Εννοώ, αν μπορώ να το θέσω σωστά, οτί καμιά φορά μπορεί εμένα να μη με τραβήξει κάτι το οποίο οι περισσότεροι θεωρούν αριστούργημα και το αντίθετο για κάποιο ανεξήγητο λόγο μέσα μου.( Ο ίδιος λόγος που μπορεί να με κάνει να κολλήσω και με το Γουίνι το αρκουδάκι για παράδειγμα αντί να δω μια καλή ταινία:p.) Δεν είναι ανάγκη να έχω προλάβει να συσχετίσω το δίσκο με προσωπικά βιώματα ή να τον συνηθίσω μετά από πολλές ακροάσεις.
Αν είναι αφηρημένες και μη κατανοητές αυτές οι σκέψεις μου συγνώμη.
Συχωρεμένη. 
Μετά από μερικές αναγνώσεις πάντως (:p) εγώ κατάλαβα τί θες να πεις. Αλλά έτσι κι αλλιώς ούτε κι εγώ εννοούσα ότι πρέπει απαραίτητα να “μεγαλώσει” μέσα σου ένας δίσκος κτλ… κάποιες φορές αυτά τα πράγματα λειτουργούν ακαριαία.
κάποιες φορές αυτά τα πράγματα λειτουργούν ακαριαία.
Μαρία, αν δεν το κατάλαβες, μόλις σε ρώτησε αν πιστεύεις στον κεραυνοβόλο έρωτα… :!:
Ακριβώς!
Αφού κατάλαβες τα γραφόμενά μου πάλι καλά. Μου έχει μείνει ψυχολογικό από τις εκθέσεις του Λυκείου η έκφραση σε γραπτό λόγο…
Σόρυ γαι το διπλό ποστ. Σοβαρά δεν το κατάλαβα.
στρωμένη κάθετη μπαλιά και τετ-α-τετ. Γράκχε μάγεψε τα πλήθη όπως μόνο εσύ ξέρεις.
Επειδή έχω την αμυδρά υποψία ότι το Μαράκι το ΠΑΙΖΕΙ ανήξερη, θα το παίξω κι εγώ Άιναρ Γούντγιονσεν και θα στείλω τη μπάλα στα περιστέρια, περιμένοντας για την επόμενη ασίστ. :roll:
Προβλέπω μαλιοτραβηγματα κ λοιπές κατινιες μεταξύ γρακχου και κριμσον για το πολυπόθητο έπαθλο!!!
Μετά από μια ανούσια στιχομυθία… ας επανέλθουμε στο θέμα:
2 αγαπημένα μου άλμπουμ:
[SPOILER]
Ό,τι και να πω για αυτό το αριστούργημα, θα είναι λίγο. 8 κομματάρες, το ένα καλύτερο από το άλλο. Όποιο και να παίξουν στα live, γαμάει. Το γεγονός ότι το ομώνυμο παίζεται σε ΚΑΘΕ live, αποδεικνύει και τη διαχρονικότητα του άλμπουμ.
Άγριο, δυνατό, και ταυτόχρονα μελωδικό όταν χρειάζεται. Απλά αξεπέραστο.-[/SPOILER]
[SPOILER]
Ναι ρε το Load! Έχει κανείς αντίρρηση;
Είναι από τα κορυφαία - συνθετικά και στιχουργικά - άλμπουμ! 12 από τα 14 κομμάτια μπορώ να ακούω οποτεδήποτε (το παραδέχομαι, 2 δεν τα προτιμώ και τόσο… αλλά τι να κάνουμε :roll: ). Και μόνο που έχει αριστουργήματα σαν το Bleeding Me και The Outlaw Torn, αξίζει να είναι στα καλύτερα όλων των εποχών.-[/SPOILER]
Wow, να και κάτι που δεν περίμενα να διαβάσω! Θα μου πεις γούστα είναι αυτά κλπ. Ο δίσκος όντως έχει στοιχεία ‘‘εντυπωσιασμού’’, μεγαλοπρέπειας κλπ., αλλά προσωπικά με έπεισε από το πρώτο άκουσμα, όταν είχε κυκλοφορήσει και δεν έχασε ποτέ μέσα μου. Όλος ο τρόπος που το δομεί, με τα spoken intros, την ένταση που σιγά- σιγά μεγαλώνει (folk, rock, metal), το αποκορύφωμα στο τέλος κλπ. μου φαίνεται ιδανικός και ότι πετυχαίνει το σκοπό του. Και γενικά δεν ξέρω πώς ακριβώς ορίζεις αυτήν την έλλειψη ουσίας, δηλαδή φτωχές μουσικές ιδέες; Ή μεγαλομανίες που δε βγήκαν; Εμένα μου φαίνεται ότι όλοι οι πειραματισμοί του εδώ, του βγήκαν επιτυχημένα.
