Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[anhydriis]

2013

Είναι αργά, πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο, αλλά έλα τώρα που έχω ρέντα…

5. Hidden In The Basement - Ego

Southern καταστάσεις σφυρηλατημένες στις post-human άνυδρες (sic) ερήμους της Θεσσαλίας. Καλπάζοντα ριφ, τραχιές κραυγές, βάναυσα μεσημέρια στα συντριβάνια της Λάρισας. Ποτέ ξανά το Texas δεν μύρισε τόσο πολύ τσίπουρο (Τυρνάβου).

4. Psycho Choke - Unraveling Chaos

Απάντηση από Θεσσαλονίκη. Ή να πω Iowa; Άργησε αλλά ήρθε και στην Ελλάδα το nuMetal. Εγώ αγοράζω πάντως. Και τις κιθάρες και τη φωνή και το attitude. Άψογοι. Ραντεβού με τον Άλκη ξανά σε 4 χρόνια με τον ιχνηλάτη που κυνηγούσε το θάνατο.

3. Touché Amoré - Is Survived By

Τέλος με τα εγχώρια, φτάσαμε Καλιφόρνια, για ποιοτικο post-hardcore. Τα έχουμε πει ξανά. Μπάντα με μηδέν μέτρια στιγμή. Πιο πολύ απόγνωση, πιο πολύ θλίψη, πιο γιγάντιος Jeremy. 'Eρχεται και Stage Four με φόρα, τα λόγια είναι μικρά. Πότε θα έρθει η άγια μέρα για ένα λαιβ στο Κύτταρο?

2. Deafheaven - Sunbather

Blackgaze, τι όμορφο πράμα. Αν ήμουν Οδυσσέας αυτό ήταν το τραγούδι των σειρήνων. Κρατήστε με εδώ, δεν θέλω Ιθάκες. Τρεις ανθρώποι όλοι και όλοι ρήμαξαν το σύμπαν, από το black μεχρι το punk. Αποθέωσις.

1. Various Artists - The Songs of Tony Sly: A Tribute

Ότι ήταν για την Marvel το Endgame, είναι για το πανκ της Καλιφόρνια ετούτος ο δίσκος. Για όλους τους λάθους λόγους, μαζεύτηκαν εδώ όλα τα κοπρόσκυλα να τραγουδήσουν μια τελευταία φορα για τον Tony.

In this heart there’s a dark corner
With a space for everyone

Εξώφυλλο της Χρονιάς

Iron Chic - The Constant One

*you are not alone

[Aldebaran]

Αμάν, ξέχασα το Les Revenants… θα ήταν στην 15άδα, κρίμα…

[Oljeselger]

2013

43 εβδομάδες μετά, κάλλιο αργά παρά ποτε…

5. Σείριος Σαββαϊδης - Το Αξιακό Σύστημα Των Άστρων

ελληνικό Psych-folk(??) από τους πρόποδες του παγγαίου (μουσθένη συγκεκριμένα) που νομίζω ταιριάζει ταμάμ να ακους όσο διαβάζεις αυτό (παρόλο που πέφτουμε λιιίγο έξω στην περιοχή). Πολύ ιδιαίτερος καλλιτέχνης, όλες του οι κυκλοφορίες άψογες.

4. Bring Me The Horizon – Sempiternal

το έχω ρίξει στο metalcore στα γεράματα και, παρόλο που ούτε κατα διάνοια δεν κατέχω το ιδίωμα, ο συγκεκριμένος δίσκος είναι -για μένα πάντα προφανώς- 10αράκι ακατέβατο. Μελωδικός όσο πρέπει, βαρύς όσο χρειάζεται ακούγεται, από την αρχή έως το τέλος μονορούφι. Καλά να είναι το παληκάρι που έγραψε αυτό, όπως και οι Ktn και anhydriis για τους Architects, που με τα κείμενα τους με μπρίζωσαν αρκετά για να ασχοληθώ με ένα είδος που τα προηγούμενα χρόνια ούτε από έξω δεν περνούσα.

3. Vånna Inget – Ingen Botten

Αν ο Leper σκοπεύει να σπαμάρει το εν λόγω θρεντ με τους Terrible Feelings, εμένα να μου επιτρέψετε να κάνω το ίδιο για τους έτερους σουηδούς. Στο μυαλό μου άλλωστε είναι παρεάκι αφού έχουν παρόμοιο ήχο, εμφανίστηκαν πάνω κάτω την ίδια περίοδο και….well…είναι από σουηδία. Κρίμας που και τα 2 σχήματα αποφάσισαν να το διαλύσουν =(

2. SubRosa - More Constant Than the Gods

Oι Subrosa αισθάνομαι πως δεν λαμβάνουν την αγάπη που τους αξίζει και όχι μόνο στο φορουμ, δυστυχώς. Διαλυμένοι πλέον, όλες οι δουλείες τους ήταν από εξαιρετικες εως άψογες και μαζί με τους από κάτω, οι μόνοι που με έκαναν να οργανώνω καταδρομικές από θεσ/νίκη, μονο και μόνο για να τα καταφέρω να τους δω live στο Αn.

1. Oranssi Pazuzu – Valonielu

Αισθάνομαι πως ούτε τούτοι εισπράττουν σε αυτό το thread την αγάπη που τους αξίζει(ακόμα λιγότερη και από τους Subrosa). Kαι είναι κρίμα γιατί έχουν μια σειρά από εξαιρετικούς δίσκους, με αποκορύφωμα -για μένα- τον συγκεκριμένο. Ψυχεδελικό black, Space black ή καθόλου black? έχει σημασία? οι Φινλανδάρες είχαν κυκλοφορήσει άψογο δικο(και συνέχισαν να κυκλοφορούν τέτοιους)

Φινλανδικό Psychedelic Black, Αμερικάνικο Sludge/Doom, Σουηδική Power-pop, Αγγλικό Metalcore και Ελληνικό Psych-folk, λίστα-σχιζοφρένεια… .

για εξώφυλλο δεν θα το ψάξω πολύ και θα το ρίξω:

SubRosa - More Constant Than the Gods

τα λέμε ξανά σε 43 εβδομάδες !

[eviL]

Εχω δει πολλες αναφορες Subrosa παντως ανα βδομαδες !
Oranssi Pazuzu εχουμε δρομο μπροστα μας:)

[anhydriis]

@Oljeselger

43 εβδομάδες μετά, κάλλιο αργά παρά ποτε

better late than never που λενε… μεγαλη καρδούλα

[nnnkkk]

Σημειώνω τα του 2014 που θέλω να ακούσω και βλέπω ότι αυτό που έψαχνα περισσότερο δεν υπάρχει γιατί…βγήκε το 2013

Δεν αλλάζω 5άδα, θα τα πούμε και το 2017 αναλυτικότατα, αλλά επειδή κάπου πήρε το μάτι μου που μιλάγατε για ολτερνατιβ rock και ότι έχει γίνει φλώρικο (?), όποιος ενδιαφέρεται ας ακούσει αυτή την μπαντάρα, 2 αλμπουμ βγάλανε όλα κι όλα

Blood & Chemistry

[Leper_Jesus]

@stammargg_v2

Και καλύτερο εξώφυλλο, με την Chelsea σκέτη ομορφιά αν και αποφεύγει να μας κοιτάξει στα μάτια - κάτι που σκοπεύω να διορθώσω!

Μέχρι να φτάσω στο τέλος του post σου ακούστηκε σαν απειλή stalker.

@jonkyr

Κανονιστε να κανετε καμια μλκ με ταινιες

@GRACCHUS_BABEUF

Μπορούμε να κάνουμε και το άλλο, 12 αιώνες μουσικής σε 12 μήνες (10ος - 21ος).

Εκεί να σας δω

Και μετά με βιβλία/comics να γίνει ΤΗΣ ΚΑΡΙΟΛΑΣ.

