Album Exchange

[bostonflesh]

Μου έτυχε ματσάρισμα με @OwlKitty και το άλμπουμ που μου ανέθεσε είναι αυτό που βλέπετε ακριβώς από κάτω

Messa - Close

Να πω ότι την μπάντα πριν το ματσάρισμα δεν την είχα καν ακουστά. Επίσης να πω ότι νιώθω ότι δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος για να κάνω το συγκεκριμένο review. Εννοώ ότι βλέπω αρκετούς στο φόρουμ που έχουν εκστασιαστεί με τη μπάντα (extasy extano), που πήγαν και στη συναυλία στο Κύτταρο και έμειναν παγωτό από την ερμηνεία της τραγουδίστριας την οποία δεν την αναφέρουν ως άνθρωπο αλλά ως άγγελο επί της γης.

Συνεπώς εγώ που τώρα ήρθα σε επαφή με τους Messa τι καινούριο να πω σε αυτούς που προφανώς έχουν αποκρυσταλλωμένη άποψη και γνωρίζουν πολύ καλύτερα την μπάντα από μένα. Αισθάνομαι σαν να με βάλεις να κάνω κριτική στο Black Album των Metallica, κανείς δεν περιμένει από σένα να μάθει κάτι για αυτό.

Τεσπα, ας πω δυο λόγια αφού έτσι είναι το παιχνίδι. Ξεκινώντας, να πω ότι υπάρχει και η αντίθετη άποψη. Δηλαδή δεν έχουν ενθουσιαστεί όλοι από τους Messa. Στη σελίδα του R! στο facebook έκαναν την ερώτηση αν το Close είναι το καλύτερο metal άλμπουμ του 2022. Υπήρξαν και αυτές οι απαντήσεις (3 like που συμφωνούσαν με την γνώμη του και ένα ‘χαχα’ που προφανώς διαφωνούσε).

Ανεξάρτητα από όλα αυτά και όσον αφορά το πώς βίωσα προσωπικά το άλμπουμ, εντάξει το doom δεν είναι ακριβώς το στοιχείο μου (εκτός αν μιλάμε για δισκάρες τύπου The Devil You Know).

Ωραίο άλμπουμ σε γενικές γραμμές, βέβαια σε μέρη βαριόμουν κάπως και το προχωρούσα πιο μπροστά να δω τι έχει να μας πει. Τα τραγούδια που ξεχώρισα ήταν το Dark Horse που μπαίνει γρήγορα και δυναμικά μετά το αργόσυρτο εναρκτήριο κομμάτι, το 0=2 και το Serving him που κλείνει το δίσκο. Ωραία κομμάτια, μελωδικά και με ευφάνταστες εναλλαγές ενδιάμεσα (περίπου όπως όλος ο δίσκος).

Το πρόσημο είναι θετικό, thanks @OwlKitty

[JTN]

Αυτά που κάνει ο κιθαρίστας λάιβ δεν φαίνονται στο άλμπουμ παντως

[YoungAtlas]

Αυτό, συν ότι και οι ερμηνειάρες της Sara στο λάιβ δεν φαίνονται έτσι στον δίσκο, αλλά και από την άλλη πώς μπορεί να το δει αυτό κάποιος που απλά θα βάλει να ακούσει;

Καλά, το “βαρετό μέχρι θανάτου και χιλιοπαιγμένο” το διαβάζω και γελάω, οκ μπρο και προχωράμε, καμία κουβέντα, σόρυ κιόλας

[Leper_Jesus]

@JTN

Αυτά που κάνει ο κιθαρίστας λάιβ δεν φαίνονται στο άλμπουμ παντως

Γι’ αυτό λέγεται ALBUM, αλλιώς θα λεγόταν ντιβιντί.

@Giasonas

το “Just Another Band” είναι από εκείνα τα τζερτζελοπάνκ κοιτα-τι-ωραια-που-ειναι-η-ζωή που θα μπορούσε να τραγουδιέται σε γήπεδο και δεν τα μπορώ – οπότε έτρωγε απανωτά σκιπ

Τι λέει ο άνθρωπος για το πνεύμα του '77, ρε Αποστόλη;;;

(ΟΚ, αυτά που γέρνουν προς oi!/street-punk/γηπεδικά ούτε εγώ τα αντέχω, αλλά αυτό γαμάει, γιατί διατηρεί τη μελωδία του! Και ξεχωρίζει κι απ’ τα υπόλοιπα όπως λες).

