Ή μπορουμε να κανουμε αυτο που ειπα για να μην πεθανουμε ολοι απο την βαρεμαρα πρωτα 
Fixxxed
2 Likes
Εξαιρετικά καλή χρονιά το 2013 με μια πληθώρα τουλάχιστον αξιόλογων δίσκων, όμως το γεγονός της χρονιάς ήταν αναμφισβήτητα η δισκογραφική επιστροφή των αυθεντικών Black Sabbath με καινούριο υλικό, 35 χρόνια μετά την τελευταία φορά!
Για πάμε να δούμε πιο αναλυτικά κάποιες εκ των σημαντικότερων, προ δεκαετίας κυκλοφοριών:
1. Jex Thoth – Blood Moon Rise
Στο μεσοδιάστημα των πέντε ετών από το αριστουργηματικό πρώτο τους οι Jex Thoth κυκλοφόρησαν δύο EP ενώ η “πρωθιέρεια” Jessica, για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος κινεί τα νήματα εδώ, απέλυσε όλους τους υπόλοιπους μεταξύ αυτών και τον σύζυγο της (έπαιζε με το ψευδώνυμο Grim Jim) από τον οποίο χώρισε και από κλίνης – κράτησε όμως το επώνυμό του!
Η σύνθεση μπορεί να είναι καινούρια, όμως το Blood Moon Rise είναι άλλος ένας δυσθεώρητος θρίαμβος με την ακαταμάχητα σαγηνευτική φωνή και ερμηνεία της Jex να έχει το γενικό πρόσταγμα, οδηγώντας την μουσική μέσα από τις διάφορες διαθέσεις και αφήνοντας τους μαγεμένους ακροατές να περιμένουν ανυπόμονα το επόμενο βήμα από ένα σχήμα που είναι θεωρητικά ακόμη ενεργό, άλλο αν έχουν ήδη παρέλθει δέκα χρόνια αφόρητης σιωπής.
2. Atlantean Kodex – The White Goddess
Η σημασία των Atlantean Kodex και του δεύτερου studio πονήματος τους για τον επικό ήχο είναι αυταπόδεικτα τεράστια. Αυτό γιατί οι Βαυαροί κατόρθωσαν να απογυμνώσουν την κληρονομιά των Manowar (και όχι μόνο αυτών) από τα “νεκρά κύτταρα” των ξεπερασμένων cliché φέρνοντας την στα 10s, πάντα σε συνδυασμό με τους Bathory (της ευκόλως εννοούμενης περιόδου), των Candlemass, των Solstice, συν μια δόση από 70s hard rock (Uriah Heep και τα συναφή).
Στιχουργικά το The White Goddess διατρέχεται από ένα κεντρικό θέμα που δεν είναι άλλο από την κοινή ευρωπαϊκή πολιτισμική κλπ παράδοση (συνήθης βολική αυταπάτη για τους Δυτικούς), την ανάγκη υπεράσπισης της απέναντι στην αναπόφευκτη επερχόμενη παρακμή/εισβολή και τα σχετικά. Μια θεματολογία που στηρίζεται σε επίσης ασυνήθιστους για τα metal δεδομένα “ακαδημαϊκούς” στίχους.
Ένας δίσκος που άφησε εποχή.
3. In Solitude – Sister
Πάνω που νομίζαμε ότι το πάντρεμα του metal με το gothic rock είχε εξαντλήσει την γοητεία του, ήλθαν οι In Solitude με τον τρίτο τους δίσκο να θυμίσουν πόσο επιτυχημένος μπορεί να είναι ο συγκεκριμένος συνδυασμός – αρκεί να έχεις ταλέντο και τα τραγούδια να το υποστηρίξεις! Η στροφή των εν λόγω εδώ είναι εντυπωσιακή αφού χωρίς να αποβάλλουν εντελώς τα Mercyful Fate στοιχεία, τα εμπλουτίζουν με gothic rock/post punk επιρροές κι όλα αυτά σε συνδυασμό με μια doom… ευαισθησία δημιουργώντας 8 υπέροχα τραγούδια τα οποία διατρέχονται από τις ποικίλες επιρροές, τα στυλ και τις δεκαετίες χωρίς καμία επιτήδευση ή άβολη στιγμή!