@Ktn

Oranssi Pazuzu - Valonielu
Δεν ξέρω τι είναι πιο iconic, το ίδιο το άλμπουμ ή το προειδοποιητικό σημείωμα στην είσοδο τότε που είχαν κατέβει στο Αν.

Τι είχανε βάλει;

[stammargg_v2]

@Leper_Jesus

Μέχρι να φτάσω στο τέλος του post σου ακούστηκε σαν απειλή stalker.

Ίσως γιατί σε αυτό αποσκοπούσα…για να έρθει η ανατροπή!

[unreal]

1. Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
2. Anciients - Heart of Oak
3. Universe 217 - Never
4. The Knife - Shaking The Habitual
5. Warlord - The Holy Empire

Είναι ίσως η πρώτη χρονιά από όσες έχω συμμετάσχει ως τώρα που δυσκολεύτηκα αρκετά να βγάλω 5άδα… οπότε να αναφέρω και μερικούς ακόμα δίσκους που θα μπορούσαν άνετα να μπουν στην λίστα:
Kylesa - Ultraviolet
Ruins Of Beverast - Blood Vaults
Satan - Life Sentence
Arrayan Path - IV: Stigmata
Rotting Christ - ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ
Chelsea Wolfe - Pain Is Beauty

[Ktn]

@Leper_Jesus

Τι είχανε βάλει;

Έδιτ: έτσι στραβή, για τις τρίγκες

[Sofa_King]

1	Atlantean Kodex	The White Goddess
2	In Solitude	Sister
3	Procession	To Reap Heavens Apart
4	Hell	Curse & Chapter
5	Rotting Christ	Κατά τον δαίμονα εαυτού

[Alejandro.m]

1. Beastmilk - Climax
Τεράστιος δίσκος, από τους καλύτερους της δεκαετίας. Κορυφή που δυστυχώς οι Grave Pleasures δεν πλησίασαν.
2. Darkthrone - The Underground Resistance
Η 2η χρυσή περίοδος των Νορβηγών.
3. Ghost - Infestissumam
O πρόδρομος του θριάμβου
4. Power Trip - Manifest Decimation
Τι μπαντάρα. Πόσο κρίμα που ο Riley δεν είναι πια ανάμεσα μας…
5. Deafheaven - Sunbather
I want to dream

Honorable mentions:
Zemial - Nykta
Thou Art Lord - The Regal Pulse of Lucifer
Rotting Christ Κατά τον δαίμονα εαυτού
Vuyvr - Eiskalt
Shining - One one one
Satan - Life Sentence
Orchid - The mouths of madness
In Solitude - Sister
Volbeat - Outlaw gentlemen… Είναι το Lola Montez το καλύτερο τραγούδι των Volbeat;
Τζίμης Πανούσης - Obi obi bi
Carcass - Surgical steel
Horisont - Time Warriors
Ulver - Messe I.X-VI.X
Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)

[GRACCHUS_BABEUF]

@Alejandro.m

Zemial - Nykta
Thou Art Lord - The Regal Pulse of Lucifer

Ωραίοι δίσκοι. Ειδικά το Thou Art Lord, για μένα. Βρέθηκαν κοντά στο να μπουν και στη δική μου λίστα.

[Rebel]

2013

HONOURABLE MENTIONS

• KALEO - KALEO

• Caligula’s Horse - The Tide, the Thief & River’s End

• HAKEN - The Mountain

• Enforcer - Death By Fire

• Daft Punk - Random Access Memories

• Rotting Christ - Κατά τον Δαίμονα Εαυτού

• Steven Wilson - The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)

• Riverside - Shrine of New Generation Slaves

• Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here

TOP 5

5. The Winery Dogs - The Winery Dogs

4. Leprous - Coal

3. Volbeat - Outlaw Gentlemen & Shady Ladies

2. Clutch - Earth Rocker

1. Atlantean Kodex - The White Goddess

[Outshined]

2013

• You need to clear away all the jetsam in your brain and face the truth.

---

#35-31

Summary

#35

Thought Chamber - Psykerion

Καλοπαιγμένο US prog metal με Ted Leonard στα φωνητικά; I’m already sold.

#34

Amorphis - Circle

Σταθερά αξιόπιστοι Amorphis. Nothing new here.

#33

Device - Device

Στον προσωπικό του δίσκο ο David Draiman φαινόταν πιο φρέσκος από ότι ήταν οι Disturbed τότε. Ίσως ήταν απαραίτητο stepping stone για το δυναμικό comeback που θα ακολουθούσε.

#32

Five Finger Death Punch - The Wrong Side OF Heaven And The Righteous Side Of Hell, Volume 2

Το δεύτερο μέρος της διπλής δουλειάς των FFDP είναι cringy κι ενοχλητικής σε σημεία αισθητικής, είναι και αρκετά κατώτερο του πρώτου μέρους, αλλά και πάλι είναι καλό το άτιμο.

#31

Bring Me The Horizon - Sempiternal

Μπορεί να μην ταυτίστηκα ποτέ μαζί τους, αλλά έφερναν έναν φρέσκο αέρα στη σκληρή μουσική και σε σημεία (πχ “Go To Hell, For Heaven’s Sake”) γίνονται ως και καθηλωτικοί.

---

#30-26

Summary

#30

Stone Sour - House Of Gold & Bones - Part 2

Άλλη μια δουλειά, που το δεύτερο μέρος της είναι πολύ κατώτερο του πρώτου, αλλά παραμένει παραπάνω από αξιοπρεπής.

#29

Caligula’s Horse - The Tide, The Thief & The River’s End

Ένα μικρό βήμα μπροστά για τους – υπέροχους σε ό,τι κι αν κάνουν – Caligula’s Horse.

#28

The Dillinger Escape Plan - One Of Us Is The Killer

Στα γνωστά στάνταρ τους, οι DEP δεν απογοητεύουν.

#27

Oliva - Raise The Curtain

Ο καλύτερος post-Savatage δίσκος που έβγαλε ο Jon Oliva.

#26

Trivium - Vengeance Falls

Οι Trivium προσπάθησαν να γίνουν Disturbed (με τον Draiman να αναλαμβάνει την παραγωγή και να κάνει μαθήματα φωνητικών στον Heafy). Δεν τα πήγαν άσχημα αντικειμενικά, στην πιο μελωδική κυκλοφορία τους, αλλά δεν ήταν και 100% Trivium κι αυτό το κρατάει από το να πάει ακόμα ψηλότερα.

---

#25-21

Summary

#25

Dream Theater - Dream Theater

Αποτέλεσε απογοήτευση όταν βγήκε, αλλά με τα χρόνια έχω εκτιμήσει πολύ περισσότερα πράγματα (ή τραγούδια αν θέλετε) και εν τέλει δεν το βρίσκω άσχημο, έστω και μακριά από τα πολύ υψηλά στάνταρ των DT.

#24

Avenged Sevenfold - Hail To The King

Το μοναδικό φάουλ αυτού του άλμπουμ είναι το “This Means War”. Όλα τα υπόλοιπα είναι «να είχαμε να λέγαμε» για όσους δεν τους γουστάρουν ούτως ή αλλιώς. Α, και το ομότιτλο από τα καλύτερα heavy metal τραγούδια της δεκαετίας, ε…

#23

Sound Of Contact - Dimensionaut

Ο γιός του Phil Collins, με κάποιους ακόμα πολύ αξιόλογους μουσικούς, κοιτάει να πατήσει στα prog χνάρια του πατέρα του και οι Sound Of Contact βγάζουν ένα ποιοτικότατο prog rock δισκάκι.

#22

Queens Of The Stone Age - … Like Clockwork

Επιστροφή σε τοπ φόρμα για τους QOTSA.

