Βρε @tylerdurden κάνε την προσπάθεια, βάλε να παίξουν τα 2 πρώτα τραγούδια και αν δεν την παλεύεις το γράφεις " Δεν την πάλεψα πάνω από 2 τραγούδια" και αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι, αυτός είναι ο σκοπός του παιχνιδιού. Το θέμα είναι να ακούσουμε κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα, ακόμα και αν αυτά είναι κάτι εκτός γουστων, γιατί και αυτό θα τύχει σίγουρα.
Οπότε στοπ μπιτσινγκ και γράψε τις 2 γραμμές να μπεις και συ στην κληρωτίδα.
Αγαπητε @Sevek αυτό πρότεινα αν διαβάσεις προσεκτικά το / τα post μου.
Πρώτον δεν είχα καταλάβει ότι όποιος χρωστάει δεν θα μπορούσε να μπεί στη νέα ανταλλαγή. Είδα ένα μαζικό tag από τον game starter που με έβαλε μέσα και είπα να ξανασυμμετάσχω. 2 χρόνια μετά δεν θυμόμουν καν όπως φάνηκε τι album χρώσταγα ούτε διάβασα τα πάντα για να ξέρω αν και πως συμμετέχουμε.
Clear ο κανόνας, αυτό που είπα εν γένει και όχι για τώρα, είναι ότι υπάρχουν πράγματα που μας έχουν προταθεί όπως αυτό που χρωστάω, που το review θα είναι αυτό που αναφέρεις για χ, ψ, ω λόγους. Αν το πρόβλημα είναι που το λέω έτσι 2 χρόνια μετά ή πρέπει να το γράψω με τίτλο “Review - κριτική στο Dokken album” για να συμμετέχω πάω πάσο.
Τέσπα πολύ κουβέντα για το τίποτα, τύποις θα κάνω την κριτική, όπως.αναφέρεις για να είμαι σωστός.
2 Likes
Και εγώ παρόμοιες σκέψεις σοβαρού % match όταν είδα κλήρωση με φιλτατο @SvenN , ήλπιζα μόνο να μην είναι κάτι που έχω ήδη ακούσει, ευτυχώς δεν ήταν. The temple λοιπόν για εμένα, καλές ακροάσεις σε όλους!
1 Like
Δεν ξέρω τι περιμένανε το 1974 οι κριτικοί. Ποιο ήταν το πνεύμα της εποχής. Με τι μετριότανε το σταριλίκι ή η αγνότητα του σκληρού ήχου. Πάντως ο τυπικός ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ Αγγλίας και Αμερικής καλά κρατούσε όπως και στις μέρες μας.
Σε αυτή τη μάχη το παραμύθι έλεγε πως για κάθε τι που ξεπετάγεται στην Αγγλία θα πρέπει να υιοθετηθεί και στις ΗΠΑ και τούμπαλιν. Κάτι περίπου στο μήκος κύματος του γνωμικού με το αυγό και τη κότα. Άρα στην απορία για το ποιοι είναι οι Blue Oyster Cult η απάντηση είναι στερεοτυπική, η Αμερικάνικη απάντηση στους Black Sabbath. Και όσον αφορά το Secret Treaties που απλόχερα μου προσέφερε ο @SvenN ; Η κορυφή του εν λόγω συγκροτήματος 49 έτη πριν.
Ωραία τα στερεότυπα αλλά δεν είμαι φαν. Ο δίσκος ενώ μυριζεί Black Sabbath, έχει και αναπάντεχα στοιχεία που θα τον χαρακτήριζαν εύκολα proto-metal, prog, psychedelic έως και funky. Έχει φοβέρες ερμηνείες που βρωμάνε Bruce Dickinson (inception), επικά τραγούδια (Αstronomy) που διασκευάζουν ακόμη και μπαντούλες από το San Francisco (Hit the Lights) και ακούγεται ιδιαίτερα φρεσκο παρόλη τη δικάναλη παραγωγή του. Είναι ένας δίσκος εμπρός για τη σκληρή μουσική που σιγουρα έχει επηρεάσει πάνω από τη μίση σκληρή μουσική και χωρίς αυτή να το ξέρει.
Κάποια όμορφα στοιχεία που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον για την μπάντα και το δίσκο:
-Η μπάντα δεν γράφει μόνη της τους στίχους της. Πίσω από τους σίγουρα υπο την επήρεια στίχους κρύβεται σχεδόν παντού ο παραγωγός τους Sandy Pearlman, ενώ στο εναρκτήριο τραγούδι οι στίχοι αποδίδονται στην Patti Smith. O Pearlman ουσιαστικά τους δημιούργησε και είναι κάπως μαγικό το πως στίχοι ενός ντύνονται με μουσική μπάντας.
