Καλή μας χρονιά, λοιπόν. Θα ξεκινήσω με μία απάντηση στην απορία του @manos87 σχετικά με το βάρος των συνθέσεων στο “ΑΝΙΜΕ”. Διάβασα σε συνέντευξη, πως αρκετά συνυπεύθυνος για την τελική μορφή των τραγουδιών είναι ο Βασίλης Ντοκάκης, ο οποίος ανέλαβε και την παραγωγή του δίσκου, και που μετά από αυτό το αποτέλεσμα, ο Φοίβος συνεχίζει να τον αποκαλεί “ποιητή του ήχου”.
Πάμε τώρα στο δίσκο των Extra Life - “Secular Works, Vol. 2”. Είναι απαιτητικός δίσκος, τόσο που πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος για δύο πράγματα στον εαυτό σου, ενώ ακούς μουσική: Πρώτον, ότι αντέχεις το άγνωστο προς εσένα, και δεύτερον, πως είσαι ανοιχτός και δεκτικός στις μεγάλες διάρκειες του αγνώστου.
Οι τύποι μέσα σε αυτόν το δίσκο έχουν κάνει τα πάντα, εκτός από το να παίξουν ακραία με τεχνικό τρόπο. Αν το δοκίμαζαν, θα κατέστρεφαν ό,τι έχτισαν. Η πολυφωνικότητά τους δίνει την αίσθηση ότι θέλουν να σε μεταβιβάσουν σ’ έναν χώρο και τόπο κάποιου παραμυθιού, που ανήκει στο μακρινό παρελθόν, σε κάποιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος της Αγγλίας. Παρακάμπτοντας τους όρους που υπαγορεύουν τον ήχο τους, στο μυαλό μου ήρθαν οι Sieges Even σε αρκετά σημεία, ειδικά, των φωνητικών εξάρσεων. Οι Mayfair για το σκοτεινό prog, κάτι που μ’ έκανε ν’ αναρωτιέμαι μήπως οι Extra Life έχουν κατά βάθος και Γερμανικές ρίζες καταγωγής. Και το τελευταίο που με ήρθε στο μυαλό ήταν μία ελαφρά Paradise Lost αντίληψη στη γοτθική φωνητική φιγούρα πίσω από το μικρόφωνο, εκεί που η post punk παράδοση συναντούσε τη gothic φιλοσοφία.
Αν θέλεις να θυμάσαι κάποιο τραγούδι συγκεκριμένα, θα πρέπει ν’ ακούσεις πολλάκις το δίσκο. Μία φορά δεν αρκεί. Στην πραγματικότητα, είναι σαν ν’ ακούς ένα άσμα ενιαίο, κάτι σαν την αντίληψη του “APSoG” και δεν έχεις παρά ν’ αφεθείς, αν φυσικά κατέχεις ως προσωπικότητα τα δύο παραπάνω πράγματα. Από εκεί και πέρα, όλα τα σημεία με τις ακουστικές κιθάρες και τα βιολιά είναι η ιδιαίτερη μνεία του δίσκου, όπως και οι περισσότερες φωνητικές γραμμές του τραγουδιστή. Και φυσικά, ολόκληρο το “How to Die”. Η εισαγωγή, η εξέλιξη, η αντίθεση και το α λα Genesis κλείσιμο είναι το όλον. Αν, δηλαδή, όλος ο υπόλοιπος δίσκος ήταν ένα μαύρο χάλι, αυτό το τραγούδι θ’ αποτελούσε μία αποκαλυπτική όαση, αλλά και σίγουρα ένα επιβαλλόμενο δημιούργημα για ν’ αποδίδεται στις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Θ’ ανατρέχω στα κρυφά, να το ξέρεις Μάνο.
Έπρεπε να το δω με τα μάτια μου πρώτα. Νομίζα ότι ήταν κάτι σαν βιολί και μια φωνή που συνεργάζονταν αλλά τελικά έχουμε κάτι σαν βιολί και τα string bendings του που βγάζουν αυτό το απίστευτα ελεγχόμενο αποτέλεσμα.
Θα τσεκαρω και τα ονοματα που παρεθεσες
