Μια βρωμια την εχει, δεν το λες γυαλισμενο αλμπουμ. Δεν ειχα ιδεα για τις κιθαρες παντως, νομιζα πως ο Backfire επαιζε κανονικα. Και με χαλανε πολυ τα σημεια που παραθυμιζει Sepultura, σε μια φαση νομιζω πως φωναξε τον Max να κανει guest εμφανιση σε δευτερα φωνητικα. ;p
[B]ORANGE GOBLIN:Coup de grace[/B]
Πω, είχε να παίξει από όταν βγήκε, 10 χρόνια δηλαδή από το 9άρι του Καραολίδη στο Χάμερ! Τέταρτο άλμπουμ, μόνο κομματάρες, διασκευή σε misfits, συμμετοχή Garcia, Εκεί γύρω τους είδαμε και στο ΑΝ στην πρώτη αλλά ευτυχώς όχι και τελευταία εμφανιση τους εδώ.
[I]We know that your world will hate this / This is what we do to survive[/I]
εντάξει, αυτά που κάνουν παπαδόπουλος/ζαμπέτας εδώ…
Δεν πρέπει να έχουν ξανακουστεί τέτοιες κιθάρες σε ελληνόφωνο δίσκο.
και παπαδόπουλος κάνει και Βραχνό Προφήτη μετά από ένα χρόνο
Καλα, τελειως διαφορετικο επιπεδο κλασης, αλλα αν σου αρεσει τοσο αξιζει να ακουσεις το πρωτο αλμπουμ των Αχαιοι (ή μπορει να ειναι και δευτερο, το ομωνυμο εννοω τεσπα). Σε σημεια οι κιθαρες μου θυμιζουν πολυ τις Τρυπες, αν και εμφανως πιο απειροι σε θορυβους και εφφεδια.
Και εγώ το πρωί αυτό άκουγα.
Τώρα αυτό
τους θυμάμαι αμυδρά από τότε. θα τσεκάρω.
http://www.youtube.com/watch?v=aN84O1NXimA
αυτό που άκουσα τώρα στα γρήγορα, ενδιαφέρον δείχνει. αυτήν την προκάτ φωνή ελληνικού ροκ να μην είχε μόνο
Γενικα βγαζουν λιγο Ελληναριο, αλλα ηταν καλοι γι αυτο που καναν, το κακο με τη φωνη ειναι πως την εχουν βαλει τερμα ψηλα στη μιξη. Ειχα ακουσει και το αλλο σε καποια φαση αλλα μου χε φανει λιγο αδιαφορο.
Ούτε στην δισκογραφία τους, ούτε στον χώρο που κινείται φαντάζομαι είναι από τα καλύτερα αλμπουμ, αλλά όπως και να χει είναι κατάθεση ψυχής κυρίως του Holmes, έχει καταπληκτικούς στίχους και 2-3 κλασικά τραγούδια τους.
Κάθε χειμώνα η ίδια ιστορία και ξαναγίνομαι 17 χρονώ
Δεν ξέρω τι έχει ειπωθεί για αυτό εδώ μέσα, αλλά για μένα είναι ένας από τους πιο έντονους συναισθηματικά δίσκους που έχω ακούσει. Στίχοι- ερμηνεία του Davis εξωπραγματικοί, απλά, και τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται τα περιγράφει με πολύ γαμάτο τρόπο. Το σεξισμό, την παιδική βία, τα ναρκωτικά, όλα. Από θέμα ήχου μιλάμε για πρωτοπορία (αυτό το μπάσο, ρε πούστη μου, ποτέ δε θα το ξεχάσω). Από θέμα τραγουδιών, προσωπικά, δε βρίσκω ούτε ένα filler, όλα έχουν χαραχθεί μέσα μου για πάντα. Το all-time classic ‘‘Blind’’, το ‘‘Clown’’ με το τέλειο video-clip (πρώτη επαφή με τους Korn -στις ‘‘Εξοχικές διαδρομές’’ με το Στάθη Παναγιωτόπουλο), το ‘‘Mother’’ με την ανατριχιαστική εισαγωγή-ψαλμωδία, το ‘‘Shoots and ladders’’ με τις γκάιντες του, το ‘‘Faget’’, το ‘‘Fake’’, δεν μπορώ να ξεχωρίσω λέμε. Απίστευτος δίσκος.
