Προσωπικά διαφωνώ κάθετα περί “χειρότερου δίσκου”, καθώς για 'μένα ίσως είναι και ο αγαπημένος μου (μετά το Hollow Crown πάντα). Η φάση reboot μέσω djent ποτέ δε μου έκανε στα αυτιά, αν και φυσικά μέσα σε αυτούς τους δίσκους έχουν μερικές κομματάρες ακόμα και για τα γούστα μου. Το “classic symptoms…” είναι πιασάρικο, μοντέρνο και μελωδικό και ναι, έχει πολυ Linkin Park μέσα. Και στα industrial πολύ Rammstein. Σύμφωνα με τον Sam Carter ήθελαν να το πάνε σε πιο industrial μονοπάτια, για 'μένα το πέτυχαν και νομίζω ότι τους πηγαίνει. Από εκεί και πέρα, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
1 Like
Προφανώς
Η δυάδα Daybraker & lost forever είναι επική, θυμάσαι καλά τι μας είχαν κάνει στο κύτταρο, οι συνέχειες εξίσου φοβερές αλλά στο Symptoms άκουσα πράγματα που μου έχουν δώσει καλύτερα στο For those με μπόλικες ιδέες από bmth που για μένα απαγορεύεται να προσεγγίζεις χωρίς Fish στην ομάδα…
1 Like
Το live στο Κύτταρο ήταν φοβερό αναμφισβήτητα! Σίγουρα έκαναν τρομερό reboot με αυτούς τους δίσκους, απλα εγώ δεν είμαι και ο μεγαλύτερος fan. Το “For those…” σχεδόν δε μπορώ να το ακούσω, πολύ ίδιες δομές, και κυρίως δομές με καθαρά ambient σημεία που προσωπικα όχι απλά δε μου αρέσουν, αλλά με εκνευρίζουν κιόλας.
Είναι αυτονόητο ότι προσπαθούν χρόνια να προσεγγίσουν - έστω και με ένα δικό τους στυλ - τις ιδέες των Bring me the horizon, αλλά είναι περισσότερο μεταλλάδες απο εκείνους και δεν τους βγαίνει τόσο pop όσο ίσως θα ήθελαν και οι ίδιοι…
1 Like
Καλή μας χρονιά, λοιπόν. Θα ξεκινήσω με μία απάντηση στην απορία του @manos87 σχετικά με το βάρος των συνθέσεων στο “ΑΝΙΜΕ”. Διάβασα σε συνέντευξη, πως αρκετά συνυπεύθυνος για την τελική μορφή των τραγουδιών είναι ο Βασίλης Ντοκάκης, ο οποίος ανέλαβε και την παραγωγή του δίσκου, και που μετά από αυτό το αποτέλεσμα, ο Φοίβος συνεχίζει να τον αποκαλεί “ποιητή του ήχου”.
Πάμε τώρα στο δίσκο των Extra Life - “Secular Works, Vol. 2”. Είναι απαιτητικός δίσκος, τόσο που πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος για δύο πράγματα στον εαυτό σου, ενώ ακούς μουσική: Πρώτον, ότι αντέχεις το άγνωστο προς εσένα, και δεύτερον, πως είσαι ανοιχτός και δεκτικός στις μεγάλες διάρκειες του αγνώστου.
Οι τύποι μέσα σε αυτόν το δίσκο έχουν κάνει τα πάντα, εκτός από το να παίξουν ακραία με τεχνικό τρόπο. Αν το δοκίμαζαν, θα κατέστρεφαν ό,τι έχτισαν. Η πολυφωνικότητά τους δίνει την αίσθηση ότι θέλουν να σε μεταβιβάσουν σ’ έναν χώρο και τόπο κάποιου παραμυθιού, που ανήκει στο μακρινό παρελθόν, σε κάποιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος της Αγγλίας. Παρακάμπτοντας τους όρους που υπαγορεύουν τον ήχο τους, στο μυαλό μου ήρθαν οι Sieges Even σε αρκετά σημεία, ειδικά, των φωνητικών εξάρσεων. Οι Mayfair για το σκοτεινό prog, κάτι που μ’ έκανε ν’ αναρωτιέμαι μήπως οι Extra Life έχουν κατά βάθος και Γερμανικές ρίζες καταγωγής. Και το τελευταίο που με ήρθε στο μυαλό ήταν μία ελαφρά Paradise Lost αντίληψη στη γοτθική φωνητική φιγούρα πίσω από το μικρόφωνο, εκεί που η post punk παράδοση συναντούσε τη gothic φιλοσοφία.