@Giasonas

είναι πενηντάρηδες από τη Φινλανδία που κάνουν αυτό που γουστάρουν από το 1989. Από τη μία είναι γαμάτο, από την άλλη λίγο στενάχωρο. Δε θα εμβαθύνω πολύ παραπάνω – καθώς έχει να κάνει με το πως αντιλαμβάνομαι γενικώς τη φάση να είσαι σε μπάντα που ντεφάκτο δεν πάει πουθενά.

Ανοίγεις μεγάλη συζήτηση. Γιατί να χρειάζεται “ντε φάκτο” να “πάει” κάπου μία μπάντα; Και που είναι αυτό το κάπου;

Θέλω να πω ότι αυτό το “κάπου” μάλλον διαφοροποείται από είδος μουσικής σε είδος μουσικής, από εποχή σ’ εποχή, όπως κι από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αλλά και πέρα απ’ αυτό, ακόμα και η ίδια η λογική του να χρειάζεται οπωσδήποτε αυτό που κάνει κανείς να έχει ένα μελλοντικό αντίκρισμα που να μην εμπεριέχεται στην ίδια την απόλαυση της δραστηριότητας, είναι κάτι που, κατά την άποψή μου, σηκώνει αρκετή κριτική γιατί μέσα της κρύβει αυτήν την αντίληψη της συνεχούς προόδου και εξέλιξης (όχι επειδή έτσι θέλει κάποιος, αλλά επειδή έτσι πρέπει), των συνεχών “στόχων” που θα πρέπει να εκπληρώνονται, ενός αδιάκοπου αισθήματος “ανικανοποίητου” (ξανά, όχι με θετική έννοια του να μη συμβιβάζεσαι με τη μετριότητα όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεσαι, αλλά μέσω μιας εσωτερικευμένης καταπίεσης και αγωνίας του ν’ ανταποκρίνεσαι στα κοινωνικά standards της συνεχούς ανέλιξης, γιατί οτιδήποτε άλλοτε θεωρείται “βάλτωμα”, “αποτυχία” και “τεμπελιά”) κλπ.

Tl;dr, δεν ξέρω μέσα τους γίνεται, αλλά στο έξω τους οι τύποι φαίνονταν υπερβολικά χαρούμενοι με το γεγονός ότι στα 50 τους βρέθηκαν να παίζουν στην Ελλάδα από το πουθενά και βλαμμένοι τύποι σαν εμένα να τους λένε “να ξέρετε σας ανακάλυψα τώρα κι είστε οι καλύτερη μελωδική punk μπάντα που άκουσα φέτος” κλπ.

Επίσης η τύπισσα συγκινήθηκε όταν η κοπέλα μου της είπε ότι αφήσαμε τα παιδιά σπίτι για να ‘ρθουμε να τους ακούσουμε (καλά, δεν ταξιδέψαμε κι απ’ την Αλάσκα, δίπλα ήμασταν), συγκεκριμένα δήλωσε “honored”, γιατί λέει έχει έναν μαντράχαλο 20 χρονών και ξέρει πως είναι. Punk rock, re!!!

@Giasonas

νιώθω λίγο μαλακας, για τον επόμενο γύρο έβαλα δίσκο μία ώρα και σαράντα λεπτά.

Πω-πω, μας γάμησες, εγώ επίτηδες προσπαθώ να βρίσκω μικρούς δίσκους, να μην ταλαιπωρείται πολύ όποιος δε γουστάρει.

[Dr.Feelgood]

@YoungAtlas

συν ότι και οι ερμηνειάρες της Sara στο λάιβ δεν φαίνονται έτσι στον δίσκο

Τι να πούμε για την εκτέλεση του “The Hour of the Wolf”…, όπου, πέραν από το γεγονός πως ήθελα έναν πολυέλαιο για τον παλιμπαιδισμό μου, ερμηνευτικά το υπεραπογείωσε σε σχέση με τη στούντιο έκδοση, αλλά και σε σχέση με την τότε φωνή της, που ήθελε σε σημεία ωρίμανση.

[ManosOrff]

“The Long Road North”, λοιπόν, ένα άλμπουμ ιδανικό για τις (πιο) κρύες μέρες που διανύουμε την τελευταία εβδομάδα. Όχι τυχαία, ίσως, κυκλοφόρησε πέρυσι τέτοια εποχή, τσιγκλώντας μέσα μας εικόνες ενός επίμονου και κοπιαστικού ταξιδιού μέσα από τον χειμώνα (η λέξη ανοιχτή σε ερμηνείες).

Οι Cult of Luna δεν υπήρξαν ποτέ λατρεμένοι μου, παρ’ όλο που αυτό που ακούω, και για όσο το ακούω, ακούγεται ευχάριστα. Όμως, ποτέ δεν είχα την ανάγκη να επιστρέψω στα σκληρά, ογκώδη, και απόκρημνα κομμάτια τους, κι ίσως γι’ αυτό (μην με πιστέψετε αν πω οτιδήποτε άλλο), δυσκολεύτηκα με αυτήν την πρόταση όλο τον Γενάρη. Με την εξαίρεση του Vertikal και του Mariner, οι CoL δεν έχουν κυκλοφορήσει τίποτα που να θέλω να με περιβάλλει και να με παρασύρει. Το “Long Road North” δεν αποτελούσε εξαίρεση πέρυσι, δεν θα αποτελέσει εξαίρεση και φέτος.

Η ακρόαση στα πρώτα δύο κομμάτια είναι σαν να αγκαλιάζεις ένα βουνό. Καταλαβαίνω γιατί αυτή η εικόνα μπορεί να είναι συγκλονιστική και ελκυστική, αλλά προσωπικά νιώθω σαν να μην αγκαλιάζω τίποτα έτσι ευρύ που είναι το μουσικό τοπίο, αργόσυρτο, και αδιαφοροποίητο. Μετά το πρώτο διπλό χτύπημα του “Cold Burn” και του “Silver Arc”, το άλμπουμ περνάει στη φάση που μου αρέσει περισσότερο. Τα κομμάτια έχουν αρκετή διαφοροποίηση, εναλλαγή ρυθμού, και ηχητική ποικιλία, ώστε οι κοτρόνες που περιλαμβάνουν να αποτελούν μέρος ενός θεαματικού τοπίου, που αυτή τη φορά επιτρέπει να το δεις από μία προοπτική, και να το αφήσεις να εντυπωθεί μέσα σου. Οι ατμοσφαιρικές φωνές στο “Beyond I”, τα leads στο εντυπωσιακό “An Offering to the Wild” με τα σαξόφωνα να τρελαίνονται, το στιγματισμένο “Into the Night” και η καταιγίδα του ομώνυμου είναι όλα σαρωτικά, με έναν τρόπο, όμως, που σε διαπερνάει χωρίς να σε καθηλώνει. Σαν κύμα, περισσότερο, παρά σαν κατολίσθηση (συγχωράτε με, από νησί είμαι, όχι βουνίσιος).

Μετά από το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, κι ενώ πλησιάζουμε στη μία ώρα, τα δύο τελευταία κομμάτια διατηρούν την αίσθηση μεγαλείου, και μπορεί να κρατάνε παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται, αλλά οκ, ατμόσφαιρα θέλαμε… Το “Beyond II” ταιριάζει στο context αν και μουσικά διαφορετικό, και με την ανατριχίλα των εφέ μας αποχαιρετά. Αν είμαστε εμείς που συνεχίζουμε την ανάβαση στο σκοτεινό αυτό βουνό προς τον βορρά, ή ο δίσκος που χάνεται στο ανηφορικό μονοπάτι δεν το ξέρω. Εγώ καλά είμαι να σταματήσω ως εδώ, πάντως.

Εδώ και η κριτική του γνωστού βορειοευρωπαϊκάκια Καλαμούτσου: Cult Of Luna - The Long Road North

A! Και να προσθέσω ότι ένα post metal συγκρότημα που ΛΑΤΡΕΥΩ αν και έχει μόνο ένα δίσκο στο ενεργητικό του, είναι οι καταπληκτικοί Γάλλοι An Ocean of Void, με το εξαιρετικό “The Great Escape” του 2015, που συνδυάζει CoL με Pink Floyd (…και λίγο late-era Anathema, ή μήπως με ξεγελά η μνήμη μου;)

[JTN]

@OwlKitty @QuintomScenario @Sh_Wo_f @nnnkkk @Curehead (και @evil) εχουν μεινει και η προθεσμια ειναι μεχρι αυριο παρομοια ωρα (ελπιζουμε να εχετε ξεμπερδεψει απο σημερα)

@nikosPL , @Clairvoyant, @Rebel, @bostonflesh, @LesAnTz @νεαατομα δεν θα δηλωσετε;

εχουμε καποιες πολυ ωραιες επιλογες μεχρι τωρα!

