Τι να προσθέσω κι εγώ που τα πες όλα, άφησες το ποτήρι αναποδογυρισμένο στον πάγκο κι έφυγες.
Για τον ήχο σχεδόν καλύφθηκα πλήρως. Από τους ορισμούς του
είναι όμως τόσο ειλικρινές και με τόσο συναίσθημα που * σκίζει πτυχία *.
Επίσης είναι από κείνους τους δίσκους που δε μου πάει καρδιά να βάλω ταμπέλα. Grungy χωρίς να είναι grunge, εναλλακτικό χωρίς να είναι ακριβώς alt, κλασική περίπτωση ανεξάρτητου χωρίς να ταιριάζει στο indie.
Σε κάθε περίπτωση, λατρεύω τα γκάζια του, αλλά έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα πιο μελωδικά. Ειδικά το Evil Friend με τις διφωνίες, όσες φορές κι αν τακούσω, πάντα κάτι με πιάνει. Εκεί που κάνει την τσαχπινιά με τον τίτλο.
Και μερικά μικρά τρίβια, για τη γεύση.
Το μικρό έπος Stop, I’m Already Dead παίζει στους τίτλους αρχής της σειράρας iZombie. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν μια σωστή, τίμια genre τηλεοπτική (όχι ΗΒΟ, όχι BBC) πρόταση και σε όσους κάποτε αγάπησαν Veronica Mars.
Το δεύτερο συνθετικό στο όνομα του σχήματος προέρχεται από το ψευδώνυμο του Joseph Merrick, ενός από τα πιο γνωστά πρόσωπα των freak shows του 19ου αιώνα. Η ιστορία του έγινε και ταινία από Lynch με John Hurt & Anthony Hopkins κάπου ανάμεσα στα Eraserhead-Dune.
Για τον Riggs τα είχε πει τέλεια κάτι χρόνια πίσω ο Μάνος. Ο ορισμός του ροκστάρ, μόνο στην ουσία και χωρίς τη λάμψη. Τελευταία φορά που κοίταξα, έχει χαθεί από προσώπου γης από το '10 που κυκλοφόρησε το τελευταίο σόλο άλμπουμ του.
Αν από το πουθενά μάθουμε κάποια στιγμή ότι άφησε το μάταιο τούτο κόσμο και το ροκ σύμπαν δεν πήρε χαμπάρι, ούτε για τις δακρύβρεχτες ιστορίες και τα ριπ, δεν θα μου κάνει καθόλου εντύπωση. Απλά ελπίζω να είναι καλά και να τα πίνει κάπου.
Μία μέρα την ημερών, κάποιος κάπου (και σ’ ένα νησάκι δε θα με χάλαγε καθόλου) πρέπει ν’ ανοίξει ένα μαγαζάκι που θα παίζει μόνο ό,τι έχει σχέση με τον post ήχο, αλλά κατά βάση ό,τι κινείται μεταξύ post rock και metal. Να παίζει καθημερινά από έναν διαφορετικό δίσκο και να πουλάει μαζί.
Λοιπόν, η πρώτη φάση ήταν λες και το ‘χαμε κανονίσει με τον αγαπητό @Kostas_L να είμαστε “ζευγάρι” και ν’ ανταλλάξουμε κάποια αδυναμία μας, ηχητική. Πόσο μάλλον, όταν αμφότερων το ενδιαφέρον κινήθηκε μέσα στον post ήχο. Κι εκείνος παρέδωσε τον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο των Ελβετών Shora - “Malval”.
Στα πρώτα ακούσματα καταλαβαίνεις ότι οι συγκεκριμένοι δε θέλουν να μεταβούν σε συνηθισμένα μονοπάτια, θέλουν να πειραματιστούν με τον δικό τους τρόπο. Και η ιδιαιτερότητά τους είναι ότι το κάνουν ν’ ακούγεται απλό. Ένα από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά που εντόπισα είναι ότι, συγκριτικά με άλλες μπάντες του είδους - και πιο συγκεκριμένα από εκείνες τις λίγες του είδους, μπορεί να παρουσιασθεί ως κρουστοειδές σχήμα. Ο τρόπος των τυμπάνων, πάντα σε συνδυασμό με την παραγωγή, σε κάνει να δίνεις βάση στο παίξιμό τους.
