Θεά η Αννεκε, αλλά το καλύτερο άλμπουμ των Γκαθερινγκ με διαφορά είναι…
Πολύ ενδιαφέρον το θέμα του νέου exchange, είχα να προτείνω άπειρα αγαπημένα album από όλα τα είδη μέταλ, τελικά πρότεινα κάτι doom.
Επίσης, το Always των The Gathering μπορεί να μην έχει Anneke αλλά έχει την Marike Groot, που ήταν καλεσμένη και στα 25 χρόνια της μπάντας
Dyscarnate
And so it Came to Pass
2012
38 λεπτά συμπαγούς ηχητικής επίθεσης από τους Άγγλους Death* metallers, ένας δίσκος γεμάτος με οργισμένα riffs, μελωδικά περάσματα όσο όσο και ένα τσουβάλι breakdowns να τα ακούς και να χαίρεσαι. Τεχνικό drumming και ενώ οι κιθάρες δεν είναι ότι εντυπωσιάζουν, οι συνεχείς αλλαγές στο tempo δημιουργούν πολύπλοκες αλλά δεμένες συνθέσεις.
Ο αστερίσκος στο Death έγκειται κυρίως στο ότι παρόλο που υπάρχει μια οσμή Obituary καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, τα breakdowns και τα riffs core-ιζουν αρκετά. Κατά κάποιο τρόπο ένιωσα πιο κοντά στο Hardcore παρά στο Death. Το γεγονός αυτό από μόνο του μπορεί να δικαιολογήσει εν μέρει την όποια επαναληψιμότητα μπορεί να διακρίνει κάποιος που δεν έχει εντρυφήσει σε αυτά τα είδη.
Σε μένα λειτούργησε μια χαρά ο δισκός. Υπηρετεί τον σκοπό του, μπορεί να μην είναι και τόσο ευρηματικός ή καινοτόμος αλλά δεν χρειάζεται κιόλας.
Μεγάλο θενκς στον @Sevek για την πρόταση…
Υ.Γ. Πολύ ωραία και η υποπρόταση (Sithu Aye - Invent the Universe), φανταστικπό κιθαριστικό όργιο…
Asking Alexandria - From Death to Destiny
Το άλμπουμ το πρότεινε ο @LesAnTz . Στο ίδιο ύφος με το προηγούμενο που είχα κάνει ένα σχετικό ρεβιού, δηλαδή metalcore. Κι όμως είναι αρκετά διαφορετικό από τους Architects.
Το εν λόγω άλμπουμ είναι το τρίτο άλμπουμ των Asking Alexandria, το οποίο κυκλοφόρησε το 2013. Το οποίο, με βάση κάποια σχόλια στο YouTube, πρέπει να ήταν τότε κάπως πιο μελό σε σχέση με τα 2 προηγούμενα.
Το Don’t Pray For Me ξεκινάει με μια εισαγωγή, μέχρι να μπει το κυρίως κομμάτι σε αρκετά safe metalcore μονοπάτια, στα οποία δύσκολα θα εισερχόμουν μόνος μου, μέχρι να μπει το πάραπολύ ωραίο lead στο 2.14 το οποίο, όπως κ με τους Architects, μου φέρνει πολύ σε gothic metal Katatonia style. Η ορχήστρα που μπαίνει σε σημεία ανεβάζει το κομμάτι πάρα πολύ, σε συνάρτηση με τα όμορφα μελωδικά φωνητικά του Danny. (εκτός αν κάνει κάποιος άλλος μέσα στην μπάντα τα καθαρά φωνητικά).
Επόμενο κομμάτι που θα ήθελα να αναφερθώ, είναι το Run Free. Μου φέρνει το ξεκίνημά του έναν αέρα μελωδικού Swedish death metal, όπως κ ψήγματα του εν λόγω στυλ βρίσκω γενικά σε πολλά σημεία του δίσκου. Και πάλι το ορχηστρικό κομμάτι μέσα στο ρεφρέν, δίνει μια όμορφη νότα μελωδίας. Μέχρι που φτάνουμε στο 2.19 και στη απίστευτη αλλαγή συναισθημάτων κ μουσικής κατεύθυνσης με το ορχηστρικό κομμάτι να έρχεται αναπάντεχα και να σκεπάζει το οργίλο ξεκίνημα με θλίψη κ μελωδία. Υπέροχο.
