οκ
εχεις pm 
Δεκέμβριος ?89
Η εποχή ευδοκιμούσε. Στην τηλεόραση, σε MTV και όχι μόνο, όλο και κάποιο video από Alice Cooper, Motley Crue και Aerosmith έπαιζε, με την βοήθεια τον οποίων ξεκίνησε η εξοικείωση μου με το rock/metal. Ένας (τότε) κολλητός μου κάνει πάσα σε κόπια κασέτα (φυσικά) το Number Of The Beast των Iron Maiden. Αποτέλεσμα; Σοκ και Δέος! Απλά. H πρώτη μου επαφή με το καθαρό metal, η οποία μπορώ να πω ότι δεν μου κάθισε και πολύ καλά! Στα 13-χρόνα αυτιά μου, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από θόρυβος. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο όμως, αυτό το Hallowed Be Thy Name, μου έκανε κλικ από την αρχή. Εξαιτίας του πείσμωσα, και σιγά-σιγά άφησα τον δίσκο να κυλήσει μέσα μου, μέχρι να γίνει κτήμα μου. Ακόμα θυμάμαι την αποτυχημένη απόπειρα μου να αντιγράψω την κασέτα αυτή! Είχα κολλήσει το ένα ακουστικό του walkman μου, στο ενσωματωμένο μικρόφωνο του μονοφωνικού μου κασετοφώνου! Το αποτέλεσμα, άκρως χαοτικό, ενώ αν το κράταγα, σήμερα θα μπορούσα να το πλασάρω άνετα για bootleg/studio sessions, μετά από λίγο «πείραγμα».
Μύστες λοιπόν οι Iron Maiden, δείχνοντας μου το μονοπάτι όχι μόνο προς το δικό τους κόσμο, αλλά και σε αυτό μιας ολόκληρης μουσικής.
Σεπτέμβριος ?93
Ένα τυπικό πρωινό Σάββατου, στο Rock City της Ακαδημίας. Καθότι φτωχομπινές, δεν είχα πικ-απ, ενώ για CD player, ούτε λόγος! Οπότε, δεν είχα άλλη επιλογή πέρα από το να χαζεύω τις κασετούλες πίσω από το πάγκο του ταμείου, και αν ήθελα να δω καμία από κοντά, έπρεπε να τη ζητήσω από τον υπάλληλο. Κάπου εκεί λοιπόν, παίρνει τα μάτι μου το παραπάνω εξώφυλλο. Είχα ήδη περάσει το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού λιώνοντας το The Ethereal Mirror, ενώ από την τηλεοπτική εκπομπή του Κατή, είχα γράψει σε βιντεοκασέτα το video του Ebony Tears κουτσουρεμένο. Ήξερα περίπου τι θα αντιμετώπιζα, ως επίδοξος Doomster που έλιωνε για Black Sabbath και Trouble (Candlemass και Saint Vitus άργησαν λίγο) . Ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Γιατί τίποτα δεν με προετοίμασε για αυτό το album. Μαυρίλα, ταχύτητες βασανιστικά αργές, και το κυριότερο, ένα μοναδικό συναίσθημα πλήρους παράδοσης στην απελπισία. Folk πινελιές έδιναν άλλον αέρα, ενώ το μόνο γρήγορο τραγούδι, το Soul Sacrifice, ακούγεται υπέροχα παράταιρο. Άλμπουμ που τον αντιμετωπίζω ως σύνολο, και ποτέ μεμονωμένα Επίσης, ήταν και η πρώτη μου επαφή με βοθρέ φωνητικά. Ακόμα ένας δρόμος ανοίγει, αυτή την φορά χάρις στους Cathedral.
Σεπτέμβριος ?94
Κατεβαίνω στο (τότε) υπόγειο του Rock City Ακαδημίας. Εκεί βλέπω υπαλλήλους να ανοίγουν κούτες με φρέσκια παραλαβή, η οποία δεν ήταν άλλη από τον τρίτο δίσκο των Dream Theater. «Γαμώ», λέω ? ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων ? «θα το τσιμπήσω πριν από όλους!». Τι και αν έκανε 3.500 δραχμές η κασέτα; Τι και να δεν είχα ακούσει ακόμα το Images And Words, αλλά μόνο το ντεμπούτο και εκείνο το filler live; Ήταν η πρώτη μέρα κυκλοφορίας του στην Ελλάδα!