Στο παραπάνω συνδράμει καταλυτικά και η '70s prog αισθητική που διέπει τους μουσικούς του σχήματος, οι οποίοι φάνηκαν ότι δούλεψαν πολύ αυτό τον δίσκο και ας έχει διάρκεια μόλις μισή ώρα. Δεν πρόκειται για κάποιο δαιδαλώδες παίξιμο, αλλά για τον ήχο που ήθελαν να δημιουργήσουν, κάτι σαν καινοτομία μπροστά στις μουσικές τους επιρροές. Προφανώς, ήθελαν να πουν όλα αυτά τα πειραματικά τους “λόγια” σε τόσο χρόνο που είναι αρκετός για να σε συνεπάρει και να μη σε απογοητεύσει. Αρκεί, πάντα, να είσαι ανοιχτός στους πειραματισμούς που μπορούν να συμβούν ποικιλοτρόπως στο χώρο του post rock και ως δίσκος είναι ίσως σε ό,τι πιο “περίπλοκο” έχουν δημιουργήσει οι Explosions in the Sky. Καμία συσχέτιση, καμία ταύτιση.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα και στο κλείσιμο, ό,τι άλλο κι αν κάνετε εκείνη την ώρα, να θυμηθείτε ότι θα δώσετε την προσοχή σας στο εξώφυλλο, λες και περιμένεις να σε πει εικονικά αυτό που ακούς εκείνα τα λεπτά.
Κοιτάω το εξώφυλλο - που σε πρώτη ματιά επαναπροσδιορίζει τον ορισμό του κιτς - και σκεφτομαι τι κάνουν κει πέρα τα μικρα τα δαιμονάκια κάτω δεξιά. Τι κάνουν εκεί ανάμεσα στις τριγύρω εκφυλιές; Κάνω ζουμ ιν. Το μετανιώνω. Κάνω ζουμ άουτ και βάζω το δίσκο να παίζει.
Ανοιγεις με ωραια σπανιολικη κιθάρα και τσαχπινιάρικο φλάουτο και αναγκάζεσαι να σκεφτείς “ρε μπας και οι Cathedral δεν ήταν αυτό ακριβώς που είχα στο νου μου;” Κάνουν fade out και μπαίνουν κάτι κιθάρες με pitch shifting και σκέφτεσαι “οκ, για χιλιαεννιακοσιαενενηνταένα, έχει τη φάση του αυτό, για πάμε".
Ένα λεπτό και τριάντα δευτερόλεπτα χρειάστηκαν λοιπόν οι Cathedral για να αποφασίσουν πως θέλουν να είναι βαρετοί, και τελικά να είναι αυτό ακριβώς που περίμενα να είναι. Βασανιστικά αργά και επαναλαμβανόμενα ριφφ τα οποία φαίνεται να έχουν ως μοναδικό σκοπό να δοκιμάσουν την υπομονή μου.
Κοιτά, δε θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, ουδέποτε με ενδιέφερε το ντουμ και σίγουρα δε θα με πιάσει τώρα που τριαντάρησα, αλλά δε μπορώ να ξεπεράσω την κλισέ αισθητική τους (δηλαδή, η τρίτη εικόνα που βγάζει το Google ειναι αυτή). Οκ, θα μου πεις μιλάμε για 30 χρόνια πριν κυκλοφορία, ίσως θα μου φαινόταν κουλ κάποια στιγμή της ζωής μου. Ίσως και όχι.
Στα του δίσκου, όταν αποφασίσουν να βγουν από το βόθρο και να μου πετάξουν κάποιο νόστιμο ληντάκι, κάτι γίνεται. Ίσως και κει το τραβάνε λίγο από τα μαλλιά, αλλά μαλλιάδες είναι ας τα τραβήξουν. Τα κομμάτια όμως είναι απάλευτα μακροσκελή και δεν δυνάμαι να τα ακολουθήσω καθ’ολη τη διάρκεια τους, ιδίως όταν απλά με βομβαρδίζουν με μπάσες συχνότητες που δε μου λένε κάτι. Δεν έχουν να πεις ενα γκρουβ πχ να πιαστείς, ιδίως όταν μπαίνουν και τα θεατράλε φωνητικά από πάνω.
Και μιας που έπιασα τα φωνητικά, κάνω εσωτερικό ντημπέητ αυτή τη στιγμή μήπως και γκουγκλάρω στίχους ή θα θυμώσω παραπάνω; Δε γαμιέται. Ας γκουγκλάρω.
