H μουσική, για αυτούς που θα την εκτιμήσουν, είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος στην ζωή. Μπορεί να σε στηρίξει όταν κάποιο πραγματικό πρόσωπο δεν θα μπορεί, να σπρώξει ακόμα πιο ψηλά, μπορεί απλά να σου κάνει παρέα. Μπορεί να συνδυάσεις ένα κομμάτι με ένα πρόσωπο ή ένα γεγονός και αυτομάτως να γίνει κάτι πολύ προσωπικό (που έχει τα θετικά και τα αρνητικά) - γενικά είναι ένα δημιούργημα το οποίο μπορεί ακόμα και να καθορίσει ζωες.
Σε αυτού του μήνα το ματσάρισμα (@Sh_Wo_f ), οι Hedvig Mollestad & Trondheim Jazz Orchestra με το Maternity Beat, πραγματεύονται ένα σημαντικό γεγονός στην ζωή ενός ανθρώπου, από την στιγμή που επιλέγει αυτό το δρόμο: αυτός της μητρότητας (του να είσαι γονιός εγώ θα έλεγα, καθώς για τους αρσενικούς φίλους μας, ναι μεν είναι δύσκολο να το βιώσουν 100%, αλλά αν κάποιος συμμετέχει 100% σε αυτό, πιστεύω πως αν εξαιρέσεις την σωματική/ορμονική εμπλοκή στην διαδικασία, είναι το ίδιο ).
Αυτή η διαδικασία λοιπόν, ενώ έχει κάποια milestones, οπότε μπορεί να τετραγωνιστεί σχετικά ως “διαδικασία”, είναι κάτι εντελώς απρόβλεπτο. Μπορεί αν βρεθείς από τα σύννεφα στα τάρταρα μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Φυσικά υπάρχει και αντίθετη περίπτωση, αν και αυτό υποδηλώνει ήδη δυσκολίες.
Όπως λοιπόν μια τέτοια πολύπλοκη και πολύπλευρη πραγματικότητα, έτσι λοιπόν και αυτός ο δίσκος, δεν θα μπορούσε να μπεί σε καλούπια. Όπως δεν μπορεί να μπεί σε καλούπι η χαρά αλλά και η αγωνία ενός ανθρώπου που σε λίγες μέρες γεννάει: χαρά γιατί επιτέλους μετά απο 9(?) μήνες συναισθηματικής ανωμαλίας, θα δεί κάτι που δεν έχει ξαναδεί, θα δημιουργήσει κάτι από το τίποτα και συγχρόνως αγωνία για το πως θα χειριστεί τις καταστάσεις, αλλά και γιατί το ότι έχεις φτάσει στο τέλος, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.
Κάπως έτσι λοιπόν έχει δημιουργηθεί αυτός ο δίσκος. Το χάος που βιώνεις κάθε μέρα για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, βρίσκεται στα αυτιά σου.
Τι γίνεται όμως όταν έρχεται το χαρμόσυνο και μοναδικό γεγονός? Όλοι περιμένουν φυσικά όμορφα συναισθήματα, αγαλλίαση. Αυτή φυσικά είναι μόνο η μια πλευρά. Γιατί ακόμα και στην καλή περίπτωση, το να πάρεις έναν ανθρωπο και να τον υποστηρίξεις 100%, είναι κάτι το οποίο δεν είναι μόνο όμορφες στιγμές (ευτυχώς αυτές μένουν μετά βέβαια).
Όλη αυτή η συναισθηματική ανωμαλία βρίσκεται σε αυτό το δίσκο λοιπόν. Το χάος του βγάζει νόημα όταν το δείς με αυτή την οπτική. Η ιδέα όμως αρκεί ώστε ένας δίσκος να επιτελέσει το σκοπό του? Όχι φυσικά. Και αν έχεις ζήσει την διαδικασία, τότε καταλαβαίνεις τον λόγο που ακούς αυτό που ακούς, όμως συγχρόνως ένα μουσικό έργο, για μένα, οφείλει να σου αφήσει πολλά πράγματα για το χαρακτηρίσεις συγκλονιστικό. Η οργιαστική τεχνικότητα λοιπον σε πολλά σημεία, δεν θα ενοχλούσε, αν ήταν δίπλα σε άλλα που αποτυπωνόντουσαν στο μυαλό σου. Ενώ λοιπόν έχει τις στιγμές του (οι οποίες βρίσκονται στο δεύτερο μισό του δίσκου - κοντά στην γέννηση και μετά την γέννηση? Δεν ξέρω, αλλά it makes sense), το σύνολο παραμένει άνισο. Ως κατι πλήρως αυτοσχεδιαστικό, τεχνικό μεχρι το κόκκαλο, που δημιουργεί μελωδίες που δεν σου μένουν.
Όταν το χάος αυτό οργανώνεται λίγο παραπάνω, ο δίσκος αρχίζει και ανεβαίνει (Little Lucid Demons/Αlfons), όταν αγγίζει πιο ροκ φορμες γίνεται ωραίος (All Flights Cancelled), αλλά και όταν αγγίζει την jazz απαλότητα (Her Own Shape, Maternity Beat).
Σαν σύνολο θα το χαρακτήριζα άνισο, καθώς έχουν σπαταληθεί αρκετά από τα 63 του λεπτά για να φτάσουμε στα παραπάνω κομμάτια.
Ωραία διαδικασία το γεγονός να προσπαθήσεις να συνδέσεις μια κατάσταση με ένα δίσκο για να καταλάβεις την ουσία του. Θα ήταν ακόμα καλύτερη αν το μουσικό κομμάτι ήταν πιο ουσιαστικό.
Ας βάλω και το εξώφυλλο εδώ γιατί παραπάνω δεν ταίριαζε:
Εχετε οκτω μερουλες (ειχατε 31)
