^ Το πούστικο το kylesa. Μα καθόλου. Από τα χριστούγεννα λέμε, έχει γίνει ένα με το αυτοκίνητο.
Ξεθάφτηκε όμως τούτο, που επιτέλους το βρήκα και το αγόρασα
[B]Agoraphobic Noisebleed/ Converge - The Poacher Diaries (1999)[/B]
καλά, προσπεράστε τους converge, που είναι πιο ευέλικτοι στο στυλ τους.
Εδώ μέσα έχει από τα καλύτερα κατ’ εμέ agoraphobic nosebleed κομμάτια ever
Οι Kataklysm στον 8ο δισκο τους δεν εχουν να προσφερουν και πολλα στο ειδος.Εχοντας κλεισει το 2006 που κυκλοφορησε το In the Arms of Devastation
τα 15 χρονια υπαρξης,υπαρχει μια ταση για εκμοντερνισμο.Ετσι τα 3 πρωτα κομματια ακουγονται σαν Pantera που παιζουν death,σαν Cryptosy τελευταιων δισκων,σαν μια deathcore μπαντα που ψαχνεται στον ηχο της.Ευτυχως απο το 4ο κομματι και μετα υπαρχει σαφης βελτιωση αλλα το πληγμα εχει δημιουργηθει.Η ωθηση για κυκλικο χεντβανγκιγκ(headcircling??) ειναι και παλι εδω.Οπως παντα τεχνικοι,καμποσα σολο,φωνητικα απο γvωστους τους καλλιτεχνες/φιλους σε 2 τραγουδια(Kittie&Into Eternity),καποιες μελωδικες γραμμες στις κιθαρες,ελαχιστες μπλαστμπιτιες σε σχεση με το παρελθον και γενικοτερα πραγματα που ισως να τα ευχαριστιεσαι την ωρα που τα ακους αλλα γενικοτερα δεν σου μενουν και πολλα πραγματα.Μονο για τους ηδη οπαδους των Kataklysm αλλα και αυτοι να μην περιμενουν τα μεγαλεια του μακρινου παρελθοντος αλλα ουτε και τα πιασαρικα/χεβι στοιχεια που ειχαν οι τελευταιοι τους δισκοι.
Δυστυχως τα πολυ καλα To Reign Again,It Turns to Rust,Open Scars και The Road to Devastation δεν κρινονται αρκετα για να θεωρηθει ντεθ μεταλ πυλωνας.Η εκδοση που συμπεριλαμβανει και το dvd δεν προσθετει μια και η ερασιτεχνικη ληψη σε συνδυασμο με τον αδειο ηχο σε(με) κανει να βαριεμαι.
[B]UNBOUNDED TERROR[/B] - Nest Of Affliction (1992)
Σάπιο death metal από την ισπανία, το είχα ξεχάσει ότι το είχα και μάλλον έκανα μεγάλο λάθος!! Κυκλοφόρησε το 1992 από την Drowned Productions (τώρα είναι η Xteem Music) - oι πιστοί του χώρου ας τσεκάρουν άφοβα!!
Τα συναισθήματα παραμένουν ίδια με την πρώτη φορά που άκουσα αυτούς τους δίσκους. Μόνο που τώρα με έπιασε και μία πικρία όταν σκέφτομαι ότι αυτό το συγκρότημα έπαψε να υπάρχει.
Για μένα αυτοί οι δίσκοι είναι από τις κορυφαίες στιγμές της πολιτικοποιημένης μουσικής στη χώρα μας. ‘‘Κιθάρες’’, ‘‘Ρεκβιέμ για το Νίκο’’, ‘‘Ορέστης’’, ‘‘Περιθώριο’’, τόσα και τόσα κομμάτια που σε συγκινούν τόσο ώστε να σου φέρουν δάκρυα στα μάτια. Οι Ωχρά απλά έγραψαν ιστορία, με ένα ολοδικό τους, ξεχωριστό στυλ και μία πολιτική στάση που έδωσε πολλά.
[B][I]Αυτό που λένε σεβασμός είναι μια αντίστροφη, δική τους ενοχή…[/I][/B]