Πάω σπίτι, και το βάζω να το ακούσω. Μετά από 5 απανωτές ακροάσεις, παίρνω κολλητό να του δηλώσω ότι πρόκειται περί δισκάρας, ακόμα και όταν δεν είχα καταλάβει ούτε το 1/10 από τα όσα παίζουν εκεί μέσα. Ασήμαντο. Πέρα από τις ακροάσεις σπίτι, η κασέτα έγινε αναπόσπαστο μέρος του walkman, όποτε κατέβαινα στο κέντρο της Αθήνας για βόλτα. Έγινε το προσωπικό μου soundtrack για τον χειμώνα του 94/95, με το σκοτεινό και εσωστρεφή χαρακτήρα του να βοηθάει σε αυτό. Οι στίχοι σήκωναν ψάξιμο, με τα Caught In A Web, Innocence Faded και Voices να χτυπούν κέντρο.
Το Awake άνοιξε τα αυτιά μου σε πιο περίπλοκα ακούσματα στο χώρο του Heavy Metal, ενώ το name-dropping progressive rock συγκροτημάτων προηγούμενων δεκαετιών σε κριτικές και συνεντεύξεις, αποτέλεσε εφαλτήριο για την ενασχόληση μου με Rush, Camel, Yes, ELP, κ.α.
Α! Το Scarred έλειπε από την κασέτα ? φαντάζομαι εξαιτίας κόστους, ή ξέρω-γω-τι. Το άκουσα πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια. Δεν μπορώ να πω ότι μέχρι στιγμής το έχω οικειοποιηθεί στον ίδιο βαθμό με τα υπόλοιπα τραγούδια του Awake.
Απίθανο άλμπουμ.Θα έβαζα και το dark side of the moon αλλα οκ θα φανώ υπερβολικός.Δεν υπάρχει λόγος που αγαπώ αυτον τον δίσκο απλά με αγγίζει περισσότερο απο άλλους με έναν ιδιαίτερο τρόπο.Simple
Επειδή σε ‘αλητεύει’. απλό και αυτό
Γιατί απλά τα σπάει όσο τίποτε άλλο!!!
Δεν ξέρω γιατί,απλά σε κάνει να χάνεσε…
Εμ δεν εξήγησα και πάρα πολλά αλλα οκ 
Πρεπει να ηταν 2008 οταν αφου ξεκαυλωνα με τους Τουλ σιγα σιγα-και εχοντας αρχισει να συνειδητοποιω οτι, κανοντας στην ακρη το φανμποηλικη, το 10000 days ηταν ουσιαστικα 10000 days of sleep στο μεγαλυτερο μερος του-, ενας φιλος μου περασε στο σκληρο το Thirteen step, αφου ειχα ψιλολιωσει κατι διασκευες του EMOTIVE που μου αρεσαν(αν και σαν δισκος δεν με τρελανε ποτε γενικοτερα)…
Με το package εγινε η αρχη, μιας και ηταν πλεον το καταλληλο κομματι τοτε για να με κανει να κολησω:ομορφη μυστηριακη ατμοσφαιρα, απειρο ρεφρεν και εισαγωγη, στιχοι που τους γουσταρα με τη μια και ομορφο μπασοκιθαρο μεσα στην απλοτητα του…κοινως,μου εκανε σαν ακριβως αυτο που περιμενα απο ενα μελος των Tool(αν και κυριως τα περισσοτερα τα εγραφε ο κιθαριστας-του οποιου μου διαφευγει το ονομα-αν δεν κανω λαθος)
ε μετα με τα outsider και την γαμηστερη κιθαριτσα του+το απειρο ρεφρεν, lullaby, gravity, noose-πολυ μαστουρα- κτλ κτλ, εφαγα ασχημο φλας, λιωνοντας τον δισκο σε σημειο βλακειας…Εκεινο τον ελεινο αθηναικο χειμωνα που εφαγα σε μαπα, μεσα σε αθλιες εξεταστικες, γυναικο-κολληματα, απειρα αλκοολια και γενικοτερη σαπιλα, ηταν οτι καλυτερο μαζι με τους ISIS και απο κοντα μερικες ποστ-ροκιες…
Δισκος-διαμαντι, συναισθηματικα φορτισμενος φουλ και με μια τρομερη υποτονικη ατμοσφαιρα…πολλες αγαπες!!!