A Funeral Request. To μετάνιωσα και αυτό. Δεν είναι για μένα αυτοί ρε παιδιά, τι να κάνουμε.*
Μου αρέσουν όταν παίζουν με τις οκτάβες τους στα ριφ και έχει μία ενδιαφέρουσα πολυφωνία, όπως ανοίγει το Equilibrium δηλαδή, που μάλλον είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου. Οι μελωδίες είναι αρκετά ενδιαφέρουσες και εκεί που μπαίνει το μεταλλόφωνο είναι ίσως η μοναδική στιγμή που έκανα κλικ με την ατμόσφαιρα που θεωρώ ότι ήθελαν να περάσουν.
Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για κλασική κυκλοφορία, αλλά είναι ένα είδος για το οποίο δεν έχω ούτε ελάχιστο χρόνο και το ότι το άκουσα 3-4 φορές ολόκληρο λέει πολλά για το πόσο μου άρεσε το κόνσεπτ του θρεντ. Πολλοί το αγαπάνε, αλλά πολλοί κάνουν και πάρα πολλά πράματα με τα οποία διαφωνώ, so…
Θα έλεγα συγγνώμη στον Clairvoaynt που δεν μου άρεσε καθόλου η επιλογή του, αλλά φαντάζομαι αυτός θα περάσε εξίσου άσχημα με τη δική μου, οπότε δε νιώθω τόσο άσχημα που το έθαψα.
υγ κοίταξα τους στιχους του Reaching Happines, Touching Pain, ε ρε πούστη μου να ειχα αυτό το όπλο στη φαρέτρα μου δεκα χρόνια πριν που με ανεβοκατέβαζαν οι μεταλλαδες ημουλο. Ε ρε πλακες.
εχω μεγαλο προβλημα με αυτο που κανει ο τυπος, γιατι συμβάλει στο ενα πολυ κακο στερεοτυπο του τι θεωρειται ημο μουσικη και οχι τι ειναι πραγματικα, αλλα ας ειναι, ειναι κωμωδια, το καταλαβαινω.
εδιτ, και τωρα μετανιωνω που δεν εδωσα εναν καλο ημο δισκο να ακουσει ο κλαιρβογιοαντ. Δε πειραζει, next time.
edit:,επισης το ημο το καλο το αυθεντικο ζει και ειναι πολυ δυνατο μαλιστα.
Για πες ενα τοπ5 εμο δίσκους που σου αρέσουν να δούμε αν συμβαδιζουμε
@Giasonas ω ρε μλκ, τι φλασιά μου ήρθε με το avatar σου, το rocking raccoon ήταν η αγαπημένη μου στήλη. Δε θυμάμαι πολλά, ούτε θεματολογία κλπ, αλλά θυμάμαι να το ψάχνω συνέχεια <3
Μετά το υπέροχο κείμενο του @Dr.Feelgood, δεν νομίζω να μπορώ να συμπληρώσω κάτι! Τα έγραψε όλα και με το παραπάνω.
Το μόνο που θα μπορούσα να γράψω είναι ότι πέρα που θεωρώ τον συγκεκριμένο δίσκο στους τοπ προσωπικούς εβερ, το έκανα και σαν έναν μικρό φόρο τιμής ως προς το φορουμ γιατί από εδώ μέσα το έμαθα 10 χρόνια πριν περίπου και μάλιστα το βρήκα από μια αγγελία ενός χρήστη για αγορά λίγο αργότερα. Από τότε βρίσκεται σε περίοπτη θέση στην δισκοθήκη μου.
ΥΓ: Η πένθιμη μελωδία από το βουητό της κιθάρας (δεν ξέρω πως σκατα να το περιγράψω αλλιώς) προς το τέλος του Arch & Hum δεν λέει να φύγει από τα αυτιά μου.
Νεο αλμπουμ απο Svalbard λοιπον, και ευχαριστη πασα του @anhydriis !
Η μπαντα απο το Μπριστολ, φαινεται να εχει βρει τον ηχο της με τη νεα κυκλοφορια ξεφευγοντας λιγο απο τις κλασσικες ταμπελες του -core, παιζοντας με γερες δοσεις hardcore, μελωδιων, 2 διαφορετικους τραγουδιστες(m/f), ακομα και στοιχεια ατμοσφαιρικου μοντερνου black.
Ριχνοντας μεγαλη βαρυτητα στα τρομερα καθαρα φωνητικα της Serena Cherry αλλα και γενικοτερα στο πιο ατμοσφαιρικο hardcore αλλα και black ηχο, το αλμπουμ ταξιδευει τον ακροατη φτανοντας μεχρι και το post rock σε σημεια.
