Μπέσα ρε
Έχουν δυο γιους, ο ένας είναι μέταλλο
Και, αν κρίνω από τις μπλούζες, μπλακμέταλλο
1 Like
«Η Αλήθεια μάνα βρίσκεται στους Carcass!»
Καλά να είναι οι άνθρωποι 
1 Like
«Τι αμαρτίες πληρώνουμε…»
Φέτος κατάφεραν επιτέλους να ξεφορτωθούν και τα κοινόχρηστα, ποιος τους πιάνει 
1 Like
Come in misery-
2013
-
Bring Me The Horizon - Sempiternal
Σόδομα και γόμορρα. Σημείο καμπής από τα λίγα στον σύγχρονο σκληρό ήχο. Περίπου αστείο το πόσες μπάντες δέκα χρόνια μετά παλεύουν έστω να το πλησιάσουν. -
Arctic Monkeys - AM
- Ζητάει ένα σινγκλ η δισκογραφική.
- Δώσε τους αυτά τα δέκα.
- Μα, ένα-
-
-
Lorde - Pure Heroine
Kind of over gettin’ told to throw my hands up in the air, so there.
-
Deafheaven - Sunbather
Μην τα ξαναλέμε,
-
Volbeat - Outlaw Gentlemen & Shady Ladies
Εξήντα λεπτά ατόφιου hard & heavy, που δίνει και δίνει και δίνει. Και κάπου εκεί που περιμένεις κοιλιά, σκάει Λόλα Μόντεζ.
+5(*2):
-
Alter Bridge - Fortress
Από την αρχή ως το τέλος μία τελειότητα, δυάδα Calm The Fire και Waters Rising κάτι περισσότερο.
Ή: Riverside - Shrine Of The New Generation Slaves – Τον σεβασμό μου στο προγκρόκιν.
-
Cult Of Luna - Vertikal
Από μεταμουσικές εμπειρίες, έχω λιώσει δίσκο + Passing Through σε επανάληψη ταξιδεύοντας στο μαύρο χάραμα υπό βροχή.
Ή: Chelsea Wolfe - Pain Is Beauty – Δ Α Ι Μ Ο Ν Ι Σ Τ Η Κ Α Μ Ε. -
Oranssi Pazuzu - Valonielu
Δεν ξέρω τι είναι πιο iconic, το ίδιο το άλμπουμ ή το προειδοποιητικό σημείωμα στην είσοδο τότε που είχαν κατέβει στο Αν.
Ή: Beastmilk - Climax – Better stand up on your grave and surf the apocalypse.- -
Tesseract - Altered State
Αδιανόητη ηχάρα. Μελωδίες για μέρες. Του layering το κάγκελο. Ντρέπομαι για λογαριασμό μου. Νούμερο ένα καρδιάς.
Ή: Kvelertak - Meir – Κάποιες μέρες μου αρέσει περισσότερο από το ντεμπούτο που το είχα πεντάδα, μέρος α’. -
Tonight Alive - The Other Side
Το μέινστριμ έκανε τα σαράντα του ποπάνκ, αλλά αυτοί χαμπάρι. Σκοτώστε με επί τόπου όταν δε θα λιώσω αυτόματα σε αυτή την εκδοχή ομώνυμου.
Ή: Amaranthe - The Nexus – Κάποιες μέρες μου αρέσει περισσότερο από το ντεμπούτο που το είχα πεντάδα, μέρος β’.
Μπόνους:
-
Mogwai - Les Revenants
Ίσως ό,τι πιο ατμοσφαιρικό έχουν κάνει οι αγαπημένοι Σκοτσέζοι. Η ελπίδα για ζωντανή παρουσίαση * γκουχ-Roadburn-γκουχ * δεν θα πεθάνει ποτέ.