[nikosPL]

Θα ήθελα ρε φίλε αλλά γυρνάω σπίτι μεθαύριο κ δεν έχω ακούσει μουσική εδώ κ δέκα μέρες οπότε δεν έχω κάτι στο μυαλό μου. Μέχρι πότε έχω διορία;

[JTN]

Πάνω κάτω 24 ώρες.

Το “δεν έχω άλμπουμ να προτείνω” είναι η τελευταία απάντηση που περίμενα παντως :ρ

[Ktn]

@ManosOrff

σε διαπερνάει χωρίς να σε καθηλώνει

[ManosOrff]

[LesAnTz]

Εμπηκα, πρόσεξε που θα το δωκεις το διαμάντι που έβαλα, να φάω όσο γίνεται λιγότερο κράξιμο…

[Clairvoyant]

θα βαλω, θα το εχεισ σημερα το ραδυ

[bostonflesh]

Έβαλα alternative rock πριν λίγο!

[Rebel]

Έβαλα κι εγώ

[QuintomScenario]

@Rebel

Αρχικά να πω ότι το συγκεκριμένο ματσαρισμα @QuintomScenario ήταν δεδομένο ότι θα με ζορίσει και θα με βγάλει έξω από τα νερά

Ενδιαφερον αυτο που λες, γιατι για μενα συνηθως ισχυει το αντιθετο… με ζοριζουν λιγοτερο οι “προκλησεις” (αναλογα παντα και με την προκληση φυσικα), απο οτι δισκοι οι οποιοι κινουνται σε παρα πολυ γνωριμο υφος. Οποτε με την σειρα μου, μπορω να πω οτι ζοριζομαι αρκετα στο να γραψω λογια για τον δισκο που επελεξες , ενω ισως για εναν δισκο σε εντελως ξενο υφος σε μενα θα μπορουσα να βρω καποια εμπνευση να εξερευνησω περισσοτερο το “ωπα τι ακουμε εδω περα?”.

@Rebel

Και όταν δεν εχεις την παραμικρή ιδέα για το τι είναι αυτό που ακούς και δεν ξέρεις να το εκτιμήσεις ούτε να το συγκρίνεις , το έργο είναι δύσκολο

Κι ομως, νομιζω οτι αυτα που εγραψες για το Innovation Zero ηταν ενα τελειο ποστ για να παρει καποιος μια ιδεα, και δειχνουν πως ασχοληθηκες αρκετα και ακουσες τον δισκο, δεν τον ξεπεταξες απλα για την υποχρεωση.

@Rebel

Η ουσία είναι ότι μου άρεσε και πέρασα καλά ακούγοντας τη μουσική αυτή και σε προσωπικό επίπεδο το σημαντικό ότι εδώ και λίγα χρόνια δεν είμαι και τόσο δογματικός με τη μουσική όσο ίσως μπορεί να φαίνεται και χαίρομαι που βγήκα εκτός ακουσμάτων …

Κατι που εν τελει εκανα κι εγω, και ειναι ενας απο τους λογους για τους οποιους καθυστερησα αρκετα να γραψω για το Crown του Eric Gales, καθως ηθελα να ειμαι σιγουρος οτι το ακουσα αρκετα ωστε να αναφερω καποια πραγματακια ουσιας, κι οχι κατι εντελως διεκπεραιωτικο.

Για παμε και στην ουσια ομως. Ξεκαθαριζω απο την αρχη, οτι θα ειμαι σχετικα επικριτικος, και για πολυ συγκεκριμενο λογο. Η μουσικη για μενα ειναι παντοτε αρρηκτα συνδεδεμενη με το στιχουργικο κομματι, και με τα νοηματα που θελει να περασει. Δεν μπορω καν να φανταστω το ενδεχομενο του να λατρεψω την μουσικη καποιου καλλιτεχνη, αν δεν με αγγιζουν και δε με εκφραζουν ταυτοχρονα και οι συμβολισμοι του εργου, περαν της ιδιας της μουσικης.

Ως εκ τουτου, δεν μπορω παρα να εχω αρνητικη προδιαθεση για τον 19ο δισκο ενος καλλιτεχνη “παιδι αποκαλυψη” , για τον οποιο διαβαζω μετα απο πολυ συντομο ψαξιμο στο διαδικτυο πως θεωρειται ως “ο καλυτερος συγχρονος μπλουζ ροκ κιθαριστας”, οταν ο τιτλος του δισκου ειναι ουσιαστικα ενας φορος τιμης… στον εαυτο του. Οπως επισης και το ομωνυμο τραγουδι (The Crown), αλλα και τραγουδια οπως το Take Me Just As I Am. Οσο περνανε τα χρονια τοσο λιγοτερο ανεκτικος ειμαι σε υπεροπτικες και ναρκισσιστικες συμπεριφορες, οποτε ζηταω να με συγχωρησετε αν φαινομαι υπερβολικος σε αυτο το κομματι της κριτικης μου, αλλα γενικα η φαση μου ειναι “μηδενικη ανοχη” σε δηλωσεις τυπου “δωστε μου τον θρονο μου και το στεμμα μου”. Ολοκληρο το περιεχομενο του ομωνυμου τραγουδιου, σε συνδυασμο με το εξωφυλλο, μου θυμιζουν κατι… αθλητες συγκεκριμενα, κι οχι καλλιτεχνες.

Προσπερνωντας τα αποπανω, θα πω οτι βρηκα αρκετα ενδιαφεροντα στοιχεια στο “The Crown” για το ειδος του, το οποιο δυστυχως ειναι ενα ειδος που ποτε δε με ενδιεφερε, και δυσκολα θα αρχισει να με ενδιαφερει στο μελλον. Δεν παλλεται καμια χορδη της καρδιας μου με το blues rock, και με εξαιρεση πολυ συγκεκριμενα τραγουδια (τα οποια συνηθως ειναι μπολιασμενα και με αλλα στοιχεια), ολοκληρο αυτο το υπο-ειδος μουσικης με αφηνει παγερα αδιαφορο. Αν και μπορω να καταλαβω πληρως γιατι ο τελευταιος δισκος του Eric Gales ειναι πιθανοτατα ενα “διαμαντακι” σε αυτο το ειδος, η αποψη μου δεν αλλαξε μετα απο τις καποιες φορες που τον ακουσα. Ειναι ενας δισκος τον οποιο προτεινω ανεπιφυλακτα στους φανς του blues, αλλα εκτος συγκλονιστικου απροοπτου ενας δισκος που δε θα ακουσω ποτε ξανα

Τα στοιχεια που μου αρεσαν, για να τελειωσω την κριτικη με μια θετικη νοτα:

• Μεγαλη συμμετοχη στον δισκο εχει ο Joe Bonamassa, ο οποιος εχει συμμετασχει στο γραψιμο στα περισσοτερα τραγουδια, ενω εχει χωσει και μερικα αρκετα εντυπωσιακα κιθαριστικα σολιδια, κερδιζοντας κατα κρατος κατα την ταπεινη μου αποψη την ατυπη μαχη με τον Eric Gales, εκτος εδρας.

• Τα φωνητικα της LaDonna Gales στα δυο τραγουδια στα οποια συμμετεχει ειναι εξαιρετικα, και σιγουρα κανουν πιο ιδιαιτερο τον δισκο, οπως επισης και πιο πολυδιαστατο, αφου βοηθανε στο να αλλαζουν λιγο οι παραστασεις.

• Τα The Storm, Too Close To The Fire και Stand Up, τρια τραγουδια τα οποια ξεχωρισα.

[nnnkkk]

Αύριο το δικό μου review, η νέα πρόταση και το διάβασμα των άλλων review!

Το μόνο που θα πω τώρα @Neo είναι πως μου θύμισε αρκετά Pendulum και πως πέρασε ένα σημαντικότατο τεστ για μένα, δηλαδή το ακούω συνεχώς στο background

[Neo]

Καλημερα!
Χαιρομαι που εστω και στο 90+ δεν ηταν αλμπουμ/προταση εξολοθρευσης συμμετέχοντα…

[anhydriis]

Ναι το γνωρίζω, ήμουν εκπρόθεσμος. 609 ημέρες. Και ως εκ τούτου εξόριστος για το τρέχον exchange. Και τι συνέβη; Ένιωσα αυτό το συναίσθημα που γεννιέται όταν αφήνεις έναν πιτσιρικά κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο να κοιτάζει ολομόναχος τα δώρα. Τα δώρα που εν προκειμένω φέρουν μία ταμπέλα μην αγγίζεται. Ε τι θα κάνει ο μπόμπος; Προφανώς θα ορμήσει πάνω τους μετά από κάποια (διακυμαινόμενη η δόση) αυτοπειθάρχηση και θα τα ανοίξει όλα. Ε κάπως έτσι συμπεριφέρθηκα και εγώ, ρίχνοντας μια αυτιά σε όλα τα προτεινόμενα δισκία. Κάλα δεν τα έλιωσα όλα, αλλά πράγματι τους έδωσα από μία έως κάποιες πολλές ακροάσεις. Τα συμπεράσματα μου εδώ, αλλά σε spoiler mode λόγω αταξίας.

Summary

The Family Crest - The War: Act II από JTN :

Ευχάριστο uptempo αλλά και κατα περίπτωση slow alt rock/pop με ωραιες μελωδίες από το San Francisco. Πιασάρικα ρεφραιν και ευχάριστη κατα κύριο λόγο διάθεση. Έχει ωραίες στιγμές μέσα του, σίγουρα κάτι που θα ξανακούσω.

3/5
Blut aus nord - Disharmonium – Undreamable Abysses από RiderToUtopia :

Εξωφυλλάρα. Εξίσου ωραίες και οι μουσικές που παίζουν. Μυστηριακές εκφράσεις και σκοτεινός τόνος καθόλη τη διάρκεια. Γαλλικό black metal με γερμανικό όνομα από το 1993, με πολιτικές ανησυχίες και δίχως φόβους για εθνικιστικές παραπομπές. Ίσως να μου έλειψαν κάπως τα φωνητικά.

3,5/5
Juggling Jugulars - Who’s talking? EP από Leper Jesus :

Ούτε καν 10 λεπτά η συνολική διάρκεια, τιμιότατο DIY-punk/hc από Φινλανδία. Τι άλλο θες, πατα το play ρε!

4/5
Conjure One - Innovation Zero από Quintom Scenario :

Καλά εδώ δεν έχω καμία επαφή με το είδος. Παρόλα ταύτα μου άρεσε πάρα πολύ. Γυναικεία φωνητικά, ωραιοι ήχοι, ταξιδιάρικη μουσική από τον Καναδά. Δεν μπορώ να το κατατάξω κάπου αλλά να πω οτι μου θύμισε εποχές τελος αρχές χιλιετίας τότε που παντου “βαρούσανε” τέτοιες μουσικές.

3,5/5
Tersivel - To The Orphic Void από Sevek :

Φοβερός δίσκος, τα κομμάτια όλα ένα και ένα. Μοντέρνο metal αλλά η ομοιότητα με τους Gojira με σκοτώνει. Θα τους αδικήσω τους αργεντινους και δεν θέλω γιατί έχει γίνει πραγματικά πολύ καλή δουλειά.

3,5/5
Φοίβος Δεληβοριάς - ANIME από πό Dr.Feelgood :

Μεγάλη αγάπη για αυτόν το δίσκο. Όπως έχω πει και στο αντίστοιχο thread με τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2022. Καιρό είχα να απολαύσω κάτι ελληνικό, ένοχη απόλαυση

4,5/5
The Temple - Of Solitude Triumphant από SvenN :

Ελληνικό ξενόγλωσσο doom metal. Ίσως κάποια χρόνια πριν να ήταν αστείο αλλά πλέον η σκηνή αυτή θριαμβεύει βγάζοντας ιδιαίτερα πράγματα, πολύ προσεγμένα. Ένα τέτοιο είναι και αυτός εδώ ο δίσκος. Τηλεμεταφορά σε mood Μεγάλης Παρασκευής, έρεβος και μουνταμάρα. Ο δίσκος δημιουργεί μια φανταστική ατμόσφαιρα και παρόλο τις αργές σε ρυθμό συνθέσεις δεν κουράζει καθόλου.

4/5
Cult of Luna - The long road north από Clairvoyant :

Ένας από τους δίσκους που παραμέλησα περυσι. Και πολύ κακώς. Σε συνέχεια των προηγουμένων δίσκων τους, εδώ η μουσική γίνεται ακόμη πιο κινηματογραφική, η συνοχή ανάμεσα στα τραγούδια είναι αξιοζήλευτη, οι συνθέσεις δημιουργούν ατμόσφαιρα από την οποία δύσκολα θα ξεκολλήσει ο ακροατής. Μεγάλο ατού της μπάντας ο ντραμερ ο οποίος είναι το αλατοπίπερο καθ όλη τη διάρκεια. Post-metal? Κάτι τέτοιο σκεφτόμουν σαν χαρακτηρισμό για το είδος, κάτι παρόμοιο με το πως ηχούσε στα αυτιά μου και το Tuonela των Amorphis σχεδόν 25 χρόνια πριν.