Και μετά από λίγο:
Και με αυτούς η πρώτη επαφή ήταν στην ίδια εκπομπή με το video του ‘‘Moonchild’’ (το οποίο πατάει κάτω όλα τα ‘‘Moonchild’’). Καπάκι πέφτει στα χέρια μου ένα Metal Invader με ένα γράμμα ενός τύπου που μιλάει για κάποιους Fields of the Nephilim οι οποίοι ‘‘είναι πιο black metal και από τους Cradle of Filth’’, και κάπως έτσι άκουσα αυτόν το δίσκο. Ένα τεράστιο σοκ για μένα, μιας και μέχρι τότε άκουγα σχεδόν αποκλειστικά metal. Μου φαινόταν πολύ περίεργο το πώς κάποιος μπορεί να ακούγεται τόσο σκοτεινός χωρίς να χρησιμοποιεί distortion και heavy κιθάρες. Δίσκος-κομψοτέχνημα κι αυτός, με συνεχόμενες τραγουδάρες (μόνο το ‘‘Phobia’’ με ξένιζε λίγο -του οποίου το ‘‘Ace of spades’’ στυλ μου φαινόταν λίγο παράταιρο). Και νομίζω στην τελευταία τριπλέτα ‘‘Celebrate’’-’‘Love under will’’-’‘Last exit for the lost’’ είναι που παραδίνεσαι εντελώς στο σκοτάδι που λέω. Γαμώτο μου, πόσο χαίρομαι που υπάρχουν τέτοιες μουσικές και τις ακούμε. Κάθαρση, μόνο αυτή η λέξη μου έρχεται στο μυαλό όταν στο ‘‘Last exit for the lost’’ ανεβαίνει το tempo και ο McCoy ψιθυρίζει '‘a[I]nd we ‘re getting closer…[/I]’’. Κρατάς την αναπνοή σου χωρίς να το θες και λίγα δευτερόλεπτα μετά αναπνέεις με ανακούφιση.
το korn ακόμα με θυμάμαι να βγαίνω από το δισκάδικο νιώθοντας false που μόλις το είχα αγοράσει 
Τρομερός δίσκος όντως!
εντωμεταξύ τους fields, όλοι από το invader/Καραγιάννη τους μάθαμε?
Πω τι λες τώρα, ακόμη το θυμάμαι αυτό! Γαμώ τις εκπομπές, 2002 πρέπει να ήταν. 
Και το άλλο δισκάρα, όλα τα τραγούδια υπέροχα. Eίναι το / η “Endemoniada” το έπος με την καλύτερη εισαγωγή εβερ;
Εγώ έχω σχεδόν όλα τα επεισόδια γραμμένα σε βιντεοκασέτα.
Εντομεταξύ, τόσα χρόνια δεν έχω δει κανέναν πουθενά να αναφέρει αυτήν την εκπομπή, ούτε τον ίδιο τον Παναγιωτόπουλο στη συνέντευξη στο rocking π.χ. Κρίμα, εγώ έμαθα ένα σωρό μπάντες από 'κεί.
Εγώ πάντως τους έμαθα από τον Μητσάρα τον Νεομακρίτη το 1997!!
Ολεθρος. Χαος. Μεγαλειο. Σαπιλα. Πονος. Ξυλο. Μισος. Οργη.
πρέπει να το έχω ξαναγράψει αυτό.
Πιθανόν ο καλύτερος δίσκος ακραίας μουσικής της δεκαετίας (ίσως μαζί με τον Παράκλητο)
Βέβαια εδώ θα ανοίξει η συζήτηση για το τι είναι ακραία μουσική για τον καθένα.
Would you pay life’s pleasures to see me?..
Για το D.V.D. ό,τι και να πεις είναι λίγο. Από τις αρτιότερες ερμηνείες σε σανίδι. Και δεν μπορώ παρά να χαζεύω όταν βλέπω όλους αυτούς καπνούς, τα γυαλιά, τα καουμπόικα κλπ.
Gammaray - Land Of The Free, Heading For Tomorrow, Sigh No More:):!: