Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[Owl]

2013

1) Altar Of Plagues - Teethed Glory & Injury

Θες να ακούσεις κάτι ιδιαίτερο? Θες να ακούσεις κάτι που δεν υπάρχει ομοιό του ΠΟΥΘΕΝΑ? Θες να ακούσεις κάτι που είτε θα λατρέψεις είτε θα σε αφήσει παγερά αδιάφορο ? (σπανίζουν οι ενδιάμεσες καταστασεις γι αυτό το αλμπουμ). Θες να ακούσεις κάτι που έχει την δυνατότητα να σου αλλάξει τα γούστα στη μουσική? Ε λοιπόν μη πας παραπερα. Εδώ οι Ιρλανδοί έχουν δημιουργήσει ένα διαμάντη (κατ ’ εμε ) του ακραίου ήχου ,ο black/post/doom και σχεδόν industrial ήχος τους έχει την δυνατότητα να διευρύνει την έννοια “μουσική” στο μυαλό σου και να σε οδηγήσει σε ένα ταξίδι στα βαθυ του ψυχισμού σου (ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΕΡΒΑΛΛΩ). Οχι απλά το προτείνω , θέλω να βγώ απο τις οθόνες σας και να σας αναγκάσω να το ακούσετε (με αγάπη ). Αν δεν είναι αυτό 10/10 τότε δεν υπάρχει 10/10. Αλμπουμ της χρονιάς.

2) Ævangelist - Omen Ex Simulacra

Μα την παναγία . Δεν υπάρχει τίποτα πιο έντονο. Δεν υπάρχει τιποτα πιο σατανικό. Οταν είχε πρωτοβγεί είχα παθει ΣΟΚ και ήμουν σίγουρος πως αυτή την κατεύθυνση θα ακολουθήσει η μεταλ, " δεν υπάρχει περίπτωση όλοι θα θέλουν να ακούγονται ΕΤΣΙ!!!" σκεφτόμουν .Δυστυχως λίγοι το τόλμησαν και κανένας εξ αυτών δε το πλησίασε. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ… “Ο ΣΑΤΑΝΑΣ Ο ΙΔΙΟΣ” ,ακούστε το όσοι δεν έχετε!!!

3) Wędrujący Wiatr - Tam, Gdzie Miesiąc Opłakuje Świt

Ο καλύτερος ατμοσφαιρικός μπλακ μετακ δίσκος θαμένος κάτω απο την χειρότερη παραγωγή. Εμένα μου αρέσει για κάποιο λόγο αυτό το θαψιμο σε άλλους θα μπορούσε να είναι αποτρετικό στο να απολαυσουν το δίσκο. Οπως και να έχει μιλάμε για έναν εξαιρετικό άλμπουμ με εθιστικές μελωδίες και
μαγευτικά μυστικιστική ατμόσφαιρα.

4) Riverside - Shrine Of New Generation Slaves
5) Rivers Of Nihil - The Conscious Seed Of Light

Ταλέντο. ΤΑΛΕΝΤΟ ΟΜΩΣ .Αγουρο ναι, δεν είναι διάχυτο (ακόμα) είναι κάπου στο παρασκήνιο και ελλοχεύει άλλα είναι ξεκάθαρα εκεί και στα επόμενα αλμπουμ θα ΜΑΣ ΠΙΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ… ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΛΕΜΕ!!! Οπως και να έχει ενα πολύ καλό αλμπουμ που αξίζει τοπ 10 και ένας προάγγελος των μεγαλείων που που έποντε.

6) Everything In Slow Motion - Phoenix

Μια περίεργη μίξη προγκ ροκ/ποστ ροκ με μεταλκορ που αν μου τη περιέργαφες πριν ακούσω το άλμπουμ θα ήμουν τουλάχιστον διστακτικός να το ακούσω, μη πω πως θα το απόρριπτα με την μία ΚΑΙ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ… Μιλάμε για μια εξαιρετική δουλειά με την ποστ μελωδία να εναλλάσεται και να εναρμονίζεται τέλεια με τις πιο “σκληρές” Μεταλκορ στιγμές, το ένα χιτμετά το άλλο , μεγάλος δίσκος.

7) Nero Di Marte - Nero Di Marte

Ακους αλτερνατιβ/ προγκ μεταλ απο Ιταλία και αυτομάτως σκεφτεσαι “Κατά 99% θα είναι πατάτα” . Να όμως που εδώ έχουμε να κάνουμε με το 1% , με την εξαίρεση . Το άλμπουμ αυτό έχει τομληρές συνθέσεις που σου κρατούν το ενδιαφέρον καθόλη την διάρκειά του με πολύ λίγες “κοιλίες” και με 3-4 σούπερ κορυφές. 8/10

8) Universe217 - Never
9) Leprous - Coal
10) Haken - The Mountain

Εξώφυλλο της χρονιάς:

[apostolisza8]

Πολύ δύσκολο να μιλήσω για αυτή τη χρονιά, άπειρες κυκλοφορίες που τις θεωρώ αξιοσημείωτες μέχρι σήμερα, αμέτρητοι δίσκοι που μου έμαθαν μουσική και με διαμόρφωσαν. Κοιτούσα πίσω στο πως τα έβλεπα/σημείωνα τότε, τι αγόραζα, βλέπω έχω αλλάξει λίγο, αλλά όχι πολύ.

Οπότε, ένας συνδυασμός του τότε εαυτού μου, με τον τώρα, βγάζει τα εξής, με σχολιασμούς όσο πιο stream-of-consciousness γινόταν, σόρρυ για την απουσία νοήματος.:

Πεντάδα:

Summary

1. In Solitude – Sister (και εξώφυλλο χρονιάς)

Είδα έναν εραστή σε αυτές τις σκιές, μια ένωση στα πρόθυρα του θανάτου.

2. Altar Of Plagues – Teethed Glory And Injury

Πώς θα υπολογίσεις που σε έφεραν αυτά τα χρόνια; Σπρώξε. Απελευθέρωσε.
10/10.

3. Beastmilk – Climax

Αισθάνεσαι τόσο περίεργα. Αποκλείεται να είναι λάθος.

4. Cultes Des Ghoules – Henbane

Όσο ηχεί το “Henbane” δεν υπάρχει χρόνος, παρά μόνο το ψυχοδράμα του “Haxan’.