Το Break Down The Walls είναι πιο mainstream rock κομμάτι, το οποίο άνετα θα μπορούσε να παίζεται σε κάποιο κλαμπ, όπως άλλωστε και το Creature, ενώ το Poison που ακολουθεί πέρα από το πολύ heavy ξεκίνημα, έχει κ ένα απίστευτα κολλητικό ρεφρέν…I wanna watch the world burn down. Ε ναι λοιπόν, και εγώ.
Αν δεν είναι σουηδικό ντεθ μέταλ αυτό το ριφφ στο 0.52 στο Believe, ε τι άλλο είναι?
Έκπληξη ήταν η όμορφη μπαλάντα Moving On, πολύ ωραίο κομμάτι με τα γεμάτα γρέζι φωνητικά του Ντάνυ.
Θα ήθελα να ήταν πιο μικρό το άλμπουμ, γιατί από ένα σημείο κ μετά άρχισε να με κουράζει αλλά έχει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές.
Οι Haunted μέχρι το Τhe Dead Eye (και το Unseen θα έβαζα εγώ) είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας. Ξεκίνησαν με ένα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΌ ντεπούτο, ανελέητο ξύλο, του-πα του-πα μέχρι τελικής πτώσης και την δεύτερη καλύτερη φωνή στο thrash (νο.1 ο Arraya), έχασαν την αυτή την ιδιαίτερη φωνή αλλά κατάφεραν να επανέλθουν με το Haunted Made Me Do It, που έβαλε περισσότερα στοιχεία από την προκάτοχο του, με riffares και μελωδιάρες αλλά και με μια φωνή ναι μεν φανερά λιγότερο καλή, αλλά οκ για το ύφος. Μετα πήγαν στο ακόμα περισσότερο ξύλο, αλλά όχι τόσο πετυχημένα – μου φαίνεται λίγο βεβιασμένο, λίγο μονόχνωτο (βέβαια έχει την «συνέχεια» του Forensick, στο φανταστικό DOA) και εκεί που λες “οκ, καλά κράτησε όσο κράτησε”, κάνουν μεταγραφή αεροδρομίου, φέρνουν πάλι το πολυαγαπημενο Dolving, κατεβάζουν ταχύτητες, βάζουν και άλλη μελωδία και καινούργια στοιχεία (τι τραγουδάρα το Burnt to a Shell) και βγάζουν ένα δίσκο 10άρι καθαρό. Και εκεί που λες “ok, δεν με νοιάζει τι θα κάνουν από δω και πέρα, μου φτάνουν αυτά που ακουσα”, έρχονται και βγάζουν το The Dead Eye(@anhydriis ).
Τι έκαναν εδώ τα παιδιά? Πειραματισμός, στα πλαίσια της The Haunted οπτικής. Αυτό σημαίνει ότι έριξαν αρκετά τις ταχύτητες (υπάρχουν thrash στοιχεία, αλλά ο δίσκος είναι λες και ακους άλλη μπάντα, αλλά συγχρόνως με το χαρακτηριστικό τους ήχο – πόσο δύσκολο να το κάνει κάποιος αυτό?), έβαλαν μέσα μελωδιάρες, έβαλαν έναν Dolving να βγάλει τα σωψυχά του σε στίχους και ερμηνείες και έφτιαξαν τον τέλειο The Haunted δίσκο, χωρίς καν να είναι ο καλύτερος τους (??).