#21

Protest The Hero - Volition

Πιθανότατα, το αγαπημένο μου PTH άλμπουμ. Ή και όχι. Δεν ξέρω. Έχουν την τέχνη όσο με μπερδεύουν, τόσο περισσότερο να μου αρέσουν.

---

#20-16

Summary

#20

Nothing More - Nothing More

Άλμπουμ-δυναμίτης, γεμάτο τραγουδάρες στον modern heavy rock ήχο.

#19

Subsignal - Paraiso

Σταθερά ποιοτικοί και με υψηλή αισθητική οι Subsignal, σε μια από τις καλύτερες δουλειές τους.

#18

The Ocean - Pelagial

Εκτιμώ αναδρομικά την πορεία των The Ocean. Εδώ και μόνο το concept του δίσκου είναι τόσο intriguing κι ενδιαφέρον, που σε μαγνητίζει να βυθιστείς μαζί του. (pun intended)

#17

Karnivool - Asymmetry

Χωρίς τον Forrester Savell στον ήχο, οι Karnivool κυκλοφορούν το λιγότερο καλό άλμπουμ τους, αλλά και πάλι είναι μια πολύ δυνατή δουλειά, με μια διάχυτη διάθεση ηχητικής εξερεύνησης.

#16

Tesseract - Altered Stare

Κερδίζει σε επίπεδο ήχου και μελωδιών, χάνει μόνο σε επίπεδο εντυπωσιασμού από το ντεμπούτο. Παραμένει αναλλοίωτα εξαιρετικό ως και σήμερα.

---

#15-11

Summary

#15

Five Finger Death Punch - The Wrong Side OF Heaven And The Righteous Side Of Hell, Volume 1

Όσο και να μην μου αρέσει η εν γένει στάση τους και (αρκετά) επιμέρους στοιχεία της αισθητικής τους, πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι – όπως και στο “War Is The Answer” – όταν οι FFDP γράφουν καλά τραγούδια, το κάνουν πολύ καλά. Και εδώ έχει πολλές τραγουδάρες μαζεμένες για να το προσπεράσουμε.

#14

Clutch - Earth Rocker

Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει ένας καλύτερος δίσκος των Clutch. Αν πρέπει να υπάρχει, είναι αυτός εδώ.

#13

Soilwork - The Living Infinite

Ένα από τα καλύτερα/εντυπωσιακότερα/πληρέστερα μελωδικά death metal άλμπουμ, από την μπάντα με την μεγαλύτερη αξιοπιστία και τις περισσότερες πολύ καλές κυκλοφορίες στο είδος. Σχεδόν αδιανόητο αν αναλογιστεί κάποιος ότι είναι διπλό άλμπουμ.

#12

Coheed And Cambria - The Afterman : Descension

Καλύτερο από το πρώτο μέρος, τόσο σε επιμέρους τραγούδια, όσο και σαν σύνολο. Εν τέλει στέκεται ανάμεσα στις πιο αγαπημένες μου δουλειές των C&C. Πολύ ψηλά δηλαδή.

#11

Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here

Ο χρόνος εξαφάνισε τους δεινόσαυρους. Ο χρόνος πάλι (αν και πολύ λιγότερος) δικαίωσε τον Cantrell και τους AIC για αυτό το άλμπουμ. Υπέροχα τα πάντα, ακόμα και η αρρώστια που αποπνέει σε στιγμές. Και τρομερή παραγωγή (άκου το μπάσο στο “Stone”).

---

#10-5

Summary

#10

The Winery Dogs - The Winery Dogs

Το πιο «ευρέως αποδεκτό» project που έστησε ο Portnoy, με τους πρώην συμπαίκτες στους Mr. Big, Richie Kotzen και Billy Sheehan. Groovy hard rock, με τρομερά παιξίματα και φωνάρα, σε ένα power trio που βγάζει τρελά γούστα.

#9

Leprous - Coal

Η πρώτη – και πιο σημαντική – μεταστροφή των Leprous σε έναν νέο ήχο. Το “Coal” είναι διαφορετικό, πιο στριφνό, λιγότερο φορτωμένο, αλλά και πάλι αδιαπραγμάτευτα prog. Πιο σκοτεινό και πιο επιβλητικό και με περισσότερο «δικό του» χαρακτήρα. Είναι ένα από τα πολλά σπουδαία άλμπουμ των Νορβηγών.

#8

Spock ’ s Beard - Brief Nocturnes And Dreamless Sleep

Στο πρώτο άλμπουμ μετά τη φυγή και του Nick D’ Virgilio, οι Spock’s Beard μοιάζουν να αναγεννούνται για μια ακόμα φορά από τις στάχτες, βρίσκοντας τον ιδανικό frontman στο πρόσωπο (στη φωνή δηλαδή) του Ted Leonard. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι σε αυτό το άλμπουμ περικλείεται όλη η ομορφιά του μελωδικού prog.

#7

Audrey Horne - Youngblood

Άλλη μια πολύ μεγάλη ηχητική μεταστροφή, με τους Audrey Horne να αφήνουν πίσω τους τις Tool, FNM και λοιπές ηχητικές αναφορές και να στρέφονται στο παραδοσιακό classic hard rock, το αμερικάνικα ορθόδοξο (βλέπε Kiss, Motley Crue), αλλά κρατώντας και μια ηχητική μοντερνιά. Αν κάποιος είχε αμφιβολία αν θα τα κατάφεραν, αυτή θα πρέπει να εξαϋλώθηκε στο riff του ομότιτλου τραγουδιού. Και ο ίδιος να χόρευε στο “Pretty Little Sunshine”.

#6

Volbeat - Outlaw Gentlemen & Shady Ladies

Ο καλύτερος, πιο πλήρης, πιο ισορροπημένος, πιο τα πάντα δίσκος των Volbeat. Ακόμα και τα bonus tracks (βλέπε “Ecotone”) βρωμάνε γαματοσύνη.

---

#5

Haken - The Mountain

Σπουδαίο όχι μόνο για τους Haken που τους άλλαξε status, αλλά και για το progressive metal γενικότερα γιατί δημιούργησε πολύ θόρυβο εσωτερικά κι έφερε παλιό και νέο κόσμο πίσω στο είδος. Στην αρχή με ξένιζαν λίγο μόνο τα φωνητικά του Ross που θεωρούσα ότι είναι ένα κλικ κάτω από τα φανταστικά παιξίματα των υπολοίπων. Πλέον τα θεωρώ στα συν του άλμπουμ. Τα παιξίματα και η έμπνευση παραμένουν Ολύμπιου επιπέδου.

#4

Heaven’s Basement - Filthy Empire

Αν όχι ο καλύτερος, μέσα στους 2-3 καλύτερους αμιγώς, παραδοσιακά και γαμάτα hard rock δίσκους της δεκαετίας. Και στα καλύτερα ντεμπούτα της. Και στα μεγαλύτερα what if γιατί το διαλύσανε οι γμμνοι μετά από αυτό.

---

#3

Riverside - Shrine Of New Generation Slaves

Μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος των Riverside, αυτό είναι μάλλον το πιο ισορροπημένο, ολοκληρωμένο, καλύτερα γραμμένο και εν τέλει μάλλον το καλύτερο άλμπουμ τους.
[/details]

---

#2

Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)

Όπως έχει ειπωθεί πολλάκις, ένα από τα συγκλονιστικότερα – και προφανώς καλύτερα - άλμπουμ του παραδοσιακού progressive rock ήχου κυκλοφόρησε το 2013 κι όχι τη δεκαετία του ’70. Το “Raven” δεν είναι τίποτα λιγότερο από αριστούργημα, προερχόμενο από έναν καλλιτέχνη που έχει τη γνώση, το όραμα, την ικανότητα, την οξυδέρκεια, την αισθητική, και ό,τι άλλο απαιτείται για να πετύχει αυτό που πέτυχε. «Αντικειμενικά» αυτό είναι το νο.1 της χρονάς και υποψήφιος δίσκος δεκαετίας.

Ps: διαθέτει πιθανότατα και το καλύτερο κιθαριστικό σόλο της δεκαετίας.

---

#1

Alter Bridge – Fortress

Όπως και πριν 10 χρόνια, έτσι και τώρα πάλεψα πολύ μέσα μου να αποφασίσω αν θα βάλω αυτό ή το “Raven” στο ν.1. Εν τέλει ακολούθησα το πιο προσωπικό/υποκειμενικό κομμάτι της διαδικασίας επιλογής.

Γιατί το “Fortress” κλείνει την Αγία Τριάδα των δίσκων των Alter Bridge, που μου έχουν προσφέρει περισσότερα από όσα μπορώ να δώσω πίσω, ειδικά εκείνη την περίοδο της ζωής μου.

Κλίνοντας στην πιο heavy πλευρά της μουσικής τους (επηρεασμένοι κι από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Tremonti), οι Alter Bridge ένα από τα πιο τέλεια δείγματα μοντέρνου heavy rock (με κάμποσα metal στοιχεία) της προηγούμενης δεκαετίας και γενικότερα. Με ύμνους σαν το “Cry Of Achilles” και το “Fortress” να ανοίγουν και να κλείνουν το άλμπουμ αντίστοιχα, με το “Lover” να ξεχειλίζει συναίσθημα, με το “Calm The Fire” να είναι από τα πιο υποτιμημένα τραγούδια στη δισκογραφία τους (κι όχι μόνο). Με τα “Peace Is Broken” και “Waters Rising” να είναι σπουδαία, με το “Bleed It Dry” να είναι πολύ πιο metal στην ουσία του από «αληθινές metal μπάντες». Άλμπουμ άψογο σε όλα του.

[ChrisP]

2013 → Αυτά δεν γίνονται! Ή μήπως γίνονται;

---

12. – 6.

12. MONSTER MAGNET “Last Patrol”
Ήδη απ’ το “Mastermind” ο μπάρμπα-Dave μου ψιθύριζε ότι έχει έρθει και πάλι η ώρα να αράξουμε παρέα. Στο “Last Patrol” το βροντοφώναξε και το καλό είναι ότι το έκανε όχι παλιμπαιδίζοντας, αλλά αποδεχόμενος συνειδητά ότι τα χρόνια έχουν περάσει και δεν είμαστε ακριβώς για Ντόπες επ’ Άπειρον πια. Και ξέρετε, αυτό το εκτιμώ όταν δεν σημαίνει παραίτηση αλλά συνδυάζεται ακόμα με φλόγα στα μάτια για αυτά που έρχονται. Θα είναι σαν end of time αλλά δεν θα είναι…

11. MAEL MORDHA “Damned When Dead”
Το 2008 μπήκα στο venue την ώρα που ισοπέδωναν το σύμπαν οι DEAD CONGREGATION. Την ώρα που παίζανε οι MORDHA καλά πέρασα αλλά δεν έδωσα και τόση σημασία καθότι περίμενα το κυρίως πιάτο. Πέντε χρόνια μετά η προσοχή μου ήταν αυτή που έπρεπε… Επαφή με τη δισκογραφία τους δεν είχα, όμως κάποια στιγμή παίζουν μια κομματάρα που μου παίρνει τα μυαλά… Πώς το είπε ο frontman, κάτι για Grey και ότι είναι απ’ τον τελευταίο δίσκο, ΟΚ λοιπόν για πάμε…

Το “Damned When Dead” είναι μάλλον ο τελευταίος, χρονικά, pure heavy metal (πες το και έπικ και φολκ και ό,τι θες, heavy είναι) δίσκος που με συγκίνησε σε βαθμό απόλυτης πώρωσης και sing along (πιθανότατα επειδή υφολογικά ανήκει καθαρά στο 90s metal) και τα “Dawning of the Grey” και “All Eire Will Quake” (εκεί στο “waiting for my time to come…” γκρεμίζονται κάστρα) είναι από τα απόλυτα back-to-back έπη της μουσικής αυτής.

10. CONSPIRACY OF DENIAL “Conspiracy of Denial”
Τα πρώτα χρόνια των 10s η “έκρηξη” που συνέβαινε σε όλα τα παρακλάδια του εγχώριου σκληρού ήχου με είχε συνεπάρει σε βαθμό που προσπαθούσα να ακολουθώ όσο πιο πολύ μπορούσα με αποτέλεσμα να βρίσκομαι σε κάποιο live κάθε δεύτερη νύχτα (ΟΚ, υπερβολή αλλά πιάνετε το νόημα), σημαντικό μέρος των οποίων εντάσσονταν στην DIY σκηνή.

Ένα τέτοιο έχει διοργανωθεί κάποιο βράδυ, φθινόπωρο του '11, στου Πραπόπουλου στο Χαλάνδρι (από τους ωραιότερους χώρους, τόσο καθαυτή η κατάληψη όσο και η περιοχή δίπλα στο ρέμα) όπου είχα την τύχη να γνωρίσω τους CONSPIRACY οι οποίοι με κέρδισαν με το απεγνωσμένο crust τους στο οποίο έβρισκε κανείς ψήγματα σλατζ αλλά και μπλακ. Όταν έφτασε πια η ώρα για το ντεμπούτο LP, η απόγνωση ήταν όλη εκεί, μαζί όμως έμπαιναν και ορισμένες αχτίδες της ανάτασης που ενυπάρχει στις τολμηρές παρέες (με τη διευρυμένη έννοια) που κοιτάζουν κατάματα το μέλλον.

9. VUYVR “Eiskalt”
Το σωτήριον έτος 2013 γινόταν ψιλοπανικός στο φόρουμ, μέχρι κι απ’ τα εξωτερικά μας επισκέπτονταν. Όπως ας πούμε ο Γάλλος της Throatruiner Records για να προμοτάρει λέει τη νέα κυκλοφορία (σε συνεργασία με τη Blastbeat Mailmurder) των Ελβετών VUYVR (εναλλακτική γραφή του Wyvern) με αξιοσέβαστα μέλη από KNUT, RORCAL κ.α. Μπορεί η ταμπέλα να γράφει blackmetal αλλά εδώ μέσα είναι ένα ανελέητο χωνευτήρι που περιλαμβάνει επίσης διάφορες core εκφάνσεις, κάμποσο grind και λιγάκι από sludge, προσφέροντάς μας κάτι παρεμφερές με τους DEPHOSPHORUS, κάπως πιο γήινο και αστικό, αλλά σίγουρα εξίσου φορτισμένο συναισθηματικά.

8. GRAVE MIASMA “Odori Sepulcrorum”
Οι Βρετανοί μη θέλοντας να είναι «απλώς» άλλη μια bestial black/death μπάντα, κι αφού σοφά είχαν αλλάξει όνομα κάποια χρόνια πριν, είπανε να πάνε πολλά βήματα παραπέρα από τα EPs δημιουργώντας έναν δίσκο, ο οποίος έχει ταυτόχρονα την ατμόσφαιρα που έλκει σε πρώτο βαθμό όσο και την πολυπλοκότητα για να κρατήσει το ποίμνιο που θα ακολουθήσει τις νεκρικές διδαχές του.

Εδώ έχουμε ατόφιο death metal (ναι ξέρω, θα τσινήσουν ορισμένοι, εγώ εστιάζω στο υπόβαθρο) που εξυψώνει ακριβώς αυτόν το επιθετικό προσδιορισμό, ξεκινώντας από την προσέγγιση των NECROS CHRISTOS αλλά επενδύοντας όχι τόσο στην αυστηρή τελετουργία όσο στη χαοτική αναζήτηση του Τέλους και τη επικείμενης νέας Αρχής.