Πολυ δυνατα μυνηματα στους στιχους και γενικα εχω την αισθηση οτι ειναι ενα album με το οποιο «ανοιγουν τη καρδια τους» και μιλανε για πολλα προβληματα που μπορει και να περασαν σε προσωπικο επιπεδο.
Στη παράδοση αυτων των μηνυμάτων πιστευω οτι το αλμπουμ δουλεψε τελεια, γιατι περα απο το περιεχόμενο των στιχων, ολα τα σημεια με μελωδιες δινουν μια αισθηση καθαρσης.
Βαζοντας να ακουσω λιγο και τα πρωτα τους αλμπουμς, ειναι εμφανες οτι εχουν ωριμασει τον ηχο τους και ψαχνονται περισσοτερο με μελωδιες και γενικα να χτισουν εναν δικο τους που να τους ξεχωριζει απο τα δεκαδες παρεμφερη συγκροτηματα.
Αγαπημενο κομματι θα ελεγα το Click Bait για το λογο του ότι είναι καπως δομημένο σαν post metal τραγουδι – με το build up και κρεσεντο στο τελος , αν και οσο το ακουω ολο και καποιο άλλο μου κραταει τη προσοχη.
Μελωδικο/μελαγχολικο hardcore, ατμοσφαιρικο black και post-rock, και σιγουρα μια πολυ καλη κυκλοφορια φετος για φανς Brutus / Birds in Row/ Converge / Misery Index.
Total depravity από The Veils, το album που μου έτυχε.
Δε διάβασα τίποτε παραπάνω, ούτε ψάχτηκα, ό,τι έλεγε ο @JTN στο doc. Με προιδέασε η φράση του:
Άρα το άκουσα 3 φορές, τουλάχιστον. Μία μεσημέρι με full προσοχή, μία βράδυ γιατί όταν το άκουσα μεσημέρι σκέφτηκα πως είναι άλλου mood album, άρα πρέπει να το ακούσω βράδυ, και τέλος το έβαλα στο background στο repeat ενώ ασχολιόμουν με κάτι άλλο ( εξ’ου και το 3 φορές τουλάχιστον ).
Είμαι ντεμί με αυτά που άκουσα, σαν feeling. Δε θα αναζητήσω να ακούσω το album, αλλά δε θα με ενοχλήσει να πέσει στα χέρια μου και να το βάλω να παίζει, είναι album για background. Μου φάνηκε πολύ πολύ καλή η παραγωγή του και η μίξη του, πολύ καλοδουλεμένο album, αλλά όχι κάτι που δεν έχω ξανακούσει ή κάτι που έχω ξανακούσει αλλά να είναι τόσο καλοί, όπου κάνουν stand out. Στις σημειώσεις παρακάτω γράφω πολλά κομμάτια που μου θυμίζουν τα τραγούδια τους.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η φωνή, όπου ήταν εκνευριστικά μπροστά ενώ δεν είναι η άψογη φωνή ωστε να είναι τόσο μπροστά. Είναι περίεργη η φωνή του, δε με ενοχλούν οι περίεργες φωνές, αλλά εδώ ήταν αρκετά δυνατά και με ενοχλούσε, δε μου φάνηκε να λειτουργεί μέσα σωστά στο σύνολο. Και αυτό είναι το μόνο αρνητικό που έχω να πω, καθώς είπα πως στο background χωρίς να το προσέχεις ιδιαίτερα παίζει μια χαρά.
Highlight εννοείται οι κιθάρες, δεν υπήρχε τραγούδι που δεν βρήκα κάτι που να είπα “Γαμάτο αυτό” ( αν και στις σημειώσεις παρακάτω δεν το γράφω παντού ). Τα γράφω αυτά βάζοντας το να παίζει από πίσω, και μου φαίνεται πως αλλάζουν στυλ μες στο album, στο πρώτο μισό έχουν κάτι r&b/club/dance στοιχείο στα beat τους ενώ στο δεύτερο μισό είναι σε πιο κλασσικές δομές μου φαίνεται ξανά. Όχι ότι με χαλάει, αλλά δεν το έχουν πετύχει τόσο καλά για μένα.
Overall, ωραίες κιθάρες, ωραία beat, ωραίο production, πολύ ψηλά η φωνή αλλά όχι κάτι αξιομνημόνευτο για μένα. Θα ήθελα να τους δω live, για να πιάσω και την ατμόσφαιρα, αλλά τα λέω αυτά τώρα που το ακούω, νομίζω πως πολύ δύσκολα θα τους ψάξω παραπάνω, με εξαίρεση ίσως το Swimming With Crocodiles και το Low Lays The Devil.
