4ο Κομμάτι ήταν απ τα αδιάφορα του δίσκου για μένα {πολυ average prog κατά την γνώμη μου} όπως και το τελευταίο του δίσκου. Ειδική αναφορα στο soldiers που ήταν όμορφο με το ακουστικό ίντρο και τους toutching στοίχους του. Γενικά οι στοίχοι είναι προσεγμένοι και ωραίοι. Τα αγαπημένα μου 2 είναι το limus inn κ criminals & sons. Μου φάνηκε πως είχαν την καλύτερη ενορχίστροση και έπεσε και το περισσότερο headbang.
Σε γενικές γραμμές μου άρεσε αυτό που άκουσα. χωρίς να μου πέσει το σαγόνι. Κατά περιόδους είχε ωραίες μελωδίες αλλά ήταν και στιγμές που άκουγα averege prog. Το πρόσημο είναι θετικό θα ακούω τον δίσκο 1-2 φορές τον χρόνο από δω και πέρα. 7/10
Υγ1 σόρυ για την 0 συνοχή. Δεν κράτησα σημειώσεις και τα έγραψα λίγο χίμα
Υγ2 @YoungAtlas όλα κουλ 40 λεπτά νεράκι περάσανε. Κρίμα που σου έδωσα δίσκο που άκουσες απλά αγαπάω Kansas και τους θεωρώ απ τις πιο υποτιμημένες μπάντες των 70’s.Ήθελα όποιος το ακούσει να καταλάβει ότι δεν είναι μόνο το dust in the wind
14 Likes
Ειναι και το Carry On Wayward Son, γνωστα αυτα.
7 Likes
Ναι σωστά είναι και το Supernatural 
Μία είναι η απορία που γεννήθηκε
Πχοιό, πού.
Κι αφού είμαι που είμαι οφφ τοπικ, να πω πως σε μια στιγμή επιτυχίας 
έχω βάλει στο διπλανό θρεντ το leftoverture σπάζοντάς το σε λεφτ - οβερ - τουρέ (δεν θυμάμαι ποιόν)
1 Like
@Sh_Wo_f Νομίζω υποθετικά μιλάει ο άνθρωπος. Σε διαφορετική περίπτωση, ας κάνει self promotion γιατί μπαράκι που ανοίγει με Leftoverture αξίζει γερή κατανάλωση.
4 Likes
Δυστυχώς, ναι 
Μνιεχ, κρίμα. Μας έχει πειράξει ο εγκλεισμός.
Λες και δεν μας έφταναν οι 100+ κριτικές τον χρόνο για το rocking, έχουμε και τους φίλτατους @JTN και @Ktn εδώ να μας βάζουν κι άλλη μουσική στα κεφάλια μας!
Ωραία ιδέα, ευχαριστώ για την προσκληση, cheers to both!
Deadboy & The Elephantmen - We Are Night Sky (Fat Possum, 2006)
Όπως αναμενόταν, μια πρόταση από τον @Ktn θα ήταν σίγουρα δροσερή! Ο τύπος είναι εγγύηση και πιστεύω ότι έχει βρει το ελιξήριο της νεότητας.
Ως κάτι εντελώς έξω από το πεδίο μου, το όνομα Deadboy & The Elephantmen μου ήταν παντελώς άγνωστο. Είδα λοιπόν ότι ήταν project του Dax Riggs των σπουδαίων Acid Bath και το ενδιαφέρον κεντρίστηκε. Πίσω από το μακροσκελές όνομα κρύβεται μόνο ο Riggs σε κιθάρα/φωνή και η Tessie Brunet σε τύμπανα/φωνή. Το σχήμα αυτό προφανώς και σήκωνε συνειρμούς και συγκρίσεις με τους White Stripes.
Χωρίς λόγο, πιστεύω. Το “We Are Night Sky” είναι άλλου παπά rock ευαγγέλιο. Αντί για τις garage-οαναφορές, εδώ υπήρχε το άρωμα ενός 90s grunge που, να, μεγάλωσε, δες το, έγινε 15 χρονών! Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι ο δίσκος είναι χωρισμένος σε δυο είδη τραγουδιών: τα δυνατά fuzz-άρουν αρκετά και μου φέρνουν στο νου τις medium-done στιγμές των Queens Of The Stone Age. Τα μελωδικά οδηγούνται από μια ξεχαρβαλωμένη ακουστική κιθάρα (της μεγάλης Melvins/Nirvana σχολής) ενώ americana στοιχεία μπορούν να βρεθούν - αν αναζητηθούν. Κοινή συνισταμένη σε όλα, η πολύ ωραία φωνή του Riggs και το τσαμπουκαλεμένο attitude του στυλ " δυο ακόρντα, 4/4, πάμε!".
Αυτό εδώ το rock δεν μπορεί να προσβάλλει κανέναν. Είναι ευθύ και ειλικρινές, δεν θα πουλήσει “τέχνη” και δεν συγκαλύπτει cheesy στοιχεία. Στην χειρότερη, παίζει στο background και φτιάχνει ωραίο mood - θες δηλαδή να σου βάλεις ένα ποτό (με έναν πάγο αυστηρά) και να αράξεις. Στην καλύτερη, θα σκεφτείς ωραία καλοκαιρινά trip με το αμάξι σε διακοπές. Το “We Are Night Sky” θα ταίριαζε γάντι σε τέτοιες στιγμές, με το χέρι έξω από το παράθυρο, την μουσική στο τέρμα και το χώμα που σηκώνει ο επαρχιακός δρόμος.
Κοινώς, το ευχαριστήθηκα πολύ!
Προτεινόμενα tracks: “Kissed By Lightning”, “Blood Music”, “Dressed In Smoke”
@Ktn πες μας κι εσύ!
Ευχαριστώ!
11 Likes