O λυσσασμενος σκυλος Nick Cave [U]γαβγιζει woof woof[/U] σε εναν ΑΡΡΩΣΤΟ δισκο (ή μη-δισκο :lol:).
Για μένα τα πράγματα είναι απλά. Αυτός ο δίσκος ανήκει στην κατήγορια “υπάρχουν οι άλλοι δίσκοι και υπάρχει και αυτός”. Βασικά ό,τι έβγαλε o Cave* με είτε με τους BD είτε με τους Boys Next Door, συν τα προσωπικά του άλμπουμ είναι κατί παραπάνω από αριστουργήματα. Αλλά εδώ δεν είναι μόνο Cave, είναι και ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Rowland S. Howard. το συγκεκριμένο LP είναι το σημείο μηδέν. Η υποκουλτούρα, η αντι-τέχνη, η σαπίλα και η αρρώστια στο ροκ ν ρολλ θα ήταν πολύ πιο φλώρικη χωρίς το συγκεκριμένο. Και δεν βαριέμαι να τα ξαναλέω!
Sabbat-Mourning Has Broken
Οκ,δεν εχει καμμια σχεση με τα 2 πρωτα των Sabbat.Αυτο δεν σημαινει οτι ειναι κακο,απλα διαφορετικο.Βεβαια,τοσα χρονια,οσες φορες και να το χω ακουσει,μου ειναι δυσκολο ακουσμα,αντισυμβατικο.Και η prog/power φωνη του Desmond που αντικατεστησε τον Walkyier το κανει ακομα πιο δυσκολο.Θα το προτεινα μονο σε καμμενους που την βρισκουν(με) με Mekong Delta αλλα και παλι,το αποτελεσμα ειναι κατωτερο των M.K.Απο την αλλη ‘‘παιζουν’’ καποια συνθετικα θεματακια,πολυ αξιολογα
Αξιζει παντως ακροασ(ε)ις
[B]Minsk - The ritual fires of abandonment[/B]
Μετά την αναφορά του bleedin στο θρεντ με τα άλμπουμς που ίσως γίνουν κλασικά, ήταν λογικό να ξεθαφτούν.
Αν κάποιος κάποτε περιέγραψε πολύ σωστά την μουσική των Neurosis ως πνευματική, τότε αυτοί που έφτασαν πιο κοντά είναι σίγουρα οι Minsk. Οι Neurosis στοιχειώνουν λοιπόν την μουσική τους (όπως και άλλων 837123 συγκροτημάτων), όμως οι Minsk από τα πρώτα λεπτά του Embers κάνουν αισθητή την προσωπικότητά τους. Με αργούς tribal ρυθμοί κάνουν το doom/sludge τους να αγκαλιστεί με την ψυχεδέλεια, χωρίς στιγμή να χάνουν τον έλεγχο των συνθέσεων, που παρά το μεγάλο της διάρκειας τους δεν έχουν ούτε στιγμή χαμένη. Μεθυστικές μελωδίες ξεπροβάλουν από τους ρυθμούς και τα ηχοτόπια, με τα συναισθηματικά ξεσπάσματα σε παρασύρουν και εκείνο το σαξόφωνο που έρχεται από το πουθενά κάποια στιγμή σου παίρνει ότι σου έχει απομείνει. Μουσική για το μυαλό και την ψυχή, ανταμείβει αδρά όποιον μπει μέσα της.
Φιλε μου,ΑΥΤΟ λεγεται σωστη περιγραφη.Με 5 σειρες που εγραψες και χωρις να εχω ακουσει νοτα απο Minsk ξερω τι θα ακουσω.Περιγραφικοτατος.ΕΥΓΕ!!!
Και φοβερα πετυχημενη κιολας !
Τρε καταπληκτικ αλμπουμ παντως.
Ακουστε το !
:oops:
Να πούμε ότι και το επόμενο With echoes in the movement of stone είναι εξίσου τέλειο και μάλλον αυτό που λένε “ένα βήμα μπροστά”
Δεν ξέρω τι μεθυστικές μελωδίες λέτε κύριε, εμένα στους βραδινούς περιπάτους μου κοβόταν το αίμα κάθε φορά που σκάγαν τα ritual τύμπανα.
Tα μόνα “μη τέλεια” πράματα σχετικά με Μινσκ είναι το ντέμο τους που ήταν νέα μπάντα και δεν είχε πάει ακόμα ο Πάρκερ και ακούγεται κάπως άγουρο, και εκείνη η μπούρδα το τρίμπιουτ στους Χώκουιντ.
Τ’άλλα παίζουνε από 9 μέχρι 12/10
Τοσο καλο ρε παιδες.Με ψησατε ασχημα.4 πολυ σεβαστες γνωμες μου αρκουν.Ξεκιναω με ποιον?τον ξεθαμενο του Deckard ή εχουμε και καλυτερο??Οχι τπτ αλλο,κανω και εγω βραδυνες βολτες τα γατια μου στο παρκο…
Αν είναι για πάρκο άρχισε με το ξεθαμμένο καλύτερα, όπως λέει και Chrisp θα είναι ιδανικό σκηνικό για πρώτη επαφή.
οπως αναφερω χαρακτηριστικά και σε άλλο θρεντ,
για μεγάλα γούστα καλοκαιριάτικα
[B]Necronomicon - Apocalyptic Nightmare (1987)[/B]
Αυτό εδώ θυμάμαι πως κάποτε το είχα στην κατοχή μου σε κασέτα αλλά όσο και αν έψαξα στα σκονισμένα κουτιά δεν μπόρεσα να την βρω. Όπως και να έχει τους θυμήθηκα από το αφιέρωμα του hammer στο γερμανικό thrash, αν και γίνεται απλή αναφορά του ονόματος τους και τίποτα περισσότερο και είπα να κάνω επικό ξέθαμα για να θυμηθώ τι έπαιζαν αυτά τα παλικάρια.
το μεσημέρι ad astra που έβαλε και πιο πάνω ο nameless
και …
*πόσο δισκαρες ρε γαμώτο.
Bolt Thrower - Realm Of Chaos, The IVth Crusade, Warmaster:):!:
[B]Peter Gabriel - Peter Gabriel 4 (a.k.a. Security) (1982)[/B]
Μετά από την κουβέντα στο prog rock thred για την πορεία κάποιον μουσικών από τα 80s και μετά, έγινε ξέθαμα του πάνω αριστουργήματος
Το πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι ο Gabriel νομίζω το έχουμε αναλύσει αρκετά κυρίως στο thread των Genesis. Στην τέταρτη προσωπική του δουλεία λοιπόν στήνει ένα εις την εντέλεια εκτελεσμένο σύγχρονο art rock/intelligent pop δίσκο, με μια παραγωγή χρόνια μπροστά από την εποχή της. Ο πλήρως ψηφιοποιημένος ήχος είναι πραγματικά κρυστάλλινος. Η μουσική βασίζετε στους ρυθμούς και στην ατμόσφαιρα. Εκτεταμένη και η χρήση των samples και μηχανικών ήχων, εστιασμένα όμως στην ίδια την σύνθεση και όχι στον εντυπωσιασμό. Από τους Αφρικάνικους ρυθμούς του the rythm of the heat (με την γαμιστερή κορώνα) στην τρομερή ατμόσφαιρα του the family and the fishing net (και εδώ η Αφρική παρούσα) και από το “χιτάκι” shock the monkey στο world κλείσιμο με το kiss of life. Μια πανδαισία ρυθμών, ηχοτοπίων και μελωδιών και από πάνω οι εκπληκτικές ερμηνείες του Gabriel. Το security είναι μάλλον η τελειοποίηση ιδεών και πατεντών από τα προηγούμενα του άλμπουμ. Και αν εδώ δεν παίζει ούτε ο fripp, ούτε ο collins, το rythm section των Levin/Marotta κάνουν θαύματα και ο David Rhodes στην κιθάρα, όσο πιο to the point γίνετε. Το ότι ο γίγας Peter Hammill βοηθάει στα backing vocals μόνο να εξυψώσει και άλλο μπορεί τον δίσκο.
Hands locked in darkness - a nocturnal greeting
We flutter like moths round the brazier’s flame
Shrouded in shadow - our clandestine meeting
Here where past and present are one and the same.
No-one dies in Cardboard City
Faces only fade away
Eat your pride and take their pity
Fight to live another day.
H Αθήνα του 2012 ίσως?
Και:
Behind the painted greasepaint smiles - hide faces rarely known to grin
Men who will feed you to the lions for having different thoughts or skin
And when we realise that we’ve made a state to last a thousand years
Our pleas for help will not be heard, because there’s no-one left to…
Hear the cries as freedom dies - the gods of war have woken
A Catherine Wheel of fire and steel, the death machine in motion.
Martin μεγάλε προφήτη!
Δε θυμάμαι αν έχω αναφέρει επαρκώς τη σκέψη μου, ότι πρόκειται μάλλον για τον μεγαλύτερο στιχουργό που γέννησε το heavy metal.
Ωραία επιλογή για συνοδεία στον ύπνο τώρα. Δεν βγαίνουν κάθε μέρα κομμάτια σαν το Rhythm of the Heat και το San Jacinto.