Album Exchange

Διάφορα
#1828

Album exchange 1.2 vol 2 λοιπον και χαρη στην προταση του φιλτατου @Leper_Jesus ακουσα πρωτη φορα ολοκληρωμενο δισκο μιας απο τις μεγαλες μπαντες punk της γενιας της, των NOFX. Μεχρι τωρα γνωριζα μονο μεμονωμενα κομματια τους. Επειδη ειμαι λιγο τουριστας στο punk και δεν εχω ιδιαιτερα βαθια γνωση του ιδιωματος θα παω με τον ευκολο τροπο, το track by track. Πριν ξεκινησω, τυπικα, ο δισκος κυκλοφορησε το 1992 και ειναι το 4ο full length της μπαντας.

ab67616d0000b273f5f40f1013cd62539fac2e18
ab67616d0000b273f5f40f1013cd62539fac2e18636×640 170 KB

Το Soul doubt ανοιγει το δισκο με ωραιες κιθαρες και φωνητικες γραμες. Στο ιδιο υφος συνεχιζει ενα απο τα καλυτερα κομματια του δισκου, το stickin in my eye. Πολυ δυνατό και το επομενο του, το Bob, και αρκετα καλο και το you’re bleeding. Μια πολυ δυνατη 4αδα skate punk κομματιων δηλαδη για αρχη.

Στο αμεσως επομενο, το straight edge εχουμε τον Lοuis Armstrong (προφανως και οχι) να τραγουδαει για τη μπαντα σε ενα περιεργο αλλα ωραιο περασματακι με αρκετα χιουμοριστικη διαθεση.

Στη συνεχεια εχουμε ενα απο τα πιο δυνατα κομματια του δισκου, για τη Liza και τη Louise (εχω την εντυπωση πως το γνωριζα ηδη αυτο απο τα πολυ παλια, απο συγκεκριμενο πανκη φιλο στο λυκειο μαλλον). Το the bag κι αυτο δεν παει καθολου πισω. Μελωδικο και γρηγορο πανκ με φωνητικες γραμμες που σου μενουν απο την 1η-2η ακροαση, οπως και το επομενο, με προφανη αισθηση του χιουμορ στους στιχους. Μεχρι και εδω, ο δισκος ειναι φανταστικος.

Στη συνεχεια εχουμε ενα συμπαθητικο κομματι, το warm, και μετα το I wanna be your baby που παρα τον κριντζαριστο τιτλο του με κερδισε με τις πολυ ωραιες γκρουβατες ρυθμικες.

Στο νουμερο 11 του δισκου εχουμε το johnny appleseed, ενα συμπαθητικο punk/reggae (?) κομματι με προφανη την αισθηση του χιουμορ και εδω και ωραιο ρεφρεν.

Τελος, ο δισκος κλεινει με το she’s gone που ειναι μαλλον το αγαπημενο μου απο τα τελευταια 5 και το χαριτωμενο ρετρο φιναλε του buggley eyes.

Θα ηθελα να εχω ασχοληθει λιγο περισσοτερο με το δισκο και να ειχα διαβασει και στιχους, αλλα δυστυχως ξεκινησα τις (5 νομιζω) ακροασεις τις τελευταιες μερες του μηνα. Overall παρα πολυ δυνατη προταση και σιγουρα θα τον ξαναεπισκεφτω και αλλες φορες, cheerz Leper !

11 Likes
#1829

Σόρι για την καθυστέρηση, δουλειά, ταξίδια και τέτχοια. Θα το ξεπετάξω λίγο το γραπτό παρτ, αλλά ο δίσκος είναι εξαιρετικός και θα μείνει στο ροτεησο μου.

The Mask Of The Phantasm - New Axial Age (2021)

Μου έτυχε εξαιρετική περίπτωση από JTN, καθώς η πιθανότητα να βρεθεί κάτω από τα ραντάρ μου νέος δίσκος alt-prog (και με εξωφυλλάρα) είναι πάρα πολύ μικρή. Ωστόσο, δεν είχα ακούσει ποτέ τους The Mask Of The Phantasm, ψάχνω να βρω τα πώς και τα γιατί, απάντηση καμιά.

Η πρώτη λέξη που χρειάζεται να αναφέρει κανείς είναι The Mars Volta. Κάτι τα περίεργα time signatures, κάτι οι τζαζίλες στο υπόβαθρο, κάτι τα φαλτσέτα στη φωνή της Alexa Joan Rae, κάτι ότι ο mastermind λέγεται Omar (Ghaznavi), κάτι ότι δύο μέλη τους είναι πρώην μέλη των Mars Volta στα '00s. Το πιάσατε το υπονοούμενο. Βέβαια, εδώ έχουμε πιο heavy, πιο post-hardcore, πιο στρεητ κατάσταση.

Μάλιστα, φαν φακτ, ο ντράμερ της μπάντας, Thomas Pridgen, είναι ένας από τους εντυπωσιακότερους ντραμερ που έχω δει ποτέ λαηβ, πίσω στο 2009 ως μέλος της Omar Rodriguez Lopez Band στο An Club, μια υπέροχη βραδιά…

Το “New Axial Age”, είναι ταξιδιάρικο, είναι επιβλητικό, είναι έντονο, είναι δύσκολο και πιασάρικο ταυτόχρονα. Ως οφείλει καθετί τέτοιο. Κάπου πήρε το μάτι μου μια αναφορά Bent Knee. Να το πούμε φορ φανς οφ; Δεν θα ήταν λάθος. Αλλά είμαι πολύ πιο χουκντ μ’ αυτό το δημιούργημα εδώ, σαφώς. Διατηρεί μια κονσεπτική σοβαροφάνεια που είναι το θινγκ μου.

Δωράκι το “Like A Wraith…”, πορωτικότατο. Θα μπει στην πλεηλιστ με με τα Rishloo και τα υπόλοιπα τέτοια.

Θα υπάρξει άραγες συνέχεια; Μακάρι.

13 Likes
#1830

Χαίρομαι που δεν το είχες ακούσει! Ένα από τα πράγματα που θα ήθελα κι εγώ να μου τύχαιναν στο Album exchange είναι ακριβώς κλασικοί δίσκοι που για διάφορους λόγους δεν έχω τσεκάρει μέχρι τώρα (όπως συνέβη π.χ. με τη δική σου πρόταση των Flogging Molly).

Κι επειδή η μισή χαρά του παιχνιδιού είναι ν’ ανακαλύπτεις νέες μουσικές και η άλλη μισή να δεις αν ο άλλος user “διάβασε” τη μουσική που σου αρέσει με τον ίδιο τρόπο που τη “διάβασες” κι εσύ, ήθελα να ρωτήσω το εξής τον Παργαλάτσο: διέκρινες καθόλου το “μινόρε” στοιχείο στη μουσική των NOFX ή σου φάνηκαν εντελώς εύθυμοι/χαρωποί; Γνώμη μου είναι ότι ενώ γενικά το skate punk (και οι NOFX σαν βασικοί εκφραστές του) εκλαμβάνεται σαν μία “ανεβαστική” και “θετική” μουσική, ένα μεγάλο μέρος των μελωδιών του κρύβουν μία τεράστια μελαγχολία -αυτό είναι και που μ’ ελκύει περισσότερο σ’ αυτήν τη μουσική. Κι ήθελα να ρωτήσω αν εσύ διέκρινες κάτι τέτοιο π.χ. στο βασικό riff και το refrain του “Stickin’ in my eye”, στο refrain του “You 're bleeding”, όλο το “The bag”, πολύ πιο έντονα στο “She’s gone” κλπ.

Όσον αφορά τους στίχους, αξίζει να διαβαστούνε μιας και (όπως είπες κι εσύ) χαρακτηρίζονται από τεράστια αίσθηση του χιούμορ (βλέπε “Please play this song on the radio”), πανέξυπνα λογοπαίγνια (βλέπε “Soul doubt”), αλλά και πιο “σοβαρές” απόπειρες (“She’s gone”). Σ’ αυτόν τον τομέα ξεχωρίζει σαφώς το “Liza & Louise”, ένας ΥΜΝΟΣ στην περηφάνια του λεσβιακού έρωτα που, τη σήμερον ημέρα, δεν ξέρω αν θα εκλαμβανόταν τόσο θετικά από άτομα που αντιτίθενται στις έμφυλες διακρίσεις, για τους λάθος λόγους δυστυχώς (προφανώς το ίδιο ισχύει για τον “politically incorrect”* τίτλο του δίσκου που στην πρώτη του εκδοχή ήταν ακόμα “χειρότερος”).

Για εμένα αποτελεί το αγαπημένο μου album της δισκογραφίας των NOFX, περισσότερο κι από το επόμενο και πιο επιτυχημένο τους, “Punk in drublic” (hands down, απ’ τα καλύτερα λογοπαίγνια ever).

*Χρησιμοποιώ την έννοια της “πολιτικής ορθότητας” με μία διστακτικότητα κι ελλείψει άλλου όρου, αλλά γνωρίζοντας ότι τη σήμερον ημέρα ο όρος χρησιμοποιείται για να καμουφλαριστούνε οι πιο σιχαμένες σεξιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις -απλά το σημειώνω για αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων.

4 Likes
#1831

Αυτό ακριβώς κι εγώ ε, το έβαλα μόνο και μόνο λόγω κειμένου και εξωφυλλάρας και έπαιξε σερί, καταπληκτική πρόταση

1 Like
#1832

Ναι ξεκαθαρα, η μουσικη τους ειναι μονο επιφανειακα “χαρουμενη”, οι ακροασεις αποκαλυπτουν μια πιο σκοτεινη και μελαγχολικη πλευρα, συμφωνω. Που, η πλευρα αυτη, ταιριαζει και γαντι με την επιθετικοτητα της μουσικης τους.

1 Like
#1833

@JTN ειλικρινά δεν θα το πίστευα ποτέ οτι θα με δυσκόλευες τόσο πολύ! Συγνώμη Οtep, συγνώμη Alissa , συγνώμη Angela, συγνώμη Amy, συγνώμη Chelsάρα :sob: :sob: :sob: :sob:

1 Like
#1834

κι εγω δεν εχω βαλει ακομα γιατι δυσκολευομαι :stuck_out_tongue:

βαζω ξανα την φορμα για τους υπολοιπους

#1835

image

Η φάση μεταξύ των τριών μας, για το ποιος τελικά θ’ ακούσει τι, μου φάνηκε σαν τις μεταγραφές αεροδρομίου μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Ερχόταν ένας παίκτης απ’ έξω για να κλείσει στους πράσινους και στο αεροδρόμιο περίμεναν εκπρόσωποι των κόκκινων, έλεγαν στον παίκτη και τον μάνατζερ “το και το” και άλλαζε το χρώμα στη φανέλα. Δυνατή η φάση μας.

1986, και γι’ αυτή τη χρονιά θα τα πούμε εν καιρώ. Το θέμα είναι οι Gravestone aus Deutchland και το “Creating a Monster”. Οπότε, γίνεται λόγος για μία μπάντα από μία χώρα, που από τη στιγμή το heavy metal ορίζεται ως ηχητικός της προσανατολισμός, σημαίνει ότι οι κιθάρες θα έπαιρναν φωτιά. Και δε θα μπορούσε να ισχύει το αντίθετο, όταν στα τραγούδια σου υπάρχει ζοφερή η επίδραση που δέχτηκες από τους Accept. Για το καλό τους, όμως, δε μένουν μόνο στην ενδοχώρα, αλλά πάνε και παραπέρα διανοίγοντας την αγκαλιά τους στη riffολογία των Ratt. Πανέξυπνη κίνηση, ειδικά από τη στιγμή που μέχρι και τα φωνητικά παραπέμπουν στα Αμερικανάκια.

