αγαπες για τους δυο σας. 
ηθελα να αναφέρω και μικρολεπτομέρειες(οπως την εμφανή “πρόταση” του daniel για μια άλλη εικόνα του θεου. γυναίκα, άλλου χρώματος.κτλ) αλλά ειπα να μην το παρακάνω
*[B]Maria Jane[/B]. ναι καλά είναι. αλλά αυτήν την φορά θα μπεις και μέσα.
ναι ο στίχος ειναι καταπληκτικός. ειδικά το To become is just like falling asleep παρά την απλότητα του σε τσιγκλαει για να αφηνιάζει η φαντασία σου με διάφορες τέτοιες φράσεις και να φτιάξεις δικές σου.
Pain of Salvation ποτέ δεν άκουγα φανατικά αλλά την πρώτη φορά που έκατσα κ ασχολήθηκα με το BE κόλλησα για μήνες. Πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος δε γίνεται να μπει κάτω από μια ταμπέλα και δε θα ήταν και σωστό γιατί μειώνει την αξία του. Σοκ και δέος σε όλα τα επίπεδα. Και μόνο που διάβασα τους στίχους αποπάνω ανατρίχιασα. Και για μένα λοιπόν είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους και μια ευχάριστη ανάμνηση από τα φοιτητικά χρόνια 
τι καλα. ολα τα κορίτσια λατρεύουμε B3:p
ο οοο, έτσι κάνω και γω!!
έτσι είμαι κι εγω!!!
Κάθε βράδυ στα μπαράκια…
Πορώθηκα!
Χορεύοντας disco queen ελπίζω…
Νομίζω ότι το Be δεν κάνει διακρίσεις στο φύλο είναι πανανθρώπινο:p
δεν εχω μπει ποτε στη διαδικασια να σκεφτω γτ προτιμω καποιους δισκους περισσοτερο, απλα συμβαινει ασυναισθητα…καποιες φορες ισως η προτιμηση να συνδεεται με παιδικα μου ακουσματα η’ καποια ψυχολογικη κατασταση που βρισκομουν οταν τους πρωτοακουγα…τελος παντων, ας κανω μια προσπαθεια να διαλεξω μια 5αδα
abba:bow:
γραψε ομως και δυο λογια παραπανω.καμια ιστοριουλα για το πως συνδεθηκες μαζι τους για παραδειγμα:wink:
να σου πω την αλιθεια δε θυμαμαι κιωλας…καποια απ αυτα τ ακουσα ολοκληρα χρονια αφοτου ελιωνα καποια κομματια τους
Ξεκινάω λοιπόν για το μάθημα και πατάω το play.[B] Ocean Planet[/B]. Το κομμάτι ξεκινάει με κάτι φάλαινες και μπαίνει ένα mid-tempo heavy riff. H πρώτη μου εντύπωση είναι WOW!. Ήταν ότι πιο χεβι είχα ακούσει τότε. το κομμάτι συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο για 3 λεπτά περίπου και μετά…το χάος. το τεμπο ανεβαίνει και μπαίνει μια ριφάρα που μου κάνει το μυαλό κιμά. περπατάω στο δρόμο προχωρώντας με το ρυθμό. Συνέχεια με το [B]Backbone[/B]. Συνεχίζω εκεί που είχα μείνει απο πριν με το κεφάλι μου να έχει μετατραπεί σε μπλέντερ λιώνοντας ότι δείγμα μυαλού είχε μείνει από πριν. Η συνέχεια ανάλογη μέχρι που έφτασα στο [B]Heaviest Matter of The Universe[/B]. Με το που μπαίνει η εισαγωγή του κομματιού με τα drums-πολυβόλα φτάνω κάτω από το φροντιστήριο. αλλά όχι. απλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να κλείσω αυτό το κομμάτι. περιμένω στην είσοδο μέχρι να τελειώσει το τραγούδι, παρόλο που είχα αργήσει. Το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν ένα τεράστιο “ΤΙ ΑΚΟΥΩ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΑΝΩΤΕΡΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΜΟΥ??(άθεος)” ήταν πραγματικά αυτό που λέει ο τίτλος. The heaviest matter του σύμπαντος. Αφού είχα μείνει μαλάκας, το έκλεισα με μισή καρδιά και πήγα στο μάθημα. Μόλις τελείωσε το μάθημα δεν άκουσα τίποτα άλλο γιατί είχα παρέα για να παω σπίτι και το υπόλοιπο άλμπουμ το άκουσα άλλη μέρα με τα προαναφερθέντα συμπτώματα. Ειδικά στο [B]“Flying Whales”[/B], εκεί που λες να ακόμα ένα χαλαρό κομματι (μετά το unicorn) τελειώνει η εισαγωγή και σκάει η χοροπηδηχτή υπέρ-ριφάρα και σε κάνει να θες να γκρεμίσεις το σπίτι με βαριοπούλα. [B]In the wildernes [/B](με το καταπληκτικό μελωδικό ριφ γύρω στο 4:45), το πιο “μπαλαντοειδές” [B]World To Come[/B], [B]From Mars[/B](τη μελωδία είναι αυτή!!), [B]To Sirius[/B], και [B]Global Warming[/B] (που κλείνει όπως ακριβώς αρχίζει ο επόμενος δίσκος) είναι όλα κομματάρες που συμπληρώνουν έναν εκπληκτικό δίσκο χωρίς κανένα φίλερ. Περιττό να πω πως ο δίσκος κατασκήνωσε για μήνες στο cd-player για να βγει μόνο και μόνο επειδή πήρα καινούριο κινητό που έπαιζε mp3
Ακριβώς έτσι νιώθω και εγώ για αυτόν τον δίσκο!! Οι gojira μου ακούγονται πιο ώριμοι απο ποτέ,συνθετικά και στιχουργικά, και όλο αυτό διαφαίνεται καθ’ολη τη διάρκεια του ‘From Mars To Sirius’!
πως δεν ειχα παρει πρεφα τοσες μερες την συζητηση σας για το ΒΕ;
δεν θα σχολιασω τιποτα απο οσα γραφτηκαν,το μονο που θα πω ειναι οτι θεωρω το ΒΕ
τον καλυτερο και πιο προχωρημενο δισκο που εχει βγει ποτε… (θεωρηστε με και κολλημενο δεν με νοιαζει καθολου )
Λιγο αργα αλλα τωρα το ειδα. Αντικειμενικα, ο καλυτερος και πιο “προχωρημενος” δισκος που βγηκε ποτε πρεπει να ηταν το ομωνυμο αλμπουμ των Black Sabbath. 42 χρονια μετα παραμενει τοσο συγχρονο οσο ποτε, και δεν αναφερομαι σε αυτη τη ρετρο μοδα, ανεκαθεν υπηρχαν μπαντες που επαιζαν με ξεκαθαρες Sabbath επηρροες.
Προσωπικα εμενα το “προχωρημενο” δεν μου λεει πολλα πραγματα γιατι η μουσικη θα επρεπε να αποτελει εννοια ενιαια και διαχρονικη. Λατρευω οχι μονο το πρωτο αλμπουμ φυσικα αλλα γενικοτερα εκεινη τη περιοδο γιατι πιστευω πως αποτελει το καλυτερο παραδειγμα ROCK μουσικης στην οποια καθε μελος ηταν μοναδικο και αυτο διαφαινοταν ξεκαθαρα στις δομες των συνθεσεων ωσαν η φωνη, η κιθαρα, το μπασο και τα τυμπανα να συναντουν το ενα το αλλο μεσα στο κομματι. Και ειναι κατι που ως αντιστροφο δεν μου αρεσει σε χιλιαδες σχηματα που μπορει να ακουω πολυ ευχαριστα ή και να με πορωνουν, αλλα δεν παυουν να ακολουθουν φωνη/κιθαρα και καπου με ξενερωνει. Θα βαλω Sabbath και θα λεω η χημεια ξεχειλιζει.
το σκεφτηκα καποια δεκατα, αλλα [I]Wish You Were Here[/I] μονιμα και παντα.
το crimson idol είναι γεγονός οτι ουτε μουσικά αλλά ουτε και στιχουργικά είναι κάτι που έγινε πρώτη φορά. παρόμοιες μουσικές εχουν ξανακουστει και η ιστορία του jonathan που δεν έβρισκε την αποδοχή των δικών του ειναι μάλλον τετριμμένη. αλλά δεν παει να είναι αυτη που συγκίνησε μερικούς κάμποσα χρόνια πριν…
οπότε εδω είναι. γιατί το crimson idol ειναι αγαπημένος μου δίσκος…
(μια ελεύθερη μεταφορά του The Story of Jonathan και των στίχων)
Το όνομα μου ειναι jonathan aaron steel. το μικρότερο μέλος μιας τετραμελους οικογενείας.
οικογένεια. ποτέ δεν κατάλαβα τι πραγματικά σημαίνει αυτό…
ο πατέρας μου ηταν μια φιγούρα εξουσίας, πάντα απέναντι μου μα ποτε δίπλα μου, επικριτικός στο κάθε τι που έκανα, σκληρός, και τις περισσότερες φορές ούτε καν πατέρας…τον περισσότερο καιρο ένιωθα πως ημουν ενα βάρος στην πλάτη του που αν μπορούσε θα έδιωχνε με μιά του κίνηση.
την αντίθετη σχέση με της δίκης μας, ειχε με τον αδερφό μου michael. παντα μαζι του, παντα ενθαρρυντικός σε οτι προσπαθούσε, και πάντοτε εκει να μαθαίνει το ποιος ειναι και τι σκέφτεται. ποτέ δεν κατάλαβα γιατι εγω ήμουν αόρατος και δεν μπορούσα να εχω την ιδια σχέση. γιατι δεν αξίζω την προσοχή και υπομονή του. και την αγάπη του…καθε φορά που ηθελα να ουρλιαξω αυτές τις ερωτήσεις που με κατέτρωγαν , έκανα πισω καθώς έβλεπα το δέσιμο στην σχέση τους. το μόνο που θα πετύχαινα θα ηταν να με απεχθάνεται περισσότερο. ηταν εμφανές οτι στην σύγκριση με τον αδερφό μου εγω θα έχανα και δεν το άντεχα. οσο δεν ελεγα κατι, τόσο ο θυμός μου μεγάλωνε. αλλά ποτέ δεν αντέδρασα και ποτέ δεν ειπα τίποτα. για κάποιο παράξενο λόγο αγαπούσα τον πατέρα μου.
ο αδερφός μου ηταν πολυ διαφορετικός απο μενα αλλά ταυτόχρονα πολύ κοντά μου. μερικές φορές δεν ένιωθα ο μικρότερος αδερφός του αλλά ο καλύτερος του φιλος. ηταν πάντα εκει για μενα, σε καθε ανησυχία μου, σε καθε πρόβλημα μου, και στην ανύπαρκτη σχέση μου με τους γονείς μας έκανε τα πάντα να μου διξει οτι είμαι ξεχωριστός και ιδιαίτερος και πως για αυτο δεν μπορούν να με καταλάβουν. μοναδικός έλεγε. εισαι μοναδικός για αυτό τους ειναι δύσκολο. ετσι με έκανε να νιώθω ο αδερφός μου.
σαν μικρο αγορι θα έπρεπε να ειμαι τουλάχιστον κοντά με την μητέρα μου. αλλά ούτε και αυτο συνέβαινε.
