Μικρός αστερίσκος: έχει γράψει τα σύνθια κλπ στις μέρες θριάμβου των Fear Factory ε.
2 Likes
Και μίξεις/παραγωγές έχει κάνει στους FF, παραγωγές σε PARADISE LOST από “Symbol” μέχρι “In Requiem” αλλά ο μεγάλος αστερίσκος είναι οι FRONT LINE ASSEMBLY.
1 Like
Νεα φορμα. Χωρις θεμα. Ζευγαρια οπως ειπαμε πρωτη καθε μηνα.
14/24 μεχρι στιγμης για του 2022
περιμενουμε ακομα τους @QuintomScenario @Curehead @Sh_Wo_f @Sevek @ManosOrff @Giasonas @RiderToUtopia @nnnkkk @bostonflesh @OwlKitty οπως και @eviL που ελεγε θα γραψει δυο μαζι 
Εχετε οκτω μερουλες (ειχατε 31)
7 Likes
Ακυρο… απαντηθηκε κανοντας απλα κλικ στο αρχειο…
αν η ερωτηση ηταν για τη χρονια. Σορρυ θα το αλλαξω
1 Like
Να βάλεις θέμα! Έχει περισσότερη πλάκα όταν βάζεις θέμα. Μη με κάνεις να κάνω poll τώρα.
2 Likes
Αυτό πήγα να γράψω κι εγώ, καλύτερα με θέμα 
και εμενα μου αρεσουν τα θεματα αλλα καποιοι ηθελαν και ελευθερα οποτε το πηγαινουμε εναλλαξ. Εχω μπολικα παντως και δεχομαι και προτασεις
αν θελετε φτιαξτε πολλ
1 Like
Συμφωνώ απόλυτα με το εναλλάξ. Το συνεχώς με θέμα σε περιορίζει.
Βαρεμάρα, αλλά είναι το δίκαιο εφόσον κάποιοι δε θέλουν.
Κλαίω, πόσο passive aggressive 
Το δικό μου έρχεται μέσα στο ΣΚ.
Τα 2 ηταν με τη συμμετοχη της νεας χρονιας, αλλα με μαλωσες και δε με εβαλες στη κληρωση 
Μαζευω δυναμεις να τελειωσω αυτο που χρωσταω - καπου ειχα ενα ντραφτ.
H μουσική, για αυτούς που θα την εκτιμήσουν, είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος στην ζωή. Μπορεί να σε στηρίξει όταν κάποιο πραγματικό πρόσωπο δεν θα μπορεί, να σπρώξει ακόμα πιο ψηλά, μπορεί απλά να σου κάνει παρέα. Μπορεί να συνδυάσεις ένα κομμάτι με ένα πρόσωπο ή ένα γεγονός και αυτομάτως να γίνει κάτι πολύ προσωπικό (που έχει τα θετικά και τα αρνητικά) - γενικά είναι ένα δημιούργημα το οποίο μπορεί ακόμα και να καθορίσει ζωες.
Σε αυτού του μήνα το ματσάρισμα (@Sh_Wo_f ), οι Hedvig Mollestad & Trondheim Jazz Orchestra με το Maternity Beat, πραγματεύονται ένα σημαντικό γεγονός στην ζωή ενός ανθρώπου, από την στιγμή που επιλέγει αυτό το δρόμο: αυτός της μητρότητας (του να είσαι γονιός εγώ θα έλεγα, καθώς για τους αρσενικούς φίλους μας, ναι μεν είναι δύσκολο να το βιώσουν 100%, αλλά αν κάποιος συμμετέχει 100% σε αυτό, πιστεύω πως αν εξαιρέσεις την σωματική/ορμονική εμπλοκή στην διαδικασία, είναι το ίδιο ).
Αυτή η διαδικασία λοιπόν, ενώ έχει κάποια milestones, οπότε μπορεί να τετραγωνιστεί σχετικά ως “διαδικασία”, είναι κάτι εντελώς απρόβλεπτο. Μπορεί αν βρεθείς από τα σύννεφα στα τάρταρα μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Φυσικά υπάρχει και αντίθετη περίπτωση, αν και αυτό υποδηλώνει ήδη δυσκολίες.