5. Λήθη – Λήθη

Για την δεκαπεντάδα:

Summary

6. Ghost – Infestissumam
Ο πιο ξεχωριστός, αρτιστικ, αλλά και βαθιά σατανικός δίσκος τους. Το δεύτερο βήμα που κανείς δεν περίμενε, καταδικασμένο να μείνει στις σκιές.
7. Atlantean Kodex – The White Goddess
Δεν ξεκινάς ένα δίσκο με το “Sol Invictus”, δεν το κάνεις. Μέχρι και τις ευρώπες πάνω σε γελάδια και τον Τσώρτσιλ σε κάνει να ξεχνάς. Anti-fascist, anti-urban epic doom metal ένα βήμα πριν γίνει αστερισμός του ιδιώματος. Ένα βήμα πριν μετατρέψει τον λυρισμό σε κάτι εξωπραγματικό. Εδώ, ηχεί πρώτο μεταξύ άνισων.
8. Audrey Horne – Youngblood
Από το post-grunge στο motorcharged hard rock ‘n’ roll, 10 τραγουδάρες δρόμος.
9. Carcass – Surgical Steel
Τεράστιος δίσκος, τεράστια επιστροφή, από το 1985 μέχρι το 2013 όλα τα δημιουργήματα των Bill Steer και Jeff Walker παρελαύνουν ηγετικά.
10. Aosoth – IV: An Arrow In Heart
Κανείς δεν έπαιξε όπως οι Aosoth εδώ, ούτε πριν, ούτε μετά. Ούτε οι ίδιοι. Ο θρησκευτικός βίαιος φανατισμός στην απόλυτα οριακή του στιγμή. Από τα κορυφαία orthodox black/death metal άλμπουμ όλων των εποχών.
11. Conspiracy Of Denial – s/t
Αν αυτό το άλμπουμ είχε βγει στο PDX θα μνημονευόταν ως κλασικό, με 50 επανεκδόσεις. Οι CoD έπαιξαν το τέλειο neo-crust, σύγχρονο, τσιτωμένο, επίπονο, με φοβερούς στίχους επίσης.
12. Belgrado – Siglo XXI
Κάτι τέτοια άλμπουμ έκαναν κάφρους σαν και εμένα να ξεμπουκώσουν τα αυτάκια τους. Κάτι τέτοιοι σκοτεινοί, επαναστατικοί χωροί στα υπόγεια της αστικής παρακμής, τροφοδοτούν μέχρι σήμερα το πείσμα ενάντια στον ολικό συμβιβασμό.
13. Celestial Bloodshed – Omega
Νορβηγικό black metal που αγγίζει και λερώνει την ψυχή.
14. Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away
Ποίηση. Ευτυχώς όχι απογυμνωμένη από τη μουσικότητα.
15. Gorguts – Coloured Sands
Ο καλύτερος death metal δίσκος του αιώνα; Perhaps. Και περισσότερα.

Άλλοι 35 δίσκοι που εύκολα θα μπορούσαν να είναι όλοι στις θέσεις 6-15:

Summary

16. Darkthrone – The Underground Resistance
Άνισο, αλλά οι κορυφές υπερβαίνουν εσκαμμένα. Μόνο το “Leave No Cross Unturned” να έβγαινε ως maxi single 7ιντσο, θα μιλούσαμε για μνημειώδες έργο. Nocturno cultooo…
17. Satan – Life Sentence
Ο καλύτερος δίσκος ενός από τα καλύτερα traditional heavy metal σχήματα ever.
18. Watain – The Wild Hunt
Άνισο ναι, αλλά εμένα τα πειράματά του θεωρώ πως αποδίδουν. To the fellow hunters…
19. Volbeat – Outlaw Gentlemen & Shady Ladies
Έχει guest King Diamond σε κομματάρα, άρα…Επίσης έχει και άλλες 6-7-8 υπερκομματάρες. Και Lola. Και Doc.
20. Temple Of Baal – Verses Of Fire
Σαρωτικό γαλλικό black/death metal με μια αίσθηση κινδύνου και κρισιμότητας που δεν ξαναβρήκα εύκολα.
21. Jungbluth – Part Ache
Όχι, δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα τους Alpinist μεσιέ Leper, αλλά καταφέρνουν να βρουν προσωπικότητα και να διοχετεύσουν scream συναίσθημα εντονότερα, πριν βγάλουν τη μάσκα. Εδώ απλά ηχούν κορυφαίοι σε ένα ιδίωμα που περνά 2η (3η) νιότη.
22. Satan’s Wrath – Aeons Of Satan’s Reign
”Bow to your knees, now give the oath, only Satan is Lord”. Τέλειο τραγόμορφο εγχώριο black/speed/thrash.
23. All Pigs Must Die – Nothing Violates This Nature
Το crusty metallic hardcore των APMD επιτέλου ξετυλίγει το περίβλημά του για να φανερώσει την υπερσπουδαιότητά του. Δίσκος που μύησε λαό στην ηχητική βία.
24. Thou Art Lord – The Regal Pulse Of Lucifer
Ο καλύτερος δίσκος τους για μένα. Μέχρι και σήμερα το θεωρώ από τα καλύτερα άλμπουμ εγχώριου bm. Άντεξε στο χρόνο.
25. Touche Amore – Is Survived By
Λόγω στίχων/σύνδεσης με τη μουσική δεν μπορώ να το ακούσω, αλλά ξέρω πως παραμένει ο τιτάνας που σκέπασε τον ορίζοντα. Μέχρι το διάδοχό του.
26. Queens Of The Stone Age – Like Clockwork
Αν ο Josh Homme θέλει να δοκιμάσει κάτι νέο, βγάζουμε σημειώσεις και φοράμε ακουστικά. Όλα τότε είναι καλύτερα. Τεράστιο άλμπουμ.
27. Bad Religion – True North
Μαζί με το “The Empire…”, οι κορυφαίοι τους δίσκοι τα τελευταία 25-30 χρόνια. Νεανική ορμή που υπενθύμισε πως πάντα πρέπει να αναφέρονται πρώτοι.
28. Iceage – You’re Nothing
Αν ο Iggy σε θεωρεί επικίνδυνο συγκρότημα, θα διαφωνήσουμε εμείς; Βρώμικο, παγωμένο, ακραίο post-punk, δέσμιο του underground. Λάμψη μοναδικότητας. Και μετά ήρθαν οι Poison Ruin.
29. Portal – Vexovoid
Οι δίσκοι των Portal έχουν αξιοσημείωτες διαφορές μεταξύ τους. Αυτός εδώ μέχρι και προσιτός λέγεται. Ή και όχι. Σίγουρα είναι κατάφορα αδικημένος.
30. Savages – Silence Yourself
Ένα από τα σημαντικότερα ντεμπούτα στο (εναλλακτικό) ροκ του αιώνα. Το post-punk που θέλαμε και δεν ξέραμε πως θα ακουγόταν. Το post-punk που μας ξεστράβωσε.
31. Clutch – Earth Rocker
Μερικές φορές λατρεύω το καλό ροκενρολ.
32. Rotting Christ – Kata Ton Daimona Eautoy
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους από το Θεογονία και μετά. Το tracklist φταίει.
33. Inquisition – Obscure Verses From The Multiverse
Πριν μάθω τι σκατάνθρωπος είναι, ο μύστης με είχε συνεπάρει με ένα από τα πιο riff-heavy black metal άλμπουμ έβερ. Και όλα ένα προς ένα τα ρημάδια.
34. Hell – Curse & Chapter
Καλύτερο από το ντεμπούτο, χάνει στα σημεία όμως λόγω προβλεψιμότητας. Εγώ ακόμη πιστεύω σε τρίτο άλμπουμ. Τεράστιες κυκλοφορίες. Ζήτω η κληρονομιά του Βασιλιά.
35. Nails – Abandon All Life
Ακούστε Slayer εσείς.
36. Autarch – The Death Of Actiacus
Και κάπως έτσι, ένα από τα αγαπημένα μου neo-crust σχήματα αποκαλύπτεται και ξεκινάει το space-crust ταξίδι του με όχημα τα έγχορδα και τις ατμόσφαιρες, και τις sci-fi αλληγορίες.
37. LIFE - Violence, Peace, and Peace Research
Κόνσεπτ. Ήχος. Φωνητικά. Μπότα. Παραμόρφωση. Μυθικό ιαπωνικό crust punk, ανεπανάληπτο.
38. Oathbreaker – Eros/Anteros
Πριν μεταλλαχθούν, ήταν πολλά παραπάνω από ένα ακόμη –core σχήμα, ήδη. Μοντέρνο blackened crust με την Church of Ra ταυτότητα να του προεκτείνει το σκοτάδι.
39. Wormlust – The Feral Wisdom
Έτερος πόλος της ισλανδικής bm σκηνής, ένα αριστουργηματικό ψυχεδελικό black metal άλμπουμ, οριακό.
40. Grave Miasma – Odori Sepulclorum
Το σπηλαϊκό black/death metal που μέχρι σήμερα ηχεί επικίνδυνο.
41. Kvelertak – Meir
Καλύτερο από το ντεμπούτο; Μπορεί. Αλλά βγήκε το 2013…
42. Agrimonia – Rites Of Separation
Ζόφος υπό το πρίσμα πικρών μελωδιών, αστικού κακοφωτισμένου περιβάλλοντος και d-beat αναβάσεων προς τον ουρανό που κρύβεται από τις κεραίες και τα καλώδια.
43. Zemial – Nykta
Πολλά έχουν ειπωθεί, όλα αλήθεια.
44. Skagos - Anarchic
Δεν σου αρέσει το πειραματικό, ψυχεδελικό, post/folk προοδευτικό black metal αν δεν έχεις εμβαθύνει σε αυτό το άλμπουμ. Θρίαμβος του ριζοσπαστικού ακραίου ήχου, ποιητικός όσο και εμπρηστικός.
45. Terra Tenebrosa – The Purging
Νορβηγία και avant-garde, σε ένα από τα πλέον ξεχωριστά τέκνα αυτής της συνένωσης. Η συνέχεια καλύτερη, εδώ όμως το σοκ.
46. Abyssal - Novit Enim Dominus Qui Sunt Eius
Απαιτητικό ψυχεδελικό black/death metal από ένα από τα πλέον ξεχωριστά, ιδιαίτερα και ιδιοφυή (από όλες τις απόψεις) συγκροτήματα.
47. Koldbrann – Vertigo
Με εξέχοντα μέλη της τότε παραγωγικής νορβηγικής σκηνής, οι Koldbrann στην καλύτερη κυκλοφορία τους έδωσαν ένα black metal άλμπουμ που θέλει επιμονή για να εκτιμηθεί, και ας απέχει αρκετά από το τέλειο.
48. Deafheaven – Sunbather
Με τον καιρό το αγάπησα, αν και εξαρχής είχα εκτιμήσει το ρήγμα που επέφερε στη μουσική. Έκτοτε, όσες αναλύσεις έχω διαβάσει από black metal gatekeeping σκοπιά μου έχουν φανεί εντελώς παιδικές. Πλέον, έχει θέση στην καρδιά μου επειδή τόλμησε. Επειδή δεν ενδιαφέρθηκε για το άλλο, για το ξένο. Επειδή, όπως είπε και εδώ ο @Ktn έυγλωττα,

