Αγαπημένα μας albums (Πως και γιατί)

Take The Stage
#141

Ηταν 2001, πολυημερη Ξεσσαλονικη και ο μικρος Lupin ηταν λιγο πριν το οριστικο overdose απο Tolkien-ο-χρηση…περιμενα να τελειωσω φροντηστηρια κτλ,να χωθω να διαβασω για πανελληνιες και καπου αργα τα βραδια, οταν τα εκλεινα ολα, εβγαζα κατω απο το συρταρι του κρεβατιου Σιλμαριλιον και Ατελειωτες Ιστοριες και με επαιρνε ο υπνος προσπαθοντας να φτιαξω γενεολογικα δεντρα, χαρτες κτλ…

Με μεταλ απειροελαχιστη σχεση, ημουν αλλων ακουσματων, σχετικων μεν αλλα μεχρι εκει…Ξεσσαλονικη λοιπον, λεοφορειο απο Αθηνα, ηξερα δεν ηξερα 10 ατομα σε ολο το σχολειο-γαρ καινουριος απο την αρχη της χρονιας και επειδη ειμαι πολυ κοινωνικος ειχα καταφερει να μιλαω μονο με τοσους-, εχω αραξει μονος σε καθισμα, διαβαζω την Επιστροφη του Βασιλεια και παραλληλα αγοραζω και απο Βολο ενα βιβλιο-οδηγο της ταινιας-που θα εβγαινε εκεινη τη χρονια- και ειμαι στα ορια της nerd-εκρηξης υγρων και λοιπων αηδιαστικων…Ξεσσαλονικη οταν φτανουμε με πιανει πυρετος,με αποτελεσμα τα 4 βραδυα εκει και τις 5 μερες συνολο να βγω μοναχα εξω απο το ξενοδοχειο και να κανω μια βολτα γυρω απο το τετραγωνο(και δυστυχως μεχρι και σημερα,αυτη ειναι η μοναδικη μου εμπειρια απο την Μπουγατσουπολη)…

Καπου εκει λοιπον, ΠΡΕΠΕΙ αν θυμαμε καλα να ηταν ενα δισκαδικο, δεν κοβω το πουλι μου αν ηταν Virgin ή κατι αλλο, δεν θυμαμε…σπαω μεσα και χαζευω με ενα φιλο cd,βασικα παιχνιδια, ωσπου ενας απο την παρεα,γνωστος κυριως και οχι φιλος, με πλησιαζει και με ρωταει αν εχω ακουσει Guardian…εγω απανταω πως δεν τους ξερω, δεν εχω ιδεα και μετα μου λεει οτι νομισε πως τους ηξερα, επειδη ειχα τον Τολκιν στο λεοφορειο και φορουσα μπλουζακι πολυημερης(απο αυτα τα κλασσικα με το ονομα απο πισω) που εγραφε Boromir για ονομα…

Επιτοπου μου εξηγει οτι ειναι μπαντα μεταλ η οποια ειναι επικη και γραφει τραγουδια βασισμενη σε εργα του Τολκιν και παθαινω πατατρακ…τρεχω στα rock/metal και θυμαμε ακομα καθαρα, πως αναμεσα τους ειχε μονο το Imaginations, το follow the blind και το Nightfall in middle earth…το πρωτο ειπα οκ, το δευτερο δεν με εψησε το καρτουνιστικο εξωφυλλο, ομως στο Nightfall, εφοσων ειδα και τη λεξη middle earth στο εξωφυλλο, ειπα εω ειμαστε…το τσιμπαω ασαπ και γυρναω ξενοδοχειο…

4 βραδια με πυρετο,μονος στο δωματιο,διαβαζα Επιστροφη και ακουγα το δισκο στο ντισκμαν…17-18 χρονων…nerd-ουλας μεχρι αηδιας…ε χρειαζεται να κανω και track by track αναλυση γτ ποσταρα το συγκεκριμενο δισκο εδω??

γιατι

[SIZE=“7”]ΓΑΜΑΕΙ[/SIZE]

War of Wrath
Into the Storm
Lammoth
Nightfall
The Minstrel
The Curse of Fëanor
Captured
Blood Tears
Mirror Mirror
Face the Truth
Noldor (Dead Winter Reigns)
Battle of Sudden Flame
Time Stands Still (At the Iron Hill)
The Dark Elf
Thorn
The Eldar
Nom the Wise
When Sorrow Sang
Out on the Water
The Steadfast
A Dark Passage
Final Chapter (Thus Ends…)

ΟΛΑ τα κομματια ειναι απιστευτα γαμημενα επικα και εμπνευσμενα, δενουν τελεια με τους καταπληκτικους στιχους και βγαζουν ΤΗ ΣΩΣΤΗ ατμοσφαιρα…

Ακομα και σημερα που τα επιπεδα τρουιλας μου ειναι υπο το 0, οπωτε το ξεθαβω μενω μαλακας…

We are following
The will of the one
Through the dark age
And into the storm

\m/

#142

Πωπω…Τρίτη γυμνασίου και ένας κοινός φίλος εμού και ξαδέρφου δίνει σιντί του, δεν ακούει μεταλ πια.
Αυτό το δίνει στον ξάδερφο.
Μια μέρα πάω σπίτι του και βάζει τον δίσκο, το Paranoid.
“Ακου το ζώο πως βρίζει συνέχεια”.
Εντωμεταξύ την συγκεγκριμένη εκτέλεση την είχα κατεβάσει, από Limewire (!), ξέρετε τότε που κατέβαζες με 5κλμπς και ήσουν θεός.:lol:
Και μ’άρεσε πολύ η συγκεγκριμένη εκτέλεση, δεν ήξερα ότι ήταν από το συγκεγκριμένο λαηβ.
Μιας και εγώ άρχισα να ακούω εκείνη την περίοδο τους Sabs, του ζήτησα να μου το δώσει.
Στο σπίτι το άκουγα συνέχεια, ε μετά μιας και ο ξαδερφος δεν ήταν και φαν τους, το κράτησα.
Τι και αν ο Ozzy είναι εντελώς παράφωνος, το λαηβ είναι ιστορικό.
Και τα 2 μπόνους κομματάρες έτσι;

#143

Σε κάποιους συμβαίνει το ανάποδο. Μαθαίνουν τον Τολκιν από τους Guardian. Και το θέμα είναι ότι για καιρό το είχα σε κασέτα και άκουγα και γουστάριζα. Ήξερα ότι αυτά τα παράξενα ονόματα στους τίτλους είναι από έναν παλιό συγγραφέα, αλλά μέχρις εκεί. Το μπαμ έγινε όταν έφτασαν οι στίχοι στα χέρια και μπήκε η έμμονη ιδέα ότι πρέπει να διαβάσω όπως και δήποτε Τόλκιν. Ευτυχώς ένας οικογενειακός φίλος με συμβούλεψε να αρχίσω με Χόμπιτ-Άρχοντες και μετά να πάω στο Σιλμαρίλιον. Έχω να των δω χρόνια, αλλά πρόσφατα έμαθα ότι παντρεύτηκε. Ελπίζω αν κάνει παιδιά, στην κατάλληλη ηλικία, να χώσει ένα χόμπιτ στη βιβλιοθήκη τους.

#144

This Vintage Whine was fermented from 2 years worth of sour grapes harvested in the northern regions of The British Isles. Its bitter aftertaste makes it the ideal accompaniment for hard cheese and humble pie. Perfect for divorces, suicides and all other antisocial occasions. Serve chilled.

[CENTER]Anno 1999 - A classic year for Vintage Whine λοιπόν![/CENTER]

τέλη 1998 - αρχές 1999, 16 Μαΐων ο δικός σου, δευτέρα λυκείου, εμετικό σκίσιμο για την πρώτη δόση των πανελληνίων (πάρτα βλάκα…), με ημικρανίες όλη τη χρονιά και κεράσακι (τι κεράσακι, ολόκληρο καλάθι ήταν) στην τούρτα το μεγαλύτερο μπέρδεμα που χω συναντήσει ποτέ (συνοντικά και αναφέροντας τους μισούς):

ο ηρακλής, ο σάββας, ο βασίλης, ο βαγγέλης και ο νίκος είναι στο ίδιο τμήμα της 2ας λυκείου. όλοι φίλοι, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. η λία τριτάκι, η μαρία δευτεράκι, η βίκυ πρωτάκι. σάββας, ηρακλής, λία, μαρία, βίκυ στην ίδια γειτονιά. η λία δείχνει στον βαγγέλη ότι τον θέλει και ο βαγγέλης προσεγγίζει σιγά σιγά. ταυτόχρονα, ο νίκος χωρίς να ξέρει τίποτα (αρχικά) για βαγγέλη και λία, ερωτεύεται και αρχίζει να θέλει απεγνωσμένα και φανερά τη λία. αυτή δε λέει ούτε ναι, ούτε όχι σε κανέναν και το μπλέξιμο ακόμα δεν άρχισε. από την άλλη μαρία θέλει υπογείως και εδώ και χρόνια τον νίκο, ο οποίος είναι αλλού προφανώς σε αυτή τη φάση. ο βασίλης όμως θέλει από τη μεριά του την μαρία, η οποία είναι επισήμως αλλού. τον σάββα τον τρώει το σαράκι εδώ και καιρό για τη λία, αλλά δεν είναι γνωστό στους υπόλοιπους (μέχρι κάποια φάση αργότερα μες τη χρονιά). ο ηρακλής μία από τα ίδια πάνω κάτω και συν τοις άλλοις, τον θέλει η βίκυ. chaos a.d., πολλά στομάχια χαλάσανε, κανένα ζεύγος δεν υλοποιήθηκε κι όμως δεν τσακώθηκε εν τέλει κανείς με κανέναν! άβυσσος λέμε…

πάμε στα του δίσκου τώρα

Perfect for divorces, suicides and all other antisocial occasions. Serve chilled.

τα πε όλα. μετά από αρκετό καιρό ταβανοσκόπησης συνοδευόμενη από μουσική ισοδύναμη κατάθλιψης, βρήκα το γιατρικό μου εδώ. συνεχίζουν και κλείνουν με αυτό το πανέμορφο δίσκιο το απίστευτο σερί τους για την δεκαετία των 90s. 9/9 δικέ μου, δεν ξανάγινε λέμε! στίχοι όπως πάντα τοπ (εν προκειμένω ξύδι τοπ), κιθάρες και βιολί συνεχίζουν να δίνουν ρέστα και κομματάρες ξεφυτρώνουν από παντού. βαριέμαι να ξεφουρνίζω τίτλους, το cancer of the heart (ατς) όμως είναι ίσως το αγαπημένο μου skyclad…

There’s a simple diagnosis for this vicious symbiosis
feel the growth of rogue psychosis
we are the cause - we are the cure
Across each continent and nation
spread without discrimination
we refuse our medication - yet inject the virus pure

Father, mother, sister, brother - everyone infects each other
Insidious, incestuous love?
(A feeling more akin to hate)
Vying constantly for power
and changing sides with every hour
in homes built with machine-gun-towers
(the sights trained on the garden-gate)
Seems we made our greatest error when we named it at the start
for though we called it “Human Nature” - it was Cancer of the Heart

To show compassion makes you weak
so don’t dare turn the other cheek
Try hard to hide the fear you feel
with a heart of stone and nerves of steel
A naked-ape in the human zoo
you amaze me with the things you do
I watch your pride before the fall
and realise I don t belong at all

We try to leave the past behind us
racing onwards - blind and mindless
now the milk of human kindness won’t serve for one cup of tea
We sate the hunger - quench the thirst
then lock our doors - expect the worst
be sure and always do to others first what they could do to thee!

