Το είχα απορία, δε θυμάμαι αν το έχεις εξηγήσει, έχεις κάποιο πρόγραμμα που ζευγαρώνει τυχαία τα ονόματα ή το κάνεις εσύ όπως θέλεις;
Ο JTN είναι ο πρώτος που έφερε τη νοθεία σε αυτά τα παιχνίδια μας
2 Likes
@Giasonas οσα identity και να αλλαξεις αδερφε το compatibility μας θα ειναι super…
για να δουμε…
@QuintomScenario <3
@nnnkkk χαιρομαι που σου αρεσε, γενικα ολο το φασμα της synth ειναι μεγαλη αγαπη.
παρτε και ενα bonus για το κλείσιμο της προηγουμενες λιστας.
4 Likes
Ομολογώ ότι έχω πάρα πολύ καιρό να ακούσω Tea Party, πόσο μάλλον τον συγκεκριμένο δίσκο, οπότε ήρθε κουτί το ταίριασμα με τον Κουίντομ.
Βέβαια, ζηλεύω @Aldebaran για το άλμπουμ που του έτυχε!
2 Likes
Επιθετικον μάρκετινγκ 
Μακάρι γιατί μετά θα μου πετάς ντιτζι ζαρζαβατικά 
@Neo με τα guilty pleasures τοχω! Κάποια εποχή το mashup του Careless In The Abyss έπαιζε στη λούπα για μέρες ολόκληρες 
Edit: έστω και για έναν συναγωνιστή που του τα φέρε έτσι η ζωή και δεν έχει βιώσει ακόμα αυτό το αριστούργημα
3 Likes
απεχει καμποσα απο τα τρια εκεινα ακουσματα παντως…
2 Likes
Code - Mut
Με το που βγήκαν τα ματσαρισματα εχθές μπήκα και τσέκαρα την ωραία δουλίτσα που μου βάλατε για το σπίτι. Τους Βρετανούς Code δεν τους γνώριζα και γενικά με το είδος δεν έχω πλέον μεγάλη τριβή όση είχα πιτσιρικάς. Έκανα τα search μου στα wiki και έβαλα τον δίσκο να παίζει με το μπλοκάκι για τις σημειώσεις και το καλοριφέρ στο φούλ, πάμε λοιπόν για track by track αποψάρα.
Δυναμική και ταυτόχρονα μελαγχολική εισαγωγή με το “On Blinding Larks” στο οποίο υπερέχει η μελωδία, το άχτι που βγάζει στο ρεφραίν Wacian μου αρέσει πολύ πολύ. Οι prog διαθέσεις του “Undertone” δεν μου είπαν και πολλά, νομίζω αυτά που κάνουν είναι λίγο ξεπερασμένα τρικ 00’s που έκανε ο Gildenlow, με καλύτερο αποτέλεσμα στα αυτιά μου όμως. Με το “Dialoge” προβληματιστηκα αρκετά καθώς καταλαβαίνω πως η μουσική ουσιαστικά θέλει να ντύσει τη ερμηνεία του frontman και ενώ βρισκω όλα τα potential να γίνει μια θεοσκοτεινη εσωτερική κομματάρα, δεν γίνεται, θες η ερμηνεία, θες τα όχι και τόσο άρτια για το είδος φωνητικά, θες η έλλειψη στιχων, δέν ξέρω κάπου το έχασα δεν με άρπαξε από τα μούτρα. Στον αντίποδα το “Affliction” πολύ πιο τεχνικό και επιθετικό ειδικά μετά το 1:30 με κέρδισε πολύ πολύ εύκολα, και χωρίς να το καταλάβω το έβαλα στο ριπιτ 3-4 φορές να το εμπεδώσω. Μέχρι να αφήσω το πολύ όμορφο και ατμοσφαιρικό “Contours” να παίξει, στο οποίο βρίσκω ίσως την πιο εμπνευσμένη και κολλητική μελωδία του δίσκου. Το γρήγορο μπάσιμο του “Inland Sea” το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, αλλά η συνέχεια του δυστυχώς μου φάνηκε αρκετά χλιαρή που με το ζόρι κρατήθηκα να μην πατήσω skip. Για το “Coccon” δυστυχώς έχω επίσης την ίδια άποψη, αλλά ευτυχώς αμέσως μετά ερχεται το “Numb, an Athor” και σώζει την παρτίδα. Πολύ πιο ενδιαφέρουσα σύνθεση σε ολους τους τομείς και με πολύ έξυπνη γέφυρα για να σου σκάσει το δυναμικό ρεφραίν. Τέλος το “The Bloom in the blast” παλι μου θύμισε PoS εποχής Linoleum.
Σε γενικές γραμμές δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα με τον δίσκο, πιο πολύ με προβλημάτισε δημιουργώντας μου ερωτήματα, όπως γιατί δεν κινούνται σε πιο πρωτότυπα η πιο μοναδικά μονοπατια. Όπως και να έχει από τη στιγμή που το επέλεξε ο @nikosPL σίγουρα σε εκείνον έχει πει κάτι παραπάνω.
12 Likes
Σου έβαλα καρδούλα για το review αλλά λίγο κουραστική η γραμματοσειρά που διάλεξες.
Δέν ξέρω τι γίνεται και πως αλλά εγώ όταν είναι να γράψω σεντόνι το στέλνω mail σε εμένα μέσω Gmail και μετά το κάνω paste… Αυτή τη φορά έχει κολλήσει μια γραμματοσειρά οοοτι νάναι… Συγχωράτε με φταίω αλλά δεν ξέρω πως σώζεται
1 Like
Κάνε copy το κείμενο από εδώ, πάτα edit στο post και κάντο paste, θα το φτιάξει το format αυτόματα o editor.
Σχεδόν proof (επειδή δεν κάνω edit):
Summary
Δυναμική και ταυτόχρονα μελαγχολική εισαγωγή με το “On Blinding Larks” στο οποίο υπερέχει η μελωδία, το άχτι που βγάζει στο ρεφραίν Wacian μου αρέσει πολύ πολύ. Οι prog διαθέσεις του “Undertone” δεν μου είπαν και πολλά, νομίζω αυτά που κάνουν είναι λίγο ξεπερασμένα τρικ 00’s που έκανε ο Gildenlow, με καλύτερο αποτέλεσμα στα αυτιά μου όμως. Με το “Dialoge” προβληματιστηκα αρκετά καθώς καταλαβαίνω πως η μουσική ουσιαστικά θέλει να ντύσει τη ερμηνεία του frontman και ενώ βρισκω όλα τα potential να γίνει μια θεοσκοτεινη εσωτερική κομματάρα, δεν γίνεται, θες η ερμηνεία, θες τα όχι και τόσο άρτια για το είδος φωνητικά, θες η έλλειψη στιχων, δέν ξέρω κάπου το έχασα δεν με άρπαξε από τα μούτρα. Στον αντίποδα το “Affliction” πολύ πιο τεχνικό και επιθετικό ειδικά μετά το 1:30 με κέρδισε πολύ πολύ εύκολα, και χωρίς να το καταλάβω το έβαλα στο ριπιτ 3-4 φορές να το εμπεδώσω. Μέχρι να αφήσω το πολύ όμορφο και ατμοσφαιρικό “Contours” να παίξει, στο οποίο βρίσκω ίσως την πιο εμπνευσμένη και κολλητική μελωδία του δίσκου. Το γρήγορο μπάσιμο του “Inland Sea” το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, αλλά η συνέχεια του δυστυχώς μου φάνηκε αρκετά χλιαρή που με το ζόρι κρατήθηκα να μην πατήσω skip. Για το “Coccon” δυστυχώς έχω επίσης την ίδια άποψη, αλλά ευτυχώς αμέσως μετά ερχεται το “Numb, an Athor” και σώζει την παρτίδα. Πολύ πιο ενδιαφέρουσα σύνθεση σε ολους τους τομείς και με πολύ έξυπνη γέφυρα για να σου σκάσει το δυναμικό ρεφραίν. Τέλος το “The Bloom in the blast” παλι μου θύμισε PoS εποχής Linoleum.
Σε γενικές γραμμές δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα με τον δίσκο, πιο πολύ με προβλημάτισε δημιουργώντας μου ερωτήματα, όπως γιατί δεν κινούνται σε πιο πρωτότυπα η πιο μοναδικά μονοπατια. Όπως και να έχει από τη στιγμή που το επέλεξε ο nikosPL σίγουρα σε εκείνον έχει πει κάτι παραπάνω.
Κάτι παίζει με το < CODE > και μόλις το έβγαλα απο τις παρενθέσεις εφτιαξε!
Εγώ από την άλλη, έχω δίσκο που έχω λιώσει άπειρες ώρες 
2 Likes
@anhydriis Απύθμενης έμπνευσης και δημιουργικότητας δίσκος το Dead Eye, από αυτούς που βγαίνουν μία φορά και μένουν για πάντα. Συνδυάζει με απόλυτη ακρίβεια και τελειότητα όλα τα στοιχεία των The Haunted, χωρίς να κάνει εκπτώσεις πουθενά. Για 'μένα ανήκει στο πάνθεον της κατηγορίας δίσκων “ειδική περίπτωση, αλλά ορόσημο” (που σκέφτηκα μόλις τώρα).