@Ktn

3. Μην τα ξαναλέμε,

@Ktn

ελαιογραφία σε καμβά (@Kostas_L ):

όταν ήρθε η ώρα να τιμηθεί έπειτα από δέκα χρόνια σε διεθνές πλαίσιο, άτομα από όλο τον κόσμο έκλαιγαν, αγκαλιάζονταν, φώναζαν, χτυπιόντουσαν, κοιτούσαν το μεσσία της απελευθέρωσης από το niche. Πέντε χιλιάδες άτομα συντονισμένα στη Δευτέρα παρουσία. Η δύναμη της ανατρεπτικής μουσικής. Ναι, είναι και black metal.
49. Sigur Ros – Kveikur
Ο αγαπημένος μου δίσκος των Ισλανδών, μια υπέροχη μοναδικότητα.
50. Ulver – Messe I.X. – V.I.X.
Μια σύμπραξη με ιστορικό και καλλιτεχνικό υπόβαθρο που κατάφερε περισσότερα από όσα στόχευε. Μια πλευρά των Ulver που αποκαλύφθηκε, έλαμψε και χάθηκε στις σκόνες της ερήμου. Ένα άλμπουμ που θα ζήλευαν οι επιρροές του.

The Rest of the tip of the iceberg:

Summary

51. Enforcer – Death By Fire
52. The Ocean – Pelagial
53. Alice In Chains – The Devil Put The Dinosaurs Here
54. Blood Ceremony – The Eldritch Dark
55. Alter Bridge – Fortress
56. The Dillinger Escape Plan – One Of Us Is The Killer
57. Cult Of Luna – Vertikal
58. Run The Jewels – RTJ
59. Incendiary – Cost Of Living
60. The Ruins Of Beverast - Blood Vaults: The Blazing Gospels of Heinrich Kramer
61. Cloud Rat – Moksha
62. Vuyvr - Eiskalt
63. Procession – To Reap Heavens Apart
64. SubRosa - More Constant Than The Gods
65. Year Of No Light – Toscin
66. Voivod – Target Earth
67. Grave Upheaval – [untitled]
68. Amon Amarth – Deceiver Of The Gods
69. Framtid – Defeat Of Civilization
70. Enshadowed – Magic Chaos Psychedelia
71. Night Birds – Born To Die In Suburbia
72. Doom – Corrupt Fucking System
73. Full Of Hell – Rudiments Of Mutilation
74. Baptists – Bushcraft
75. Ruined Families – Blank Language
76. Seth – The Howling Spirit
77. Necrohell - Possessed by Nocturnal Grimness
78. Dodsferd – A Breed of Parasites
79. Crusades - Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It
80. Vhol – Vhol
81. Swordwielder – Grim Visions Of Battle
82. Haapoja – Haapoja
83. Zyanose - Why There Grieve?
84. Death Grips – Government Plates
85. Omega – The Hell Patrol

Δεν νομίζω να ξαναπαίξω με φωτό, αλλά έχει ένα ενδιαφέρον του τι priority είχα (εκ)τότε με το πώς τα βλέπω σήμερα στα ράφια και στις λίστες. Άτιμοι συλλέκτες:

Summary

[Aldebaran]

Πολύ μεγάλη η αναφορά στους θεούς Nero Di Marte.