Εξώφυλλο :
38 Likes
2013
Είναι αργά, πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο, αλλά έλα τώρα που έχω ρέντα…
5. Hidden In The Basement - Ego
Southern καταστάσεις σφυρηλατημένες στις post-human άνυδρες (sic) ερήμους της Θεσσαλίας. Καλπάζοντα ριφ, τραχιές κραυγές, βάναυσα μεσημέρια στα συντριβάνια της Λάρισας. Ποτέ ξανά το Texas δεν μύρισε τόσο πολύ τσίπουρο (Τυρνάβου).
4. Psycho Choke - Unraveling Chaos
Απάντηση από Θεσσαλονίκη. Ή να πω Iowa; Άργησε αλλά ήρθε και στην Ελλάδα το nuMetal. Εγώ αγοράζω πάντως. Και τις κιθάρες και τη φωνή και το attitude. Άψογοι. Ραντεβού με τον Άλκη ξανά σε 4 χρόνια με τον ιχνηλάτη που κυνηγούσε το θάνατο.
3. Touché Amoré - Is Survived By
Τέλος με τα εγχώρια, φτάσαμε Καλιφόρνια, για ποιοτικο post-hardcore. Τα έχουμε πει ξανά. Μπάντα με μηδέν μέτρια στιγμή. Πιο πολύ απόγνωση, πιο πολύ θλίψη, πιο γιγάντιος Jeremy. 'Eρχεται και Stage Four με φόρα, τα λόγια είναι μικρά. Πότε θα έρθει η άγια μέρα για ένα λαιβ στο Κύτταρο?
2. Deafheaven - Sunbather
Blackgaze, τι όμορφο πράμα. Αν ήμουν Οδυσσέας αυτό ήταν το τραγούδι των σειρήνων. Κρατήστε με εδώ, δεν θέλω Ιθάκες. Τρεις ανθρώποι όλοι και όλοι ρήμαξαν το σύμπαν, από το black μεχρι το punk. Αποθέωσις.
1. Various Artists - The Songs of Tony Sly: A Tribute
Ότι ήταν για την Marvel το Endgame, είναι για το πανκ της Καλιφόρνια ετούτος ο δίσκος. Για όλους τους λάθους λόγους, μαζεύτηκαν εδώ όλα τα κοπρόσκυλα να τραγουδήσουν μια τελευταία φορα για τον Tony.
In this heart there’s a dark corner
With a space for everyone
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Iron Chic - The Constant One
*you are not alone
36 Likes
Αμάν, ξέχασα το Les Revenants… θα ήταν στην 15άδα, κρίμα…
1 Like
2013
43 εβδομάδες μετά, κάλλιο αργά παρά ποτε… 
5. Σείριος Σαββαϊδης - Το Αξιακό Σύστημα Των Άστρων
ελληνικό Psych-folk(??) από τους πρόποδες του παγγαίου (μουσθένη συγκεκριμένα) που νομίζω ταιριάζει ταμάμ να ακους όσο διαβάζεις αυτό (παρόλο που πέφτουμε λιιίγο έξω στην περιοχή). Πολύ ιδιαίτερος καλλιτέχνης, όλες του οι κυκλοφορίες άψογες.
4. Bring Me The Horizon – Sempiternal
το έχω ρίξει στο metalcore στα γεράματα και, παρόλο που ούτε κατα διάνοια δεν κατέχω το ιδίωμα, ο συγκεκριμένος δίσκος είναι -για μένα πάντα προφανώς- 10αράκι ακατέβατο. Μελωδικός όσο πρέπει, βαρύς όσο χρειάζεται ακούγεται, από την αρχή έως το τέλος μονορούφι. Καλά να είναι το παληκάρι που έγραψε αυτό, όπως και οι Ktn και anhydriis για τους Architects, που με τα κείμενα τους με μπρίζωσαν αρκετά για να ασχοληθώ με ένα είδος που τα προηγούμενα χρόνια ούτε από έξω δεν περνούσα.
