Γενικά οι Fates το 'χουν αυτό με κλεισίματα δίσκων από άλλο σύμπαν…“Exodus”, “Nothing Left To Say”, “The Ivory Gate Of Dreams”, “Part XII” και και και…
Εντωμεταξύ, ισχύει αυτό για την αλλαγή και στιχουργικά, και ειδικά από το APSOG και μετά χρειάζεται απαραίτητα συγκεκριμένο mood για να ακούσεις τους δίσκους και κατ’ επέκταση να ταυτιστείς. Βέβαια εκεί είναι και η μουσική που δεν είναι για όλες τις ώρες σε αντίθεση πχ με το Parallels (αντίστοιχη σύγκριση μπορεί να γίνει φερ’ ειπείν και με “Promised Land” και “Warning”).
Όσο αυτό που λες για Aresti μάλλον δυσκολάκι το κόβω να επανέρχεται συνθετικά στο νέο δίσκο, άλλωστε οι Fates εδώ και 20 χρόνια είναι ουσιαστικά το όχημα για την εξωτερίκευση των σκέψεων και των συναισθημάτων του Matheos. Χωρίς να με χαλάει βέβαια, άλλωστε προσκυνάω τα τελευταία albums τους, όπως και το Arch/Matheos. Δεν ξέρω καν αν θα παίξει κιθάρα στο στούντιο ο Aresti δηλαδή…
He who can see the grief and misery
He worships the call of death
He who can see the weak falling
with grotesque smile on face
He who can see the world now burning
all the old, turning into dust
He who can see the light fading
In eyes of the followers of jewchrist
Ρόπαλα με καρφιά μωρέ. Πόση ενέργεια μπορεί να υπάρχει σ’ έναν δίσκο, πως γίνεται να σε κάνει σε κάθε κομμάτι να θέλεις να σηκωθείς και να αρχίσεις να ρίχνεις ξύλο;
9 εξαιρετικά κομμάτια, groove στοουνεριές, ριφφ και φωνητικά βουτηγμένα στην Sabbath-ίλα, ουσίες και οινοπνεύματα, από τους καλύτερους δίσκους του είδους.
Πάνω απ’όλα έχει ψυχή όμως.
Ακουσα τον καινούργιο και μου φάνηκε τόσο άνοστος, ίσως φταίνε τα φλατ φωνητικά.
Επειτα απο κατι χιλιετιες, ή ετσι μου φαινεται τουλαχιστον. Πραγματικα καλος δισκος, αρκει να τον ακουσει κανεις παραμεριζοντας το υπεραπιθανο ντεμο τους.
Πάνω από 4 χρόνια είχα να αγγίξω το cd.
Ακόμη και σήμερα που έχουν αλλάξει παντελώς το στυλ τους παραμένει ογκόλιθος στο σύγχρονο αμερικανικό μεταλ (???).
Και δεν έχω αποφασίσει ποιο είναι πιο ακραίο αλμπουμ τους, το Mate, το ομώνυμο ή αυτό.