-Σχεδόν όλοι οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από την σειρά ποιημάτων Imaginos και δημιουργούν μια Poe, Lovecraft αισθητική που δεν την περίμενα.
-Τα δύο πρώτα τραγούδια του δίσκου είναι και τα χειρότερα. Μην κολλήσετε σε αυτά. Αφότου περάσεις στο τρίτο άσμα (Dominance and Submission) δεν υπάρχει επιστροφή.
-Ο Bruce Dickinson έχει κάνει ξανά μανά την παραγωγή του δίσκου το 2001.
Πάντοτε ήθελα να εντρυφήσω στην δισκογραφία της μπάντας, κυρίως γιατί με πρήζει πάντα κολλήτος, αλλά επειδή έχω λίγες επαφές με την εποχή τότε το απέφευγα. Κακώς.
Πάντοτε είχα την απορία. Γιατί τελικά δεν έγιναν μεγαλη μπάντα η BOC? Νομίζω πως το κίνημα του αμερικάνικου Punk λίγα χρόνια μετά τους κατάπιε. Δική μου ταπεινή εκτίμηση.
Θα ξανακούσω τον δίσκο; Σαφέστατα. Μιλάμε για διαμάντι της εποχής, συνδετηρίο κρίκο με το σήμερα, άρτια παιγμένο hard rock και φανταστικοί στίχοι. @SvenN είσαι λατρεία, μου έκανες ένα υπέροχο δώρο με την ευκαιρία αυτη.
Υ.Γ. Με όλα τα παραπάνω και τους αποκλεισμούς ή μη δεν θα ασχοληθω, θα δεχτώ την τιμωρία μου και όλο τον Ιανουάριο θα ακούω Μητροπάνο-Μικρούτσικό στον υπερμέγιστο δίσκο του 1996 Στου Αιώνα την Παράγκα
9 Likes
Η πρόταση ήταν του SvenN αλλά μικρή σημασία έχει, ευχαριστούμε πολύ!
2 Likes
Τι Παργα, τι Πράγα, Σου το ένα, Σου και το άλλο 
και ενα review αντάξιο του μεγαλείου του δίσκου! 
2 Likes
Ω ρε @SvenN μαλακια 
σορρυ !! Τα σεβη μου για τη δισκαρα κατσε να κανω εντιντ
Fixxxed
Πετυχα το πρώτο γρσμμα ομως ε 
3 Likes
Με συνοπτικές διαδικασίες:
Pinegrove “11:11”
Τρόμαξα με το emo folk της περιγραφής, είδα ότι ήταν κι Αμερικανοί, λέω μην ακούσω τώρα τίποτα bluegrass και μπάντζο να βαράνε. Στ’ απαίδευτα (γι’ αυτήν τη μουσική τουλάχιστον) αυτιά μου, αυτό που άκουσα (2-3 φορές όλον το δίσκο, ε! Να σέβεστε!) μου θύμισε μελαγχολικό alternative rock με ήρεμες (ως επί το πλείστον) κιθάρες. Σαν ν’ ακούω το “Fake plastic trees” στο repeat, ρε παιδί μου. Κάποιες μελωδίες είχαν και κάτι από post-rock ή τις πιο βαρετές στιγμές των Crippled Black Phoenix -δυστυχώς άλλα συγγενικά ακούσματα δεν έχω. Μου άρεσε αρκετά ένα κομμάτι, το “Orange”, φανταστείτε θα το post-άρω κιόλας για να το τσεκάρει ο κόσμος (!). Δυστυχώς δε βρήκα άλλο κομμάτι που να πλησιάζει την ένταση της μελωδίας του.
Ιάσονα, να ‘σαι ανεκτικός με τους πάνκηδές μου.
3 Likes
Καλησπέρα σας και καλή χρονιά εύχομαι σε όλους!
Ξεκινάμε απο τα βασικά, απο black δεν ξέρω την τύφλα μου, δεν μου έχει κάνει ποτέ το κλικ μουσικά, παρόλα αυτά πάντα με ενθουσίαζε η κουλτούρα γύρω απο αυτό το είδος, τα λογότυπα, το βάψιμο και οι γαμηστερά σκηνικά με τις εκκλησίες !!