Παραθέτω αυτούσια τις σημειώσεις μου, ενώ το άκουγα πρώτη φορά, χωρίς edits, χωρίς τίποτα.
Axolotl: Πρώτες 5 νότες madness από Muse. Ωραίο vibe, μ’αρέσουν οι ήχοι που ακούγονται σαν delay synth/bass? Νομίζω ότι μου έρχονται ειδοποίησεις απ’το insomnia με αυτό τον περίεργο ήχο. Κινηματογραφικό τραγούδι, πολύ μεγαλεπήβολο στη μουσική του.
A Bit on the Side: Με χάλασε το refrain. Η μουσική είναι σαν η φυσική συνέχεια των Garbage των 90s.
Low Lays The Devil: Κάπου το έχω ακούσει, είναι η πρώτη αίσθηση. Gorillaz ίσως το riff? Ωραία κιθάρα από πίσω, και άψογο refrain εδώ ταιριάζει στο mood του τραγουδιού. Μ’αρέσουν πολύ τα licks της κιθάρας στο τέλος του μέτρου.
King of Chrome: Ξεκίνησε βαρετά και κατέληξε βαρετά. Είδα 4 λεπτά και λέω θα κάνει ξεπέταγμα αλλά δεν…Πολύ ωραίο beat, αλλά δεν ήταν τραγούδι αυτό, απαγγελία στίχων υπό μουσική μου φάνηκε, pass.
Swimming With Crocodiles: Το καλύτερο που έχω ακούσει ως τώρα, το απόλαυσα.
Here Come the Dead: Ωραία κιθάρα και riff και τα τικι τικι από πίσω, το arcade μπάσο δε μ’αρέσει τόσο.
In The Blood: Isolated System? Ξανά ωραίο beat, και μ’αρέσουν τα ντρρρρρρρρρ της κιθάρας.
Iodine & Iron: Πιο κλασσική δομή από τα υπόλοιπα, τους ταιριάζει ωραία το χαλαρό rock στοχείο, χωρίς τα beat στο ρυθμό τους.
House of Spirits: Φοβερές μελωδίες και drum beat, δε μου αρέσει το delivery της φωνής.
Do Your Bones Glow at Night?: Πολύ Arctic Monkeys feeling. Ωραία φωνή έχει η κοπέλα, γιατί δεν τραγουδάει περισσότερο?
In The Nightfall: Βαρέθηκα λίγο.
King of Chrome: Παρόμοιο με το King of Chrome με λίγο περισσότερο ρυθμό? Ωραία synths στη μέση/τέλος.
Πόσο υπεροχο το τοπικ, να σου προτείνουν πράγματα που ουδέποτε είχες υπόψιν σου, επιβεβαιώνοντας το άπειρο της μουσικής που ούτε 100 ζωές δεν θα έφταναν για να ακούσεις τα πάντα. Πάντα βαριόμουν τις ταμπέλες στα είδη της μουσικής, ακούς κάτι σ’αρεσει δενεσαι μαζί του σε ακολουθεί μια ζωή ή αλλιώς προσπερνάς.
Στη δική μου περίπτωση νομίζω πως ήταν απίθανο να ασχοληθώ με τους Wand. Και πόσο λάθος θα ήμουν. Πραγματικά υπέροχη επιλογή από τον @eviL που με κάποιον τρόπο λίγο έξω από τη λογική ταιριάζει νομίζω με τη δική μου επιλογή δίσκου. Εκτός και εάν ήταν στημένο το ματσάκι εξαρχής.
Στα της μουσικής τώρα να πω πως το Golem είναι ενας δίσκος μαύρη τρύπα. Αν αιωρεισαι κοντά του θα σε ρουφήξει, θα σε καταπιεί και θα τα τον καταπιεις και εσύ χωρίς να υπολογίζεις στιχους, κομμάτια, διάρκειες στυλ παιξίματος, μελωδικές γραμμές. Είναι από τις όμορφες στιγμές που όλα τα παραπάνω ευθυγραμμίζονται δημιουργώντας στο σύνολό τους μια εμπειρία. Δεν θέλω να εισχωρησω στο ποσό μοντέρνο ή μη είναι αυτό που παιζουν, αν είναι επιτηδευμένο ή όχι, εγώ ταξιδευσα με το δίσκο και ακόμη δεν τον έχω χορτάσει. Πως να χορτάσεις βέβαια ένα τέτοιο δίσκο μέσα σε τρεις μέρες. Είναι τόσο βαρυ αυτό που κουβαλάει που αφού σε ισοπεδώσει πρέπει να καθίσει μέσα σου.