4,5/5
The Interrupters - In The Wild από Ktn :

Αυτός εδώ είναι ο πιο ακομπλεξαριστα χαρούμενος δισκος που έχω ακούσει εδώ και χρόνια. Ska punk στα καλύτερα του, τραγουδάρες και ρεφραινάρες. Ενα ατελείωτο πάρτυ. Απολαύστε χωρίς πολύ σκέψη.
4/5

Architects - Classic Symptoms Of A Broken Spirit από furor :

Ε καλα εδώ δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός…

4/5
Wet Leg - Wet Leg από nnnkkk :

Όμορφα καλοπαιγμένο pop rock με απίστευτα κολλητικές μελωδίες. Μελαγχολικά snob γυναικεία φωνητικά, θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας στους στίχους (social, αποξένωση, σεξ, ναρκωτικά), ένας δίσκος φτιαγμένος για καλοκαίρι και parties. Δεν πιάνω το όλο hype. Φρέσκια, ωραία και χαλαρή μουσική. Νομίζω πως απλά της λείπει το νεύρο και η ψυχή. Κάτι πάει να γίνει στο τελευταίο κομμάτι αλλά δεν σπάει την πλαστικούρα της παραγωγής.

3,5/5
Carpenter Brut - Leather Terror από neo :

Δεν έχω ξανακούσει darksynth. Πολύ καλό. Με συνεπήρε από την πρώτη στιγμή όλο αυτό το κινηματογραφικό σκηνικό. Μπλιμπλικια μόνο ρε. Δίνει πόνο. Έχει μέσα συστατικά από NIN, Rob Zombie, Blade κτλ κτλ. Επικό.

4/5
Palaye Royal - Fever Dream από LesAnTz :

Δεν τους είχα ακουστά τους αμερικάνους. Δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασαν. Σαφέστατα μοντέρνο ροκ, ίσως αρκετά safe για μένα, ομολογώ ότι δεν μου εκατσαν καλά.

2,5/5
Ueldes - Forever από YoungAtlas :

απαπαππα… Εδω ειμαστε… Εδω αφήστε με… Βυθίστηκα στη μουσική των σλοβένων… Με καθήλωσαν τα παντα… Απο το ελάφι στο εξώφυλλο μέχρι και το τελευταίο χτύπημα στο ταμπούρο… Δηλώνω μαγεμένος και σε απόλυτη ταυτιση με την κριτικη του LesAnTz.

4,5/5
Eric Gales - Crown από Rebel :

Άλλο ένα genre με το οποίο δεν έχω ιδιαίτερα ασχοληθεί. Και στην αρχή να πώ ότι ψιλοφοβήθηκα από το εξώφυλλο. Κάτι τα στέμματα κάτι η αισθητική δεν μου καθόταν. Όμως, πολύ ευχάριστο άκουσμα, τελείωσε η πρώτη ακρόαση αβασάνιστα. Εξαιρετική παραγωγή και πανέμορφες συνθέσεις. Θα είμαι πιο προσεκτικός πλέον προς αυτή την πλευρά της μουσικής και δει στο άκουσμα του ονόματος του Eric Gales.

3,5/5
Extra Life - Secular Works, Vol 2 από manos87 :

Πολύ δυσκολεύτηκα με αυτο εδω ε. Είναι κάτι που μου θύμισε Τool αλλά σε ακόμη πιο αναρχικές φόρμες και λιγότερο οργανικό. Οι Νεουορκέζοι έφτιαξαν ξεκάθαρα το πιο ιντριγκαδόρικο πράγμα που έχω ακούσει εδώ και καιρό.

4/5
Suede - Autofiction από Curehead :

Χρόνια είχα να ακούσω νέα τους, ευχάριστη έκπληξη. Μου θύμισαν πολύ Fontaines D.C. (οξύμωρο) αλλά να που αλλάζουν ρόλους δάσκαλος και μαθητής.

3/5
Korn - Requiem από bostonflesh :

Korn ε… χμμμμ… έχω ακούσει το Issues καπου 5 δις φορές και τα προηγούμενα 3 (προ issues) αντίστοιχα άλλες τόσες, αλλά αν εξαιρέσεις το Path of Totality του 2011 δεν με έχει συγκινήσει κάτι εκτός από μερικά διάσπαρτα τραγούδια εδώ και εκεί. Πολυαγαπημένη μπάντα αλλά και στο Requiem βρίσκω πάλι την μία από τα ίδια συνταγή. Και αυτό με στεναχωρεί. Όχι για την μπάντα αλλά που δεν μπορώ να συνεχίσω να ακούω κάτι που παλιότερα με είχε συνεπάρει. Δεν περιμένω κάτι περισσότερο πια αλλά για μένα και το Requiem είναι μέτριο στην καλύτερη. Και χωρίς μπασίστα πλέον η μπάντα ε. Ε να μην συνεχίσω…

2,5/5
Messa - Closer από OwlKitty :

Εδώ το hype δικαιώνεται απόλυτα. Ο μυστικιστικός τόνος του εξώφυλλου αντικατροπίζει πλήρως και το περιεχόμενο. Δεν θα περιόριζα τον συγκεκριμένο δίσκο σε κάποιο genre, είναι το απόλυτο fusion κάθε rock ιδιώματος. Απολαυστική η φωνή της τραγουδίστριας σε καθοδηγεί σε κάθε νέα περιπέτεια, τραγούδι το τραγούδι.

4,5/5
Jambinai - Apparition από Aldebaran :

Άλλο ένα μικρό σε διάρκεια EP/LP, ταξιδιάρικο. To post-rock δώρο της Κορέας στην ανθρωπότητα. Παραδοσιακά όργανα και ηλεκτρονικοί ήχοι παντρεμένοι αρμονικά σε κάτι περίεργο αλλά πετυχημένο.

4/5
Pinegrove - 11:11 από Giasonas :

Το ακουσα αλλα σόρρυ, ψιλοβαρεθηκα. Δεν μου έκανε γκελ το emo folk από το New Jersey και δεν ξέρω γιατί αφού οι προτάσεις του Giasonas πάντοτε με ακουμπάνε. Θλιμμενο προσωπάκι βάζει να ακούσει LaDispute.

2,5/5
Moonlight Sorcery - Piercing through the frozen eternity από NikosPL :

Tο μπλαστμπιτ το ορθόδοξο…το γνήσιο… το επικό… το φιλανδικό!! Εντάξει δεν μπορώ να πω πως ακολούθησα καθ’ όλη τη διάρκεια τη διαδρομή του δίσκου καθώς με εξέτρεπε πότε η παραγωγή και η φωνή.

3/5
Faetooth - Remnants of the Vessel από ManosOrff :

Doom ορυμαγδός… Μαυρίλα, βασανιστικά αργά tempo, αιθέριες κραυγές. Γυναικεία φωνητικα, καλοστημένα τραγούδια. Οι μύστες του είδους σίγουρα θα εκτιμήσουν και θα μπορέσουν να αναλύσουν σε βάθος. Πόσα γυναικεία φωνητικά άκουσα αυτόν τον μήνα άραγε?

3,5/5
Hedvig Mollestad & Trondheim Jazz Orchestra - Maternity Beat από Sh_Wo_f :

Εντάξει δεν έχω τα φόντα να κρίνω jazz δίσκο αλλά ναι πέρασα τέλεια μαζί του. Φουλ πειραματισμοί και εναλλαγές συναισθημάτων. Πολυτάλαντη η Νορβηγή Hedvig, δεν χρειάζονται πολλά για να το αποδείξει. Δεν ξέρω ποια είναι τα standard της σκηνής αλλά εδώ υπάρχει μπόλικο ψωμάκι. Κάθε φορά που το ακούω μοιάζω και πιο υπνωτισμένος.

4/5

Από τα παραπάνω και εξαιρουμένων των Architects, Δεληβοριά θα άλλαζα άραγε κάποιον δίσκο από την τελική μου δεκάδα για τη χρονιά? Σίγουρα το Closer των Messa έχει ήδη μία θέση, το The long road north των Cult of Luna πολύ πιθανώς, ενώ κοντά είναι και το Forever των Ueldes.

[Leper_Jesus]

Αν ζούσε ο anhydriis επί Καποδίστρια θα 'ταν από αυτούς που δε θέλανε να δοκιμάσουνε τις νεοεισαγόμενες πατάτες, και μόλις είδανε να τις φυλάνε αστυνομικοί, τρέχανε να τις κλέψουν.