Anyway, ρητορικές ερωτήσεις, απλά γουστάρω με τα χίλια ‘‘Be’’.
Όχι και τόσο ρητορικές μαν, μπορώ άνετα να επεκταθώ ([I]random user: noooooooooo[/I])
Εμένα όταν το είχα πρωτακούσει μου είχε συμβεί το αντίθετο απ’ αυτό που λες: ενώ οι ακροάσεις διαδέχονταν η μία την άλλη το “κλικ” δεν ερχόταν για κανένα πούστη λόγο κι αναρωτιόμουνα πόσες πια χρειάζονταν για να γίνει αυτό, ΟΚ ρε μάγκες είπαμε δύσκολο αλλά όχι κι έτσι! Βέβαια αυτό μάλλον ήταν ψιλοϋποσυνείδητο, γιατί τότε τα εντυπωσιακά στοιχεία κάπως “εξισορροπούσαν” τη συνολική εντύπωση και νόμιζα ότι ο δίσκος μ’ άρεσε, αλλά κάτι με εμπόδιζε απ’ το να πω “ΓΑΜΑΕΙ” με τον τρόπο που λατρεύουμε, δηλαδή που γεμίζει το στόμα σου ρε παιδί μου όταν λες “ΓΑΜΑΕΙ”. Και όταν με ρωτούσαν γνωστοί “πώς σου φαίνεται το καινούριο PoS”, έλεγα δειλά-δειλά “ε, ωραίο είναι, το κόνσεπτ είναι πολύ ξεχωριστό, οι ενορχηστρώσεις μπούρου μπούρου, οι εισαγωγές μούμπλε μούμπλε, οι αφηγήσεις εκείνο και τούτο και τ΄άλλο…” ΠΟΥΤΣΕΣ ΜΠΛΕ! Όταν είχα πάρει το Remedy Lane δυο χρόνια πριν το είχα λιώσει, δεν άκουγα τίποτα άλλο για μήνες και μπορούσα να τραγουδήσω ανά πάσα στιγμή οποιαδήποτε μελωδία. Όταν βγήκε το Be το άκουγα max μία φορά τη μέρα (για κάνα μήνα) και μπορούσα να θυμηθώ 2-3 σκοπούς. Αυτό ήταν όλο.
Για να απαντήσω όμως και στις ερωτήσεις σου και να σου δείξω ότι δεν είναι ρητορικές, όταν λέω έλλειψη ουσίας εννοώ κάτι που πλησιάζει περισσότερο το δεύτερο που είπες: μεγαλομανία. Αυτή κατέστρεψε ουσιαστικά το Be. Οι ιδέες δε θα έλεγα ότι έλειπαν ακριβώς - υπήρχαν, αλλά χάνονταν μέσα σ’ αυτό που πιο πίσω στο θρεντ ονόμασα “το υπαρξιακό παραλήρημα του Gildenlow”. Δε δόθηκε βάση τόσο σ’ αυτές όσο στο κόνσεπτ και στην “ατμόσφαιρα”. Τώρα σε κάποιους αυτό αρέσει - εμένα όχι. Εγώ η μουσική μου θέλω να έχει τραγούδια. Απ’ αυτά ήταν ανεπαρκές το Be. Οι καλές ιδέες ήταν αυτό που λέμε “συγκεντρωμένες” σε ελάχιστα μόνο κομμάτια (τα οποία έτσι έγιναν πλήρη τραγούδια). Στα υπόλοιπα το πράγμα ήταν πολύ φλου και ασαφές, και εννοώ πραγματικά ασαφές, όχι σαν κάποιες πραγματικά σπουδαίες μπάντες που σου δίνουν την [U]ψευδαίσθηση[/U] της ασάφειας επειδή αυτό εξυπηρετεί το μουσικό όραμά τους, ενώ στην πραγματικότητα ξέρουν πολύ καλά τί θέλουν να κάνουν και πώς να το κάνουν. Οι PoS δυστυχώς αποδείχτηκε ότι δεν ήταν μια απ’ αυτές. Πήγαν να φτιάξουν το απόλυτο κόνσεπτ που θα συνδύαζε πεντακόσια μουσικά είδη, θα είχε επιβλητική ατμόσφαιρα και θα καταπιανόταν με τα μεγαλύτερα και πιο αγωνιώδη ερωτήματα που έχουν γεννηθεί μέσα στο ανθρώπινο κεφάλι, αλλά φάγανε τα μούτρα τους. Αν ο Gildenlow δεν ήταν τόσο ματαιόδοξος, μπορεί το Be να είχε βγει αριστούργημα. Αλλά δεν είχε ούτε την έμπνευση, ούτε το κριτήριο της πραγματικής καλλιτεχνικής ιδιοφυίας ώστε να πετύχει το κάτι παραπάνω, το μνημειώδες ή δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο.