Αν θέλεις να θυμάσαι κάποιο τραγούδι συγκεκριμένα, θα πρέπει ν’ ακούσεις πολλάκις το δίσκο. Μία φορά δεν αρκεί. Στην πραγματικότητα, είναι σαν ν’ ακούς ένα άσμα ενιαίο, κάτι σαν την αντίληψη του “APSoG” και δεν έχεις παρά ν’ αφεθείς, αν φυσικά κατέχεις ως προσωπικότητα τα δύο παραπάνω πράγματα. Από εκεί και πέρα, όλα τα σημεία με τις ακουστικές κιθάρες και τα βιολιά είναι η ιδιαίτερη μνεία του δίσκου, όπως και οι περισσότερες φωνητικές γραμμές του τραγουδιστή. Και φυσικά, ολόκληρο το “How to Die”. Η εισαγωγή, η εξέλιξη, η αντίθεση και το α λα Genesis κλείσιμο είναι το όλον. Αν, δηλαδή, όλος ο υπόλοιπος δίσκος ήταν ένα μαύρο χάλι, αυτό το τραγούδι θ’ αποτελούσε μία αποκαλυπτική όαση, αλλά και σίγουρα ένα επιβαλλόμενο δημιούργημα για ν’ αποδίδεται στις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Θ’ ανατρέχω στα κρυφά, να το ξέρεις Μάνο.
12 Likes
Ψήθηκα άσχημα με αυτά που διαβάζω. Sieges Even λέει, dark prog κ το τελειωτικό χτύπημα οι Genesis. Ήδη το έχω βάλει να παίζει.
2 Likes
Χαίρομαι να ακούτε αυτή την αλμπουμάρα! Οι Extra Life ήταν η αγαπημένη μου ανακάλυψη του 2022 - και νο2 στην λίστα μου.
Σας τα γραφαμε!
4 Likes
Μπαίνω στο φόρουμ κ ξεχνάω να μπω στο κυρίως σάητ… 
1 Like
Wet Leg - Wet Leg
Ή αλλιως τι να κανουν αραγε δυο κοπελες με πλατη αγκαλια σε αλμπουμ που λέγετε wet leg… 
Η αλήθεια ειναι οτι δεν ξερω ποσό μπορεί να δυσκόλεψα τον φίλο @nnnkkk με την επιλογή μου αλλά εμένα μου έδωσε ευκολακι καθως αυτος ο δισκος ηταν μεσα στα τοπ μου για το 22…
Οι Wet leg λοιπον για μενα είναι απο αυτες τις σπανιες ευχάριστες εκπλήξεις που σου κρύβει το spotify καθώς τελειώνει ενα άλμπουμ ( κατι σε Portugal The Man και Manic Street Preachers) και μετα σου πεταει randomιες… Κάπως ετσι βρέθηκε μπροστά μου το wet dreams.
Προσωπικά ερωτάς με το πρωτο άκουσμα καθως η φωνη της Rhian μου θυμίσε αρκετά αυτο το κορίτσι
Που btw μόλις ειδα οτι εχει βγάλει καινούριο αλμπουμ το 22…(θα τσεκαριστεί σε λιγο…)
Λοιπον θα το χαρακτήριζα αλμπουμ soundtrack ρομαντικού φοιτητή μαζι με alternative γκομενακι απο κνε καλοκαίρι σε κάμπινγκ,τσιγαριλικι φλώροι για να ακούσουν stoner ή κατι πιο heavy και την βρίσκουν με την φωνούλα της Rhian να μιλάει / τραγουδάει on the chaise longue all day long στο repeat…
Ελπίζω να μην ειναι μια απο τις πάνοπλές indie pop/ britpop / pop punk(βαλε οτι ταμπελα θες) που καναν ενα μπαμ και μετα μονο live σε γνωστή pub της γειτονίας . Δεν νομίζω βεβαια καθως ευτυχώς ο δίσκος εκανε αίσθηση και στο κοινο αλλα και στα Μέσα…
9 στις 10 wet καρδούλες για τα κορίτσια μας…
8 Likes
Jambinai - apparition