It’s the biggest contradiction - in terms language could impact
something neither humane or natural - just “Cancer of the Heart”

It’s replicating culture sprawls when you see red as ‘Rose-Bengal’
The anti-body’s common sense - intolerance it’s best defence
Microscopic minds can’t diagnose the cause before
the symptom shrows
A grave threat to the rational health -
(be your own physician - heal thyself!)

συν τοις άλλοις, το artwork στο digi γαμάει μανούλες.

ο επόμενος και τελευταίος δίσκος τους με βρήκε πλέον εκτός σχολείου, κλαψ.

πολλές αγάπες!

ψ. α, το 98 νομίζω κυκλοφόρησε με το metal invader ένα e.p. τους με 4 ακουστικές διασκευές κομματιών τους. επιβάλλεται… όποιος δεν το βρίσκει, π.μ. κ το ριπάρω για να ανέβει.

#145

Πανεμορφο ποστ Νικο !
Εννοειται οτι αγαπαμε Skyclad !
To EPακι που λες ειναι οντως φανταστικο…

#146

Τέλη δημοτικού με πρώτες τάξεις γυμνασίου, τα κλασικά παιδικά πάρτυ, τι πιο στανταράκι από Scorpions, συγκεκριμένα:
Crazy World και Send Me An Angel/Wind Of Change.
Μ’αυτά τα 2 παθαίναμε όλοι την πλάκα μας, τα λατρεύαμε, δε νοείται πάρτυ χωρίς ένα Wind Of Change, τουλάχιστον.
Με το που ακούγονταν οι πρώτες νότες όλοι καταλαβαίναμε ότι ήρθε η ώρα του μπλουζ, τα φώτα χαμήλωναν και άρχιζαν να χορεύουν τα ζευγαράκια.
Εγώ τότε, συνεσταλμένο παιδάκι όσο δεν πάει, ποτέ μου δεν το χόρεψα. Αυτός ο άνεμος δεν ήρθε ποτέ. Το μίσησα.

Μεγάλο το τραύμα, κάπου θα ξεσπούσε, δε γινόταν. Οπότε κάπου στην τρίτη γυμνασίου το ρίξαμε στα “σκληρά εγχώρια προϊόντα”.

545×554

Παύλος Σιδηρόπουλος και τα μπλουζ του πρίγκηπα είχαν την τιμητική τους (εκτός των υπολοίπων του Σιδηρόπουλου). Τα μπλουζ του παλιοκάραβου, του αποχωρισμού, κρίμα το παιδί, τα σιγανά ποτάμια και δεν παν να χορεύουν οι άλλοι το wind of change.
Αυτό ήταν ένα από τα πρώτα μου cd, συνόδευε εφηβικά ξεσπάσματα και καταθλίψεις. Θυμάμαι το 'χα δανείσει σε μια φίλη που άκουγε και κείνη τότε Σιδηρόπουλο. Ακόμα το κλαίω.

Είπα κάτι για ξεσπάσματα πιο πάνω? Ε, που πας αντιδραστικό νιάτο χωρίς Τρύπες? Οι κασσέτες έδιναν και έπαιρναν και μέσα σ’αυτές πάντα έπαιζαν κομμάτια από τρύπες. Σκόρπια από δω και από κει μέχρι να αποκτηθεί το ομώνυμο.

Αδέσποτες χορεύουν οι ζωές μας ξηλώνουν και τους επτά ουρανούς κι οι πρόστυχες, φοβισμένες ματιές μας
σφηνώνουν σ’ άδειους καιρούς.

Τόσα χρόνια πίσω αλλά φαντάζει τόσο κοντινό.
Αν φαντάζει αυτό κοντινό όμως, για το παρακάτω τι να πω? Ύμνος, μέχρι σήμερα, πέρασε καιρός, κάποιοι ήρθαν, οι περισσότεροι έφυγαν, η ουσία παραμένει.

