Από περιέργεια ρωτάω, γιατί αναφέρεσαι με τόσο καλά λόγια για τα vinyl rip σαν να ακούς άλλον δίσκο.
Εγώ και στο ipod (περασμένο rockbox για να παίζει flac,ape,wv κτλ) με ακουστικά τα soundmagic pl-50 και στον υπολογιστή με onboard κάρτα ήχου με ηχεία τα logitech z-2300 δυσκολεύομαι να ακούσω διαφορά.
Η μεγαλύτερη διαφορά που παρατήρησα ήταν στο hazards of love των decemberists.
τι να σου πω ρε ριπ
αμα το vinyl rip ειναι ΚΑΛΟ , οντως ακους αλλον δισκο.
και αυτο εξαρταται υποθετω απο τον εξοπλισμο κ απο το πως κανει το ριπ ο ριππερ
δεν ειναι πανακεια το βρ, γι 'αυτο κ λεω συγκεκριμενα βρ και οχι για τον καθε δισκο που εχω βρει
σου στελνω ενα λινκ τσεκαρε τα ριπς του τυπου κ πες μου εντυπωσεις…
οτι ριπ εχω κατεβασει απο κει , δεν ξανακουσα το cd…
Garbage - Bleed Like Me
στα 13 (το 2005 δηλαδή) εγώ δεν πολυχρησιμοποιούσα ιντερνετ. κι αν το έκανα, σίγουρα δεν μπορούσα να κατεβάζω δίσκους. έχω ακούσει σε κάποιο μουσικό κανάλι το why do you love me και τα ‘χω δει όλα. έχω καταφέρει με τα χίλια ζόρια να το κατεβάσω από kazaa γιατί τότες κυκλοφορούσαν χαλασμένα τραγούδια και δεν κατέβαιναν σε μισό λεπτό. έχουν έρθει τα χριστούγεννα των οποίων η παραμονή συνοδεύεται από την ονομαστική μου εορτή (Ευγενία, χάρηκα). οικογένειες, δώρα και κακό. είχα εκφράσει γενικώς επιθυμία για το άλμπουμ χωρίς να ξέρω κανένα άλλο κομμάτι και σκόπευα να το τσιμπήσω με τα χαρτζιλίκια που θα μάζευα. τελικά μου το πήρε η θεία μου. ε, όταν μείναμε εμείς κι εμείς στο σπίτι, εγώ κλείστηκα στο δωμάτιο και το άκουγα μέχρι να κουραστώ. με είχε τρελάνει, γιατί γενικά έχει χιτάκια ανάλογα του why do you love me. για κάμποσο καιρό δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. είναι από τους δίσκους που θ’ ακούσεις 50 φορές το πρώτο κομμάτι, κάαααποια στιγμή θα καταφέρεις να πας στο δεύτερο κ.ο.κ. άσε που η shirley manson βγάζει έναν δυναμισμό ο οποίος ψαρώνει μια 13χρονη. γενικώς garbage δεν έχω πολυψάξει παραπάνω από αυτόν τον δίσκο, γιατί δεν ήθελα να χαλάσω το “όνειρο”. ακόμα και σήμερα που έχω ακούσει περισσότερα πράματα από τα 13 μου προφανώς, πιστεύω πως το αλμπουμ βγάζει έναν (γυναικείο ίσως) δυναμισμό.
Δισκάρα επική που για μένα όταν τον άκουσα κατάλαβα πώς ένας άνθρωπος μπορεί να μετατρέψει την αρνητική ενέργεια σε θετική
Επικός δίσκος που τα χώνει σε δόγματα και σε όσους βάζουν ταμπέλες.
Εκπληκτικός Tom Araya τρομερός King
Σχιζοφρενής Hanneman και απλά γαμηστερός Lombardo
SLAYER ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ :bow2::bow2::bow2::bow2:
Πως όμως? 
απλά άκουσε τον δίσκο
Είχα τον δίσκο στα χέρια μου. Έβλεπα την μια εικόνα και την άλλη. Ήταν οι εικόνες της ζωής μου. Ήμουν πια σίγουρος ότι αυτός ο δίσκος ήταν «δικός μου». «Θα τον πάρω» ψέλλισα και έβγαλα να πληρώσω. Πήγα στο ΚΤΕΛ και περίμενα να έρθει η ώρα για το λεωφορείο. Ένιωθα ήδη την σχέση μου με τον δίσκο να αναπτύσσεται, παρ? ότι δεν είχα ακούσει καν μια νότα. Σχεδόν πίστευα ότι δεν ήταν τυχαίο που δεν είχε τους deep purple. Ότι όλα είχαν γίνει για να πέσει στα χέρια μου αυτός ο δίσκος.
Αναμενόμενη ήταν η εικόνα που αντίκρισα όταν επέστρεψα. Είχα αναστατώσει το μισό χωριό. Με έψαχναν παντού. Ήταν έτοιμοι να απευθυνθούν στην αστυνομία. «Που είσαι μωρέ; Που είσαι;» η κραυγή της μάνας μου. «Πήγα Ηράκλειο να πάρω έναν δίσκο» ατάραχος εγώ. Ο παππούς ήταν πάλι εκεί, εκτονώνοντας την ένταση: «Δεν σας το πα εγώ; Δεν παθαίνει πράμα το παλικάρι!». Με πήρε αγκαλιά, ανεβήκαμε στο σπίτι, πήρε το γαμημένο γερμανικό πικ απ και πήραμε το δρόμο για το σπίτι του ? το σπίτι μου ? όπου με άφησε να ακούσω μόνος μου τον δίσκο, λέγοντας μου «εγώ πάω στο καφενείο, κάνε εσύ ότι θες έπαε μέσα».
Ήταν το πρώτο καμπανάκι στους γονείς μου ότι εγώ συνεχώς θα έφευγα. Το έκανα συχνά τα επόμενα χρόνια. Χανόμουν για αρκετές ημέρες. Περιπλανιόμουν, επέστεφα. Ώσπου στα 17 έφυγα και πήγα να ζήσω μόνος μου σε «δικό» μου σπίτι (νοικιασμένο εννοείται). Όχι, δεν τους εγκατέλειψα. Ίσα ίσα. Τους αγάπησα και τους αγαπώ. Αλλά ήθελα να μένω μόνος και κάπως μακριά. Ήταν μια τάση που δεν μπορούσα και δεν ήθελα να την ελέγξω. Έχω αλλάξει από τότε ίσαμε 10 σπίτια. Μάλλον θα μείνω ανέστιος για πάντα, ψάχνοντας ένα σπίτι με παραστιά και ξύλινα μεσοδόκια, μια οφτή πατάτα στη χόβολη και μια ζεστή, βραχνή φωνή.
Στην παραστιά του παππού. Εκεί πρώτη φορά τον άκουσα. Ήταν η σειρά του Plant τώρα να μου διηγηθεί τις δικές του ιστορίες. Black dog, rock n roll. Χοροπηδούσα εκστασιασμένος.
The battle of evermore, stairway to heaven,misty mountain hop, four sticks η επιστροφή στην μήτρα, στην αρχέγονη μήτρα.
Going to California, when the levee breaks η αιώνια φυγή κι επιστροφή.
Το IV έγινε και έμεινε έτσι. Ο δικός μου δίσκος. Είναι για μένα η επιστροφή στη μήτρα του Ψηλορείτη και του μικρού πέτρινου σπιτιού. Είναι οι φλογέρες των βοσκών του βουνού. «The piper?s calling you to join him?»
Είναι η διονυσιακή μέθεξη, τα βράδια που ανάβαμε τις φωτιές στα ξέφωτα του βουνού της Ίδης, πίνοντας δυνατή ρακή ? πρωτόρακη ? και χορεύοντας γύρω από τη φωτιά τον Ανωγειανό πολεμικό πυρρίχιο, τον Ανωγεινό πηδηχτό που λέμε εμείς, γιατί ο τράγος πάντα θα προσπαθεί να πηδήξει τη μάντρα.
Είναι η μυρωδιά της οφτής πατάτας, η μυρωδιά από τις προβατσουλιές, η αίσθηση της στούπας που κολλάει στα μαλλιά, η αγέρωχη θωριά του Ψηλορείτη.
Είναι ο παππούς μου που έφυγε κι εγώ έλλειπα. Μου έλεγε πάντα τα τελευταία του χρόνια, όταν πήγαινα να τον βρω: «Πάλι μοναχός ήρθες; Πότε θα ρθεις με μια κοπελιά;». Του το χα πει: «Μη περιμένεις να σου έρθω εδώ με καμιά εφήμερη σχέση. Αν ποτέ γνωρίσω μια γυναίκα για την οποία θα νιώσω πώς είναι ο σύντροφος της ζωής μου, τότε θα έρθουμε μαζί και θα είσαι ο πρώτος που θα την δεις». Και συνέβη. Τον πήρα μια μέρα τηλέφωνο και του είπα: «Έρχομαι σε λίγες μέρες. Και δεν θα είμαι μόνος». Δεν πρόλαβα. Την επομένη χτύπησε το τηλέφωνο και δεν ήταν για καλό. Έτρεξα σαν παλαβός. Έφτασα. Κόσμος έξω από το μικρό σπιτάκι. Μέσα οι γυναίκες να κλαίνε. Τις έβγαλα ευγενικά έξω. Μείναμε οι δυο μας. Έσμιξα τα χείλη μου στα δικά του. Του πα μια μαντινάδα: «Ήμουν μακριά, δεν πρόλαβα τα μάτια σου να κλείσω, ποτέ δεν το χα φανταστεί να σε νεκροφιλήσω». Γιατί δεν άντεξες λίγες μέρες ακόμα για να την δεις; Σε φαντάζομαι να με παίρνεις μετά παραπέρα και να με πειράζεις: «Πώς την κατάφερες μπρε ασχημομούρη έτσα γυναίκα;!».
Είναι οι παρέες στα καλντερίμια του χωριού. Είναι η φυγή στην πόλη. Είναι η επιστροφή. Η αιώνια επιστροφή στην μήτρα. Στον αρχέγονο ρυθμό.
Είναι οι «άγριες αναπνιές, όπου μυρίζαν θειάφι?».
Είναι οι στίχοι του Απολινναίρ:
«Στα άρτια ως μορφή και αδρά όνειρα μου σκύψε, ταπεινώσου! Σε τιθασεύουν! Η δε μοίρα μου θα στεφθεί ηνίοχος σου, η χρυσάρματη!, σφίγγοντας για γκέμια (ως ότου να τα σπάσεις!.. παράφορα!..) τους στίχους μου,
Ποιήσεως μέτρον απάσης!».
Είναι ο ρυθμός, ο παλμός της φύσης! Να ξαπλωθείς γυμνός, να γίνεις ένα με το χώμα (το χώμα του Ψηλορείτη στην δική μου περίπτωση), να αφουγκραστείς πρώτα και μετά να νιώσεις τον αρχέγονο παλμό, να αφεθείς να γίνεις ένα μαζί του, «If we all call the tune, then the piper will lead us to reason?.» να πάλλεσαι σ? αυτόν τον ρυθμό, με ΣΕΒΑΣΜΟ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ.
Είναι όλα αυτά το IV και ακόμα περισσότερα για μένα. Αυτός ο δίσκος και αυτή η μπάντα σημαίνουν τόσα πολλά που δεν μπορούν να κριθούν (για μένα πάντα) με τα μέτρα που κρίνονται άλλοι δίσκοι. Είναι οι δύο όψεις μια ζωής,
'Cause you know sometimes words have two meanings?
Deckard μπράβο για το θρεντ!
post of the century
άνετα.
δεν περίμενα ποτέ όταν γράφτηκα σ αυτό το φόρουμ, ότι θα διάβαζα κάτι που θα με έκανε να δακρύσω.
jm rotten, ο καλύτερος χρήστης του rocking.gr forum και με τη βούλα πλέον.
πλέον βλέπω με άλλο μάτι το “defenders of the faith”.
γεμάτος και ζεστός άνθρωπος.
Τα γαμησε ολα ο Κασπαροβακης.
Κορυφαιο ποστ.Κλειδωστε το.
Προσκυνώ ταπεινά.
Ίσως το μόνο “σεντόνι” μέσα στο φόρουμ του οποίου έχω καθίσει να διαβάσω κάθε λέξη*. Και δε μετανιώνω.
*Γρακχο μη προσβληθεις
Περαστικός ήμουν και έπεσα πάνω στο post σου jm_rotten…
Είπα να log-άρω για να σε συγχαρώ που μοιράστηκες μαζί μας ένα κομμάτι του εαυτού σου με το παραπάνω εξαιρετικό κείμενο! :respect:
Αυτό είναι το rocking που μας αρέσει! =D>
Άντε γιατί μπουχτήσαμε τις τελευταίες μέρες με το κάθε troll που μπαίνει εδώ μέσα…
edit: …έπρεπε να πλησιάσω πιο κοντά στην οθόνη για να προσέξω ότι είναι jm_rotten και όχι jim_rotten ! Άτιμα γηρατειά… :oops:
Ασταδιάλα ρε!
Μπα, μη νομίζεις ότι έχω καμιά καούρα για το ποιοί κάθονται και διαβάζουν τα δικά μου τα σεντόνια. Για να μη σου πω ότι συγχαίρω κιόλας όποιον δεν το κάνει.
Ούτως ή άλλως ΑΥΤΟ το σεντόνι έσκισε κάθε δικό μου σεντόνι. Του άνοιξε χίλιες δυο τρύπες και το κανε ένα απλό κουρέλι. 
Βάλτε το στην κεντρική σελίδα τώρα.
νομίζω, αν το θέλει και ο jim, ότι επιβάλλεται
σπουδαία δουλειά έκαναν ο παππούς κι τ’ ανώγεια. παλικάρι.