πρόταση του @Aldebaran και να πω κατευθείαν ότι μου άρεσε πάρα πολύ! Κοντράρεται για ως το καλύτερο που έχω λάβει στο παιχνίδι. Όταν είδα ότι προέρχεται από Κορέα είχα έναν δισταγμό και μια αμφιβολία γιατί πολύ σπάνια μου αρέσουν αυτές οι γλώσσες μουσικά αλλά ευτυχώς εδώ δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Σε ένα κομμάτι μάλιστα συμμετέχει και η “legend” Sunwoo Jung-a που έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με K Pop ονόματα όπως 2NE1, Black Pink, and BTS αλλά αυτό το λέω κυρίως πληροφοριακά γιατί δεν έχει καμία μα καμία σχέση με K Pop εδώ. Γενικά το μουσικό του πέπλο προσδιορίζεται κατώ από τα κάπως αόριστα experimental, avant rock με αρκετό post metal όγκο και στο τέλος μια post rock ελπίδα (το candlelight μέσα στο colossal darkness) αλλά ακόμα και να μην σας ενδιαφέρουν τα παραπάνω buzzwords, αυτό το μικρό EP 27 λεπτών ΠΡΕΠΕΙ να ακουστεί για έναν ειδικά λόγο: Αυτό το μαγικό κατασκεύασμα, αυτό το μουσικό όργανο των Θεών με όνομα Haegeum
Μου πήρε πάνω από 20 ακροάσεις για να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που με είχε μαγέψει και έκανε να παραμιλάω δεν ήταν κάποια γυναικεία φωνή που ακουγόταν σαν μουσικό όργανο αλλά ήταν στα αλήθεια μουσικό όργανο 
Έπρεπε να το δω με τα μάτια μου πρώτα. Νομίζα ότι ήταν κάτι σαν βιολί και μια φωνή που συνεργάζονταν αλλά τελικά έχουμε κάτι σαν βιολί και τα string bendings του που βγάζουν αυτό το απίστευτα ελεγχόμενο αποτέλεσμα.
Και μπορεί να είναι για μένα το στοιχείο που κλέβει την παράσταση αλλά δεν είναι το μόνο μουσικό όργανο που προσφέρει κάτι από την Κορεατική φολκ σε αυτόν τον συνδυασμό με τα πιο heavy και σκοτεινά ηχοχρώματα μιας κλασικής μπάντας του είδους (κιθάρα, μπάσο, ντραμς). Ακόμη συναντάμε geomundo και το φοβερό strumming του στο once more from that frozen bottom, piri (το οποίο μοιάζει με όμποε από μπαμπού), yanggeum (άλλο ένα είδος dulcimer), saenghwang το οποίο είναι σαν όργανο αλλά πνευστό και taepyeongso.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Ακούστε τους
10 Likes
@JTN χαίρομαι που σου άρεσε! Οι Jambinai είναι αυτή την στιγμή για μένα, χωρίς καμία υπερβολή, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες rock μπάντες στον κόσμο. Και το “Apparition” με κάνει να πιστεύω ότι το πάνε για πολύ μεγάλη δισκάρα.
Το θέμα δεν είναι απλώς ότι συνδυάζουν άψογα τα folk με τα rock ηχοχρώματα. Το ζήτημα είναι ότι τα τραγούδια τους γίνονται όλο και καλύτερα.
Εύχομαι να τους δοκιμάσουν και άλλοι!
2 Likes
Έχω αγοράσει το Onda από τα underground express του @Aldebaran . @JTN μόλις ακούσεις το In the woods θα κλάψεις με την μελωδία του Haegeum (όπως το αναφέρεις, δεν το ήξερα)
3 Likes
εβαλα να τσεκαρω τους απο πανω και εχω παθει κοκομπλοκο…
3 Likes
Palaye Royal - Fever Dream
Πρώτη ακρόαση του ομώνυμου τραγουδιού, όταν βγήκαν τα ματσαρίσματα, μου θύμισαν Incura, λατρεύω τους Incura.
Πάρα πολύ κακές μέρες οι τελευταίες δυστυχώς και σίγουρα αδικώ τον δίσκο που πρότεινε ο @LesAnTz , αν τον άκουγα υπό άλλες συνθήκες μάλλον θα τον έβαζα περισσότερες φορές αλλά τώρα δυστυχώς ήταν απλά αδύνατον, οπότε apologies, ειλικρινά.