[I]Δισεκατομμύρια ιδέες με μπερδεύουν
αλήθειες που παίζουν μαζί μου κρυφτό
μπροστά σε αόρατα μάτια που ελέγχουν
ποιες τελικά απ’ όλες θα βρω

Κι είμαι στριμωγμένος,
ανάμεσα,
σε βλέμματα και τοίχους,
παντοτινά,
χαμένος
στις μαύρες τρύπες του ανώνυμου πλήθους

Δισεκατομμύρια γνώμες με ζαλίζουν
φοβάμαι πως στο τέλος και ‘γω θα χαθώ
μαζί μ’ αυτούς που γύρω μου συνεχεία γυρίζουν
σ’ ένα ανόητα ατέλειωτο χορό

Κι είμαι στριμωγμένος,
ανάμεσα,
σε βλέμματα και τοίχους,
παντοτινά,
χαμένος
στις μαύρες τρύπες του ανώνυμου πλήθους
[/I]
Μετά από όλα αυτά, για όσους περάσουν τη χώρα της απόγνωσης, ένα είναι το αντίδοτο, Αμνησία!

Αμνησία για όλα αυτά που μας στριμώχνουν, που μας ζαλίζουν, αμνησία το αντίδοτο και για όλες αυτές τις ταξιδιάρες ψυχές που επέλεξαν άλλους δρόμους, μονόδρομους και μπορεί να ελπίζεις ότι πρόκειται για άσχημο όνειρο, αλλά έρχονται οι καταστάσεις να σε διαψεύσουν.

Το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Νταβατζής, Για την Πατρίδα, Παράξενη Πόλη, Θλιμμένοι Στη Γιορτή Μας, οι πρώτες, κατά κάποιο τρόπο, κοινωνικοπολιτικές αναζητήσεις δίνουν το παρόν, στο βαθμό που επέτρεπε η ηλικία, μαζί με άρνηση για όλους και για όλα. Ωραίες εποχές… :roll:

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε, κάποιοι συμβιβασμοί να έλειπαν μόνο…

#147

Slayer - Reign in blood

Κάπου δευτέρα γυμνασίου έπαιζε στα ηχεία του δισκάδικου που σύχναζα κάθε παρασκευή/σάββατο και επί τόπου ρώτησα ποιός δίσκος είναι και τον αγόρασα. Ήταν ο πιο “βαρύς” δίσκος που χα πάρει και έφαγε το ανάλογο λιώσιμο για χρόνια. Ανά καιρούς ξαναμπαίνει στο στερεοφωνικό και δεν σταματά αν δε τελειώσει, σε ο,τι μουντ και να είμαι. Γρήγορος, απότομα περάσματα από τραγούδι σε τραγούδι, εξωφυλλάρα.

Tom Waits - The Heart of Saturday Night

Καλοκαίρι ‘09, θερινά μαθήματα 3ης λυκείου. Έψαχνα κάτι χαλαρό για να μπορώ να διαβάζω ακούγοντάς το και παίζει να έπαιξε 200 ώρες καθώς διάβαζα. Προς τα τέλη των θερινών με(ας) συνόδευσε σε χαλαρές ρομαντικόβραδιες σε σπίτια μετά από κρασιά και τα συναφή. Ίσως ο δίσκος που πιο γρήγορα απ’ όλους κατάφερε να μπει στα τόσο τοπ μου. Με μεταφέρει πιο πολύ απ’ όλους σε μια τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα. Αδύνατο να λείψει από καλοκαιρινές βραδιές.