Eπικός δίσκος απο τους μεγάλους Metallica σε άγρια κέφια και ίσως για μένα ότι καλύτερο έχει βγάλει το thrash, μου άρεσε και το Kill Em All αλλά ποιός δυναμικό δίσκο δεν παίζει να ξαναβγάλουν…χύνω και μόνο όταν ακούω το one και το όμωνυμο κομμάτι του δίσκου
Μετά απο αυτό το δίσκο για μένα oi Μetallica και με εξαίρεση το death magnetic δεν υπάρχουν…
Μεγάλος δίσκος απο τα αγαπημένα μου Διάφανα Κρίνα…λίγα άτομα στο Λύκειο τους γουστάρανε ήμουν 15 πρώτη Λυκείου όταν άκουσα το μέρες αργίας το 1996 μεγάλη εποχή για να είσαι ροκάς και ρομαντικός.
Τρομεροί στίχοι που με τσάκισαν σαν έφηβο νεανία τότε
Επικό ντεμπούτο τους θεωρώ ακόμα μεγάλη επίδραση στην Ελληνική Ροκ Σκηνή…
Τι να λέμε τώρα τιτανοτεράστιος δίσκος που απλά έμαθε στο κόσμο τι πάει να πεί ροκ με ένταση και πάθος
Παύλος Σιδηρόπουλος ο καλύτερος ροκάς στον πλανήτη ΓΗ
Είναι ο μοναδικός ροκ δίσκος που τον ακούω σχεδόν 3 φορές την εβδομάδα
Διότι οι Sabbath με έμαθαν τι πάει να πεί metal.
Ο ΟΖΖΥ και η τρελοπαρέα του με αυτό το δίσκο δίδαξαν σε εμένα αλλά και σε πολύ λαό τι πάει να πεί αγάπη, πάθος, πόνος και τα λοιπά…
Δεν τους έχω δεί live αλλά ο δίσκος αυτός για μένα είναι το κάτι άλλο…άσε που μερικές φορές αισθάνομαι paranoid και iron man μαζί…:p:p:p
Πριν 2 χρόνια δεν είχα ακούσει τίποτα από prog rock (ούτε απο metal :oops: ). Mου έδωσε τότε ο πατέρας μου ένα cd με τις καλύτερες rock μπαλάντες και είπα να του ρίξω μία αφτιά. Παρόλο που περιείχε τα κλασσικά stairway to heaven, temple of the kings κτλ. εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το epitaph, λόγω του τρομερού συναισθήματος που περιέχει. Έτσι είπα να ψάξω για τους king crimson και έπεσα όπως ήταν φυσικό αμέσως στο πρώτο τους άλμπου που περιέχει και την τραγοθδάρα που προανέφερα. Βάζω λοιπόν το cd να παίξει και αρχίζει το 21st Century Schizoid Man. Μετά από το περίεργο ξεκίνημα έμεινα μ*****ς και κοπανιόμουν καθ’όλη τη διάρκεια του τραγουδιού. Αφού πατάω το repeat καμμια 15αριά φορές αποφασίζω να συνεχίσω και πέφτω επάνω στο I talk to the wind και έρχεται το 2ο σοκ. Ήταν σαν να άκουγα άλλο συγκρότημα. Το τραγούδι περιέχει μία απο τις πιο όμορφες μελωδίες που έχω ακούσει. Μετά ακολουθεί το epitaph το οποίο το είχα ήδη λιώσει από το cd που προανέφερα. Έρχεται λοιπόν και η σειρά του moonchild. Eνώ μαγεύτηκα από την εισαγωγή του και την απίστευτη ατμόσφαιρα με κούρασε όπως είναι φυσικό και έβαλα το επόμενο τραγούδι ( Μετά απο πολλές ακροάσεις τώρα πια το ακούω όλο άνετα το moonchild ) . Mπαίνει λοιπόν το ομώνυμο έπος και παθάινω 3ο σοκ ( και τελευταίο ευτυχώς καθώς δεν άντεχα άλλες συγκινήσεις σε ένα βράδυ ). Εε τι να πώ όση το έχετε ακούσει ξέρετε για την μαγεία αυτού του τραγουδιού. Ήταν το πρώτο cd που αγόρασα και θα είναι το πρώτο βινύλιο που θα αποκτήσω όταν αγοράσω πικαπ. Πραγματικά λυπάμαι όποιον δεν έχει ακούσει αυτόν τον δίσκο. Είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ γιατί αυτό με έμπασε στο χώρο του prog και έτσι γνώρισα τους yes, genesis , camel , jethro tull κτλ. και επειδή είναι ότι πιο τέλειο έχω ακούσει και θα έχω ακούσει.