Το σύχρονο heavy metal των Haunted εν έτη 2006 είναι κάτι που παίχτηκε μόνο από αυτους και δεν επαναλήφθηκε από κανέναν άλλον. Οι μοναδικές μελωδιάρες από τους αφούς Bjorler και τον Jensen, το ακριβώς ότι πρέπει και όπου πρέπει παίξιμο του Jensen (του drummer καλε) και φυσικά ο τιτανοτεράστιος Dolving, συνέθεσαν έναν ηχητικό καμβά που όμοιο του δεν θα ξαναδούμε, όχι γιατί ήταν avant-garde ή progressive ή πολύ προχωρημένο, αλλά γιατί ακριβώς πήραν απλά στοιχεία, τα έβαλαν στην σωστή σειρά και έβγαλαν ένα έργο τέχνης. Από αυτά τα λίγα που παίρνουμε ανά 10ετία και τα μνημονεύουμε για πάντα. Και πως να μην γίνονται όλα αυτά όταν έχεις έναν δίσκο που κλείνει με το τεράστιο χτύσιμο των The Program/The Guilt Trip?
Δεν έχει νόημα να πω σε track by track αναλυση του δίσκου. Είναι από τους δίσκους που πρέπει να ακούσεις για να καταλάβεις τι γίνεται, να νιώσεις την πικρία του Dolving. Είναι επίσης από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που ζεις τις κυκλοφορίες μιας μπάντας την στιγμή που συμβαίνουν και αυτό ενδεχομένως σε δένει και περισσότερο με αυτές.
Τετοιο δίσκο δεν ξανακατάφεραν να βγάλουν. Όλα 10 δύσκολα να τα έχεις σε 3ο συνεχόμενο δίσκο. Αλλωστε το ακόμα πιο πειραματικό Unseen τους έφερε στα όρια της διάλυσης. If this is where we’re headed now/Welcome to hell…
Τελευταίο άλμπουμ που άκουσα απο The haunted ηταντο Revolver. Παντως, ο Marco Aro δεν με ενθουσίασε ποτέ. Οταν εχεις να αντικαταστησεις τον τεραστιο Dolving, σιγουρα δεν είναι κάτι εύκολο κ πρέπει να παρουσιάσεις κάτι διαφορετικό απο το να γκαριζεις απλά.
Οτι εχει βγει μεχρι και το unseen ειναι απο 8 εως 10. Κριμα που το κλεισανε το μαγαζι, ο dolving ειναι μακραν καλυτερος του aro αλλα στην πρωτη τους περιοδο και τον λεμονη να βαζανε τραγουδιαρη παλι θα εσπερνε. Γεννουσαν και τα κοκόρια τους.
είμαι λίγο μαγκωμένος με αυτό το ματσάρισμα
Αφενός γιατί συμπαθώ πολύ τον @furor και σαν μέλος του φόρουμ και σαν παίκτη μιας και τον έχω δει λαιβ , αφετέρου γιατί κάποιος άλλος θα το εκτιμούσε περισσότερο
Αρχικά να πω ότι έχω χαθεί από οτιδήποτε αφορά ελληνικό ροκ εδώ και 10 χρόνια . Δεν ακούω Τρύπες πλέον , οριακά με απωθεί το άκουσμα οποιουδήποτε κομματιού τους πλέον ( υπερέκθεση όχι ότι δεν μου άρεσαν ) . Την παλεύω ακόμα κάπως με Ξύλινα Σπαθιά , πάντα μου άρεσαν περισσότερο ( άσχετη σύγκριση )
Κατά δεύτερον και πιο σημαντικό . Δεν αντέχω καθόλου μα καθόλου ορχηστρική μουσική . Δεν μπορώ δεν ξέρω γιατί . Άντε ένα κομμάτι , βαριά δυο . Μετά απλά δεν …
Και όταν λέω καθόλου εννοώ ούτε Vai , Satriani , Malmsteen , Cacophony Becker δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο . Μεμονωμένα τραγούδια , ναι …Ολόκληρο δίσκο έχω αντέξει μόνο Earthless και Liquid Tension Experiment . Να πω ότι γούσταρα
Ως προς τις Ασκήσεις Απλότητας
πολύ όμορφη ενορχήστρωση , ενδιαφέρουσες μελωδίες και χρήση διαφόρων οργάνων που δίνει ποικιλία στο συνολικό άκουσμα
Ρέει πολύ ομαλά και τα κομμάτια εναλλάσσονται τόσο όμορφα που κάποιες φορές δεν καταλάβαινα καν ότι γινόταν μετάβαση στο επόμενο . Και αυτό το έκανε πετυχαίνοντας παράλληλα να είναι αυτόφωτα . Δεν θα τα χαρακτήριζα πχ όλα ίδια αλλά έχει όμορφη ροή
Δεν έχω να προσφέρω κάτι πιο ουσιαστικό με την κριτική μου για τον πολύ σπουδαίο Καρρά και το συγκεκριμένο μουσικό του έργο . Δυο φορές τον άκουσα από σεβασμό στον @furor και στον καλλιτέχνη
Ζητώ συγνώμη, δεν το 'χω με τα instrumental …
Μόλις έβαλα! Και μάλιστα κάτι που δεν είχα στο μυαλό μου.
Σύγχρονο doom metal από female fronted συγκρότημα (Αμερικανίδα μετανάστρια, τραγουδίστρια, συνθέτρια και μουσική παραγωγό).
Κι όπως λέει κι ένα σχόλιο με 150 likes “I would love to see a collaboration with her and Chelsea Wolfe”.
Έχουν ανοίξει και σε συναυλίες της Chelsea Wolfe οπότε γιατί όχι και συνεργασία; Ειδικά όταν η ίδια η Τσέλσι μοιράστηκε το παραπάνω σχόλιο στο insta της.
Δε χρειάζονται ούτε μαγκώματα, ούτε συγγνώμες, ένα μουσικό παιχνίδι είναι! Περί ορχηστρικών δίσκων θα συμφωνήσω, αλλά εδώ για 'μένα ειναι ευαίσθητη χορδή…
Τον δίσκο που έχεις προτείνει τον έχω ακούσει από την πρώτη μέρα, απλά λόγω πολύ φορτωμένου προγράμματος δεν έχω χρόνο να γράψω τις 5-10 λέξεις για αυτά που άκουσα. Θα επανέλθω.
αν δεν συμμετασχετε τον μαρτιο, θα σας καταγγειλω στη σελιδα του fb “ναι, εισαι μισογυνης”
Phantom’s Divine Comedy, πρόταση από @Sh_Wo_f
Όχι ότι έχω τίποτα τρομερές γνώσεις από τα 70s αλλά, να, δεν γνώριζα τίποτα για αυτήν την μπάντα κι αυτόν τον δίσκο. Συμπαθώ πολύ το γούστο της @Sh_Wo_f και η αποθέωση από @Ironman1 και @Spyros_Koukas απλώς ανέβασαν κι άλλο τις προσδοκίες!
Καταρχάς όμως, θα σας ξενερώσω: σιχαίνομαι όταν κάτι είναι τρομερά όμοιο με κάτι άλλο, με αποσυντονίζει,με σβήνει ρε παιδί μου. Η ομοιότητα λοιπόν της φωνής του τραγουδιστή με του Morrison είναι ενοχλητική για εμένα. Ειδικά όταν μπαίνει το ‘‘Devil’s Child’’ κι ακούς την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ φωνή του τύπου, η οποία στην τελική είναι μια χαρά. Γιατί λοιπόν τόση επιτήδευση; Μέγιστο ατόπημα από την μπάντα, μέγιστο…
…ειδικά όταν ακούς πόσο καλή και ξεχωριστή είναι η μουσική τους. Το άλμπουμ είναι πραγματικά θαυμάσιο, με φοβερές εναλλαγές σε θέματα και ατμόσφαιρες. Εξαιρετική ροή από hard rock σε ψυχεδελικά ή και art rock θέματα, πολύ έξυπνοι ρυθμοί και φοβερά τοποθετημένες κιθάρες. Ιδιαίτερη αναφορά στην μυστικιστική ατμόσφαιρα του δίσκου η οποία ΔΕΝ είναι συνεχώς παρούσα και, με αυτό τον τρόπο, ενισχύει το occult της υπόθεσης. Τα τραγούδια βρίσκονται όλα σε υψηλό επίπεδο και δεν μπορώ να πω ότι ξεχώρισα κάποιο. Ίσως το ‘‘Spider Dance’’.
Έχω ένα προσωπικό σύστημα βαθμολόγησης των δίσκων που ακούω το οποίο, προσωπικό είναι, δεν αφορά κανέναν. Ένα όμως απο τα 5 πράγματα που βαθμολογώ σε έναν δίσκο είναι η Αύρα του, ένας αφηρημένος όρος που σε μένα λέει τα πάντα - αλλά χωρίς λέξεις. Λοιπόν, το ‘‘Phantom’s Divine Comedy’’ είναι ένα άλμπουμ με έντονη, διακεκριμένη αύρα. Ας πούμε του 9 στα 10. Χαρηκα που το γνώρισα κι ευχαριστώ την @Sh_Wo_f για την θαυμάσια πρόταση!
Θα το ξανακούσω στο μέλλον και θα σιχτιρίζω που δεν μπορούσαν τα φωνητικά να έχουν λίγο πιο προσωπικό τόνο. Και δεν ξέρω αν το ανέφερα αλλά λατρεύω Doors - μικρός τους μισούσα! - και ίσως αυτό δεν βοηθάει στους συνειρμούς μου.
Όσοι αγαπούν το occult rock και δεν γνωρίζουν αυτό το άλμπουμ, απαγορεύεται να συνεχίσουν να έχουν αγνοια!
Phantom’s Divine Comedy - Part 1 1974 (FULL) [Hard Rock / Psychedelic Rock] - YouTube
@Sh_Wo_f @furor @Curehead @Dr.Feelgood @bostonflesh @manos87 @QuintomScenario @Ktn @nnnkkk @RiderToUtopia @YoungAtlas @Giasonas
…
@Clairvoyant αν θελεις γραψε στα σχολια της φορμας, να το ποσταρω
Τον δίσκο τον ήξερα, τον άκουσα δηλαδή με το που βγήκε μετά από μήνυμα φίλου ότι πρέπει οπωσδήποτε να τσεκάρω αφού Cruz Del Sur, “γίναμε” σκέφτηκα.
Aπό τότε τον άκουσα άλλη μία φορά, τώρα για το album exchange,
“κράμα heavy, punk και gothic rock” γράφει στην κριτική του rocking, όλα έτοιμα για πάρτυ δλδ αλλά δυστυχώς είναι deal breaker για μένα η φωνή, τόσο που πραγματικά δεν μπορώ να απολαύσω καν τον δίσκο, και επειδή εκείνες τις μέρες που είχε κυκλοφορήσει άκουσα κολλητά και τα Fer De Lance/Riot City μου φάνηκε ανεξήγητος ο τόσος ντόρος γύρω από το Loud Arriver. Εγώ φταίω, δεν φταις εσύ, ας μείνουμε φίλοι, μπορώ να κρατήσω το δισκάκι για να σε θυμάμαι, ναι βέβαια πάρ’το δεν με ενδιαφέρει καθόλου.
Το μπαράκι έκλεισε για 3ήμερο, δεν παίζει μουσική, το Sonja μένει στο ράφι.
Acid Mammoth - Under Acid Hoof (2021)
πρόταση από @Rebel
Οι ελληνικής καταγωγής BlackSabbathικώς επηρεασμένοι Acid Mammoth παίζουν doom metal. Το doom metal γενικώς δεν είναι το φόρτε μου, ασχέτως πόσο αγαπώ τους Sabbath της Ozzy εποχής. Βέβαια οι Sabbath δεν έπαιζαν doom metal. Έπαιζαν ένα είδος που στην εποχή τους δεν είχε ακόμα όνομα, πράγμα που αυτομάτως τους κάνει πρωτοπόρους, άρα και ενδιαφέροντες στα αυτιά μου. Αυτό το είδος είναι προφανώς το heavy metal. Doom Metal ονομάστηκε το είδος που πάτησε μεν στους Sabbath, ποτέ όμως στα αυτιά μου δεν κατάφερε να βγάλει κάτι ανώτερο από εκείνους - δυστυχώς επειδή κατά κύριο λόγο είναι τόσο προσκολλημένο στις βασικές αρχές που έθεσαν οι Sabbath - οι οποίοι ειρωνικά εντελώς έσπασαν όλα τα κλισέ της εποχής τους μη μένοντας προσκολλημένοι π.χ. ας πούμε στα blues. Μεγάλη κουβέντα γενικώς, δεν είναι η ώρα. Οι ταχύτητες της μουσικής που συνηθίζω να ακούω είναι αρκετά πιο ανεβασμένες, οπότε εδώ είχαμε ένα θεματάκι. Τα παιδιά παίζουν μια χαρά για το είδος που υπηρετούν, απλά το δικό μου πρόβλημα είναι ότι μου θύμιζαν περισσότερο Sabbath από ό,τι έπρεπε και αυτό κατά τις ακροάσεις είχε δύο αρνητικές συνέπειες: α) μου θύμιζαν τους Sabbath και έβαζα να ακούσω κάποιο δίσκο Sabbath και μετά έπεφτα στην παγίδα να συγκρίνω τους πρωτομάστορες με τους Acid Mammoth, β) οι Sabbath εκτός από riffs είχαν και σολάρες γαμώτο, ας μην το βγάζουμε έξω από την εξίσωση αυτό.
Δεν πέρασα άσχημα ακούγοντάς το, βέβαια σχεδόν όλα τα τραγούδια είχαν παρόμοιο στυλ στο riffing, στον ρυθμό και στις μελωδίες της φωνής, πράγμα που δυστυχώς δε μου άφησε πολλά μετά τις ακροάσεις. Ξεχώρισα σίγουρα το πρώτο τραγούδι που ονομάζεται “Them!”, αλλά και το “Jack the Riffer” για τον τίτλο του.
Ενδιαφέρον στοιχείο το ότι στο group συναντάμε ως μέλη γιο (φωνή, κιθάρα) και πατέρα (κιθάρα).
Σημείωση @nnnkkk στη φόρμα – Δε θα σ’ αρέσει πιθανότατα
Ο υποφαινόμενος – Εντάξει μωρέ, καλό είναι * λιώνει το δίσκο για τρίτη βδομάδα σερί, κουνώντας κεφάλι και μουρμουρώντας hooks ανά τακτά διαστήματα *
Noga Erez - Kids
Για αρχή κανονικά θα προσπαθούσα να εξηγήσω κάπως το γιατί ενώ θεωρητικά η ηλεκτροπόπ ταμπέλα ταιριάζει γάντι, στην πράξη δεν μου κάθεται τόσο, αλλά ποιος νοιάζεται. Αυτό που μετράει τελικά είναι τα τραγούδια και τα μπλιμπλίκια.
Και η παραγωγή. Να με το συμπάθειο. Όσο ωραία παίζουν τα φωνητικά και τα οργανικά, στα αυτιά μου το σερβίρισμα κάνει όλη τη διαφορά. Πεντακάθαρος ήχος, μπασαριστός χωρίς υπερβολές, 100% στην υπηρεσία των συνθέσεων. Σκέτη μούρλια.
Αναγνωρίζοντας ότι η περιγραφή ως εδώ μάλλον δε βγάζει πολύ νόημα, θα το πάω παραπέρα λέγοντας ότι το υλικό γκρουβάρει σε βαθμό που μου ακούγεται σαν το hip hop-ish πρότζεκτ μιας alt καλλιτέχνιδας με τα γούστα και το ταλέντο να το υποστηρίξει.
Έδωσα τίμιο αγώνα να αποφύγω αναφορά στο ονοματάκι των Gorillaz. Έχασα. Oh well. Pow-pow.
Πολύ καλό album και για μένα, το ακούω πολύ συχνά. Αύριο η εκκρεμότητά μου για τη μόνη μπάντα που κρατάει τη σημαία του Sheffield ψηλά
Ματσάρισμα με @Dr.Feelgood και μου έτυχαν Edguy και συγκεκριμένα το Vain Glory Opera του 1998.
Aρχικά να πω ότι τους Edguy τους ξέρω εδώ και 20+ χρόνια αλλά ποτέ δεν είχα ασχοληθεί να τους ακούσω. Νομίζω η πρώτη φορά που είχα διαβάσει για αυτούς ήταν σε ένα παλιό τεύχος Metal Hammer που είχα αγοράσει. Τους είχε συνέντευξη.
Πάμε ειδικότερα στο δίσκο τώρα. Βασικά μιλάμε για γερμανικό power metal που βγήκε στα '90s οπότε καταλαβαίνετε τι περίπου θα ακούσετε. Εμένα φωνητικά και μουσικά μου θύμισε αρκετά Gamma Ray.
Οι συνθέσεις είναι γενικά σε υψηλό επίπεδο, ο δίσκος είναι γεμάτος με εξαιρετικά dual κιθαριστικά σόλο. Ίσως το πιο ξεχωριστό κομμάτι είναι το Out of Control το οποίο αν το βάλετε στο youtube και χτυπήσετε στο 3:14 θα καταλάβετε γιατί. Να πούμε ότι το σόλο σε αυτό το κομμάτι έχει αναλάβει ο Timo Tolkki από τους Stratovarius.
Αλλά τι να πούμε και για το ομώνυμο Vain Glory Opera που είναι εξαιρετικό και με γαμάτο σόλο επίσης. Υπάρχουν και δύο μπαλάντες στο άλμπουμ, το Scarlet Rose και το Tomorrow.
Φυσικά θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι στο Out of Control και Vain Glory Opera συμμετέχει φωνητικά ο Hansi Kürsch από τους Blind Guardian.
Εν κατακλείδι πολύ καλό άλμπουμ και στα 3-4 καλύτερα που μου έχουν τύχει από τότε που ξεκίνησε το παιχνίδι.
Fireballet - Night On Bald Mountain
Καπου εδω βρισκομαι στην δυσαρεστη και αχαρη θεση να στεναχωρησω τον πολυ αγαπημενο Σπυρο Κουκα, καθως η κριτικη μου για τον δισκο που μου ελαχε, δεν ειναι θετικη. Δεν ειναι καν χλιαρη. Ειναι μια αρκετα αρνητικη κριτικη, η οποια προεκυψε εντελως οργανικα και ανεπηρεαστα.
Οι Fireballet ηταν μια prog μπαντα απο το New Jersey (ορκιζομαι οτι αυτην την πληροφορια για την μπαντα δεν την ηξερα μεχρι πριν 5 λεπτα) που δημιουργηθηκε στις αρχες των 70ς, εβγαλε δυο δισκους το 1975 και το 1976, και μετα διαλυθηκε. Ο πρωτος δισκος τους λοιπον, με τιτλο Night On Bald Mountain, ειναι και αυτος που αναγκαστηκα να ακουσω 2 φορες πριν αποφανθω οτι δεν μπορω να κερδισω κατι παραπανω ακουγοντας το περισσοτερο. Εν τελει, αν επρεπε να περασω μια νυχτα σε καραφλο βουνο με μονη συντροφια μου αυτην την μουσικη, θα ειχα πιθανοτατα πηδηξει απο το βουνο στα βραχια για να λυτρωθω. Και οχι επειδη ο δισκος μου ειναι ηχητικα δυσαρεστος ή αποκρουστικος, γιατι δεν ειναι. Αλλα γιατι ακουγοντας τον, δεν μου δημιουργηθηκε κανενα συναισθημα, δεν ενιωσα πουθενα καμια ενταση, και γιατι οι παλμοι μου πηγαν στο απολυτο flatline.
Δεν ειμαι γενικοτερα φαν του prog των 1970ς, αλλα τα λιγα πραγματα που μου αρεσουν, μου αρεσουν πολυ. Συγκεκριμενους δισκους και συγκεκριμενα τραγουδια των Rush, Yes, Kansas, Queen και αλλων συγκροτηματων, τα λατρευω. Δισκοι οπως το Night On Bald Mountain, δυστυχως μου δημιουργουν ενα συναισθημα μιζεριας και απολυτης βαρεμαρας. Το μεγαλυτερο μου προβλημα, ειναι η πληρης ελλειψη συνδεσης και ομοιογενειας μεταξυ των διαφορων riffs και φρασεων στα τραγουδια. Τραγουδια οπως το Les cathédrales (με διαρκεια κατι παραπανω απο 10 λεπτα) και το ομωνυμο του δισκου με διαρκεια σχεδον 19 λεπτα, μου φαινονται ως το αποτελεσμα κοπτοραπτικης διαφορων τυχαιων ιδεων που φανηκαν κουλ στους συνθετες, χωρις συνοχη ομως μεταξυ τους.
Αυτο που δεν βοηθησε καθολου, ειναι η φωνη του Jim Cuomo (καμια σχεση με τον συνονοματο απο το Σικαγο που ειχε λαμπρη καριερα στον χωρο της πειραματικης μουσικης και των videogames), η οποια για να το θεσω ευγενικα, μου θυμιζει το πως θα ακουγοταν ενας Αμερικανος αν μετακομιζε στο Μπολτον της Αγγλιας και εν μεσω βουλωμενης μυτης προσπαθουσε να ακουστει ως ντοπιος. Ή απλα, ως καποιος απο το New Jersey βασικα, το ιδιο πραγμα ειναι.
Στον δισκο υπαρχουν φυσικα καλες στιγμες, οι οποιες ειναι ως επι το πλειστον , και οταν λεω ως επι το πλειστον εννοω αποκλειστικα, στιγμες στις οποιες ακουμε τις κιθαρες, τα κρουστα, το hammond organ και το πιανο να παιζουν ομορφες μελωδιες, χαμενες φυσικα σε ενα ποτ πουρι. Εν κατακλειδι, αυτο που εκανα μετα απο δυο ολοκληρωμενες ακροασεις (μια πριν 20 μερες και μια σημερα), ηταν να βαλω το Night On Bald Mountain απο τον κλασικο Ρωσο συνθετη Modest Petrovich Mussorgsky, ο οποιος πεθανε απο αλκοολισμο το 1881 μια βδομαδα μετα τα 42α του γενεθλια. Η συγκεκριμενη συνθεση ειναι μια απο τις βασικες συνθεσεις στο κλασικο πλεον φιλμ με τιτλο Fantasia απο το 1940. Οποτε κατι καλο βγηκε απο αυτο, αφου το ακουγα στο repeat οσο ειχα κολλησει στην κινηση πανω στην Brooklyn Queens Expressway, που προκληθηκε απο καποιο ατυχημα αμεσως μετα την εξοδο για Queens Boulevard, και με αναγκασε να περασω 90 λεπτα απο την ζωη μου στο σταματα-ξεκινα. Σιγουρα καποιος αλλος μαλακας απο το New Jersey θα τo προκαλεσε, πιθανοτατα με BMW.
Αυτα τα (οχι και) λιγα απο μενα. Απο οτι διαβασα, ο δευτερος τους δισκος ηταν τοσο κακος, που προκαλεσε και την διαλυση της μπαντας. Αυτο μου προκαλει αναμικτα συναισθηματα, καθως απο τη μια νιωθω αρχεγονο τρομο στο πως κατι μπορει να ειναι ακομα χειροτερο απο αυτο που ακουσα, αλλα απο την αλλη νιωθω θαλπωρη που η μπαντα διαλυθηκε και δεν ακουσαμε περισσοτερα απο αυτους. Ελπιζω σε κατι καλυτερο για τον μηνα Μαρτιο. Ετσι και μου τυχει κανας δισκος Svalbard, θα σκεφτω σοβαρα να αποχωρησω απο το παιχνιδι. Παω να ακουσω Noga Erez. Ανανεωση: Την εκλεισα κι αυτην στο 4ο τραγουδι. Διαφημιστηκε ως synth pop, και νιωθω εξαπατημενος. Ισως, λεω ισως, στην καλυτερη, να την πουμε ghetto hip hop απο τα LIDL. Προχωραμε, πανακουσω νεο τραγουδι Delerium 30 φορες σερι για να στανιαρω.
Ντιν Ντον