Κάτι τέτοιο.
έντιτ
Βασικά η διαφορά είναι ότι αυτό που κάνει κάτι ροκ εν ρολλ για τον ένα, στον άλλο δεν είναι αρκετό ή το αντιλαμβάνεται ως επιφανειακό.
Το “επιφανειακο” μεταφραζεται και ως ρηχο βεβαια και δεν νομιζω να το εννοεις ετσι. Μαλλον ως “ασημαντο” / “οχι και τοσο σημαντικο” ας πουμε. Ενταξει, καταλαβαινω πως το βλεπει ο καθενας. Ωραια κουβεντα αυτη παντως, θα αξιζε να αποκοπει σε ενα ξεχωριστο topic.
H κατάσταση που περιγράφεις είναι υπέροχη.
Κι εγώ την προτιμώ από αρένες.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί τη συνδέεις με τον όρο ροκ εντ ρολ.
Το ροκενρολ ήταν μια μουσική επανάσταση στις ΗΠΑ (αρχικά), η οποία κατέκτησε την καταπιεσμένη νεολαία μιλώντας για γκόμενες, γκόμενους, αγάπες και αμάξια και δίνοντάς της την ευκαιρία να ξεδώσει. Δηλαδη, ο Έλβις ήταν η επιτομή του ροκενρόλ, τι άλλο να πούμε.
Αυτά, μιλώντας σε σημειολογικό επίπεδο.
Γιατί μουσικά οι DIRTY WOMBS ας πούμε και σε υπόγεια παίζουν (θα σας πετύχω κάποια στιγμη!) και τρελή ροκενρολιά χώνουν.
στη συγκριση αρενα-υπογειο και εγω με το δευτερο παω, αλλη η αισθηση…
ontopic: warhorse-red sea… τι αλμπουμ θεε μου…
Το τέλειο album για εκείνες τις -ζωτικής σημασίας- μέρες που βυθίζεσαι ολόκληρος στις εμμονές σου και καταλαβαίνεις ποιος πραγματικά είσαι. Έγινε χτες.
.jpg)
Άρα οι ramones για παράδειγμα δεν ήταν rock n roll. O iggy pop δεν ήταν. Oύτε οι wipers, ούτε όμως και οι dead moon. Γενικότερα γνωρίζω κι εγώ πράγματα για το rock n roll και την ιστορία του, και απ’ ότι είδα συγκροτήματα σαν αυτά που περίγραφω επιρρεαστηκαν απο αυτο, το έκαναν μετέπειτα κτήμα τους, του δωσαν νέα πνοή και του δώσαν τα δικά τους στοιχεία. Και ήταν πάντα ροκ εντ ρολ! Αν υπάρχει διαφωνία σε αυτό, τότε σόρυ όντως κάτι εγώ κατάλαβα λάθος οπότε συνεχίστε την κουβέντα. Δε νομιζω το ροκ ν ρολ να πεθανε στον ελβις πρισλει ξερω γω ή τον τζονι κας.
(καμια δοση ειρωνιας ή κάτι τετοιο στο ποστ ε!) και προφανως υπαρχει φουλ υποκειμενικη αντιληψη του καθενος για το rnr
Ρε συ worst enemy (αν μπορείς να διαβάσεις αυτό το ποστ =Ρ) o ChrisP θέλει να σου πει το ίδιο ουσιαστικά που ήθελα να σου πω κι εγώ, ότι δηλαδή δεν μπορείς να κλείσεις αυτό το πράγμα που λέγεται ροκ εν ρολλ μέσα σε ένα δόγμα, μέσα σε στεγανά, να πεις ότι ΠΡΕΠΕΙ να είναι έτσι και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είναι αλλιώς, γιατί έτσι μάλλον αναιρείς τον ίδιο του το χαρακτήρα. Το ροκ εν ρολλ είναι συναίσθημα και το συναίσθημα πηγάζει από τη μουσική. Άδικα τα πήρες στο κρανίο μαζί μου τις προάλλες, γιατί δεν είχα καμία πρόθεση να σε σκίσω ή κάτι τέτοιο, απλά να σου δείξω εμμέσως ότι ροκ εν ρολλ είναι στην ουσία και τα δικά μου και τα δικά σου, απλά με διαφορετικό τρόπο.
