Γράψε λοιπόν.
1 Like
Ωραια αυτο-προτεινομαι να γραψω για Hole και εισαγάγω Gravestone - Creating a monster (1986 μετσολ) για τον φιλο Dr. Feelgood που ματσαρίστηκε αρχικώς με τον bostonflesh που πρότεινε την δισκάρα της Courtney. If all people involved and the "house " agrees. (δεν μπορώ να εδιταρω το excel )
Οπότε, παίρνω Gravestone και ο Bostonflesh κανονικά Edguy κι εσύ Hole;
1 Like
Μαλάκες, τι κάνετε, πιστεύω σε λίγο θα μπει ο JTN και θα είναι σε τέτοια φάση:
ΟΚ, και σταματάω εδώ με τα GIF-άκια (για απόψε).
15 Likes
Αργεί λιγάκι γιατί ψάχνει κανόνες, ημερομηνίες ποσταρισματων, ημερομηνίες εγγραφής στο φόρουμ, ποστς με ανακοινώσεις δικαιολογιών αργοπορίας, board of shame, αποτελέσματα και μαθήματα από ιστορικά προηγούμενα μέχρι να βγάλει την απόφαση
Ο λαος πηρε τον νομο στα χερια του
1 Like
δεν αργησα γι αυτο αλλα παιζουν ολα ρολο unironically
λοιπον, @Curehead Οι κανονες του παιχνιδιου λενε οτι και να θυμοσουν να δηλωσεις συμμετοχη γι’ αυτον τον μηνα, δεν θα εμπαινες επειδη δεν ειχες τελειωσει με τις υποχρεωσεις σου για τον προηγουμενο.
Οταν λεει ο Sevek να γραψεις, εννοει οτι μπορει να γραψεις ελευθερα για οποιο αλλο αλμπουμ θελεις χωρις να ματσαριστεις. Το εκανε ο Anhydriis πριν λιγες μερες και αλλα παιδια παλιοτερα.
Εισαι 100% ευπροσδεκτος να γραψεις εδω (μιας και ηταν η αφορμη) ή σε ενα απο τα πολλα ταιριαστα θρεντ που εχει το φορουμ οπως “Αγαπημενα μας αλμπουμ (πως και γιατι)” , “Με λιγα λογια”, “Δισκάρες που προτείνουμε στους συμ-φορουμίτες μας” και πολλα αλλα. Δεν καταλαβα κι αν το ξερεις ηδη αυτο που θελεις.
Τωρα για το αλμπουμ που θελεις να προτεινεις, τα πανω θρεντς παλι λειτουργουν μια χαρα αλλα εννοειται οτι αυτο το παιχνιδι το κανει πιο ευκολο να βρεις καποιον να δωσει προσοχη.
Κανονικα το συγκεκριμενο αλμπουμ θα το δεχομουν εδω τον Απριλιο (δεν ταιριαζει με το θεμα Μαρτιου) αλλα αν για καποιο λογο πιστευει ο dr feelgood οτι θα του κατσει καλυτερα απο αυτο που του ελαχε και θελει να αλλαξει, be my guests και βρειτε τα μεταξυ σας.
Ειναι κατι που ειχε γινει αλλη μια φορα παλιοτερα με Παντελη και King Diamond (αν και αυτο νομιζω ηταν τιμωρια) αλλα ο μονος λογος που εχετε το ελευθερο τωρα ειναι οτι εισαι νεος χρηστης
9 Likes
JTN, έπρεπε να ξεκινήσεις a-la Silent Winter, “άκου να σου πω πουτανάκι…” κι έτσι.
9 Likes
Πριν το πουτανακι ειχε πει κι ενα ξεκαρφωτο “μπρο” Εγω στηριζω απο τοτε και θελω να δω ποιο θα ειναι το τριτο λεβελ
4 Likes
Στο πολύ άνετο. Έγινε και έκλεισε.
2 Likes
Τέλεια ευχαριστώ πολύ συνεπώς προχωράω με την / τις Hole και σύντομα σας παραθέτω το gourmet πιάτο μου.
I have been asking that myself my whole life…
Adjy - The Idyll Opus (I-VI) indie/emo rock απο @Giasonas
“ο δισκος που κυκλοφόρησε ο συμμαθητής που ηταν σε ΟΛΑ καλύτερος απο σενα” αλλα ηταν πολυ παρλαπίπας για να ρίξει τα γκομενακια…
- In Media Res (Between Longing and Mystery) 06:27
- A Boy Called June, Pt. 1 04:56
- A Boy Called June, Pt. 2 04:50
- Where June Meets July: I. Overture 05:01 check instrumental
- Where June Meets July: II. On A Road Trip That Summer’s Day 04:28
- Where June Meets July: III. at a Dance Where the Stars Cross 05:40
- Where June Meets July: IV. O Tonight] 05:09
- Where June Meets July: V. Maps 05:01
- Where June Meets July: VI. The Cicada’s Sing, Pt. I 05:45
- Where June Meets July: VII. The Cicada’s Song Pt. II 06:23 check
- Where June Meets July: VIII. Secretus Liber (Beneath the Fireworks That Fell in Mystique Participation) 09:18
- Where June Meets July: IX. In Space Between Pages… 05:06
- The Farmland and the Forest’s Edge 05:16 check
- Lake Adeyoha 07:08
- Eve Beneath the Maple Tree 17:16
Παραδόξως το άλμπουμ αποδείχτηκε πιο δύσκολο απ΄ οσο περιέμενα ή απλα ειμαι εγω ακατάλληλος για αυτο.
Λεω παραδόξως γιατί τις πρώτες μερες που εγινε το assign το ακουγα (και το ακουω) κατα τη διάρκεια της δουλείας και ειναι πολύ ευχάριστο(10/10). Το ακουσα πολλες φορες χωρις ομως να μου μείνει καποιο τραγουδι περα απο ενα instrumental και 2 ακομα (τσέκαρε πιο πανω) . Εκει ειναι που καταλαβαίνεις οτι κατι δεν παει καλα πισω απο τα φαινομενικά όμορφα vibes που βάζει…
Το αλμπουμ ξεκινάει καλα με ενα 6λεπτο intro της ιστορίας που θελει να αφηγηθεί καθως πρόκειται για concept album. Ωστόσο οσο κυλάνε τα τραγούδια ενιωθα να με χαλαει κατι…
Το πρόβλημα μου καταλαβα οτι ηταν το where june meets july 2 με 9 (40 λεπτα!!) τα οποια εχουν την ιδια δομή να επαναλαμβάνετε 8 φορες. Υποτονική/ αφηγηματική αρχη και καπου στη μεση ανεβάζουν καπως γκαζια και σταδιακα μπαινει ολη η μπαντα… Ωραιο να το ακούσεις 1,2,3 αλλα σε 8 τραγούδια τοσο μεγαλης διάρκειας με κούρασε. Απο το Where June Meets July αυτο που μου μενει και μου αρέσει ειναι το 7 “the cicada’s song prt2”.
Τα τρια τελευταία ειναι σιγουρα καλυτέρα, ακομα και το τελευταίο που ειναι 16 λεπτα μου ειναι πιο ευκολο να το ακουσω… Απο αυτα ξεχωρίζω το the farmland and the forest’s edge
Ειναι το τέλειο αλμπουμ να το εχεις να παιζει backround ενω κανεις κατι αλλο χωρις να σου αποσπάσει πολλές φορες την προσοχη αλλα μεχρι εκει για μενα.
Παντως ως πρωτο αλμπουμ της μπαντας εχει πολλα ελαφρυντικά και νομίζω ειναι μια καλη αρχη και σίγουρα θα εχω τον νου μου για μελλοντική τους δουλειά.
6.5/10
8 Likes
Blonde Redhead - Melody of Certain Damaged Lemons
Πρώτη φορά που ματσαρομαι με τον @manos87 και ευχαριστώ και για την πρόταση αλλά κυρίως για όλη την προσφορά του στο φόρουμ και στο σάιτ καθώς θα έλεγα πως είναι ο χρήστης που διαμόρφωσε το γούστο μου περισσότερο από κάθε άλλον εκεί γύρω στο 2010-12 που άρχισα να ακούω περισσότερη νέα μουσική, προσπαθώντας να ανακαλύψω συνεχώς νέους ήχους. Καθώς πέρασαν τα χρόνια νομίζω διαβηκαμε διαφορετικά μονοπάτια και τα στυλ μας δεν είναι τόσο κοινά τώρα αλλά η συγκεκριμένη πρόταση ήταν επιτυχής! Μου άρεσε πολύ ο δίσκος και το γενικό ηχόχρωμα της μπάντας αλλά για κάποιο λόγο δυσκολεύομαι να μετατρέψω τις σκέψεις μου σε λέξεις.
