Δεν περισευει αλλα ειναι πολυ καλο.
Φαίνεται. Κρίμα.
Βασικά δε θα έμπλεκα σε συζήτηση μαζί σου ακόμα κι αν αφορούσε την περιεκτικότητα σε κάρι του χεσίματος που έριξα πριν δέκα λεπτά, πόσο μάλλον για μουσική και ψυχολογία. Οπότε η πρέπουσα απάντηση στην ερώτηση σου είναι “Αρκετά μεγάλος για να με γουστάρει η μάνα σου.”
Solitude Aeturnus discography για το πσκ:):!:
Προχθές έκανα κάτι που είχα να κάνω χρόνια και χάρηκα πολύ που αυτό το άλμπουμ ήταν η συντροφιά της στιγμής.
Άκουσα στο discman με συνοδεία του booklet για τους στίχους αργά το βράδυ στο κρεβάτι.
Εδώ και πολύ καιρό δυστυχώς το στερεοφωνικό έχει χαλάσει και η μόνη λύση για μουσική ήταν το cd-rom του υπολογιστή.
Τον συγκεκριμένο δίσκο άργησα να τον αποκτήσω (8-9 χρόνια σίγουρα) και όταν έφτασε είχε την ατυχία να πέσει σε αυτή την περίοδο και να μην μπει ποτέ στο pc για να παίξει.
Τέλος πάντων, προχθές μου ήρθε αυτή η επιθυμία να ακούσω μουσική με αυτόν τον τρόπο και ήξερα με μια ματιά στην δισκοθήκη τι ακριβώς ήθελα να ακούσω.
Δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των τεράστιων MDB. Δεν ξέρω αν έμπαινε στην τριάδα μου, θα έβαζα σίγουρα τα “Turn Loose The Swans” (ποιος δεν είναι δηλαδή) και τα “Like Gods of The Sun” (μάλλον πιο αγαπημένο).
Το “The Angel…” να είναι ανάμεσα στα δύο αυτά άλμπουμ χρονολογικά. Από το πρώτο έχει τις αργές ταχύτητες και την χιλιοδοξασμένη doom αισθητική της Βρετανίας του 1990, με μόνο ένα riff στο [I]“A Sea To Suffer In”[/I] και το [I]“Shamehul Heaven”[/I] να ανεβάζουν τις ταχύτητες και είναι προπομπός για το δεύτερο λόγω καθαρών φωνητικών και στίχων.
Σε αυτό που υπερέχει από αυτά τα δύο είναι οι ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ εισαγωγές των 6 κομματιών, η μια είναι καλύτερη από την άλλη.
Η εξάδα δίνει τον καλύτερο εαυτό της, σπαράζεται, πενθεί με πρωτεργάτες τον θεό Aaron στα φωνητικά και στίχους και τον μεγάλο Martin Powel στα πλήκτρα και στο βιολί (κυρίως). Και αν ο πρώτος παρά την μεγάλη πτώση της μπάντας συνθετικά εδώ και 8 χρόνια είναι πάντα σταθερός, ο δεύτερος λείπει απίστευτα από το feeling της, ειδικά στον δίσκο “For Lies i Sire” που ήταν ψηφιακό το βιολί, σε έπιανε θλίψη.
Να αναφέρουμε ότι λείπει η αρρώστια του “Turn Loose…” αλλά το θαυμάσιο bonus κομμάτι [I]“The Sexuality of Bereavement”[/I] που είναι και το μόνο με brutal φωνητικά είναι από τα πιο άρρωστα κομμάτια που έχω ακούσει με τον Powell να κάνει θαύματα με το βιολί του.
Γενικά τους ψιλοέχασα μετά το τελευταίο σπουδαίο δίσκο τους, το 2006, το “The Line of Deathless Kings” αλλά ίσως τώρα με την επιστροφή του Calvin, η μπάντα έχει τους 2 κιθαρίστες που έκαναν την μπάντα να είναι στους πρωτεργάτες του gothic - doom/death και ίσως την φέρουν σε άλλη κατεύθυνση.
Ζήτω η Peaceville γαμώτο.
To [I]“Sexuality…”[/I] είναι single που ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε περιορισμένα την περίοδο του “Turn Loose…” γι αυτό και ηχεί έτσι.
Μέγιστη ελεγεία από τις αναρίθμητες των MDB εκείνη την εποχή.
Εμένα πάλι το The Angel and the Dark River είναι, τελικά, μάλλον το αγαπημένο μου My Dying Bride, τουλάχιστον έτσι νιώθω αυτή τη στιγμή που το χω βάλει μετά από καιρό (θενξ κιόλας Σκούρτζε που μου δωσες την αφορμή), μάλλον είναι το συναισθηματικό δέσιμο (πρώτο My Dying Bride άκουσμα, αυτό και η συγκλονιστική διασκευή τους στο Some Velvet Morning από κείνη τη συλλογή της Peaceville). Δίσκος-εμπειρία ακόμα και στην εκατοστή ακρόαση, που σε κάνει να κρέμεσαι απ’ αυτόν σε κάθε γαμημένο δευτερόλεπτο και που αντιπροσωπεύει μια ολόκληρη εποχή metal ρομαντισμού, θα λεγα, που μάλλον δεν πρόκειται να ξανάρθει.
Εμένα πάλι το The Angel and the Dark River είναι, τελικά, μάλλον το αγαπημένο μου My Dying Bride, τουλάχιστον έτσι νιώθω αυτή τη στιγμή που το χω βάλει μετά από καιρό (θενξ κιόλας Σκούρτζε που μου δωσες την αφορμή)
Μαζί σου στην πρώτη πρόταση, στην δεύτερη όχι, δεν μπορώ να τον βάλω πλέον, δεν ξέρω αν μπορώ να το εξηγήσω. Ο συγκεκριμένος δίσκος έπαιζε μέρες ατελείωτες σε μια περίεργη φάση των φοιτητικών χρόνων και από τότε δεν μπόρεσα ποτέ να τον ακούσω ξανά ολόκληρο, 10 χρόνια τώρα ε. Άντε να το έχω πάθει με 3-4 δίσκους ξανά αυτό, έβαλα το From Darkest Skies απλά για να θυμηθώ το σημείο που ήθελα και να γράψω “κλάμα με το βιολί μετά το 2:00” και με έχει πιάσει ένας απίστευτος κόμπος στο στομάχι 
Σ’ αυτή την περίπτωση, αγαπητέ μου bastard, κολλάει η αυθεντικά λαϊκή σοφή ρήση
"όταν μιλάει ο νταλκάς, τα κλαπατσίμπαλα σωπαίνουν"
:!:
Γέλασα πολύ δυνατά :")
Το είπα ότι δεν θα το εξηγούσα καλά, δεν ήταν νταλκάς, ήταν λίγο απ’όλα, ήταν και που δεν είχα ακούσει ούτε νότα από τους MBD, δεν θυμάμαι αν το αγόρασα μόνο λόγω Χάμερ ή το πρότεινε κανένας φίλος, αλλά εκείνο το βράδυ που το έβαλα να παίξει πρώτη φορά, ε δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, ήταν κάτι που με ξεπερνούσε πολύ τότε, μόνο δάκρυα με αυτό το βιολί στο 2:00 και να θέλω να βγω έξω για βόλτα στις 3 το βράδυ και να μην μπορώ γιατί το μαλακισμένο το ντισκμαν δεν είχε εκείνο το αντικραδασμικό-τι-στον-πούτσο-ήταν και μου έσπαγε τα νεύρα και έμεινα σχεδόν ξάγρυπνος εκείνο το βράδυ και πραγματικά δε σας νοιάζει, τλ;δρ, ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΣΤΟ 2:00.
Αγκαλίτσα στον bastard <3 <3 <3
Πάντως κρίμα ρε μαν να μη μπορείς να το ακούσεις ολόκληρο, κρίμα, κρίμα, κρίμα. Τέτοιοι δίσκοι είναι for a lifetime.
Deja-vu απ’ τα λίγα, για χρόνια πάλευα με ένα καταραμένο δε-θυμάμαι-μάρκα από κουπόνια εφημερίδας.
Ευτυχώς έπιασα ένα καλό στοίχημα στο μουντιάλ του '02 και πήρα ένα της προκοπής.
Άκυρη συνειρμάρα με αυτό που έλεγε ο bastard πριν, δίσκος που με σήκωσε στα πόδια μου σε μια αντίστοιχα “πιο κάτω από τον πάτο-self loathing-king of losers” φάση. Με ξανάριχνε στο “I’m Calling You”, αλλά διδακτικά πλέον.
Τρομακτικά υποτιμημένο από πολλούς, μα γιατί;
While Heaven Wept discography…εκτός απ’το πρώτο:(
:):!:
[B][I]“All ye pretty ones, you’ve had your seasons in the sun…”[/I][/B]
Αριστούργημα - 13 χρόνια μετά την πρώτη φορά.
One Colour Black και Winter Winds Sing με είχαν στοιχειώσει τότε.
Δεν έχω ακούσει ούτε έναν από τους επόμενους δίσκους τους, λένε τίποτα;
Ούτε νότα κι εγώ.
[B][I] Of all the colours in the world I had to choose the one with none[/I][/B] λέμε .-
- (and shades of grey!)
κατα πολυ κατωτεροι δισκοι,χαθηκε η ατμοσφαιρα