3. Vånna Inget – Ingen Botten
Αν ο Leper σκοπεύει να σπαμάρει το εν λόγω θρεντ με τους Terrible Feelings, εμένα να μου επιτρέψετε να κάνω το ίδιο για τους έτερους σουηδούς. Στο μυαλό μου άλλωστε είναι παρεάκι αφού έχουν παρόμοιο ήχο, εμφανίστηκαν πάνω κάτω την ίδια περίοδο και….well…είναι από σουηδία. Κρίμας που και τα 2 σχήματα αποφάσισαν να το διαλύσουν =(
2. SubRosa - More Constant Than the Gods
Oι Subrosa αισθάνομαι πως δεν λαμβάνουν την αγάπη που τους αξίζει και όχι μόνο στο φορουμ, δυστυχώς. Διαλυμένοι πλέον, όλες οι δουλείες τους ήταν από εξαιρετικες εως άψογες και μαζί με τους από κάτω, οι μόνοι που με έκαναν να οργανώνω καταδρομικές από θεσ/νίκη, μονο και μόνο για να τα καταφέρω να τους δω live στο Αn.
1. Oranssi Pazuzu – Valonielu
Αισθάνομαι πως ούτε τούτοι εισπράττουν σε αυτό το thread την αγάπη που τους αξίζει(ακόμα λιγότερη και από τους Subrosa). Kαι είναι κρίμα γιατί έχουν μια σειρά από εξαιρετικούς δίσκους, με αποκορύφωμα -για μένα- τον συγκεκριμένο. Ψυχεδελικό black, Space black ή καθόλου black? έχει σημασία? οι Φινλανδάρες είχαν κυκλοφορήσει άψογο δικο(και συνέχισαν να κυκλοφορούν τέτοιους)
Φινλανδικό Psychedelic Black, Αμερικάνικο Sludge/Doom, Σουηδική Power-pop, Αγγλικό Metalcore και Ελληνικό Psych-folk, λίστα-σχιζοφρένεια… 
.
για εξώφυλλο δεν θα το ψάξω πολύ και θα το ρίξω:
SubRosa - More Constant Than the Gods
τα λέμε ξανά σε 43 εβδομάδες !
33 Likes
Εχω δει πολλες αναφορες Subrosa παντως ανα βδομαδες !
Oranssi Pazuzu εχουμε δρομο μπροστα μας:)
2 Likes
better late than never που λενε… μεγαλη καρδούλα 
1 Like
Σημειώνω τα του 2014 που θέλω να ακούσω και βλέπω ότι αυτό που έψαχνα περισσότερο δεν υπάρχει γιατί…βγήκε το 2013 
Δεν αλλάζω 5άδα, θα τα πούμε και το 2017 αναλυτικότατα, αλλά επειδή κάπου πήρε το μάτι μου που μιλάγατε για ολτερνατιβ rock και ότι έχει γίνει φλώρικο (?), όποιος ενδιαφέρεται ας ακούσει αυτή την μπαντάρα, 2 αλμπουμ βγάλανε όλα κι όλα
1 Like
Μέχρι να φτάσω στο τέλος του post σου ακούστηκε σαν απειλή stalker.
Και μετά με βιβλία/comics να γίνει ΤΗΣ ΚΑΡΙΟΛΑΣ.
Τι είχανε βάλει;
2 Likes
Ίσως γιατί σε αυτό αποσκοπούσα…για να έρθει η ανατροπή!
- Deafheaven - Sunbather
- Ghost - Infestissumam
- Cult of Luna - Vertikal
- Russian Circles - Memorial
- Darkthrone - The Underground Resistance
38 Likes
- Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
- Anciients - Heart of Oak
- Universe 217 - Never
- The Knife - Shaking The Habitual
- Warlord - The Holy Empire
Είναι ίσως η πρώτη χρονιά από όσες έχω συμμετάσχει ως τώρα που δυσκολεύτηκα αρκετά να βγάλω 5άδα… οπότε να αναφέρω και μερικούς ακόμα δίσκους που θα μπορούσαν άνετα να μπουν στην λίστα:
Kylesa - Ultraviolet
Ruins Of Beverast - Blood Vaults
Satan - Life Sentence
Arrayan Path - IV: Stigmata
Rotting Christ - ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ
Chelsea Wolfe - Pain Is Beauty
25 Likes
Έδιτ: έτσι στραβή, για τις τρίγκες 
6 Likes
| 1 | Atlantean Kodex | The White Goddess |
|---|---|---|
| 2 | In Solitude | Sister |
| 3 | Procession | To Reap Heavens Apart |
| 4 | Hell | Curse & Chapter |
| 5 | Rotting Christ | Κατά τον δαίμονα εαυτού |
30 Likes
1. Beastmilk - Climax
Τεράστιος δίσκος, από τους καλύτερους της δεκαετίας. Κορυφή που δυστυχώς οι Grave Pleasures δεν πλησίασαν.