Οι Blonde Redhead είναι Νεοϋρκέζικο συκρότημα το οποίο αποτελείται από την Ιαπωνίδα Kazu Makino (φωνή, κιθάρα, πλήκτρα) και του Ιταλούς δίδυμους αδερφούς Amedeo (φωνή, κιθάρα, πλήκτρα) και Simone Pace (ντραμς, πλήκτρα). Από την παραπάνω πρόταση παρατηρείς τρία πράγματα. Το πρώτο είναι η πολυπολιτισμικότητα η οποία δεν θα έλεγα πως φαίνεται πουθενά και το δεύτερο είναι οι δύο φωνές, ένα στοιχείο που έκανε το Melody of Certain Damaged Lemons να ηχεί στα αυτιά μου σαν μια ένωση δύο κόσμων. Είναι σαν να έχουμε από τη μια την πραγματικότητα και από την άλλη είτε το όνειρο είτε κάποιον μαγικό κόσμο με αστεράκια και πυγολαμπίδες. Στην πραγματικότητα, στο reality, υπάρχει η φωνή του Amedeo, υπάρχουν κιθάρες, υπάρχει μια αισθητική indie rock ή και ένα art-punk νεύρο όπως λέει η wikipedia πολύ εύστοχα. Στο όνειρο ή στον μαγικό κόσμο, εκεί που όλα κυλάνε πιο αργά, έχουμε την φωνή της Kazu σε υπνωτιστικούς κι αργόσυρτους ρυθμούς και έχουμε και μια καθολική μελωδικότητα στο background η οποία προέρχεται φυσικά από τα πλήκτρα, το τρίτο στοιχείο που είχαμε παρατηρήσει. Δεν παίζουν όλοι μαζί αλλά έχουμε κι έναν ακόμα πιανίστα να συμμετέχει σε τέσσερα κομμάτια. Ενδιάμεσα έχουμε και κάποια παιχνιδιάρικα intermissions σαν γέφυρες μεταξύ τους. Όλο αυτό μου θύμισε πετυχημένα άλμπουμ από παραγωγούς που έχουν features από various artists όπως το Dark Night of the Soul από Danger Mouse και Sparklehorse. Τη μια ακούς Iggy Pop και Black Francis, μετά πας σε The Flaming Lips και Jason Lytle. Μπορεί να ακούγεται περίεργο αλλά αυτή η αντίθεση παρότι σημαντική δεν είναι ποτέ και σε καμία περίπτωση vibe-killer. Είναι απλά η διαφορετική όψη του ίδιου νομίσματος.
11 Likes
Artist: CHVRCHES
Title: Screen Violence
Year: 2021
Genre: Synthpop
Submitted by @Neo
Το “Screen Violence” είναι το τέταρτο στούντιο άλμπουμ του σκωτσέζικου synthpop συγκροτήματος CHVRCHES, που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2021. Συνολικά, το άλμπουμ παρουσιάζει τον χαρακτηριστικό synthpop ήχο του συγκροτήματος, με πιασάρικα hooks, πλούσια παραγωγή και τα χαρακτηριστικά φωνητικά της Lauren Mayberry.
Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, “Asking for a Friend”, δίνει τον τόνο με τον pulsating ρυθμό του και τα πολυεπίπεδα synths του και ακολουθείται από κομμάτια που ξεχωρίζουν με άνεση, όπως τα “He Said She Said” και “How Not to Drown”, με guest φωνητικά από τον Robert Smith των Cure. Το τελευταίο κομμάτι είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, με τη συναρπαστική μελωδία του και το ρεφρέν του που απογειώνεται.
Άλλα highlights, τα “Good Girls” και “Nightmares”, τα οποία διερευνούν θέματα της ανισότητας των φύλων και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ωστόσο, ορισμένα κομμάτια του άλμπουμ, όπως το “California” και το “Final Girl”, μοιάζουν με fillers και στερούνται το ίδιο επίπεδο δημιουργικότητας και βάθους με τα πιο δυνατά κομμάτια.
Μια αξιοσημείωτη πτυχή του “Screen Violence” είναι η χρήση περισσότερων μουσικών οργάνων, όπως έγχορδα και live drums, παράλληλα με τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Αυτό προσθέτει μια νέα διάσταση στον ήχο των CHVRCHES και δείχνει την προθυμία της μπάντας να πειραματιστεί και να εξελιχθεί.
Συνολικά, το “Screen Violence” είναι μια συμπαγής προσθήκη στη δισκογραφία των CHVRCHES, αναδεικνύοντας τα δυνατά σημεία της μπάντας, παίρνοντας συγχρόνως ορισμένα ρίσκα. Αν και δεν ξεχωρίζει το κάθε ένα από τα κομμάτια, το άλμπουμ στο σύνολό του είναι καλοφτιαγμένο και συνεκτικό και πιθανότατα θα ευχαριστήσει τόσο τους μακροχρόνιους θαυμαστές όσο και τους νεοφερμένους στο συγκρότημα.
Τα παραπάνω είναι η απάντηση του ChatGPT στην ερώτηση μου Could you write an honest review about the album “Screen Violence” by the CHVRCHES? και περασμένα από το Google Translate, με ελάχιστες δικές μου παρεμβάσεις/διορθώσεις.
Ο λόγος που παραθέτω την AI κριτική, είναι για να μην αδικήσω τον δίσκο, μιας και μετά από 10 περίπου ολοκληρωμένες ακροάσεις, η όποια σύνδεση μου με το υλικό δυστυχώς δεν επιτεύχθηκε ποτέ.
Και δικαιολόγησα τη μη-σύνδεση όταν διάβαζα την πρόσφατη συνέντευξη του Greg Mackintosh, όπου σε ένα σημείο λέει Και το να γράφεις pop μουσική που θα είναι στενάχωρη και μίζερη είναι μια χαμένη τέχνη που ξεκίνησε στα 70s, συνεχίστηκε στα 80s κι έκτοτε κανείς δεν την ξαναέκανε. Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των pop τραγουδιών που μου αρέσουν κατά καιρούς είναι είτε στενάχωρα είτε μίζερα είτε insinuative καυλωτικά (i.e. MONOKYLIE).
Αν τώρα μου έβαζε ο @Neo ένα πιστόλι στον κρόταφο και μου ψιθύριζε με φωνή Ντέρτι Χάρρυ «Πες ρε αρχίδι μια γνώμη, έστω και με 17 λέξεις», θα ψέλλιζα τα εξής:
Αν η Avril Lavigne ξεκινούσε την καριέρα της σήμερα, πιθανότατα θα κυκλοφορούσε κάτι σαν το Screen Violence.
11 Likes
Ομολογω οτι δεν το καταλαβαινω καθολου αυτο, καθως η μουσικη των Chvrches ειναι σχεδον κατεξοχην μελαγχολικη και στεναχωρη. Παρολα αυτα θενκς που διαλεξες τωρα να ανεβασεις την κριτικη σου, καθως εψαχνα να δω τι θα ακουσω οσο διορθωνω γραπτα. Αγαπημενο κομματι το Violent Delights btw.
2 Likes
Χάρη στον @Ktn που με έπεισε, συμμετείχα κι εγώ στο exchange του Ιανουαρίου, αλλά δεν έγραψα ποτέ την κριτική. Επομένως, για να μην αφήσω παραπονεμένο τον @bostonflesh, παραθέτω κι εγώ την δική μου.
(Εάν ξαναπαίξω, θα πρέπει να είμαι πολύ πιο συνεπής 
)
Album: KoRn - Requiem
Παρότι είχα ν’ ακούσω KoRn από το 2014, άκουσα το album κι έγραψα μερικά λόγια. Το Requiem των KoRn, λοιπόν, κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2022. Πρόκειται για το 14ο album της μπάντας, που περιλαμβάνει 9 κομμάτια, τα οποία είχαν γράψει από τον Απρίλιο του 2021. Η συνολική του διάρκεια είναι 33 λεπτά κι έχει ενδιαφέρον ότι ολόκληρο το album υπάρχει οπτικοποιημένο σε stream στο youtube της μπάντας.
Εννέα δυναμικά κομμάτια, που κινούνται στο γνώριμο στυλ της μπάντας, με catchy κιθαριστικά riff, περάσματα με πλήκτρα και δυναμικά ρεφρέν με έναν συνδυασμό από harsh και clean vocals. Επίσης υπήρχαν ένα ή δύο κομμάτια με επιρροές από djent. Ένα από αυτά είναι το “Lost in the Grandeur”.
Όλα τα κομμάτια είναι πολύ καλά δουλεμένα, φαίνεται πως ο παραπάνω χρόνος που είχαν στη διάθεσή τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας συνέβαλε σ’ ένα άρτιο αποτέλεσμα. Από αυτά που ξεχώρισα ήταν το “Let the dark do the rest”, κυρίως λόγω της κάπως dark εισαγωγής, το “Disconnect” και το “Penance to sorrow”, που με κέρδισε από το ξεκίνημά του.
Η ατμόσφαιρα του album είναι γενικά σκοτεινή, ταιριαστή με το θέμα των στίχων. Πιστεύω ότι χρειάζονται παραπάνω ακροάσεις για να εκτιμήσει κανείς την αξία των κομματιών, καθώς όλα έχουν κάτι ξεχωριστό και συνθέτουν μαζί μία ωραία ενότητα, άλλοτε με ξεσπάσματα στα ρεφρέν, κι άλλοτε με μελωδικά περάσματα. Παρότι δεν είμαι φαν του είδους, πιστεύω ότι είναι μία πολύ καλή δουλειά, αντάξια του ονόματος που έχουν τόσα χρόνια.
11 Likes
Σε 10-20 χρονια για την ποπ που ηταν στεναχωρη και μίζερη στην εποχή μας το ai θα λεει και τους chvrches… 
Αλλα ok μου αρκούν οι 17 λέξεις ρε @@di… 
2 Likes