Με μια προταση: Δεν ειναι και Μαθιος ο ανθρωπας. 8)
;p
Ενταξει καταλαβαινω πως το λες, αλλα το BE πιστευω πως εχει κομματια της στοφας των κλασσικων PoS υπο την εννοια που το θετεις. Η συνοχη ειναι λιγο στο φλου, οντως, αλλα το κονσεπτ απο μονο του ειναι στο φλου και απο τη στιγμη που λειτουργει αρτια ως συνολο νομιζω πως πετυχαινει το σκοπο του. Ειναι πολυ πιο δυσκολο να παρεις πεντε πραγματα που δεν εχουν συνοχη το ενα με το αλλο και να τα ενωσεις, παρα να σχηματισεις κατι με τον τροπο που το θετεις. Προσωπικα βλεπω το BE ως αποσπασματικη ανασκοπηση διαφορων θεματων που περιστρεφονται γυρω απο μια σφαιρα και συναντωνται σε στιγμες, οχι μονο κονσεπτικα, αλλα και μουσικα, και μαλλον εκει πετυχαινει τον σκοπο του, απο την στιγμη που ενα αναλογο εγχειρημα θα απαιτουσε μια σειρα δισκων υπο τη λογικη των Saviour Machine ωστε να λειτουργησει σωστα.
Nice, nice, ωραίο post. Με το ‘‘ρητορικές’’ εννοούσα περισσότερο ότι πάλι θα υπάρχει μία υποκειμενικότητα, γιατί για ακριβώς τους ίδιους λόγους που αναφέρεις εσύ, εμένα μου έκανε το click. Το πώς εναλλάσσονταν οι συνθέσεις, το πώς οι αφηγήσεις λειτουργούν σαν ‘‘διάλειμμα’’, αλλά σε διευκολυνουν και στο concept, το πόσα διαφορετικά είδη μουσικής έχωσε μέσα κλπ. κλπ.
Πραγματικά αμφιβάλλω αν το Be εκπληρώνει τους στόχους που βάζει, γιατί κρίνοντας από την υπόλοιπη δισκογραφία των PoS η οποία αποτελείται από κανονικότατους δίσκους με κανονικότατη ροή κανονικότατων τραγουδιών (ανεξάρτητα από το ύφος, τις ενορχηστρώσεις, την διαχρονικά “κονσεπτική” λογική κτλ.), δε μου έχουν δείξει ότι είναι μια μπάντα που ποντάρει στη σκόπιμη φαινομενική ασάφεια όπως είπα προηγουμένως, στο να “μπερδέψει” τον ακροατή δηλαδή προκειμένου να τον ταλαιπωρήσει λίγο παραπάνω μέχρι να αφομοιώσει το οτιδήποτε θέλει να “πει” η μπάντα, και μ’ αυτή την έννοια πιστεύω ότι ούτε στο Be ήταν αυτός ο στόχος. Θεωρώ ότι ο Gildenlow στην ουσία ήθελε να φτιάξει έναν δίσκο ο οποίος λίγο-πολύ θα ήταν στην ίδια λογική με τους προηγούμενους που είχε κάνει, δηλαδή θα έλεγε απλά μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, αλλά απέτυχε διότι έβαλε καλλιτεχνικούς στόχους που δεν ήταν ικανός να εκπληρώσει, κι όσο για αυτή την αποσπασματικότητα που λες, συνοπτικότητα στην παρουσίαση ενός αδιέξοδου θέματος θα έλεγα εγώ, μάλλον του βγήκε κατά λάθος ενώ στην πραγματικότητα δεν είχε κανένα λόγο να φανεί ασαφής, διφορούμενος ή οτιδήποτε άλλο. Και στέκομαι σ’ αυτό γιατί προφανώς αν το Be πετύχαινε τους στόχους του αλλά κατά τ’ άλλα δεν άρεσε σε μένα, δε θα υπήρχε λόγος να αραδιάζω σεντόνια γι’ αυτό σ’ ένα φόρουμ, θα έλεγα απλά ένα “καλή προσπάθεια αλλά εγώ δεν”.