Ulver - Perdition City

Μέσα στα καθημερινά τρεξίματα Βριλήσσια-Μαρούσι για φροντιστήρια 3ης λυκείου αυτός ο δίσκος έπαιζε συνεχώς στο ipod. Τον άκουγα ακριβώς στην φάση που έπρεπε, κρύες μέρες, άγχος των εξετάσεων, περίοδος που μόνο τα μαθήματα στριφογυρνούσαν στο κεφάλι μου, 10 η ώρα το βράδυ στο λεωφορείο το οποίο με άφηνε και κανα χιλιόμετρο μακρυά απ’ το σπίτι. Ειδικά άμα έβρεχε και συνοδευόταν από ομπρέλα έσπερνε :p. Έπος

Led Zeppelin - I

Κάπου τέλη δημοτικού-αρχές γυμνασίου μου καρφώθηκε να πάρω δύο σιντι και ήταν αυτό μαζί με το Yield των Pearl Jam. Για βδομάδες έπαιζε όλη μέρα στο δωμάτιό μου και γω να νομίζω ότι άκουγα καμιά τρελή μεταλιά ξέρω γω. Το headbanging που χω ρίξει με το Babe I’m Gonna Leave You δεν το χω ρίξει ούτε με το Ashes of the Wake.

Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus

Κάπου τρίτη γυμνασίου το χα πάρει αυτό, ο δεύτερος δίσκος που αγόρασα από Candlemass. (πλέον τους έχω όλους εννοείται :p)
To χα πάρει γνωρίζοντας μόνο το Solitude και τελικά πιο πολύ σκάλωσα με όλα τα υπόλοιπα απ’ ό,τι με αυτό. Η απόλυτη ντουμιλα χωρίς να γίνεται γραφική και βαρετή.

Radiohead - OK Computer

To χε στη δισκοθήκη του ο πατέρας μου και το χα ακούσει αρκετές φορές στο δημοτικό αλλά ποτέ δε με συγκλόνισε μέχρι που το άκουσα τυχαία ξανά στο γυμνάσιο. Απ’ τα άλμπουμ που δεν κάνει κοιλιά ούτε ενός δευτερολέπτου, τα κομμάτια να συνδέονται άψογα μεταξύ τους, ανατριχίλα στη σύνδεση Airbag-Paranoid Android, κομμάτια που σου αλλάζουν πολλές φορές σε όλη την έκτασή του τη διάθεση και τα λοιπά. Ο καλύτερος ροκ δίσκος των 90’s κατ’ εμέ.

The Gathering - Mandylion

Κι αυτό τρίτη γυμνασίου (σώωπα), το άκουσα από σπόντα τελείως. Λίγες μέρες μετά το λαϊβ (στο οποίο δεν πήγα) το κατέβασα, το γραψα σε σιντι και το βαλα να παίζει στο στερεοφωνικό ενώ ήμουν ξαπλωμένος με κλειστά μάτια στο κρεβάτι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που καθώς είχα αποκοιμηθεί ξύπνησα απότομα στο σημείο όπου το In Motion #2 έχει το ίδιο “ρεφραιν” με το #1, το άκουσα και ξαφνικά τέλειωσε ο δίσκος. Μετά ξαναέπεσα και ξύπνησα το πρωί με πυρετό (μια αδιαθεσία την είχα δεν έφταιγε ο δίσκος :p). Με συγκλόνισε και μπήκε στα τοπ.

#148

Εντάξει είσαι ο dude, άρα γαμάτος. Αλλά μετά από αυτό, ανεβαίνεις επίπεδο γαματοσύνης

[SIZE=“3”]Their poison cannot kill me, new strength from it I 'll borrow
my maudlin is a caudle that would fill a thousand kegs…[/SIZE]

#149

:respect: και εγώ έχω ακόμα κασέτες με κομμάτια των Τρυπών και η πλάκα είναι ότι ακόμα παίζουν. Αυτό το thread το λατρεύω γιατί με κάνει να ακούω ξανά δίσκους που έχω καιρό να ακούσω.

Δισκάρα ολκής. Είναι όλο συγκλονιστικό. Εκτός από το ομώνυμο κομμάτι που το βαριέμαι λίγο, τα άλλα μπορώ να τα ακούω για μέρες.

#150

Το ομώνυμο ωραίο είναι απλά ξεκινάει πολύ άσχημα.

Όσο για το ποστ του awake +1000
Δεν έχουν αρτιότερο άλμπουμ απ’ το Animals οι Pink Floyd, και λίγοι μπορούν να με καταλάβουν όταν τους το λέω. Ειδικά άμα έχεις διαβάσει το Animal Farm ανεβαίνει ακόμα περισσότερο.
Και όλως τυχαίως έχει το ίδιο προσόν με το Mandylion που έλεγα παραπάνω, στο τέλος του δίσκου σου πετάει κάτι ίδιο με την αρχή του οπότε αντί να στενοχωριέσαι που τέλειωσε ο δίσκος σου τον κλείνει με τον καλύτερο τρόπο και σκέφτεσαι πόσο γαμημένα γαμάτος δίσκος είναι αυτός

#151

Το Lateralus απο Tool

γιατί κατ’εμέ είναι ότι πιο ολοκληρωμένο (τέλειοι στίχοι, τέλεια ΜΟΥΣΙΚΗ, τέλειο artwork) έχει βγάλει ο σκληρός ήχος από την εποχή των Pink Floyd. Εκτός αυτών το schism είναι το κομμάτι που έχω λιώσει στο μπάσο.

At the gates - Slaughter of the soul

Εντάξει…γι’αυτό δεν χρειάζονται πολλά λόγια…έχει επιρρεάσει μια ολόκληρη σκηνή και ΟΛΑ τα tracks είναι απλώς κορυφαία…είναι και από τους πρώτους death metal δίσκους που πραγματικά έλιωσα

last but not least…

Mastodon - Leviathan

Απλά το metal όπως (θα έπρεπε να) παίζεται σήμερα… Υπερ-riff-αρες, τα ντραμς σου πέρνουν το σκαλπ για την πλάκα τους και μετά από το 1:21 του Megalodon θες να γκρεμίσεις το σπίτι…

Τέλος να πω ότι συμφωνω 100% με τους δύο φίλους παραπάνω που έγραψαν για το Animals και το Dark Side of the moon από Pink FLoyd… Έγω θα έβαζα μέσα και το Wish you were here γιατί κομμάτια σαν το Shine on you Crazy diamond και το Welcome to the machine δύσκολα βγαίνουν…:slight_smile:

#152

Αγαπημένο άλμπουμ είναι λίγο δύσκολο να βρω.
Ενδόμυχα πιστεύω ότι είναι το Dark Side Of The Moon.Σίγουρα ανώτερο από όλα τα άλλα άλμπουμ των Φλουντ.
Θα επιστρέψω με ανάλυση-σεντόνι με κάθε λεπτομέρεια

#153

το thread δεν ζητάει απαραίτητα το πιο αγαπημένο σου album. Απλά ένα από τα αγαπημένα σου και μια ιστορία για το πως γνωρίστηκες μαζί του (το πέτυχες μόνο του σε μπαρ να τα πίνει, ανταλλάξατε κινητά κτλ… :p)

#154

Α οκ.Ευχαριστώ για την παρατήρηση

#155

τα πες ολα σε 3 προτασεις.

#156

Μάλλον διαφωνώ!!!

#157

γιατι μου την σπας τωρα :stuck_out_tongue: ?

(ακουω το ριπ ανιμαλς που σου εδωσα)

2 λεξεις μονο

[SIZE=“7”]ΘΑ ΧΕΣΕΙΣ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΣΟΥ !!![/SIZE]

#158

ρε μάθε να μετράς ρε.

#159

σορρυ απο τον ενθουσιασμο μετρησα λαθος :stuck_out_tongue:

ερωτηση κρισεως(υπαρχει λογος)

σου αρεσει το animals η το βαριεσαι ?

(δεν ειναι παγιδα αληθεια ουτε θα αρχισω να φιλοσοφω…)

#160

μετά το wish, με το οποίο έχω ιδιαίτερο συναισθηματικό δέσιμο, είναι ο δεύτερος αγαπημένος μου δίσκος τους.