-Frontal%5B4%5D.jpg)
ηταν μολις ειχα μετακομοισει, και ειχα αρχισει σχολειο εδω που μενω τωρα. το ειχε γραψει ο αδερφος μου σε κασσετα και το ακουγα συνεχεια. ισως απλα, μου θυμιζει την παιδικη μου ηλικια. μαλλον ο πρωτος ροκ δισκος που εχω ακουσει ποτε
αυτα τα δυο τα βαζω μαζι, γιατι ηταν ουσιαστικα οι δυο πρωτοι μεταλ δισκοι που ακουσα και καποιο διαστημα τους ακουγα ανελειπως. τωρα πια τους εχω λιωσει σε τετοιο σημειο που τους εχω σιχαθει, αλλα που και που τα ξεθαβω
απλα, ο πρωτος δισκος που αγορασα
απλα, καλες αναμνησει…πολυ καλες βασικα:oops:
και αλλα αγαπημενα εχω, απλα ειπα να μην πιασει ολοκληρη σελιδα:oops:
Rewind λοιπόν στα τέλη του 2000, και στην αρχή εκείνης της περιόδου που σταδιακά γινόμουν πρώην death-μεταλλάς και ψαχνόμουν με άλλα πράματα. Φυσικά η νοοτροπία “κόβω μαχαίρι ό,τι έκανα ως τώρα” ποτέ δε με εξέφραζε, οπότε και στα μεταλ λάιβ μου πήγαινα, και την εκπομπή του χάκου έβλεπα. Ένα βράδυ λοιπόν, ο χάκος έβαλε ένα βιντεοκλίπ που λέτε, το οποίο με τίναξε στον αέρα. “SYL” λεγόταν το κομμάτι.
Strapping Young Lad - city (1996)
Tους Strapping Young Lad τους ήξερα σαν όνομα, για πολλά χρόνια το χάμμερ τους εθαβε με τραγελαφικές κριτικές, και αυτό ήταν και το συγκρότημα του πολύ μεγάλου Gene Hoglan. Δεν είχε τύχει να ακούσω όμως. Το “SYL” το έγραψα σε βιντεοκασέτα και το έλιωνα από εκεί με κρυφή ελπίδα κάποτε να βρω να ακούσω περισσότερα. Μετά από καμιά βδομάδα συναντήθηκα με έναν φίλο που κατείχε από τεχνολογία και ήτανε και μάγκας και κατέβαζε μουσικές ενώ εμείς οι άλλοι ήμασταν νεάντερταλ.
“Μαλάκα είδες χάκο?”
“Ναι. Τι ήταν αυτό το Strapping Young Lad ρε συ? Σαν τρυπάνια στο μυαλό”
“Μαλάκα κατέβασα κάμποσα κομμάτια τους. Και είναι όλα έτσι. Τρυπάνια. Κάτσε να στα κάψω σε ένα σιντί να τα ακούσεις.”
Το σιντί εκείνο είχε τελικά ολόκληρο το “City” (εκτός του “Velvet Kevorkian”, μερικά κομμάτια από το “SYL” και καναδυό από τα προσωπικά του Townsend (καθώς και ένα ξέμπαρκο. λολ!). To σοκ ήταν τεράστιο, τέτοια ενορχήστρωση δεν είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου, ήταν το ιδανικό για μένα τότε. Το παρελθόν (death metal) συναντουσε το μέλλον (industrial) σε συνθέσεις μία και μία, με μια φωνή παρανοϊκή που όμως δεν μούγκριζε.
Για κάνα τρίμηνο δεν άκουγα τίποτε άλλο. Τίποτε όμως.