Όχι μεγάλη σχέση με Incura τελικά, το Lifeless Stars το φαντάζομαι να το ακούω με ακουστικά ενώ θα βολτάρω πρωί για ψώνια, δίσκους, καφέδες κλπ σε εντελώς feel good διάθεση, στο Eternal Life βρήκα κάποια σημεία που σκέφτηκα “ωπ, Coheed and Cambria?”, το ρεφρέν του Love in LA σκέφτηκα να το τραγουδάει η Λαμπρινή των Million Hollers ενώ από κάτω θα πίνουμε ουισκάρες, το Punching Bag είναι εντελώς Incura (έχω σκάσει, ξέρω), Broken εύκολα το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου γιατί πάντα εκτιμώ τέτοια broken κομμάτια χωρίς όμως καταθλιπτικοτώραθασαςκάνωνακλάψετε μουσικούλα, Line It Up ό,τι είπα για το Broken, Toxic In You λάηβ με παλαμάκια και μετά ντανσινγκ ολ αράουντ, Wasted Sorrow το μοναδικό που με έβγαλε λίγο εκτός κλίματος και έφαγε εύκολο σκιπ, Paranoid είναι αυτό που παίζει ενώ πινουμε μπύρες και σταματάμε λίγο την κουβέντα για να τσεκάρουμε ποιο κομμάτι ακούγεται, Oblivion επίσης για εύκολο skip, προτιμώ τα broken μου να είναι σαν το Broken, King Of The Damned επίσης ιδανική ροκιά για λάηβ ή για τίτλους αρχής σε σειρά, Off With The Head ωραίο κλείσιμο με κολλητικό ρυθμό και απλά άψογο outro.
Γενικά, δίσκος που ακούγεται τέλεια για βόλτα στην πόλη ή για κανένα road trip με καλή παρέα.
Γυρνώντας στο δικό μου φανταστικό σενάριο με το μπαράκι που θα ήθελα να έχω, το Fever Dream θα παίζει σε κάποιο πάρτυ που θα έχουμε για τα γενέθλια κάποιου από το προσωπικό, κλειστό το μπαράκι για τον υπόλοιπο κόσμο, μπαλόνια και τριγωνικά καπελάκια και σερπαντίνες και δώρα και μπύρες και ένας ωραίος χαμός. Εγώ θα έχω αφήσει νωρίς τη φάση για βραδινή βόλτα με το Orphic Void των Tersivel στα ακουστικά, που από τότε που το τσέκαρα έτσι στην τύχη όταν το είδα στη φόρμα πρέπει να το έχω ακούσει πάνω από 30 φορές και σχεδόν παρακαλάω όποιος του έτυχε να μην γράψει ποτέ review για να το πάρω εγώ 
5 Likes
Φίλτατε @YoungAtlas το ίδιο βγάζει και σε μένα ο συγκεκριμένος δίσκος, εύπεπτο λοσατζελε ποπροκ με πολύ ωραία φωνητικά για χαλαρή μουσική συντροφιά σε μπόλικες περιστάσεις, πράγμα που θεωρώ μεγάλο κατόρθωμα…Χωρίς να το έχω καταλάβει μου έβγαλε η γνωστή εφαρμογή μουσικής πως τους είχα λιώσει ολο το 22… Επίσης λένε πως live είναι πολύ δυνατοί, αυτό θα το μάθουμε τον Μάρτιο στο gagarin…
1 Like
The Family Crest - The War: Act II
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρόταση από τον, γνωστό για τις indie ανησυχίες του, φίλτατο @JTN !
Καταρχάς, δεν γνώριζα καν αυτό το σχήμα. Διαβάζοντας γι αυτούς, ανακαλύπτω ότι οι Family Crest, στα σπάργανα τους τουλάχιστον, ήταν/είναι ένα γκρουπ που λειτουργεί περίπου σαν κομμούνα, στεγάζοντας μουσικούς μιας εύρυτερης κοινότητας στο San Francisco. Συνολικά πάνω από 500 (!) μουσικοί έχουν συνεργαστεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με τον βασικό πυρήνα των 6 ατόμων της μπάντας. Σε κάποιο Underground Express είχα γράψει για τους Selfless Orchestra, μια αντίστοιχη περίπτωση στο Perth.
Επι της ουσίας: orchestral indie rock, λέει, κι εγώ πάντα τσιμπάω όταν είναι για πνευστά και έγχορδα!