1 Like
Το ξερω οτι ειναι προσωπικος μου καημός, αλλα χαθηκε μεγαλη μπαντα. Καλοι χρυσοι οι at the gates της νεας εποχης, αλλα ναι μεν αλλα… Απο ολες τους τις κορυφες για μενα εδω εχουμε ρεσιταλ δημιουργικοτητας και πειραματισμου. Μας εμεινε τουλαχιστον η τελευταία συναυλία στο γκαγκαριν.
2 Likes
The Interrupters - In The Wild (2022)
Νέα δουλειά για τους Καλιφορνέζους που αγνοούσα αλλά δεν αγνοούσα, γιατί μετά από λίγο ψάξιμο αντιλήφθηκα ότι έχω ακούσει τραγούδια τους χωρίς να γνωρίζω ποιοι είναι και χωρίς να ενδιαφερθώ γιατί μου φάνηκε (ό,τι είχα ακούσει) bland california-happy-hippy-surf-rock χωρίς αυτό να είναι κακό (μάλλον είχα bad hair day). Το In the Wild έχει υπέροχη παραγωγή, σωστό μείγμα surf, ska και αυτό το γρήγορο μελωδικό ροκακι που (* εδώ θα επανέλθουμε) εκ παραδρομής θεωρείται “american punk” or whatever.
Το opening track “Anything was better” έχει όλα αυτά τα στοιχεία, το φαντάζομαι ως perfect anthemic opener σε κάποιο ηλιόλουστο μέρος της Δυτικής Ακτής. Γελαστά πρόσωπα σερβίρει το συγκρότημα απλόχερα. Αδυνατώ να αντιληφθώ βέβαια γιατί αυτό να το πει κανείς punk. Και εδώ επανέρχομαι στον αστερίσκο. Οι μελωδικές γραμμές των Bad Religion ήταν απλώς το sugarcoat μέσω του “λα-λα-ροκ” για να πέφτουν πάνω τους πανέξυπνοι στίχοι που αποδομούν όλο αυτό το … “american tan” που λέει και η Μαρίνα (με τα διαμάντια ντε). Γιατί αν το περιεχόμενο των στίχων δεν το “ξουράει κόντρα” που λεν στο χωριό, τότε τι μένει? Η απευθείας…αποδοχή? το “Raised by wolves” μου θύμισε την Bianca (“not today Satan, not today”) αλλά είναι απλώς one of those tales. No this isnt a teen-rock movie by hollywood, though, gurl, this is life. And it stinks.
Καλύτερες στιγμές όταν το ska στοιχείο δίνει ένα diversity (that word, tho). Αγαπημένο το As We Live με τις πιο ενδιαφέρουσες συμμετοχές (Rhoda) να δίνουν και έναν πιο αιχμηρό (finally) στίχο. Music with a smile, is not bad. But it’s better when it reveals a grinding set of teeth. Η μία όψη του νομίσματος είναι το La-la-land, το αφήγημα που φτιάχνει το Hollywood (which is the new Bollywood) για τον εαυτό του[ς], με κακόμοιρο φτωχό συγγενή τον Ταραντίνο της τρίωρης μπούρδας “Once upon a time…” , κάτι σαν τις δύστυχες “λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις” που φτάνουν ουραγοί στο τραπέζι της μπουρζουαζίας (δώκε και σε μένα θείο). Στην άλλη πλευρά είναι η δεύτερη σεζόν True Detective, το “γνήσιο πρόσωπο” της ηλιόλουστης πολιτείας, με την αχρεία εκμετάλλευση των… “dreamers” (γιατί λες τους θέλουν απλόχερα και χωρίς χαρτιά? για να τους αλλάζουν τα φώτα στην ταξική εκμετάλλευση), τους νταβάδες, τα trafficking rings etc. Αλουμίνιο, ξεραήλα και σαπίλα. Θα μου πεις - το χέβι μετσολ που ακούς είναι στιχουργικά ψαγμένο? Εδώ όμως θα απαντήσω, ενώ ετοιμάζομαι για απόψε και σκάνε οι “ειδοποιήσεις πανικού” για “ακραία καιρικά φαινόμενα”. No, dear, όταν στα σπαστά αγγλικά οι Running Wild υψώνουν την αντίδραση στο “Prisoners of our time” δεν βγάζουν ατζέντα κοινωνικού συμβολαίου- ανόθευτα και γνήσια δηλώνουν “κόντρα ξούρα” στην σαπίλα και τον βάλτο. Η ίδια η πράξη αποτελεί το μήνυμα. Το anthemic sing-a-long that pumps a razor-sharp fist είναι rebel act. Είναι σε τελική ανάλυση το χαμόγελο που δαγκώνει, no colgate models here. To “Burdens” ανάλαφρα σχολιάζει τους “λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσουμε”. Όχι αγάπε μου, “unemployment checks run out next week” τραγουδάει ο Θεος στο “Death tone”. I don’t mind escapist mindless bimbo fun (give me RuPaul and Doja Cat anytime), I mind half-measures and cleverly crafted / calculated “proper rock”. Θα συνεχίζω να σε ακούσω randomly, χωρίς συνεννόηση και σκοπό, backdrop music for the collapsing smiles.
“Ακραία καιρικά φαινόμενα” - bitch please.
“This is hurricane country” (Havana, 1990).
6 Likes
Flogging Molly “Drunken lullabies” (2002)
Θα πρέπει να είμαι προσεκτικός στις διατυπώσεις μου, γιατί τυγχάνει να έχουμε και φανατικούς Flogging Moll-άκηδες στο forum που πρόσφατα επέστρεψαν, μάλιστα, έπειτα από απουσία ετών (μην τους τρομάξουμε και ξαναφύγουνε).
Λοιπόν, δεν έχω κάποια προκατάληψη με τη folk γενικά. Π.χ. ένα από τα πιο αγαπημένα μου groups ever είναι οι Orphaned Land και το αγαπημένο μου κομμάτι από το “Black album” το “Wherever I may roam” -κοινώς, οι ανατολίτικες κλίμακες κάτι κάνουν στον (μουσικό) οργανισμό μου. Γουστάρω πολύ και τους Des+Karadas, το πιο αγαπημένο μου κομμάτι από το κύκνειο άσμα των Contropotere, “Solo selvaggi” EP, ήταν το παραδοσιακό ιταλικό “Briganti” και, τέλος, μπορώ ν’ ακούω και να ξανακούω το EP των The Ex που είναι αφιερωμένο στην Ισπανική Επανάσταση του ’36. Κοινώς, ο «παραδοσιακός» παράγοντας δε με απωθεί, αλλά αν προσέξει κανείς τα παραδείγματα που έφερα, θα διαπιστώσει πως όλα κουβαλάνε έναν μεσογειακό αέρα. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, μα τόσα χρόνια οι κέλτικες κλίμακες δε μου έκαναν κλικ -αν και το “Drunken lullabies” είναι μόλις το πρώτο ολοκληρωμένο album τέτοιου ύφους που άκουσα (οπότε, ανεξαρτήτως γούστου, χάρηκα με την πρόταση του Παργαλάτσου γιατί τουλάχιστον, απ’ ό,τι κατάλαβα, άκουσα ένα ενδεικτικό celtic punk album).
Ναι, το “Drunken lullabies” μου βγάζει κάτι το πανηγυρτζίδικο που δε με αφήνει να συνδεθώ μαζί του. Ακόμα κι όταν πέφτουν οι ταχύτητες και μιλάμε για folk «μπαλάντες» (μέχρι, τουλάχιστον, να ξανανέβουν οι ταχύτητες), ακόμα κι αν συμφωνήσω ότι οι στίχοι τους απέχουν παρασάγγας από το να είναι «πανηγυρτζίδικοι», δεν μπορώ να μη διαπιστώσω την «ανατατική» ατμόσφαιρα των τραγουδιών τους. Για ν’ αντιπαραβάλλω ένα παράδειγμα για το οποίο πρόσφατα έγινε λόγος στο forum, όταν τσέκαρα τους Ιρλανδούς Lankum (και χωρίς να ισχυρίζομαι ότι κατέχω τον ήχο τους συνολικά), δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα με την πάρτη τους, αλλά για όσο τους άκουγα σχεδόν κρατούσα την ανάσα μου -είχε κάτι το μυσταγωγικό και θρηνητικό ο ήχος τους. Ε, παρ’ ότι Ιρλανδοί και οι Flogging Molly, δεν μπορώ να πω ότι ακούω «πόνο» ή «λύπη» στα τραγούδια τους (και δεν ξέρω καν αν αποσκοπούν σε κάτι τέτοιο). Οι τύποι θέλουν να τα σπάσεις μαζί τους, είναι τίγκα συναυλιακοί, φωνακλάδες και τους φαντάζομαι με μπύρες στο χέρι ξέρω ‘γώ (όπως και τους οπαδούς τους). Δυστυχώς όλα τα κομμάτια μού μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους -και σιχαίνομαι τον εαυτό μου που το λέω αυτό γιατί είναι η στάνταρ ατάκα κάποιου που απλώς δεν έχει εντρυφήσει σ’ ένα είδος μουσικής. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο κομμάτια ξεχώρισα από την 1η ακρόαση ήδη -και τα δύο είναι τα μοναδικά που ξεφεύγουν από τη φόρμουλα που κυριαρχεί σε όλο το album: το “Another bag of bricks”, παραδόξως, βασίζεται σε ανατολίτικες (!) κλίμακες, ενώ το “Cruel mistress” είναι απλά… πιο «μινόρε» να το πω; Πιο «σοβαρό»; Πιο «επαναστατικό»; Ή μήπως απλά δεν περιέχει παραδοσιακές ιρλανδέζικες μελωδίες, αλλά κάτι άλλο (που είμαι άσχετος με το αντικείμενο για να το εντοπίσω); Κάτι το κάνει να ξεχωρίζει, τέλος πάντων, ενώ όλα τα υπόλοιπα κομμάτια κινούνται στο ίδιο στυλ.
Απ’ ό,τι είδα στο net, ο δίσκος θεωρείται ένα από τα καλύτερα δείγματα του celtic punk ήχου, οπότε απλά μ’ αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνω ότι το συγκεκριμένο παρακλάδι του punk δεν είναι για ‘μένα. Πάμε να βάλουμε Gogol Bordello τώρα.
13 Likes
Το ματσάρισμα με τον Κουίντομ μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ ξανά με τη μουσική των Tea Party, αυτή τη φορά ακούγοντας ξανά το Seven Circles, ένα μάλλον αμφιλεγόμενο άλμπουμ για τα γούστα και το μουσικό θυμικό μου. Κι αν για τους Καναδούς τρέφω μια εκτίμηση, απολαμβάνοντας άλμπουμ σαν το Edges Of Twilight και το Interzone Mantras, το συγκεκριμένο δίσκο τον θεωρούσα μια στροφή που δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες μου όταν τον είχα πρωτοακούσει.
Προσεγγίζοντας τον ξανά μετά από πραγματικά αρκετά χρόνια, η γνώμη μου τείνει να αλλάξει προς το καλύτερο. Σίγουρα, τα στοιχεία που έκαναν τους Tea Party ξεχωριστούς είναι παρόντα, αφού η υπέροχη φωνή του Jeff Martin είναι εδώ, οι Zeppelin-meets-grunge νόρμες και τα world music στοιχεία επίσης, ενώ ο δίσκος έχει μια τάση για πιο ξεκάθαρες συνθέσεις, που αναδεικνύονται από σοβαρές μελωδικές γραμμές που σου μένουν. Περίεργο, φυσικά, που μετά από αυτόν το δίσκο, η μπάντα βίωσε ένα μακροχρόνιο hiatus λόγω καλλιτεχνικών διαφορών.
Σχολιάζοντας το δίσκο στον Ktn, μίλησα για ένα γενικότερο μεσο-ύστερο Soundgarden συναίσθημα που μου έβγαλε η ακρόαση του, όχι παράλογο αν σκεφτεί κανείς ότι έτσι κι αλλιώς ο ήχος των δύο συγκροτημάτων εκκινεί από κοινές αφετηρίες. Έτσι, αν θεωρήσουμε ως μια «εμπορική στροφή» το Seven Circles, θα την έλεγε κανείς επιτυχημένη ως προς τα όσα προσέφερε και ως προς το πως «ωρίμασε» με τα χρόνια, αφού μπορεί ο ήχος του να φωνάζει early ‘00s σε κάποιον μυημένο, αλλά την ίδια στιγμή δεν δείχνει άσχημα την ηλικία του, τουναντίον.
Έστω κι αν δεν είναι όλα τα στοιχεία του για μένα, αφού οι πιο σύγχρονες αισθητικά στιγμές του μάλλον με αποθαρρύνουν ακόμη παρά τη μεγαλύτερη ανοχή μου σε αυτές, οι φωνητικές ερμηνείες του Martin και αυτό το «’70s υπό ένα ‘00s πρίσμα» αίσθημα που αποκομίζω είναι στοιχεία υπέρ αρκετά για να μιλήσω για ένα άλμπουμ που βλέπω με άλλο μάτι πλέον.
15 Likes
Μόλις συνειδητοποίησα ότι ξέχασα να κάνω πρόταση και να ματσαριστώ στο #21. Απλά ήθελα να δηλώσω δημόσια την ανοησία μου. Θα ψόφαξα για Sonja ή Hole.
1 Like