Close the gates of time - Open those of eternity

7. ANTEDILUVIAN “Λόγος”
Οι Καναδοί, με πυρήνα πάντα το ντουέτο των Haasiophis (ο οποίος στο μεταξύ έχει ενταχθεί και στους REVENGE) και Mars Sekhmet επιστρέφουν για να εξερευνήσουν λίγο ακόμα τις υποσυνείδητες διαδρομές του ανθρώπινου νου φτάνοντας πίσω μέχρι τις απαρχές της Δημιουργίας. «Εν αρχή ην ο Λόγος… και Σαρξ εγένετο» άλλωστε… Στο δεύτερο full-length τους ξαναγκαλιάζουν το Χάος όπως και στην εποχή των demos αλλά χωρίς να χάνουν εντελώς οποιαδήποτε δομή, κι ενώ οι κιθάρες στροβιλίζονται διαρκώς και τα φωνητικά ψιθυρίζουν ξεχασμένες αλήθειες, την παράσταση κλέβουν τα τύμπανα της Mars, τα οποία ποτέ δεν ξέρουμε σε ποιο θαμμένο μονοπάτι θα μας οδηγήσουν…

6. CLANDESTINE BLAZE “The Harmony of Struggle”
Ας στραβομουτσουνιάσετε όσο θέλετε, δεν πειράζει, ο Aspa (Τσίνα -δεν καταλαβαίνω την έκρηξή σας) μετά από μια μακρά διαδρομή φτάνει στο peak της δημιουργικότητάς του ως CB, παρουσιάζοντας έναν δίσκο που ηχητικά μοιάζει να έρχεται κατευθείαν απ’ τις «χρυσές» εποχές της Νορβηγίας του ’92-’94. Όταν δε, αποκτά έναν αδιανόητο ρυθμό και ροή που ξεχειλίζει ασταμάτητα απ’ το “Messiah for the Dying World” και διαμέσου του ίσως κορυφαίου κομματιού της πορείας του (“Autumn of Blood and Steel”) φτάνει ως το τέλος σχεδόν απνευστί, εγώ τουλάχιστον είναι αδύνατο να του αντισταθώ.

---

5.

FŌR “Blakaz Askǭ Hertô”

Εδώ μιλάει η «ξιπασιά» διότι ας πούμε ότι ήμουν απ’ τους πρώτους που τους είχαν «ανακαλύψει» τότενες, τουλάχιστον στους κύκλους που ανταλλάζαμε προτάσεις. Οι Σουηδοί με το πρωτο-γερμανικό όνομα που σημαίνει Φωτιά κι ένα concept που σύμφωνα με συνεντεύξεις τους εκτείνεται από γερμανίδες μάγισσες και την τερατώδη σπορά τους έως τα πιο σκοτεινά σημεία της σκανδιναβικής μυθολογίας, επιχειρούν να κάνουν εκκωφαντικό κρότο στην όλη black/death σκηνή παρότι οι ταυτότητές τους ποτέ δεν έγιναν γνωστές.

Οι ultra-λασπώδεις διαδρομές που χαράζουν οι ισοπεδωτικές κιθάρες θα ήταν το highlight αν δεν υπήρχε ο άγνωστος Χ που παίζει εδώ τα τύμπανα και πραγματικά, ε θα το πω το γραφικό, ΚΑΝΕΙ ΠΑΠΑΔΕΣ είτε βαράει πιο αργά κι απ’ τον βραδύποδα είτε κοπανάει πιο γρήγορα κι από μυδράλιο. Και με ήχο κανονικό ε, απ’ αυτόν που χτυπάει κατευθείαν στο πιο βαθύ σημείο του εγκεφάλου, όχι ψευτο-τρίγκαρισμένο χορτοκοπτικό μηχάνημα σαν την “mainstream” πλέμπα.

4.

LETHE “Λήθη”

Τα λέγαμε λοιπόν για CONSPIRACY OF DENIAL και κάπου στα τέλη της χρονιάς, σκάει και το απόλυτο companion, μια συλλογή δέκα κομματιών, χωρίς ανάσα και με όλο το πάθος του κόσμου. Υπήρξα τελείως περαστικός απ’ το κραστ, προφανώς με τράβηξαν λίγο παραπάνω εκείνες οι περιπτώσεις που μπλέχτηκαν και με το μπλακ και το ομώνυμο άλμπουμ των LETHE ήταν μια εκπληκτική προβολή της πραγματικότητας που θέλουμε να κάνουμε πως δεν υπάρχει αλλά είναι συνεχώς δίπλα μας και αποτυπώνεται κατάλληλα στην καλύτερος-τίτλος-λογοπαίγνιο-όλων-των-εποχών “Σηψικάμινο”.

3.

PAYSAGE D’HIVER “Das Tor”

Μοναδική περίπτωση το project αυτό του Wintherr (με τους DARKSPACE πλέον δεν ψήνομαι ιδιαίτερα) που επιμένει ξεροκέφαλα να στηρίζεται στα απογυμνωμένα χαρακτηριστικά του second wave blackmetal, δημιουργώντας μακρόσυρτες συνθέσεις που ενίοτε μοιάζουν δίχως τέλος, να κάπως σαν το απίθανα μινιμαλιστικό εξώφυλλο με το απέραντο χιονισμένο δάσος, στην άκρη του οποίου υπάρχει η θεόρατη Πύλη.

Σε μια εποχή που η συγκεκριμένη μουσική έχει αποκτήσει σχεδόν intellectual χαρακτηριστικά και έχει εισβάλλει σε “ημι-mainstream” ακροατήρια (ακόμα και στον ήχο που πρεσβεύει το “Das Tor” υπάρχουν ας πούμε οι πιο «πιασάρικοι» VEMOD), ο Ελβετός συνεχίζει να είναι ο απομονωμένος ασκητής του βουνού, δύστροπος και μονόχνωτος, αλλά κουβαλώντας μια προαιώνια σοφία για όποιον επιμείνει να τον αποκωδικοποιήσει.

2.

THRONE OF KATARSIS “The Three Transcendental Keys”

Άλλη μια απίθανη η περίπτωση, αυτή του Νορβηγού Thor Erik Helgesen… Ως THRONE OF KATARSIS είχε κυκλοφορήσει τρία full-length πλήρως βασισμένα στον παραδοσιακό νορβηγικό ήχο. Πολύ καλά ήταν, δε λέω, μάλιστα στο “Ved Graven” του ’11 συμμετείχαν και οι Sannrab, Skindod των GEHENNA, αλλά δεν κόμιζαν κάτι νέο -περισσότερο ως tributes μπορούσαν να θεωρηθούν.

Και απ’ το πουθενά το ’13 σκάει αυτό εδώ το διαμάντι, ένα μουσικό γριμόριο χωρισμένο σε τρεις πράξεις μια για κάθε κλειδί προς ένα ανώτερο επίπεδο. Αργόσυρτο στο μεγαλύτερο μέρος του, πηχτό, περισσότερο θυμίζει abyssic black/death προσεγγίσεις (π.χ. της αυστραλιανής/νεοζηλανδική σκηνής, βλ. WITCHRIST κ.α.) αλλά δεν είναι τέτοιο. Τα χαρακτηριστικά της σκανδιναβικής του προέλευσης είναι εκεί, καλυμμένα μεν από ατμοσφαιρικά layers, αλλά παραμένουν απόλυτα αισθητά.

Κάπως έτσι καταλήξαμε με τον ίσως καλύτερο bm δίσκο εκ Νορβηγίας για τον 21ο αιώνα (με όρους originality/ηχητικού ριζοσπαστισμού) κι ενώ περιμέναμε τη συνέχεια, o Infamroth απλά εξαφανίστηκε στις σκιές (αν κάποιος έχει καμιά πληροφορία, ας την δώσει γιατί μου χρωστάει συνέντευξη απ’ το ’14!)…

1.