Πράγματι, η ενορχήστρωση των τραγουδιών είναι εντυπωσιακή. Ενώ ο σκελετός της μουσικής είναι τυπικό indie pop/rock, οι εκτεταμένες ενορχηστρώσεις “γλυκαίνουν” αλλά και διευρύνουν πάρα πολύ την ηχητική τους παλέτα. Οι πομπώδεις ματζόρε στιγμές μου θύμισαν λίγο το “Viva La Vida” των Coldplay, ενώ άλλα γκρουπ που μου ήρθαν ελαφριά στο μυαλό ήταν οι Decemberists, οι Manchester Orchestra και κάτι από την θετρικότητα των The Amazing Devil. Σε κάθε περίπτωση, οι Family Crest έχουν αρκετά προσωπικό ύφος και αρκετές baroque folk και neoclassical αναφορές. Όλα βέβαια περιστρέφονται γύρω από την εντυπωσιακή φωνή του mastermind Liam McCormick.
Το άλμπουμ τσουλάει πάρα πολύ ευχάριστα. Προφανώς τα άτομα ξέρουν να γράφουν καλά, πολύ καλά τραγούδια. Μερικά, κυρίως το “In Your Arms Tonight” και το “Her Song” μπορουν να σου κολλήσουν για μέρες! Το “αρνητικό” του άλμπουμ για το γούστο μου, ειναι το ίδιο με… το θετικό του: οτι ξερουν μονο να γραφουν καλα τραγούδια. Δεν ξεφευγουν ποτέ από την φόρμα του σφιχτου pop songwriting. Κριμα να εχεις τοσα οργανα και να μην ξεφευγεις και λίγο…!
Συνολικά, ένα άλμπουμ που ευχαριστήθηκα από ένα γκρουπ που χάρηκα που γνώρισα. Θα το πρότεινα σε όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει διευρυμένη indie rock/folk/pop, το άλμπουμ έχει αρκετές πολύ αξιόλογες στιγμές. Στο εξής, θα τους παρακολουθώ!
Ευχαριστώ @JTN !
12 Likes
χαιρομαι που σου αρεσε 
Θα τσεκαρω και τα ονοματα που παρεθεσες
Αγαπημενα μου προσωπικα ειναι τα Hearts on Fire, You Are the Beginning και η τριάδα στο τέλος. Εχει κατι το ανυψωτικό
κατι που βρηκα ενδιαφερον για αυτο το αλμπουμ ειναι οτι χρηματοδοτηθηκε μεσω kickstarter και καποια απο τα rewards που θα εδιναν σε οσους ηταν διατεθιμενοι να δωσουν παραπανω λεφτα. Ακουστικες διασκευες, ενορχηστρωση σε οποιο κομματι θελεις (και δικο σου), τζαμπα εισοδος σε ολα τα live τους, live μεσω streaming, live στο σπιτι σου κλπ
1 Like
Γενικώς, νομίζω παίζουν καλά το παιχνίδι του networking marketing!
Τα υστερα του κοσμου!!!
6 Likes
Artist: Blut Aus Nord
Title: Disharmonium – Undreamable Abysses
Year: 2022
Genre: Atmospheric Black Metal / Avant-garde Metal
Submitted by @RiderToUtopia
“The Wall of Sound is a popular music production technique, developed by American record producer Phil Spector in the 1960s, in which a number of musicians perform the same instruments or parts in unison and the resulting sound is re-recorded in an echo chamber.”
Μάλιστα. Παπάρια μάντολες κυρ Φιλ μας, θεόσχωρεστηνψυχούλασου, όμως έτσι; Πατώντας το play στο Chants of the Deep Ones, πρώτο κομμάτι του Disharmonium – Undreamable Abysses, το οποίο btw μαθαίνω ότι είναι το 14ο (!) album των Γάλλων Blut Aus Nord, ένας θεόρατος ηχητικός τοίχος ορθώνεται σε απόσταση αναπνοής από τη μύτη σου και παραμένει εκεί αμετακίνητος για 46 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα, μέχρι την τελευταία νότα του The Apotheosis of the Unnamable δηλαδή.
Τον δίσκο κάθε άλλο παρά εύκολο θα τον χαρακτήριζα, τουλάχιστον για μένα. Το κλικ που τον ξεκλείδωσε έγινε περίπου στην 8η ακρόαση, όλες με full attention. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να του δώσω πάνω από 2 ακροάσεις αν δεν ήταν το Album Exchange. Απλά θα το ξεκαρδούλιαζα στο Spotify και bye-bye, θα εξερευνούσα χωρίς ενοχές τα αγαπημένα (και άγνωστα από ένα σημείο και μετά) 70s μέσα από τους δίσκους των άλλων (ΠΟΣΟ γαμάτο το Granicus, ΠΟΣΟ;;;;;)…
Παρένθεση, εδώ έγκειται και η διαφορά του Exchange με τα άλλα δύο εξαιρετικά παιχνίδια που τρέχουν παράλληλα αυτό τον καιρό. Οτιδήποτε είναι προαιρετικό εκεί, εδώ είναι το ζητούμενο. Πρέπει να μπεις στα παπούτσια αυτού που το πρότεινε, να προσπαθήσεις να βρεις κοινές συνιστώσες με τα γούστα σου και ΟΚ, δεν σημαίνει ότι θα το καταφέρεις πάντα, αλλά τουλάχιστον πρέπει να το προσπαθήσεις. Πολύ. Κλείνει η παρένθεση.