Καταπληκτική παραγωγή με αληθινά τύμπανα και όχι υπεκφυγές. Τα τραγούδια αποδίδουν στο έπακρο την κυοφορούσα αύρα της εποχής. Πάραυτα, όμως, το ζήτημα είναι ένα: θα τον ξανακούσω τον δίσκο; Σε κάποιο άλλο σπίτι, που οι ένοικοι θ’ ακούν τα ίδια μ’ εμένα και δε θα έχουν κάτι από τους μουσικούς πάροικους προαναφερθέντες.

Ωστόσο, για όποιον ενδιαφέρεται να κατέχει λεπτομερέστατη λίστα εν χειρί αυτού τα σχεδόν άπαντα των '80ς, να επενδύσει και δε θα χάσει. Θα γευτεί και την 'Ryche αισθητική στην εισαγωγή του ομότιτλου.

7 Likes
#1836

Εκατσα εψαξα τα κιταπια μου, τα mp3 μου, το Spotify μου, τα YouTube lists μου, και αφου διχαστηκα αναμεσα σε Αβριλαρα, Cranberries, Sarah McLachlan, PHILDEL και καμια 15αρια ακομα συγκροτηματα και καλλιτεχνες, τελικα εβαλα Susanne Sundfør, τι πιο συνηθες να συμβει.

#1837

Κάτι ο κορονοιός, κάτι τα ατελείωτα deadlines μου δώσανε καλές δικαιολογίες για κάτι που λογικά θα έκανα ούτως ή άλλως τελευταία στιγμή.

Για πάμε να μιλήσουμε και να πούμε δυο λόγια για το Sempiternal των Bring Me The Horizon, κε @Ktn.

image
image1000×1000 211 KB

Γενικά υπάρχει μία διάχυτη γνώμη στην ατμόσφαιρα πως μιλάμε για το Magnum Opus τους, αφού διαχωρίζει υποτίθεται το ποιοι ήταν πριν, ποιοι ήταν μετά και γενικά την κατεύθυνση που πήρε το genre και το πήγε στη μορφή που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια.

Λογικό αν το σκεφτεί κάποιος, γενικά τα blast beats (ελεύθερη μετάφραση), τα pop parts και μελωδίες και τα hiphopεσκε hooks είναι αδύνατο να μην σε πιάσουν (δεν έχει ο δίσκος βέβαια από τα τελευταία, ίσως κάποια verses με λίγο ξεχείλωμα του όρου), άρα καλώς και πήγαν στη mainstream μέταλ(κορ) σκηνή. Σαν αστερίσκο, σε όλους τους φίλους του genre (είναι genre πια ή ένας υπέροχος αχταρμάς κλαιν) πρέπει να υποκλινόμαστε στον μεγάλο Ronnie Radke και για το (old school) Dying Is My Latest Fashion προτού έρθει το κύμα, αλλά και για το πως έκανε πρώτος με τους Falling In Reverse τη μοντέρνα εκδοχή του genre (?), αλλά αυτά δεν τα συζητάμε εδώ μέσα, προχωράμε.

Κομμάτι της αποδοχής που έχουν οι BMTH φυσικά και οφείλεται και λόγω της εισχώρησης στη meme κουλτούρα, με το Can You Feel My Heart.

…το οποίο Can You Feel My Heart ίσως είναι και το καλύτερο τραγούδι του album, αν και το δικό μου αγαπημένο μετά από τόσα χρόνια μάλλον δικαιωματικά ανήκει στο Antivist.

Το Sempiternal λοιπόν, είναι το 4ο album των ΒΜΤΗ και είναι μια ιδανική εισαγωγή για όποιον δεν ξέρει τι είναι το metalcore, αλλά του αρέσουν οι κιθάρες. Όλα δένουν αρμονικά, τα riffs, ο μπουκωμένος ήχος, οι ηλεκτρονικοί ήχοι με τα μπλιμπλίκια από πίσω, οι κραυγές του Sykes και γενικά από την αρχή ως το τέλος είναι ένας άψογος δίσκος.

Όμως αρκετά, αφού μιλάμε για BMTH και τα συναφή, θα πούμε την κατακλείδα με 2 albums και 1 meme:

Καλό το Sempiternal, αλλά

  1. Count Your Blessings
  2. Suicide Season

image
image842×889 63.8 KB

10 Likes
Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες
#1838

But it’s not a phase τις προάλλες που τους είδα με ADTR στο Μιλάνο έκαναν 12000 άτομα άνω κάτω… Αλλα λογικά το 2032 θα παίζουν fest αντίστοιχα του when we were young που σπέρνει στο Vegas και ατάκες τύπου make emo great again & emos not dead… Εγώ είμαι οκ με αυτό…

edit: πως ξέχασες αυτό

c73fc8cc7cbe84925c980370e668de9a
c73fc8cc7cbe84925c980370e668de9a612×612 64.7 KB

3 Likes
#1839

Όλο το παιχνίδι γίνεται στο tiktok πια ρε zoomer, αυτά είναι τόσο 2018’s vibes

#1840

:unamused: πολλές άγνωστες λέξεις…

1 Like
#1841

Αύριο πρωι τα δύο tasks μου-- Hole και το exchange submission for march (αν εχω καταλάβει σωστά)

#1842

εχει καποιο theme η ελευθερο; Λεω να επιστρεψω

#1843

To theme ειναι δισκοι απο γυναικες καλλιτεχνιδες ή συγκροτηματα στα οποια η γυναικα κανει την διαφορα, χωρις να ειναι αναγκαστικα frontwoman

1 Like
#1844

merci

#1845

Ε ρε πστ Αλιζεε επρεπε να βαλω

2 Likes
#1846

A Forest of Stars - A Shadowplay of Yesterday (pt 1)

Οι καρμικοι θεοι του exchange είδαν οτι έδωσα στον κοσμό δίωρο σχεδόν δίσκο να ακούσει (και δεν ακούμπησε και ιδιαιτερα, σνιφ κλαψ, λυγμ, ουτε το χιτακι του δίσκου δεν έπιασε ο Νεο, τελοσπαντων)

Πολύ με δυσκόλεψε μένανα το Forest of Stars. Νομιζα οτι θα ηταν ευκολάκι και θα σας πω γιατί. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν - αλλά ήταν επί δεύτερου κύματος μεγαλείου Φορουμ Ροκιν - αλλα θυμάμαι χαρακτηριστικά οτι είχε γινει μεγαλος ντορος με τουτους εδω. Εγώ τοτε (καλα και τωρα δηλαδη) ημουν χωμενος στον πολεμο μου και προσπαθουσα να υπερασπισω τα δικα μου ακουσματα, οποτε δεν έδωσα πολυ σημασια. Αλλα χρηστες που σεβομουν τοτενες αποθεωνουν και γινοταν γενικα τζερτζελο.

Τεσσερις (4) φορες εχω προσπαθησει να πιασω το δισκο απο την αρχη (και μια τωρα που τα γραφω αυτα πεμπτη) και δεν τα καταφερα. Παρα πολυ πιθανο να μην πληρουσα τις καταλληλες προδιαγραφες να τον αφομοιωσω, οποτε νιωθω πληρως ανεπαρκης να παρουσιασω ολοκληρωμενη αποψη.

Γραφω λοιπόν αυτην την παραγραφο για να τικαρω το κουτι των κανονων (και επειδη μου αρεσει η θεματολογια του επομενου γυρου), αλλα θα επιστρεψω εντος της εβδομαδας με πληρη αποψη, καθως θα το βαλω να το ακουσω σε ξεροσταλιασμενο περπατημα με το ξημερωμα.

Αυτα που πιανω παντως ειναι ομορφες μελωδιες και φολκοστοιχεια τα οποια με ιντριγκαρουν, αλλα στο επιφανειακο ακουσμα ακουγοταν χαος και παραταιρα και μαλλον γιαυτο επρεπε να τον κλεισω το δισκο. Εχει ζουμε, θα επιστρεψω. Οχι για σας, για το ερμο το φορουμ του 2010τοσο

12 Likes
#1847

Εγω παντως καρδουλα μου και σήμερα το πρωι τον ακουγα τον δισκο… :stuck_out_tongue:
ποιο εννοας χιατακι?

1 Like