Το σέβομαι. Δεν αποκλείω καθόλου το ενδεχόμενο να είμαι εγώ ο περίεργος της υπόθεσης, να κάθομαι να γράφω μαλακίες τόσες μέρες και μετά από λίγα χρόνια να αναθεωρήσω και να πηδήξω κι εγώ στο πλοίο της αποθέωσης. Βέβαια δεν το κόβω και πιθανό. Πάνω στην κουβέντα μας όμως, μ’ αρέσει το γεγονός ότι δείχνεις να ξέρεις γιατί σ’ αρέσει ένα τόσο δύσκολο στην αντιμετώπιση album όπως το Be.
Αυτά σκεφτόμουν και εγώ. Στην ουσία το θεωρώ αγαπημένο μου κόνσεπτ άλμπουμ, το αγαπώ σαν μια ολότητα.
Χαίρομαι πάντως που το Be έγινε αφορμή για να διαβάσω διαφορετικές απόψεις και γνώμες.
δεν ασχολήθηκε κανένας με την πάρτι σου…μάλλον γιατί είσαι άντρας :lol:
Για το μαστερ δεν υπάρχει να πεις κάτι καινούριο…για εμένα τον φανμπόι ίσως ο καλύτερος μεταλ δίσκος εβερ, ενώ με μια πιο “αντικειμενική” κρίση σίγουρα μπαίνει 10αδα
χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν την τελειότητα του load. To 1996 όταν έκατσε η σκόνη του “ξεπουλήματος” της μπάντας με το “φλώρικο” διάδοχο του black album αρκετοί κατάφεραν να εστιάσουν στο τι είναι αυτός ο δίσκος και όχι στο τι ΔΕΝ είναι και μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τα σωστά κριτήρια που δεν είναι (και δεν πρέπει να είναι) άλλα από τη μουσική. Αριστούργημα :!:
χαζοκλασικος μεταλας στη λαρισα έχει συνειδητά επιλέξει να μην ακούσει το Remedy Lane για να μην του χαλάσει την εικόνα της μπάντας απο το εξωφρενικά καλό The Perfect Element(:|). το 2004 όμως να σου που υπάρχει και άλλη κυκλοφορία απο την μπάντα. βλακεία είναι να μείνω με την ανάμνηση ενος δίσκου.
[B]
πρώτη μέρα ακρόασης.[/B] : λίγα κομμάτια ρε γαμώτο και μοιάζουν να χάνονται ανάμεσα στις ομιλίες, στους απλούς ήχους της βροχής, τα τηλέφωνα στον θεό(:!:), και κάτι ψαλμωδίες.
κρίμα. η αντίδραση 8O του Perfect Element, δεν υπάρχει.
[B]λίγες μέρες αργότερα[/B] :
(εγώ) - [I]μαλάκα πρέπει να το ακούσεις. πρέπει να να κάτσεις να ασχοληθείς. αυτό είναι που λένε τέχνη .[/I]
(κολλητός) - [I]σιγά μην είναι και πικασο ρε βλαμμένε[/I]
####################################################
[B]Γράκχε[/B] . σαγαπαω(οχι ετσι ρε. τώρα έχουμε Maria Jane), σε εκτιμάω, αλλά νομίζω οτι είσαι υπερβολικός και σε σημεία άστοχος(σαν τον σακιλ στις βολές θα έλεγα.ναι.τόσο!).
για αρχή το συγκρίνεις με το Remedy Lane που ναι μεν είναι και αυτό κονσεπτ δίσκος αλλά είναι πιο straight** και δεν έχει καμία σχέση με το B3 που όπως ειπώθηκε νωρίτερα ειναι κάτι που ειχε στο μυαλό του για σχεδόν 10 χρόνια όπου είναι φυσικό λόγω και του θέματος να βγει κατι εντελώς διαφορετικό απο το Remedy που έγινε στα “ξαφνικά” ενώ ήταν να βγει το Element pt2. πολύ δύσκολο να είχες την ίδια αντίδραση που είχες με το Remedy .
(*διάλειμμα. αυτό απο Remedy Lane το εχεις ακούσει? [B][U]Thorn Clown[/U][/B] <—πάτα)
**straight για κατάθλιψη θα έλεγα
και συνεχίζουμε. τα περί εντυπωσιασμού, μεγαλοπρέπειας κλπ μοιάζουν κάπως φυσικά απο την στιγμή που εχει τέτοιο θέμα και τέτοια διάσταση ο δίσκος. δεν μιλαμε για δίσκο δωσε μου κάτι να νιώσω πόνο(Remedy), ούτε δίσκος hello, this is new prog(Element). απο την στιγμή που έχει επιλέξει να μην είναι ενας straight song δίσκος, είναι πολύ φυσικό να μεγαλοπιάνεται(και να τα καταφέρνει μια χαρά για μένα). αυτό είχε στο μυαλό του, αυτό έκανε.να μην πω κατόρθωσε.
λες οτι για σένα δεν κάνει ενας δίσκος που επενδύει απλά σε μια ατμοσφαίρα αλλά θες κομμάτια. σεβαστό και λογικό. όμως υπο τον μανδύα του κονσεπτ δίσκου καλώς ή κακώς , μπορείς να δημιουργήσεις έναν δίσκο με διάφορες ιδιαιτερότητες όπως πολλά ιντερλουδια, samples, αντιγραφή μελωδιών , δομών, χρησιμοποίηση άλλων ήχων και οργάνων. (βέβαια το ξεκαθαρίζεις με το [B][I]σε κάποιους αυτό αρέσει - εμένα όχι[/I][/B])
απο την μια μπορεί αυτό να κρύψει(ή και να φανερώσει έμμεσα) μια αδυναμία στην συγγραφή μεγάλου αριθμού συνθέσεων αλλά απο την άλλη μπορεί να βγάλει ενα συμπαγές αποτέλεσμα που στην ολότητα του, όπου και θα πρέπει να κρίνεται, να υπάρξει ένα μεγάλο έργο. ισως με τα κονσεπτ έργα εχεις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσεις κάτι παρά να χάσεις λόγω της ευελιξίας.δεκτό. ίσως όμως ετσι μπορεί να χάσεις και κάποιους που θα μπερδευτούν ή δεν θα πιάσουν το νόημα?
[B]εκεί που διαφωνώ κάθετα, παράλληλα και διαγώνια, είναι στο θέμα της ασάφειας που βάζεις.[/B]
αν μιλαμε για [B][U]μουσική[/U] ασάφεια[/B] δεν το βλέπω παρόλο τις ακροβασίες απο κομματι σε κομματι που υπάρχουν. σε κάθε κομματι η μουσική ειναι αυτή που πρέπει για αυτό που πραγματεύεται στιχουργικά. απο το χαλί(όχι χάλι ρε) του Deus Nova με την καταμέτρηση και την δημιουργία του κόσμου, έως την κορύφωση του Iter Impius , και από την χαρούμενη μουσική της διψάς για κατανόηση του νοήματος του ίδιου του θεού από τον ίδιο, του Imago εως την ακουστική μουσική παράκληση του ανθρώπου στον θεο , το μόνο που βρίσκω είναι μη φυσική ροή στα κομμάτια (αλλά που δένει όμορφα με τα διάφορα εξτρά που έχει), αλλά καθόλα λογική για αυτό που έχει γραφτεί. δηλαδή στιχουργικά…
…αν μιλαμε για [B][U]στιχουργική[/U] ασάφεια[/B] προφανώς και δεν βλέπω καμία. στο κονσεπτ του B3 εκτός της αρχικής ανάγκης του θεού για κατανόηση της ύπαρξης του(είδατε τι έκανε εκεί.?) υπάρχει και το ξεχωριστό κονσεπτ των διαφόρων χαρακτηριστικών/στιγμών του ανθρώπου. η δοξασία για την ύπαρξη του, η ανάγκη να πιστέψει και να στραφεί σε κατι ανώτερο ασχέτως αν δεν ξέρει αν υπάρχει, η αμφισβήτηση/περιφρόνηση της γενικής πίστης, η απογνωση, η απληστία, ο άκρατος πλουτισμός και η πτώση παρόλο την φαινομενική άνοδο που [B]έρχεται και δένει στο τέλος με το αρχικό κονσεπτ[/B] του θεου που δείχνει οτι ακόμη και ο θεος και τα δημιουργήματα του δεν είναι τέλεια επειδή απλά φέρουν τον όνομα θεός επάνω τους. για εμενα δεν υπάρχει κάποια ασάφεια. απλά δεν έχει την [B]δομή[/B] χτύπησα-έκλαψα-σηκώθηκα.
για να κλείσω θα συμφωνήσω απολυτά με τον Leper Jesus πως τα διαλείμματα(δεν συμφωνώ με τον ορο έστω και αν τον λέμε μόνο για τα διαστήματα ανάμεσα στα κομμάτια) ειναι απλα τόσο καλά στοχευμενα που σε βοηθούν να μπεις στα κανονικά κομμάτια με ανάγκη και φορά για να τα κάνεις δικά σου.
*διαβαζω τι έγραψα και δεν βγάζω και πολυ νόημα αν απαντώ στον Γράκχο . πάρτε το σαν έκθεση άναρχων ιδεών/εντυπώσεων :lol:
**απο την μια περιμένω κουβέντα με τον πρόσφατα απολυμένο(αν και τα εχει πει ολα) αλλά από την άλλη λεω παναγία μου κανε να πει οτι μόλις εχει απολυθεί και δεν ξέρει τι λέει
***ίσως να εχω “χάσει” μερικά απο αυτά που είπατε γιατί με το λαπτοπ δεεεν…
[B]Maria Jane[/B] παράτα τους και ελα για τους ατελείωτους αρραβώνες.
[B][COLOR=“DarkRed”]2,060 AD: 1.2 Million people…[/COLOR][/B]
[I][COLOR=“Green”][SIZE=“4”][B]For I am every forest
I am every tree
I am everything
I am you and me
I am every ocean
I am every sea
I am all the breathing “BE”[/B][/SIZE][/COLOR]
[SIZE=“4”]
[B][COLOR=“DarkOrange”][B]I am![/B][/COLOR][/B][/SIZE][/I]
Φίλος είσαι μέγας καραγκιόζης, εκεί που είχα πει “ουφ, αυτό ήταν, δε νομίζω να έχω πια τίποτα άλλο να γράψω για έναν δίσκο που ΔΕ μ’ αρέσει”, έρχεσαι τώρα με…αυτό. Άντε και γαμήσου ρε! Γιατί έπρεπε να γράψεις υπερ-ποστ πανάθεμά σε; Επειδή ξέρεις το αδύναμο σημείο μου, ότι δηλαδή όταν βλέπω ωραία ποστ που εκφράζουν αντίθετη γνώμη νιώθω ότι ΠΡΕΠΕΙ να απαντήσω; Ε λοιπόν, έτσι για να μάθεις, ΔΕ θα σου απαντήσω αμέσως. Να βράσεις στο ζουμί σου ρε. Αν ήσουν η Maria Jane παίζει και να απαντούσα με τη μία. Αλλά εσύ είσαι ψωλαρία. Ποιός ασχολείται μαζί σου! Δεν ξέρω πότε θα απαντήσω. Κάαααποια στιγμή. Να βράσεις στο ζουμί σου. Γκαζμά!
Crimson Idol με συγκίνησε η έκθεσή σου. Προσωπική εμπειρία και επαφή με το δίσκο, μουσική και στιχουργική άποψη και παράθεση στίχων με χρωματάκι. Και μια χαρά κατανοητός έγινες. Και επειδή είπες ότι θα γράψεις για το δίσκο και κράτησες το λόγο σου :
[SPOILER]Αραββώνες για τις 27 του μήνα είναι καλά?[/SPOILER]
Όσον αφορά τους στίχους
To become is just like falling asleep
You never know exactly when it happens
The transition
The magic
And you think, if you could only recall that exact moment
Of crossing the line
Then you would understand everything
You would see it all
Αποσπάσματα σαν και αυτό εμένα ίσα ίσα που με κάνουν να καταλαβαίνω καλύτερα το θέμα της ζωής και της ύπαρξης.
Και ναι, γενικά αγαπάω POS ακριβώς γιατί αλλάζουν ύφος, θεματολογία και μουσικά στοιχεία ενώ προχωρούν τα χρόνια κατά τη γνώμη μου επιτυχημένα. Γιατί να επαναλαμβάνεις συνέχεια μια ήδη επιτυχημένη συνταγή αν είναι να καταντήσει βαρετό?
@ GRACCHUS BABEUF και όμως απάντησες ακόμα και έμμεσα:)