Ναι ξεκαθαρα, η μουσικη τους ειναι μονο επιφανειακα “χαρουμενη”, οι ακροασεις αποκαλυπτουν μια πιο σκοτεινη και μελαγχολικη πλευρα, συμφωνω. Που, η πλευρα αυτη, ταιριαζει και γαντι με την επιθετικοτητα της μουσικης τους.
1 Like
@JTN ειλικρινά δεν θα το πίστευα ποτέ οτι θα με δυσκόλευες τόσο πολύ! Συγνώμη Οtep, συγνώμη Alissa , συγνώμη Angela, συγνώμη Amy, συγνώμη Chelsάρα 
1 Like
κι εγω δεν εχω βαλει ακομα γιατι δυσκολευομαι 
βαζω ξανα την φορμα για τους υπολοιπους
Η φάση μεταξύ των τριών μας, για το ποιος τελικά θ’ ακούσει τι, μου φάνηκε σαν τις μεταγραφές αεροδρομίου μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Ερχόταν ένας παίκτης απ’ έξω για να κλείσει στους πράσινους και στο αεροδρόμιο περίμεναν εκπρόσωποι των κόκκινων, έλεγαν στον παίκτη και τον μάνατζερ “το και το” και άλλαζε το χρώμα στη φανέλα. Δυνατή η φάση μας.
1986, και γι’ αυτή τη χρονιά θα τα πούμε εν καιρώ. Το θέμα είναι οι Gravestone aus Deutchland και το “Creating a Monster”. Οπότε, γίνεται λόγος για μία μπάντα από μία χώρα, που από τη στιγμή το heavy metal ορίζεται ως ηχητικός της προσανατολισμός, σημαίνει ότι οι κιθάρες θα έπαιρναν φωτιά. Και δε θα μπορούσε να ισχύει το αντίθετο, όταν στα τραγούδια σου υπάρχει ζοφερή η επίδραση που δέχτηκες από τους Accept. Για το καλό τους, όμως, δε μένουν μόνο στην ενδοχώρα, αλλά πάνε και παραπέρα διανοίγοντας την αγκαλιά τους στη riffολογία των Ratt. Πανέξυπνη κίνηση, ειδικά από τη στιγμή που μέχρι και τα φωνητικά παραπέμπουν στα Αμερικανάκια.
Καταπληκτική παραγωγή με αληθινά τύμπανα και όχι υπεκφυγές. Τα τραγούδια αποδίδουν στο έπακρο την κυοφορούσα αύρα της εποχής. Πάραυτα, όμως, το ζήτημα είναι ένα: θα τον ξανακούσω τον δίσκο; Σε κάποιο άλλο σπίτι, που οι ένοικοι θ’ ακούν τα ίδια μ’ εμένα και δε θα έχουν κάτι από τους μουσικούς πάροικους προαναφερθέντες.
Ωστόσο, για όποιον ενδιαφέρεται να κατέχει λεπτομερέστατη λίστα εν χειρί αυτού τα σχεδόν άπαντα των '80ς, να επενδύσει και δε θα χάσει. Θα γευτεί και την 'Ryche αισθητική στην εισαγωγή του ομότιτλου.
7 Likes
Εκατσα εψαξα τα κιταπια μου, τα mp3 μου, το Spotify μου, τα YouTube lists μου, και αφου διχαστηκα αναμεσα σε Αβριλαρα, Cranberries, Sarah McLachlan, PHILDEL και καμια 15αρια ακομα συγκροτηματα και καλλιτεχνες, τελικα εβαλα Susanne Sundfør, τι πιο συνηθες να συμβει.
Κάτι ο κορονοιός, κάτι τα ατελείωτα deadlines μου δώσανε καλές δικαιολογίες για κάτι που λογικά θα έκανα ούτως ή άλλως τελευταία στιγμή.
Για πάμε να μιλήσουμε και να πούμε δυο λόγια για το Sempiternal των Bring Me The Horizon, κε @Ktn.
Γενικά υπάρχει μία διάχυτη γνώμη στην ατμόσφαιρα πως μιλάμε για το Magnum Opus τους, αφού διαχωρίζει υποτίθεται το ποιοι ήταν πριν, ποιοι ήταν μετά και γενικά την κατεύθυνση που πήρε το genre και το πήγε στη μορφή που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια.