2. Darkthrone - The Underground Resistance
Η 2η χρυσή περίοδος των Νορβηγών.
3. Ghost - Infestissumam
O πρόδρομος του θριάμβου
4. Power Trip - Manifest Decimation
Τι μπαντάρα. Πόσο κρίμα που ο Riley δεν είναι πια ανάμεσα μας…
5. Deafheaven - Sunbather
I want to dream
Honorable mentions:
Zemial - Nykta
Thou Art Lord - The Regal Pulse of Lucifer
Rotting Christ Κατά τον δαίμονα εαυτού
Vuyvr - Eiskalt
Shining - One one one
Satan - Life Sentence
Orchid - The mouths of madness
In Solitude - Sister
Volbeat - Outlaw gentlemen… Είναι το Lola Montez το καλύτερο τραγούδι των Volbeat;
Τζίμης Πανούσης - Obi obi bi
Carcass - Surgical steel
Horisont - Time Warriors
Ulver - Messe I.X-VI.X
Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)
31 Likes
Ωραίοι δίσκοι. Ειδικά το Thou Art Lord, για μένα. Βρέθηκαν κοντά στο να μπουν και στη δική μου λίστα.
5 Likes
2013
HONOURABLE MENTIONS
-
KALEO - KALEO
-
Caligula’s Horse - The Tide, the Thief & River’s End
-
HAKEN - The Mountain
-
Enforcer - Death By Fire
-
Daft Punk - Random Access Memories
-
Rotting Christ - Κατά τον Δαίμονα Εαυτού
-
Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)
-
Riverside - Shrine of New Generation Slaves
-
Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
TOP 5
5. The Winery Dogs - The Winery Dogs
4. Leprous - Coal
3. Volbeat - Outlaw Gentlemen & Shady Ladies
2. Clutch - Earth Rocker
1. Atlantean Kodex - The White Goddess
37 Likes
2013
- You need to clear away all the jetsam in your brain and face the truth.
#35-31
Summary
#35
Thought Chamber - Psykerion
Καλοπαιγμένο US prog metal με Ted Leonard στα φωνητικά; I’m already sold.
#34
Amorphis - Circle
Σταθερά αξιόπιστοι Amorphis. Nothing new here.
#33
Device - Device
Στον προσωπικό του δίσκο ο David Draiman φαινόταν πιο φρέσκος από ότι ήταν οι Disturbed τότε. Ίσως ήταν απαραίτητο stepping stone για το δυναμικό comeback που θα ακολουθούσε.
#32
Five Finger Death Punch - The Wrong Side OF Heaven And The Righteous Side Of Hell, Volume 2
Το δεύτερο μέρος της διπλής δουλειάς των FFDP είναι cringy κι ενοχλητικής σε σημεία αισθητικής, είναι και αρκετά κατώτερο του πρώτου μέρους, αλλά και πάλι είναι καλό το άτιμο.
#31
Bring Me The Horizon - Sempiternal
Μπορεί να μην ταυτίστηκα ποτέ μαζί τους, αλλά έφερναν έναν φρέσκο αέρα στη σκληρή μουσική και σε σημεία (πχ “Go To Hell, For Heaven’s Sake”) γίνονται ως και καθηλωτικοί.
#30-26
Summary
#30
Stone Sour - House Of Gold & Bones - Part 2
Άλλη μια δουλειά, που το δεύτερο μέρος της είναι πολύ κατώτερο του πρώτου, αλλά παραμένει παραπάνω από αξιοπρεπής.
#29
Caligula’s Horse - The Tide, The Thief & The River’s End
Ένα μικρό βήμα μπροστά για τους – υπέροχους σε ό,τι κι αν κάνουν – Caligula’s Horse.
#28
The Dillinger Escape Plan - One Of Us Is The Killer
Στα γνωστά στάνταρ τους, οι DEP δεν απογοητεύουν.
#27
Oliva - Raise The Curtain
Ο καλύτερος post-Savatage δίσκος που έβγαλε ο Jon Oliva.
#26
Trivium - Vengeance Falls
Οι Trivium προσπάθησαν να γίνουν Disturbed (με τον Draiman να αναλαμβάνει την παραγωγή και να κάνει μαθήματα φωνητικών στον Heafy). Δεν τα πήγαν άσχημα αντικειμενικά, στην πιο μελωδική κυκλοφορία τους, αλλά δεν ήταν και 100% Trivium κι αυτό το κρατάει από το να πάει ακόμα ψηλότερα.
#25-21
Summary
#25
Dream Theater - Dream Theater
Αποτέλεσε απογοήτευση όταν βγήκε, αλλά με τα χρόνια έχω εκτιμήσει πολύ περισσότερα πράγματα (ή τραγούδια αν θέλετε) και εν τέλει δεν το βρίσκω άσχημο, έστω και μακριά από τα πολύ υψηλά στάνταρ των DT.
#24
Avenged Sevenfold - Hail To The King
Το μοναδικό φάουλ αυτού του άλμπουμ είναι το “This Means War”. Όλα τα υπόλοιπα είναι «να είχαμε να λέγαμε» για όσους δεν τους γουστάρουν ούτως ή αλλιώς. Α, και το ομότιτλο από τα καλύτερα heavy metal τραγούδια της δεκαετίας, ε…
#23
Sound Of Contact - Dimensionaut
Ο γιός του Phil Collins, με κάποιους ακόμα πολύ αξιόλογους μουσικούς, κοιτάει να πατήσει στα prog χνάρια του πατέρα του και οι Sound Of Contact βγάζουν ένα ποιοτικότατο prog rock δισκάκι.
#22
Queens Of The Stone Age - … Like Clockwork
Επιστροφή σε τοπ φόρμα για τους QOTSA.
#21
Protest The Hero - Volition
Πιθανότατα, το αγαπημένο μου PTH άλμπουμ. Ή και όχι. Δεν ξέρω. Έχουν την τέχνη όσο με μπερδεύουν, τόσο περισσότερο να μου αρέσουν.
#20-16
Summary
#20
Nothing More - Nothing More
Άλμπουμ-δυναμίτης, γεμάτο τραγουδάρες στον modern heavy rock ήχο.
#19
Subsignal - Paraiso
Σταθερά ποιοτικοί και με υψηλή αισθητική οι Subsignal, σε μια από τις καλύτερες δουλειές τους.
#18
The Ocean - Pelagial
Εκτιμώ αναδρομικά την πορεία των The Ocean. Εδώ και μόνο το concept του δίσκου είναι τόσο intriguing κι ενδιαφέρον, που σε μαγνητίζει να βυθιστείς μαζί του. (pun intended)
#17
Karnivool - Asymmetry
Χωρίς τον Forrester Savell στον ήχο, οι Karnivool κυκλοφορούν το λιγότερο καλό άλμπουμ τους, αλλά και πάλι είναι μια πολύ δυνατή δουλειά, με μια διάχυτη διάθεση ηχητικής εξερεύνησης.
#16
Tesseract - Altered Stare
Κερδίζει σε επίπεδο ήχου και μελωδιών, χάνει μόνο σε επίπεδο εντυπωσιασμού από το ντεμπούτο. Παραμένει αναλλοίωτα εξαιρετικό ως και σήμερα.