Όπως λοιπόν μια τέτοια πολύπλοκη και πολύπλευρη πραγματικότητα, έτσι λοιπόν και αυτός ο δίσκος, δεν θα μπορούσε να μπεί σε καλούπια. Όπως δεν μπορεί να μπεί σε καλούπι η χαρά αλλά και η αγωνία ενός ανθρώπου που σε λίγες μέρες γεννάει: χαρά γιατί επιτέλους μετά απο 9(?) μήνες συναισθηματικής ανωμαλίας, θα δεί κάτι που δεν έχει ξαναδεί, θα δημιουργήσει κάτι από το τίποτα και συγχρόνως αγωνία για το πως θα χειριστεί τις καταστάσεις, αλλά και γιατί το ότι έχεις φτάσει στο τέλος, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.
Κάπως έτσι λοιπόν έχει δημιουργηθεί αυτός ο δίσκος. Το χάος που βιώνεις κάθε μέρα για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, βρίσκεται στα αυτιά σου.
Τι γίνεται όμως όταν έρχεται το χαρμόσυνο και μοναδικό γεγονός? Όλοι περιμένουν φυσικά όμορφα συναισθήματα, αγαλλίαση. Αυτή φυσικά είναι μόνο η μια πλευρά. Γιατί ακόμα και στην καλή περίπτωση, το να πάρεις έναν ανθρωπο και να τον υποστηρίξεις 100%, είναι κάτι το οποίο δεν είναι μόνο όμορφες στιγμές (ευτυχώς αυτές μένουν μετά βέβαια).
Όλη αυτή η συναισθηματική ανωμαλία βρίσκεται σε αυτό το δίσκο λοιπόν. Το χάος του βγάζει νόημα όταν το δείς με αυτή την οπτική. Η ιδέα όμως αρκεί ώστε ένας δίσκος να επιτελέσει το σκοπό του? Όχι φυσικά. Και αν έχεις ζήσει την διαδικασία, τότε καταλαβαίνεις τον λόγο που ακούς αυτό που ακούς, όμως συγχρόνως ένα μουσικό έργο, για μένα, οφείλει να σου αφήσει πολλά πράγματα για το χαρακτηρίσεις συγκλονιστικό. Η οργιαστική τεχνικότητα λοιπον σε πολλά σημεία, δεν θα ενοχλούσε, αν ήταν δίπλα σε άλλα που αποτυπωνόντουσαν στο μυαλό σου. Ενώ λοιπόν έχει τις στιγμές του (οι οποίες βρίσκονται στο δεύτερο μισό του δίσκου - κοντά στην γέννηση και μετά την γέννηση? Δεν ξέρω, αλλά it makes sense), το σύνολο παραμένει άνισο. Ως κατι πλήρως αυτοσχεδιαστικό, τεχνικό μεχρι το κόκκαλο, που δημιουργεί μελωδίες που δεν σου μένουν.
Όταν το χάος αυτό οργανώνεται λίγο παραπάνω, ο δίσκος αρχίζει και ανεβαίνει (Little Lucid Demons/Αlfons), όταν αγγίζει πιο ροκ φορμες γίνεται ωραίος (All Flights Cancelled), αλλά και όταν αγγίζει την jazz απαλότητα (Her Own Shape, Maternity Beat).
Σαν σύνολο θα το χαρακτήριζα άνισο, καθώς έχουν σπαταληθεί αρκετά από τα 63 του λεπτά για να φτάσουμε στα παραπάνω κομμάτια.
Ωραία διαδικασία το γεγονός να προσπαθήσεις να συνδέσεις μια κατάσταση με ένα δίσκο για να καταλάβεις την ουσία του. Θα ήταν ακόμα καλύτερη αν το μουσικό κομμάτι ήταν πιο ουσιαστικό.
Ας βάλω και το εξώφυλλο εδώ γιατί παραπάνω δεν ταίριαζε:
12 Likes
Στο πρωτο album exchange μετα την διακοπή ο δισκος που μου επεσε ηταν απο τον φιλτατο @svenN και ηταν το Of Solitude Triumphant των Θεσσαλονικων The Temple, τους οποιους ηξερα μονο σαν ονομα και με βαση το metal archives απο το 2015 και μετα εχουν βγαλει ενα EP, ενα split με τους Acolytes of Moros και 2 LP, εκ των οποίο αυτό που ακουσα ηταν το δευτερο, που κυκλοφορησε περυσι.
