Χτες το βράδυ κάτι με έπιασε και έπιασα κάποια από τα λαμπρότερα πράγματα του ελληνικού punk/HXC. Μου ΄φυγε το κεφάλι λέμε, τι τραγουδάρες άκουσα, ρε πούστη μου, τι έχει βγει σε αυτόν τον ήχο… Έχουμε και λέμε:
Εξακολουθεί να είναι υπέροχο. Ελάχιστες μπάντες έχουν τέτοια έμπνευση και δημιουργικότητα σε τέτοια ηλικία. Άλλοι φτάνουν στο δημιουργικό τέλμα στα 40-50 και το βλέπεις ότι ακόμα και όταν βγάζουν καλό άλμπουμ ή καλά τραγούδια, είναι απλά από το τόσο μεγάλο charisma που έχουν που όταν κάτσουν να γράψουν, θα βγει κάτι καλό. Αυτοί οι Καναδοί είναι σαν 20άρηδες. Η διαφορά τους είναι ότι αισθάνεσαι ότι ακόμα και τώρα που είναι τόσο φτασμένοι και από τις μεγαλύτερες μπάντες του πλανήτη, προσπαθούν με πείσμα να σε πείσουν με τη μουσική τους, καίει η φλόγα. Το μεράκι δεν μετριέται, αλλά όταν υπάρχει σε τέτοιο βαθμό, φαίνεται.
Κουφάλα Κρίμσον, μόνο στίχους Fates ποστάρεις, αλλά κατά βάθος τα ξέρεις όλα σιγανοπαπαδιά. Τις προάλλες, “α οι Manimal; είναι στο στούντιο και βγάζουν καινούριο ρε”. Σήμερα, “ποιοί, οι Hirax; κι αυτοί βγάζουν καινούριο δεν το μαθες”. Έτσι μου ρχεται να φτιάξω καμιά λίστα με συγκροτήματα που έχω χάσει τα ίχνη τους και μου λείπουν, και να τα ποστάρω εδώ μέσα με σημείωση στο τέλος “και τώρα Κρίμσον λέγε, πότε βγάζουν καινούριο”.
ααχαχαχα. ούτε καν. απλά έτυχε να ξεθάβετε άλμπουμ που έχουν πέσει στα αυτιά μου πληροφορίες για αυτές τον ίδιο καιρό. το μουσικό μου παλμαρε είναι πιο μικρο και απο το ποδοσφαιρικό του τασου παντου.
ον τοπικ, προχθές άκουσα μετα απο καιρό(οχι τοοοσο πολύ βεβαία) το [B] Fear Of A Unique Identity[/B] απο [B]Antimatter [/B]. μπορεί να μην λεει τίποτα σε πολλούς αλλά για μένα ο δίσκος είναι ψιλομπομπα.