Επόμενο βήμα η συλλογή από οτιδήποτε townsend-related γινόταν. Το “City” βρέθηκε πρώτο. Το είχε ένας γνωστός και αντιγράφηκε σε cd-r με μερακλήδικη δουλειά με έγχρωμες φωτοτυπίες στο βιβλιαράκι και οπισθόφυλλο. Ακούγοντάς το με τη σωστή σειρά στα κομμάτια το εκτίμησα ακόμη περισσότερο. Διαβάζοντας τους στίχους απογοητεύτηκα κάπως βέβαια γιατί είναι μάλλον παιδικοί, αλλά κλάιν.
Η συλλογή συνέχισε να μεγαλώνει, ώσπου το 2003 ανακοινώθηκε ότι οι SYL θα έβγαζαν νέο άλμπουμ. Εννοείται το αγόρασα περιχαρής την πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας του (για να απογοητευτώ από το περιεχόμενο βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Το “City” το βάζω ακόμα και τώρα συχνά-πυκνά και το ακούω. και δεν ξεφτίζει με τίποτα.
…και δικαιοσυνη για ολους.
Επειδη λατρευω την σκοταδιλα και αυτον τον ιδιο ανατριχιαστικο τονο π ειχαν οι κιθαρες σε ολα τα τραγουδια αυτου τ αλμπoυμ.Επιαης σε πολυ ωραια τα φωνητικα του james (για μενα αυτο το αλμπουμ ειχε τα δευτερα καλυτερα φωνητικα μετα το black album)
+ενα απο τα λιγα αλμπουμ στο οποιο μ αρεσουν ΟΛΑ τα τραγουδια του,ενα προς ενα.Για μενα αυτο ειναι το masterpiece των μεταλλικα.
α,ρε να ταν και ο κλιφαρος σε αυτο το αλμπουμ…
(50 φορες η λεξη αλμπουμ σ αυτο το ποστ#-o#-o#-o)
το σωτηριον ετος 1992 στο παρτυ των γενεθλιων μου λαμβανω 2 βινυλια δωρο απο τον τοτε γκομενο της αδερφης μου και μετεπειτα γαμπρο μου!
ανοιγοντας την σακουλα αντικρυζω το the song remains the same και εναν δισκο του Donny Osmond!!! :? καλα οι λεντ ζεπ, αλλα τουτο δω τι ειναι?? του λεω ,για να εισπραξω την αποθεωτικη απαντηση - μα οζζυ οζμπορν φυσικα!!! ουπς δεν ειναι? μα τι μου εδωσαν γαμωτο, εγω οζζυ ζητησα!!! δεν πειραζει του λεω, καλυτερα! θα παρω το cop killer!! ειχε βγει πριν λιγους μηνες και η ιδεα του ice-t να παιζει μεταλ ειχε ενθουσιασει ολη την μεταλ κοινωνια της εποχης η οποια μεμιας παρατησε τους μανοβαρ και ασπαστηκε τα νεα ηθη και εθιμα!
Την επομενη μερα με τον οζμοντ παραμασχαλα κατεβαινω τα σκαλια του παλιου music corner για την αλλαγη, μεσα σε λιγες ωρες οι Body Count βρισκονταν σπιτι μου!! Body Count is in the house motherfucker!!! νομιζω πως μεχρι σημερα θυμαμαι ολους τους στιχους απ εξω!! ασε που καμια φορα αργα τα βραδια evil dick he comes to me, he says, don’t sleep alone, don’t sleep alone…
δισκάρα. κιε κοίτα να δεις φίλε σύμπτωση. σήμερα ή χθες λέγαμε με φορουμίτη για τον ice-t και πόσο αστείο ας πούμε είναι που παίζει σε σειρά όπου κάνει τον μπάτσο, ενώ έλεγε FUCK THE POLICE. είναι μορφή ο τύπος. νομίζω ότι σταμάτησαν την κυκλοφορία του δίσκου ένα-δύο μήνες αφού βγήκε.
Θα βάλω και άλλο έναν μεγάλο δίσκο που αγαπάω και ξέχασα να τον αναφέρω
Επικός δίσκος και μάλιστα όταν είδα το εξώφυλλο έπαθα πλάκα…μου θυμισέ λίγο Ανατομία(Σπουδάζω Ιατρική), μου έκανε εντύπωση και τον κατέβασα.
Απίστευτή αίσθηση η πρώτη μου επαφή με Iron Maiden μάγκες
Can i Play With madness
The Evil That Men Do
Και η ποιησή ναι μπορεί να γίνει Μέταλ…
ΥΓ
Άντε τώρα να ακούσεις την σημερινή φλώρικη γενιά του Μέταλ
:lol::lol::lol::lol::lol:
[SIZE=“2”]Marvin Gaye - What’s going on (1971)[/SIZE]
Δεν πιστευω οτι υπαρχει Θεος , αλλα οποτε ακουω αυτο τον δισκο,αυτα τα τραγουδια,αυτη την φωνη αλλαζω γνωμη.
Ο πιο ομορφος δισκος που εχω ακουσει.
12/10
Διασκευάρα στο ομώνυμο από A Perfect Circle.
Monster Magnet - Dops To Infinity (1995)
Εν αρχη ην η αποκτηση του.
καλοκαιρι 95 δεν θυμαμαι πως κ τι με ωθησε στην αποκτηση του ,κατα 99% για ολα εφταιγε μια κορυφαια κριτικη του Θαναση Μηνα στο τοτε γαμιστερο ΠΟΠ+ΡΟΚ που του εβαζε 9 και αποφασιζω να το αγορασω(τοτε δεν υπηρχαν ουτε ιντερνετ ουτε τορρεντς ουτε τπτ)
fast forward 15 χρονια , απειρες ακροασεις του δισκου και 3 αγορασμενα αντιτυπα μετα
Δισκος-καυλα σαν την πρωτη φορα.
Ριφφς ποτiσμενα στο λυσεργικο οξυ (chic!) , στιχοι γραμμενοι κατω απο ντουμανια ινδικης κανναβης , αυτο το αλμπουμ περα απο μια δοξασια στον θεο της ψυχεδελειας και του (space) χασιματος ειναι η επιτομη του ΓΑΜΗΣΤΕΡΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟΥ ΡΟΚ ΑΛΜΠΟΥΜ.
Τα εχει ολα και συμφερει
Κομματια που σκιζουν το συμπαν στα 2 ? Check.
Ηχος κ ερμηνεια που σε κανουν να θες να σπασεις τα παντα/γινεις κοκκαλο/βουτηξεις στο διαστημα ? Check.
Συνοχη/groove/attitude ? Check.
Στοφα μεγαλου αλμπουμ ? Check.
Επειδη εχω ενθουσιαστει κ γραφω μαλακιες θα πω το αυτονοητο.
Δισκος-Επος.
Για μενα ευκολα μεσα στα 10 καλυτερα ροκ αλμπουμ των 90s.
Οποιος λεει οτι εχει αποψη για το 90s rock και δεν εχει ακουσει αυτο το αλμπουμ , μενει μεταξεταστεος.
9,462 / 10
[SIZE=“7”]TO ΛΑΤΡΕΥΩ! TO ΛΑΤΡΕΥΩ! TO ΛΑΤΡΕΥΩ! TO ΛΑΤΡΕΥΩ! TO ΛΑΤΡΕΥΩ! TO ΛΑΤΡΕΥΩ! TO ΛΑΤΡΕΥΩ! TO ΛΑΤΡΕΥΩ! TO ΛΑΤΡΕΥΩ! TO ΛΑΤΡΕΥΩ! [/SIZE]
[B]σου ερχεται ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ-ΓΑΜΙΣΤΕΡΟ VINYL RIP
[SIZE=“7”]ΘΑ ΧΥΝΕΙΣ ΑΠΑΝΩΤΑ ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΙΣ[/B][/SIZE]
PM’ED 
[SIZE=“7”]
OH MY GOD!!![/SIZE]
Thanks Awake!!!
Με τι ακουστικά/ηχεία ακούς τα vinyl rip? :-k
κατι sony In-Ear ταχα παρει 60 ευρω απο βερολινο
γιατι ρωτας ?
(δεν εχω ηχεια /εξοπλισμο των 3000 αν αυτο νομιζεις , ολα στο discman και στην καρτα ηχου του pc τα ακουω)