#15-11
Summary
#15
Five Finger Death Punch - The Wrong Side OF Heaven And The Righteous Side Of Hell, Volume 1
Όσο και να μην μου αρέσει η εν γένει στάση τους και (αρκετά) επιμέρους στοιχεία της αισθητικής τους, πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι – όπως και στο “War Is The Answer” – όταν οι FFDP γράφουν καλά τραγούδια, το κάνουν πολύ καλά. Και εδώ έχει πολλές τραγουδάρες μαζεμένες για να το προσπεράσουμε.
#14
Clutch - Earth Rocker
Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει ένας καλύτερος δίσκος των Clutch. Αν πρέπει να υπάρχει, είναι αυτός εδώ.
#13
Soilwork - The Living Infinite
Ένα από τα καλύτερα/εντυπωσιακότερα/πληρέστερα μελωδικά death metal άλμπουμ, από την μπάντα με την μεγαλύτερη αξιοπιστία και τις περισσότερες πολύ καλές κυκλοφορίες στο είδος. Σχεδόν αδιανόητο αν αναλογιστεί κάποιος ότι είναι διπλό άλμπουμ.
#12
Coheed And Cambria - The Afterman : Descension
Καλύτερο από το πρώτο μέρος, τόσο σε επιμέρους τραγούδια, όσο και σαν σύνολο. Εν τέλει στέκεται ανάμεσα στις πιο αγαπημένες μου δουλειές των C&C. Πολύ ψηλά δηλαδή.
#11
Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
Ο χρόνος εξαφάνισε τους δεινόσαυρους. Ο χρόνος πάλι (αν και πολύ λιγότερος) δικαίωσε τον Cantrell και τους AIC για αυτό το άλμπουμ. Υπέροχα τα πάντα, ακόμα και η αρρώστια που αποπνέει σε στιγμές. Και τρομερή παραγωγή (άκου το μπάσο στο “Stone”).
#10-5
Summary
#10
The Winery Dogs - The Winery Dogs
Το πιο «ευρέως αποδεκτό» project που έστησε ο Portnoy, με τους πρώην συμπαίκτες στους Mr. Big, Richie Kotzen και Billy Sheehan. Groovy hard rock, με τρομερά παιξίματα και φωνάρα, σε ένα power trio που βγάζει τρελά γούστα.
#9
Leprous - Coal
Η πρώτη – και πιο σημαντική – μεταστροφή των Leprous σε έναν νέο ήχο. Το “Coal” είναι διαφορετικό, πιο στριφνό, λιγότερο φορτωμένο, αλλά και πάλι αδιαπραγμάτευτα prog. Πιο σκοτεινό και πιο επιβλητικό και με περισσότερο «δικό του» χαρακτήρα. Είναι ένα από τα πολλά σπουδαία άλμπουμ των Νορβηγών.
#8
Spock ’ s Beard - Brief Nocturnes And Dreamless Sleep
Στο πρώτο άλμπουμ μετά τη φυγή και του Nick D’ Virgilio, οι Spock’s Beard μοιάζουν να αναγεννούνται για μια ακόμα φορά από τις στάχτες, βρίσκοντας τον ιδανικό frontman στο πρόσωπο (στη φωνή δηλαδή) του Ted Leonard. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι σε αυτό το άλμπουμ περικλείεται όλη η ομορφιά του μελωδικού prog.
#7
Audrey Horne - Youngblood
Άλλη μια πολύ μεγάλη ηχητική μεταστροφή, με τους Audrey Horne να αφήνουν πίσω τους τις Tool, FNM και λοιπές ηχητικές αναφορές και να στρέφονται στο παραδοσιακό classic hard rock, το αμερικάνικα ορθόδοξο (βλέπε Kiss, Motley Crue), αλλά κρατώντας και μια ηχητική μοντερνιά. Αν κάποιος είχε αμφιβολία αν θα τα κατάφεραν, αυτή θα πρέπει να εξαϋλώθηκε στο riff του ομότιτλου τραγουδιού. Και ο ίδιος να χόρευε στο “Pretty Little Sunshine”.
#6
Volbeat - Outlaw Gentlemen & Shady Ladies
Ο καλύτερος, πιο πλήρης, πιο ισορροπημένος, πιο τα πάντα δίσκος των Volbeat. Ακόμα και τα bonus tracks (βλέπε “Ecotone”) βρωμάνε γαματοσύνη.
#5
Haken - The Mountain
Σπουδαίο όχι μόνο για τους Haken που τους άλλαξε status, αλλά και για το progressive metal γενικότερα γιατί δημιούργησε πολύ θόρυβο εσωτερικά κι έφερε παλιό και νέο κόσμο πίσω στο είδος. Στην αρχή με ξένιζαν λίγο μόνο τα φωνητικά του Ross που θεωρούσα ότι είναι ένα κλικ κάτω από τα φανταστικά παιξίματα των υπολοίπων. Πλέον τα θεωρώ στα συν του άλμπουμ. Τα παιξίματα και η έμπνευση παραμένουν Ολύμπιου επιπέδου.
#4
Heaven’s Basement - Filthy Empire
Αν όχι ο καλύτερος, μέσα στους 2-3 καλύτερους αμιγώς, παραδοσιακά και γαμάτα hard rock δίσκους της δεκαετίας. Και στα καλύτερα ντεμπούτα της. Και στα μεγαλύτερα what if γιατί το διαλύσανε οι γμμνοι μετά από αυτό.
#3
Riverside - Shrine Of New Generation Slaves
Μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος των Riverside, αυτό είναι μάλλον το πιο ισορροπημένο, ολοκληρωμένο, καλύτερα γραμμένο και εν τέλει μάλλον το καλύτερο άλμπουμ τους.
[/details]
#2
Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)
Όπως έχει ειπωθεί πολλάκις, ένα από τα συγκλονιστικότερα – και προφανώς καλύτερα - άλμπουμ του παραδοσιακού progressive rock ήχου κυκλοφόρησε το 2013 κι όχι τη δεκαετία του ’70. Το “Raven” δεν είναι τίποτα λιγότερο από αριστούργημα, προερχόμενο από έναν καλλιτέχνη που έχει τη γνώση, το όραμα, την ικανότητα, την οξυδέρκεια, την αισθητική, και ό,τι άλλο απαιτείται για να πετύχει αυτό που πέτυχε. «Αντικειμενικά» αυτό είναι το νο.1 της χρονάς και υποψήφιος δίσκος δεκαετίας.
Ps: διαθέτει πιθανότατα και το καλύτερο κιθαριστικό σόλο της δεκαετίας.
#1
Alter Bridge – Fortress
Όπως και πριν 10 χρόνια, έτσι και τώρα πάλεψα πολύ μέσα μου να αποφασίσω αν θα βάλω αυτό ή το “Raven” στο ν.1. Εν τέλει ακολούθησα το πιο προσωπικό/υποκειμενικό κομμάτι της διαδικασίας επιλογής.
Γιατί το “Fortress” κλείνει την Αγία Τριάδα των δίσκων των Alter Bridge, που μου έχουν προσφέρει περισσότερα από όσα μπορώ να δώσω πίσω, ειδικά εκείνη την περίοδο της ζωής μου.
Κλίνοντας στην πιο heavy πλευρά της μουσικής τους (επηρεασμένοι κι από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Tremonti), οι Alter Bridge ένα από τα πιο τέλεια δείγματα μοντέρνου heavy rock (με κάμποσα metal στοιχεία) της προηγούμενης δεκαετίας και γενικότερα. Με ύμνους σαν το “Cry Of Achilles” και το “Fortress” να ανοίγουν και να κλείνουν το άλμπουμ αντίστοιχα, με το “Lover” να ξεχειλίζει συναίσθημα, με το “Calm The Fire” να είναι από τα πιο υποτιμημένα τραγούδια στη δισκογραφία τους (κι όχι μόνο). Με τα “Peace Is Broken” και “Waters Rising” να είναι σπουδαία, με το “Bleed It Dry” να είναι πολύ πιο metal στην ουσία του από «αληθινές metal μπάντες». Άλμπουμ άψογο σε όλα του.
32 Likes