CULTES DES GHOULES “Henbane”

Κοντά 20 χρόνια είχανε περάσει από το “De Mysteriis…” και μέσα σε αυτά διάφοροι δίσκοι είχαν διεκδικήσει τον τίτλο τιμής «νέο DMDS». Αν με ρωτάτε, οι περισσότεροι ήταν φούσκες, κάποιοι ήταν αρκετά καλοί κι έξυσαν το εξωτερικό περίβλημα, το “Casus Luciferi” κάτι πήγε να κάνει, ενώ το “Salvation” ήταν κάτι διαφορετικό και πολύ μεγάλο (και άρα κρίμα να έμπαινε σε τέτοια συζήτηση).

Στο δεύτερο full-length των Πολωνών όμως μοιάζει να πετύχαμε ακριβώς το κέντρο του στόχου. Όπου «στόχος» δε σημαίνει «ίδια riffs και blastbeats», σημαίνει αυτή την κρυπτική, πρωτόγονη αύρα που αναδυόταν μόλις ανέτειλε το Φεγγάρι που Παγώνει ή όταν μας Έθαβε ο Χρόνος και η Σκόνη (δεν το έκανα επίτηδες, πιστέψτε με).

Οι κιθάρες του “Henbane” είναι αδυσώπητες και αδιαπέραστες, ερωτοτροπούν χυδαία με την κακοφωνία ενώ τα φωνητικά του Mark of the Devil φέρουν κάτι από Attil-ική παράνοια. Όχι τυχαία, το χεράκι τους έχουν βάλει ο M. (MGLA) στην παραγωγή και ο Nameless Void (NEGATIVE PLANE) στα συνοδευτικά πλήκτρα. Το χεράκι της έχει βάλει επίσης η σλαβική καταγωγή των CdG που κουβαλάει μέσα τις κάθε λογής ξεχασμένες ιστορίες του μεσαιωνικού σκότους -ταιριαστό λοιπόν που το κείμενο αυτό γράφεται το βράδυ της 31ης του Οκτώβρη.

---

Ειδικές Καταστάσεις

• Ο Μήτσος ο Keepin χτυπάει τρις ως ILL OMEN, με split, με demo (“Radiant Behest of Excessum”) και με EP (“Remnant Spheres of Spiritual Equilibrium”) και ειδικά το τελευταίο είναι μια αργόσυρτη ελεγεία πάνω στην κατάρρευση του πνεύματος.

• Νορβηγία – παρυφές nidrosian – μέρος 1ο: Οι (ο) KNOKKELKLANG κυκλοφορεί ένα demo ατμοσφαιρικού, καλπάζοντος και αρκούντως θελκτικού bm.

• Νορβηγία – παρυφές nidrosian – μέρος 2ο: Το ντουέτο των UNBEING θα βγάλει ένα τελευταίο κομμάτι, μετά τον θάνατο του Steingrim Torson (CELESTIAL BLOODSHED), έναν 20λεπτο αποχαιρετισμό ’til-we-meet-again θα μπορούσε να πει κανείς.

• HDHM - πράξη Α’: O Tommie δεν κάθεται σε ησυχία, βουτάει ξανά με τα μπούνια στα 70s και μέσα από τόνους reverb υμνεί τις φωτιές του qlipha Golachab. Για τη δεύτερη πλευρά του EP, θα φωνάξει τον Pelle Åhman των IN SOLITUDE να συμμετάσχει στα φωνητικά μιας αναπάντεχης (ή μήπως όχι; ) διασκευής στο “Dambala” του reggae/funk/soul καλλιτέχνη EXUMA (ακούστε και το original).

• HDHM – πράξη Β’: Οι SERPENT NOIR έχουν κρατημένο ένα καταπληκτικό κομμάτι (σπασμένο σε πρόλογο/κυρίως θέμα/επίλογο -split κυκλοφορία με τους Μεξικάνους ANDRAMELECH) που απομακρύνεται κάπως απ’ το blackmetal υπόβαθρο (ηχητικά μιλώντας) του EP και του full-length και ενστερνίζεται πιο «φωναχτά» τις ατμοσφαιρικές διδαχές των 90ς, κλείνοντας το μάτι στον νέο δίσκο που είναι στα σκαριά.

• Στην ΟΔΟ 55 οι χοροί καλά κρατούν, έστω και για ένα σκάρτο δεκάλεπτο κάτω απ’ το φως μιας λάμπας που τρεμοπαίζει.

[furor]

2013

1. Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)
2. Bring Me The Horizon - Sempiternal
3. Carcass - Surgical Steel
4. Volbeat - Outlaw Gentlemen And Shady Ladies
5. Queens Of The Stone Age - Like Clockwork

Λοιπές δισκάρες:
Stray From The Path - Anonymous
The Dillinger Escape Plan - One of Us Is the Killer
Beastmilk - Climax
Monster Magnet - Last Patrol
Alice In Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
Λήθη - Λήθη
Arctic Monkeys - AM
Clutch - Earth Rocker
Foals - Holy Fire
In Solitude - Sister
Stone Sour - House Of Gold & Bones Part 2

Εξώφυλλο: Monster Magnet - Last Patrol

[Leper_Jesus]

Κορυφαία χρονιά για ελληνικές κυκλοφορίες, ε. Μ’ ευκολία θα μπορούσε η πεντάδα μου να ήταν 4/5 ελληνικά.

Πεντάδα:

Conspiracy of Denial “Conspiracy of Denial”
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑΑΑΑΑ …

Απλά και ξάστερα, το ομώνυμο ντεμπούτο των Conspiracy of Denial είναι Ο,ΤΙ θέλω από το crust μου, ένα άψογο διαμάντι, κάτι που δεν του λείπει τίποτα, κάτι που όσες φορές και να τ’ ακούσω δε θα το βαρεθώ ποτέ. Από τη λιτή αισθητική του εξωφύλλου του μέχρι τον ήχο του, από τα riffs μέχρι τις μελωδίες που διαπερνούν όλο τον δίσκο χωρίς να τον κάνουν στιγμή γλυκανάλατο, αυτό που σε διαπερνά είναι ένα επαναστατικό συναίσθημα που λέει «όχι δράματα, όχι θρήνοι, αλλά πόλεμος, ΠΟΛΕΜΟΣ, ΠΟΛΕΜΟΣΣΣΣ!».

Λήθη “Λήθη ”
ΣΤΑΘΗΚΕΕΕΕΣ ΜΟΝΟΟΟΟΣ…

Με εμφανώς πιο βαρύ και σάπιο ήχο , οι Λήθη προτείνουν τη δική τους εκδοχή του ντόπιου πολιτικοποιημένου crust. Καμία αίσθηση κάποιας ανατατικής μελωδίας εδώ, μόνο σήψη, σήψη, σήψη, ένα crust πολύ κοντά στο (black) metal κι εγώ ν’ απορώ τι άλλο θα μπορούσαν να μας δώσουν αυτές οι δύο μπάντες (αχ, αυτή η «κατάρα του ενός δίσκου»).

Despite Everything “The dawn chorus”
Ο καλύτερος ελληνικός μελωδικός punk δίσκος; Δεν ξέρω, ο Deathster το κατέχει καλύτερα το πράγμα, αλλά πραγματικά όταν το βάζω νιώθω ότι ακούω μία σειρά από instant hits/single-άκια. Για ‘μένα αυτό το album θα μπορούσε ν’ ανήκει στις κλασικές 90’s κυκλοφορίες της Fat Wreck Chords και θα ‘βαζε και πολλές από αυτές κάτω. Εφηβικό συναίσθημα, μελό συγκίνηση, δυναμικότητα.

Ghost “Infestissumam”
Παραμένει μέχρι και σήμερα το πιο αγαπημένο μου album τους -κυρίως γιατί μου βγάζει τον πιο μοντέρνο/radio-friendly/rock εαυτό τους. Άλλος με personal-favourite το “Body and blood”;

Fates Warning “Darkness in a different light”
Θυμάμαι όταν κυκλοφόρησε το album ότι πολλοί στο forum ειρωνεύονταν αυτήν τη metal στροφή του Matheos, κάποιες εξώφθαλμα «μοντέρνες» πινελιές, τη βαρύτητα, το drumming κλπ. Ναι ΟΚ, έκλεισε η περίοδος των «ενδοσκοπικών» 90’s, καλώς ήρθατε (ξαναματαπάλι) νέοι Fates Warning, πάρτε μας πάλι την ψυχή μ’ αυτόν τον πιο άμεσο metal εαυτό σας, η αύρα είναι ακόμη εδώ, σε κάθε τραγούδι, κι ας τραγουδιούνται «πιο εύκολα» κάποια refrain (λες και μας χάλασε ποτέ κάτι τέτοιο). Α, και το “And yet it moves”, πέρα από ένα γαμημένο ΕΠΟΣ απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, περιέχει και μία απ’ τις πιο αγαπημένες μου Fates στιγμές ever: εκεί προς το τέλος, σβήνει ο θόρυβος της παραμόρφωσης, οι ακουστικές κιθάρες παίρνουν τον πρώτο λόγο και ο Ray της καρδιάς μας ξεκινά: «eyes to the windooow»… Ιδίως πιο μετά που «ανεβαίνει» τονικότητα στο «and in the eveniiiing», νιώθω ότι ανεβαίνει κι ψυχή μου λίγο μαζί του.

Λοιπά:

Summary

Leprous “Coal”
Το είχα νούμερο 5 αρχικά, αλλά “And yet it moves”, όπως είπα. Οι Leprous είναι κάτι που ακόμα ανακαλύπτω, χάρη στο παιχνίδι Album exchange και το “The congregation”. Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι πρέπει να «κατακτήσω» όλη τη δισκογραφία τους, κι εδώ, στο “Coal”, είναι που εγώ που θέτω την αφετηρία του δικού τους ιδιαίτερου στυλ: djent-ίλα, μελωδιάρες, πρωταγωνιστικά φωνητικά, σκοτεινή ατμόσφαιρα, pop αισθητική σε σκληρό περίβλημα, hit-άκια «μέσα» σε 6-λεπτα, 9-λεπτα έπη. Πώς κατάφεραν να δημιουργήσουν (και να εξελίξουν) ένα 100% προσωπικό στυλ εν έτη 2010 όταν «τα πάντα έχουν παιχτεί», δεν το ξέρω, αλλά ξέρω ότι πλέον στα πρώτα δευτερόλεπτα ενός κομματιού μπορώ ν’ αναφωνήσω «αυτό ακούγεται σαν Leprous».

Bad Trip “Bad Trip”
Οι Έλληνες Bad Trip είναι μία μπάντα που θα άξιζε να ήταν πολύ-πολύ πιο γνωστή. Η ποιότητα της μουσικής της και ιδίως αυτή των live εμφανίσεων τους είναι κάτι που μόνο βιώνεται: instrumental συνθέσεις που «απλώνονται» με χαρακτηριστική ευκολία και δίχως να κουράζουν στιγμή, riffs που μπασταρδεύουν την ατμοσφαιρικότητα του post-metal με τις δυναμικές του post-hardcore, ελάχιστες ηλεκτρονικές πινελιές/samples, μελωδίες τόσο-όσο, κι αν όλα αυτά σας φέρνουν στο νου π.χ. Pelican, όχι, κάνετε λάθος. Οι Bad Trip έχουν σαν οδηγό περισσότερο το “Souls at zero” των Neurosis, με ό,τι κι αν καταλαβαίνετε με αυτό. Αμφιταλαντεύτηκα αν χωρούσαν πεντάδα κι αυτοί γιατί το αξίζουν κι αυτό είναι μάλλον το καλύτερο album τους, αλλά έπεσαν σε σκληρό ανταγωνισμό.

Κι ένα τρελό trivia για το τέλος: στο ΘΕΟΡΑΤΟ, 16-λεπτο έπος “Dead dream nation” ακούγεται το ίδιο sample που κατά τρελή σύμπτωση έχουν βάλει και οι Λήθη σε δικό τους τραγούδι στον δίσκο που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά! Πρόκειται για τη φωνή του Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη, αγωνιστική του χανσενικού κινήματος στην Ελλάδα.

Orphaned Land “All is one”
ΟΚ, είναι ο πιο εμπορικά «ξεφτιλισμένος» δίσκος τους: ορχήστρες και χορωδίες όπως ζητάει ο μέσος μεταλλάς για να νιώθει ένα επικό συναίσθημα, πεντακάθαρη «ευρωπαϊκή» παραγωγή, εύπεπτες συνθέσεις (ιδίως σε σχέση με το πιο πολύπλοκο παρελθόν τους) κλπ. Έλα, όμως, που τα ανατολίτικα κόλπα τους είναι εδώ πιο άμεσα από ποτέ, σε φάση κάποια τραγούδια να τα φαντάζεσαι με τη φωνή της Πέγκυς Ζήνα, κι εγώ τι πρόβλημα να έχω με την Πέγκυ;;;

Bad Religion “ True north”
Είπαμε, η «ανάσταστη»/δεύτερη νιότη των Bad Religion ήρθε πολλά χρόνια πριν, με το “The process of belief” του 2002 και κράτησε για όλη τη δεκαετία του 2000. Τι το ιδιαίτερο έχει τότε το “True north”; Μα, απλά ότι ηχητικά κα συνθετικά είναι ό,τι πιο κοντινό στην απλότητα του “Suffer” -σε σημείο που θα μπορούσε να ήταν ο δίσκος που κυκλοφόρησε μετά απ’ αυτό στη θέση του “No control”. Πραγματικά πορωτικό/συγκινητικό συναίσθημα.

Ulver “ Messe I. X- VI. X”
Χμ, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το έχουμε λίγο στο κλάσιμο; Ήταν μεγαλεπήβολο εγχείρημα, μετά από τόσα χρόνια αντιλαμβάνομαι ότι όντως η αίγλη του δεν είναι η ίδια, αλλά έχει ακόμη φοβερές επιπτώσεις εάν το ακούσεις σ’ ένα κατάλληλο mood «κατάνυξης».

Universe 217 “ Never”
Δεν έχω ξανα-αναφερθεί στους Universe 217, παρ’ όλο που η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους ήταν συγκλονιστικής φύσης: support στους Anathema το 2011 (; ) στο παλιό Principal, όπου, φυσικά, το συγκρότημα έσβησε τους Βρετανούς από τον χάρτη κι εγώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό να απορώ τι φωνή (και τι μαλλούρα -συγχωρέστε με, έχω κάτι με τις μαλλούρες) ήταν αυτή. Λοιπόν, αυτό το πειραματικό/ατμοσφαιρικό doom δεν ήταν ποτέ του γούστου μου, αλλά κάτι η ιδιαίτερη φωνή, κάτι οι ιδέες τους, μ’ έκαναν να παρακολουθήσω όλη τη δισκογραφία τους, στην κορυφή της οποίας, προσωπικά, κατατάσσω αυτό εδώ το album.

Alice in Chains “The devil put dinosaurs here”
Όχι τόσο καλό όσο το προηγούμενο, αλλά έχει έναν σκασμό από κομματάρες πάλι σ’ ένα βαρύτερο και πιο σκοτεινό στυλ. Ε ναι, αυτή η μπάντα ΑΞΙΖΕ να είχε παραπάνω από 3 albums.

EPs:

Summary

Sarabante “Έρμαια των καιρών /Under the shadows” EP
Hands down, το “Έρμαια των καιρών” καλύτερο κομμάτι Sarabante ever!