Και βέβαια, σε μουσικό επίπεδο, ήταν ροκ εν ρολ όλοι αυτοί και συνέχισαν να είναι ροκ εν ρολ όταν βγήκαν από τα υπόγεια και άρχισαν να παίζουν (O Iggy & οι RAMONES εν προκειμένω) μπροστά σε χιλιάδες θεατών.
Όσο ήταν στα υπόγεια το ροκ εν ρολ των παραπάνω (αλλά και άλλων) μεταμορφώθηκε σε κάτι διαφορετικό που απέκτησε τη δική του σημειολογία και ακριβώς γι αυτό χρειάστηκε να βρέθει ένας ξεχωριστός όρος, οπότε ονομάστηκε “πανκ (ροκ)”.
Ουσιαστικά η διαφωνία μου δεν είναι κάτι σοβαρό, κυρίως ήταν στο ότι “τα υπόγεια είναι πιο ροκ εν ρολ από τις αρένες”.
Είχα ξεχάσει πόσο πολύ γαμάει αυτός ο δίσκος
Whiplash-Ticket to Mayhem
Η εισαγωγη ειναι χαρακτηριστικη του τι θα επακολουθησει.Ψυχολογικη προετοιμασια και μετα Walk the Plank.ΟΛΕΘΡΟΣ.Τα ριφς διαδεχονται το ενα μετα το αλλο σε μια thrashy παρελαση.Η φωνη του ενος Tony θυμιζει αρκετα Hetfield ενω ο νεοφερθεντας ντραμμερ εχει πιο τεχνικο παιξιμο απο τον προκατοχο του.Ο ηχος τους ειναι συγκεκριμενος και πιστευω οτι μπορεις να καταλαβεις οτι ακους Whiplash ακομα και με την πρωτη φορα(σε περεπτωση που δεν το γνωριζεις).Σαφως κατωτερο απο το ντεμπουτο τους(που το βαζω μεσα στους 10 καλυτερους THRASH δισκους που εχω ακουσει),ειναι και παλι…αυτια και σ(υ)χωριο που λεγαμε και στο χωριο μου.
Πολύ καλοί οι δύο πρώτοι δίσκοι. Δεν τους έχω ακούσει όσο θα ήθελα αλλά ακόμα και με λίγες ακροάσεις σκοτώνουν. Το περσινό live βέβαια ήταν ψιλοαπογοήτευση, αλλά κανείς δε μπορεί να τα έχει όλα δικά του.
Δεν τους εχω δει ποτε ζωντανα,φανταζομαι απο αυτα που λες θα ειναι σκιες του παρελθοντος τους.Δισκογραφικα τα 3 πρωτα λενε πολλα.Απο κει και περα,οι δισκοι επανασυνδεσης τους διεπονται απο μια ανισορροπια.Διπλα σε thrash υμνους υπαρχουν βαρετα κομματια με χαρκατηριστικοτατο παραδειγμα τo Thrashback του 1998 που διπλα σε θεικα κομματια οπως τα Nails in Me Deep,Thrash 'til Death και καποια αλλα που αξιζουν,υπαρχουν και οι κλασσικες μετριοτητες που δεν τους αφησαν να κανουν την υπερβαση αλλα να χαθουν και παλι.
Η αλήθεια είναι πως ακόμα και στο live ήτανε όπως είπες. Άνισοι 
Τράβηξαν πάρα πολύ κόσμο με τη διαφήμιση ότι θα παίξουνε ολόκληρο το “Power and Pain” και τελικά παίξανε μετά βίας το μισό, χαλώντας τη μέση του σετλιστ με κάποια πιο καινούρια που εδώ πάνω τουλάχιστον, ξενέρωσαν τους πάντες.
Κάποια στιγμή πρέπει να τους ξαναπιάσω, όλη τη δισκογραφία με τη σειρά, για να αποκτήσω εμπεριστατωμένη άποψη.
δεν εχω υπνο και ξεθαψα αυτο
δε ξερω αν εκανα καλα…
Yeah!!!Και μπύρες!
Επίσης επειδή άκουγα το Badmotorfinger προχθές, στα “ψηλά” του o Zakk, η χροιά του μου θυμίζει Cornell.:?
Ήταν νωρίς για μπύρες
αυτό που λες για τον Cornell πάντως εχεις δίκιο! Δεν το είχα προσέξει τόσο καιρό:D