Στο θέμα μας τώρα @YoungAtlas και όσοι ενδιαφέρεστε να διαβάσετε αυτά που έχω γράψει, “κριτική” δεν μπορώ να γράψω δεν καταλαβαίνω πολλά γύρω απο το είδος, δεν γνωρίζω τι είναι σωστό και τι λάθος σύμφωνα με τις νόρμες της black, εμένα όλα σωστά μου φαίνονται και με χαρά σας παραθέτω τις εικόνες που δημιούργησε στην φαντασία μου αυτός ο δίσκος. Σε γενικές γραμμές μου άρεσαν πολύ οι μελωδίες, το σύνολο μου έβγαλε ένα concept και με διασκέδασε πάρα πολύ. Σίγουρα κάτι άλλο λένε στους στίχους τους, τους οποίους δεν έχω ιδέα που θα βρώ, αλλά με την βοήθεια των τίτλων και του artwork μια χαρά μου έκατσαν όλα 
Ueldes - Foreverer
Το ταξίδι του Ueldes στην μαγική χώρα της Sloven έχει ξεκινήσει εδω και μήνες. Ο μακρυμάλλης πολεμιστής με το βαμμένο ασπρόμαυρο πρόσωπο έχει εγκαταλείψει το μικρό χωριό που ζει για να βρει το αρχαίο κέρας του Foreverer, εκείνο που σε όποιον το κατέχει θα δώσει ανεξάντλητη δύναμη. Ο Ueldes το χρειάζεται όχι για να εκπληρώσει κάθε του επιθυμία, αλλά για να βοηθήσει το χωριό του, καθώς μετά από μια τεράστια περίοδο πανδημίας παλεύει να βρει την ελπίδα που έχει χαθεί μαζί με πάρα πολλές ζωές.
(1.Up) Η διαδρομή μέχρι το Blackmountain δεν ήταν εύκολη όμως έπειτα από 88 ημέρες ο Ueldes αντίκρισε την κορυφή του για πρώτη φορά. Εκείνη ήταν και η στιγμή που άρχισε πραγματικά να πιστεύει στο εγχείρημα του και κατ επέκταση στον εαυτό του, πλέον όμως ήξερε ότι το ταξίδι τελειώνει και η κάθε στιγμή που θα έρθει μόλις διασχίσει τη λίμνη του Βlackwater και μέχρι την αίθουσα του Foreverer θα είναι γεμάτη αίμα και πόνο.
(2. The Lake Above) Οπλισμένος με το αγαπημένο σπαθί του λαού του, ένα longsword το οποίο αποκαλεί Abbath, ο Ueldes ξεκινάει και τρέχει προς την είσοδο της σπηλιάς, το ποδοβολητό διαλύει την ησυχία που επικρατούσε, τα πουλιά πανω από τα δέντρα γυρνάνε όλα το κεφάλια τους για να αντικρίσουν έναν ακόμη μελοθάνατο πολεμιστή που θέλει να γευτεί τη δύναμη του Foreverer.
(3. Foreverer) Η μάχη με τους φύλακες του βουνού έχει ήδη αρχίσει, τα κόκαλα σωριαζονται το ένα μετά το άλλο από τα χτυπήματα με το Abbath. Η στρατός του Death αποτελείται από σκελετούς με μαχαίρια και σπαθιά, όχι ιδιαίτερα καλούς πολεμιστές αλλά αρκετά τρομακτικούς στην όψη τους. Ο Ueldes ξέρει πως να τα βάλει με έναν τέτοιο στρατό, έχει εκπαιδευτεί από μικρός για μια τέτοια μάχη, όχι όμως για μια μάχη με τον στρατηγό τους. Ο Death έχει δημιουργήσει έναν στρατό βασισμένο σε αριθμούς, ικανό να εξαντλήσει οποιονδήποτε τολμησει να διασχίσει τα σπήλαια του Blackmountain και ο Ueldes το γνωρίζει αυτό καλά, έτσι σε κάθε ευκαιρία που του παρουσιάζεται πίνει τα φίλτρα που ευλαβικά είχε φτιάξει το προηγούμενο βράδυ. Η μάχη διαρκεί πολλές ώρες όμως καθώς συντριβεί τους αντιπάλους του ο Ueldes σιγά σιγά αντιλαμβάνεται πως ο πρώτος του στόχος πλησιάζει. Αφού ρίχνει κάτω δύο σκελετούς με ασπίδες και μακριά δόρια φτάνει και μπαίνει στην αίθουσα του κλειδιού. Εκεί μέσα βρίσκεται μια αρχαία solid body single cut με το όνομα Demonaz. Είχε ακούσει πολλά για την ομορφιά αυτής της μαύρης εξάχορδης αλλά τίποτα δεν τον είχε προϊδεάσει για τον ήχος της, που με τις κατάλληλες συγχορδίες ξεκλειδώνει την αίθουσα που βρίσκεται το αρχαίο κέρας. Αφού την πήρε στα χέρια του και έπαιξε κάποια power chords της πέρασε μια δερμάτινη ζώνη και την φόρεσε στην πλάτη του. Είχε διαβάσει για το τι τον περιμένει, η επόμενη δοκιμασία δεν θα είναι εξαντλητική για το κορμί του αλλά για το μυαλό του.
