αυτο θα σημανει και το τελος της φιλιας μας
2 Likes
Θα την αναβαθμίσουμε σε κάτι άλλο; 
2 Likes
«του΄πα, του’πα του Παππά» - έτσι μου είχε χαρακτηρίσει φίλος ντράμμερ τη μουσική που άκουγα όταν πρωτογνωριστήκαμε. Δεν είχε άδικο . Τέλοσπαντων – έτσι ακούγονται λίγο οι JJ. Run of the mill punk-rock.
Τίποτα το ρηξικέλευθο. Αλλά το ενδιαφέρον πηγάζει από το γεγονός ότι είναι πενηντάρηδες από τη Φινλανδία που κάνουν αυτό που γουστάρουν από το 1989. Από τη μία είναι γαμάτο, από την άλλη λίγο στενάχωρο. Δε θα εμβαθύνω πολύ παραπάνω – καθώς έχει να κάνει με το πως αντιλαμβάνομαι γενικώς τη φάση να είσαι σε μπάντα που ντεφάκτο δεν πάει πουθενά. Από την άλλη έγιναν θεματολογία σε ελληνικό μουσικό παιχνίδι, οπότε τί ξέρω εγώ και μιλάω;
Το Who’s Talking είναι ένα ¾ EP (το “Just Another Band” είναι από εκείνα τα τζερτζελοπάνκ κοιτα-τι-ωραια-που-ειναι-η-ζωή που θα μπορούσε να τραγουδιέται σε γήπεδο και δεν τα μπορώ – οπότε έτρωγε απανωτά σκιπ). Κατα τ’αλλα – solid κυκλοφορία, solid κομμάτια, solid μελωδία.
Αυτά!
(πήγα να πω σορυ για την καθυστερηση, αλλα καθολου δεν καθυστερησα).
Edit: νιώθω λίγο μαλακας, για τον επόμενο γύρο έβαλα δίσκο μία ώρα και σαράντα λεπτά. Σε κάθε περίπτωση brace.
12 Likes
Μου έτυχε ματσάρισμα με @OwlKitty και το άλμπουμ που μου ανέθεσε είναι αυτό που βλέπετε ακριβώς από κάτω 
Messa - Close
Να πω ότι την μπάντα πριν το ματσάρισμα δεν την είχα καν ακουστά. Επίσης να πω ότι νιώθω ότι δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος για να κάνω το συγκεκριμένο review. Εννοώ ότι βλέπω αρκετούς στο φόρουμ που έχουν εκστασιαστεί με τη μπάντα (extasy extano), που πήγαν και στη συναυλία στο Κύτταρο και έμειναν παγωτό από την ερμηνεία της τραγουδίστριας την οποία δεν την αναφέρουν ως άνθρωπο αλλά ως άγγελο επί της γης.
Συνεπώς εγώ που τώρα ήρθα σε επαφή με τους Messa τι καινούριο να πω σε αυτούς που προφανώς έχουν αποκρυσταλλωμένη άποψη και γνωρίζουν πολύ καλύτερα την μπάντα από μένα. Αισθάνομαι σαν να με βάλεις να κάνω κριτική στο Black Album των Metallica, κανείς δεν περιμένει από σένα να μάθει κάτι για αυτό.
Τεσπα, ας πω δυο λόγια αφού έτσι είναι το παιχνίδι. Ξεκινώντας, να πω ότι υπάρχει και η αντίθετη άποψη. Δηλαδή δεν έχουν ενθουσιαστεί όλοι από τους Messa. Στη σελίδα του R! στο facebook έκαναν την ερώτηση αν το Close είναι το καλύτερο metal άλμπουμ του 2022. Υπήρξαν και αυτές οι απαντήσεις (3 like που συμφωνούσαν με την γνώμη του και ένα ‘χαχα’ που προφανώς διαφωνούσε).
Ανεξάρτητα από όλα αυτά και όσον αφορά το πώς βίωσα προσωπικά το άλμπουμ, εντάξει το doom δεν είναι ακριβώς το στοιχείο μου (εκτός αν μιλάμε για δισκάρες τύπου The Devil You Know).