[Ian_Metalhead]

Πω, πολύ γουστάρω αυτές τις “ώρες αιχμής” που πέφτουν κατά ριπάς οι λίστες με (ή και χωρίς) σχολιασμό στο thread! (μαζί με τα καθιερωμένα αιτήματα για παράταση!)

[Storm]

1.Leprous - Coal

Οταν ειχε βγει δεν μου ειχε αρεσει καθολου.Περιμενα κατι στο στυλ του προηγουμενου.Το αποτελεσμα ειναι να τους αφησω για καποια χρονια.Πιθανως ο καλυτερος τους δισκος…

2.Coheed and Cambria - The Afterman: Descension

Σταθερη αξια και στο 2ο μερος του Afterman.Ισως να μου αρεσει και λιγο παραπανω απο το 1ο…

3.Riverside - Shrine of New Generation Slaves (+cover)

Αλλος ενας μεγαλος δισκος τους.Μου αρεσουν οι Deep Purple επιρροες σε καποια κομματια…

4.Deep Purple - Now What

Θυμαμαι τον ενθουσιασμο μου οταν ειχε leak-αρει πολυ αργα ενα βραδυ και καθομουν και τον ακουγα…
10 χρονια μετα παραμενει ακομα ενας πολυ δυνατος δισκος…

5.Fates Warning - Darkness in a Different Light

Το χανει σε καποια σημεια αλλα εχει μεγαλα κομματια μεσα!

[nikosPL]

2013

Πίστευα ότι όσο προχωράμε στα 2010’ς, θα έβρισκα όλο κ λιγότερα άλμπουμ τα οποία θα χωρούσαν σε αυτή τη λίστα. Άλμπουμ τα οποία, είτε με εντυπωσίασαν τότε, είτε τα ανακάλυψα πρόσφατα κ μου είπαν κάτι. Ευτυχώς η δυστυχώς, είναι πολλά τελικά τα άλμπουμ που ανακάλυψα από αυτή τη χρονιά κ φυσικά πολλά έμειναν απέξω. Κάποια από αυτά τα άκουσα ξανά αλλά δεν μου προκάλεσαν το ίδιο ενδιαφέρον όσο παλιά (υποθέτω).

1. Cultes des Ghoules - Henbane, …or Sonic Compendium of the Black Arts
   

Από τα καλύτερα άλμπουμ γενικά στον ακραίο χώρο κ από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες. Ένα μεγάλο ποσοστό της μοναδικότητας του οφείλεται στα εκφραστικά φωνητικά του Mark of the Devil, ο οποίος είναι λες κ σε ταξιδεύει σε αρχαίους πολωνικούς θρύλους.

2. Universe217 - Never
   

Το καλά κρυμμένο υπερόπλο της ελληνικής σκηνής βγαίνει στην επιφάνεια. Νομίζω είναι το πρώτο άλμπουμ με την Van Records, στο οποίο περιέχεται κ το ομότιτλο έπος. Αυτή η μπάντα θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερη…

3. Riverside - Shrine of New Generation Slaves
   
   

Πρώτο άλμπουμ που είχα ακούσει από τους Πολωνούς METAL progsters. Χωρίς να έχω ακούσει όλα τα άλμπουμ τους, νομίζω ότι αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ που ρίχνουν λίγο τις εντάσεις κ μπαίνουν στο κάδρο κ πιο 70’ς progressive rock πινελιές. Υπέροχο άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος.

4. Zemial - Nykta
   

Είναι γνωστή η αγάπη του Δημήτρη για το 70’ς progressive rock (τουλάχιστον για εμάς που τον ακολουθούν στα social media) και εδώ δημιουργεί ένα άλμπουμ στο οποίο πέρα από το κλασικό thrashy black metal, θα μπολιαστούν κ prog rock σημεία.

5. Agnes Vein - Soulship
   

Είχα να το ακούσω πάρα πολλά χρόνια κ είχα σκοπό να το αφήσω απ’ έξω, μέχρι που ακούμπησε η βελόνα το βινύλιο… . Ογκόλιθος.

Καλύτερο εξώφυλλο Altaar - Altaar

Έμεινε έξω το φοβερό ντεμπούτο των Σουηδών Irkallian Oracle με τον τίτλο Grave Ekstasis, όπως κ το ντεμπούτο των Grave Upheaval το οποίο είναι σαν να ακούς τους SunnO))) σε μεγαλύτερες ταχύτητες, με απόκοσμα φωνητικά. Δεν υπάρχουν ριφφς όπως τα έχουμε συνηθίσει αλλά ένας ηχητικός τοίχος. Αν οι μαύρες τρύπες του σύμπαντος έχουν ήχο, κάπως έτσι θα ακούγονται. Όπως επίσης κ το υπέροχο The Raven That Refused To Sing (And Other Stories) του Steven Wilson, το οποίο ανακάλυψα πρόσφατα κ σε άλλες περιπτώσεις θα έμπαινε καρφί πεντάδα.

[Dr.Feelgood]

@Leper_Jesus

Α, και το “And yet it moves”, πέρα από ένα γαμημένο ΕΠΟΣ απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, περιέχει και μία απ’ τις πιο αγαπημένες μου Fates στιγμές ever: εκεί προς το τέλος, σβήνει ο θόρυβος της παραμόρφωσης, οι ακουστικές κιθάρες παίρνουν τον πρώτο λόγο και ο Ray της καρδιάς μας ξεκινά: «eyes to the windooow»… Ιδίως πιο μετά που «ανεβαίνει» τονικότητα στο «and in the eveniiiing», νιώθω ότι ανεβαίνει κι ψυχή μου λίγο μαζί του.

@nikosPL

Αυτή η μπάντα θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερη…

Μία αλήθεια, την οποία η ίδια η μπάντα έχει προσπεράσει για να κάνει τα δικά της.

[Miss_Machine]

Ίσως η καλύτερη χρονιά που έχουμε συναντήσει ως τώρα σε ποιότητα κυκλοφορίας. Πραγματικά δεν μπορούσα να διαλέξω πεντάδα κι ακόμη συνεχώς αλλάζει μέσα μου. Τελοσπάντων, τα πρώτα είκοσι είανι μεγάλα, δεν θα γράψω πολλά γιατί γράφω όλη μέρα αλλά για πάμε.

ΠΕΝΤΑΔΑ

The Ocean - Pelagial

Ο καλύτερος δίσκος τους, ένας από τους τοπ δέκα αγαπημένους μου στο σύμπαν. Τα είπαμε πρόσφατα σε σχετικό αφιέρωμα, τους είδαμε πρόσφατα, οι The Ocean είναι μεγάλη μπάντα των καιρω μας και τιμή μας που ζούμε παράλληλα με αυτούς.