(4. Mountain Swan)
Έπειτα από μια διαδρομή μέσα στο σκοτάδι κάποια πολύ λαμπρά και περίεργα φώτα άρχισαν να ξεπροβαλουν, αυτά τα φώτα συνοδευόταν και από κάποιους ήχους, κάποιες μελαγχολικές μελωδίες σαν αποχαιρετιστηριο τραγούδι κύκνου που σκοπό του έχει να σου πάρει το μυαλό και να το οδηγήσει στα πιο σκοτεινά μονοπάτια του υποσυνείδητου σου. Εκεί πλέον ο Ueldes ήξερες πως όσο και αν όλα μοιάζουν αληθινά τίποτα δεν είναι και όσο και αν τα δάκρυα στα μάτια του δεν κρατιούνται όλα είναι μέρος της πλάνης που δημιούργησε ο Death για να λυγίσει τις προσπάθειες ακόμα και του πιο δυνατού πολεμιστή που θα τολμησει να εισβάλει στο βουνό του. O Ueldes εζησε ξανά εκείνα τα χρόνια της πανδημίας, που γέροι, νέοι και ακόμα και παιδιά εγκλωβισμενοι μέσα στο σώμα τους αργοεσβηναν μόνοι τους χωρίς κανένα να μπορεί να τους βοηθήσει. Είδε να χάνονται ξανά όσοι γνώριζε πως έχουν χαθεί, όμως είδε να χάνονται και όλοι όσοι είχαν απομείνει να τον περιμένουν να τους λυτρώσει και παρόλο που τα δάκρυα του δεν έλεγαν να σταματήσουν και παρόλο που σύμφωνα με τα οράματα που έβλεπε κάθε νόημα για αυτή του προσπάθεια είχε πλέον χαθεί, δεν σταμάτησε να προχωράει μπροστά μέχρι την είσοδο της αίθουσας του θρόνου του Death.
(5. Death Dethroned)
Επάνω στον κατάμαυρο θρόνο του με το μαστίγιο του στο χέρι ο Death κοίταζε με απορία και θαυμασμό τον ξένο που είχε εισβάλει στο φρούριο του. Έπρεπε όμως πλέον να κατέβει από τον θρόνο του και να τερματίσει το ταξίδι του βλάσφημου πολεμιστή που τόλμησε να ταράξει την ησυχία του. Με ενα τίναγμα του μαστίγιου του Death ο Ueldes βρέθηκε με το πρόσωπο στο πάτωμα, τότε ο στρατηγός θάνατος γέλασε ειρωνικά, ήξερε πως εκείνος και μόνο μπορούσε να τα βάλει με τον οποιοδήποτε χάρη στην δύναμη που του έδινε το κέρας. Αυτό όμως το ήξερε και ο ήρωα μάς και έτσι με ένα απότομα πέταγμα σηκώθηκε από το πάτωμα σκούπισε το αίμα του που αιμορραγει και του λερώνει το ασπρόμαυρο πρόσωπο του και έβαλε τα δυνατά του να θυμηθεί. Να θυμηθεί για ποιον έφτασε ως εδώ, να θυμηθεί πως έφτασε ως εδώ, να θυμηθεί τι είναι αυτό που αντιμετωπίζει και τέλος να θυμηθεί πως μετά από αυτη τη δοκιμασία μονάχα λυτρώση θα βρει στον δρόμο του, ακόμα και αν αυτός ο δρόμος οδηγεί στην κόλαση. Έτσι με ένα άλμα δεξιά απέφυγε το επόμενο χτύπημα του μαστίγιου του Death, με μια κίνηση προς τα πίσω πήρε φόρα και με ένα άλμα προς τα μπροστά κάρφωσε το Abbath στο μοναδικό τρωτό σημείο του Death. Υπνωτισμενος από την αλαζονεία τους ο στρατηγός δεν περίμενε ότι ο πολεμιστής θα έβρισκε το κουράγιο να τον αντιμετώπισει πόσο μάλλον δε να τον σκοτώσει με μια του μόνο κίνηση. Το απαίσιο χαμόγελο του έσβησε και άρχισε να ξερνάει αίμα από το στόμα του. Το κακό είχε πλέον νικηθεί.