Juggling Jugulars “Asylum” EP
Τρελαμένοι Φινλανδοί που είχαμε την τύχη να τους δούμε πέρυσι. Το “Asylum” από τα εντυπωσιακότερα openers ever.

Nuclear Spring “ Nuclear Spring” 7” EP
2 EPs έβγαλε εκείνη τη χρονιά αυτή η αδικοχαμένη μπάντα (ένα 7” κι ένα 12”), με το 7”, κατά τη γνώμη μου, να είναι και το καλύτερο. Οι Nuclear Spring αποτελούσαν ένα καλά κρυμμένο μυστικό του punk underground (με την έννοια ότι δεν είναι και η πρώτη μπάντα που θα σου έρθει στο μυαλό) που κατάφερε ν’ αναπαράγει σε τρομερό βαθμό αυτό αγνό, εκρηκτικό, παλιό punk αίσθημα, αλλά δυστυχώς δε συνέχισε την πορεία της.

Εξώφυλλο: Λήθη “Λήθη”

[OwlKitty]

2013
Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια.

1. October Tide – Tunnel of no light

Με ένα εξώφυλλο που προμηνύει την απόλυτη μαυρίλα, οι October Tide ακολουθούν τη γνωστή πορεία της μελαγχολίας και της λύτρωσης. Η υπενθύμιση των πληγών που θα έρθουν (“Of wounds to come”) γίνεται με έναν ήχο μελωδικό, απόλυτα δεμένο. Το χτίσιμο του “Our constellation” είναι άλλη μια όμορφη στιγμή του πιο πρόσφατου doom/death. Γενικά θεωρώ πως με αυτό το άλμπουμ απέκτησαν ξανά ταυτότητα, καθώς είναι μία από τις καλύτερές τους δουλειές μέχρι σήμερα, με κομμάτια που σου μένουν.

2. Oathbreaker - Eros/Anteros

Από τις πρώτες δουλειές της μπάντας που αργότερα έγινε τόσο γνωστή και έφτασε να παίζει παντού λάιβ. Από τις πιο ενδιαφέρουσες δουλειές με γυναικεία φωνητικά. Στοιχεία όπως shoegaze, black και post συνδέονται με έναν μοντέρνο τρόπο. Αρχίζει η εποχή που όλοι οι πειραματισμοί με βάση τον μέταλ ήχο γίνονται αποδεκτοί. Είναι αξιοσημείωτη η εξέλιξη της νοοτροπίας του κοινού της μέταλ μουσικής και η επέκτασή του. Ναι μεν έγινε πιο χίπστερ, αλλά αγκάλιασε όλα όσα έκραζαν οι φανατικοί μεταλάδες, όπως το να τραγουδήσει μία κοπέλα με όποιον τρόπο θέλει και να παίξει η μπάντα όπως θέλει.

3. Deafheaven – Sunbather

Τι να πρωτοπούμε. Θα επαναλάβω τα όσα έγραψα παραπάνω για την ανάμειξη ειδών και την αποδέσμευση από στεγανά σκέψης των προηγούμενων δεκαετιών. Θεωρώ ότι από αυτό το σημείο κι έπειτα αυξήθηκαν οι μπάντες που έπαιξαν αυτό ακριβώς το στυλ, ροκ βασισμένο σε μέταλ ρυθμούς και παιξίματα, με ματζόρε συγχορδίες πάνω σε γραμμές όπου παραδοσιακά παίζονταν μινόρε πράγματα (όχι ότι με χαλάνε κι αυτά).

4. Subrosa - More Constant Than The Gods

Από τις καλύτερες δουλειές των Subrosa, με κομμάτια που έκαναν επιτυχία (Cosey mo), και που μας έκαναν να περιμένουμε πώς και πώς.
Να σημειώσω πως οι Subrosa είναι μία από τις μπάντες των Η.Π.Α. που εκπroσώπησαν το -λίγο ξεχασμένο ανάμεσα σε μοντερνισμούς - είδος του trad doom metal με γυναικεία φωνητικά και πολλές γυναίκες στη σύνθεση, κι επειδή τους μίλησα και προσωπικά όταν έπαιξαν στο An το 2017, πρόκειται για πολύ ευγενικά και προσεγγίσιμα άτομα. Το σημειώνω -κι επιστρέψτε μου την παρένθεση- καθώς πιστεύω ότι μουσικοί που έρχονται από την άλλη άκρη της Γης για να παίξουν αυτό που τους εκφράζει (το οποίο μπορεί να θεωρείται λίγο obscure) πρέπει να χαίρουν αναγνώρισης, σε αντίθεση με κάποιους εγχώριους που εδώ και χρόνια είναι κλεισμένοι στον κόσμο τους και βλέπουν με καχυποψία μπάντες του εξωτερικού που παίζουν το ίδιο είδος με τη μπάντα τους, με πολλές ομοιότητες στη σύνθεση και στο στυλ. Η μουσική και ειδικά η μέταλ πρέπει να είναι αδελφοποίηση στην πράξη.

5. Tribulation – The Formulas of Death

Μελωδικό death metal από τη Σουηδία. Το πνεύμα των '90s λίγο εκσυγχρονισμένο. Το συγκεκριμένο είναι η δεύτερη κυκλοφορία της μπάντας.

Honourable mentions:
Orphaned Land - All Is One
Περιλαμβάνει μερικά πολύ ωραία τραγούδια της μπάντας, όπως το “Brother” και το “Let the truce be known”.

Alice in Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
Μ’ αρέσει το θέμα που επέλεξαν οι AIC, καθώς θέλησαν να σχολιάσουν μία υπερσυντηρητική Αμερική, με έναν παραμορφωμένο και φονταμενταλιστικό χριστιανισμό, που στρέφεται κατά της επιστήμης και φέρνει στην επιφάνεια θεωρίες όπως η επίπεδη Γη. Τελικά οι ροκ μπάντες όταν δεν πεθαίνουν πρέπει να αποδεικνύουν γιατί είναι ροκ και σίγουρα η περασμένη δεκαετία χρειάστηκε τέτοιες στιχουργικές αναζητήσεις.

Εξώφυλλο: Subrosa - More Constant Than The Gods

[power_fades]

1.Crusades - Perhaps you deliver this judgement with greater fear than i receive it

(λίγο δύσκολο να περιγράψω το ύφος που πέτυχαν ,θα πω μελωδικό punk rock με metal riff εδώ και εκεί,αλλά γαμώτο κάθε μελωδία είναι υπέροχη και εκεί που λες πόσο πιο πολύ μπορεί να μου αρέσει ένα κομμάτι ,βρίσκουν κάτι και το απογειώνουν και άλλο.Ο δίσκος είναι concept και αναφέρεται στον φιλόσοφο Giordano Bruno που θανατώθηκε στην πυρά από την ιερά εξέταση.)
2.Beastmilk - Climax
3.Blank Pages -Blank pages (punk rock)
4.Magic Circle - Magic circle
5.Criminal Damage - Call of death (punk)

6.Bad religion-True north
7.Radioactivity-Radioactivity (punk rock)
8.Atlantean kodex-The white goddess
9.Night sins-To the london or the lake (post punk ,darkwave)
10.Hoax - Hoax (HARDCORE)
11.The Rival mob- Mob Justice (HARDCORE)
12.Generacion suicida- Con La Muerte A Tu Lado (punk rock)
13.ΛΗΘΗ-ΛΗΘΗ (crust)
14.Darkthrone-The underground resistance
15.Rakta-Rakta (post punk)
16.Burial -Renegade
17.Youth avoiders-Youth avoiders (punk rock)
18.Cut Off - Sick of this life (hardcore ,powerviolence)
19.Selfish - Life has no vacant time
20.Framtid -Defeat of civilization (crust)