Ωραίο άλμπουμ σε γενικές γραμμές, βέβαια σε μέρη βαριόμουν κάπως και το προχωρούσα πιο μπροστά να δω τι έχει να μας πει. Τα τραγούδια που ξεχώρισα ήταν το Dark Horse που μπαίνει γρήγορα και δυναμικά μετά το αργόσυρτο εναρκτήριο κομμάτι, το 0=2 και το Serving him που κλείνει το δίσκο. Ωραία κομμάτια, μελωδικά και με ευφάνταστες εναλλαγές ενδιάμεσα (περίπου όπως όλος ο δίσκος).
Το πρόσημο είναι θετικό, thanks @OwlKitty
11 Likes
Αυτά που κάνει ο κιθαρίστας λάιβ δεν φαίνονται στο άλμπουμ παντως
4 Likes
Αυτό, συν ότι και οι ερμηνειάρες της Sara στο λάιβ δεν φαίνονται έτσι στον δίσκο, αλλά και από την άλλη πώς μπορεί να το δει αυτό κάποιος που απλά θα βάλει να ακούσει;
Καλά, το “βαρετό μέχρι θανάτου και χιλιοπαιγμένο” το διαβάζω και γελάω, οκ μπρο και προχωράμε, καμία κουβέντα, σόρυ κιόλας
2 Likes
Γι’ αυτό λέγεται ALBUM, αλλιώς θα λεγόταν ντιβιντί.
Τι λέει ο άνθρωπος για το πνεύμα του '77, ρε Αποστόλη;;;
(ΟΚ, αυτά που γέρνουν προς oi!/street-punk/γηπεδικά ούτε εγώ τα αντέχω, αλλά αυτό γαμάει, γιατί διατηρεί τη μελωδία του! Και ξεχωρίζει κι απ’ τα υπόλοιπα όπως λες).
Ανοίγεις μεγάλη συζήτηση. Γιατί να χρειάζεται “ντε φάκτο” να “πάει” κάπου μία μπάντα; Και που είναι αυτό το κάπου;
Θέλω να πω ότι αυτό το “κάπου” μάλλον διαφοροποείται από είδος μουσικής σε είδος μουσικής, από εποχή σ’ εποχή, όπως κι από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αλλά και πέρα απ’ αυτό, ακόμα και η ίδια η λογική του να χρειάζεται οπωσδήποτε αυτό που κάνει κανείς να έχει ένα μελλοντικό αντίκρισμα που να μην εμπεριέχεται στην ίδια την απόλαυση της δραστηριότητας, είναι κάτι που, κατά την άποψή μου, σηκώνει αρκετή κριτική γιατί μέσα της κρύβει αυτήν την αντίληψη της συνεχούς προόδου και εξέλιξης (όχι επειδή έτσι θέλει κάποιος, αλλά επειδή έτσι πρέπει), των συνεχών “στόχων” που θα πρέπει να εκπληρώνονται, ενός αδιάκοπου αισθήματος “ανικανοποίητου” (ξανά, όχι με θετική έννοια του να μη συμβιβάζεσαι με τη μετριότητα όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεσαι, αλλά μέσω μιας εσωτερικευμένης καταπίεσης και αγωνίας του ν’ ανταποκρίνεσαι στα κοινωνικά standards της συνεχούς ανέλιξης, γιατί οτιδήποτε άλλοτε θεωρείται “βάλτωμα”, “αποτυχία” και “τεμπελιά”) κλπ.
Tl;dr, δεν ξέρω μέσα τους γίνεται, αλλά στο έξω τους οι τύποι φαίνονταν υπερβολικά χαρούμενοι με το γεγονός ότι στα 50 τους βρέθηκαν να παίζουν στην Ελλάδα από το πουθενά και βλαμμένοι τύποι σαν εμένα να τους λένε “να ξέρετε σας ανακάλυψα τώρα κι είστε οι καλύτερη μελωδική punk μπάντα που άκουσα φέτος” κλπ.
Επίσης η τύπισσα συγκινήθηκε όταν η κοπέλα μου της είπε ότι αφήσαμε τα παιδιά σπίτι για να ‘ρθουμε να τους ακούσουμε (καλά, δεν ταξιδέψαμε κι απ’ την Αλάσκα, δίπλα ήμασταν), συγκεκριμένα δήλωσε “honored”, γιατί λέει έχει έναν μαντράχαλο 20 χρονών και ξέρει πως είναι. 
Punk rock, re!!!
Πω-πω, μας γάμησες, εγώ επίτηδες προσπαθώ να βρίσκω μικρούς δίσκους, να μην ταλαιπωρείται πολύ όποιος δε γουστάρει. 
4 Likes
Τι να πούμε για την εκτέλεση του “The Hour of the Wolf”…, όπου, πέραν από το γεγονός πως ήθελα έναν πολυέλαιο για τον παλιμπαιδισμό μου, ερμηνευτικά το υπεραπογείωσε σε σχέση με τη στούντιο έκδοση, αλλά και σε σχέση με την τότε φωνή της, που ήθελε σε σημεία ωρίμανση.
2 Likes
“The Long Road North”, λοιπόν, ένα άλμπουμ ιδανικό για τις (πιο) κρύες μέρες που διανύουμε την τελευταία εβδομάδα. Όχι τυχαία, ίσως, κυκλοφόρησε πέρυσι τέτοια εποχή, τσιγκλώντας μέσα μας εικόνες ενός επίμονου και κοπιαστικού ταξιδιού μέσα από τον χειμώνα (η λέξη ανοιχτή σε ερμηνείες).
Οι Cult of Luna δεν υπήρξαν ποτέ λατρεμένοι μου, παρ’ όλο που αυτό που ακούω, και για όσο το ακούω, ακούγεται ευχάριστα. Όμως, ποτέ δεν είχα την ανάγκη να επιστρέψω στα σκληρά, ογκώδη, και απόκρημνα κομμάτια τους, κι ίσως γι’ αυτό (μην με πιστέψετε αν πω οτιδήποτε άλλο), δυσκολεύτηκα με αυτήν την πρόταση όλο τον Γενάρη. Με την εξαίρεση του Vertikal και του Mariner, οι CoL δεν έχουν κυκλοφορήσει τίποτα που να θέλω να με περιβάλλει και να με παρασύρει. Το “Long Road North” δεν αποτελούσε εξαίρεση πέρυσι, δεν θα αποτελέσει εξαίρεση και φέτος.
Η ακρόαση στα πρώτα δύο κομμάτια είναι σαν να αγκαλιάζεις ένα βουνό. Καταλαβαίνω γιατί αυτή η εικόνα μπορεί να είναι συγκλονιστική και ελκυστική, αλλά προσωπικά νιώθω σαν να μην αγκαλιάζω τίποτα έτσι ευρύ που είναι το μουσικό τοπίο, αργόσυρτο, και αδιαφοροποίητο. Μετά το πρώτο διπλό χτύπημα του “Cold Burn” και του “Silver Arc”, το άλμπουμ περνάει στη φάση που μου αρέσει περισσότερο. Τα κομμάτια έχουν αρκετή διαφοροποίηση, εναλλαγή ρυθμού, και ηχητική ποικιλία, ώστε οι κοτρόνες που περιλαμβάνουν να αποτελούν μέρος ενός θεαματικού τοπίου, που αυτή τη φορά επιτρέπει να το δεις από μία προοπτική, και να το αφήσεις να εντυπωθεί μέσα σου. Οι ατμοσφαιρικές φωνές στο “Beyond I”, τα leads στο εντυπωσιακό “An Offering to the Wild” με τα σαξόφωνα να τρελαίνονται, το στιγματισμένο “Into the Night” και η καταιγίδα του ομώνυμου είναι όλα σαρωτικά, με έναν τρόπο, όμως, που σε διαπερνάει χωρίς να σε καθηλώνει. Σαν κύμα, περισσότερο, παρά σαν κατολίσθηση (συγχωράτε με, από νησί είμαι, όχι βουνίσιος).
Μετά από το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, κι ενώ πλησιάζουμε στη μία ώρα, τα δύο τελευταία κομμάτια διατηρούν την αίσθηση μεγαλείου, και μπορεί να κρατάνε παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται, αλλά οκ, ατμόσφαιρα θέλαμε… Το “Beyond II” ταιριάζει στο context αν και μουσικά διαφορετικό, και με την ανατριχίλα των εφέ μας αποχαιρετά. Αν είμαστε εμείς που συνεχίζουμε την ανάβαση στο σκοτεινό αυτό βουνό προς τον βορρά, ή ο δίσκος που χάνεται στο ανηφορικό μονοπάτι δεν το ξέρω. Εγώ καλά είμαι να σταματήσω ως εδώ, πάντως.
Εδώ και η κριτική του γνωστού βορειοευρωπαϊκάκια Καλαμούτσου: Cult Of Luna - The Long Road North
A! Και να προσθέσω ότι ένα post metal συγκρότημα που ΛΑΤΡΕΥΩ αν και έχει μόνο ένα δίσκο στο ενεργητικό του, είναι οι καταπληκτικοί Γάλλοι An Ocean of Void, με το εξαιρετικό “The Great Escape” του 2015, που συνδυάζει CoL με Pink Floyd (…και λίγο late-era Anathema, ή μήπως με ξεγελά η μνήμη μου;)
13 Likes
@OwlKitty @QuintomScenario @Sh_Wo_f @nnnkkk @Curehead (και @evil) εχουν μεινει και η προθεσμια ειναι μεχρι αυριο παρομοια ωρα (ελπιζουμε να εχετε ξεμπερδεψει απο σημερα)
@nikosPL , @Clairvoyant, @Rebel, @bostonflesh, @LesAnTz @νεαατομα δεν θα δηλωσετε; 
εχουμε καποιες πολυ ωραιες επιλογες μεχρι τωρα!
1 Like
Θα ήθελα ρε φίλε αλλά γυρνάω σπίτι μεθαύριο κ δεν έχω ακούσει μουσική εδώ κ δέκα μέρες οπότε δεν έχω κάτι στο μυαλό μου. Μέχρι πότε έχω διορία;
Πάνω κάτω 24 ώρες.
Το “δεν έχω άλμπουμ να προτείνω” είναι η τελευταία απάντηση που περίμενα παντως :ρ
1 Like
9 Likes
Εμπηκα, πρόσεξε που θα το δωκεις το διαμάντι που έβαλα, να φάω όσο γίνεται λιγότερο κράξιμο…
1 Like
θα βαλω, θα το εχεισ σημερα το ραδυ
Έβαλα alternative rock πριν λίγο!
Έβαλα κι εγώ
Ενδιαφερον αυτο που λες, γιατι για μενα συνηθως ισχυει το αντιθετο… με ζοριζουν λιγοτερο οι “προκλησεις” (αναλογα παντα και με την προκληση φυσικα), απο οτι δισκοι οι οποιοι κινουνται σε παρα πολυ γνωριμο υφος. Οποτε με την σειρα μου, μπορω να πω οτι ζοριζομαι αρκετα στο να γραψω λογια για τον δισκο που επελεξες , ενω ισως για εναν δισκο σε εντελως ξενο υφος σε μενα θα μπορουσα να βρω καποια εμπνευση να εξερευνησω περισσοτερο το “ωπα τι ακουμε εδω περα?”.
Κι ομως, νομιζω οτι αυτα που εγραψες για το Innovation Zero ηταν ενα τελειο ποστ για να παρει καποιος μια ιδεα, και δειχνουν πως ασχοληθηκες αρκετα και ακουσες τον δισκο, δεν τον ξεπεταξες απλα για την υποχρεωση.
Κατι που εν τελει εκανα κι εγω, και ειναι ενας απο τους λογους για τους οποιους καθυστερησα αρκετα να γραψω για το Crown του Eric Gales, καθως ηθελα να ειμαι σιγουρος οτι το ακουσα αρκετα ωστε να αναφερω καποια πραγματακια ουσιας, κι οχι κατι εντελως διεκπεραιωτικο.
Για παμε και στην ουσια ομως. Ξεκαθαριζω απο την αρχη, οτι θα ειμαι σχετικα επικριτικος, και για πολυ συγκεκριμενο λογο. Η μουσικη για μενα ειναι παντοτε αρρηκτα συνδεδεμενη με το στιχουργικο κομματι, και με τα νοηματα που θελει να περασει. Δεν μπορω καν να φανταστω το ενδεχομενο του να λατρεψω την μουσικη καποιου καλλιτεχνη, αν δεν με αγγιζουν και δε με εκφραζουν ταυτοχρονα και οι συμβολισμοι του εργου, περαν της ιδιας της μουσικης.