(6.Bloom In US) Ο Ueldes πλησιάζει το πτώμα του στρατηγού διστακτικά, πρέπει να βεβαιωθεί πως τα κατάφερε. Και όντως τα καταφέρε, δεν θέλησε να ασχοληθεί παραπάνω μαζί του, δεν ήταν εκείνος ο λόγος που βρισκόταν στα βάθη του βουνού, έτσι τράβηξε το Abbath από την άψυχη σωρό του Death και άρχισε να ψάχνει την κλειδωμένη πύλη. Πίσω από το θρόνο του στρατηγού υπήρχε μια χαραμαδα που από μέσα της έβγαινε ένα ανοιχτό πράσινο φως. Αμέσως έφερε την κιθάρα μπροστά του και άρχισε να παίζει τη μελωδία που είχε αποστηθίσει, ξαφνικά η χαραμαδα μεγάλωσε και η ένταση του φωτός δυνάμωνε όλο και πιο πολύ. Ογδόντα οκτώ ημέρες ταξίδι και είχε πλέον φτάσει στον προορισμό του, μπροστά του πάνω σε ένα σκαλισμένο βράχο βρισκόταν το κέρας που θα λυτρώσει εκείνον και όλους για όσους νοιάζεται, το κέρας το οποίο θα τους δώσει ένα μέλλον, το κέρας που θα πάψει να εξυπηρετεί τις ορέξεις ενός δαίμονα, το κέρας του Foreverer.
11 Likes
Καλή χρονιά και από δω!
Πρώτον, τι κακό έχετε να πείτε για τους Dokken!!!
Δεύτερον, @anhydriis κι ας μην το πρότεινα εγώ, χαμογέλασα πολύ με την κριτική, πρόκειται όντως για δισκάρα.
Τρίτον, κατά πώς φαίνεται πρότεινα το Maternity Beat. Ελπίζω να πέσει σε φιλικά αυτιά, @Sevek. ;p Πέρασα μεγάλη εσωτερική αναταραχή και αναμπουμπούλα, σκεφτόμουν να βάλω κάτι από τα φετινά Fantastic Negrito, Ben Harper και Marcus King (καθότι τα αγαπημένα αγαπημένα μου νομίζω τα έχετε ακούσει λίγο πολύ οι περισσότεροι) αλλά δεν μπόρεσα να αποφασίσω και έφτασα να στέλνω μεθυσμένα μηνύματα πρωί πρωτοχρονιάς στον @JTN για να κληρώσει ένα από όλα, χαχ. (Btw, με έγραψες με παύλες, γιατί!!!)
Tέταρτον και τελευταίον, @Rebel ωραίος!
5 Likes
Καλύτερη “κριτική” εγώ δεν θα έγραφα πάντως που έχω λιώσει και αυτό και τα προηγούμενα (με όνομα Veldes), χαίρομαι πάντως που ο δίσκος σε έκανε να μπεις σε τέτοιο κόπο για τέτοιο review 
1 Like
Moonlight Sorcery - Piercing Through the Frozen Eternity EP
(πρόταση album από @nikosPL)
έπαιξαν οι:
Loitsumestari Taikakallo - Sword of Sorrow and Lunar Spells
Ruttomieli - Deathly Invocations and Runecrafting
Haaska - Battle-Axes and Magic Lanterns
Session drums played by Tommi “Tomahawk” Tuhkala
Μελωδικό black metal παίζουν οι φίλοι μας οι Moonlight Sorcery. Θα δηλώσω εξαρχής ότι δεν είμαι ούτε γνώστης, ούτε ιδιαίτερα fan του black metal. Οπότε δε γνωρίζω τι εστί Moonlight Sorcery στο black metal κύκλωμα. Οι γνώσεις μου και το γούστο μου στο black metal (?) έχουν ως ακατέβατη κορυφή το Puritanical Euphoric Misanthropia - με ό,τι και να σημαίνει αυτό, δε με απασχολούν καθόλου ελιτίστικες απόψεις για το αν είναι ή δεν είναι black metal. Αυτά για να εξηγούμαι.
Ο δίσκος τώρα - ή για την ακρίβεια το EP - δε με εντυπωσίασε. Σχεδόν δε μου άρεσε θα έλεγα. Δεν παίζουν άσχημα οι άνθρωποι, αλλά πραγματικά αυτή η γαμημένη δίκαση από την αρχή ως το τέλος προσωπικά μου βασανίζει τα εγκεφαλικά κύτταρα. Δηλαδή οκ, ο drummer είναι sessionάς, δεν περιμένεις και πολύ ενδιαφέρον από άνθρωπο που δεν είναι της μπάντας, αλλά αν ας πούμε εγώ σε ένα συγκρότημα έπαιζα Sword of sorrow and lunar spells, θα απαιτούσα και ένα αντίστοιχης έμπνευσης γέμισμα στα τύμπανα ή έναν ρυθμό με χαρακτήρα και από τον drummer που θα παίξει στον δίσκο μου. Προφανώς η υπόλοιπη μπάντα δε σκέφτεται όπως σκέφτομαι εγώ. Για να καταλάβετε τι εννοώ, επωφελούμενος της αναφοράς στους Dimmu Borgir που ο ίδιος έγραψα παραπάνω, η διαφορά ποιότητας πριν και μετά τον Nicholas Barker βγάζει μάτια. Ο τύπος δεν έχει καν black metal ψευδώνυμο και γαμάει. Αυτό σημαίνει ποιοτικό extreme metal drumming που σε αλλάζει κατηγορία και σε κάνει από μέτριο, κορυφαίο. Αλήθεια κολλάω πολύ στον drummer γιατί πραγματικά τα τύμπανα ήταν ό,τι πιο ανέμπνευστο μπορούσε να παιχτεί στο εν λόγω EP. Η παραγωγή επίσης ήταν αρκετά μουντή για τα γούστα μου, αυτό βέβαια ίσως είναι στα standards της σκηνής που αντιπροσωπεύει. Σχετικά με τα Deathly Invocations and Runecrafting πάλι κινηθήκαμε στα standards της black metal σκηνής, το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά είναι μονότονο, και όταν είναι το ίδιο πράγμα σε όλο το EP κάπου λίγο σε κουράζει. Εμένα με κούρασε αρκετά νωρίς οφείλω να ομολογήσω. Οι κιθάρες … εεε με συγχωρείτε… τα Battle-Axes and Magic Lanterns και Sword of Sorrow and Lunar Spells έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δώσουν τους extra πόντους, μιας και σε αυτές πέφτει το βάρος της μελωδικότητας και μπορώ να πω ότι είναι αρκετά αξιοπρεπείς σε όλη τη διάρκεια, για 'μένα όμως χάνουν πόντους λόγω της μουντής παραγωγής. Επίσης αν και οι κιθαρίστες είναι καλοί παίχτες, στα solos τους ένιωθα ότι απλά έκαναν επίδειξη των ικανοτήτων τους και δεν εξυπηρετούσαν το τραγούδι.
Συνολικά δεν ήταν κάτι του γούστου μου, εγκυκλοπαιδικά κυρίως δεν πέρασα άσχημα που το άκουσα, είμαι σίγουρος όμως ότι δε θα επέλεγα να το ξανακούσω.
5 Likes
Πάμε λοιπόν για το reboot.
Εμένα αγαπητοί μου έλαχε από χρήστη με αλήτικο γιούζερνεημ Motley Crue ο πιο μοδάτος έντεχνος δίσκος των τελευταίων πολλών ετών με αφ’ υψηλού περιγραφή είδους “ανακάλυψέ το μόνος σου”, τύπου naff said σκάσε κι άκου.
Οκέη οκέη, προφανώς έχω ακούσει το ΑΝΙΜΕ του Φοίβου Δεληβοριά. Μπήκα κι εγώ στο τρένο του “για δες τι δισκάρα έβγαλε ο Φοίβος” που θα ακούσεις σε άκυρες φάσεις μα ουδέποτε έφτασα μέχρι το “κριντζάρω με τα νούμερα στην ΕΡΤ” ως θα όφειλα για να ελιτίσω καθωσπρέπει. Άλλωστε από πιο πριν έβλεπα τα προμόσιον βιντεάκια του στην ταράτσα και τον θαύμαζα για το χιούμορ του, καθότι η ευφυία του είναι καταφανής από τους στίχους του πολλά χρόνια τώρα, ενώ η ζεστασιά της χροιάς του πια αρκούντως γνώριμη.
Το ΑΝΙΜΕ, που λέτε, είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους της χρονιάς που πέρασε. Στα πλαίσια του παιχνιδιού αυτού, ωστόσο, του έδωσα προχθες μια ακόμα φουλ ακρόαση καθ’ οδόν για πρωινό καφέ στον Κορινθιακό. Θα ήθελα να ήταν ένα Σάββατο που έμοιαζε Κυριακή, ήταν όμως μια Τρίτη που έμοιαζε Κυριακή, οπότε αρκετά κοντά.
Προφανώς και η στιχουργία ξεχωρίζει και προσωπικά με αγγίζει τρομερά καθώς συντονίζεται με τους δικούς μου εσωτερικούς/υπαρξιακούς προβληματισμούς όταν απογυμνώνει λόγου χάρη την αφέλεια των ενηλίκων στο “Κάποια Παιδάκια” (το αγαπημένο μου κομμάτι).
Βέβαια, είναι και η ίδια η μουσική, αυτή η διακριτικότατη ενορχήστρωση δηλαδή, που ντύνει τρομερά ντελικάτα τις συνθέσεις του Φοίβου. Προφανώς ο Φοίβος τα γράφει κιθάρα/φωνή, είναι εμφανές όταν τα ακούς, ωστόσο δεν ξέρω κατά πόσο είναι και υπεύθυνος για όλο το υπόλοιπο αισθητικό αποτέλεσμα ή αν οι σεσιονάδες του κάνουν τη δουλειά. Η αλήθεια στη μέση; Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Βασικά θα αφαιρούσα 2-3 ολίγον αχρείαστα τραγούδια για να το πω εξαιρετικό, αλλά είναι κοντά σ’ αυτό.
14 Likes
Architects - the classic symptoms of a broken spirit
(πρόταση του @furor )
Fun fact 1: Πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, πήγα να κουρευτώ στον Χοσέ, ο οποίος είναι από την Αλικάντε. Πάνω στην κουβέντα για μουσική μου λέει ότι θα δει μια μπάντα, τους Architects κ με ρώτησε αν τους ξέρω. Του είπα ότι τους έχω ακουστά αλλά δεν έχω ακούσει νότα από δαύτους. Τον ρώτησα τι παίζουν κ μου λέει metalcore, οπότε μειδίασα λίγο κ σκέφτηκα “να γιατί δεν έχω ακούσει κάτι”. Δεν την παλεύω καθόλου με το συγκεκριμένο είδος.
Fun fact 2: Μέσα στις γιορτές, μιλάει η συμβία μου με κάποια γνωστή της στο messenger κ με ρωτάει αν γνωρίζω τους Architects, γιατί θα πάει να τους δει στα κοντά. Η ίδια απάντηση φυσικά κ δεν έκατσα να πολυσκεφτώ την σύμπτωση.
Μέχρι που μου έκατσε να γράψω γι’ αυτούς, οπότε έχει γίνει τρελό build up για να φτάσουμε εδώ 
Architects λοιπόν, με το πρόσφατο The Classic Symptoms of a Broken Spirit, να είναι το 10 τους άλμπουμ. Στην αρχή σκέφτηκα ότι είναι νέα μπάντα κ σε συνδυασμό με το τι παίζουν, μου φάνηκε λογικό που δεν τους ήξερα. Βλέπω μετά ότι σχηματίστηκαν το 2004 κ συνειδητοποιώ ότι κοντεύουν τα 20 χρόνια σαν μπάντα κ μερικές φορές ξεχνάω ότι είμαι 44 κ ότι τα χρόνια τρέχουν…
Αυτό που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή είναι η χρήση των πλήκτρων κ ο τρόπος που τα χρησιμοποιούνε. Δίνουν μια πιο ωμή χροιά, ένα industrial χρώμα στις συνθέσεις, το οποίο βρίσκεται σε αντίθεση με τα καθαρά φωνητικά, που χρησιμοποιεί ο Sam Carter στην πλειοψηφία των περιπτώσεων.
Μιας που ανέφερα τα φωνητικά του, να πω εδώ ότι τα καθαρά φωνητικά του Sam, είναι το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση στο δίσκο. Πολύ θετική εντύπωση μάλιστα. Δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό που θα πω, γιατί έχω ακούσει μόνο 1 ή 2 κομμάτια από την μπάντα που θα αναφέρω, αλλά τα φωνητικά του στα οποία έχει κ γρέζι, μου θύμισαν Linkin Park. Δεν ξέρω αν πήγε το μυαλό σας εκεί ακούγοντάς τον.
Οι φωνητικές μελωδίες είναι πολύ καλές σε σημεία, όπως στο εξαιρετικό Burn Down My House, το οποίο στο ξεκίνημα μου έφερε κάτι από Katatonia και αργότερα κάτι από την μελαγχολία των αγαπημένων μου Paradise Lost, χωρίς απαραίτητα να μοιάζει με αυτές τις μπαντες, απλά ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό. Το συγκεκριμένο κομμάτι θα μπορούσα να το ακούω κάθε μέρα λοιπόν.