Στην ουσία οι In Solitude με το Sister έδειξαν, πέρα από τις μεγάλες δυνατότητες τους, και τον δρόμο σε άλλα σχήματα κι έπειτα… διαλύθηκαν, επιστρέφοντας στο σκοτάδι που τους γέννησε!
4. Blood Ceremony - The Eldritch Dark
Οι Blood Ceremony αφού κατέπληξαν με το Living With the Ancients συνεχίζουν την εξελικτική τους πορεία εντρυφώντας ακόμη περισσότερο στον πλούτο μιας παρελθούσας εποχής, εναγκαλιζόμενοι πλέον και την κληρονομιά των Fairport Convention και βολτάροντας ανενδοίαστα στα… λιβάδια του Canterbury! Το αποτέλεσμα δεν κρίνεται τίποτε λιγότερο από εκθαμβωτικό μέσα στην occult κρυψίνοια του και οι Καναδοί καθιερώνονται στις συνειδήσεις σαν μια από τις κορυφαίες μπάντες του σχετικού ρεύματος!
5. Leprous – Coal
Μπορεί οι Leprous να δήλωναν ότι δεν τους ενδιαφέρουν τα είδη και οι ταμπέλες, η αλήθεια όμως είναι πως (και) στο Coal δικαιολογούν στο ακέραιο την progressive ετικέτα. Στον τρίτο τους αυτό δίσκο οι εν λόγω εξελίσσουν τον όλο και πιο αναγνωρίσιμο ήχο τους, επιλέγοντας μια πιο μινιμαλιστική προσέγγιση σε σχέση με το καταπληκτικό Bilateral που προηγήθηκε. Συγκεκριμένα, εδώ επενδύουν στην ατμόσφαιρα και στο σταδιακό χτίσιμο της έντασης έως το “δραματικό” απόγειο, με το απίστευτο The Valley να είναι το αδιαμφισβήτητο σημείο αναφοράς στον δίσκο! Σε κάθε περίπτωση, το Coal είναι ενδεικτικό του πόσο δρόμο είχαν διανύσει οι Leprous σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και αποτελεί ένα αξιοζήλευτο επίτευγμα, ένα θησαυρό που κάθε άλλο παρά… άνθρακες αποδείχτηκε!
Πάνω απ’ όλα όμως, το 2013 υπήρξε χρονιά μεγάλων, απρόσμενων μάλλον, επιστροφών. Οι Carcass επανήλθαν χωρίς τυμπανοκρουσίες, τις οποίες άλλωστε ποτέ δεν χρειάστηκαν, με το Surgical Steel να είναι ένα αριστούργημα του extreme ήχου! Παρόμοια ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε και το Life Sentence των Satan που αν είχε κυκλοφορήσει στα 80s θα λογίζονταν ως κλασικό του είδους του – το καλύτερο ήταν ότι είχε και συνέχεια!
Η επιστροφή όμως των Warlord με το The Holy Empire ήταν αυτή που σκόρπισε απλόχερα ανατριχίλες, έστω σε αυτούς τους λίγους οπαδούς με προεξάρχοντες εκείνους από την πατρίδα του ηγέτη τους! ‘Όπως ήταν επόμενο, οι συναυλίες τους στην χώρα μας χαρακτηρίστηκαν ως εμπειρία ζωής όχι μόνο για το κοινό αλλά και για το ίδιο το συγκρότημα!
Όπως ρίγη συγκίνησης προκάλεσε και μόνο η είδηση ενός επερχόμενου reunion studio album από τους Black Sabbath. Το 13 δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να ανtαποκριθεί στις τουλάχιστον ανεδαφικές προσδοκίες, ακόμη κι αν δεν υπολείπονταν εμφανώς των κλασικών τους δίσκων. Τι σημασία όμως έχει αυτό, όταν γενιές νεώτερων οπαδών είχαν επιτέλους την ευτυχία να νιώσουν την έξαψη της προσμονής και της ακρόασης ενός νέου δίσκου από τους Iommi/Osbourne/Butler/Ward;
Στο… φιλοπρόοδο πεδίο, το The Raven that Refused to Sing (And Other Stories) είναι πιθανότατα η κορωνίδα της solo πορείας του Steven του Wilson! Ο Leif Edling από την άλλη, πείθει ότι διαθέτει ανεξάντλητο απόθεμα από υπέρβαρα, σκοτεινά riffs αφού το ντεμπούτο των Avataruium κυριαρχείται από αυτά και στεφανώνεται από την υπέροχη φωνή της Jennie - Ann Smith, σε μια σύμπραξη πάντως που ο doom μάστορας είχε ισότιμους συνεργάτες. Τέλος, οι Ghost κυκλοφορούν το Infestissumam, καθ’ οδόν στο να μετατραπούν στο πιο καυτό όνομα της επικαιρότητας!
Και εις άλλα με υγεία!
33 Likes
Χωρίς τον Ward βρε. Σε έφαγε ο ενθουσιασμός. 
4 Likes
Ανηφοριες φερνει το 2013 … πως χωρας 20 δισκους σε 5 …
2 Likes
2013
Arctic Monkeys - ΑΜ
Η χρυσή 5άδα κλείνει με τον τελευταίο πραγματικά μεγάλο δίσκο που έχει βγει κατ’ εμέ, εξού και η πρωτιά μου. Μορφονιοί, παιχταράδες, έξυπνοι στίχοι για άλλη μια φορά, κούνημα γωφών και σεξουαλικότητα, ό,τι πρέπει για να χαρακτηριστούν rock stars. Μέσα σε 8 χρόνια από τις pubs και τα dorms φτάσανε στην κορυφή. Το άλμπουμ έχει μέσα μόνο hits, τα hits είναι για να ακούγονται σε στάδια 50000 κόσμου με τις απαραίτητες τσιρίδες και σουτιέν να πετάγονται στον Άλεξ, ο οποίος αμερικανοποιήθηκε πλήρως, και δυστυχώς έχασε αυτό που τον έκανε μοναδικό πολύ γρήγορα. Οι ΑΜ είναι πια irrelevant για τη μουσική που βγάζουν, αλλά αυτό το άλμπουμ είναι αυτό που θα τους κρατάει πάντα ψηλά, θα είναι 1ο όνομα και θα κάνουν sold out παντού.
Portugal. The Man - Evil Friends
Ο αγαπημένος μου δίσκος για το 13, αλλά ο αποπάν’ έχει ειδικό βάρος. Γενικά και ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Τα ίδια σχόλια με τα προηγούμενα, μελωδίες, ήχοι, ιδέες, αλλά σε αυτό το album υπάρχουν τα Hip Hop Kids, Evil Friends και το γμμν Atomic Man που είναι το καλύτερό τους τραγούδι. Τι μπαντάρα.
Queens Of The Stone Age - …Like Clockwork
6 χρόνια ήταν πολλά, αλλά άξιζε η αναμονή. Οκ, υπήρχε κατάθλιψη και φόβος ότι τον χάσαμε τον homie, γι’ αυτό και άργησαν λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο, όμως ο δίσκος βγήκε μες απ’ την καρδιά του και έβαλε όλη αυτή την κατάθλιψη μέσα σε αυτόν. My God Is The Sun για πολύ καιρό το αγαπημένο μου, If I Had A Tail, I Sat by the Ocean, Smooth Sailing κομματάρες, αλλά εδώ υπάρχει το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει, απαραίτητη ανακατεύθυνση στον Letterman κάθε φορά που αναφέρεται το I Appear Missing
Cage The Elephant - Melophobia
Πάντα θα βρίσκουν χώρο στην 5άδα μου όπως το κόβω, συνεχίζουμε στα ίδια, όχι τίποτα το ιδιαίτερο σαν μπάντα αλλά τους λατρεύω.
Bring Me The Horizon - Sempiternal
Έλα @Meldinor
Δεν έβαλα τα προηγούμενά τους στις 5άδες μου 
, εδώ τα κατάφεραν. Εδώ το review μου για το album αν μετράει κάπου
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Funeral for a Friend - Conduit
Ghost - Infestissumam
The 1975 - The 1975
Lady Gaga - Artpop
Daft Punk - Random Access Memories
25 Likes
Μερικά είχα να τακούσω από τότε. Καλά έκανα κ τα ξανάβαλα τώρα:
- Clutch - Earth Rocker
- Goatess - Goatess
- SubRosa - More Constant Than The Gods
- Cult Of Luna - Vertikal
- Blood Ceremony - The Eldritch Dark
- Jex Thoth - Blood Moon Rise
- The Blackwater Fever - The Depths
- Bombino - Nomad
- Thou Art Lord - The Regal Pulse Of Lucifer
- Mariam The Believer - Blood Donation
- Blues Pills - Devil Man (EP)
- Cultes Des Ghoules - Henbane
- Despite Everything - The Dawn Chorus
- Forest Swords - Engravings
- Midday Veil - The Current
Εξώφυλλο SubRosa
27 Likes
2013
Εξαιρετικη χρονια
1. Steven Wilson- The raven that refused to sing (and other stories): Στο πανθεον του prog rock ενας δισκος που βγηκε το … 2013? Ναι, και μαλιστα ευκολα. Αριστουργημα, πραγματικα καθε δευτερολεπτο του ξεχειλιζει εμπνευση.
2. Warlord- The holy empire: πολυ λιγους δισκους εχω περιμενει με τοσο μεγαλη προσμονη οσο αυτος, τοτε πριν 10 χρονια που κυκλοφορησε. Και ευτυχως μιλαμε για ενα τεραστιο δισκο, αξιο του ονοματος της μπαντας. 70.000 sorrows οσο warlord παει, glory επος, thy kingdom come αξιολογο, city walls of troy και kill zone στην πιο heavy πλευρα της μπαντας γαμουν, night of the fury αξιο τεκνο της λυρικης πλευρας του συγκροτηματος, father υμνος και καταπληκτικο κλεισιμο με το ομοτιτλο. RIP τεραστιε.
3. Darkthrone- The undeground resistance: μαλλον ο αγαπημενος μου δισκος τους μετα τους κλασικους, μαζι με το circle the wagons, με σκληρο ανταγωνισμο βεβαια. Εδω οι αρχοντοι παιρνουν το ιδιοτυπο μιγμα του 20-25χρονου εαυτου τους μαζι με crust/doom/heavy και του προσθετουν ακομα μεγαλυτερη δοση κλασικομεταλλικης επελασης. Γεματο εμπνευση, ριφαρες, γαματα φωνητικα και το σωστο Darkthrone feeling. Εχει τις “χιταρες” του (dead early, valkyrie, the ones…), εχει τα ωραια deep cuts (lesser men και come warfare θεικα ριφ) και το ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ να κλεινει σουπερτουμπανοτζαματουπερκαβλαντοτεραστια το δισκο.
4. Atlantean Kodex- The white goddess: Ας κανουμε ενα μικρο διαλειμμα απο τα δυο λογια που γραφουμε για καθε δισκο.
Οκ, συνεχιζουμε. Μεγαλη δισκαρα, επικοτατη, με φοβερη μουσικοτητα, παιχταραδες ολοι, ωραιες μελωδιες παντου, απο τους ελαχιστους epic metal δισκους (τουλαχιστον με την παραδοσιακη εννοια του epic metal) που εχουν καταφερει να με συγκινησουν τοσο πολυ την τελευταια δεκαετια.
5. Ghost- Infestissumam: πρωτος δισκος τους που ακουσα, και επισης ο αγαπημενος μου μαζι με το επομενο Meliora. Εδω οι Σουηδοι, με εξαιρετικη ενσωματωση των επιρροων τους καταφερνουν να ακουγονται ξεχωριστοι και ελαχιστα ρετρο, εστω και αν το μουσικο ειδος που παιζουν ανηκει κυριως στο παρελθον. Αλλα ποιος νοιαζεται για αυτο οταν ακουει κομματαρες οπως secular haze, jigolo har Megiddo, ghuleh/zombie queen, body and blood,για να πω και τα προσωπικα μου αγαπημενα (αν και δεν υπαρχει μετριο κομματι στο δισκο) και ακομα μεγαλυτερες κομματαρες (year zero, idolatrine); Εξαιρετικος δισκος και καθολου αδικο το μπαμ που εκανε τοτε.
6. Oranssi Pazuzu- Valonielu: Δεν ειναι οι πρωτοι ουτε οι τελευταιοι που μπλεκουν ψυχεδελικό/space rock με black metal, αλλα σιγουρα το κανουν με τον δικο τους προσωπικο τροπο. Με οπλα τα παραπανω και με αρτια εκτελεσμενες υπνωτιστικες επαναληψεις κεντρικων θεματων με ψυχεδελικά μοτιβα στο foreground που εχουν σαν αποτελεσμα οχι την πληξη, αλλα τη μεθεξη, βγαζουν μεγαλη δισκαρα.
7. Clutch- Earth rocker: Rock party απο την αρχη μεχρι το τελος και κομματαρες οπως τα ομωνυμο, crucial velocity, dc sound attack, under the breach, gone cold, book saddle and go και cyborg bette (και ολα τα αλλα) δεν βγαινουν καθε μερα.
8. Powertrip- Manifest decimation: 34 λεπτα κολασμενου crossover thrash με τα παντα στο κοκκινο. Και ποιος το περιμενε πως η συνεχεια θα ηταν ακομα καλυτερη. Και ποιος το περιμενε πως και μετα απο αυτο η συνεχεια θα ηταν τραγικη. Πολυ κριμα για αυτη τη αδικοχαμενη μπαντα. Μας εχουν αφησει ομως δυο μεγαλες δισκαρες και αειθαλεις στο χρονο απ οτι φαινεται.
9. Deafheaven- Sunbather: ζορικος δισκος. Ενω εξαρχης καποια (οι ακραιες αντιθεσεις μαλλον) στοιχεια τους με εκαναν να θελω να το επισκεφτομαι συχνα, περασε αρκετος καιρος και παρα πολλες ακροασεις για να καταφερω να τον εμπεδωσω σε μεγαλο ποσοστο. Αξιζε ομως πολυ.
10.Carcass- Surgical steel: Δισκος που ειχα λιωσει τοτε, καταπληκτικη κιθαριστικη δουλεια, φοβερα τυμπανα, ολα τα κομματια ειναι αξιομνημονευτα και εξαιρετικα. Δεν το ακουω και τοσο συχνα τωρα πια, αλλα τιμητικα θα πρεπει να μπει δεκαδα για τις απειρες ακροασεις τα πρωτα χρονια μετα την κυκλοφορια του.
+1 με edit Ocean- Pelagial μου ξεφυγε αυτος ο δισκαρος πως ηταν του '13, το προσθετω τωρα που ακομα το ποστ ειναι ακομα “φρεσκο”
Εξωφυλλο Ταρκθρονι
36 Likes
Ψήθηκα ήδη στους 180 με προθέρμανση στους 250
Edit: οταν εγραψα μια τοπ-5 πενταδα σε ενα thread για ελληνικες ταινιες ακολουθησα ασυναισθητα το φορματ που εχουμε εδω στο καλενταρι. και οταν ο Quintom εγραψε αυτο το ποστ, it made perfect sense… even sublime… μετα απο το addiction αυτου εδω του καλενταριου αρμοζει… και παραλληλα βεβαια πρεπει να βρουμε και κατι μουσικο, να κατι του στυλ οι 5 αδικημενοι κατα τη γνωμη σας δισκοι καθε ετους για να μπορω να ξαναψηφισω ολα τα Manowar αυτη τη φορα ως αδικημενα αριστουργηματα κλπ just sayin gurl
α, και καλο μηνα σε ολες και ολους , non binaries non-descript, non-terrestrials and all creatures space rock and beyond
7 Likes
Θα μου αρεσε περισσοτερο να ξεκινουσαμε παλι απο το 1970 ή και πιο πισω και να βγάζαμε 10αδα καλυτερων κομματιων…
2 Likes
και δίσκους δεκαετίας μπορούμε να κάνουμε και να καταλήξουμε σε καλύτερο δίσκο εβερ
2 Likes
Νταξει δεν υπάρχει λόγος για αυτό, όλα των Νεβερμορ και των Κελτικ Φροστ
Σέλτικ
3 Likes
Στην Ιρλανδία όλοι το λένε Κέλτικ! Όποτε τους ρωτάω μου λένε “και τα δύο σωστά είναι” αλλά όλοι λένε Κέλτικ, οπότε…
Εγώ πάω με το ΝΒΑ.
2 Likes
Πολύ σωστός! Και των Bathory και των Queensryche και κλείσαμε από μεταλ.
1 Like
Σωστό, Σέλτικ Φραστ τότε
3 Likes
Κανονιστε να κανετε καμια μλκ με ταινιες. Να προτεινετε 45784309 ταινιες το μηνα, να καθισουμε ολο το 2024 σε εναν καναπε να βλεπουμε μεσο ορο 1,5 ωρα την καθεμία μεχρι να λιωσουμε απο την ακινησια.
9 Likes
2013
1)David Bowie - The Next Day
Τα δέκα χρόνια αποχής από την δισκογραφία είναι πολλά για τον χαμαλέοντα της ροκ. Στο The Next Day oι πλανήτες ευθυγραμμίζονται και για άλλη μια φορά αντιλαμβανόμαστε γιατί δεν θα υπάρξει ποτέ κανένας άλλος σαν αυτόν. Το πρώτο single The Stars (Are Out Tonight), με την υπέροχη Tilda Swinton να κλέβει την παράσταση στο αξέχαστο βίντεοκλιπ του, σημάνει την ώρα της μεγάλης επιστροφής. Ο δίσκος ξεκινά με ομότιτλο κομμάτι που λες και βγήκε μέσα από το Scary Monsters του 1980, ο πιστός φίλος Tony Visconti είναι εδώ για να βοηθήσει με την παραγωγή, ενώ το εξώφυλλο είναι μια επεξεργασία εκείνου του εμβληματικού Heroes. Στην διάρκεια του δίσκου οι πειραματισμοί κυριαρχούν και οι διαθέσεις αλλάζουν διαρκώς, δείγμα του ότι ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία ο Bowie δεν φανερώνει κανένα σημάδι συμβιβασμού και εφησυχασμού. Ταυτόχρονα αναπολεί το ένδοξο παρελθόν του και αναλογίζεται πού βρίσκεται τώρα (Where Are We Now?). Βρίσκεσαι στις καρδιές μας αγαπητέ David, εκεί που θα ζεις για πάντα…
2)Beastmilk - Climax
Επηρεασμένος ίσως από το πρόσφατο live των Grave Pleasures, όπου είχαμε την ευτυχία να ακούσουμε και να χοροπηδήσουμε με μερικές από τις κομματάρες του Climax, τοποθέτησα το μοναδικό album των Beastmilk σχεδόν στην κορυφή για το 2013. Βάση του γούστου μου και της συνολικής αξίας του δίσκου δεν νομίζω να έμενε εκτός πεντάδας έτσι κι αλλιώς. Οι συνθέσεις του παντρεύουν ιδανικά την σύγχρονη Post-Punk αισθητική με μια μεταλλική ορμή και ξεσηκώνουν τον ακροατή που αδυνατεί να μείνει στιγμή ακίνητος. Kάπου διάβασα τον αρκετά πετυχημένο χαρακτηρισμό για επιμεταλλωμένους Smiths - ίσως με λιγάκι από Killing Joke θα πρόσθετα. Ο Mathew McNerney δεν είναι βέβαια Morrissey, αλλά δεν έχει πρόβλημα να σηκώσει το βάρος της θέσης του frontman με χαρακτηριστική άνεση. Η μετάβαση τους σε Grave Pleasures δεν ήταν ότι καλύτερο αλλά πια όλα δείχνουν ότι θα ακούσουμε καλά πραγματάκια από αυτούς και στο μέλλον. Όπως και να 'χει το Climax ανήκει στις κορυφές της δεκαετίας για πολλούς από εμάς που ( μας αρέσει να ) βλέπουμε τα πράγματα με μια πιο σκοτεινή ματιά.
3)Ghostface Killah & Adrian Younge - Twelve Reasons to Die
Το Τwelve Reasons to Die είναι σε πρώτο επίπεδο ένας concept ραπ δίσκος. Η μουσική όμως του Adrian Younge είναι κάτι παραπάνω από απλό χαλί για να φτύνει τις ρίμες του ο Ghost. Mε βαθιές επιρροές από 70s soundtracks και κυρίως από Ennio Morricone, αποτελεί το ιδανικό background για να εξιστορήσει ο Ghostface Killah την σκοτεινή ιστορία προδοσίας και εκδίκησης που σκαρφίστηκε. Οι guest εμφανίσεις εδώ και εκεί διάφορων μελών των Wu-Tang Clan είναι απολύτως καλοδεχούμενες ενώ ο ίδιος ο Ghost είναι σε τρελή φόρμα. Η συνεργασία είχε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία και συνεχίστηκε στο επίσης αξιόλογο Τwelve Reasons to Die ΙΙ δύο χρόνια αργότερα.
4)Carcass - Surgical Steel
Πίστευα ότι οι Carcass δεν είναι για να τους ακούς όλες τις ώρες της ημέρας. Η μουσική τους παραείναι τσιτωμένη, ενώ ο κατά τ’ άλλα αξιαγάπητος Jeff Walker έχει μια φωνή που σου τρυπά τα αυτιά και εισβάλει στον εγκέφαλο - όπως ακριβώς τα αγαπημένα του χειρουργικά εργαλεία! Τι γίνεται όμως όταν η μπάντα εμφανίζεται μετά από 17 ολόκληρα έτη απουσίας με μια κυκλοφορία που σπέρνει; Ε, τότε πολύ απλά το άλμπουμ παίζει στην διαπασών 24/7 και όλη η γειτονιά γιορτάζει την επιστροφή των θρύλων του extreme metal. Tα ατσαλένια ριφς και τα ανεξέλεγκτα σόλος του αγέραστου Bill Steer σκορπούν ρίγη συγκίνησης σε παιδάκια, παππούδες και νοικοκυρές και όλοι μαζί πιασμένοι χέρι-χέρι ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Σας ευχαριστούμε Carcass!
5)Chelsea Wolfe - Pain Is Beauty
Destruction Makes the World Burn Brighter…
Μπορεί στο εξώφυλλο του Apokalypsis τα μάτια της Chelsea να είναι λευκά, σαν να έχουν γυρίσει το μέσα έξω από την έκσταση, στο βίντεο-κλιπ του Feral Love τα “Your eyes black like an animal” την κάνουν εξωγήινα τρομακτική. Και αν όλα αυτά είναι απλά gimmicks, η ουσία είναι πως στο εξής σε κάθε νέα της δουλειά θα γίνεται όλο και καλύτερη. Σε ότι αφορά το Pain is Beauty είναι από την αρχή μέχρι το τέλος μια αμαρτωλή απόλαυση. Θα σταθώ στο μαγευτικό House of Metal καθώς δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο πιο κοντινό σε Bjork κομμάτι της.
*Και καλύτερο εξώφυλλο, με την Chelsea σκέτη ομορφιά αν και αποφεύγει να μας κοιτάξει στα μάτια - κάτι που σκοπεύω να διορθώσω!
σχεδόν πεντάδα:
Nick Cave And The Bad Seeds - Push The Sky Away
Και μόνο για το συγκλονιστικό ομότιτλο κομμάτι ο δίσκος αξίζει αναφορά. Κάθε φορά ανατριχίλες… Μετά είναι και το Jubilee Street… Ο Νικόλας καλώς ή κακώς όσο μεγαλώνει γίνεται όλο και πιο πνευματικός. Η μουσική του όλο και πιο στοχαστική. Higgs Boson Blues, άλλο ένα μεγάλο - μεταφορικά και κυριολεκτικά - τραγούδι του δίσκου που στιχουργικά αδυνατώ να ερμηνεύσω, απλά το απολαμβάνω με μάτια κλειστά… Ένας ακόμη υπέροχος δίσκος του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη.
Γιάννης Αγγελάκας - Η Γελαστή Ανηφόρα
Απολαυστικός Αγγελάκας όπως τον έχουμε συνηθίσει στις σόλο δουλειές του, περιτριγυρισμένος για άλλη μια φορά από μια παρέα αξιόλογων μουσικών. Ο Νίκος Βελλιώτης είναι παρών σε πολλούς ρόλους, όπως παρών είναι και ο αγαπημένος μου Ντίνος Σαδίκης με το μπαγλαμαδάκι του. Σαράβαλο, Πόθοι, Τηλεντρόγκες και Ποτάμι ένα σκαλάκι παραπάνω από τα υπόλοιπα, η ουσία όμως είναι ότι ο δίσκος αξίζει και με το παραπάνω.
Voila!
33 Likes
1,5 ώρα ταινιαρας >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>μπαμιες>>>>>>>>>>>>>>κυνηγητό σπυριαρας πάνω-κάτω σαν κοτόπουλα χωρίς κεφάλι (κλοπυ ΧΤΚ, σνιφφφφ)
2 Likes