η μητέρα μου ήταν μια πανέμορφη γυναίκα, αλλά δυναμική μονο όσον αφορούσε τι θρησκευτικές της πεποιθήσεις και τα οικογενειακά πρότυπα που ειχε στο κεφάλι της και ειχε κληρονομήσει απο τους δικούς της. τίποτα άλλο δεν χωρούσε στην ζωη της. σίγουρα οχι κατι διαφορετικό. κάτι μοναδικό…
θλίψη, φόβος, μίσος, θυμός. τέσσερα χαρακτηριστικά που μέσα στα χρόνια θα γινόταν η κινητήριος δύναμη μου για να συνεχίσω και να καταφέρω πράγματα.
αλλά πριν αυτά τα 4 χαρακτηριστικά, υπήρχε ο καθρέφτης…
ο καθρέφτης μπορεί να ειναι ενα σύμβολο ματαιοδοξίας του ανθρώπου, αλλά μπορεί να είναι και πολλά άλλα…
για μενα ηταν το καταφύγιο μου. όποτε ένιωθα την ανάγκη για προσοχή, στεκόμουν εκει και αυτός με δεχόταν οπως ειμαι.
ένιωθα ζεστά, οικεία, και εκει δεν υπήρχε κανείς να με κατακρίνει ή να με απορρίψει. ο καθρέφτης με αγαπούσε σε ένα σπιτι που δεν περίσσευε αγάπη για μένα. με αγκάλιαζε όταν οι άλλοι με αποστρεφόταν.
με τον καιρό είδα οτι μπορεί να με αλλάξει. να αλλάξει το πως φαίνομαι και να με μεταμορφώσει σε οτι ήθελα. σε κάποιον με μεγάλη αυτοπεποίθηση και μεγάλη λάμψη. κάποιον που όλοι θα θελαν να ξέρουν και να ειναι μαζι του. μέσα στον καθρέφτη γινόντουσαν τα πάντα.
ο καθρέφτης είναι ζωντανός. εχει ψυχή. και αυτή κατάφερε να ακουμπήσει την δικη μου. και οχι μόνο…
ήταν πάντα εκει και πραγματοποιούσε όλες μου τις είχες… σχεδόν όλες…
την ήμερα που γινόμουν 14, τα πάντα άλλαξαν. ο μοναδικός άνθρωπος που νοιαζόταν για μένα, ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσα να τον κοιτάζω στα μάτια και να του ζητάω οτι θέλω χωρις ενοχές και φόβο, πέθανε. ο αδερφός μου σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. ο κόσμος μου διαλύθηκε εκείνη την μέρα. κανονικός και φανταστικός…
δεν πήγα καν στην κηδεία του. κανείς δεν πρέπει να βλέπει κάποιον τόσο δικό του για τελευταία φορά. εγω τουλάχιστον δεν μπορούσα. η επιλογή μου να μην παρευρεθώ στην κηδεία του ηταν ακόμη ενα παράσημο στην σκιά της απέχθειας των γονιών μου.
αλλά πλέον δεν με ένοιαζε.
για εναν ολόκληρο χρόνο πήρα τον διαλυμένο μου εαυτό και τον περιέφερα στους δρόμους και σε μια νέα ζωή. εκει γνώρισα το αλκοόλ, ναρκωτικά , γυναίκες που δεν έμοιαζαν σε τίποτα με την μητέρα μου και γενικά πράγματα που απο την μια ήταν τρομακτικά και απο την άλλη επικίνδυνα όμορφα.
σε μια βραδιά σε αυτό το διάστημα, με λίγη νηφαλιότητα και πολλά σκοτάδια , βρέθηκα μπροστά απο μια βιτρίνα μουσικών οργάνων. εκει αν και ελάχιστα νηφάλιος αναγνώρισα την λάμψη που ειχα δει τόσες φορές στον καθρέφτη.
μόνο που αυτή την φορά ερχόταν απο 6 χορδές και το σώμα μιας κόκκινης κιθάρας.