Έχουν γενικά αρκετές ποπ μελωδίες τα φωνητικά, κάτι που για εμένα προσωπικά έδωσε παραπάνω πόντους στον δίσκο κ με έκανε να παίξω το άλμπουμ αρκετές φορές χωρίς να με κουράσει ιδιαίτερα, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι δεν ακούω το συγκεκριμένο είδος.
Επόμενο κομμάτι που ξεχώρισα είναι το Doomscrolling, με την υπέροχη ποπ μελωδία στα φωνητικά κ τον up tempo ρυθμό του. Με λίγη φαντασία, θα φανταζόμουν την μουσική του σε κάποιο άλμπουμ των Paradise Lost, από την μεσαία περίοδο. Δεν ξέρω, κάτι μου κάνει.
Αν πχ όλο το άλμπουμ ήταν στο στυλ του A New Moral Low Ground, στο ξεκίνημα βασικά, δεν νομίζω να είχα την ίδια άποψη. Με κουράζει αυτό το είδος, όπως κ τα φωνητικά.
Progressive σε σημεία, κάπως πιο ευθύ/ποπ σε κάποια άλλα, γενικά αρκετά παιχνιδιάρικο. Λίγο από Rammstein, ειδικά στην αρχή του Tear Gas κ από και πέρα ίσως τους Linkin Park που ανέφερα προηγουμένως. Δεν μπορώ να αναφέρω κάτι παραπάνω, οι πιο ειδικοί θα μπορούν να συμπληρώσουν. Ευχάριστο πάντως κ να τονίσω ότι το άκουσα 6-7 φορές για να μπορέσω να έχω κάποια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Πολύ μοντέρνο πάντως για μένα, έξω από την comfort zone. Αυτά.
9 Likes
+1000 σε ολα εκτος απο αυτο για το new moral ground, κομματαρος…
Εξαιρετικη κριτικη, ευτυχως που δεν ειμαι ο μονος τρελος που στους architects βρισκω στοιχεια (πιο πολυ random) απο paradise lost και (λιγοτερο random) απο linkin park. Επρεπε να πας στο λαιβ, εδω το εχουμε μαυρο καημο
2 Likes
Εύγε που άντεξες και το άκουσες τόσες φορές!!! Θα έλεγα είναι ο χειρότερος τους δίσκος, σχεδόν είχα ξεχάσει ότι υπάρχει, μόνο το burn down my house εχω αφησει στη λίστα archi… Ο Sam που λες είχε τα καλύτερα φωνητικά της βρετανικής metalcore (blegh) περνάνε όμως τα χρόνια και τα καθαρά του στο live δεεεν, εχει παχύνει έχει γίνει και σαν το γουρουνάκι και κουράζεται πιο εύκολα… Οσο ζούσε ο Tom δε τα riff ήταν όλα ένα & ένα κριμα για το παλικάρι λείπει πολύ. Αλλά η δισκογραφία υπάρχει ρίξε μια αυτιά στο Lost Forever και βγάλε από το μυαλό σου τους LP, άλλη μουσική τελείως. Πάντως αν κάτσει στα μέρη σου live μπες στον κόπο είναι πολύ δυνατοί και το κοινό τους είναι νέοι άνθρωποι = καλό vibe…
1 Like
Εχω την εντυπωση και ας με επιβεβαιώσει ο @JTN οτι τον παραπανω δισκο ειχα προτεινει και εγω αλλων λογω χρεων δεν προχωρησε. Κατ’ εμε ο δεληβοριας τρεχει ενα τρελο σερι κυκλοφοριων στις οποιες εκτος του δικου του ταλεντου κύριο ρολο παιζει η ομαδα που εχει φτιαξει στα οργανα.
Αυτο τον εχει βοηθησει τρομερα και ομαδα που κερδιζει δεν αλλαζει. Επισης εχει πολιτικοποιηθει εντονα και αυτη η εκθεση του κανει μονο καλο ακομη και στο μουσικο πλαισιο. Πολυ ομορφος δισκος για τα ελληνικα δεδομενα με μπολικο ψαχνο.
Λατρεψα και την κριτικη του @manos87 ενω ευτυχως δεν κοπηκε ο δισκος λογω των δικων μου αργοποριων χάριν στον @Dr.Feelgood
εισαι OFF!
2 Likes
Α ναι σωστα πρεπει να ημουν αναμεσα στα δυο, καλα δεν το θυμομουν