Πάντως έμενα το reign in blood ήταν που μου είχε κάνει μεγάλη ζημία όταν το άκουσα. Το είχα χτυπήσει χωρίς να έχω ακούσει νότα από Slayer, όταν είχα διαβάσει το αφιέρωμα του hammer στους Slayer με αφορμή το πρωτο rockwave (rock of gods τότε). Η ζημία ήταν πως ήθελα να ΠΑΝΤΑ να ακούγονται έτσι, είχα σταματήσεις να ακούω maiden και Alice Cooper που τότε εναλλάσσονταν στο πρώτο μου cd player) εντελώς για πολύ καιρό λόγω slayer και reign in blood.
Μετά από ένα ριντίκιουλους χανγκόβερ μαυροδάφνης, το έβαλα να παίζει το πρωί ενώ πασαλειβόμουνα με σπιτική μαρμελάδα φράουλα και φρυγανιές. Με λες και Wyndorf της Ηλιούπολης.
[SPOILER]ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑΤΕ [/SPOILER]
Να πω την αλήθεια, όλοι οι δίσκοι των Place of Skulls είναι κάπως άνισοι, έχουν τις κομματάρες τους αλλά έχουν και τα fillers. Το “The Black Is Never Far” ίσως το προτιμώ γιατί σε “ξεγελάει” λιγάκι δίνοντας την εντύπωση πως είναι πιο ισορροπημένο. Έχει γράψει μουσικάρες ο Victor Griffin. Κιθάρα ογκόλιθος προφανώς -με αυτόν το χαρακτηριστικό λαμπάτο ήχο-, μα και στα φωνητικά του είναι εκπληκτικά καλός.
Αν δεν είχε συνεργαστεί και η Ελένη Λουκά στους στίχους θα ήταν ακόμη καλύτερα τα πράματα…
ποιοτικά ξεθάματα τελευταίων ημερών. Μόνο για απαιτητικούς και ανήσυχους ακροατές, τα άλμπουμ αυτά αφουγκράζονται και ερεθίζουν τις πιο ευαίσθητες και λεπτεπίλεπτες περιοχές του ωτός (και του πρωκτός).
[B]Panx Poutana[/B] - Δυο φώκιες παίζουνε τάβλι, demo 1994
[B]Χαρίλαος Μούσχαρος[/B] - The Karaoke album,2009