Λογικό αν το σκεφτεί κάποιος, γενικά τα blast beats (ελεύθερη μετάφραση), τα pop parts και μελωδίες και τα hiphopεσκε hooks είναι αδύνατο να μην σε πιάσουν (δεν έχει ο δίσκος βέβαια από τα τελευταία, ίσως κάποια verses με λίγο ξεχείλωμα του όρου), άρα καλώς και πήγαν στη mainstream μέταλ(κορ) σκηνή. Σαν αστερίσκο, σε όλους τους φίλους του genre (είναι genre πια ή ένας υπέροχος αχταρμάς κλαιν) πρέπει να υποκλινόμαστε στον μεγάλο Ronnie Radke και για το (old school) Dying Is My Latest Fashion προτού έρθει το κύμα, αλλά και για το πως έκανε πρώτος με τους Falling In Reverse τη μοντέρνα εκδοχή του genre (?), αλλά αυτά δεν τα συζητάμε εδώ μέσα, προχωράμε.
Κομμάτι της αποδοχής που έχουν οι BMTH φυσικά και οφείλεται και λόγω της εισχώρησης στη meme κουλτούρα, με το Can You Feel My Heart.
…το οποίο Can You Feel My Heart ίσως είναι και το καλύτερο τραγούδι του album, αν και το δικό μου αγαπημένο μετά από τόσα χρόνια μάλλον δικαιωματικά ανήκει στο Antivist.
Το Sempiternal λοιπόν, είναι το 4ο album των ΒΜΤΗ και είναι μια ιδανική εισαγωγή για όποιον δεν ξέρει τι είναι το metalcore, αλλά του αρέσουν οι κιθάρες. Όλα δένουν αρμονικά, τα riffs, ο μπουκωμένος ήχος, οι ηλεκτρονικοί ήχοι με τα μπλιμπλίκια από πίσω, οι κραυγές του Sykes και γενικά από την αρχή ως το τέλος είναι ένας άψογος δίσκος.
Όμως αρκετά, αφού μιλάμε για BMTH και τα συναφή, θα πούμε την κατακλείδα με 2 albums και 1 meme:
Καλό το Sempiternal, αλλά
- Count Your Blessings
- Suicide Season
10 Likes
But it’s not a phase τις προάλλες που τους είδα με ADTR στο Μιλάνο έκαναν 12000 άτομα άνω κάτω… Αλλα λογικά το 2032 θα παίζουν fest αντίστοιχα του when we were young που σπέρνει στο Vegas και ατάκες τύπου make emo great again & emos not dead… Εγώ είμαι οκ με αυτό…
edit: πως ξέχασες αυτό
3 Likes
Όλο το παιχνίδι γίνεται στο tiktok πια ρε zoomer, αυτά είναι τόσο 2018’s vibes
πολλές άγνωστες λέξεις…
1 Like
Αύριο πρωι τα δύο tasks μου-- Hole και το exchange submission for march (αν εχω καταλάβει σωστά)
εχει καποιο theme η ελευθερο; Λεω να επιστρεψω
To theme ειναι δισκοι απο γυναικες καλλιτεχνιδες ή συγκροτηματα στα οποια η γυναικα κανει την διαφορα, χωρις να ειναι αναγκαστικα frontwoman
1 Like
merci
Ε ρε πστ Αλιζεε επρεπε να βαλω
2 Likes
A Forest of Stars - A Shadowplay of Yesterday (pt 1)
Οι καρμικοι θεοι του exchange είδαν οτι έδωσα στον κοσμό δίωρο σχεδόν δίσκο να ακούσει (και δεν ακούμπησε και ιδιαιτερα, σνιφ κλαψ, λυγμ, ουτε το χιτακι του δίσκου δεν έπιασε ο Νεο, τελοσπαντων)
Πολύ με δυσκόλεψε μένανα το Forest of Stars. Νομιζα οτι θα ηταν ευκολάκι και θα σας πω γιατί. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν - αλλά ήταν επί δεύτερου κύματος μεγαλείου Φορουμ Ροκιν - αλλα θυμάμαι χαρακτηριστικά οτι είχε γινει μεγαλος ντορος με τουτους εδω. Εγώ τοτε (καλα και τωρα δηλαδη) ημουν χωμενος στον πολεμο μου και προσπαθουσα να υπερασπισω τα δικα μου ακουσματα, οποτε δεν έδωσα πολυ σημασια. Αλλα χρηστες που σεβομουν τοτενες αποθεωνουν και γινοταν γενικα τζερτζελο.
Τεσσερις (4) φορες εχω προσπαθησει να πιασω το δισκο απο την αρχη (και μια τωρα που τα γραφω αυτα πεμπτη) και δεν τα καταφερα. Παρα πολυ πιθανο να μην πληρουσα τις καταλληλες προδιαγραφες να τον αφομοιωσω, οποτε νιωθω πληρως ανεπαρκης να παρουσιασω ολοκληρωμενη αποψη.
Γραφω λοιπόν αυτην την παραγραφο για να τικαρω το κουτι των κανονων (και επειδη μου αρεσει η θεματολογια του επομενου γυρου), αλλα θα επιστρεψω εντος της εβδομαδας με πληρη αποψη, καθως θα το βαλω να το ακουσω σε ξεροσταλιασμενο περπατημα με το ξημερωμα.
Αυτα που πιανω παντως ειναι ομορφες μελωδιες και φολκοστοιχεια τα οποια με ιντριγκαρουν, αλλα στο επιφανειακο ακουσμα ακουγοταν χαος και παραταιρα και μαλλον γιαυτο επρεπε να τον κλεισω το δισκο. Εχει ζουμε, θα επιστρεψω. Οχι για σας, για το ερμο το φορουμ του 2010τοσο
12 Likes
Εγω παντως καρδουλα μου και σήμερα το πρωι τον ακουγα τον δισκο…
ποιο εννοας χιατακι?
1 Like
In hindisght ηταν μαλλον ατυχεστατη επιλογη, γιατι οντως ειναι αλμπουμ για background κυριως (αλλα προσφερει παρα πολλα αν κατσεις και το αναλυσεις - αλλα ειναι φαφλαταδες πραγματι). Το εντυπωσιακο για μενα ηταν πως εκατσαν και το εκαναν.
1 Like
Η πρόταση του αγαπητού @Aldebaran είναι από τις πιο επιτυχημένες και φρέσκες που μου έχουν γίνει σε τούτο το θρεντ οπότε ας ξεκινήσω ευχαριστώντας τον. Τον δίσκο τον έχω ακούσει πάρα πολλές φορές (καθόλου δύσκολο βέβαια αφού πρόκειται για ένα σφηνάκι διάρκειας 22 λεπτών) και έχει σκάσει μέσα στην σεβεντίλα και στα διάφορα των ημερών με τρελή φόρα και ξεσηκωτική διάθεση σαν μία πολύ πολύ ευχάριστη, πολύ ανανεωτική έκπληξη. Βασικά οι λέξεις κλειδί εδώ είναι τσίτα μπόμπα και θα αρκούσαν για να περιγράψουν αυτό το τέλειο πράγμα, αλλά οκ, ας πούμε και δυο κουβέντες παραπάνω.
Πρόκειται για κάποιου είδους ;p πανκ, το οποίο δεν γνωρίζω για να ταυτοποιήσω και να εντάξω σε ένα ευρύτερο πλαίσιο σκηνής ή ό,τι, αλλά δεν έχει σημασία κιόλας. Εγώ ακούω κάτι τρομερά γκρουβάτο και φουλ ροκ εν ρολλάτο, με 70ζ αναφορές (αλίμονο, δεν ξεφεύγω ;p) και ενδιαφέροντα παντρέματα (κάποια bluesy ή funky στοιχεία ας πούμε), με γκαρατζ αισθητική και με μία ωμή δυναμική που σαρώνει. Παίρνει κεφάλια δηλαδή πως το λένε, το δισκάκι έχει μια τόσο αυθεντική και ορμητική ενέργεια που δεν γίνεται να μην σε παρασύρει. Ο φίλος που τραγουδάει (ναι οκ δεν έχω δει καν τα μέλη, υποθέτω ο Hank? ;p) ξελαρυγγιάζεται, δίνει πόνο, όπως και όλοι όσοι μετέχουν με ειδική - πάντα - μνεία στην πραγματικά ευρηματική - ναι συνέχεια αυτό λέω αλλά αφενός τόσο μπορώ αφετέρου εδώ είναι και τόσο αλήθεια :") - χρήση πλήκτρων και δη organ. Και το πιο βασικό : το αποτέλεσμα στάζει αγνή Κ Α Υ Λ Α, δεν ξέρω πώς να το θέσω πιο σικ και ευγενικά, είναι απίστευτα, βαθιά σέξυ με τον πιο όμορφο και ταυτόχρονα raw και in-your-face τρόπο. Αγαπημένο κομμάτι το Whisper και μετά ενδεχομένως τα Love is a Cold White Tile, I Cant Stay και Concrete, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό γιατί ο δίσκος ακούγεται όλος από την αρχή μέχρι το τέλος μπαμ μπαμ - είπαμε 22 λεπτά είναι. Και γι αυτό δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο, χρειάζεται μόνο να το ακούσετε όλοι σας.
εδιτ και ps : @Aldebaran χάρηκα πολύ πολύ για το Phantom’s και για όλα τα ωραία που έγραψες. ^-^ Απόλυτα κατανοητό το θέμα σου με την φωνή, απόλυτα απολαυστικά όλα τα υπόλοιπα.
7 Likes
@Sh_Wo_f Hank says hi with the sexiest rock n roll on the planet:
Χαίρομαι που σου άρεσε, Hank Wood και τα μυαλά στα κάγκελα!
2 Likes
1 ωρα εχεις!!!
και οσοι αλλοι θελετε να μπειτε