Ως εκ τουτου, δεν μπορω παρα να εχω αρνητικη προδιαθεση για τον 19ο δισκο ενος καλλιτεχνη “παιδι αποκαλυψη” , για τον οποιο διαβαζω μετα απο πολυ συντομο ψαξιμο στο διαδικτυο πως θεωρειται ως “ο καλυτερος συγχρονος μπλουζ ροκ κιθαριστας”, οταν ο τιτλος του δισκου ειναι ουσιαστικα ενας φορος τιμης… στον εαυτο του. Οπως επισης και το ομωνυμο τραγουδι (The Crown), αλλα και τραγουδια οπως το Take Me Just As I Am. Οσο περνανε τα χρονια τοσο λιγοτερο ανεκτικος ειμαι σε υπεροπτικες και ναρκισσιστικες συμπεριφορες, οποτε ζηταω να με συγχωρησετε αν φαινομαι υπερβολικος σε αυτο το κομματι της κριτικης μου, αλλα γενικα η φαση μου ειναι “μηδενικη ανοχη” σε δηλωσεις τυπου “δωστε μου τον θρονο μου και το στεμμα μου”. Ολοκληρο το περιεχομενο του ομωνυμου τραγουδιου, σε συνδυασμο με το εξωφυλλο, μου θυμιζουν κατι… αθλητες συγκεκριμενα, κι οχι καλλιτεχνες.
Προσπερνωντας τα αποπανω, θα πω οτι βρηκα αρκετα ενδιαφεροντα στοιχεια στο “The Crown” για το ειδος του, το οποιο δυστυχως ειναι ενα ειδος που ποτε δε με ενδιεφερε, και δυσκολα θα αρχισει να με ενδιαφερει στο μελλον. Δεν παλλεται καμια χορδη της καρδιας μου με το blues rock, και με εξαιρεση πολυ συγκεκριμενα τραγουδια (τα οποια συνηθως ειναι μπολιασμενα και με αλλα στοιχεια), ολοκληρο αυτο το υπο-ειδος μουσικης με αφηνει παγερα αδιαφορο. Αν και μπορω να καταλαβω πληρως γιατι ο τελευταιος δισκος του Eric Gales ειναι πιθανοτατα ενα “διαμαντακι” σε αυτο το ειδος, η αποψη μου δεν αλλαξε μετα απο τις καποιες φορες που τον ακουσα. Ειναι ενας δισκος τον οποιο προτεινω ανεπιφυλακτα στους φανς του blues, αλλα εκτος συγκλονιστικου απροοπτου ενας δισκος που δε θα ακουσω ποτε ξανα 
Τα στοιχεια που μου αρεσαν, για να τελειωσω την κριτικη με μια θετικη νοτα:
-
Μεγαλη συμμετοχη στον δισκο εχει ο Joe Bonamassa, ο οποιος εχει συμμετασχει στο γραψιμο στα περισσοτερα τραγουδια, ενω εχει χωσει και μερικα αρκετα εντυπωσιακα κιθαριστικα σολιδια, κερδιζοντας κατα κρατος κατα την ταπεινη μου αποψη την ατυπη μαχη με τον Eric Gales, εκτος εδρας.
-
Τα φωνητικα της LaDonna Gales στα δυο τραγουδια στα οποια συμμετεχει ειναι εξαιρετικα, και σιγουρα κανουν πιο ιδιαιτερο τον δισκο, οπως επισης και πιο πολυδιαστατο, αφου βοηθανε στο να αλλαζουν λιγο οι παραστασεις.
-
Τα The Storm, Too Close To The Fire και Stand Up, τρια τραγουδια τα οποια ξεχωρισα.
13 Likes
Αύριο το δικό μου review, η νέα πρόταση και το διάβασμα των άλλων review!
Το μόνο που θα πω τώρα @Neo είναι πως μου θύμισε αρκετά Pendulum και πως πέρασε ένα σημαντικότατο τεστ για μένα, δηλαδή το ακούω συνεχώς στο background
1 Like