Γενικά μιλώντας, δεν θεωρώ ότι η μουσική είναι αυτό που ξεχωρίζει αυτόν το δίσκο από το -μεγάλο; μικρό; ποιος ξέρει- σωρό των avant-garde κυκλοφοριών, αλλά ο εξαιρετικά μοναδικός του ήχος. Αυτός ο ηχητικός τοίχος για τον οποίο έγραφα πιο πάνω, θα μπορούσε άνετα να είναι το soundtrack οποιασδήποτε νουβέλας του Lovecraft. Είναι αποπνικτικός, απίστευτα συμπαγής, στάζει απόγνωση και ενώ επιφανειακά μπορεί να ξεγελάσει ως μονότονος, δεν είναι καθόλου.
Η lead κιθάρα είναι παραμορφωμένη όσο δεν πάει, σε τέτοιο σημείο που αντί να κάνει πιρουέτες για πάρτη της, αντίθετα έρπει κάτω από το χώμα σαν τυφλοπόντικας σε καρτούν της warner, σε δαγκώνει πρώτα στη φτέρνα και στο καπάκι, μαγκώνοντας σε από το σβέρκο, σε κολλάει σε έναν μαύρο-πράσινο τοίχο και σε βάφει από πάνω μέχρι κάτω με πορτοκαλο-μωβ μπογιά που ζέχνει κάτουρο και εμετό. Περίεργο; Χέσε με.
Η rhythm κιθάρα μαζί με το μπάσο, είναι συνήθως χαμένα στο background, συνεισφέροντας όμως, χωρίς να το πολύ παίρνεις χαμπάρι, ένα low end χέρι μπογιάς στη μούρη σου αγαπητέ ακροατή. Χρώματος μπλου ραφ αυτό.
Τα drums βαράνε αλύπητα, αλλά όντας χαμηλά στη μίξη – κοντός που σας χρειάζεται - μερικές φορές ξεχνάς ότι υπάρχουν και γίνονται και αυτά αναπόσπαστο μέρος του τοίχου. Προσοχή! Μπορείς να ξεχωρίσεις κάθε όργανο μέσα στον τοίχο πανεύκολα. Απλά δεν το θέλεις πάντα αυτό.
Εκεί που γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος, είναι στα φωνητικά. Φίλε αναγνώστη, πραγματικά αδυνατώ να σου δώσω να καταλάβεις τι στο διάολο συμβαίνει με τα φωνητικά, όσο κι αν προσπαθώ να βρω καμιά εξυπνακίστικη παρομοίωση. Θα σου πω μόνο το εξής: Υπάρχουν σε όλα τα κομμάτια. Αλλά μερικές φορές θα είναι σαν να μην υπάρχουν. Στα εξηγώ ωραία;
Personal Highlight: Neptune’s Eye, και όχι, δεν βάζω λινκ γιατί θα πατήσεις πάνω του, θα κάνεις μια γκριμάτσα λες και σε τάισα μερέντα από αντιμυκητιακό πάτο αρβύλας μετά από 15νθήμερα σκοινάκια και απλά θα την κάνεις με ελαφρά για να απολαύσεις τα Granicus αυτού του κόσμου. ΠΟΣΟ γαμάτο θεεεεε μου το Granicus;;; ΠΟΣΟ;;;
@RiderToUtopia θενκς για την πρόταση, το Exchange την έσωσε να ξέρεις!
15 Likes
Χαίρομαι πολύ που μπήκες για τα καλά στις ασύλληπτες αβυσσους φιλτατε @SvenN και που μας διηγήθηκες τις περιπέτειες σου σε αυτές.
Περα από αυτα, είναι μοναδικός δίσκος για εμένα, υπερβατικός, και η υψηλή ένταση εντείνει την εμπειρία της ακρόασης του.
2 Likes