μιας κιθάρας που ξεχώριζε απο ολες τις άλλες. που ένιωθα οτι με περίμενε για πάντα , και που θα γινόταν το εργαλείο για να πω αυτά που νιώθω και να δείξω αυτό που είμαι.
πολύ σύντομα κατάλαβα οτι το να γράφω με την κιθάρα μου ηταν τόσο εύκολο για μενα και τοσο αποδοτικό απο την στιγμή που έβαλα στην εξίσωση τα τέσσερα χαρακτηριστικά που κυριαρχούσαν στην ζωή μου.
τότε είναι που σιγά σιγά άφησα τον καθρέφτη και έπιανα την κιθάρα για να φτιάξω την εικόνα που ειχα ηδη ξεκινήσει να δημιουργώ μέσα στον καθρέφτη .
οσο περνούσε ο καιρός, τόσο έμοιαζαν τα τραγούδια να γράφονται απο μόνα τους και τότε ηταν που κατάλαβα οτι αυτό είναι που θα έπρεπε να ακολουθήσω.η μουσική. αλλά για να το καταφέρω αυτο θα έπρεπε να φυγω απο αυτο το σπιτι και απο αυτήν την μικρή πόλη.
16 χρόνων και για το μόνο που με προόριζαν είναι απλά να υπάρχω, να δουλεύω και μια μέρα να πεθάνω … και σίγουρα δεν ήταν αυτό που ήθελα.
ετσι το έσκασα για την μεγάλη πολη, με τα φώτα, τις ευκαιρίες, τον κίνδυνο, αλλά και την ευκαιρία να κανω κάτι και να γινω κάποιος χωρίς την παραμικρή κριτική για την επιλογή μου.
μια κιθάρα, μια βαλίτσα,και η μεγάλη πόλη. αυτή η αρένα με τα μεγάλα φώτα θα ήταν ο τόπος που θα μπορούσα να πετύχω. να γίνω κάποιος. μοναδικός. ο ένας.!
πάλεψα για 2 χρόνια στην αρένα μεχρι να βρω μια άκρη και να αρχίσω κάτι.τίποτα δεν γινόταν μεχρι την στιγμή που γνώρισα εναν παλιό δικηγόρο που ανακάλυψε οτι μπορεί να εκμεταλλευθεί περισσότερο κόσμο στην βιομηχανία του θεάματος σαν πρόεδρος μεγάλης δισκογραφικής παρά στον τομέα της δικηγορίας.
ο charlie σαν έξυπνος επιχειρηματίας μεταχειριζόταν την μουσική σαν κατι που θα του έφερνε μεγάλο πλούτο και δύναμη. ενα όργανο και τίποτα παραπάνω για να ανέβει όσο πιο ψηλά μπορούσε.
μπορούσε να καταφέρει αυτό που ήθελε φτιάχνοντας καλλιτέχνες που ολοι θαύμαζαν, και θα έδιναν χρήματα για αυτόν. μπορούσε εύκολα να δημιουργήσει ενα είδωλο…απλά σκότωνε κάθε καλλιτεχνικό όραμα δεν ταίριαζε στην προσπάθεια του.μου έμαθα πολλά τέτοια με τον καιρό. ακόμη και πράγματα που δεν ήθελα να μάθω.
είπε οτι θα με κάνει στα σίγουρα αστέρι, και ειχε δίκιο.έβαλε δίπλα μου εναν νεο μάνατζερ με το όνομα alex. οι δυο μας καταφέραμε τόσα πολλά που κανείς δεν περίμενε. κανείς εκτός του charlie.
λιγο καιρο πριν κυκλοφορήσει ο πρώτος μου δίσκος, εξω απο το σπιτι μου με σταμάτησε μια τσιγγάνα ρωτώντας με αν θέλω να μου πει την μοίρα μου. είπα ναι. ένιωσα σαν ενα χαμένο παιδί που θα του έδειχναν τον δρόμο.