Riverside - Songs Of The New Generation Slaves

Αγαπημένος μου δίσκος τους. Έχτιζαν χρόνια για να ανέβουν σε αυτό το βάθρο που αναμφίβολα τους αξίζει. Η πιο heartfelt prog μπάντα, ένας δίσκος που αγαπήθηκε και έχει μέσα του μια από τις καλύτερες σύγχρονες μπαλάντες. Μέταλ στα καλύτερά του.

Beastmilk - Climax

Πείτε ό,τι θέλετε, για μένα αυτός ο δίσκος γέννησε όλο το post-punk της σύγχρονης γενιάς. Από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί η ζωντανή του εκτέλεση το 2014.

Deafheaven - Sunbather

Από το Sunbather και μετά μπόρεσα να ακούσω black metal με ευχαρίστηση. Αυτός ο δίσκος φταίει που το μεταλ καταστράφηκε και οι πύλες των gatekeepers έπεσαν και τους ευχαριστώ για αυτό.

Altar Of Plagues - Teethed Glory And Injury

Ό,τι προείπα. Τρομακτική σύλληψη. Τρομακτικός δίσκος. Τον χαζεύεις με τρόμο.

Up To Twenty

Cult Of Luna - Vertikal

Τέτοιο χαστούκι όπως αυτό που έφαγα με το The Weapon δεν έχω ξαναματαφάει. Αστική παρακμή εξυμνηθείσα με το πιο μαύρο μέσο.

Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing

Λείπει Wilson από την πεντάδα; Άλλο ένα αριστούργημα που όμως του έλειψε το στοιχείο του καινοτόμου. Κερδίζει όμως σε εξώφυλλο και καρδιά.

Jex Thoth - Blood Moon Rise

Βάλτε Kepp Your Weeds και ελάτε να κλάψουμε παρέα, ευτυχώς έχει πάρει η΄δη αγάπη πολλή.

Volbeat - Outlaw Gentlemen & Shady Ladies

Ποιος δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να δει maiden το 2018 γιατί στη διπλανή σκηνή έπιαιζε κάτι πιο σημαντικό; Εγώ, και φταίει αυτός ο δίσκος.

Touche Amore - Is Survived By

Εχω μία, μεγαλύτερη αδυναμία από τούτο εδώ. Αλλα κι αυτό είναι πόνος αβάσταχτος.

Subrosa - More Constant Than The Gods

Υποτιμημένη μπάντα εντελώς, αργόσυρτη κι ερωτική μαύρη βρωμιά.

Daft Punk - Random Access Memories

My name is Gioooorgiiooooo

The Dillinger Escape Plan - One Of Us Is The Killer

Δεν ξέρω γιατί σε πολλούς δεν αρέσει, εγώ έχω πρόβλημα μεγάλο.

Leprous - Coal

Εκεί που οι leprous έδειξαν ότι θα γίνουν τρανοί. Το σήμερα μας δείχνει πως κέρδισαν το στοίχημα

Blood Ceremony - The Eldritch Dark

Αυτός ο δίσκος είναι ένα ολόγραμμα στο μέλλον από τα seventies, παγανιστικός, μυστικιστικός, τα έχει κάνει όλα σωστά.

Oathbreaker - Eros | Anteros

Πρώτο χτύπημα για ένα διάττον αστέρι που έλαμψε για όσο χρειάστηκε

Protest The Hero - Volition

Ο τελευταίος, για μένα, καλός δίσκος μιας μπάντας που πρέπει και προλαβαίνει να επιστρέψει σε όσα είχε καταφέρει να φτάσει.

Sigur Ros - Kveikur

Κάθε δίσκος τους είναι αριστούργημα που πρέπει να μπει σε μουσείο. Αδύνατο να λείπουν από λίστα

Clutch - Earth Rocker

Αν έπρεπε να διαλέξω με ποιο δίσκο περνάω καλύτερα από αυτήν εδώ τη λίστα, η μόνη κόντρα είναι μεταξύ αυτού και του Volbeat

Causa Sui - Euporie Tide

Συγκλονιστικά καλογραμμένη ψυχεδέλεια στο magnum opus των Causa Sui.

Up to thirty

Enforcer - Death By Fire

Ασταμάτητοι Enforcer βγάζουν τη μία καλή δουλειά μετά την άλλη

Bad Religion - True North

Ότι καλύτερο έβγαλαν τα τελευταία πολλά χρόνια, μόνο punk rock χιτάρες, μεγαλοπρεπές Only Rain.

My Bloody Valentine - m b v

Οι θρύλοι δεν πεθαίνουν έτσι εύκολα.

Chelsea Wolfe - Pain Is Beauty

Η βασιλεία της μάγισσας Chelsea ξεκινά. Ο θρόνος της ανήκει ακόμη.

Tesseract - Altered State

Είναι εκείνη η περίοδος που οι Tesseract έβγαζαν το ένα καλό αλμπουμ μετά το άλλο κι ας άλλαζαν τραγουδιστές σαν τα πουκάμισα.

La Femme - Psycho Tropical Berlin

Καλαισθησία σε όλο της το μεγαλείο, κανένας περιορισμός ειδών, οι La Femme είναι σημείο των καιρών μας.

All Them Witches - Lightning At The Door

Δύο στα δύο για τα αγροτόπαιδα από το Αμέρικα.

Terra Tenebrosa - The Purging

Σκότος, τελετές, παγωμάρα, άλλη μια υποτιμημένη μπάντα

Year Of No Light - Tocsin

Δίσκος για να χαθείς ένα κρύο απόγευμα, εκεί γύρω στην ώρα του ηλιοβασιλέματος.

Death Grips - Government Plates

iconic.

Name drop list

Wardruna - Runaljod-Yggdrasil

Russian Circles - Memorial

Kadavar - Abra Kadavar

Ulver - Messe I.X-VI.X

Alter Bridge - Fortress

Paramore - Paramore

All Pigs Must Die - Nothing Violates This Nature

Dance With The Dead - Out Of Body

Fates Warning - Darkness In A Different Light

Yuri Gagarin - Yuri Gagarin

Uncle Acid And The Deadbeats - Mind Control

Intronaut - Habitual Levitations (Instilling Words With Tones)

Citizen - Youth

Celeste - Animale(s)

Caligula’s Horse - The Tide, The Thief and River’s End

Saint Pepsi / Luxury Elite - Late Night Delight

Oneohtrix Point Never - R Plus Seven

KEN mode - Entrench

Darkthrone - The Underground Resistance

The National - Trouble Will Find Me

Earthless - From The Ages

Incendiary - Cost Of living

Modern Life Is War - Fever Hunting

Haken - The Mountain

Raven - Abandon All Life

The Knife - Shaking The Habitual

Obscure Sphinx - Void Mother

Tribulation - The Formulas Of Death

Ovlov - am

Colin Stetson - New History Warfare Vol 3: To See More Light

Inter Arma - Sky Burial

Prurient - Through The Window

Samsara Blues Experiment - Waiting For The Flood

Church Of Misery - Thy Kingdom Scum

Yo La Tengo - Fade

Still Corners - Strange Pleasures

Sleaford Mods - Austerity Dogs

Jesu - Every Day I Get Closer To The Light From Which I Came

Τα απαγορευμένα

Dance Gavin Dance - Acceptance Speech

Corrections House - Last City Zero

Universe 217 - Never

Photodump

[Giasonas]

και οπως ηταν αναμενομενο και φτάνουμε πιο κοντά στο σήμερα, οι λιστες πλέον τείνουν πολύ περισσότερο στο προσωπικο γουστο του καθενα και όχι στη συγκλιση της ελληνικης μουσικοφιλης κοινοτητας - με κινδυνο δηλαδη να +1 ο ενας τον αλλο με την coolοσυνη μας. Ήταν δηλαδή αναπόφευκτο και προφανως θα βαλω το λιθαρακι μου (αλλα νομιζω πλεον με λιγοτερο ενδιαφερον καθως προχωραμε)

2013.

Official Πεντάδα

Summary

5. Restorations - LP2

Μου τους πλάρασαν σα τους νεους gaslight anthem. Προσωπικά δεν εντόπισα τις συνισταμένες, αλλά ήταν αρκετό να τους δώσω ακροάσεις και δεν χρειάστηκαν θα και πολλές να τους αγαπήσω. Φωνητικά και γρέζι, μεστά ριφφ και γενικά θλιμμένο πανκ ροκ ταμαμ για τα γούστα μου.

4. Olafur Arnalds - For Now I Am Winter

Πιο ραδιοφωνικος ο αγαπημενος μου ισλανδός εδώ και γενικώς άρχισε να γεύεται την επιτυχία που το αξιζει. Δεν τον εχω ξαναναφερει στο θρεντ μεχρι στιγμής αλλά στη δισκοθηκη μου δεν υπαρχει καλλιτεχνης που να περνάει το συναισθημα με μεγαλύτερη απόδοση από αυτόν και τη μουσική του. Ισως οι MONO.

3. Daft Punk - Random Access Memories

Αυτή ηταν η τελευταια μεγαλη κυκλοφορια με την οποια ασχοληθηκα και εψαχνα snippets, leaks, οτιδήποτε από το οποιο μπορουσα να πιαστώ μεχρι να κυκλοφορήσει ο δίσκος. Το hype ηταν βαθυ, εντονο και αληθινο και κάπως κατάφερε να ανταπεξελθει στο βαρος του. Ο δισκος ειναι ιστορια απο μονος του και ρεει διχως φιλλερ ρηπητ στο ρηπητ. Τσιμπησα φετος και το επετειακο 4πλο LP και δεν εχει ακουστει κατι πιο ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ μεσα στους 4 τοιχους του σπιτιου αυτου.

2. Comadre - Comadre

καλα ρε ανωμαλοι, δεν βρεθηκε ενας ανθρωπος να τους αναφερει; Αδυνατώ να πιστέψω επισης οτι εχουν περασει κιολας 10 χρόνια απο το ανελεητο σπρωξιμο απο μενα και τον Ντινο της καρδιας μας. Ένα ακραιο αμαλγαμα χορευτικου πανκροκ και screamo, σε ενα συνθετικο συνδυασμο που δεν εχει ξανακουστει απο τοτε και μαλλον δεν θα ξανακουστει.

Στα αυτιά μου το Cold Rain ειναι το τραγουδι της δεκαετιας.

1. Touché Amoré - Is Survived By

Ναμαστε λοιπόν - η πιο συνεπεστατα γαματη μπαντα των τελευταιων 20 ετων με τον αγαπημενο μου δίσκο.

Αρχικά, αντιλαμβανομαστε οτι ειναι δυσκολη μπάντα. Τα φωνητικα του Τζερεμυ δεν ειναι για όλους, αλλα ΓΤΧΜ τα λόγια του ειναι πραγματικα για ολους. Τα πιο ατμοσφαιρικα σημεια με τα οποια ειναι ραντισμενη η μουσικη της μπαντας ανά το δίσκο τον ανεβαζει στα πρωτοσκαλα της καταταξης της δισκογραφιας τους για μενα, οπως επισης και η θεματολογια του δισκου που εχει να κανει με βαθια προσωπικα υπαρξιακα τα οποια με άγγιξαν και με αγγιζουν ακομη.

και εδω χωρις λογο μια διασκευη του καλυτερου κομματιου του δισκου.

---

emo/punk rock πεντάδα

ακουτε τις καμπάνες; ξυπνάτε! Το τέταρτο (μήπως πεμπτο; εχω χασει το μετρημα) κυμα του emo ερχεται και ειναι ισως το καλυτεροτερο. Αγνοωντας τα Commadre και Touche που θα ηταν μέσα, πάρτε αλλα πέντε.

Summary

5. Into It. Over It. - Intersections

4. Balance and Composure - The Things We Think We’re Missing

αργο, νωχελικο. πανω τους χτιστηκε το κυμα αυτο παρα το γεγονος πως αλλοι το καναν καλυτερα, αλλα αυτοι το καναν πρωτοι

3. The Front Bottoms - The Tallon of the Hawk

ο πιο feel-good στεναχωρος δισκος που εχω ακουσει ποτε.

2. The World Is Beautiful Place and I’m No Longer Afraid to Die - Whenever, If Ever

ο πιο feel-sad στεναχωρος δισκος που εχω ακουσει ποτε (δεν ειναι αληθεια, αλλα εδενε)

1. Foxing. - The Albatross

τρομπετα θλιβερη και πενθιμη

---

Eξωφυλλο

restorations - LP2

[Leper_Jesus]

@nikosPL

Agnes Vein - Soulship

Πω-πω, απ’ όσα ξέχασα αυτό πόνεσε περισσότερο.

[Curehead]

2013

ELECTORAL Top-5

1. Beastmilk - climax
2. Ulterior – the bleach room
3. In solitude – Sister
4. Atlantean Kodex – The White Goddess
5. Warlord – The Holy Empire

Front-bench

1. Satan – Life sentence
2. Darkthrone – the underground resistance
3. Enforcer – Death by fire
4. Blood Ceremony – The Eldritch Dark
5. Jex Thoth - Blood Moon Rise

Back-bench

1. Johnny Marr – the messenger
2. David Bowie – the next day
3. Suede – Bloodsports
4. Savages – silence yourselves
5. Grave Babies – Crusher

Back-room

1. Metal Church – Generation nothing
2. Wire – change becomes us
3. Editors – the weight of your love
4. Placebo – Loud like love
5. New Model Army – between dog and wolf

Vault

1. Motorhead – aftershock
2. Rhombus – Here be dragons
3. Depeche Mode – Delta machine
4. Rotting Christ – Κατά τον δαιμονα εαυτου
5. Nick Cave and the Bad Seeds – Push the sky away

[Leviathan]

Noisia - Devil May Cry OST
Κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: αξεπέραστο sound design. Αυτό το soundtrack θα έπρεπε να έχει το status εκείνου του Doom ας πούμε

Noisia - Devil May Cry Soundtrack - 17 - Mundus Theme

Στην πλάτη της άμυνας

Cult of Luna - Vertikal II
(spoiler alert) Και σαν διπλό δίσκο να το είχαν κυκλοφορήσει τελικά δε νομίζω ότι θα παραπονιόταν κανείς. Το ρεμίξ δεν το θυμάμαι καν tbh

Φορτωμένο το '13, ξανά πρακτική, ΠΤΥΧΙΟ και κατευθείαν στα άδυτα του τσίρκου της βιομηχανίας

Starters

1. Daft Punk - Random Access Memories
Εύκολη πρωτιά, φυσικά έχει θέση στο all-time top 10 μου και αν έπρεπε να διαλέξω έναν μόνο δίσκο απ’ όλη τη δεκαετία, μάλλον θα ήταν αυτός. Απ’ το Human After All που γράφτηκε σχεδόν στο πόδι εδώ έχουμε πάει στο άλλο άκρο με μια απ’ τις καλύτερες παραγωγές όλων των εποχών, κομμάτια δουλεμένα στην εντέλεια και λίστα guests που τη διαβάζεις και λες “δε γίνεται να είναι ΟΛΟΙ αυτοί εδώ μέσα”. Το feel good στοιχείο που αναφέρθηκε εξαντλείται στα singles (πλην Instant Crush προφανώς) καθώς το κύριο θέμα του δίσκου μάλλον είναι η νοσταλγία:

If I had my way I would never leave
Keep building these random memories
Turning our days into melodies
But since I can’t stay
I’ll just keep playing back
These fragments of time
Everywhere I go
These moments will shine

2. Tesseract - Altered State
Με κάθε σεβασμό στον Dan, εδώ ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες, οι Tesseract βρήκαν το ιδανικό λαρύγγι στον Ashe O’ Hara για το πιο εμπνευσμένο υλικό που έγραψαν ποτέ και το αποτέλεσμα ήταν ο δίσκος της δεκαετίας στο ευρύτερο προγκ μέταλ, απ’ όσους έχω ακούσει εγώ τουλάχιστον

+εξώφυλλο, σε μία μέτρια χρονιά για εξώφυλλα:

3. Norma Jean - Wrongdoers
Τελειοποιώντας τη συνταγή του Meridional, βρίσκουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στη σκληράδα και το πιασάρικο βγάζοντας αυτόν που θεωρώ καλύτερό τους δίσκο. Ακόμα και η droneίλα - τίτλοι τέλους στο “Blood Moon” είναι Α+

4. Boards of Canada - Tomorrow’s Harvest
Πολλά χρόνια κάτσανε στον πάγκο οι Σκωτσέζοι αλλά σαν τους Portishead επέστρεψαν να βγάλουν δισκάρα και να ξαναπέσουν στη νάρκη. 4/4 με συνοπτικές λοιπόν, με στυλ αρκετά διαφορετικό από το “Campfire” αφού επιστρέφουν στο πιο “απόκοσμο” στυλ των δύο πρώτων δίσκων χωρίς να επαναλαμβάνονται όμως, απεναντίας…

5. A Day To Remember - Common Courtesy
All killer no filler αν ρωτάτε εμένα, κοινώς (αχαχούχα) ο καλύτερός τους δίσκος αν και μετά δυστυχώς πήραν την κάτω βόλτα. Κάποια απ’ τα πιο πιασάρικα κομμάτια που έγραψαν ποτέ είναι εδώ μέσα και ειδικά οι πιο ποπ στιγμές του δίσκου (που δεν είναι και λίγες) είναι πολύ καλά δουλεμένες. Το δε I Remember που κλείνει τον δίσκο είναι σχεδόν συγκινητικό

+10:

Protest The Hero - Volition
Tα 'παμε στο Scurrilous, εδώ οι “σοβαροί” Protest με το χρίσμα του crowdfunding έχουν την ιδανική φόρμουλα. Η κιθαριστική τρέλα αν και ως έναν βαθμό έχει τιθασευτεί, ενίοτε απογειώνεται όπως με την τρομερή guest εμφάνιση του Jarzombek και την ανατριχιαστική κορύφωση στο Drumhead Trial ή στον ύμνο για το Newfoundland ονόματι Mist

The Dillinger Escape Plan - One Of Us Is The Killer
Σαν σύνολο ίσως και το πιο πιασάρικο άλμπουμ των DEP, χωρίς να χάνει καθόλου σε ποιότητα, ειδικά σε σύγκριση με το προηγούμενο. Πραγματικά τίποτα δεν προμηνύει ότι όπου να ‘ναι θα πέσουν τίτλοι τέλους…

Cult of Luna - Vertikal
Πρώτη εμφάνιση σε λίστα για αυτή την πολύ μεγάλη μπάντα (και πολύ άργησε δηλαδή) αλλά αυτή τη δεκαετία ειδικά έχουν μεγαλουργήσει. Οι διάρκειες ίσως τρομάζουν λίγο αλλά ακόμα και στα πιο συνολικά αξίζει και με το παραπάνω τον χρόνο του. “In Awe Of”, ναι

The Ocean - Pelagial
Δεν ξέρω αν παντρεύει κανείς καλύτερα ποστ και προγκ από τους Γερμανούς. Συνδυάζουν περίτεχνα μελωδίες, ξεσπάσματα, ενορχήστρωση και τεχνική χωρίς να φοβούνται πιο γρήγορους χρόνους. Σε βάθος χρόνου όταν ξεψαχνίσω τη μπάντα περισσότερο ίσως το βάζω ακόμα ψηλότερα

Russian Circles - Memorial
Το Memorial είναι απ’ τις δημοφιλείς επιλογές για καλύτερο Circles δίσκο, εγώ απ’ την άλλη θα τον έβαζα κάπου στη μέση του κατάλογκ αν και είναι δισκάρα. Η προσθήκη φωνητικών με την Wolfe στο ομώνυμο ατμοσφαιρικό closer 100% επιτυχημένη

Bring Me The Horizon -Sempiternal
Δισκάρα αλλά εντελώς άλλο στυλ σε σχέση με το προηγούμενο το οποίο σε έκοβε βαθιά στην ψυχούλα και σίγουρα είχε περισσότερες διακυμάνσεις - το ένα μειονέκτημα του δίσκου για μένα είναι αυτή η γραμμικότητα αφού πολλά κομμάτια είναι παρόμοιο τέμπο - τεχνοτροπία. Γι’ αυτούς τους δύο λόγους το βάζω σίγουρα πιο κάτω, πάντως εδώ έχουν περάσει με το ένα πόδι το κατώφλι του ήχου μπάντας που έχει δυναμική να γεμίζει πολύ μεγάλα venues, με κομμάτια σαν το εναρκτήριο ή το Sleepwalking ή το - άσ’ το γιατί θα καταλήξω να αραδιάσω όλο τον δίσκο

Deafheaven - Sunbather
Ίσως μας ενώσει φίλους και όχι-τόσο φίλους του μπλακ αυτό εδώ, μπορεί και όχι, προχωράμε. Μέχρι και πρόπερσι, άντε πέρυσι, δεν περίμενα ότι θα βρεθεί εδώ αφού η μόνη επαφή που έχω με μπλακ ας πούμε είναι όπου το γυροφέρνανε οι Opeth στους πρώτους δίσκους τους, γενικά δεν είναι για μένα η φάση. Αν και είχα ακούσει τζούρες από μεμονωμένα κομμάτια, του έδωσα πιο προσεκτικά ακούσματα πέρυσι και έγινε το κλικ. Το κώλυμα βέβαια ήταν τα φωνητικά του Γιώργη αλλά η wall-of-sound υπόκρουση είναι τόσο καλή που τελικά σε ψήνει μέχρι που τα συνηθίζεις και αυτά, σαν να είναι άλλη μια στρώση κιθάρας. Για όποιον δε μπορεί να τα συνηθίσει με τίποτα υπάρχει και fan-made instrumental εκδοχή εδώ. Πολύ καλό πάντρεμα, δεν ξέρω καν αν το έκαναν αυτοί πρώτοι αλλά δε με ενδιαφέρει κιόλας

The Aristocrats - Culture Clash
Κάτι λείπει από την έξτρα μαγεία της “πρώτης φοράς” αλλά στα ίδια επίπεδα βρίσκεται πάνω-κάτω όπως και όλοι τους οι δίσκοι, σχεδόν). Ενδιαφέρουσα προσέγγιση με την παραγωγή που είναι μοιρασμένη ισομερώς ανάμεσα στα μέλη, με αποτέλεσμα να υπάρχει ποικιλία και ωραία διακύμανση

Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)
Παίρνω ωραία πάσα απ’ το αποπάνω γιατί το να έχεις τα 2/3 των Aristocrats “μόνιμους” στον σόλο δίσκο σου είναι οριακά cheat code. Γενικά δε θα με έλεγα απ’ τους μεγάλους fans των σόλο δίσκων του Wilson αλλά αυτό και ακόμα περισσότερο το επόμενο νομίζω ότι στέκονται αρκετά ψηλότερα από τα υπόλοιπα. Πείτε το tribute στα 70s ή ό,τι θέλετε, μακάρι να ήταν σε αυτό το επίπεδο και άλλες τέτοιες προσπάθειες

65daysofstatic - Wild Light
Θα μπορούσαν να έχουν τουλάχιστον άλλη μία παρουσία στα HMs μου μετά το Fall of Math που το πήγαν στο ακόμα πιο ηλεκτρονικό αλλά έστω κι έτσι, εμένα αυτή η εξέλιξη μού άρεσε αρκετά αφού πόνταραν σε ένα στοιχείο που τους διαφοροποιεί σε σημαντικό βαθμό από τις (πολλές) άλλες ποστ μπάντες. Ποιοτικότατη δουλειά και το Wild Light που στυλιστικά δε διαφέρει και πολύ, απλά ίσως ακούγεται λίγο πιο soundtrackικό (;), ειδικά γι’ αυτό όμως θα τα πούμε σε λίγες βδομάδες

[GRACCHUS_BABEUF]

Τελικά το Sunbather πρέπει να είναι μακράν το πιο αγαπημένο μπλακμέταλ άλμπουμ - αν υποθέσουμε ότι είναι μπλακμέταλ εν πάση περιπτώσει - όλων των μη μπλακμεταλλάδων.

[ChrisP]

Κάτι σαν την λάνα την ντελρέη απ’ την ανάποδη ένα πράμα.

[Curehead]

PS Θα επανέλθω αναλυτικά για τους παιάνες για το Climax που αρμόζουν στην περίσταση αυτής της τιτανοκαυλίτιδας των Beastmilk και της λαηβάρας που ζήσαμε τότες. Αλλά ζαλίστηκα με την ανάλυση που έκανα στο άλλο thread, παρόλο που σήμερα δεν έχω χανγκοβερ (!!?) και θυμήθηκα ότι ξέχασα ένα σωρό stuff and shit για αύριο και ουπς. Remember remember the fifth of November την αμνησία μου μέσα.

[Sevek]

Με λίγα λόγια, γιατί δεν βγαίνει για παραπάνω:

1. Caligula’s Horse - The Tide, The Thied & River’s End: H νέα αγάπη είναι εδώ, βροντοφωνάζει και γράφει έναν δισκο με απίστευτο βάθος. Μελωδίες, ριφφάρες, φανταστικές ερμηνείες και ένα σύνολο πράγματικά υπέροχο. Η μοναδικότητα τους ξεκινάει εδώ και ευτυχώς συνεχίζεται εως σήμερα.

2. Clutch - Earth Rocker. Κοιτάει στα μάτια το Blast Tyrant και του βγάζει τα δόντια. Εντυπωσιακά καλοί, εντυπωσιακό και το σύνολο τραγουδιών που μας χάρισαν.

3. Hacktivist - Hacktivist EP. To νέο αίμα είναι εδώ, αναμειγνύει ιδανικά το rap με το djent.

4. Leprous - Coal. Διαμάντι από τα λίγα.

5. The Ocean - Pelagial. Το ίδιο σχόλιο με το απο πάνω. Ιδανικό χτίσιμο τραγουδιών, εξαιρετικές ερμηνείες και μεγάλο…βάθος (δεν άντεξα).

[Giasonas]

Fun (?) Fact, το εξώφυλλο και custom font του sunbather είναι σχεδιασμένο από τον κιθαρίστα των touché amore.

[GRACCHUS_BABEUF]

…yeah, it wasn’t that fun, you were right about that question mark.

[ARIAN]

To White Album είναι το '68.

[jonkyr]

Ελεύθερος χρόνος: 0

Νομίζω ότι δεν έχω ξαναποστάρει απλή 5άδα (άσΚετοι) όλον τον χρόνο, αλλά έγινε κι αυτό. Χρονιά με δεκάδες δυνατές κυκλοφορίες, πραγματικά φοβερή.

1. Atlantean Kodex – The White Goddess
2. Alter Bridge – Fortress
3. Volbeat - Outlaw Gentlemen & Shady Ladies
4. Haken - The Mountain
5. Riverside - Songs Of The New Generation Slaves