Η μουσικη των The temple ειναι ενα πολυ μελωδικό doom metal με εντονο το στοιχείο της ελληνικής και ορθοδοξης μουσικής παράδοσης. Ο δίσκος αρχικά δεν με εντυπωσιασε αλλα μετα απο 2-3 ακροασεις φαινεται πως ξεκλειδωσα ολη τη μελωδικοτητα και την βαρια μελαγχολικη και θρηνητικη του ατμοσφαιρα. Θα το προτεινα σε fans των candlemass, των solitude aeturnus, των om και λοιπων δυναμεων !
Μετά από την χορωδιακή εισαγωγή, ιδανική για την απαραίτητη ατμοσφαιρικότητα, το πολυ δυνατο the foundations με τις μελωδικοτατες κιθαρες του δινει το στιγμα ολο του δισκου, Το Reborn in virtue με τα επικα αργοσυρτα φωνητικα του αρχικα μου ειχε φανει λιγο μονοτονο, αλλα με τις ακροασεις γινεται εθιστικο, οπως και ολοκληρος ο δισκος. Πολυ ωραια μελωδικα leads εχει και το επομενο κομματι, το profound loss, απο τα highlight του δισκου. Το a white flame for the fear of death, αποκαλυπτοντας και ενα επαναλαμβανόμενο θεμα-αυτό του θανάτου- στιχουργικα, ξεκιναει με ψαλμωδια και εξελισσεται σε ενα ακομα οχημα για τις κιθαρες να ξεδιπλωσουν τα μελωδικα riff και leads τους. Ωραιες φωνητικές γραμμές επίσης. Στο ιδιο κλιμα συνεχιζει και το premonitions of the final hour και μετα από αυτο ερχεται το highlight μαλλον του δισκου, το επικο the lord of light.
Πολύ ωραιος δισκος, και αναμενομενα ωραιο ματσαρισμα. Cheers @SvenN !
15 Likes
mine also coming up
μπηκε σεξαλλα η εξεταστικη κ μπουκωσα (με την καλη εννοια)
3 Likes
ωραιοι ηταν οι The Temple εχθες^
κατα τα αλλα
4 μερες εμειναν! 
γραψτε και βαλτε
Εγώ θα γράψω για το άλμπουμ που μου ανατέθηκε, άλλα κάνω drop out από το παιχνίδι!
αυτο θα σημανει και το τελος της φιλιας μας
2 Likes
Θα την αναβαθμίσουμε σε κάτι άλλο; 
2 Likes
«του΄πα, του’πα του Παππά» - έτσι μου είχε χαρακτηρίσει φίλος ντράμμερ τη μουσική που άκουγα όταν πρωτογνωριστήκαμε. Δεν είχε άδικο . Τέλοσπαντων – έτσι ακούγονται λίγο οι JJ. Run of the mill punk-rock.
Τίποτα το ρηξικέλευθο. Αλλά το ενδιαφέρον πηγάζει από το γεγονός ότι είναι πενηντάρηδες από τη Φινλανδία που κάνουν αυτό που γουστάρουν από το 1989. Από τη μία είναι γαμάτο, από την άλλη λίγο στενάχωρο. Δε θα εμβαθύνω πολύ παραπάνω – καθώς έχει να κάνει με το πως αντιλαμβάνομαι γενικώς τη φάση να είσαι σε μπάντα που ντεφάκτο δεν πάει πουθενά. Από την άλλη έγιναν θεματολογία σε ελληνικό μουσικό παιχνίδι, οπότε τί ξέρω εγώ και μιλάω;
Το Who’s Talking είναι ένα ¾ EP (το “Just Another Band” είναι από εκείνα τα τζερτζελοπάνκ κοιτα-τι-ωραια-που-ειναι-η-ζωή που θα μπορούσε να τραγουδιέται σε γήπεδο και δεν τα μπορώ – οπότε έτρωγε απανωτά σκιπ). Κατα τ’αλλα – solid κυκλοφορία, solid κομμάτια, solid μελωδία.
Αυτά!
(πήγα να πω σορυ για την καθυστερηση, αλλα καθολου δεν καθυστερησα).
Edit: νιώθω λίγο μαλακας, για τον επόμενο γύρο έβαλα δίσκο μία ώρα και σαράντα λεπτά. Σε κάθε περίπτωση brace.
12 Likes