Όμορφη φωνή μελωδική με τον όπως πρέπει τρόπο της σκηνής, κιθάρες που χτίζουν τραγουδι τραγούδι την κλιμάκωση, όμορφα πλεγμένη ροκ ατμόσφαιρα. Υπόσχομαι να επιστρέψω και στον εν λόγω δίσκο αλλά και σε όλο το εύρος της δισκογραφίας τους.
Από τον @Rebel έλαβα για ακρόαση τον πρώτο δίσκο του Jared James Nichols. Δεν ήξερα τον ήξερα καν, οπότε ψάχνοντας διαπίστωσα ότι είχε κυκλοφορήσει μόνος του τον δίσκο το 2014 και μάλλον επειδή απέκτησε κάποιο κοινό, τον κυκλοφόρησε και μέσω εταιρείας το 2015 με 2 επιπλέον κομμάτια.
Λοιπόν, ήταν κατάλληλο και καλό άκουσμα για τα γούστα μου. Αμερικάνικο - δεν το λέω ως γεωγραφικό προσδιορισμό - rock με πολλά blues στοιχεία, αλλά σίγουρα με την κιθάρα να πρωταγωνιστεί. Δεν είναι και δύσκολο αυτό άλλωστε, μιας και μιλάμε για τριολέ. Από παίξιμο ο φίλος μας είναι εξαιρετικός. Ωραία licks, ωραία leadάκια, πανταχού παρούσα η κιθάρα χωρίς όμως να ακούγεται κουραστική ή να υπερφορτώνει τα κομμάτια. Από φωνή είναι ικανοποιητικός. Θα προτιμούσα μια πιο ιδιαίτερη φωνή για να πω με σιογουριά ότι θα “επιστρέφω” στον δίσκο τα επόμενα χρόνια για να τον ακούω.
Τα περισσότερα κομμάτια είναι από mid tempo και κάτω, το οποίο γενικώς μου αρέσει, γιατί νομίζω ότι πολλές φορές η ταχύτητα χρησιμοποιείται για να “κρύψει” άλλες αδυναμίες. Επίσης δε σκέφτηκα καν να κάνω skip σε κάποιο κομμάτι καμία από τις περίπου 7-8 φορές που άκουσα τον δίσκο, πράγμα που θεωρώ πολύ σημαντικό. Είμαι δηλωμένος αλμπουμάκιας και το “Old Glory And The Wild Revival” είναι ένα μάτσο τραγουδιών που μπορεί να χαρακτηριστεί “δίσκος”. Ξεχώρισα “Crazy”, “Haywire”, “Sometimes”.
Οι fans του Zakk Wylde, αλλά και μοντέρνων εκδοχών του ήχου των ZZ Top και των Lynyrd Skynyrd, τσεκάρετε ελεύθερα.
το οτι ειναι η φωνη μπροστα προσωπικα το κατατασσω στα θετικα. Επισης θυμαμαι την πρωτη φορα που ακουσα το αλμπουμ μου θυμισαν εντονα παρα πολλες μπαντες, ευτυχως οχι με τροπο οτι αντιγραφουν. Editors, Portugal. The Man (A Bit on the Side), Calexico, The Black Keys (Low Lays The Devil), Nick Cave κ.α.
King of Chrome ειναι απ’ τα αγαπημενα μου μαζί με Iodine & Iron και τα τρία πρώτα. Θα μπορουσα να τα βαλω στο αλλο θρεντ ως σερι τεσσαρων
@Dr.Feelgood μεθαυριο ελεγα να ανοιξω τη νεα φορμα ωστε οσοι δεν γραψουν κριτικη μεχρι αυριο να μην μπορεσουν να συμμετασχουν στη νεα!! Μπορει να την ανοιξω και αυριο ομως και οποιος θελει συμπληρωνει.
και ναι το ξερω πως ουτε εγω εχω γραψει ακομα αλλα απο τη μια θελω να παιρνω ολο τον χρονο μου και απ’ την αλλη ειμαι και λιγο πελαγωμενος γιατι δεν περιμενα πως ολοι σας θα γραφατε τοσα πολλα. Εγω δεν το 'χω τοσο.