άπλωσε μερικές κάρτες ταρο και άρχισε να μου λεει με μεγάλη ακρίβειά για την κατάσταση στο σπιτι μου, την απώλεια του αδερφού μου, και την αγωνία μου να γίνω κάποιος.
μετά απο λίγο ομως σταμάτησε να μιλάει. την ρώτησα το γιατί και που είπε πως δεν ξέρει αν θελω να ακούσω αυτα που ειχε να πει. την παρακάλεσα να συνεχίσει και τοτε είναι που μου αποκάλυψε μια τρομακτική εικόνα για το μέλλον.μου ειπε οτι πρέπει να πρέπει να προσέξω τι εύχομαι και τι ελπίζω καθώς μπορεί να βγουν αληθινά.
το πρόσωπο τη μοίρας ειναι τοσο στρυφνό ανάλογα με το πόσο λάθος ειναι αυτά που ζητάμε απο την ζωη.
την ρώτησα αν είναι σίγουρη για αυτα που έβλεπε. τότε με κοίταξε και χωρίς να πει τίποτα παραπάνω με άφησε με τις κάρτες και έφυγε.η ένταση ηταν τοσο μεγάλη που δεν θα ξεχνούσα ποτέ αυτή την μέρα.
η επιτυχία ηρθε σε υπερθετικό βαθμό και τόσο απίστευτα εύκολα. και μαζι με τους επιτυχημένους δίσκους ήρθαν και ολα τα υπόλοιπα. χρήματα, σπίτια, γυναίκες , τα πάντα. ήμουν έτοιμος και δυνατός για κάθε πρόκληση.
ενα βράδυ γνώρισα κάποιον που αποκαλούταν ως ο “γιατρός”.
όταν τον ρώτησαν τι είδους γιατρός μου ειπε οτι θα μάθεις σύντομα…
απο εκείνο το βράδυ και για τα επόμενα 3 χρόνια, ο καθρέφτης που ειχα κρεμασμένο στον τοίχο και μου θύμιζε τι ζητάω και είμαι, βρέθηκε πάνω στο τραπέζι να “φιλοξενεί” διάφορα ναρκωτικά και φάρμακα του “γιατρού”. του νέου μου φίλου…
για 3 ολόκληρα χρόνια ο εαυτός μου στον καθρέφτη δεν συναντήθηκε ποτέ μαζί μου. ποτέ παρά μονό σήμερα.
ειχα φτάσει στο ψηλότερο σημείο που θα μπορούσε να φτάσει κάποιος. οι πάντες με λάτρευαν , με αποζητούσαν, και για όλους ήμουν αυτο που ήθελα πάντα.
ενα είδωλο. ενα μεγάλο είδωλο σε εκατομμύρια μάτια που ειχε τα πάντα… σχεδόν τα πάντα…
αυτο που μέσα στα χρόνια δεν ήξερα αν πέτυχα ήταν η αποδοχή των γονιών μου. ο πόνος του να μην ξέρω αν επιτέλους νιώθουν κάτι για μένα τώρα που έγινα κάποιος, ήταν αβάσταχτος.
δεν μπορούσα να ξερω καθώς δεν είχαμε μιλήσει απο τοτε που έφυγα απο το σπιτι.
πέτυχα , αλλά δεν ξέρω αν τα κατάφερα…
ενα πρωινό ο alex μπήκε στο σπιτι μου που κάναμε ενα πάρτι διαρκείας.
ενα πάρτι διαρκείας ηταν μια μάζωξη διάφορων φίλων που απέκτησα με την επιτυχία μου, γυναικών που με έβλεπαν σαν ευκαιρία να ζήσουν κάτι, του γιατρού, και των μουσικών μου.
σε αυτα τα παρτι κάναμε οτι μπορούσε να φανταστεί κανείς. ίσως και πράγματα παραπάνω…
ο alex αφού απείλησε να με παρατήσει αν δεν σταματούσα εκείνη την στιγμή, κατάφερε να διώξει με ευκολία όλους του λεγόμενους φίλους μου που στον φόβο να χάνουν τον “φίλο” τους και τις δυνατότητες του, έτρεξαν να σωθούν…
φυσικά ο alex δεν νοιαζόταν για την κατάσταση μου , ουτε για την υγεια μου. το μονο που έβλεπε ηταν η επιτυχία μου που του έφερνε μεγάλα κέρδη.
τοτε ηταν που κατάλαβα ποσο λάθος εχουν παει τα πράγματα. έμεινα για κάμποση ωρα σε εναν σχεδόν διαλυμένο σπιτι , προσπαθώντας να βρω το κουράγιο να κάνω αυτο που τόσο καιρό ποθούσα.
ζαλισμένος απο το αλκοόλ και οτι αλλο, κατάφερα να πάρω το μοναδικό τηλέφωνο που θα πιστοποιούσε το πόσα εχω πετύχει. ενα τηλέφωνο στους γονείς μου.
απο την στιγμή που πάτησα τους αριθμούς εως την στιγμή που απάντησε κάποιος στην αλλη άκρη της γραμμής, σκέφτηκα πολλές φορές να το κλείσω.αλλά δεν τα κατάφερα…
η φωνή στο τηλέφωνο ηταν της μητέρας μου. ηταν ψύχραιμη και κάπως κρύα.
στην αρχη νομιζα πως ηταν απο το σοκ του να με ακούσει μετα απο τόσο καιρό.
εξήγησα τι εχω πετυχει, τι εχω καταφέρει,και την στιγμή που περίμενα για απάντηση παρακαλούσα για ενα σημάδι και μερικές λέξεις αποδοχής . - γιατί αυτο ήθελα πάντα.
πολυ λιγες λέξεις ειπώθηκαν σαν απάντηση. και οι τελευταίες απο αυτές ηταν - δεν έχουμε γιο…
εκεινο το βραδυ κατάλαβα οτι ειμαι παγιδευμένος σε εναν ψεύτικο παράδεισο ενας αιχμάλωτος στα μάτια των πολλών σαν είδωλο. μονο που ποτε δεν ήμουν είδωλο. άλλος ηταν το είδωλο και ποτε δεν με άφησε να τον κοιτάξω στα μάτια.να δω απο τι ειναι φτιαγμένος και να νιώσω και εγω λιγο μεγάλος σαν αυτόν. σαν είδωλο.
απέτυχα.
[B][I]Oh sweet silence, where is the sting
I am no idol, no crimson king
I’m the imposter, the world has seen
My father was the idol, it was never me[/I][/B]
μια τελευταία παράσταση για ολους.
6 πλεγμένες χορδές σε θηλιά, και ενα αστέρι, ενα πεσμένο είδωλο, στον αέρα χωρίς να πατάει στο έδαφος.
πρόσεξε τι εύχεσαι -μπορεί να βγει αληθινό
LONG LIVE…
[COLOR=“DarkRed”][SIZE=“4”][B]_CRIMSON IDOL[/B][/SIZE][/COLOR]
holy f*ck!! ποσο μεγάλο βγηκε #-o
αν το διαβάζει κάποιος(αμφιβάλω οτι θα βρεθεί εστω ενας) τον κερνάω μπύρα:lol:
Sorry ρε φιλε, εχασα την μπυρα, μολις ειδα το μεγεθος!
χαχαα. δεν πειράζει. μάλλον για εμένα το έγραψα. διαγώνισμα να δω τι θυμαμαι…
θα το διαβάσω αύριο αναλυτικά, από ότι είδα περιλαμβάνει και το στόρυ
και φαίνεται και παραγραφοποιημένο, μπράβο
Περνας μου φαινεται και με καλο βαθμο! Αριστα! 8)
Μπράβο ρε Crimson. Στην αρχή ψάρωσα. Δεν θυμόμουν την αρχή της ιστορίας και σκέφτηκα πώς να μην έχει κατάθλιψη μόνιμη το παιδί.:p:lol: