2013 → Αυτά δεν γίνονται! Ή μήπως γίνονται;
12. – 6.
12. MONSTER MAGNET “Last Patrol”
Ήδη απ’ το “Mastermind” ο μπάρμπα-Dave μου ψιθύριζε ότι έχει έρθει και πάλι η ώρα να αράξουμε παρέα. Στο “Last Patrol” το βροντοφώναξε και το καλό είναι ότι το έκανε όχι παλιμπαιδίζοντας, αλλά αποδεχόμενος συνειδητά ότι τα χρόνια έχουν περάσει και δεν είμαστε ακριβώς για Ντόπες επ’ Άπειρον πια. Και ξέρετε, αυτό το εκτιμώ όταν δεν σημαίνει παραίτηση αλλά συνδυάζεται ακόμα με φλόγα στα μάτια για αυτά που έρχονται. Θα είναι σαν end of time αλλά δεν θα είναι…
11. MAEL MORDHA “Damned When Dead”
Το 2008 μπήκα στο venue την ώρα που ισοπέδωναν το σύμπαν οι DEAD CONGREGATION. Την ώρα που παίζανε οι MORDHA καλά πέρασα αλλά δεν έδωσα και τόση σημασία καθότι περίμενα το κυρίως πιάτο. Πέντε χρόνια μετά η προσοχή μου ήταν αυτή που έπρεπε… Επαφή με τη δισκογραφία τους δεν είχα, όμως κάποια στιγμή παίζουν μια κομματάρα που μου παίρνει τα μυαλά… Πώς το είπε ο frontman, κάτι για Grey και ότι είναι απ’ τον τελευταίο δίσκο, ΟΚ λοιπόν για πάμε…
Το “Damned When Dead” είναι μάλλον ο τελευταίος, χρονικά, pure heavy metal (πες το και έπικ και φολκ και ό,τι θες, heavy είναι) δίσκος που με συγκίνησε σε βαθμό απόλυτης πώρωσης και sing along (πιθανότατα επειδή υφολογικά ανήκει καθαρά στο 90s metal) και τα “Dawning of the Grey” και “All Eire Will Quake” (εκεί στο “waiting for my time to come…” γκρεμίζονται κάστρα) είναι από τα απόλυτα back-to-back έπη της μουσικής αυτής.
10. CONSPIRACY OF DENIAL “Conspiracy of Denial”
Τα πρώτα χρόνια των 10s η “έκρηξη” που συνέβαινε σε όλα τα παρακλάδια του εγχώριου σκληρού ήχου με είχε συνεπάρει σε βαθμό που προσπαθούσα να ακολουθώ όσο πιο πολύ μπορούσα με αποτέλεσμα να βρίσκομαι σε κάποιο live κάθε δεύτερη νύχτα (ΟΚ, υπερβολή αλλά πιάνετε το νόημα), σημαντικό μέρος των οποίων εντάσσονταν στην DIY σκηνή.
Ένα τέτοιο έχει διοργανωθεί κάποιο βράδυ, φθινόπωρο του '11, στου Πραπόπουλου στο Χαλάνδρι (από τους ωραιότερους χώρους, τόσο καθαυτή η κατάληψη όσο και η περιοχή δίπλα στο ρέμα) όπου είχα την τύχη να γνωρίσω τους CONSPIRACY οι οποίοι με κέρδισαν με το απεγνωσμένο crust τους στο οποίο έβρισκε κανείς ψήγματα σλατζ αλλά και μπλακ. Όταν έφτασε πια η ώρα για το ντεμπούτο LP, η απόγνωση ήταν όλη εκεί, μαζί όμως έμπαιναν και ορισμένες αχτίδες της ανάτασης που ενυπάρχει στις τολμηρές παρέες (με τη διευρυμένη έννοια) που κοιτάζουν κατάματα το μέλλον.
9. VUYVR “Eiskalt”
Το σωτήριον έτος 2013 γινόταν ψιλοπανικός στο φόρουμ, μέχρι κι απ’ τα εξωτερικά μας επισκέπτονταν. Όπως ας πούμε ο Γάλλος της Throatruiner Records για να προμοτάρει λέει τη νέα κυκλοφορία (σε συνεργασία με τη Blastbeat Mailmurder) των Ελβετών VUYVR (εναλλακτική γραφή του Wyvern) με αξιοσέβαστα μέλη από KNUT, RORCAL κ.α. Μπορεί η ταμπέλα να γράφει blackmetal αλλά εδώ μέσα είναι ένα ανελέητο χωνευτήρι που περιλαμβάνει επίσης διάφορες core εκφάνσεις, κάμποσο grind και λιγάκι από sludge, προσφέροντάς μας κάτι παρεμφερές με τους DEPHOSPHORUS, κάπως πιο γήινο και αστικό, αλλά σίγουρα εξίσου φορτισμένο συναισθηματικά.
8. GRAVE MIASMA “Odori Sepulcrorum”
Οι Βρετανοί μη θέλοντας να είναι «απλώς» άλλη μια bestial black/death μπάντα, κι αφού σοφά είχαν αλλάξει όνομα κάποια χρόνια πριν, είπανε να πάνε πολλά βήματα παραπέρα από τα EPs δημιουργώντας έναν δίσκο, ο οποίος έχει ταυτόχρονα την ατμόσφαιρα που έλκει σε πρώτο βαθμό όσο και την πολυπλοκότητα για να κρατήσει το ποίμνιο που θα ακολουθήσει τις νεκρικές διδαχές του.
Εδώ έχουμε ατόφιο death metal (ναι ξέρω, θα τσινήσουν ορισμένοι, εγώ εστιάζω στο υπόβαθρο) που εξυψώνει ακριβώς αυτόν το επιθετικό προσδιορισμό, ξεκινώντας από την προσέγγιση των NECROS CHRISTOS αλλά επενδύοντας όχι τόσο στην αυστηρή τελετουργία όσο στη χαοτική αναζήτηση του Τέλους και τη επικείμενης νέας Αρχής.
Close the gates of time - Open those of eternity
7. ANTEDILUVIAN “Λόγος”
Οι Καναδοί, με πυρήνα πάντα το ντουέτο των Haasiophis (ο οποίος στο μεταξύ έχει ενταχθεί και στους REVENGE) και Mars Sekhmet επιστρέφουν για να εξερευνήσουν λίγο ακόμα τις υποσυνείδητες διαδρομές του ανθρώπινου νου φτάνοντας πίσω μέχρι τις απαρχές της Δημιουργίας. «Εν αρχή ην ο Λόγος… και Σαρξ εγένετο» άλλωστε… Στο δεύτερο full-length τους ξαναγκαλιάζουν το Χάος όπως και στην εποχή των demos αλλά χωρίς να χάνουν εντελώς οποιαδήποτε δομή, κι ενώ οι κιθάρες στροβιλίζονται διαρκώς και τα φωνητικά ψιθυρίζουν ξεχασμένες αλήθειες, την παράσταση κλέβουν τα τύμπανα της Mars, τα οποία ποτέ δεν ξέρουμε σε ποιο θαμμένο μονοπάτι θα μας οδηγήσουν…
6. CLANDESTINE BLAZE “The Harmony of Struggle”
Ας στραβομουτσουνιάσετε όσο θέλετε, δεν πειράζει, ο Aspa (Τσίνα -δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σας) μετά από μια μακρά διαδρομή φτάνει στο peak της δημιουργικότητάς του ως CB, παρουσιάζοντας έναν δίσκο που ηχητικά μοιάζει να έρχεται κατευθείαν απ’ τις «χρυσές» εποχές της Νορβηγίας του ’92-’94. Όταν δε, αποκτά έναν αδιανόητο ρυθμό και ροή που ξεχειλίζει ασταμάτητα απ’ το “Messiah for the Dying World” και διαμέσου του ίσως κορυφαίου κομματιού της πορείας του (“Autumn of Blood and Steel”) φτάνει ως το τέλος σχεδόν απνευστί, εγώ τουλάχιστον είναι αδύνατο να του αντισταθώ.
5.
FŌR “Blakaz Askǭ Hertô”
Εδώ μιλάει η «ξιπασιά» διότι ας πούμε ότι ήμουν απ’ τους πρώτους που τους είχαν «ανακαλύψει» τότενες, τουλάχιστον στους κύκλους που ανταλλάζαμε προτάσεις. Οι Σουηδοί με το πρωτο-γερμανικό όνομα που σημαίνει Φωτιά κι ένα concept που σύμφωνα με συνεντεύξεις τους εκτείνεται από γερμανίδες μάγισσες και την τερατώδη σπορά τους έως τα πιο σκοτεινά σημεία της σκανδιναβικής μυθολογίας, επιχειρούν να κάνουν εκκωφαντικό κρότο στην όλη black/death σκηνή παρότι οι ταυτότητές τους ποτέ δεν έγιναν γνωστές.
Οι ultra-λασπώδεις διαδρομές που χαράζουν οι ισοπεδωτικές κιθάρες θα ήταν το highlight αν δεν υπήρχε ο άγνωστος Χ που παίζει εδώ τα τύμπανα και πραγματικά, ε θα το πω το γραφικό, ΚΑΝΕΙ ΠΑΠΑΔΕΣ είτε βαράει πιο αργά κι απ’ τον βραδύποδα είτε κοπανάει πιο γρήγορα κι από μυδράλιο. Και με ήχο κανονικό ε, απ’ αυτόν που χτυπάει κατευθείαν στο πιο βαθύ σημείο του εγκεφάλου, όχι ψευτο-τρίγκαρισμένο χορτοκοπτικό μηχάνημα σαν την “mainstream” πλέμπα.
4.
LETHE “Λήθη”
Τα λέγαμε λοιπόν για CONSPIRACY OF DENIAL και κάπου στα τέλη της χρονιάς, σκάει και το απόλυτο companion, μια συλλογή δέκα κομματιών, χωρίς ανάσα και με όλο το πάθος του κόσμου. Υπήρξα τελείως περαστικός απ’ το κραστ, προφανώς με τράβηξαν λίγο παραπάνω εκείνες οι περιπτώσεις που μπλέχτηκαν και με το μπλακ και το ομώνυμο άλμπουμ των LETHE ήταν μια εκπληκτική προβολή της πραγματικότητας που θέλουμε να κάνουμε πως δεν υπάρχει αλλά είναι συνεχώς δίπλα μας και αποτυπώνεται κατάλληλα στην καλύτερος-τίτλος-λογοπαίγνιο-όλων-των-εποχών “Σηψικάμινο”.
3.
PAYSAGE D’HIVER “Das Tor”
Μοναδική περίπτωση το project αυτό του Wintherr (με τους DARKSPACE πλέον δεν ψήνομαι ιδιαίτερα) που επιμένει ξεροκέφαλα να στηρίζεται στα απογυμνωμένα χαρακτηριστικά του second wave blackmetal, δημιουργώντας μακρόσυρτες συνθέσεις που ενίοτε μοιάζουν δίχως τέλος, να κάπως σαν το απίθανα μινιμαλιστικό εξώφυλλο με το απέραντο χιονισμένο δάσος, στην άκρη του οποίου υπάρχει η θεόρατη Πύλη.
Σε μια εποχή που η συγκεκριμένη μουσική έχει αποκτήσει σχεδόν intellectual χαρακτηριστικά και έχει εισβάλλει σε “ημι-mainstream” ακροατήρια (ακόμα και στον ήχο που πρεσβεύει το “Das Tor” υπάρχουν ας πούμε οι πιο «πιασάρικοι» VEMOD), ο Ελβετός συνεχίζει να είναι ο απομονωμένος ασκητής του βουνού, δύστροπος και μονόχνωτος, αλλά κουβαλώντας μια προαιώνια σοφία για όποιον επιμείνει να τον αποκωδικοποιήσει.
2.
THRONE OF KATARSIS “The Three Transcendental Keys”
Άλλη μια απίθανη η περίπτωση, αυτή του Νορβηγού Thor Erik Helgesen… Ως THRONE OF KATARSIS είχε κυκλοφορήσει τρία full-length πλήρως βασισμένα στον παραδοσιακό νορβηγικό ήχο. Πολύ καλά ήταν, δε λέω, μάλιστα στο “Ved Graven” του ’11 συμμετείχαν και οι Sannrab, Skindod των GEHENNA, αλλά δεν κόμιζαν κάτι νέο -περισσότερο ως tributes μπορούσαν να θεωρηθούν.
Και απ’ το πουθενά το ’13 σκάει αυτό εδώ το διαμάντι, ένα μουσικό γριμόριο χωρισμένο σε τρεις πράξεις μια για κάθε κλειδί προς ένα ανώτερο επίπεδο. Αργόσυρτο στο μεγαλύτερο μέρος του, πηχτό, περισσότερο θυμίζει abyssic black/death προσεγγίσεις (π.χ. της αυστραλιανής/νεοζηλανδική σκηνής, βλ. WITCHRIST κ.α.) αλλά δεν είναι τέτοιο. Τα χαρακτηριστικά της σκανδιναβικής του προέλευσης είναι εκεί, καλυμμένα μεν από ατμοσφαιρικά layers, αλλά παραμένουν απόλυτα αισθητά.
Κάπως έτσι καταλήξαμε με τον ίσως καλύτερο bm δίσκο εκ Νορβηγίας για τον 21ο αιώνα (με όρους originality/ηχητικού ριζοσπαστισμού) κι ενώ περιμέναμε τη συνέχεια, o Infamroth απλά εξαφανίστηκε στις σκιές (αν κάποιος έχει καμιά πληροφορία, ας την δώσει γιατί μου χρωστάει συνέντευξη απ’ το ’14!)…
1.
CULTES DES GHOULES “Henbane”
Κοντά 20 χρόνια είχανε περάσει από το “De Mysteriis…” και μέσα σε αυτά διάφοροι δίσκοι είχαν διεκδικήσει τον τίτλο τιμής «νέο DMDS». Αν με ρωτάτε, οι περισσότεροι ήταν φούσκες, κάποιοι ήταν αρκετά καλοί κι έξυσαν το εξωτερικό περίβλημα, το “Casus Luciferi” κάτι πήγε να κάνει, ενώ το “Salvation” ήταν κάτι διαφορετικό και πολύ μεγάλο (και άρα κρίμα να έμπαινε σε τέτοια συζήτηση).
Στο δεύτερο full-length των Πολωνών όμως μοιάζει να πετύχαμε ακριβώς το κέντρο του στόχου. Όπου «στόχος» δε σημαίνει «ίδια riffs και blastbeats», σημαίνει αυτή την κρυπτική, πρωτόγονη αύρα που αναδυόταν μόλις ανέτειλε το Φεγγάρι που Παγώνει ή όταν μας Έθαβε ο Χρόνος και η Σκόνη (δεν το έκανα επίτηδες, πιστέψτε με).
Οι κιθάρες του “Henbane” είναι αδυσώπητες και αδιαπέραστες, ερωτοτροπούν χυδαία με την κακοφωνία ενώ τα φωνητικά του Mark of the Devil φέρουν κάτι από Attil-ική παράνοια. Όχι τυχαία, το χεράκι τους έχουν βάλει ο M. (MGLA) στην παραγωγή και ο Nameless Void (NEGATIVE PLANE) στα συνοδευτικά πλήκτρα. Το χεράκι της έχει βάλει επίσης η σλαβική καταγωγή των CdG που κουβαλάει μέσα τις κάθε λογής ξεχασμένες ιστορίες του μεσαιωνικού σκότους -ταιριαστό λοιπόν που το κείμενο αυτό γράφεται το βράδυ της 31ης του Οκτώβρη.
Ειδικές Καταστάσεις
-
Ο Μήτσος ο Keepin χτυπάει τρις ως ILL OMEN, με split, με demo (“Radiant Behest of Excessum”) και με EP (“Remnant Spheres of Spiritual Equilibrium”) και ειδικά το τελευταίο είναι μια αργόσυρτη ελεγεία πάνω στην κατάρρευση του πνεύματος.
-
Νορβηγία – παρυφές nidrosian – μέρος 1ο: Οι (ο) KNOKKELKLANG κυκλοφορεί ένα demo ατμοσφαιρικού, καλπάζοντος και αρκούντως θελκτικού bm.
-
Νορβηγία – παρυφές nidrosian – μέρος 2ο: Το ντουέτο των UNBEING θα βγάλει ένα τελευταίο κομμάτι, μετά τον θάνατο του Steingrim Torson (CELESTIAL BLOODSHED), έναν 20λεπτο αποχαιρετισμό ’til-we-meet-again θα μπορούσε να πει κανείς.
-
HDHM - πράξη Α’: O Tommie δεν κάθεται σε ησυχία, βουτάει ξανά με τα μπούνια στα 70s και μέσα από τόνους reverb υμνεί τις φωτιές του qlipha Golachab. Για τη δεύτερη πλευρά του EP, θα φωνάξει τον Pelle Åhman των IN SOLITUDE να συμμετάσχει στα φωνητικά μιας αναπάντεχης (ή μήπως όχι; ) διασκευής στο “Dambala” του reggae/funk/soul καλλιτέχνη EXUMA (ακούστε και το original).
-
HDHM – πράξη Β’: Οι SERPENT NOIR έχουν κρατημένο ένα καταπληκτικό κομμάτι (σπασμένο σε πρόλογο/κυρίως θέμα/επίλογο -split κυκλοφορία με τους Μεξικάνους ANDRAMELECH) που απομακρύνεται κάπως απ’ το blackmetal υπόβαθρο (ηχητικά μιλώντας) του EP και του full-length και ενστερνίζεται πιο «φωναχτά» τις ατμοσφαιρικές διδαχές των 90ς, κλείνοντας το μάτι στον νέο δίσκο που είναι στα σκαριά.
-
Στην ΟΔΟ 55 οι χοροί καλά κρατούν, έστω και για ένα σκάρτο δεκάλεπτο κάτω απ’ το φως μιας λάμπας που τρεμοπαίζει.
